முற்பகல் செயின்..36
By N Krishnamurthy
"ஆதியில் மனிதன் இயற்கையுடனேயே பின்னிப்பிணைந்து வாழ்ந்து வந்தான். எப்போது இயற்கையை விட்டு மனிதன் பிரிந்தானோ, அப்போதே அவனை துன்பங்கள் துரத்த ஆரம்பித்துவிட்டன.
இந்த இயற்கை சூழலை பார்க்கும்போது இங்கேயே ஒரு வீடு கட்டிக்கொண்டு இருந்து விடலாம் போலுள்ளது"என்றான் ஆதித்யா.
"கவிஞருக்கு கற்பனை சிறகடித்து பறக்கிறது போல இருக்கு"என்று பதிலளித்த தேன்மொழி "உங்கள் கருத்தோடு ஒரு விதத்தில் தான் நான் ஒத்துப்போவேன்.
இயற்கையோடு இணைந்து வாழ்வோம் என்பதே அது. அதற்காக எதற்கு வீடு கட்டிக்கொண்டு வாழ வேண்டும். எல்லாவற்றையும் மறந்து வெட்ட வெளியில் ஆனந்தமாக இந்த மரங்களைப் போல,பறைவைகளை போல இருக்கலாமே" என்றாள். அவள் சிந்தனை வித்யாசமாக இருப்பதை அவன் உணர்ந்தான்.
"இந்த கடவுள் இருக்கிறானே அவன் பெரிய ஆள் .யாரை யாரோடு ஜோடி சேர்க்கவேண்டும் என்று நன்றாக உணர்ந்திருக்கிறான்.
இல்லாவிட்டால் மண்ணாங்கட்டி போன்ற என்னை தேன் போன்ற உன்னுடன் இணைக்கப்பார்ப்பானா "என்றான் ஆதித்யா.
"இதிலும் நான் முதல் பாதிக்குத்தான் உடன்படுவேன். அதாவது கடவுள் இருக்கிறானே அவன் பெரிய ஆள் என்பது தான்.நம்மை ஜோடி சேர்க்க கடவுள் ஆசைப்படுவது சரிதான். நீங்கள் ஆதித்யா. அதாவது சூரியன்.நானோ பனித்துளி. சூரியனைக்கண்ட பனித்துளி உருகி தன்னை அழித்துக் கொண்டு சூரியனிடமே சேர்வது போல உங்களை கண்டவுடன் என்நெஞ்சம் உருகி,உங்களிடமே சேருகிறது "என்றாள் தேன் மொழி உணர்ச்சிப்பெருக்கால்.
அவள் கையை தன் கையோடு கோர்த்துக்கொண்ட ஆதித்யா "இதோ,இந்த கணத்தோடு,இந்த சந்தோஷத்தை சுமந்து கொண்டே இறந்துபோய்விட மாட்டோமோ என்று இருக்கிறது"என்றான்.
தேன்மொழி" விளையாட்டுக்குக் கூட அப்படி சொல்ல வேண்டாமே "என்ற அவள் குரல் கம்மி இருந்தது.
அங்கு சிறிது நேரம் மௌனம் நிலவியது.
பின்னர் ஆதித்யா "மகாகவி பாரதி இயற்கையை ரசித்து எழுதிய வசன கவிதை தெரியுமா?" என கேட்க, அதற்கு அவள் "எப்போதோ படித்துள்ளேன். நினைவுக்கு வரவில்லை " என்றாள்.
மகாகவியின் இயற்கை வர்ணனையை ஆதித்யா கூறலுற்றான்
"கரிய நிறமான காகம் கா... கா... என்று கத்தும்.
மரக்கிளைகளில், வானவெளியில், அதிகாலைப் பொழுதினில்
காகம் தன் கூட்டத்தாரோடு சேர்ந்தே திரியும்.
நாலாபுறமும் சுதந்திரமாய் பறந்து செல்லும்.
தேவி பராசக்தி விண்ணில் செம்மையான கிரணங்களை காட்டி சூரியனாய் வந்து உதிப்பாள்.
தென்னை மரக்கிளையில் அமர்ந்திருக்கும் பச்சைக்கிளி கீச்சுக் குரலில் பாடித் திரியும்.
சின்னஞ்சிறு குருவி விண்ணில் வட்டமடித்திடும்.
பருந்து மெல்ல வட்டமிட்டவாறே நெடுந்தொலைவு சென்று பறக்கும்.
தெருவில் இரை தேடித் திரியும் சேவல் ‘சக்திவேல்' என்று கூவித் திரியும்.
செம்மை ஒளி வீசிப் பகலை வெளிச்சமாக்கிய கதிரவன்மாலையில் மறைந்துவிடும்.
மயக்கும் மாலை வேளையில் நிலவு தன்அமுதக் கிரணங்களைப் பொழிய ஆரம்பிக்கும்.
இந்த ரம்மியமான மாலை நேரத்தில், என் அன்பிற்குரியவளும்
உச்சி மாடத்தின் மீது ஏறி வந்து கண்ணுக்கு இனிமை சேர்த்திடுவாள்.
மனமே! வானில் திகழும் மணித்திரளான நட்சத்திரக் கூட்டத்தைக் கண்டு இன்பம் கொள்வாய்.
நிலவையும், வான் நட்சத்திரங்களையும் கண்ணால் கண்டு மனதால்
உண்டு களிப்பதைவிடவும் வேறொரு செல்வம் உலகினில் உண்டோ?
தென்னை மரக்கீற்றில் ‘சலசல' என்று சத்தமிடும் பூங்காற்றின் மீது குதிரைச் சவாரி போல ஏறிக்கொண்டுஉலகம் சுற்றி வந்து இயற்கையின் இன்பம் காணுங்கள்.பண்ணோடு இசைத்துப் பாடிக் களித்திருங்கள்"என்று முடித்தான்.
அவன் அன்பிற்குரியவளான தேன்மொழி இதைக்கேட்டதும் மெய் மறந்தாள். "பாரதிக்கு என்ன ஒரு ரசனை " என்றாள்.
அதற்கு ஆதித்யா "அதுகூட ஆச்சர்யமில்லை. அந்த ரசனையை மொத்தமாக, சிறிதும் சேதாரமில்லாமல், வார்த்தைகளில் வடித்திருப்பதுதான் பேர் அதிசியம் "என்றான்.
இதற்குள்அருள் மொழி மூச்சிறைக்க ஓடி வந்து அக்கா "வேன் ரெடியாயிடுச்சி" என்றான். மூவரும் வேனுக்கு திரும்பினார்கள்.
No comments:
Post a Comment