கங்கா யமுனா

 70. கங்கா யமுனா (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

ட்வின்ஸ்னா இப்படித்தா பேர் வைப்பாளோ? சீதா கீதா, ராம் லக்ஷ்மண், கமலா விமலா? எங்கக்கா போல ஐடென்டிகல் ட்வின்ஸ் பாக்க முடியாது. இவாளைப் பாகுபடுத்திச் சொல்ல அம்மாவாலேதான் முடியும். அப்பா குழம்பிடுவர்.

அவா கிட்டேயே கேட்டா? வேணும்னே மாத்திச் சொல்லுவா. எங்களை சிரமப்படுத்தி பாக்கறதில் அத்தனை பிரியம். 

9 வயசு கேப். ரெண்டு குழந்தை ஆயிடுத்து, கோட்டா கதம்னு விட்டுட்டாளாம். அப்புரமா பிள்ளை இருந்தா நல்லதுன்னு. நான் உண்டானதும் அப்பாவுக்கு ப்ரொமோஷன் கிட்டித்தாம், லக்கீம்பார். CUBஇல் இருந்தர். நல்ல சம்பளம். கும்பேஸ்வரர் திருமஞ்சன வீதியில் வீடு. வாடகைக்கு இருந்ததை இவரே வாங்கினர். “வெளியூர்லேந்து ரிடயர் ஆனப்புரம் கும்மோணத்தில் கடைசீ காலத்தை தள்ளிடணும்னு வரா, நான் இங்கேயே இருப்பேன். அதுக்கு தோதா ஒரு வீட்டை வாங்கிட்டேன் நம்முதூன்னு.” விஸ்த்தாரமா விளக்கம் தருவர். 

அக்காக்கள் சென் ஜோஸஃப் ஹையர் செகண்டரி ஸ்கூலில். 

ஆத்தில் குழப்பங்கள் மாதிரி அங்கேயும் நடக்குமாம். ஒரே செக்ஷணில் இருந்தவாளை பிரிச்சுப் போடவே “முடியாவே முடியாது, ஸ்கூலை விட்டுப் போயிடுவம்.” பயமுறுத்த திரும்பவும் சேர்த்து வச்சுட்டா. யூனிஃபார்ம் அவசியம். ரிப்பன் கலரில் மட்டும் ஒருத்திக்கு கன்செஷன். ஆனா மாத்திப் போட்டுப்பா. ஸ்கூல்லேந்து வந்ததும் ஆளாளுக்கு என்னை கொஞ்சுவா. உள்ளே நுழைஞ்சதும் ஒருத்தி அப்புரம் இன்னொருத்தி. ட்ரெஸ் மாத்திண்டு திரும்பவும் ஒருத்தி. யார்னு சொல்ல முடியாது. 

ஒருநா அம்மா இலையைப் போட்டுட்டு சாப்பிட வருவம்னு காத்துக் கிடக்க நானும் யமுனாக்காவும் போனம். கங்கா கணக்கு முடிச்சுட்டு வரேன்னு. சாப்டூட்டு கை அலம்பிண்டு வந்தாச்சு, முழுசா 10நிமிஷம் கழிச்சு இன்னொருத்திப் போரா. எல்லாரும் சாப்டாச்சுன்னு அம்மா எடுத்து வைக்கரச்சே கணக்கு முடிச்சுட்டு போனவளை “எத்தனை தடவை சாப்டுவாய்?” அம்மா கத்த இவள் அழக் கிளம்பிட்டா. யமுனா ரெண்டு வாட்டி சாப்டிருக்காண்னு தெரிஞ்சது. ஆனானக்கொண்ட அம்மாவே ஏமாந்து போனா. 

அப்பா தலைலே அடிச்சுண்டர். ஏதாவது செய்யணும்னு.  

ரெண்டு பேரும் நன்னா படிப்பா. முத ரெண்டு ரேங்க் இவாகிட்டே வசப்பட்டுக் கிடந்தது. அதனால் செய்யர சேஷ்டையை ஸ்கூல் சகிச்சுண்டது. திக் ஃப்ரெண்ட்ஸ் நிறைய. அவாளையும் இவா விட்டுவைக்கலை. ஆனா இதெல்லாம் காலேஜுக்கு போரவரைக்கும். இப்போ இவாளையும் அறியாம மெச்யூரிடி வந்துடுத்து. அப்பாவே அசந்து போரா மாதிரி நடந்துண்டா. ஒருத்தி சிவப்பு பொட்டு வச்சிண்டா இன்னொருத்தி மர்ரூன். கலர் மாத்தி ட்ரெஸ். ஒருத்தி புடவைன்னா இன்னொருத்தி ஜீன்ஸ் அல்லது சுடி. யார் என்னத்தை பண்ணிண்டு கிளம்பினான்னு தெரிஞ்சு வச்சிண்டா அன்னிப்போது போகும். 

அப்பா எது வாங்கிண்டு வந்தாலும் ஒரே மாதிரி வாங்கிண்டு வருவதை தவிர்த்தர். வாங்கிண்டு வந்ததை கொடுக்கரச்சே கங்கான்னு மூத்தவளை கூப்பிடுவர். கிட்டக்கே வந்ததும் கங்காதானேன்னு கேட்டுட்டு எடுத்துக் கொடுப்பர். அப்புரமா யமுனாவைக் கூப்பிடுவர். அவள் சிரிச்சுண்டே “நான் யமுனாத்தான்பா!” இன்னொண்ணை கொடுப்பர். ஆனா யமுனா கங்காவுக்கு தந்ததை பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லாம மாத்திண்டுடுவள். பிளானிங் புட்டுக்கும். 

அம்மா அப்பாவை கூப்பிட்டு வச்சு கிளாஸ் எடுத்தா. ரெண்டு பேருக்கும் இடையே மூணு வித்யாசங்களை சுட்டிக் காட்டி, “ஞாபகம் வச்சுக்கோங்கோ குழப்பமே வராது”. “இதை மின்னாடியே சொல்லித் தந்திருக்கலாமோன்னோ?” “எதுக்கு? நீங்க திண்டாடாறதை நானும்தான் ரசிச்சேன்!” 

எல்லாருக்கும் நான் பெட். தங்களுக்கு கிடெச்ச பாக்கெட் மணியில் கணிசமா எனக்காக என் அக்காக்கள் சிலவிடுவா. அம்மா சொல்லுவள், “ரெம்பத்தான் அவனை அக்காக்கள் கோண்டுவா ஆக்கிடாதீங்கோ. என்னைக்கு இருந்தாலும் இன்னொருத்தராத்துக்கு போயிடுவேள். கஷ்டப்படுவான்”. அதுக்கு “எங்ககூட இவனையும் அழைச்சிண்டு போய் ஆளுக்கு 6 மாசம் வச்சுப்பம்”. எனக்கு சந்தோஷம். அக்காக்கள் கோண்டா இருப்பதில் சுகம். கிளாஸில் பலருக்கு ரெண்டு அக்கா இருக்கா. எனக்கு மட்டும் போட்டி போட்டுண்டு கவனிச்சுக்கர ஒரேமாதிரி ரெண்டு. பெருமைப் பட்டுப்பேன். 

ஜாலியாத்தான் போச்சு. அப்பாவும் அம்மாவும் அத்தனை அன்னியோன்யம். தடபுடலா தினம் சமையல். பண்டிகை ஒண்ணு விடாம கொண்டாடறது. காசுக்கு கஷ்டப்படலை. கும்மோணம் எல்லார் மனசுலேயும் தெய்வ பக்தி, சத்விஷயங்களா நிரப்பிடும். புண்யம் செஞ்சவான்னு நினைச்சுப்போம். இப்படியே இருக்கணும்னு அப்பாவாவும் அம்மாவாவும் தர்ம சிந்தனைகளை எங்களுக்குள் வளர்த்தா. முடிஞ்சவரை பிரத்தியாருக்கு உதவணும், கஷ்டப்படரவாளுக்கு தயங்காம எடுத்து நீட்டிடணும்னு சொல்லித் தந்தா. தினம் சாயங்காலம் கோவிலுக்குப் போய் சுவாமி தரிசனம் செய்யுங்கோனு ஊத்தரவு. செய்வம். கும்மோணத்தில் கோவிலுக்கா பஞ்சம்? முடியலை, ஜுரம்னா மொட்டை மாடிக்கு போய் நிறைய கோபுர தரிசனம் செஞ்சுப்பம். எங்கே திரும்பினாலும் 4 கோபுரம். 

இப்படி போயிண்டிருந்தப்போ ஒருநா எப்பவும் சேர்ந்தே வர அக்கா ரெண்டு பேரும் தனித்தனியா ஆத்துக்கு வந்தா. முதல்ல வந்தவள் யமுனா. கால்லேந்து செருப்பை உதறிவிட ஒண்ணு பறந்து போய் வாசல்லேந்தே திண்ணையைத் தாண்டி விராண்டாவுலே விழுந்தது. இன்னொரு கால் செருப்போட விந்திண்டே வந்து அதையும் கடாசிட்டு உள்ளே வந்தா. நேரே பாத்ரூமுக்குள் போய் கதவை மடார்னு சாத்திண்டுட்டா. 15நிமிஷம் கழிச்சு கங்கா. வேகமா உள்ளே நுழஞ்சவள் “அம்மா எனக்கு இன்னைக்கு ராத்திரிக்கு ஒரு மண்ணும் சமைக்க வேண்டாம்”. 

அப்பா இன்னும் வரலை. இருந்தார்னா “உனக்குன்னு தனியா யாரும் சமைக்கலை!” சொல்லியிருப்பர். அவர் ஸ்தானத்தில் இருந்து நான் சொன்னேன். அம்மாதான் “ரமணா சும்மா இரு, ஏதோ விபரீதம் நடந்திருக்கு, என்னன்னு கேட்டுப் பாப்பம். இன்னும் கிளறி விட்டுடாதே”. அதெப்படி இவளுக்கு மட்டும் விபரீதம்னு பட்டது? அதான் அம்மா! 

யமுனா வந்ததும் மொள்ள “என்னடி நடந்தது? தனித்தனியா வரேள்?” “அவளையே கேட்டுக்கோ”. கங்கா வரா. முகத்தில் அகோரப் பசியும் அவசரப்பட்டு சாப்பாடு வேண்டாம்னு சொலிட்டோமேங்கிற ஆதங்கமும் பளிச்சிட்டதே! “என்னடி ஆச்சு? அவள் ஒண்ணுமே சொல்லாமப் போரா. உங்களுக்குள் ஏதாவது சண்டையா?” சண்டைன்னா எதுக்காகன்னு தெரிஞ்சுக்கணும்னு ஆசை. இவா சண்டை போட்டுண்டு பாத்ததில்லை. அதுவும் இத்தனை வீரியமா. தெருக்கோடீலேந்து போட்டுண்டே வந்திருக்காளோ? காலேஜுலேயே ஆரம்பிச்சதா? இன்னிக்கு சண்டை மாதிரி படலை. சில நாளாவே புகைஞ்சிண்டிருந்தது போல். 

அம்மா எப்படியோ கங்காகிட்டேந்து விழயத்தை கறந்துட்டா. 

அப்பா வந்ததும் “உங்க பொண்களுக்கு வரன் பாக்க ஆரம்பிச்சுடலாம். ரெண்டு பேரும் ஒரே பையனைக் காதலிக்கராளாம். சண்டை மூண்டுடுத்து”. அப்பா ரசம் கையில் வாங்கி உறியரச்சே அம்மா இப்படி சொன்னது புரை ஏறித்து. கூடவே சிரிப்பும். “நான் சீரியஸா சொல்ரேன் நீங்க சிரிக்கரேளே?” மூக்குக்குள் மிளகுரசம். எரியறதுடீ. நீ சொன்ன விஷயத்துக்கு சிரிக்காம?” “ஏன்னா? உங்களுக்கு இதிலெல்லாம் விளையாட்டா?” “அடி இப்போதான் எனக்கு திருப்தியா இருக்கு”. “இதில் என்ன திருப்தீ?” “என்னை எத்தனை பாடாப் படுத்தியிருப்பா? இந்த பிர்ச்சனையை அவாளே எப்படி சால்வ் செஞ்சுக்கரான்னு பாப்பம். சுவாரஸ்யமா இருக்கும். நாம மாப்பிள்ளை பாக்க ஆரம்பிக்கலாம். நீ அவா காதல் விவகாரத்தில் தலையிடாதே. சொல்லிட்டேன். இந்த வயசில் வர காதல் பிசுபிசுத்துப் போகும்” 

“அப்ப எப்ப வர காதல் நல்லதூ?” அம்மா விடலை. “52இல்.” அப்பா தன் வயசைச் சொல்ல அம்மா முகம் வெக்கத்தில் சிவந்தே போச்சு. 

சுதர்ஷண் கும்மோணத்துப் பையன். சென்னையில் பெரீய வேலையில். கூடவே IAS ப்ரிலிமினெரி எழுதியாச்சாம். அது இல்லைன்னா இப்போ வேலைபாக்கும் லூகாஸில் வெளிநாட்டு தொழிற்சாலையில் மேலதிகாரியாப் போக சான்ஸாம். லீவுக்கு வந்தவனை சாரங்கபாணி கோவில்கிட்டே எதேச்சயா பாத்துட்டு ரெண்டும் மையல் கொண்டு, பண்ணிண்டா இந்த மாதிரி ஆளை பண்ணிக்கணும்னு. 

இதில் யமுனா, சின்னவள் சாமர்த்தியமா அவன் தங்கை சரஸ்வதி தன் காலேஜ்லேயே படிப்பதை தெரிஞ்சிண்டு விவரங்களை சேகரிச்சுட்டு அவாத்து அட்ரெஸ்ஸை கண்டுபிடிச்சிருக்கா. கங்கா தானும் சளைக்கலைன்னு ஒருநா அவனை தூரக்க பாக்க இவளை கழட்டி விட்டுட்டு (“ஸ்பெஷல் கிளாஸ் இருக்கு மறந்துட்டேன் போணம்”) அவன் பின்னாடியே கடைத்தெருவில் கிட்டக்கே போரச்சே தெய்வாதீனமா இவளுக்கும் தெரிஞ்ச சரஸ்வதி எதுக்க வர அவளோட பேசி தன்னையும் சுதர்ஷணுக்கு அறிமுகப் படுத்திண்டு செல்ஃபீ எடுத்துண்டிருக்கா. 

தங்கைக்கு ஃப்ரெண்டாச்சே “ஆத்துக்கு வாங்கோ, ஒருவாரம் இருப்பேன்” அவன் கூப்பிட்டிருக்கான். அப்புரமா போனில் சரஸ் கங்காயண்டை “யமுனாவும் அண்ணாவைப் பத்தி நிறைய துருவித் துருவி கேட்டுட்டு போனா என்ன சமாச்சாரம்?” கங்காவுக்கு மூக்குக்கு மேல் கோபம். யமுனாவுக்கு அந்த செல்பீயை வேற கங்கா போனில் பாத்துட்டது நெஞ்சு கொதிச்சிருக்கும். உள்ளுர புகைஞ்ச கோபம் கன்ஃப்ரென்டேஷன் ஆகி 4 நாளா பெச்சு வார்த்தை போச்சு. 

ஒருவிதத்தில் வீடு நன்னா ஆச்சு, நிசப்த்தமா, சாந்தமா. அப்பா சொல்படி, அம்மா இதில் பட்டுக்கலை. சிறுசுகள் தானா தீத்துக்கட்டும்னு. இவளும் பூந்து புறப்பட்டு உள்ளே போய் அதகளம் செஞ்சுட்டு வர மேட்டராச்சே இது. அப்பாக்காக தன்னை கட்டுப்படுத்திண்டு. 

தினம் வந்ததும் அப்பா அம்மாகிட்டே ‘ஏதாவது டெவெலப்மென்ட் உண்டா’ம்பர். “அப்படியே எலியும் பூனையும்போல சுத்திண்டிருக்கா”. அப்பா இதைக் கேட்டு திருப்தியா சாப்டூட்டு எழுந்து போவர். 

சுதர்ஷண் கங்காவைத்தான் நேர பாத்தான். அவளுக்கு நகல் இருக்குன்னு தெரியுமா? தங்கை சொல்லியிருப்பாளா? கூப்டதுக்கு கங்கா போயிட்டு அவாத்தில் காபி குடிச்சுட்டு வந்திருக்கா. யமுனாவை அழைச்சிண்டு போலை. அது தெரிஞ்சு இவளுக்கு இன்னும் கோவம் அதிகமாச்சு. 

நானாவது சும்மா இருந்திருக்கணும். மாடிப்படீலே யமுனாக்கா படிச்சிண்டிருக்கா. கிட்டக்கே போய் “என்ன இருந்தாலும் நீ மூத்தவளுக்கு விட்டுத்தான் தரணும்.” பெரீய மனுஷன் மாதிரி அட்வைஸ். யமுனா முகம் சிருத்துப் போனதே! மூஞ்சியை இப்படியே வச்சிண்டான்னா இவாளுக்குள் அடையாளம் கண்டுக்கறது சுலபமாப் போகும்னு பட்டது. 

எங்கக்கா ரெண்டு பேரும் கொள்ளை அழகு. உயரம் கம்மீதான் ஆனா ரெண்டு லட்டு பிடிச்சு ஒரே தட்டில் வச்சாப்போலே. லக்ஷணமா. எங்கம்மாவை கொண்டு பிறந்திருக்கா. பொண் பாக்கன்னு யாராவது வந்தா கொத்திண்டு போயிடுவான்னு அப்பா சொல்வர். இப்போ இப்படி ஒரு பிர்ச்சனை. சுதர்ஷணுக்கு யாரைப் பிடிக்குமோ? பாக்கணும். 

ஆனா என்னமோ இவா ரெண்டுபேரும் சண்டையும் போகப் போக நன்னாவேயில்லை. வீடு வீடாயில்லை. ஒரு உபாயம் செஞ்சேன். யமுனாக்காவை “உன் ஃப்ரெண்ட் சரஸ்வதியை அவள் அண்ணாவை அழைச்சிண்டு நம்மாத்துக்கு வரச்சொல்லு. அப்பா இருக்கற டயமாப் பாத்து. நீ அறிமுகப்படுத்தி வை. அப்பர் ஹேண்ட் கிடைக்கும்” நல்ல ஐடியான்னு செஞ்சா. 

ஞாயித்துக்கிழமை வந்தான். சரஸை எல்லாருக்கும் தெரியும். “என் அண்ணா சென்னையிலேந்து வந்திருக்கான்” அப்பா பேசிண்டிருந்தர். அவருக்கு இவன்தான் அவன்னு தெரியாது. அம்மா சொல்லலை. யமுனா தட்டில் அம்மா வாத்த தோசையை எடுத்துண்டு வந்து கொடுக்க சாப்டான். இவள் இருக்கச்சேயே கங்கா காபீ கொண்டுவர தோசைத்தட்டை அதிர்ச்சியில் கீழே போட்டுட்டன். எனக்கு சிரிப்புத் தாங்கலை. 

இந்த பயந்தாங்குள்ளி எனக்கு அத்திம்பேர் ஆகமுடியாதுன்னு அப்பவே தீர்மானம் செஞ்சுட்டேன். நாங்கெல்லாம் தினம் இவாளோட சமாளிப்போம். இவனால் ஒரு க்ஷணம் கூட! அப்புரம் ஊருக்குக் கிளம்பிப் போனான்னு வச்சுக்கோங்கோ. டச்சிலேயும் இல்லை. காதல் ஏற்பட்ட வேகத்தில் காணாமப் போச்சு. 

இப்போ கங்கா ந்யூ ஜெர்சீயில். யமுனா தில்லியில். ராஜா மாதிரி ரெண்டு அத்திம்பேர். ஆளுக்கு ஒரு மருமாளை கொஞ்சத் தந்திருக்கா.