கவுளி

 74. கவுளி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

சோழவந்தான் போயிருக்கேளோ? மதுரைலேந்து 25கிமீ. அரைமணி பயணம். எதுக்கு போணம்? அங்கேதான் கதை. 

மதுரை பாண்டிய மன்னர்களின் கோட்டையாச்சே? சோழன் எப்படி? நல்ல கேள்வி. சொல்ரேன் தெரிஞ்சுக்கோங்கோ! சோழவந்தான்னா சோழன் வந்தான்னு எடுத்துக்கப் பிடாது. சோழன் இந்த ஊரைப் பத்தி மத்தவா சொல்லக் கேள்விப்பட்டு தஞ்சையைப் போல் இதுவும் ஆத்தங்கரையில் செழுமையான இடமா இருக்கும் போலேருக்கேன்னு உவந்தானாம். “சோழன் உவந்தான்” என்பதை சோழவந்தான்னு மதுரை பாஷையில். 

சோழன் உவக்கும் அளவுக்கு இருந்ததான்னு இப்போ போனா வருத்தப் படுவேள். 

வைகையில் தண்ணி இல்லை. ஊரில் குப்பை சேர்ந்து. வளமை கான்க்ரீட் கட்டிடங்களில், ஊரில் ஒட்டிவச்ச போஸ்டரில். இருந்தாலும் மின்னேப்போல் நெல், வாழை, தென்னை, கரும்புத்தவிர வெற்றிலையும் இங்கே கேஷ் கிராப்பா பயிரிட்டு கஷ்டப்பட்டு வளர்த்து பிழைக்கரா. சோழவந்தான் வெத்திலை பிரசித்தம். வடக்கே நிறைய ஊர்களுக்கு போகும். 

ஒவ்வொரு இலையையும் தங்கம் மாதிரி பரிச்சு அழகா கட்டி விளைஞ்ச இடத்துலேந்து மார்கெட்டுக்கு வாரத்துக்கு ஒருமுறை கூடேல ரொப்பி சும்மாடு வச்ச உச்சந்தலையில் ஒய்யாரமா கிராமத்துப் பொண்கள் எடுத்துண்டு போவது ரோட்டோரத்தில் கண்கொள்ளாக் காட்சி. 

கவுளி வெத்தைலைன்னா 100 இலை. 105 கவுளியை சேத்துக் கட்டினா விசேஷ நாட்களில் 5000ரூபாய் பெறும். பெரீய வியாபாரிகள் கிட்டே வித்ததை வாங்கி சின்ன கடைகளில் இலை ஒண்ணுக்கு 3ரூபாய் வரைக்கும் காசு பாக்கலாம். சரவணபவன் வாசல்லே பெரீய பித்தளை தாம்பாளத்தை வச்சிண்டு வடக்கத்தான் ஒரே ஒரு இலை, சமயத்தில் பாதி, அதில் கசண்டு கருமாந்திரங்களை தடவி ஊசிப்போன தேங்காய் துருவல், நாறிப்போன குல்கந்த் மடிச்சு 25ரூபாய்க்கு விப்பன். ஒருநாளைக்கு 5000 சம்பாதிப்பன். இடத்துக்கு வாடகை இல்லை. இன்கம் டேக்ஸ் இல்லை. பயிர்வித்த விவசாயியைத் தவிர எல்லாரும் கோடீஸ்வரா.  

நான் கங்கா. சோழவந்தான் கவர்ன்மென்ட் கேர்ள்ஸ் ஹையர் செகண்டரி ஸ்கூலில் 9ஆவது. என் பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட் குமுதினி. அவள் அப்பா வெத்திலை சாகுபடி செய்யரர். சின்ன தோட்டம். பம்ப் தண்ணீர். ஏதோ ஓடிண்டிருக்கும்பா. நன்னா படிப்பள். லீவு நாட்களில் அப்பா அம்மாவோட தோட்டத்தில் வேலை செய்வளாம். 

கட்டை விரலுக்கும்  அடுத்த ரெண்டுக்கும் நடுவே இலையை வாகா பிச்சு காம்போட அழகா கூடையில் அடுக்கினா மாதிரி வைக்கணும். முத்தின இலைன்னும் சித்தே இளசாவும் பாத்து பிக்கணும். கை நோவுமாம். ஒண்ணு 50பைசான்னு. பிஞ்சுட்டா கவுளியில் சேர்க்க முடியாது. எண்ணிக்கை குறையாம கணக்கு பண்ணி கட்டி கூடையில் எடுத்துண்டு போய் சந்தையில் தந்து கையோட காசு வாங்கிண்டு. லாரிக்காரன் நிப்பனாம். பல சமையம் நடுவுலே வச்சு ஏலம் போடுவாளாம். விலையைக் குறைச்சுக் கேப்பனாம். திரும்ப வீட்டுக்கு எடுத்துண்டு போய் அடுத்த வாரம் நல்ல விலை பாக்கலாம்தான். பாதுகாப்பது கஷ்டம். தூக்கிண்டு 5 கிமீ திரும்ப நடக்கணுமே. பஸ்னா கூடைக்கும் டிக்கெட் ஆகும். கூடிய மட்டும் பேரம் பேசி கொடுத்துடுவாளாம். 

லன்ச் பிரியடில் சாப்டரச்சே சொல்லுவள். “நீயும் கூடையை தலையில் சுமந்துண்டு நடந்து போவியா? கனக்குமே?” “அடி போடீ! முதுகில் இத்தனை புஸ்தகங்களை தூக்கலை? பழகிடுத்து.” 

“எங்க ஏரியாவுக்கு எங்கம்மாதான் மேஸ்திரி மாதிரி. லீடர்னு வச்சுக்கோ. அவசரப்பட்டு கம்மி விலைக்கு ஏமாந்துபோய் யாராவது ஒருத்தி தன் கூடையைத் தந்துட்டா எல்லாரும் பாதிக்கப் படுவம்னு ஜாக்கிரதையா இருப்பள். நான், எங்கம்மா காந்திமதி, இருளா, சசீக்கா, அமுதா அப்புரம் லக்ஷ்மீன்னு இவிங்களோட க்ரூப்பா நடப்பம். லக்ஷ்மீக்கு விசுக்குன்னு நடக்கத் தெரியாது. அவளாலே லேட்டாகும். அவ வரான்னா 30நிமிஷம் சீக்கிரம் கிளம்புவம்.. 

அப்பா ஒருதடவை “உன் பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட் யார்டீ ஸ்கூலில்?” கேட்டர். “குமுதினி”. “யார் அவள்? அவர் அப்பா என்ன செய்யரர்?” சொன்னேன். “அட, விவசாயியா! நல்லது”. 

விவரங்களை கேட்டூட்டு, “ஒருகாலத்தில் வெத்திலை மிக அவசியமான பொருளா தமிழ்நாட்டுலேயே கொண்டாடப் பட்டது. மருத்துவ குணங்கள் கொண்ட ஐடெம். அதை வச்சே சித்தா, ஆயுர்வேதத்தில் சில மருந்துகள் பண்ணுவா. விசேஷங்களுக்கு வெத்திலை இல்லாமலா? யாரையாவது அழைக்கணும், ஆத்துக்கு வந்தவாளுக்கு மாரியாதை பண்ணணும்னா வெத்திலை இல்லாம முடியாது. என்ன விலைன்னாலும் வாங்கிப்பா. இப்போ மாறிப்போச்சு”. 

“என்னப்பா மாறித்து?” “கண்டத்தையும் வாயில் போட்டு மெல்ல நிறைய விக்கரான். புத்து நோய் வரதுகூடத் தெரியாம, மென்னுண்டு! இங்கே விளையறதை வாங்காம வட மாநிலத்துலேந்து வர புகையிலை, குட்கா பான்பராக்னு மென்னுண்டு. சகிக்கலை. இங்கே வாங்கலைன்னுட்டு நம்மூர் வெத்திலையை வடக்கே அனுப்பரோம். கம்மி விலைக்கு. இப்படி விளைச்சு வியாபாரம் பண்ணி அதில் பொண்ணையும் படிக்க வைக்கரான்னா அவள் அப்பா சாமர்த்தியத்தை மெச்சணும்”. 

ரயில்வே லைனுக்கு அந்தண்டை ஸ்கூல்னா இந்தண்டை காய்கறி மார்க்கெட். அங்கேதான் இவாள்லாம் வெத்திலையைக் கொண்டாந்து தருவாளாம். இல்லை திருமங்கலம்-பள்ளப்பட்டி ரோட்டோரத்தில் கூடையை இறக்கி வச்சி நின்னா வேனில் வந்து வாங்கிப்பானாம். அங்கேந்து பெரீய ஊர்களுக்கு குறிப்பா மதுரைக்கு இவா தோட்டத்து வெத்திலை போகும்.  

மதுரையில் ஏதாவது கல்யாணத்தில் தேங்காய்ப் பையில் வெத்திலை கிடந்ததுன்னா குமுதினி அவள் கையால் பரிச்சதா இருக்கலாம். அடையாறு சங்கீதாவில் வடக்கத்தி தாளீ முட்ட முட்ட சாப்டூட்டு வெளீலே பான்வாலா கிட்டே மீட்டா பான் வாங்கி மெல்ரச்சே நினைச்சுக்கோங்கோ அது குமுதினி கை பட்டதாத்தான் இருக்கும். 

“இத்தனி செய்யரையே நீ வெத்திலை போட்டுப்பாயா?” கேட்டதுக்கு “இல்லை, படிக்கர வயசில் அதெல்லாம் வேண்டாம்” குமுதினி அப்பா தெளிவா சொல்லி வச்சிருக்கர். சின்ன வயசுக்காராளுக்கு நாக்கு குழறலாம், ஒரு இலை மாதிரி இன்னொண்ணு இருக்காது, அப்புரம் சரியா பாடம் படிக்க வராதுன்னு. எங்காத்துலேயும் நீ கல்யாணம் பண்ணிண்டதும் போட்டுண்டா போதும்னு அதட்டுவா. யாரும் பாக்காதப்போ எடுத்து லெசா ஒரு விள்ளல் கடிச்சேன். இனம் புரியாத காரம். இனிப்பு. கடுக்குன்னு சுவை. அப்புரம் நாக்கை நீட்டி கண்ணாடியில் பாத்துண்டா சிவக்கலை. 

ஏன்னு குமுதினி சொன்னா. “அதுக்கு சுண்ணாம்பு பாக்குத் தூள், சீவல் வச்சு மெல்லணும்டீ. நாக்கு எரியும்”. “அப்படீன்ன ட்ரை செஞ்சியோ?” “ஆமாம். யாரகிட்டேயும் சொல்லிடாதே”. 

இந்த வயசில் எதை செய்யப்பிடாதுன்னு சொல்ராளோ அதை செஞ்சு பாத்துடணும்னு ஒரு வேகம். ரெண்டு பேரும் இப்போதான் வயசுக்கு வந்து ஜாக்கிரதையா இருந்தாலும் உலகத்தில் பாத்தது, தெரியறது, காதில் விழறது எல்லாமும் ஆச்சர்யத்தையும் ஈடுபாட்டையும் தூண்டரா மாதிரியே இருக்க, படிப்பிலே கவனம் போலை. 

நான் சோழ்வந்தான் ஊருக்குள்ளேயே பொறந்து வளர்ந்தவள். மதுரையில் அம்மாவழி தாத்தா பாட்டியெல்லாம். குமுதினியோ 6 கிமீ தள்ளி பிள்ளையார்நத்தம். குக்கிராமம்னு சொன்னா கோவிச்சுப்பள். கிராமத்தில் விஷயங்களை சீக்கிரம் கத்துண்டுட்டு எங்களுக்கும் சொல்லித் தருவள். லன்ச் பிரியடில் அவளைச் சுத்தி கூட்டம் போடுவம். சுவாரஸ்யமா 30 நிமிஷமும் கழியும். 

அவள் கிட்டேந்துதான் கோழி எப்படி முட்டை போடும், பசுமாடு கன்னு, அப்புரம் மனுஷான்னு. மண்ணுலே வரைஞ்சு காமிச்சு டவுட்டே வராத மாதிரி சொல்லித் தருவள். எல்லாத்தையும் கவனமா கேட்டிண்டிருந்துட்டு “சீ போடீ”ன்னு கிளம்பிப் போவம். 

அவளுக்கே புரியாத விஷயங்களும் உண்டு. அதை ஒருக்கா வெத்திலை கூடையைத் தூக்கிண்டு சோழவந்தான் வரச்சே 3மாசம் மின்னாடி கல்யாணம் ஆன சசீக்கா கிட்டே கேட்டிருக்கா. அதை இவள் அம்மா கேட்டுட ஓங்கி ஒண்ணு கன்னத்தில் வச்சாளாம். “அழுதிண்டே நடந்து வந்தேன்.” 

“என்னடீ சந்தேகம் கேட்டாய்? எனக்கும் சொல்லுடீ!” “முதல்லே சந்தேகம் தீரட்டும், அப்புரம் சொல்ரேன்”. எங்களுக்கெல்லாம் அதை உடனே தெரிஞ்சுக்கணும்னு ஆசை. அவளே சொல்லுவான்னு விட்டுட்டம். ஆத்துக்கு வந்து சாப்டூட்டு படுத்துக்கரச்சே அத்தனை தெரிஞ்சவளுக்கு என்ன சந்தேகம் வந்தது, கேக்கக் கூடாததா? ஏன் கன்னத்தில் வாங்கினா? சந்தேகம் என்னன்னு சொல்லியிருந்தாள்னா எங்கம்மா கிட்டே கேக்கலாம். ஆனா உனக்கு இதெல்லாம் யாரு சொல்லித் தந்தான்னு வெசா? அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா பெல்ட் பிஞ்சிடும். 

அடுத்த வருஷம் வெத்திலை விலை சரிஞ்சது. மொத்த விலைக்கு, 105 கவுளிக் கட்டு 2000ரூபாய்க்கு விழுந்தது. ரெம்பப் போனா, பெரீசா, பச்சையா ஃப்ரெஷா இருந்தா 3000 தந்தானாம். வருமானம் இழந்த விவசாயிகள் கஷ்டப்பட்டா. குமுதினியோட அப்பாவும். 

யாரும் வெத்திலை மட்டுமே சாகுபாடி செய்யறதில்லை. வேற கிராப்ஸுக்கு நடூலே வெத்திலைக் கொடியை போடுவா. பாக்கு, தென்னைமரத்தில் படர்ந்து செழிக்கும். மலைப் பகுதியிலும் தேயிலைத் தோட்டத்துலேயும் சித்தே உயரமா மரங்களினூடே வெத்திலை பாக்கலாம். செடியா பயிரிட்டு அதையே நம்பினவாளுக்கு வருமானம் பாதியாப் போச்சு. 

இப்படிப் போரச்சே குமுதினி ஸ்கூலுக்கு வரதை நிறுத்திட்டா. ரெண்டுநாளா வரலைன்னா காய்ச்சலா இருக்கும், வந்துடுவள்னு நினைச்சோம். அப்புரம் கேட்டதுக்கு “அவளுக்கு கல்யாணம் செய்யப்போரா, இனிமேல் படிப்பை தொடருவாளான்னு தெரியலை.” கிளாஸ் டீச்சர் சொல்ல ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாம் அழக் கிளம்பிட்டோம். “டீச்சர், வாங்க இப்பவே குமுதினி வீட்டுக்கு போய் அவள் அப்பாவோட பேசி கல்யாணத்தை நிறுத்தி ஸ்கூலுக்கு கூட்டிண்டு வரலாம்.” 

சரீன்னு 4 ஸ்டூடென்ட்ஸ், ஒரு டீச்சர் பிள்ளையார்நத்தத்துக்கு பஸ்ஸில் கிளம்பிட்டோம். குளிச்செட்டிப்பட்டி அன்னப்பட்டி ரோடில் ஓட்டு வீடு. பின்னாடி தென்னந்தோட்டம். வைகை ஆத்தங்கரையில். கொயட்டா இருக்கவே ஆத்தில் இருக்காளான்னு தெரியலை. 

பஸ் ஸ்டாப்பில் இறங்கி இத்தனை பேர் நடந்து வரதை பாத்த சில வாண்டுகள் கூடவே வந்ததுகள். அதில் ஒருத்தன் “உள்ளேதான் இருக்காங்க, நல்லா ஓங்கித் தட்டுங்க, இல்லை சுத்தி தோட்டத்து பக்கமா போங்க.” ஐடியா தந்தான். பின்னாடி கயித்துக் கட்டிலில் மரநிழலில் குமுதினி அப்பா. நல்ல தூக்கம். 

எழுந்துண்டு ‘நீங்கெல்லாம் யாரு’ன்னு வாய் வரைக்கும் வந்ததை அடக்கிண்டு “என்ன கங்கா? எங்கே இந்தப் பக்கம்?” அடையாளம் கண்டுக்க, நான் சொச்ச மனுஷாளை அறிமுகம் செஞ்சேன். விஷயத்தை சொன்னதும் அவர் கருத்த முகம் சிவக்க, “அவ ஸ்கூலுலெ படிச்சு என்னத்தை கத்துகிட்டா, சிறுக்கி யார் கிட்டேயோ கெட்டுப்போய் வந்து நிக்குது” கத்த உள்ளேந்து குமுதினியும் அவள் அம்மாவும் வர என்னை வந்து கட்டிண்டா. கண்ணில் நீர். என்னடீ ஆச்சு? 

“அப்பா தப்புத் தப்பா பேசரார்டீ, கெட்டெல்லாம் ஒண்ணும் போகலை. அம்மாவும் நம்பல. என்னை உன்னோட அழைச்சிண்டு போ. நான் படிக்கணும்”. டீச்சர் பெரியவங்களை அந்தண்டை கூட்டிண்டு போய் சமாதானப்படுத்தி விவரங்களைக் கேட்டுட்டு, “ஒண்ணுமில்லை, நாளைலேந்து ஸ்கூலுக்கு அனுப்புங்க. பரீக்ஷை வரது.” சொல்லிட்டு கிளம்பி வந்தோம். 

ஸ்கூலுக்கு வந்தவ கிட்டே “என்னடீ செஞ்சாய், உன்னை கல்யாணம் வரைக்கும் உங்க வீட்டில் இழுத்துண்டு போய்ட்டா?” எல்லாரும் இவள் என்ன சொல்லப் போரான்னு ஆர்வமா வாயப் பிளந்துண்டு. அவளோ அசால்டா “அந்த புரியாத சந்தேகத்தை அம்மா கிட்டே கேட்டேன். அவள் பெரீசா கத்தி கூப்பாடு போட்டு நம்ப வீட்டுப் புள்ள கெட்டுப் போயிடுச்சுன்னு அலற, அப்பா வந்து தெரிஞ்சிண்டு என்னை ரூமில் வச்சு பூட்டிட்டாங்க. அவ்ளோதான் நடந்தது!” 

10ஆப்பு படிக்கரச்சேயே கல்யாணமா? அப்படி என்னடி சந்தேகம் கேட்டாய்” “அதுக்கு விடை கிடெச்சதும் சொல்ரேன். அப்பத்தான் உங்களுக்கு விளங்கும்”. 

45 வயசில் நினைச்சின்டேன். பதின் பருவத்தில் பெண்களுக்குத்தான் எத்தனை கனவுகள், ஆசைகள், எதிர்பார்ப்புகள், கேள்விகள், சந்தேகங்கள்! எண்ணி கட்டினா 5 கவுளி தேறுமே! இப்போ எத்தனை அதில் நிறைவேறித்துன்னு பாத்தா தெரியலை.