மிஷ்டி தொயி

 31. மிஷ்டி தொயி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam  

நான் போன கடையில் நீளமான க்யூ. அத்தனை ஃபேமஸாம். உள்ளெந்து கொண்டு வந்து வச்சிண்டே இருக்கான், நிமிஷமா காலியாகிடறது. என் டெர்ன் வரப்போ ஃப்ரெஷ்ஷா வரவே ஆறுதல். 

கடை பேர் மிதி. பேக் பகான் ரோடில், சையத் அமீர் அலி அவென்யூ முட்டற இடத்தில். பாலிகஞ்ச். விதவிதமா வெல்லம் போட்டது, மேங்கோ, சக்கரை போட்ட வெள்ளை தயிர்னு. சிலது சீசனில். வெல்லத்துக்கு என்ன சீசன்னு கேப்பேள். வின்டரில் சாப்டா உடம்பு சூடாகும். சக்கரை வியாதி இருக்கும் பெங்காலி மிஷ்டி தொயி இல்லாம சாப்ட மாட்டா மட்காவில் அலுமினியம் ஃபாயில் வச்சு பேக்கிங்க். ரெண்டு நாளைக்கு தாங்கும். கெட்டீன்னா அத்தனை கெட்டீ. வாயில் ஜலம் ஊறித்து. 

கொல்கத்தாவுக்கு வேலை விஷயமா டூர். லீ ரோடில் கெஸ்ட் ஹவுஸ். எப்போ வந்தாலும் முதநாளே ரெண்டு மட்கா வாங்கிண்டு போயிடறது. ராத்திரி கேர் டேக்கரை சப்பாத்தி செஞ்சுதரச் சொல்லி சாப்டூட்டு அப்புரமா ரூமில் இதை ஸ்பூனில் சாப்டுண்டே புஸ்தகம் படிச்சுட்டு தூங்கிடுவேன். “நானும் பண்ணுவேனே சாப்!” சகிக்காது. இது மாதிரி வராது.  

மிதி 1955இல் ஆரம்பிச்சாளாம். கோஷ் சகோதரர்கள். இன்னும் சில மிட்டாய்க் கடைகளை கொலீக்ஸ் சொன்னா. பன்சாராம், பாலாராம் ராதாராமன் மல்லிக்னு. மிதிதான் பிடிச்சது. 

ஒருக்கா பாஸ் ராமகிருஷ்ணனோட வந்தேன். ரபீந்த்ர சரோவர் லேக் பார்க்குக்கு வாக்கிங் போயிட்டு சும்மா இல்லாம வண்டீலே வித்த கோல்கப்பா வாங்கிச் சாப்டிருக்க்கர். தெரிஞ்சா திங்காதீங்கோன்னு வார்ன் செஞ்சிருப்போம். சாப்பிட்டவர் வயித்தை என்னமோ செய்ய கெஸ்ட் ஹவுஸுக்குப் போயிடலாம்னு அவசரப் படுத்தி எடுத்துட்டர். கார்த்தாலே முனகிண்டே “நான் ஆபீஸுக்கு வரலை, உடம்பு முடியலை!” விஷயம் புரிஞ்சது. 

பிச்சுண்டுடுத்து. ராத்திரி பூரா கஷ்டப்பட்டராம். என்கிட்டே ஒருந்த மிஷ்டி தொயி ரெண்டு ஸ்பூன் தந்ததும் டக்குன்னு சீல் வச்சுண்டுடுத்து. அத்தனை மகத்துவம் 

ஸ்வீட் தயிர். பெங்காலீலே மிஷ்டி தொயி. 

கல்கத்தாலே 4 ஃபேக்டரி. அதைத் தவிர ஈஸ்டர்ன் ரீஜனல் சேல்ஸ் ஆபீஸும். எல்லா இடங்களுக்கும் போவேண்டி வரும். ஹெட் ஆபீஸ்லேந்து ரவிஷங்கர் வந்திருக்கானுட்டு உபசாரம் பலமா இருக்கும். கல்கத்தா வந்திருக்காய் இங்கே போனியா, அதைப் பாத்தியான்னு சொல்லுவா. பலதைப் பாத்துட்டேன். சிலது ஆர்வமில்லை. அவா ஊரைப் பத்தி பெருமையா பேசறதை கேக்க நன்னா இருக்கும். 

நம்மூர்லேந்து இங்கே வந்து செட்டிலான ராகவன் சார் உள்ளூர் கையிட் மாதிரி. 30 வருஷமா இங்கேயே இருக்கர். பெங்காலிப் பொண்ணை கல்யாணமும் செஞ்சிண்டு சந்தோஷமா. நன்னா பெங்காலி பேசுவர். தமிழில் தஞ்சாவூர் மணம் கமழும். எல்லாரும் போனதும், “ரவி, வா உனக்கு டீ வாங்கித் தரேன்.” கீழே அழைச்சிண்டு போவர். ப்ரபோர்ன் ரோடில் சந்தில் எங்கே இழுத்துண்டு போரர்னு தோணும். ஆனா அத்தனை நல்ல டீ போடுவன். அப்போ ”இந்தூர் காரன் சொல்ர இடத்துக்கெல்லாம் போகாதே!” 

ஒருக்கா கேட்டேன். “நீங்க பெங்காலிப் பொண்ணை கல்யாணம் செஞ்சுண்டுட்டேளே வாழ்க்கை எப்படி இருக்கு? நம்மூர் பொண்ணுக்கும் இவாளுக்கும் என்ன வித்யாசம்?”

“இது என்ன அசட்டுக் கேள்வி? தஞ்சாவூரில் ஒரு பொண்டாட்டி, ராஜஸ்தானில் ஒண்ணு அப்புரம் கொல்கத்தாவில்னு வச்சிண்டு உன்கிட்டே கம்பேரிசன் சொல்ல? பலோமா மட்டும்தான். காளி கோவிலில் பாத்ததும் பிடிச்சது. காட்டன் சேரீலே விசேஷமா அம்பாளே சித்தே நல்ல மூடில் சௌந்தர்யமா பல்லை, நாக்கை நகத்தை ஒளிச்சு வச்சுட்டு வந்ததாப் பட்டது. அப்புரம் அவள் வர டயத்துக்கு நான் கோவிலுக்குப் போக, ஃபாலோ செஞ்சதில் தெரிஞ்சவாளாத்துப் பொண்ணுன்னு கண்டுபிடிச்சு பொண் கேட்டுப் போயிட்டேன்”. 

“கல்யாணமான புதுசில் மொழி பிர்ச்சனையாயில்லை. இப்போ ரெண்டு பேரும் தமிழ், பெங்காலி சரளமா பேசுவதால் செட்டில் ஆயாச்சு. பொண் இப்போதான் காலேஜில் சேர்ந்தா. என்னைக் கேட்டா நீயும் இந்தூர் பொண்ணாத் தேடி பண்ணிக்கோ!” எங்காத்தில் பாத்துண்டிருக்கானு இவருக்கு தெரியும். நல்ல மனுஷர். தப்பான அட்வைஸ் தரமாட்டர். 

இன்னொண்ணும் சொன்னரே! “அப்பப்போ தானும் காளியின் ஸ்வரூபம்தான்னு ஒரு காட்டு காட்டுவள். சண்டைன்னு வந்தா ராத்திரீன்னு கூட பாக்காம வீட்டை விட்டு தொறத்திடுவள். எங்கேயாவது சுத்திண்டு, ஹோட்டலில் ஃப்ரெண்ட்ஸ் வீட்டில் தங்கிட்டு கார்த்தாலே போனா ஆசையா கொஞ்சுவள்”. 

உண்மை! பாங்க்ஸ் கேர்ள்ஸ் கண்ணுலேயே நிப்பா. நெஞ்சில் உக்காந்துக்க நேரம் பிடிக்காது. பூந்துட்டா போமாட்டா.  இன்னைக்கும் டீ குடிக்கச்சே மிஷ்டி தொயி வாங்கி வச்சிருப்பதை சொன்னேன். “அட நீயும் அதுக்கு அடீக்டடா. நானும் வந்த புதுசில் உன்னைப் போலத்தான். இந்தூர் பொண்களும் மிஷ்டி தொயியும் ஒண்ணு. ஒண்ணை புரிஞ்சிண்டா இன்னொண்ணு விளங்கும்”. புதிர் போட்டர். 

முகம் போன போக்கைப் பாத்துட்டு “ஒண்ணும் அதிகமா குழப்பிக்காதே. தயிரின் புளிப்பை மீறி இனிக்க வைக்கணும்னா போராடணும்னு சொல்ல வந்தேன்”. 

“சார் உங்ககிட்டே ஒண்ணு கேக்கணும். இந்தூரில் சில பார்ட்டிகளுக்கு விசேஷத்துக்கு போயிருக்கேன். தம்பதிகளா வரா. கணவன் ஏன் மனைவியைவிட குறைந்தது 10 அல்லது 12 வயசு அதிகமா தெரியரா? “டேய்! டை போட்டுப்பா. அதான். உண்மையில் இன்னும் அதிக வயசு வித்யாசம்”. “ஏன் அப்படி?” “ஆண்கள் தாமதமா கல்யாணம் செஞ்சுப்பா. ஆனா இளம் பொண்களை. இப்படித்தான் பல வருஷங்களா நடக்கறது. இப்போ மாறியிருக்கலாம். அதான் நீ பாத்தது”. 

“அப்போ இவா தாம்பத்யம் எப்படி இனிக்கும்? ப்ராப்பர் வயசு வித்யாசம்னு ஒண்ணு இருக்கோன்னோ!” “5 பெஸ்ட். எல்லா ஸ்டேட்டுலேயும். இங்கே மட்டும் இப்படி. நானும் கவனிச்சேன். என்னால் இதுக்கு காரணம் கண்டுபிடிக்க முடியலை. இந்தூர் காரன்கிட்டே கேட்டப்போ நாங்க லேட்டா பண்னிக்கரோம்னுட்டா. முடிஞ்சது. ஏன்னு சொல்ல மாட்ரான். இப்போ இதைத் தெரிஞ்சிண்டு என்ன செய்யப்போராய்? நீ பெங்காலிப் பொண்ணை பண்ணிண்டா 5 வயசு வித்யாசத்தில் பாத்துத் தரேன் போதுமா?” 

கெஸ்ட் ஹவுஸ் கேர் டேக்கரிடம் ஸ்டஃப்ட் பரோட்டா எப்படி பண்றதுன்னு சொல்லித் தந்து பண்ண வச்சு சாப்டேன். அவனைப் பண்ணுடான்னா ரெண்டு சப்பாத்தி பண்ணி நடுவுலே உப்புப் போடாத ஆலூவை வச்சு தரான். எங்கேன்னு போய் முட்டிக்க? இன்னும் 3 நாள் வேலை. ராத்திரி சொச்ச மிஷ்டி தொயியும் காலி செஞ்சுட்டு தூங்கினேன். நாளைக்கு மிதிக்குப் போய் இன்னும் ரெண்டு வாங்கிக்கணும். 

நினைச்சுண்டே தூங்கினவனுக்கு சொப்பனம். சால்ட் லேக் ஃபேக்டரி போயிட்டு வேலை முடிச்சிண்டு ஆபீஸ் தந்த காரில் வந்திண்டிருக்கச்சே நேரே பாலிகஞ்ச் போயிட்டு கெஸ்ட்  ஹவுஸ் போலாம்கவே சொல்லாமலேயே வழக்கமாப் போர மிட்டாய்க் கடை வாசலில் நிறுத்தினான். குறுகிய சந்து, “ஆகய் ஜாக்கர் பார்க் கர்த்தாஹூன். ஆப் கரீத்கர் ஆஜாயியே.” பிஹாரி ட்ரைவர். 

ஆச்சர்யமா ஆம் தொயியும் வச்சிருந்தான். அதையும் வாங்கிண்டு கார் கிட்டே வர ட்ரைவரோட ஒரு அழகான பொண், அளவுக்கு அதிகமா மேக்கப்போட பேசிண்டிருக்கா. வரதைப் பாத்துட்டு அவளை போன்னு சொல்லி அனுப்பினான். “குச் நஹி சாப். ஐடெம் லடுக்கி. பூச்சரியீ தி சாப் கிதர்ஹே”  மணி 6தான். ரபீந்திர சரோவரில் நடந்துட்டு வந்தா என்ன? இருட்டு கவ்வும் நேரம். மின்னே ராமகிருஷ்ணனோட வந்தது. ட்ரைவரை அங்கே போச்சொல்லி சீட்டில் சாஞ்சிண்டேன். 

இறங்கரச்சே, “கூம்னேகே பாத் சஹி இதரி ஆஜானா. நயி மிலாத்தோ போன் கீஜியே, ஆஜாவுங்கா” 

உள்ளே எல்லா மரத்தடீலேயும் ஜோடி. இருட்டினப்புரம் பலதும் அரங்கேறும் இடம். ஏரியைப் பாத்த சிமென்ட் பென்சில் உக்காந்துக்க காத்து ஹிதமா வந்தது. சித்தே கழிச்சு சட்டுன்னு பாத்தா பக்க்கத்துலே ஒரு பொண். 

உள்ளூர்தான். பெங்காலியில் என்னவோ கேட்டா, புரியலை. “ஜாபேன்?” ரெண்டு வாட்டி தலையைத் திருப்பி கண்னை அசைத்துக் கேட்டதை வச்சு ‘போலாமா”ன்னு கேக்கரான்னு புரிஞ்சது. எங்கேன்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கலாம், அவசியம் ஏற்படலை. இப்படி அணுகறவர்களை எப்படி எதிர் கொள்வது? “வா போலாம்”னு கிளம்பலாம். அது ஒருவகை அணுகுமுறை. இன்னொண்ணு “இல்லை”ன்னு தலையாட்டிட்டா ஆச்சு. கிளம்பிடுவா. கையைப் பிடிச்சு இழுக்க மாட்டா. வேண்டாம்கிரவனை இழுத்துண்டு போக அவாளுக்கு டயம்தான் வேஸ்ட் ஆகும். 

எனக்கு இது புதுசு, கேள்விப்பட்டது சினிமாவில் பாத்தது, நாவலில் படிச்சது எனக்கே நடக்கரச்சே சித்தே ஸ்தம்பிச்சுப் போயாச்சு. அதிர்ந்ததுக்கு இன்னொரு காரணமும். கூப்பிட்டவள் அப்படி. சின்னப் பொண்தான். 20 வயசிருக்கும். நல்ல சிவப்பு. பதவிஸா காட்டன் புடவையில் தோளில் பஃப் வச்சுத் தைத்த ரவிக்கை. தலையில் மஞ்சள் ரோஜாப்பூ. கழுத்தில் கருப்பு மணிமாலை. அடியில் தாலி இருந்தா அது உள்ளே ஒளிஞ்சிண்டு. ஒளிஞ்சிண்ட இடம் அப்பட்டமா. 

தலைப்பை விலக்கிண்டு சாஞ்சு உக்காந்திருக்கா. நெத்திலும் முகட்டில் வகுட்டுலேயும் குங்குமம். கல்யாணம் ஆயிடுத்தோ? வறுமையோ? மோகமுள்லே வராப்போலே வயசான கணவனோ? இல்லை இப்படி வேஷம் போட்டாத்தான் கல்கத்தா போலீஸ்லேந்து தப்பிக்கலாமோ. 

வரேன்னா எங்கே கூட்டிண்டு போவா? அவாத்துக்கா? பக்கத்து ரூமில் இருமிண்டு யாராவது இருப்பாளா? இல்லை லாட்ஜா? போலீஸ் வந்தா நம்மையும் சேர்த்து பிடிச்சிண்டு போக ராகவன் வந்து ஜாமீனில் எடுக்கணும். இல்லை ராஷ் பிஹாரி அவென்யூ கரியாஹாட் சந்திப்பிலிருக்கும் சின்ன ரெஸ்டுரான்டுகளில் கதவு வச்ச ஃபேமிலி பூத்துக்கா?  போனா என்ன நடக்கும்? 

எனக்கும் 27ஆச்சு இன்னும் அந்த அனுபவம் கிட்டலை! கல்யாணம் செஞ்சுக்க போரவளுக்காக செமிச்சுன்னா வச்சிருக்கேன்! வரவள் இப்படீ இருக்கணும்னு நாம விரும்பரச்சே நாமளும் அப்படி இருக்க வேண்டாமா? மிஷ்டி தொயி மாதிரி பக்கத்தில் வந்து கூப்பிடும் இவளை என்னன்னு சொல்லி போச்சொல்வது? புரியலை. 

நான் பதில் சொல்லாதது அவளுக்கு தெகிரியத்தை தந்திடுத்தோ? கிட்டே நகந்து உக்காந்துக்கரா. இங்கேயும் இருட்டுதான், ஆரம்பிச்சுடுவாளோ? 

அப்போதான் போன் அடிச்சது. கார்த்தாலே அலாரத்துக்காக சத்தமா செட் பண்ணிட்டு தூங்கினேனா, அலறிப் புடெச்சுண்டு எழுந்துக்க இத்தனி நாழி நடந்தது கனவுன்னு தெரிஞ்சது. “சே”ன்னு ஆச்சு. இன்னும் தூங்கியிருந்தா மேட்டர் நடந்திருக்கும்.  கூப்பீட்டது ராகவன். 

“தூங்கிட்டயா?” பின்னே? “என்ன விஷயம் சார்?” “மணி 1130தான், கெஸ்ட் ஹவுஸ் வாசலில் இருக்கேன். வந்து அழைச்சிண்டு போ!” “அட”ன்னு எழுந்து பனியனை மாட்டிண்டு பொரேன். பலோமா தொறத்தி அடிச்சுட்டாளாம். “இன்னைக்கு உன்கூட தங்கிக்கட்டுமா?” “வாங்க சார். இதுக்கெல்லாம் கேட்டுண்டு.” 

கார்த்தாலே குளிக்கரச்சே ராத்திரி கண்ட சொப்பனம் மனசில். ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்டரச்சே அம்மா சேலத்துலேந்து போன். “எப்போ வராய்? உனக்காக பொண் பாத்துட்டோம். சென்னையில்தான். நாங்கெல்லாம் வந்துடுவம், நீ பாத்து சரீன்னுட்டா முடிச்சுடலாம்”. 

நினெச்சுண்டேன், எனக்காக பாலை சுண்டக் காய்ச்சி சக்கரையை அள்ளிப் பொட்டு கெட்டித் தயிர் விட்டு உறயவச்சு ஸ்வீட் தயிர் பண்ணி வச்சிருக்கறதா அம்மா சொல்ரா. கொல்கத்தா மிஷ்டி தொயி எதுக்குன்னு பட்டது. 

பெருங்காயம் போட்டு, கருகப்பிலையும் கல்லுப்பும் நெருடி டம்ப்ளரில் ஊத்தின கரைச்ச மோரானாலும் பரவாயில்லைன்னு நம்மூரா இருந்தா சரீன்னுட்டேன்.