Friday, October 23, 2020

கையிட்

 27. கையிட் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

1320 வருஷம் புராதனமான சிவன் கோயில். மலைச்சுப் போய் நின்னா. அழைச்சிண்டு உள்ளே போரேன். 

அதிகம் பூஜை புனஸ்காரம் இல்லை. கும்பலில் ஒருத்தன் தன் மனைவியை ஒரு கையால் அணைச்சிண்டு இன்னொரு கையால் அங்கே இருந்த சிற்பத்தை பிடிச்சு போடோ எடுக்க, “சிலைகளை தொடவேண்டாம்.” “சரீ”ன்னு நகந்துண்டான். 

சொல்ல வந்தது தடைப்பட்டு எங்கே விட்டேன்னு மறந்து போய் சித்தே தடுமாற்றம். சமாளிச்சு ஆங்கிலத்தில் இந்த தென்திசைக் கயிலாயத்தை கட்டிய ராஜசிம்மனையும் 3ஆம் மஹேந்திர வர்மனையும் பத்திச் சொல்லிண்டே இவாளை கோவிலை சுத்த வச்சேன். கடைசீலே என்னோட ஒரு போடோ எடுத்துண்டு பஸ்ஸில் கிளம்பித்துகள். 

லீடர்னு சொல்லிண்ட பொண், இத்தனை குட்டையாவா அரை ட்ராயர் தெச்சுப்பான்னு வியக்க வச்சுட்டு பேசின பணத்தை தந்து கையக் குலுக்கினா. இதான் கடைசீ ஸ்டாப். நான் பஸ்ஸில் ஏறிக்காம பக்கத்துலே சப்போஸ்டாபீஸ் கிட்டே எங்காத்துக்கு பொடி நடையா போய்டேன். மணி 4. போனா சாப்பிடலாம். சுலோசனா காத்திண்டிருப்பள். 

காஞ்சீபுரம் கைலாஸநாதர் ஆலயத்தை சொன்னேன். இதே காலகட்டத்தில் இதேமாதிரி மெடீரியல் போட்டு நந்திவர்ம பல்லவன் கட்டின வைகுண்ட பெருமாள் கோவிலையும் காட்டியாச்சு. உடனே காமாக்ஷி அம்மன், வரதராஜர், ஏகாம்பரேஸ்வரர் காட்டலையான்னு கேப்பேள். எல்லாம் ஆச்சு. ரெண்டுநா இவாளொட சுத்தறதா ஒத்துண்டேன். கணிசமா தொகை. இந்த மாசம் ஸ்மூத்தாப் போகும். டிசெம்பர்லேந்து மார்ச் வரைக்கும்தான் வருமானம் பாக்கலாம்.  

வெளிநாட்டுக்காராதான் விஷயம் புரிஞ்சிண்டு பாக்கணும்னு கூப்பிடரா. உள்நாட்டு கும்பல் சீண்டாது. எப்போவாவது வடகத்திக்காரா வந்தால் ட்ரேவல் ஏஜென்ட் கூப்பிட்டனுப்புவன். சித்தே காசு பாக்கலாம். இதுலே வர வருமானம் போதித்தான்னு அசடு மாதிரி கேட்டா என்னத்தை சொல்றது? இதை மட்டும் நம்பினா? இதைத் தவிர சில தொழில்கள் கைவசம். சொல்ரேன். யாரண்டையும் சொல்ல வேண்டாம் கேட்டேளா?  

கையிட்னா என்ன? வழிகாட்டி. வரவாளுக்கு தேவைப் பட்டதை கிடைக்க கையிட், முடிஞ்சா  செஞ்சுதரதா வச்சிண்டிருக்கேன். சரியா தப்பான்னெல்லாம் யோசிக்கறதில்லை. ஒவ்வொருத்தருக்கும் சில தேவைகள். எப்படி பூர்த்தி செஞ்சுப்பதுன்னு முழிப்பா. கையிட் கெசவன்கிட்டே சொன்னா காரியம் நடக்கும்னு. போனிலேயே முக்காவாசி வேலை முடிஞ்சுடும். கமிஷன் வாங்க நேரில் போனாப் போதும். 

சில வேலைகள் நான் கையிடா புரோக்கரான்னு குழப்பும். கண்டுக்கப் பிடாது. நீங்கதான் டூரிஸ்ட் கையிடா சம்பாதிப்பது பத்தித்தான்னு கேட்டு வாயைக் கிளறினது. 

சுலோசனாகிட்டே பணத்தை எண்ணித் தந்துட்டு சாப்பிட்டேன். மத்தியான சாப்பாடே இப்போதான் பண்ணியாறது. வந்தவாளுக்கு ஹோட்டலில் சாப்பாடு ஏற்பாடு செஞ்சதும் நீயும் போதோட சாப்டிருக்கலாமேன்னு கேக்கலாம். காந்தி ரோட் சரவண பவனில்தான் சாப்டா. கூட்டத்தை அழைச்சிண்டு போனா எனக்கு ஸ்பெஷல் தமிழ்நாடு தாளி ஃப்ரீ. அதுக்கு பதிலா காசா 250 வாங்கிண்டுடறது. இங்கே சுலோச்சனா காத்திண்டிருப்பாளே! 

விதவிதமா தொழில் செய்யரேன்னுட்டு சமுத்தா பொண்டாட்டி கோண்டா காமிச்சுக்கரேன்னு தோணித்தோ? தொழில் வேற, குடும்பகிறது வேற. என்ன சம்பாதிச்சு என்ன, கடைசீயில் குடும்பம்தான் கஷ்டம்னா கூட இருக்கும், விழுந்துட்டா அடிபடாம தாங்கிப் பிடிக்கும். எனக்கும் என் ஆத்துக்காரிக்கும் நடுவுலே எதுவும் வந்துடப்பிடாதுன்னு கவனமா இருப்பேன். செய்யறது வெள்ளைக்காராளுக்கு ஊர் சுத்தி காமிக்கும் வேலைன்னு சொல்லி வச்சிருந்தாலும் பல சைட் பிஸினஸ் இருப்பதை அரசல் புரசலா தெரிஞ்சு வச்சிண்டிருக்கா.  

குளிச்சிண்டிருக்கச்சே செல்போனை நோண்டுவள். ஒருக்கா அந்தண்டை போயிருக்கப்போ கால் வந்திருக்கு. ரொம்ப நாழியா அடிக்கவே எடுத்து இவள் ஹலோ சொல்றத்துக்குள் அந்தண்டை பக்கம் ஒருத்தன் “என்ன கேசவா இன்னும் வரலை, எத்தனை நேரம் ரூமிலேயே காத்துக் கிடக்க?”. இவள் டப்புன்னு வச்சுட்டா. நான் வந்தப்புரம், அவன் என்னை திட்டி அனுப்பிச்ச வாட்ஸப் மெசேஜ். அன்னைக்கு வருமானம் போச்சோ?. ஆகவேண்டியதை செஞ்சுட்டு GRT ரீஜென்சீலே கஸ்டமருக்கு போன் போட்டு மன்னிப்பு கேட்டுட்டு “இப்போ உங்க ரூம் கதவை தட்டுவா பாருங்கோ!”  

காஞ்சீபுரத்தில் தெருவுக்கு 3 கோவில். எல்லாம் பிரஸித்தி பெற்றது. தொன்மையான ஊர், பழமையும் தெய்வீகமும் குழைச்சு. ஆனா சுத்த பத்தமா இல்லை. 

பொறுப்பேத்துண்ட கலெக்டரும் சரி, மாநில நிர்வாகமும் சரி ஊரை குப்பைக் காடாவும் நெரிசலாவும்தான் வச்சிருக்கு. கமர்ஷியலா, கடைத்தெருக்களுமா இல்லாமல் ஒரு காலத்தில் மிக அற்புதமா இருந்திருக்கணும். அதான் முக்தி தரும் ஏழு நகரங்களில் ஒண்ணா இதைச் சொன்னா. சைவ வைஷ்ணவ சம்பிரதாயங்களுக்கு சமமா பிரிச்சுத் தந்து. கௌதம புத்தர் இங்கே வந்ததா கதை. வரவாளுக்க்கு கோவில் தவிர பட்டு நெசவு காமிக்கலாம். பாலாத்து மணலையும். 

சாப்பாடு போட்டுண்டே சுலோசனா கேட்டா. “ஏன்னா இத்தனை கோவிலுக்கு தினமும் போரேளே உங்களுக்கு நிச்சயம் மோக்ஷம்தான், முக்திதான்!” அப்போ நினெச்சுண்டேன். செஞ்சதுக்கு காசு வாங்கிண்டுன்னா ஸ்தல புராணம் சொல்ரேன். சில சமயம் தப்பா சொல்லிட்டு, திருத்திக்கணும்னு தோணாம, தெரியவாப் போறதுன்னு விட்டிருக்கேன். 

ஒருக்கா காமாக்ஷி அம்மன் கோவிலுக்குள் 12 பேரை கூட்டிண்டு போயிட்டு தெரிஞ்ச குருக்கள் மூலமா உள்ளே அழைச்சிண்டு போகச் சொல்லிட்டு ஆதிசங்கரர் சன்னிதிக்கு பக்கத்துலே வரச்சே போன் அடிச்சது. “பெங்களூர்லேந்து கெட்டிப் பார்ட்டி வந்திருக்கு அவாளுக்கு ஃபாரீன் சரக்கு வேணும் ஏற்பாடு செய்ய முடியுமா”. “செய்யரேன்.” சொல்லிட்டு யாருக்கு போன் போட்டா பதவிசா காரியம் நடக்கும்? போட்டுப்பேசி செஞ்சு தந்தேன். 1000 கமிஷன். ஆனா இதைச் செஞ்சது ஒரு மஹா புருஷரை பின்னாடி வச்சிண்டே. எனக்கா முக்தி? 

நான் செய்யர காரியங்களுக்கு செத்தப்புரம் நானே தேமேன்னு எண்ணை கொப்பரையில் ஏறி உக்காந்துடணும். கிங்கரர்களுக்கு வேலை வைக்கப்பிடாது! இதைச் சொல்லி சுலோசனாவை ஏன் களேபரப்படுத்தணும்? 

“ஆமாண்டி, முக்திதான். நீயும் வெள்ளிக்கிழமை கந்த சஷ்டி கவசம் படிக்கராய், கிருத்திகைக்கு குமரக்கோட்டம் போய் சுத்திட்டு வராய். நீயும் மோக்ஷத்துக்குதான் போவாய்”. “ஏன்னா? அன்னியோன்யமா இருக்கும் ஆம்படையான் பொண்டாட்டி சேர்ந்து ஒரே இடத்தில் மீட் செஞ்சுப்பான்னு எங்க பாட்டி சொன்னாளே?” “முதல்ல உங்க பாட்டி எங்கே போனான்னு கண்டுபிடி. நீ பாட்டுக்கு உனக்கு விதிச்ச இடத்துக்கு போ, நா தேடிண்டு வந்துடரேன்.” 

அவள் கடவுள் மீதும் என் மேலேயும் – ஆத்துக்காரர் தெரிஞ்சு ஒரு தப்பை செய்யமாட்டார்னு – வச்சிருக்கும் நம்பிக்கை அசைக்க முடியாததுன்னு பட்டது. 

சாப்டூட்டு வாச கொட்டாயில் ஈஸிசேரில் சாஞ்சுண்டு கண்ணை மூடலை போன் அடிச்சதே. “வர புதன்கிழமை வடக்கத்தி ஃபேமிலி வரா – பெரீய வைர வியாபாரி. ஊர் சுத்திக் காமி”. விபரங்கள் வாங்கிண்டேன். அதுக்குத்தானே இருக்கேன். வழக்கமான ரேட்டைவிட 30% ஜாஸ்தீ. 

வந்தவா 4 பெரியவா, 3 குழந்தைகள். வைர வியாபாரின்னா எப்படியிருப்பா? அப்படி. தில்லி கனாட் பிளேஸில் ஜன்பத்தில் பெரீய கடையாம். இன்னும் பல ஊர்களில். குறிப்பா சூரத்தில் டயமண்ட் கட்டிங்க் தொழிலும். கணவன் மனைவி ரெண்டுபேரும் வசதியான தேகம். அவரோட அப்பா அம்மா வயசாயிடுத்தோன்னோ, ஒல்லியா, பளிச்சுன்னு. இவாளுக்கு ரெண்டு பசங்க ஒரு பொண், எல்லாம் காலேஜில் படிக்கரான்னு ஹேஷ்யம். கூடவே ஒரு வேலைக்காரி. பொண் மட்டும் அம்மா மாதிரி. 

“பஞ்ச தந்திரம்” படத்தில் வராப்போல் பென்ஸ் வேன் ஏற்பாடு செஞ்சிண்டு சென்னைலேந்து வந்திருந்தா. கைலாசநாதர் கோவில்லேந்து ஆரம்பிச்சுடலாம்னும், சாயங்காலம் 5 மணிக்கு முடிச்சுட்டு சொச்சத்தை மத்தாநா வச்சுக்கலாம்னு தெளிவா சொன்னா. 3 நா இருப்பாளாம். அப்புரம் திருவண்ணாமலை பாக்கணுமாம். 

கைலாசநாதர் கோவிலை ஆர்கியலாஜிகல் டிபார்ட்மென்ட் பாத்துக்கரா. கோவிலைச் சுத்தி புல்வெளி, பெரீய மரங்கள் நிழலோட. காம்பவுண்டில் ஒரு இடத்தில் நின்னுண்டு பார்த்தா கோவிலின் கம்பீரம் நன்னா புலப்படும். அவாளை அங்கே அழைச்சிண்டு போய் நிக்கச் சொல்லி காண்பிச்சேன். அப்புரம் மனப்பாடமா தெரிஞ்சதை கோர்வையா ஹிந்தியில் சரளமா. 1ஆம் நரசிம்மவர்மனுக்கு காஞ்சி தலைநகரமா இருந்ததையும், அவன் பிள்ளை இதைக் கட்ட ஆணையிட்டதையும், இத்தனை வருஷம் கழிச்சு இன்னும் கண்மின்னாடி நிப்பதையும் சொல்லி உள்ளே கூட்டிண்டு போக, முழுசா 1 மணிநேரம் பாத்துண்டே இருந்தா. அப்புரம் சாமி முன்னாடி நின்னுண்டு கும்டூட்டு “இதர் அவுர் க்யா விசேஷ் ஹே?” 

சுவாமியை சுத்திண்டு வர வழியைக் காமிக்கலாம்னு.  

கைலாசநாதர் கோவில்லேயே அதான் முக்கியம். இடது பக்கமாப் போய் வலது பக்கமா வரணும். ஆனா மத்த கோவில்லே இருக்கா மாதிரி இல்லாம ஒரு சின்ன துவாரம், அதில் நுழைய குனிஞ்சு தவழ்ந்துண்டு போணம். நுழையரச்சே மரணம்னு வச்சுக்கணும். ஏழு படி ஏறி அதுக்குள் போனா அந்தண்டை வெளீலே வரச்சே திரும்பவும் தவழ்ந்துண்டு வராப்போலே துவாரம். அதை மறுபிறப்பா எடுத்துக்கணும். குகைக்குள், இருண்ட இடங்களுக்கு போக பயப்படும் மனுஷா நான் காமிப்பதைப் பாத்துட்டு அப்படியான்னு போயிடுவா. சில இளசுகள் தெகிரியமா உள்ளே போயிட்டு வந்துடுவா. 

வந்தவாளுக்கு இதைக் கேட்டதும் சுத்தி வந்துடணும்னு ஆசை. ஆனா கனபாடிகள். எப்படியோ நாங்கேல்லாம் சேர்ந்து உதவி பண்ணி பிடிச்சு தள்ளி நுழைச்சுட்டாலும் அந்தண்டை பக்கம் இவாளால் வரமுடியலைன்னா போச்சு. வேண்டாம், விட்டுடுங்கோன்னு வாதாடி சமாதானம் பண்ணினேன். “ஆப்னே கபி இஸ்கே அந்தர் கயாக் க்யா?” அந்த குண்டுப்பொண் கேட்டது. ரெண்டு பசங்களில் ஒருத்தன் “கர்க்கே திகாவோ.” 

செஞ்சதேயில்லையே! “சரி”ன்னு படி ஏறி உள்ளே பாதி உடம்பை விட ஆரம்பிக்கச்சே அத்தனை சுலபமாப் படலை. ஆனா அந்த பசங்க என்னை பிட்டத்தில் கை கொடுத்து ஒரு உந்து உந்தவே சரக்குன்னு உள்ளே போயிட்டேன்.  பக்குன்னுது. இப்போ எப்படி வெளீலே வரது? 

பயம் கவ்விக்க. என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கரச்சே சட்டைப் பையில் போன் சிணுங்க. யாரா இருக்கும்னு எடுத்து பாத்தா “சாயங்காலம் ஒரு பார்ட்டி மதுரைலேந்து வரா, ஏற்பாடு பண்ணித்தரணும். ஃப்ரீயா இருக்கச்சே கூப்பிடு. இப்படித்தான் இருக்கணும்னு சில விவரங்கள் சொன்னா. கரெக்டா அனுப்பிச்சா நிறைய காசு கிடைக்கும்”. என்னத்தைன்னு சொல்ல? கட் பண்ணிட்டு ஈஸ்வரா என்னை வெளீலே கொண்டு போய் விட்டுடூன்னு வேண்டிக்கரேன். சுலோசனா என்னைக் காப்பாத்துன்னும் சொல்லத் தோணித்து. 

நாம வெளீலே வரலைன்னா, இந்த குண்டு வைரக் கும்பல் காசையும் குடுக்காம திருவண்ணாமலை கிளம்பிப் போயிடுமோ?  வெளீலே வர துவாரத்துக்கு கிட்டக்கே வரவே நேரம் பிடிச்சது. 15 நிமிஷமோ 1 மணியோ!. கண்ணை இருட்டிண்டு, உடம்பு தொப்பலா நனைஞ்சு போக. ஆனா பாருங்கோ வளைஞ்சு வர பாதையில் நான் வந்திண்டிருப்பதை பலபேர் பாப்பது நன்னா தெரிஞ்சது. தள்ளி விட்ட ரெண்டு பசங்கள் ஒரு தாம்பக் கயித்தை என் முகத்துக்கு நேர வீசி “பக்கடோ”ன்னு சொல்ல, அதை பாசக் கயிறா நினெச்சு ஈஸ்வரா என்னை திறுத்தி முக்திதான்னு வேண்டிண்டே அவா கொஞ்சம் கொஞ்சமா இழுக்க வெளீலே வந்துட்டேன். 

இவா நீட்டின ஒரு பிஸ்லேரி பாட்டில் தண்ணீர் பூரா மடக் மடக்குன்னு குடிச்சுட்டு, “வாங்கோ அடுத்த கோவிலுக்கு போலாம்”னு சொல்ல சிரிச்சுண்டே கிளம்பினா. என் நிலைமை அன்னைக்கு கந்தல். 

ஆனா மனசோ தெளிவாகி, லேசாப் போனா மாதிரி. அன்னைக்கப்புரம் நான் கோவில்களுக்கு மட்டும்தான் கெயிட். 

வச்சிருந்த போனை தூர வீசிட்டு புதுசா ஒண்ணு வாங்கிண்டேன்.

No comments:

Post a Comment