கற்பகம்

 22. கற்பகம் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

மயிலாப்பூர் கபாலி கோவிலாண்ட கற்பகாம்பாள் மெஸ் இருக்கு. கார்த்தாலே கூட்டம் மாளாது. ஃபில்டர் காப்பிக்காக வரவா பாதீன்னா சொச்சம் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டுக்காக.  

அன்னைக்கு ஆபீஸ் லீவு. வருஷம் முடியப்போறது கேஷுவல் லீவு எடுக்கலைன்னா வீணாப் போகுமேன்னு முடங்கியாச்சு. “வடை ரெடியாகிண்டிருக்கு தரச் சொல்ரேன், அப்புரமா காபி!” ஓணர் சொன்னர். “பேஷா”ன்னுட்டேன். 

இங்கே சாமிப் படத்துக்கு பூ போட்டு, ஊதுபத்தி காமிச்சுட்டு பாட்டுப் போடுவா. தினமும்..முதல்ல போடறது டிஎமெஸ் பாடின “கற்பகவல்லி நின் பொற்பதங்கள் பிடிச்சேன்…” பாடல்தான். எத்தனை தடவை கேட்டாச்சு? இருந்தாலும் கம்பீரமா இனிக்கும். பிரம்மஸ்ரீ யாழ்ப்பாணம் வீரமணி ஐயர் சாகித்யம். பாபநாசம் சிவனோட சிஷ்யராம். ஆனந்த பைரவி ராகத்தில் பல்லவி, அதைத் தவிர கல்யாணி, பாகேஸ்ரீ, ரஞ்சனீன்னு கலந்து கேக்கரச்சே மெய் மறக்கும். அன்னைக்கு மட்டும் என்னன்னு தெரியலை கற்பகத்தை அது ஞாபகப் படுத்தித்து. 

கற்பகம் நாங்க குடியிருந்தாத்தில் இன்னொரு போர்ஷணில். இப்போ இருக்கும் மயிலாப்பூர் ஹெட் போஸ்ட் ஆபீஸுக்கு பக்கத்துலே தெருவில் போஸ்டல் குவார்டர்ஸுக்கு மின்னாடியே ஸ்டோர் மாதிரி. வீட்டுக்காராளைத் தவிர ரெண்டு முடித்தனம். ஒண்ணில் நாங்க, இன்னொண்ணில் கற்பகம். 

2005ன்னு ஞாபகம். சாமான் செட்டேல்லாம் வந்து இறங்கவே, அம்மாவும் அத்தையும் பங்கிடு பண்ணி வச்சிண்டிருக்கா. நான் ஒத்தாசையா இருக்கலாமேன்னு காலேஜுக்குப் போலை. ப்ரெசிடென்ஸீயில் கடைசீ வருஷம். முடிச்சா அப்பாவுக்கு ஒத்தாசையா வேலைக்குப் போலாம். “என் அண்ணாவுக்கு சமுத்து பத்தாது!” 

அத்தை. கணவனை இழந்துட்டு ஆத்தோட வந்துட்டா. வேற போக்கிடம் இல்லை. அம்மாவும் அவளும் நல்ல ஃப்ரெண்ட்ஸ். “ஏன் அப்படி சொல்ரேள்?” அம்மா கேட்டதுக்கு, “வீடு ஃபிக்ஸ் செய்யரத்துக்குள் விசாரிக்க வேண்டாமா? அட்வான்ஸ் கொடுத்துட்டு வந்து நிக்கரான்.” “ஏன் அக்கா, என்ன ஆச்சு இப்போ?” “பின்னே? அடுத்த போர்ஷணில் ஒரு பொண் தனியான்னா குடியிருக்காளாம்! சின்ன வயசாம். இப்படீன்னா வேற இடம் பாத்திருக்கணும்”. “தனியா ஒரு பொண் அவ பாட்டுக்கு அவள் போர்ஷணில் இருந்தா தப்பா அத்தை?” “உனக்கு ஒண்ணும் தெரியாது. போடா. போய் வேலையைப் பாரு”. 

அம்மாதான் விசாரிச்சா. கற்பகம் இளம் விதவை, சொந்தமில்லை, புக்காத்துலே சேர்த்துக்கலை, தனியா, அப்பளம், ஊறுகாய்னு எதையோ செஞ்சு கடைகளில் போட்டு வர காசில் ஜீவனம். மயிலாப்பூரில்தான் இந்த மாதிரி பதார்த்தங்களுக்கு மவுஸு, வேற எங்கேயாவது போனா கஷ்டப்படுவள். 

ஒருக்கா காலேஜ்லேந்து வந்து சைக்கிளைப் பூட்டரச்சே கற்பகத்தை முதத்தடவையா பார்த்தேன். என்னைவிட மூத்தவள். பாத்ததும் “நீதான் சுந்தரேஸனா? பகவதி மாமி புள்ளையா? பெரீய மனுஷி மாதிரி “நன்னா படீ”ன்னுட்டு போனா. ரெண்டு கையிலேயும் பெரீசா பை. கடைக்குப் போராளோ? 

கற்பகத்துக்கு 24 இருக்கும். என்ன வரம் வாங்கிண்டு வந்தாளோ, இப்படி கஷ்டப் படணும்னு? இந்த கொடுப்பினை லவலெசமும் முகத்தில் காட்டாம அத்தனை மகிழ்ச்சியா, த்ருப்தியோட என்னை கடந்து போனதாப் பட்டது. உள்ளே வந்ததும் அத்தை கிட்டே “கற்பகத்தை பாத்தேன். நன்னா படீன்னா. அவள் தானே நீ அலுத்துண்ட பொண்?” “உங்கூடேயும் பேசினாளா? இங்கேயும் வலிய வந்து உங்கம்மாவோட பேசிட்டு, ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்கோன்னு என்னை நமஸ்காரம் செஞ்சுட்டு போனா. சித்தே ஜாக்கிரதையா இரு. மனசைக் கலைச்சுப் போட்டுட்டான்னா ஆச்சு”. 

அத்தோட நிறுத்திக்காம, “உங்கப்பன் கிட்டேயும் சொல்லணும். வரட்டும்!” 

அப்பா மனசையும் கலைப்பாளா? அம்மா முகத்தை பார்த்தேன். இதைப் பத்தி அவள் என்ன நினைக்கராள்னு தெரிஞ்சுக்க. அவள் அத்தை சொன்னதை கண்டுக்காத மாதிரி பட்டது. ஆனால் கண்ணில் லேசா பயம் பூத்து சட்டுன்னு மறைஞ்சு போனதை பாத்தேன். கணவனை இழந்த இளம் பொண்கள் ஆண்களை வளைச்சுப் போடன்னே சுத்தரான்னு அத்தைக்கு. தானும் சின்ன வயசில், அப்பாவோட வந்துட்டதும் இன்னொருத்தர் தயவில் ஜீவனமும் அவர் மனசை காயப் படுத்தியிருக்கலாம். அத்தை யாரையும் வளைச்சுப் பொடலையே! கற்பகம் மட்டும் செய்வான்னு எப்படி தோணித்து? 

பெண்களுக்கு எதிரி பெண்களேதான். எப்படியோ நாட்கள் ஓடின. 

ஆத்தில் இவாள்லாம் கும்மோணத்துக்கு போயாச்சு. அப்பா ஸ்நேகிதாவாத்து கல்யாணம். அத்தையை எங்கேயும் கூட்டிண்டு போறதில்லைன்னு கூடவே. எனக்கு பரிக்ஷை ஆரம்பம். “தனியா இருந்துக்கோ. கற்பகாம்பாள் மெஸ்ஸில் வாங்கிச் சாப்டூக்கோ.” காசு தந்துட்டுப் போனா. வர ரெண்டுநா ஆகும். மூட் வந்து கவனமா பாடம் படிச்சிண்டே இருந்ததில் சாப்பிடணும்னு தோணலை. சாயங்காலம் 5 அடிச்சது. அப்போதான் சாப்பிடலையேன்னு வயிறே சொல்ல, இன்னும் கொஞ்சம் பொறுத்து 7 மணிக்கு போனா டின்னரை முடிச்சுடலாம்னு. 

அப்போ தன் போர்ஷணுக்கு போயிண்டிருந்த கற்பகம் எங்காத்தில் லைட் எரியறதை பாத்துட்டு இவாதான் ஊருக்குப் போவதா சொன்னாளே லைட்டைப் போட்டுட்டு போயிட்டாளான்னு ஜன்னல் வழியா எட்டிப் பாக்க உள்ளே நான் புஸ்தகமும் கையுமா. “என்னடா சுந்து! கும்மோணம் போலையா?” கேக்க, ஜன்னல் கிட்டே வந்து “இல்லை போலை, பரீக்ஷை!” “அடடா, தனியாவா இருக்காய்? சாப்பாட்டுக்கு என்ன பண்ராய்?” “கற்பகாம்பா மெஸ்ஸுக்குப் போலாம்னு பிளான்”. “அங்கெல்லாம் போவேண்டாம். எங்காத்தில் சாப்பிடு. 7 மணிக்கு என் போர்ஷணுக்கு வா”. 

என்னமோ தெரியலை. போணம்னு தோணித்து. ஆத்தில் கோவிச்சுக்காம இருக்கப் போவதில்லை. சொல்றதான்னு அப்புரமா யோசிக்கலாம். 

குளிச்சுட்டு கிளம்ப நாழி ஆச்சு. கற்பகமே வந்து கதவை தட்டி “சுந்தா சங்கோஜப் பட்டுண்டு ஹோட்டலுக்கு போய்டுவாய்னு பயந்தேன். எல்லாம் ரெடீயா இருக்கு வா!” கையைப் பிடிச்சு அழைச்சிண்டு போய் உக்காத்தி வச்சு இலையைப் போட்டா. ஒரு தேவாம்ருதமான சாப்பாடு. அவளே இட்ட அப்பளம் பொரிச்சு, அவளே இடிச்ச வேப்பிலைக் கட்டி தொட்டுக்க. பூஷணி கூட்டு, உருளைக் கறி, வெத்தக் குழம்பு, கரைச்ச மோர். போதாதா? 

“உங்காத்தில் நாளன்னைக்கு கார்த்தாலேதானே வருவா? நாளைக்கும் எங்காத்தில் சாப்பிடு. வரீயோன்னோ?” வரேன் கற்பகம், இத்தனை நன்னா சமைப்பாய்னு தெரியாது.” பேரைச் சொல்லி கூப்பிட்டதும் அவள் முகம் பூத்ததே! 

ஆனா கிளம்பரத்துக்குள் வீட்டுக்கார மாமா வந்துட்டர். இன்னைக்கு 28ஆம் தேதீன்னு வாடகை ஞாபகப் படுத்தன்னு எல்லா குடுத்தனக் காராளையும் எதேச்சையா மீட் செய்வர். பட் சுவாதீனமா, வேஷ்டிக்கு மேலே சட்டை போட்டுக்காம வெறும் துண்டோட கற்பகத்தாத்துக்குள் – ஒரு பொண் தனியா இருக்கும் அகத்துக்குள் - ரைட் ராயலா கதைவைக் தட்டாம நுழைஞ்சது சரியாப்படலை.  

வந்தவர் ஈஸிச்சேரில் சாஞ்சிண்டுட்டர். உள்ளேந்து கை அலம்பிண்டு துண்டால் தொடெச்சிண்டு நான் வரதைப் பாத்து முகம் ஒரு மாதிரிப் போனது. “என்ன புது சிநேகிதமா?” கற்பகத்தை அதட்ட நான் வந்துட்டேன். 

மறுநாள் மத்தியானம் 2 இருக்கும் படிச்சிண்டிருக்கச்சே கதவை யாரோ தட்ட, தொறந்தா கற்பகம். “சுந்து என்னை மன்னிச்சுடுடா, சாயங்காலம் வெளீலே வேலை ஒத்துண்டுட்டேன். நீ ஹோட்டலில் சாப்டுக்கராயா?” “அதுக்கென்ன, ஒண்ணும் பிராப்ளமில்லை”. சாப்டூட்டு வரச்சே கற்பகம் போர்ஷணில் விளக்கு எரிஞ்சதென்னமோ வாஸ்தவம். எங்காத்துப் பூட்டு தொறக்கர சத்தம் கேட்டதும் விளக்கு அணைஞ்சதே.  

வெளியூர் போனவா வந்தா நான் பரீக்ஷையை முடிச்சேன், கேம்பஸில் வேலை கிடெச்சு ஒரு வாரத்தில் மும்பையில் சேரணும். எல்லாரும் கூடவே இருந்ததில் கற்பகத்தொட பெச முடியலை. 

“கபாலீஸ்வரருக்கு ஒரு அர்ச்சனை பண்ணிட்டு புறப்படு, குறையே இல்லாம பாத்துப்பன்” அத்தை தொறத்தி விட்டா. நான் மட்டும் போனேன். கற்பகத்தை முருகன் சன்னிதியில் பாத்ததும் அவளே “என்னடா சுந்து, வேலை கிட்டித்துன்னு கேள்விப் பட்டேன். எங்கிட்டே சொல்லாமப் போகப் போரியா? “இல்லை கற்பகம், உன்னை எப்படி தனியா பாத்துப் பெசரதுன்னு!” “பாத்தியா சாதாரணமான நட்பை கூட ஒளிச்சு வக்க வேண்டியிருக்கு”. சொன்னவள் கண்ணில் லெசா ஈரம். “எல்லாரும், குறிப்பா உன் அத்தை என்ன பெசுவான்னு தெரியும். கண்டுக்கறதில்லை. என் வேலையுண்டு நானுண்டுன்னு இருக்கேன். நீ வாழ்க்கையில் செட்டில் ஆவது சந்தோஷம்”.  

“என் மனசில் ஒரு டவுட். கேட்டா கோவிச்சுக்க மாட்டாயே கற்பகம்?” “கேளுடா, நீ என்ன கேப்பாய்னு தெரியும்னு நினைக்கரேன். தயங்காம கேள்”. “அன்னைக்கு நான் சாப்டூட்டு கிளம்பரச்சே வீட்டுக்கார மாமா வந்தர். வாடகைக்கு ரிமைண்ட் செய்ய வந்தாப்போலே படலை. எங்காத்துக்கு வந்தார்னா நிலைப்படி தாண்டாம விசாரிச்சுட்டுப் போயிடுவர். அதுக்கு மறுநாளும் நீ வெளீலெ போரேன் சாப்பிட வராதேன்னு சொல்லிட்டு ஆத்துலேயே இருந்தாய். ஏன்?” 

கற்பகம் என்னையே பாக்க அவள் கண்களின் ஈரம் என்னுள் புகுந்ததோ! முகத்தை உசத்தி கோவில் கோபுரத்தை பாத்தா. நான் கேட்ட கேள்விகளுக்கு விடை கலசத்துக்குள் ஒளிச்சு தூக்கி வச்சுட்டாபோலே. 

“சுந்து. உனக்குத் தெரியும். என்னை மாதிரி பொண்கள் ஒரு தோப்புக்குள் இருந்தாலும் தனியாத்தான். இங்கே வந்த புதுசில் பாதி வாடகைக்கு போர்ஷண் தந்து, வாடகை கட்டமுடியாத மாசங்களில் பரவாயில்லை அடுத்த மாசம் தாப்போரும்னு சொன்ன அவர் என்னத்துக்கெல்லாமோ ஏங்கிப் போய் என்னண்டை வந்து கெஞ்சினப்போ வெளீலே போங்கோன்னு சொல்லத் தோணலை. உன்னைப் எங்காத்தில் பாத்ததும் “சின்னப் பையனா கேக்கறதோ”ன்னு வசர். உனக்கு ஏன் என்னால் கெட்டப் பெயர்? அதான் பொய் சொல்லி உன்னை வெட்டி விட்டேன். நான் என்னடா செய்யட்டும்? நீ புரிஞ்சுப்பாய்னு தோணித்து”. 

“சரி. அதை விடு. நான் அடுத்த வாரம் பாம்பேயில் வேலைக்கு சேரணும். என்கூட வந்து அர்ச்சனை நடக்கரச்சே எனக்காக கபாலீஸ்வரர்கிட்டே வேண்டிக்கோ. எனக்கு திருப்தியா இருக்கும். ஒரே வருஷத்தில் அங்கே திசை திக்கெல்லாம் புரிஞ்சிண்டு வந்து ஓசைப்படாம உன்னை அழைச்சிண்டு போயிடரேன். என்கூட வந்துடு. கைநிறைய சம்பளம் தரான். ரெண்டு பேருக்கும் காணும், அப்பாவுக்கும் அனுப்ப முடியும்”. ஆச்சர்யமா பாத்தா. 

“என்னை கல்யாணம் பண்னிக்கலாம்னு இருக்காயா? நான் உன்னைவிட 3 வயசு பெரியவள். அதுவுமில்லாம பழசு. நீ புத்தம்புதுசு”. 

"அதெல்லாம் ஒரு பொருட்டாவே எனக்கு தோணலை. வரத்துக்கு 1 வாரம் மின்னாடி போன் பண்ணுவேன். ரெடியா இருக்கணும்.” பதிலுக்கு காத்திருக்காம ஆத்துக்கு வந்துட்டேன். பம்பாய் மயக்கடிச்சது வாஸ்தவம் 12ஆவது மாசம் வேலை கன்ஃபெர்ம் ஆனதும் கற்பகத்துக்கு போன் போட்டு வர ஞாயித்துக்கிழமை வரேன். வெள்ளிக்கிழமை கிளம்பி வந்துடலாம்”. கேட்டுண்டவள் பதில் சொல்லலை. 

வந்தப்போ அத்தை சொல்ரா “கற்பகம் ரெண்டுநா மின்னாடி காலி செஞ்சுண்டு போயிட்டா. விட்டது பீடை”.  அம்மா அப்பா அத்தனை சொல்லியும் 35 வயசாச்சு கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கலை. போன வருஷம் சென்னைக்கே மாத்திண்டு வந்தாச்சு. CIT நகரில் ஜாகை.  

இந்தப் பாட்டு கேட்டதும் கற்பகமும் அந்த நட்பும் நினைவில் வந்து விமரிசையா அமர்ந்தது.