ஓலப்பாய்

 98. ஓலப்பாய் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

சிதம்பரத்துலேந்து சீர்காழிபோர வளீலே வல்லம்படுகை. அப்புரம் கொள்ளிடம் ஆறு. காவிரியிலேந்து பிரிஞ்சதே அத்தனை அகலமா. ஆத்தைத் தாண்டிட்டா கொள்ளிடம் ஊரே. பாய் வாங்கணும்னா அங்கே வாங்கணும். 

இங்கே நிறைய கிளை ஆறுங்க. ஒண்ணின் கரையில்தான் எங்க வூடு. சட்டநாதபுரம் முட்டுச் சந்தில் கடைசீ வீடு. கொல்லைப் பக்கம் உப்பனாறு. தண்ணீர் இல்லாம இல்லை. இங்கே ஓடிச்சுன்னா கொள்ளிடத்துலேயும் ஓரமா தண்ணீர் போகுதுன்னு சொல்லுவாக. 

ஆத்தங்கரையில் பில்லு கிடைக்கும் பாய் முடைய. கொள்ளிடம் பூரா பாய்க் கடைதேன்.

மின்னமே சாந்தி முஹூர்த்தத்துக்கு கட்டில் மெத்தையெல்லாம் ஏது? பட்டுப்பாய்தான். அதில்தான் எல்லாம் நடந்து முடியும். அதுக்குன்னே அகலமா பின்னுவம், பெரீசா மயில் டிசைன் போட்டு. நீளமா புல்லைப் பிடிங்கி, ஊரவச்சு, சாயம் பூசி, முறுக்கேத்தி, அப்புரம் இடைவெளி தெரியாம ஒவ்வொண்ணா அதுக்குன்னே உண்டான கைத்தரியில் இளுத்துப் பிடிச்சு பின்னணும். 

அகலமான பாய். ஜோடியா மாப்பிள்ளை, பொண் ஒண்ணுத்துலே படுக்க. ரெண்டு பாயப் போட்டுப் படுத்தா ஆட்ட மும்முரத்தில் விலகி நடுவுலே மொழுகிவிட்ட தரையில்தான் கிடப்பாக. அதுக்கு அகலமான ஒத்தைப் பாய். 

மெயின் ரோட்டுலேயே மின்னே தரி பொடுவாக, இப்போ தள்ளி வச்சு பின்னி கடையில் வச்சு வியாபாரம். “இப்படித்தான் வேணும், மாத்தி பின்ன முடியுமா”ன்னு கேட்டா குந்தச் சொல்லி 1 மணிலே பின்னித் தருவம். “இல்லை கோவில் குளத்துக்கு போயிட்டு திரும்ப வரப்ப எடுத்துக்குங்க.” அட்வான்ஸ் வாங்கிப்பம். காரில் சீர்காழி, வைத்தீஸ்வரன் கோயில், கும்மோணம் போரவங்க சொல்லிட்டு போனா, 2நாள் கழிச்சு வரப்ப வாங்கிக்கலாம். மறந்து போய் வேற ரூட்டில் போயிட்டா கவலை வேண்டாம். அட்ரெஸ் தந்தா அனுப்பிடுவம். நம்பிக்கையா நடந்துப்பம். 

கோரப்புல் பாய் மட்டுமா? இல்லை. பெரம்பு சாமான்கள், தொங்கற நாற்காலி, ராக்கிங்க் சேர் இப்படிப் பல. சிலதை டிக்கியில் எடுத்துட்டு போலாம். சின்ன கார்னா பட்டுப் பாயே சிரமம். ஃபோல்டிங்க் பாயும் உண்டு. சின்னப் பாயும். ஒருத்தர் உக்காரலாம், மணைக்கு பர்த்தியா, ஒரு டஜன் வாங்கினா சலுகை. தரையில் உக்காந்து சாப்பிடரப்ப உதவும். 

இத்தனைக் கடைகளுக்கு நடுவுலே எங்க முதலாளீயோட ஓலப்பாய்க் கடையும். ஒண்ணு ரெண்டு கடைதான் ஓலப்பாய் வியாபாரம். அதுக்கு தனி மவுஸு. அதில் படுத்தாலும் சொகுசுதேன்! சாயம் சுளுவா ஒட்டாது, போயிடும். நேச்சுரல் ஓலைக் கலரில் செய்வம். அத்தை சின்ன பொண்ணுங்க சுளுவா பின்னிடுவாங்க, கை சின்னதா இருந்தா நேருக்கமா போடலாம். 

கொரைப்புல் பாயில் மேல் பக்கம் அடிப் பக்கம்னு இருக்கும். மாத்திப் போட்டா உறுத்தும். சாயம் சரியா போடலையா, புல்லை சரியா பாடம் செய்யலையா அடிப் பக்கம் உடம்பு பட்டு நடுராத்திரியில் அரிக்கும். ஓலப்பாயை ரெண்டு பக்கமும் மேல் பக்கமா பண்ணித் தருவம். 

இன்னொணத்தியும் சொல்லணும், தொழில் தர்மம். ஓலப்பா மத்த பாயைப் போல் அப்படியே இருக்காது. சீக்கிரம் காயும், முறைச்சிக்கும். காஞ்ச பாயில படுத்தா உடையும், விரிசம் கண்டுக்கும். அப்புரம் ஒண்ணுத்துக்கும் ஆவாது. விரிசலில் படுத்தா உடம்பை வெட்டுமே! தூக்கிப் போட்டுருவாக. ஓலப்பா வாங்கினா மெயின்டனன்ஸ் பண்ணத் தெரியணும். அப்பப்ப நீர் தெளிச்சு ஈரப்பதமா வச்சுக்கணும். வெய்யிலில் போட்டிரப் பிடாது. புல்லால் பின்னினதில் குழந்தைங்க உச்சா பொயிட்டா கழுவிக் காயப் போட்டு சுருட்டிக்கலாம். ஓலப்பாயையும் அப்படிச் செய்யலாம், ஆனா காயப் பிடாது. உதறி எடுத்து சுருட்டிடணும். 

ரெம்பநா சுருட்டி பயன்படுத்தாம கிடந்துச்சுன்னா வடிவேலு ஒரு படத்தில் பிரிக்கக் கஷ்டப்பட்டா மாதிரி ஆகிடும். 

அப்பா சொல்லுவாரு. அவர் கையில் ஒரு பாயை வச்சா அதில் இருக்கும் புல்லு எந்த புல்லு, எந்த ஆத்தங்கரையில் பிடிங்கினதுன்னு சொல்லிடலாமாம். அம்புட்டு அனுபவம். ஆனா ஓலப்பாயின் மட்டையை எந்தூரில் எந்த மரம்னு முடியாதாம். 

நீ யார், உனக்கென்ன சோலி, நீ ஏன் இந்தக் கதையை இம்புட்டு விலாவாரியா சொல்லிட்டே போரேன்னு கேக்கலாம். கதயே என்னுது, நான் சொல்லாம யார் சொல்லுவாக? 

என்பேர் நாகம்மா. சட்டநாதபுரம் விட்டுட்டு கொள்ளிடம் வந்தாச்சு. அப்பாவுக்கு பாய் பின்னர வேலை, எங்க கடை முதலாளி கிட்டே பல வருஷமா வேலை. கடை ஆரம்பிச்சு 60 வருஷமாச்சுது. அப்பா சேர்ந்து 44. என்னை படிக்க வைக்க முதலாளிதான் சிலவு செஞ்சாருன்னு அம்மா சொல்லுவ. 

சரஸ்வதி மெட்ரிகுலேஷன் ஸ்கூலில்தான் படிக்கேன். +2 இந்த வருஷம் முடிக்கணும். நல்லா படிப்பேன். முதலாளி கொஞ்சமா உதவி செஞ்சாக்கூட காலேஜில் படிக்க போலாம்னு அம்மா சொல்லிச்சு. நேரம் வரப்போ கேட்டுப் பாக்கணும்னு. “முதலாளியை பாக்கப் போரப்போ என்னையும் அளைச்சிட்டுப் போம்மா. உதவியிருக்காகன்னு சொல்லுதே நானும் நேரில் பாத்து தேங்க்ஸ் சொல்லோணும்.” “கூட்டிட்டுப் போரேன். ஆனா அவ்வளவு முக்கியமில்லை. நான் சொன்னாலே போதும். அப்பாதான் செக்குமாடு கணக்கா அவருக்கு உழைச்சு கொட்டராரே. இருந்தாலும் மகராசன், கேட்டப்போ இல்லைன்னு சொல்லாம உதவுராரு.” பெருமையாயும் பேசிக்குவா. 

நல்லா போயிட்டிருந்த வாழ்க்கையில் புயல் அடிச்சா மாதிரி அப்பாவுக்கு உடம்புக்கு முடியாமப் போச்சுது. அன்னைக்கு தரி போட்டு இழுத்துக் கட்டரப்ப மயக்கம் போட்டு விழுந்துட்டாரா, என்னவோ ஏதோன்னு கூட வேலை பாத்தவக தூக்கிகிட்டு சிதம்பரம் ஆஸ்பத்ரீக்கு போக, மண்டையில் ரத்தம் கட்டிகிச்சி குணமாக நாளாகும்னு மருந்து மாயம் செஞ்சு அனுப்பிட்டாக. வீட்டில் வச்சுத்தான் பாத்துக்கணும். வசதி இல்லையே? 

முதலாளி ஆஸ்பத்திரி, மருந்து சிலவை ஏத்துகிட சமாளிச்சுட்டம். எண்ணை தடவி இடது பக்கம் பூரா நீவி விடணும். சீர்காழி மருத்துவர் சொன்னபடி அம்மாவும் நானும் செஞ்சுடுதம். அம்மா வாரத்துக்கு 3நா பாய்க்கடைக்குப் போய் வேலை செய்யுது. ஒருக்கா வேலைக்கு கிளம்பப்ப “நீ உன் படிப்பில் கவனமா இரு நாகம்மை, நீ தலை தூக்கித்தான் நம்ப குடும்பத்தை தூக்கிவிடணும்.” புரிஞ்சாப்போல் தலயாட்டி வச்சேன். 

அதான் அம்மா சம்பாதிக்குதே! என்ன பிர்ச்சனைன்னு தெரியலை. அப்பா ரெண்டு மாசத்தில் எழுந்து திரும்ப வேலைக்குப் போப்போராக. நாமளும் காலேஜுக்குப் போவம். வேலை தேடிப்பம். சம்பாதிப்பம். தூக்கிவிடு அது இதுன்னு டயலாக் பேசுது? 

அப்பாக்கு மருந்துக்கு சிலவு ஆகும்னு தெரியும். அவர் வேலைக்குப் போவாம முழுச்சம்பளம் வராதுன்னு அம்மா சொன்னதும்தான் மரமண்டைக்கு விளங்கிச்சு. படிப்பில் அதிகம் கவனம் எடுத்துக்கிட்டேன். நிறைய மார்க் வாங்கினா பணம் கட்டாம சேரலாம்னு புரிஞ்சது. முதலாளிகிட்டே எதுக்கு கேக்கோணும்? மாங்கு மாங்குன்னு படிச்சு பரீட்சை நல்லபடியா முடிஞ்சிச்சு. 

அப்பத்தான் கவனிக்கரேன் அம்மா எல்லா நாளும் வேலைக்குப் போவதை. சிலநாட்கள் என்னைய சமைச்சு அப்பாவுக்கும் கொடுன்னு அது லேட்டா வரதையும் கண்டுகிட்டேன். கொஞ்சப்புரவு மாசம் பொறந்தா அப்பா மாதிரி முழுச் சம்பளமும்.  

அப்பா தரிபோட்டு செய்வாக, எல்லாவிதமான பாயும் நெய்வாக. அம்மா புல்லு பதனிடும் வேலை சாயம் ஏத்தர வேலைன்னு இப்ப பின்னவும் செய்யுதாம். அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சதும் கண் ஓரத்தில் நீர் வழிஞ்சது. நல்ல கையால் தொடச்சுகிட்டாரே. பாத்தேனே. 

ரிசல்ட் வந்திச்சு. ஸ்கூலில் ஃபர்ஸ்ட். சீர்காழி சாயிராமில் சேர்ந்து படிக்கோணும்னு ஆசை. “பணம் கொஞ்சம்தான் கட்டணும். உன் மார்க்குக்கு வந்து செர்ந்துக்க”. பக்கம்தான். வூட்டு வாசலில் பஸ் பிடிச்சு 4கிமீயில் காலேஜ். அடுத்த மாசம் அப்பளிகேஷன் கொடுப்பாக. லீவில் நேரம் போனதே தெரியலை.  

அன்னைக்கு அம்மா வேலைக்குப் போனதும் எங்கூட படிச்ச சிலவங்க “காலேஜுக்குப் போய் ஃபாரம் வாங்கியாரலாம்னு இருக்கம், நீயும் வரீயா?” போலாம்னா அப்பாவை யாரு பாத்துப்பாக? பக்கத்து வீட்டு பாட்டிகிட்டே “அப்பா தூங்குராரு, வந்திடுதேன், கொஞ்சம் பாத்துக்கிங்க.” கிளம்பிட்டேன். பஸ் ஸ்டாப்புக்கு எதுக்க பாய்க்கடை. பின்னாடி அம்மா வேலை செய்யும். அதுகிட்டேயும் ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டா? இவிங்களை ஸ்டாப்பில் வெயிட் செய்யச் சொல்லீட்டு ரோட்டை கிராஸ் செஞ்சுகிட்டுப் போரேன். 

கடையில் கணக்குப்பிள்ளை “என்ன நாகம்மா, அப்பா எப்படி இருக்காரு?” “இப்ப தேவலை ஐய்யா, நீங்க கேட்டதா சொல்லுதேன் சந்தொசப்படுவாக. அம்மா எங்கே?” “பின்னாடி போ தாயீ! பாக்கலாம்.” அனுப்பி வச்சாரு. பெரீய அண்டா ஒண்ணில் புல்லுக்கட்டை சாத்தி அமுக்கி வச்சி மெஷீனை ஓடவிட்டுட்டுக என்னமோ செய்யுது அம்மா. என்னைப் பாத்து அதிர்ந்து போயிடிச்சு. 

“இங்கெல்லாம் ஏன் வந்தாய், போபோ!” விரட்ட, “ரேவதி, கமலா இவிங்களோட காலேஜுக்குப் போய் ஃபாரம் வாங்கியாரேன். சொல்லிட்டுப் போத்தான் வந்தேன்”. “சரி போயிட்டு சுருக்கா வந்திடு. எவ்வளவு கட்டணும், முழு வருஷத்துக்கும் என்ன சிலவூன்னு விசாரிச்சிட்டு வா”. 

நல்லவேளை நான் வரப்ப வீட்டில் இருந்திச்சு. காலேஜில் கொடுத்த சீட்டை காமிக்க ‘ஆ’ன்னு வாயப் பிளந்திடிச்சு. “1லக்ஷத்தி சொச்சம். எங்கடீ போக? இம்புட்டு நல்லா படிச்ச பொண்ணுக்கே இப்படீன்னா? நாளைக்கு முதலாளி கிட்டே கேட்டுப் பாக்கரேன்”. “கேக்கட்டுமா”ன்னு அப்பாவை நோக்கி கேக்கரா. அவரோ கண்ணை லெசா மூடித் தொறந்து ‘என்ன சரீன்னு படுதோ அதை செஞ்சுக்கோ’ சொல்ராப்புலே பண்ணி கண்ணை மூடிக்கிட. எல்லாம் நல்லபடியா முடியும். 

அடுத்தநா ஞாயித்துக் கிழமை. கடை தொறந்திருக்கும், பாய் பின்னர வேலைக்கு லீவு. “முதலாளி வெளியூர் போயிருக்காக திங்கட்கிழமை வந்திடுவாக” அப்பாகிட்டே அம்மா சொல்லுதை கேட்டு வச்சுகிட்டேன். நம்பளும் போனா என்ன? என்னைப் பாத்தா தரமுடியாதுன்னு சொல்ல மனசு வராதில்லையா? பீள்ளை குட்டி இல்லாதவக. இரக்க குணம். 

திங்கக்கிழமை மத்தியானம் அப்பாவுக்கு சாப்பாடு போட்டு வாசப்பக்கம் வந்தா, பாய்க்கடைப் பக்கமா கூட்டமா நின்னுகிட்டதை பாக்குதேன். என்னன்னு போய் பாக்கப் போக தெரிஞ்சுக்கிட்டேன் முதலாளி ஊருக்கு திரும்பி வரப்ப அவர் வந்தா டாடா சுமோ செத்தியாத்தோப்புகிட்டே ஏக்ஸிடென்டாகி அடிபட்டு ஆஸ்பத்ரீக்குப் போகக்குள்ளே இறந்துட்டாருன்னு செய்தி வந்திச்சாம். கடையில் இருக்கரவங்க, அவர் சாதி சனம், பொஞ்சாதி போயிருக்காக, சாயங்காலம் பாடி வந்திடும்னு. 

என்னைப் பாத்ததும் அம்மா அழுதுகிட்டே வந்து கட்டிக்கிச்சு. “உங்கப்பா போயிட்டாரு நாகம்மை.” “என்னமா சொல்லுதே அப்பாவை இப்பத்தான் வீட்டில் சாப்ட வச்சிட்டு வருதேன்?” “இவருதாண்டி உன் அப்பா. இவருக்குத்தான் உன்னைப் பெத்தேன். உங்கப்பாவுக்கும் தெரியும்”. 

அதிர்ந்து போக “அப்ப ஏம்மா என்னை அவரைப் பாக்க விடாம தடுத்திட்ட?” “அவர் கிட்டே போய் நின்னியானா அவர் ஜாடையா நீ இருக்க அவிங்க வீட்டுக்காரம்மா பாத்துடுவாகன்னு செய்யலைடீ. இப்போ உன் படிப்புக்கு என்ன செய்ய?” ஒப்பாரி வைக்காத குறை. வீட்டுக்கு வந்துட்டேன். 

அப்பாவுக்கு தகவல் தெரிஞ்சி போக என்னை பரிதாபமான்னா பாத்துச்சி? இவரை இப்போ என்ன உறவுன்னு வச்சு காப்பாத்த? ஒண்ணுமே புரியலை. 

மத்தாநா பாடியை எடுக்கப்போ பாக்கன்னு போயிருந்தேன். என்னைப் போலவே தடிச்ச உதடு, காது மடல், அகண்ட நெத்தி. அவர் பெத்த பொண்ணா நாகம்மை? அழுவணுமான்னு தெரியலை. 

ஓலப்பாயை கையிலே பிடிச்சு வச்சுப் பாத்தா ஒலை மட்டை எந்தூரில் எந்த மரத்துலே வந்ததுன்னு சொல்ல முடியாதாமில்லே? ஆனா இது அப்படியில்லை.