எழுத்தாளர் வித்யா சுப்ரமணியம் அவர்களின் முகநூல் பதிவு
#கதையல்ல_உண்மை (முதல் பகுதி)
இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு எனக்கும் மற்றொரு எழுத்தாளத் தோழிக்கும் நடந்த திகிலான அனுபவம் இது. தோழியின் பெயரை இங்கு கூறாது தவிர்த்திருக்கிறேன். இச்சம்பவத்தை ஒரே பதிவில் கூற இயலாது என்பதால் மூன்று பதிவுகளாகப் போட்டிருக்கிறேன். கதை படிப்பதுபோல் படியுங்கள். மூன்று பதிவையும் படித்துவிட்டு உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறுங்கள்.
இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு, ஒருநாள் போன்மணி அடிக்க எடுத்துப் பேசினேன். எதிர்முனையில் பேசியவர் SICA என்ற அமைப்பின் தலைவராகத் தன்னை அறிமுகம் செய்து கொண்டு, பின்னர் என் அனுமதி பெற்று வீட்டுக்கும் வந்தார்.
ஆண்டுதோறும் தங்கள் அமைப்பு சிறந்த நாவல், குறுநாவல், சிறுகதை ஆகியவற்றிற்கு பரிசளித்து கௌரவித்து வருவதாகவும், போன முறை மூன்று எழுத்தாளர்களுக்கு விருதளித்து கௌரவித்ததாகவும் அவர்களது பெயர்களைச் சொன்னவர், இம்முறை என்னுடைய குறுநாவல் ஒன்று பரிசுக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டுள்ளதாகவும், பரிசளிப்பு விழா தேனியில் நடக்கும் என்றும் கூறினார்.
நான் தயங்கினேன். பொதுவாக ஊர்விட்டு ஊர் செல்ல நான் மிகவும் தயங்குவேன். லீவெடுக்க வேண்டும். தவிர நவம்பர் என்பது மழைக்காலம் வேறு. தேனியில் யாரையும் எனக்குத் தெரியாது. இப்பவே நா எங்கயும் தனியா போறதில்ல எனும்போது இருபது வருடத்திற்கு முன்பு எப்படி இருந்திருப்பேன் என்று சொல்லவும் வேணுமோ? நா யோசிச்சு சொல்றேன்னு சொன்னேன்.
அன்றிரவு சுப்ரமணியத்திடம் விஷயத்தைச் சொல்ல, அவர், "போய்ட்டு வாம்மா என்ன பயம்?" என்றார். நான் முறைத்தேன். நீங்களும் வாங்கோ என்றேன். குழந்தைகளை யாரும்மா பாத்துக்கறது? நீ மட்டும் போய்ட்டு வா. என்றார். குழந்தைகளையும் கூட்டிண்டே போவோமே என்றேன். அதுசரி ரெண்டாயிரம் ரூபா பரிசு வாங்க மூவாயிரம் செலவாகும். என்று சிரித்தார். யோசித்து யோசித்து செலவு செய்த காலம் அது. சரி விட்ரலாம். நா போகப் போறதில்ல என்றேன். உன் இஷ்டம் என்றார் சுப்ரமணியம்.
மறுநாளே அந்த மனிதர் போன் பண்ணினார். நான் என் இயலாமையைச் சொல்லி, நீங்க பரிசை தபால் மூலம் அனுப்பறதுன்னா அனுப்புங்க. இல்லாட்டி வேற யாருக்கானம் கொடுங்கள் பரவாயில்லை என்றேன். உடனே அவர், மேடம் உங்க தயக்கம் புரியுது. நீங்க எதுக்கும் கவலைப்பட வேண்டாம். உங்களுக்கு நல்ல ஹோட்டலில் ரூம் பண்ணிடுவோம். காஃபி டிபன் சாப்பாடு எல்லாத்துக்கும் ஏற்பாடு பண்ணிட்டேன். நீங்க வந்து போற செலவும் எங்களோடது. விழாவுக்கு பெரிய பெரிய வி.ஐ.பி.க்கள் எல்லாம் வராங்க என்று ஒரு பட்டியலையே சொன்னார். (அழைப்பிதழைப் பார்த்தால் உங்களுக்கே புரியும். மூன்றாவது பதிவில் போடுகிறேன்.) இம்முறை முதல் பரிசு வாங்கியிருக்கும் எழுத்தாளர் இவர்தான் என்று ஒரு பெயரைக் கூறியவர், இவரை உங்களுக்குத் தெரியும்னா இவரோட பேசிக்கிட்டு ரெண்டு பேரும் ஒண்ணாவே கூட வரலாம் என்றார். அவர் சொன்ன எழுத்தாளப் பெண்மணி எனக்கு நன்கு தெரிந்தவர்தான். அவரும் பொறுப்பான பணியில் இருப்பவர்.
அப்பறம் என்னம்மா...துணைக்கு ஆள், தங்கறதுக்கு இடம், வந்துபோற செலவு எல்லாம் கிடைக்கும்போது என்ன தயக்கம்? போய்ட்டு வா" சுப்ரமணியம் எனக்கு தைரியம் சொல்ல, நான் ஒருவழியாய் சம்மதித்தேன். எழுத்தாள தோழியோடு பேசினேன். எனக்கிருந்த அதே தயக்கம்தான் அவருக்கும் இருந்தது. இருவரும் பரஸ்பரம் பேசிய பிறகு, இருவருக்குமே தைரியம் வந்தது.
பிறகு அந்த மனிதரோடு பேசி எங்களுக்கு டிரெயின் டிக்கெட் போடச் சொன்னேன். சரி என்றார். ஒருவாரம் கழித்து மீண்டும் பேசியவர், மேடம் ஒரு ஹெல்ப்... இங்க வேலை அதிகமார்க்கு. மதுரை வருவதற்கு மட்டும் டிரெயின் டிக்கெட் மட்டும் நீங்களே புக் பண்ணிக்கோங்க. திரும்பிப்போக நா புக் பண்ணிடறேன். நீங்க இங்க வந்துட்டு கிளம்பும்போது நீங்க புக் பண்ணின டிக்கெட் கட்டணத்தை ரெண்டு பேருக்கும் பணமா கொடுத்துடறேன் என்றார். அவங்ககிட்டயும் சொல்லிட்டீங்களா என்று கேட்டேன். சொல்லிட்டேன் மேடம் என்றார். நான் தோழியோடு பேசினேன்.ஆமா எங்கிட்டயும் சொன்னார். நா குழந்தைகளையும் அழைச்சுட்டு வரதா இருக்கேன் வித்யா. அதனால உங்களுக்கும் சேர்த்து நானே டிக்கெட் போட்டுடறேன். ஸ்டேஷன்ல சந்திப்போம் என்றார் தோழி.
பிறகு தபால் மூலம் அழைப்பிதழ் வந்தது. மீண்டும் பேசினார் அவர். மேடம் மதுரை ஜங்ஷனுக்கு காரோட நானே வந்து உங்களைக் கூட்டிட்டு போறேன் என்றார். அந்தக் கவலையும்விட்டது. ஆஹா...என்ன மரியாதை என்று மகிழ்ந்தேன். ஆபீஸில் லீவு பெற்று, விழாவுக்கு முதல் நாளிரவு தோழியோடு ரயில் ஏறினேன். தோழியின் குழந்தைகள் செம கலகல.
மதுரை ஜங்ஷனில் சொன்னபடி காரோடு காத்திருந்தார் அவர். விடியற்கால ஜிலுஜிலுப்போடு ரம்யமான இயற்கைச் சூழலில் வெளியில் தெரிந்த அற்புதமான இயற்கையை விழிவிரிய ரசித்தவாறு தேனி நோக்கி பயணித்தோம். ஆங்காங்கு மழை வேறு பெய்துகொண்டிருந்தது.
தேனியில் ஆதித்யா ஹோட்டலில் எங்களுக்கென ஒதுக்கப்பட்டிருந்த தனித்தனி அறைகளில் தங்கினோம். அதே ஹோட்டலின் ஒரு ஹாலில்தான் நிகழ்ச்சி நடக்க இருந்தது. ஒரு ஃப்ளோரில் உணவகமும் இருந்தது. குளித்து உடை மாற்றி காப்பி டிபன் சாப்பிடக் கிளம்பும்போது அவர் வந்தார்.
மேடம் ஈவினிங்தான் நிகழ்ச்சி. அதுவரை இங்கயே இருந்தா போரடிக்கும். அதனால நம்ம கார்லயே தேக்கடி வரை போய் சுத்திப் பார்த்துட்டு லஞ்ச்சுக்குள்ள வந்தாலும் சரி, இல்ல வழிலயே லஞ்ச் முடிச்சுக்கிட்டு வந்தாலும் சரி. கார் ரெடியார்க்கு, டிபன் காப்பி சாப்ட்டுட்டு கிளம்புங்க என்று சொல்லிவிட்டுப் போனார். ஆஹா என்று உச்சி குளிர்ந்து போயிற்று. டிபன் சாப்ட்டுவிட்டு கிளம்பும் போது பில் நீட்டினார்கள். தோழி, நாங்கள் தங்கியிருந்த அறை எண்ணைச் சொல்லி, கிளம்பும்போது எல்லாவற்றிற்கும் பில் செட்டில் செய்வார்கள் என, அவர்கள் சரி என்றார்கள்.
நாங்கள் தேக்கடி நோக்கி காரில் புறப்பட்டோம். ஜிலு ஜிலு பயணம் அது. மொபைல் இல்லா காலம். எங்கு நோக்கினும் பசுமை. மலைகளும், கார் சூழ்ந்த வானும், வயல்களுமாக இயற்கையழகு கொட்டிக் கிடந்தது. ஒரு இடத்தில் இறங்கி நின்று வயல்களில் நாற்று நடுவதை ரசித்தோம். நாற்று நட்ட பெண்கள் எங்களை வரச்சொல்லி கையசைத்தார்கள். நாங்களும் சாலையிலிருந்து இறங்கி வரப்பில் நடந்து அருகே செல்ல, புது நாற்றுகளை எங்களுக்கு முன்னால் போட்டு குலவையிட்டார்கள். அவர்களுக்கு ஏதேனும் கொடுக்க வேண்டும் என்று அரத்தமாம். மொத்தமாய் கொஞ்சம் பணம் கொடுத்துவிட்டுக் கிளம்பினோம். தேக்கடியை நெருங்கும்போது மழை கொட்டித் தள்ளியது. தமிழக கேரள எல்லையில் ஏராளமான வாகனங்கள் சுங்கவரி செலுத்த நின்றிருந்தன. இந்த மழையில் தேக்கடியில் என்னத்த சுற்றிப் பார்க்க முடியுமென்று தோன்றியது. படகுச் சவாரியும் நிறுத்தப்பட்டிருப்பதாக யாரோ கூற நாங்கள் வந்தவழியே திரும்பிவிட முடிவு செய்தோம்.
வரும் வழியில் குச்சானூர் சனீஸ்வரனை மட்டும் தரிசித்துவிட்டு, தேனி வந்து ஹோட்டலை அடைந்தோம். அப்போதே பிற்பகல் மணி மூன்றை நெருங்கியது. சாப்பிட்டு சிறிதுநேரம் ஓய்வெடுத்தால் நிகழ்ச்சிக்குத் தயாராக சரியாக இருக்கும். சாப்பாட்டு அறையில் கூட்டமிருந்தது. "வாங்க வித்யா நம்ம நிகழ்ச்சி நடக்கப்போற ஹால் எப்டியிருக்குன்னு பார்த்துட்டு வருவோம் என்றார் தோழி. இருவரும் அடுத்த ஃபுளோரில் இருந்த அந்த ஹாலை நோக்கிச் சென்றால், அங்கே யாருமே இல்லை. இன்னும் சில மணி நேரங்களில் ஒரு நிகழ்ச்சி நடப்பதற்கான எந்த அறிகுறியும் அங்கில்லை. குறைந்த பட்சம் நாற்காலிகள்கூட போடப்படவில்லை. விழாவுக்கு வர வேண்டியவர்கள் வந்திருக்கிறார்களா என்று ஒன்றும் தெரியவில்லை. ஏனோ பக்கென்றிருந்தது. அழைப்பிதழில் இருந்த எண்ணிற்கு, ஹோட்டல் டெலிபோனிலிருந்து தொடர்பு கொண்டால் ரிங் போய்க்கொண்டே இருந்தது. அந்த மனிதரை எப்படி தொடர்பு கொள்ளவென்று தெரியவில்லை.
சரி வாங்க வித்யா சாப்பிட்டுவிட்டு அப்பறம் முயற்சிப்போம் என்றார் தோழி. நாங்கள் சாப்பிட்டுவிட்டு வெளியில் வரும் போது அந்த மனிதர் வந்திருந்தார். என்னங்க ஒரு ஏற்பாட்டையும் காணும் என்றோம். இதோ ஆய்டுங்க மேடம். மத்த விஐபி.க்களை அழைச்சுக்கிட்டு வர கார் போயிருக்கு. நீங்க ஓய்வெடுத்துக்கிட்டு ரெடியாகி உங்க அறையிலேயே இருங்க. நானே வந்து உங்களைக் கூப்பிடறேன் என்றார். சரி எங்க ரிடர்ன் டிக்கெட்டைக் கொடுங்க என்றார் தோழி. தந்துடறேன் மேடம் விழா முடிஞ்சு நாந்தானே கொண்டுவிடப்போறேன்" என்றார். நாங்களும் எங்கள் அறைக்கு வந்துவிட்டோம். சற்றுநேர ஓயவிற்குப்பிறகு முகம்கழுவி, நல்ல புடவை உடுத்தி, தலைசீவி, நிகழ்ச்சிக்குத் தயாராகி அவர் வந்து அழைப்பதற்காகக் காத்திருந்தோம். மணி ஐந்து, ஆறு...என்று நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. அவர் வரவில்லை. தோழியும் குழந்தைகளும் என் அறைக்கு வந்தார்கள். மீண்டும் நிகழ்ச்சி நடக்க இருந்த ஹாலுக்குச் சென்று பார்த்தோம். அங்கே யாருமே இல்லை. நிகழ்ச்சி நடப்பதற்கான எந்த அறிகுறியுமில்லை.
கீழேவந்து போன் மூலம் அந்த மனிதரைத் தொடர்பு கொள்ள எடுத்த முயற்சிகள் எல்லாம் தோல்வி. எங்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இனம் புரியாத பயம் சூழ்ந்தது
(தொடரும்)
No comments:
Post a Comment