கொள்ளுத் தாத்தா

 81. கொள்ளுத் தாத்தா (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

எல்லாருக்கும் ரெம்பநாள் வாழ்ந்துடணும்னு ஆசை. சாகாம முடியாது. முடியற வரைக்கும் தெம்பா இருந்துடணும்.  

குழந்தைகளுக்கு கல்யாணம் பண்ணி அவா வயித்தில் ஒரு புழு பூச்சி, இல்லை குஞ்சு குளுவானாவது பாத்துட்டு கண்ணை மூடணும். பேரன் ஸ்கூல் ஃபைனல் வந்ததும் புதுசா ஆசை துளிர்க்கும். சீக்கிரம் காலேஜ் முடிச்சு வேலை கிடச்சு அவனுக்கும் கல்யாணம் செஞ்சு பாத்துடணும். கொள்ளுப் பேத்தியையும் மடீலே வச்சு கொஞ்சிட்டா ஹாய்யா கண்ணை மூடலாம். 

வாஸ்தவம். ஆனா எந்த பேரனும் அப்பாவைப் பாத்து, “உன்னை பாத்துட்டேன் உன் தாத்தாவை கண்ணிலே காமி!” சொன்னதில்லை. 

8 வருஷத்துக்கு மின்னாடி பொண் டெட்ராயிட்லேந்து 1 மாசம் லீவில். ஊட்டி போயிட்டு வரச்சே கோயமுத்தூரில் ரெண்டுநா பாட்டியாத்தில், அதாவது என் மாமியாராத்தில் தங்கரதா பிளான். என்ன விசேஷம்னா மாமியாரோட அம்மாவும் அப்போ அதே ஆத்தில். என் பேரனுக்கு அவள் எள்ளுப்பாட்டி. எதிர்பாராம ஃபாரீன்லேந்து வந்த கொள்ளுப் பேத்தியையும் எள்ளுப் பேரனையும் கண்டதும் தலைகால் புரியலை. அது என்னமோ அப்படி ஒரு பந்தம் அவா ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுலே உருவாகி புயல் மாதிரி மையம் கொண்டிருந்துட்டு கலைஞ்சுதாம்.  

இவா பாட்டுக்கு ஸ்மார்ட்போனில் எடுத்த படங்களை வச்சிண்டு பிளேன் ஏறி துபாய் வழியா வேலையைப் பாக்க போயாச்சு. கிழவி பாவம் 6 மாசத்துக்கு “குழந்தை குமார் அப்படியே இன்னும் கண் மின்னாடி நிக்கரான்டீ!” புலம்பல் 

எள்ளுக்கப்புரம் என்ன? வார்த்தை இருக்கா? சேயோன்(ள்), பரன் (பரை). இல்லைன்னா எள்ளூத்தாத்தாவொட அப்பா, எள்ளூப்பாட்டியோட பாட்டீன்னு வச்சுக்கலாமாம். அத்தனை யாரும் இருந்து உறவுமுறை சொல்லி அழைக்க வாய்ப்பில்லை. இதுக்கெல்லாம் வார்த்தை இருக்குன்னா ஒருகாலத்தில் இருந்து உறவாடியிருக்கணும். இதெல்லாம் இவன் ஏன் இப்போ சொல்ரான்னு படும். 

குமாருக்கு நிச்சயம் பண்ணியாச்சு. அமரிக்கையா காஞ்சீபுரத்தில் மடத்துக்கு பக்கத்தில் தெரிஞ்ச சாஸ்த்ரிகளை வச்சு நடக்கப் போரது. அவனுக்கு பூணக்கல்யாணம் இங்கேதான் நடந்தது. சாஸ்த்ரோத்தமா செய்வது முக்கியம் படோடாபம் வேண்டாம்னு மாப்பிள்ளைக்கு. பொண்ணாத்திலும் சரீன்னு படவே. ஒருவாரத்தில் வந்துடுவா. இப்போதான் அத்திவரதர்னு ஊரே களேபரமாகி முடிஞ்சதும் நான்தான் பொருப்பான தாத்தாவா போய் எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செஞ்சு அட்வான்ஸ் தந்துட்டு இடத்தை பாத்துண்டு வந்தேன். அவா வந்து ஜெட் லேக் போக்கிண்டதும் எல்லாரும் கிளம்பி காஞ்சீபுரம் வருவம். 

GRT ரீஜென்ஸீலே ரூம்ஸ். மாப்பிள்ளை அழைப்பு அது இதுன்னு வேஸ்ட் பண்ணலை. விரதம். நேர முஹூர்த்தத்துக்கு மண்டபம். சப்தபதி முடிஞ்சதும் அன்னதானம். மறுநா தம்பதி சமேதரா கோவிலுக்கு போயிட்டு சென்னை. கல்யாணம் செஞ்சிண்டவா மௌரீஷியஸ். நாங்க தேமேன்னு இங்கேயே அண்ணா நகர் வேஸ்ட். அவா ஹனிமூன்லேந்து வந்து ஒருவாரம் அவாத்துக்கும் போயிட்டு டெட்ராயிட் போயிடுவா. கமாக்ஷியம்மன் துணையோட நினெச்சது நிறைவேறணும். பிரார்த்தனை பண்ணிண்டேன். 

அவாளை ரிஸீவ் பண்ண தானும் வருவேன்னு கல்பனாவும் கிளம்பினா. என் பேரனோட பாட்டி. என் மனைவி. அவளை பாத்தா என் பொண்ண பாக்கேண்டாம். அச்சுவெல்ல கட்டி மாதிரி. ஒண்ணைப்போல் இன்னொண்ணூ. பேரன் சித்தே அவாத்து ஜாடை. ராஜா மாதிரி. அமேரிக்க உணவு, வாதாவரண். 

எம்பொண் நன்னாத்தான் வளர்த்திருக்கா. பெரியவாகிட்டே மதிப்பும் மரியாதையும். அதுவும் கல்யாண பேச்சு ஆரம்பிச்சதுலேந்து யாரையாவது காமிச்சு “நமஸ்காரம் பண்ணிக்கோடா செல்லம்”னா உடனே அபிவாதயே சொல்லி நமஸ்கரிப்பான். பெருமையா இருக்கும். அதுக்குச் சொன்னேண். 

என்மேல் அலாதி பிரியத்தோட இருப்பன். அடிக்கடி ஸ்கைப்பில் பேசியே ஆணம். “தாத்தா! ஸ்பீச் கொடுக்கப் போரேன், கேட்டு என்ன திருத்திக்கணும் சொல்லூ”. கல்பனாவும் பக்கத்தில் உக்காந்துண்டு ஒண்ணும் புரியலைன்னாலும் “சபாஷ்”னுட்டுப் போவா. 

நான் சித்தே தனியா பேரனோட டயம் ஸ்பெண்ட் பண்ணிடப் பிடாதாம். அவளைவிட நான் நெறுக்கமாப் போயிடுவேனாம். “அமேரிக்க பிரஜை. சித்தே இடைவெளி விட்டு பழகுங்கோ!”. அவளோ அத்தனை உசரமானவனை “மடீலே உக்காந்துக்கோ” “தலையை பாட்டி மடீலே வச்சுக்கோ!” தாங்கமுடியாது. இடைவெளியாம் எனக்கு மட்டுமாம். 

இந்தத் தடவை பேரன் வருவான், கொஞ்சநாதான் கூட இருப்பன், அப்புரம் அவனுக்குன்னு ஒரு காதலி, தோழி, பார்யாள் கிடெச்சதும் தாத்தாவோட ஸ்பெண்ட் செய்ய டயம் கிடைக்குமோ? ஆகவே இந்த ட்ரிப்பை நன்னா பயன் படுத்திக்கணும், கல்பனாவை ஓரம் கட்டிடணும். ஆனா இப்படி செஞ்ச எந்த பிளானும் வொர்கவுட்டாலை. அதுக்காக பிளானிங் பண்ணாம எப்படி? 

வந்தவா சூடா இட்லி சாப்டூட்டு தூங்கப் போயிட்டா. குமார் மட்டும் “வா தாத்தா. வெளீலே போயிட்டு வரலாம், காரை எடு”. “ஏண்டா, தூங்கலையா?” “ஃப்ளைட்லேயே தூங்கிட்டேன்”. கிளம்பினோம் ஒரு ட்ரைவ் போலாம்னு. பெங்களூர் ஹைவேலே. ஸ்ரீபெரும்புதூர் வரைக்கும் போயிட்டு யூடெர்ன் அடிச்சுடலாம்னு. வழீலே காமிச்சுண்டு சொல்லிண்டு வரச்சே “தாத்தா ஒண்ணு சொல்லணும்”. “என்னடா? எனக்கு கல்யாணம் வேண்டாம் தாத்தா”. 

பக்குன்னுது. சேம்பரம்பாக்கம் ஏறி ஓரமா வந்து தண்டல் தாண்டியிருப்போம். வண்டியை ஓரம் கட்டினேன். “என்னடா ஆச்சு? அடுத்த வாரம் கல்யாணத்தை வச்சுண்டு இப்படி சொல்ராய்.? சுமதி நன்னாத்தானே இருக்கா? நிச்சயம் முடிஞ்சு நீங்க ரெண்டு பேரும் அதீத டச்சில் இருப்பதா உங்கம்மா சொன்னாளே?” “ஆமாம். பட் ஷி அப்பியர்ஸ் டு பி வெரி டிமாண்டிங்க். அதான் பயமா இருக்கு. பேசிண்டே இருப்பம், ஆசை ஆசையா சொல்வா. திடீர்னு இதுதான் பிடிக்கும், நீ இப்படித்தான் இருக்கணும்னு எதிர்பாக்கரேன்னு சொல்லி அதட்டரா. நான் சொல்ரதை சொல்லிட்டேன் அப்புரம் உன் இஷ்டம்னு சொல்ரா. வசம்மா மாட்டிண்டுட்டேனோன்னு படறது. லெட்ஸ் கால் இட் ஆஃப்”. அதுசரீ! 

பய சின்ன மேட்டருக்கு பயந்திருக்கான். பாக்கலாம். முள்ளில் சேலை விழுந்திருக்கு. கிழியாம எடுத்தாகணும். “வா சித்தே போனதும் கும்மோணம் காபீன்னு குடுப்பான், சாப்பிடலாம் அப்புரம் உன்னை ஒரு முக்கியமான இடத்துக்கு அழைச்சிண்டு போரேன்”. “சரி தாத்தா, பட் ஐ டோன்ட் வான்ட் டு டாக் அபவுட் சுமதி ஆர் மை மேரேஜ். என் மனசை கலைக்க முயற்சி பண்ணாதே!”. “உன் மனசை நான் ஏன் கலைக்கப் போரேன்?”. 

காபி சாப்டோம். காஞ்சீவரத்தை பத்திச் சொன்னேன். எத்தனை கோவில்னும். பெருமாளோட திவ்ய தெசத்தில் நிறைய அங்கேதான்னும். “அங்கேதான் என் கல்யாணம் நடக்கும்னு அம்மா சொன்னாளே?” “ஆமாம், ஆனா ஊர் என்ன தப்பு செஞ்சது, நாம போலாமா? நிறைய டயம் இருக்கு”. “சரி”ன்னான். 

ஊர்கிட்டே போரச்சேயே கோபுரங்கள் தெரிய ஆச்சர்யமா பாத்தன். “இத்தனை கோவிலா? இத்தனை கடவுளுக்கு அவசியம் என்ன?” “எங்கே திரும்பினாலும் கடவுள் ஞாபகம் வரணும்னுதான்”. இவனுக்கெல்லாம் சிம்பிளா சொல்லணும், இல்லைன்னா இன்டெரெஸ்ட் சட்டுன்னு போயிடும். நீண்ட பதிலாச் சொன்னா பாதீலே வேற யோசனையா போயிடுவன், நாம மட்டும் பேசிண்டிருப்பம்.  

“ஓ தேட் இஸ் இன்டரெஸ்டிங்க்”. “யூ நோ வாட் இஸ் காஞ்சீபுரம் ஃபேமஸ் ஃபார்?” “சில்க்?” “அது இப்போ. இட் இச் ஃபேமஸ் ஃபார் லவ். லவ் அமங்க்ஸ்ட் தி காட்ஸ்!” அவனுக்கு இன்னும் தெரிஞ்சுக்கணும்னு ஆசை வந்ததை கண்கள் ஜொலிச்சதில் தெரிஞ்சுடுத்து. அதில் கொக்கி போட்டுப் பிடிச்சேன். 

“யாருக்கும் யாருக்கும் லவ்னு கேக்கமாட்டாயா?” “சொல்லு தாத்தா.” 

"காமாக்ஷி அம்மனுக்கும் ஏகாம்பரேஸ்வரருக்கும். பார்வதிக்கும் பரமேஸ்வரனுக்கும். பார்வதி ஈஸ்வரனை எண்ணி தவமிருந்தாளாம். அவர்பால் உள்ள ஆசையினாலும் காதலாலும் எப்படியாவது அவள் செய்யும் சேவையை கண்டு மகிழ்ந்து அவளையே மணம் முடிக்கணும்னு மண்ணால் ஒரு லிங்கத்தை செஞ்சு பூஜை பண்ணுவாளாம். மிகப்பெரீய மழை, வெள்ளம் வந்ததும் மண் லிங்கம் கரைஞ்சு போயிடப் பிடாதுன்னு அதை அணைச்சு வச்சு காப்பாத்தினதாவும் எல்லாமும் தெரிஞ்சிண்ட சிவன் கண்டுக்காம தவம் பண்ணிண்டே இருக்க இவள் மன்மதன் கிட்டே ஹெல்ப் கேட்டாளாம். அவன் தன் லவ் வில்லை வளைச்சு சிவன் மேல் அம்பை விட்டான்”. 

“ஆனா பாரு சிவனுக்கு கோவம் வர மன்மதனை அப்படியே தன் 3ர்ட் ஐயால் பாத்து எரிச்சுடரார். இதை பொறுக்காத காமாக்ஷி ஓடிப்போய் ஈசன் காலில் விழுந்து “மன்மதனை காப்பாத்தி உயிர்பித்துத் தரணும், அவன் எனக்காகத்தான் அதைச் செஞ்சான்” சொல்ல இவர் மன்மதனை திரும்பவும் உயிர் தந்து அவன் பொண்டாட்டி ரதி கண்ணுக்கு மட்டும் தெரியரா மாதிரி வச்சுடரர். காமாக்ஷி அம்மனை கல்யாணமும் செஞ்சுக்கரர். உனக்கு அவா கல்யாணம் நடந்த இடத்தை பாக்கணுமா?” 

“உனெக்கெப்படி அவா கல்யாணம் பண்ணிண்ட இடம் தெரியும்? இன்னும் அங்கேயே இருக்கா?” ஆச்சர்யப் பட்டுப் போனான். “வாடா எல்லாம் அப்படியே இருக்கு!” ஏகாம்பரேஸ்வரர் கோவில் முன்னாடி காரைப் பார்க் செஞ்சுட்டு பேரனை அழைச்சிண்டு உள்ளே போரேன். 

சுவாமி தரிசனம் முடிஞ்சதும் பிரதக்ஷனமா வரச்சே பின் பக்கமா வந்து அந்த 3500 வருஷம் பழைய ஆனா இன்னும் அமோகமா துளிர் விட்டுண்டிருக்கும் மாமரத்தைக் காமிச்சேன். “வாவ்”னான். “இந்த மாமரத்தடீலேதான் பார்வதிக்கும் சிவனுக்கும் கல்யாணம் நடந்தது”. “அத்தனை பழசா?” “ஆமாம் இந்த மரத்தை கார்பன் டேட்டிங்க் செஞ்சு ப்ரூவ் ஆயிடுத்து. அந்தண்டை பிரஹாரத்தில் உத்சவ வாகனங்களுக்கு மத்தீலே மரத்தின் பழைய அடிப்பாகம் எடுத்து வச்சிருக்கா அதையும் காமிச்சேன். 

“அப்போ கடவுளும் லவ் மேரேஜா”? “ஆமாம். ஆனா இன்னைக்கும் காமாக்ஷியம்மன் கையில் ஒரு வளைஞ்ச கரும்பு வச்சிண்டிருப்பா.” “எங்கே காமீ?” “அதுக்கு இன்னொரு கோவிலுக்குப் போணம்.” கிளம்பி அங்கே வந்தோம். 

“கல்யாணம் ஆச்சே! அம்பாள் ஏன் சிவன் கோவிலில் இல்லை?” சரியாத்தான் கேக்கரான் பிள்ளையாண்டன். குறுக்குக் கேள்வி கேப்பது அப்படியே கல்பனா கிட்டேந்து என் பொண்கிட்டே போய் இவன் ஜீன்ஸ்லேயும் பரவியிருக்குமோ? 

“காதல் செய்யரப்போ அவள் எங்கே இருந்தாளோ அங்கேயும் ஈசனை எங்கே வச்சு வழிபட்டாளோ அவர் அங்கேயுமா. ஆனா கணவன் மனைவியா அன்னியோன்யமா வாழராடா”. குருக்கள்கிட்டே சொல்லி கர்பக் கிரஹத்துக்கு கிட்டே சட்டையை கழட்டிட்டு போயிட்டோம். அப்போதானே குழந்தை கரும்பை பாக்கலாம். 

தீபாராதனை காட்டரச்சே அவரே கரும்பையும் காமிச்சுக் கொடுத்தர். தட்டை எடுத்துண்டு வந்தவரிடம் “கரும்பு ஏன் வச்சிண்டிருக்கா?” கேட்டுட்டன். “கரும்பென்பது ஆசை, மோகம் இப்படி இனிப்பான பல விஷயங்களை குறிக்கும். அதெல்லாத்தையும் ஒரு கட்டிப்பாட்டுக்குள் வச்சுக்கணும்னு அம்மன் தத்துவம்”. 

குங்குமம் வாங்கிண்டு வெளீலே வந்தம். “தாத்தா, இன்னும் சித்தே நாழி சட்டையை மாட்டிக்காம இங்கேயே உக்காந்துப்பம்” சைடில் மண்டபம் அங்கே படீலே உக்காந்துண்டம். பையன் பேசாம பாத்துண்டிருந்தான். “என்னடா பலமா யோசிக்கராய். லாஸ்ட் இன் தாட்ஸ்? வாட் தாட்ஸ், இஃப் யுவர் தாத்தா கேன் ஆஸ்க்?” 

“கல்யாணம் செஞ்சுண்டா சண்டை வருமா தாத்தா? என்னன்னு சொல்ல? பேரன்கிட்டே பொய் சொல்ல முடியுமா? “ஆமாம் வரும். புசுக்குன்னு வந்த வேகத்தில் போயிடும்”. “நீ பாட்டியோட சண்டை பிடிப்பாயா?” “நான் சமுத்துடா. அவதான் மொலு மொலுன்னு பிடிப்பா”. “நீ சொல்றது சரி. அம்மாவும் அப்பாவை பிடிச்சாள்னா விடமாட்டா. சுமதியும் இப்போவே அவள் எப்படி கராரான பேர்வழீன்னு காமிச்சுக்கரா”. “அப்புரம் என்னடா, அதான் தெரிஞ்சு போச்சே, எதுக்கும் தயாராகிக்கோ!” 

“அவளுக்காக என்னை மாத்திக்கணுமாம்! என்னென்ன விதத்தில்னு லிஸ்ட்டே வச்சிருக்கா.” “கண்டுக்காதே! மாறிட்டாப்லே நடிச்சா போதும். லைஃப் ஸ்மூத்தாப் போகும்”. “தாத்தா நீ தப்பா எடுத்துண்டுடாதே! ஷி இஸ் கேரிங்க் டைப்”. இவன் பாட்டியையும் அப்படித்தான் நினெச்சு ஏமாந்தது ஞாபகம் வந்தது 

“நாம எப்போ திரும்ப காஞ்சீவரம் வரம்?” “கல்யாணம் வேண்டாம்னே? இங்கே வந்து என்னத்தை செய்ய?” 

“போ தாத்தா, அப்போ அப்படி ஃபீலாச்சு. 3500 இயர் ஓல்ட் மாமரத்து கிட்டே கல்யாணம் நடந்ததுன்னு FBலே ஸ்டேடஸ் போடலாம்”.  

மாலையும் கழுத்துமா குமாரும் சுமதியும் காலில் விழரச்சே கண்ணில் ஜலம் தளும்பித்து. ஹனிமூன்லேந்து வந்ததும் எல்லாரையும் வச்சிண்டு அவன் அம்மாகிட்டே “நீ பாட்டியாகப் போராய்”. “ஏண்டா இத்தனை அவசரம்? கொஞ்சம் எஞ்சாய் செஞ்சுட்டு பெத்துக்கலாமே?” 

“அது சரிதான்! ஆனா எனக்கு என் குழந்தையோட கொள்ளுத் தாத்தாவை சீக்கிரம் பாக்கணும்”. கல்பனாவுக்கு புரிய சித்தே நாழி எடுத்துண்டது.