நொங்கு

 16. நொங்கு (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

தமிழ்நாட்டுக்கே உரித்தான பழம். எத்தனை பேர் பிடிச்சு வாங்கிச் சாப்பிடுவா? தெரியாது. ஆனா இப்போ இதுக்கு மவுஸு கூடீயிருக்குன்னுதான் சொல்லணும். வெப்ப நாட்களில் ஹைவேயில் கடை போட்டா நிமிஷமா 200 நொங்கு வித்துடும். கார்லே வரவா 30, 40ன்னு வாங்கிண்டு போரா. 

அன்னைக்கு பாண்டிச்சேரிக்கு போயிண்டிருக்கேன். எங்காம் திருவான்மியூரில். கிழக்கு கடற்கரை சாலையில் காரில். இத்தனை நீட்டி முழக்கி சொன்னா நிறைய பேருக்கு புரியாது. ECRனா டக்குன்னு புரியும். பாண்டிச்சேரி போக சௌக்கர்யம். 

மின்னேல்லாம் ஏகாந்தமா சைடில் கூடவே வர கடலை பாத்துண்டே போலாம். இப்போல்லாம் ரோட்டுலேந்து கண்ணை அகட்டினா நீங்க காலி. எதுத்தாப்போலே வரதில் மோதி அப்புரம் ரோட்டுலேந்து உங்களை வழிச்சுத்தான் எடுக்கணும்.  தீர்மானம் செஞ்சாச்சு, வழீலே நொங்கு கிடச்சா வாங்கிச் சாப்பிடணும்னு. 

தனியாத்தான், கூடவே ஒரு அழகான பொண் வரான்னு நீங்களா கற்பனை செஞ்சிண்டு புளகாங்கிதப் படவேண்டாம். இது அப்படிப்பட்ட கதையில்லை. 

8க்கு கிளம்பினேன். மிதமா போனாலே பத்து பத்தேகாலுக்கு போயிடலாம். டோல் கேட்டில் சித்தே ஆகும். முழு தூரமும் அதிவேகம் முடியாது. கோவளம், கல்பாக்கம்னு ஊர்கள் வரச்சே ஜாக்கிரதையாப் போணம். பாண்டி யுனிவெர்ஸிடியில் பத்மனாபன் ஸ்கூல் ஆஃப் பிசினெஸ் மேனேஜ்மென்ட்டில் ப்ரொஃபெஸர். “ஃபைனல் இயர் ஸ்டூடென்ட்ஸுக்கு லெக்சர் தர வரணும், இன்னைக்கு ஒண்ணு, மத்ததுக்கு கான்ட்ராக்ட் போட்டுக்கலாம்.”    

உத்தண்டி டோலில் கூட்டம். சேம் டே ரிடர்ன் வாங்கிண்டு ஸ்பீட் எடுக்கலாம்னா மாயாஜால் வரைக்கும் ட்ராஃபிக். அப்புரம் ஆக்ஸிலரேடரை மிதிக்க SX4 பறந்தது. வாங்கி 2 வருஷம்தான் ஆச்சு. லாங்க் மட்டும்தான் இதில். சென்னைக்குள் போக சான்ட்ரோ வச்சிருக்கேன். தனிக்கட்டை. கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை. சொகுசா இருக்கலாம்னு. வயசு 38. திடீர்னு வாழ்க்கையில் செட்டில் ஆனம்னு தோணித்துனா காதலிச்சு செஞ்சுக்கலாம்னு. 

ஆத்தில் அப்பா மட்டும். “நீ கல்யாணம் செஞ்சுண்டா உனக்கு சமைச்சுப் பொடாம ஹாய்யா இருப்பேன், சீக்கிரம் ஒருத்தியை பிடி”. இவர் சொல்ரார்னு என் சுதந்திரத்தை கெடுத்துக்கணுமா? 

கல்பாக்கம் மின்னாடி அவாளைப் பாத்துட்டேன். ஒரு கிழவனும் ஒரு பொண்ணும் நொங்கு வச்சிண்டு. மணி 9தான் ஆயித்து. இப்போதான் கடை விரிச்சிருக்கணும். நேத்து இறக்கின நொங்கோ? இல்லை இன்னைக்கு கார்த்தாலே இறக்கினானா? ரெண்டு பேரில் யார் மரம் ஏறுவா? கிழவனாத்தான் இருக்கணும். கிராமங்களில் பொம்மனாட்டி மரம் ஏறுவான்னு படிச்சிருக்கேன். 

பனைமரம் சுலபமில்லை. சிராய்க்கும். தள்ளித் தள்ளி வளரும். வெய்யில் தகிக்கும். மேல் வரைக்கும் போய் லாகவமா பிடிச்சிண்டு, உக்காராம கத்தியால் வெட்ட கொத்தா கீழே விழும். பழுத்த பழமா  இறக்கணும். கள்ளுக்கு, பதநீர் பிடிக்கன்னு பானை கட்டியிருப்பா. உடெஞ்சுடப் பிடாது. 

அவா கிட்டக்கே ஓரமா யெல்லோ கோட்டுக்கு இந்தப் பக்கமா காரை நிறுத்தினேன். முதப் போணி. “வாங்க சாமீ”ன்னு ஆசையா கூப்பிட்டான். அந்த பெண் லெசா சிரிச்சுட்டு தள்ளிக் கிடந்த கொத்தை கிட்டக்க இழுத்துப் போட்டாள்.  நொங்கு விக்கற பொண்ணுக்கு இத்தனை அலங்காரமா? ஆச்சர்யமா இருக்கவே அவளை கூர்ந்து கவனிச்சேன். 

எல்லாம் பாசி மாலையும் கடல் சிப்பீயுமா கோத்து பூட்டிண்ட மாலைகள். கருப்பு தேகம் ஆனா அத்தனை லக்ஷணமான முகம். கண்கள் அத்தனை வசீகரம். காதில் ஜிமிக்கி. பனை ஓலையில். அவளே செஞ்சதோ! எப்படி அழகா வெள்ளியில் மின்னரா மாதிரி முடிஞ்சது? ஆத்தில் பொம்மனாட்டி இருந்தா எனக்கும் செஞ்சுதான்னு கேட்டு வாங்கிக்கலாம். சிவப்பு நிறத்தில் புடவை. அலட்சியமா கட்டிண்டாப் போலே. ரவிக்கை போட்டுக்கலை. புடவைத் தலைப்பை லாகவமா தெரியாம சுத்திவிட்டு. ஆனா மறைஞ்சுக்காம நாங்க ஒளிஞ்சிண்டெல்லாம் இருக்க மாட்டோம்னு பம்மிண்டு. 

“நொங்கு வெட்டட்டுமா சாமி?” அவன். “இன்னைக்கு இறக்கினதுதானே?” “ஆமாம் சாமி, இந்த ஏரியாவில் 30 மரத்துக்கு குத்தகை. சீசனில் காய்க்கும். 7 மணிக்கு 200, 250 பரிச்சுப் போடுவேன். 3 மணிக்குள் வித்துடும். கிளம்பிப் போயிடுவேன். பதநீர் இருக்கு. புதுசு. குடிக்கறீங்களா?” “ஆசைதான். அப்புரம் காரோட்ட முடியுமா?” “அதெல்லாம் ஒண்ணும் செய்யாது சாமி. இப்போ இறக்கினது. மத்தியானம் இதை நீங்களே கேட்டாலும் தர மாட்டேன். கார் ஓட்டரவங்களுக்கு, மாட்டேன். அதை வாங்கிக்க ராத்திரி கஸ்டமர் எங்கூரில் வருவானுவ. ஒரு கிளாஸ் சாப்டு பாருங்க. உடம்புக்கு நல்லது”. 

கொடுத்தான். அத்தனை மார்க்கமா உதட்டில், நாக்கில், தொண்டையில் அப்புரம் வயித்தில் போய்ச் சேர்ந்தது. “நொங்கு எத்தனை வெட்டட்டும் சார்?” “ஒரு 12 வெட்டு.” “12 எப்படி போதும். 21 வாங்கிக்கங்க. வழீலே தாகமெடுத்தா தின்னுக்கலாம். இந்த வீணாப்போன பயலுவ விக்கும் கோக், பெப்சியெல்லாம் வேணாம் சாமி. உடம்புக்கு கெடுதல்”. “சரி கொடு. என்ன விலைன்னு சொல்லு?” “நொங்கு 8 ரூவா சாமி”. “ரொம்ப சொல்ராய், பாத்துப் போட்டுத்தா. திரும்ப வரச்சேயும் வாங்குவேன்”. 

அதெப்படி இவன்கிட்டே விலை குறைக்க சுலபமா அப்படி ஒரு பொய் வாயில் வந்ததுன்னு தெரியலை. 

“8 ரூபாய்க்கு குறையாது சாமி. குத்தகை பணம் ஏத்திட்டான். நான்தான் இந்த வயசில் ஏறி பறிக்கணும். எப்போவும் எதிர்பார்த்த பழம் கிடைக்காது. நாள்பூரா வெய்யலில் யாராவது வருவாங்களான்னு காத்திருந்து வித்து முடிக்கதுக்குள்ளே தாவு தீந்துடும். ஒரு நொங்குக்கு 3ரூபா தங்கும் சாமி. வீட்டுக்கு அந்த காசை எடுத்துகிட்டு போனாத்தான் சாப்பாடு”. “சரி நீ கேட்டதை கொடுத்துடரேன், இளசா பாத்து வெட்டு”. 

அந்தப் பொண் இவனுக்கு வாகா நொங்குக் குலையையும் வளைஞ்ச கத்தியும் நகத்தி வச்சா. இவன் தன் குச்சிக் கைகளில் சரக் சரக்குன்னு சீவி லாவகமா உள்ளேந்து வெள்ளைப் பழத்தை எடுத்து கை படாம பனை ஓலையில் வைக்க நிமிஷமா 7 சீவிட்டு இன்னொரு மூணு நொங்கை உபரியா வச்சு ஓலையை அழகா மடிச்சு என் முன்னாடி நீட்டினான். காசைத் தந்துட்டு கையில் பொருளை வாங்கிக்கலாம்னு பாத்தா பர்ஸ் காரிலேயே இருக்கு. இதோ வரேன்னு போய் எடுத்துண்டு வரத்துக்குள் இன்னொரு கார் மொள்ள வந்து என் காருக்கு பின்னாடி நிக்கவே இவன் கையில் பிடிச்சிண்டிருந்த ஓலையை கீழே வச்சுட்டு “வாங்க சாமீ”ன்னு அவாளை கூப்பிட்டான். 

வந்தவா அவசரமாப் போணம். வெட்டினது ரெடீயா இருக்கான்னு கேக்கவே, கிழவன் என்னைப் பாத்து “சார் இதை அவுங்களுக்கு கொடுக்கவா? உங்களுக்கு சீக்கிரமா வெட்டித் தரேன்.” சரீன்னுட்டேன். அவா அந்த ஓலையை வாங்கிண்டு கிளம்பவே நான் காரில் சாஞ்சிண்டு இவன் வெட்டுவான்னு பாக்கரேன். “நீ வெட்டு”ன்னு அவளைக் கேட்டுக்க அவனைவிட நேர்த்தியா அவள் அந்த வளைஞ்ச கத்தியை பிரயோகப் படுத்த அவள் காதில் இருந்த பனையோலைத் தோடு அத்தனை அழகா ஆடித்து. எனெக்கென்னமோ இவளுக்காகவே சிலர் கார் நிறுத்துவான்னு பட்டது. 

அப்போ இன்னொரு கார், என்னுது மாதிரியே பெரீசா வந்துட்டு ஸ்லோ ஆகி மின்னாடி போய் நின்னுது. கிழவன் அந்த காரையே கூர்ந்து கவனிக்க நான் “ஆடிக் கார், வெளிநாட்டில் செஞ்சது, ரொம்ப விலை.” “தெரியும் சாமி”. சொன்ன கிழவன் கார்லேந்து கண்ணை அகற்றாம தானும் நொங்கை எடுத்து சீவலாம்னு கையில் பிடிச்சுக்க, ரெண்டு வாலிபப் பசங்க இறங்கி வரா.  

வந்தவா நேர அந்தப் பொண்கிட்டே போய் “இன்னைக்கு நொங்கு என்ன விலை?” இவள் 10ரூபாய்க்கு ஒண்ணு, எவ்வளவு?” 30 கொடு. காரில் கொண்டு தா.” போய் முன் சீட்டில் ரெண்டு பேரும் உக்காந்துக்க, அட வழக்கமா போரப்போ வரப்போ வாங்கிக்கரவா போலேருக்கு, 12 சொல்லியிருந்தாலும் கொடுத்திருப்பானுவன்னு பட்டது. எனக்கு வெட்டி முடிச்சுட்டு என் கைக்காசை வாங்கிண்டு ஓலையைத் தந்தவள் நான் என் காருக்குப் போலாம்னு கிளம்பரச்சே, அதுக்குள்ளே 10 வெட்டி முடிச்ச கிழவனின் ஓலையை எடுத்துண்டு ஆடி காரை நோக்கிப் போரா. என் கார் பின்னாடி இருக்கு. கிளம்பிடலாம், இப்போ போனா சரியா யுனிவெர்ஸிடி போய்ச் சேர்ந்துடலாம்னு ஒரு நொங்கை கடிச்சுண்டே ட்ரைவெர் சீட்டில் உக்காந்துக்கரேன். 

கார் பின் கதவை தொறந்து இவள் நீட்டின நொங்கை வாங்கிண்டவா சட்டுன்னு இவள் கையைப் பிடிச்சு இழுப்பது போலவும் இவளும் வாகா உள்ளே ஏறிண்டாப் போலேயும் பட்டது. “அடக் கஷ்டமே!”. ஆச்சர்யப் பட்டுத்தான் போனேன். இப்படி சிங்காரிச்சிண்டு உக்காந்தா ஏதோ விசேஷம்னு இப்போத்தான் புரிஞ்சது. பாவப்பட்ட வறுமை சிலரை என்னெல்லாம் செய்யத் தூண்டிப் பாக்கிறது? காரை ஸ்டார்ட் செய்யலை அவள் இறங்கி வேகமா வர கிழவன் “என்னம்மா”. அவள் “வா தாத்தா போலாம்.”  என்ன நினைச்சானோ, கிழவன் இப்போதான் நகர ஆரம்பிச்ச என் காருக்கு மின்னாடி வந்து கையை ஆட்ட நிற்பாட்டரேன். 

“சாமி. நீங்க பாண்டிச்சேரிதானே போரீங்க. எங்களை மரக்காணத்தில் இறக்கி விட்டுடரீங்களா? ஏன் வியாபாரம் என்னாச்சு? அங்கே கடை போட்டுப்பம்.” அவளும் “கொஞ்சம் ஹெல்ப் செய்யுங்க சார்” டிக்கீலே சொச்ச குலைகளை ஏத்திண்டு அவா பின் சீட்டில் ஏறிக்க நான் கிளம்பரேன்.  

சித்தே போனதும் மனசு கேக்காம அந்த பொண்ணைப் பாத்து “அந்த காரில் ஏன் ஏறினாய். ஆபத்தில்லையா? நொங்கைத் தந்துட்டு காசை வாங்கிண்டு வந்துட வேண்டியதுதானே? அவுங்க தப்பா நடந்துண்டா? இல்லை நீயா கூப்பிட்டதும் விருப்பப்பட்டு ஏறினாயா?” அவள் பதிலே சொல்லலை. முகத்தில் கோபமும் சொல்லொண்ணா வருத்தமும். என்ன நடந்திருக்கும்? 

கிழவன்தான், “இதே ஆடி காரில் ஒரு மாசம் மின்னாடி வந்து நொங்கு வாங்கின காலிப் பசங்க அவிங்கதான்னு அடையாளம் கண்டுகிட்டுதான் நொங்கு வெட்டித் தந்தேன். அன்னைக்கு இவள் தங்கை என்கூட இருந்தா. “காரில் கொண்டுவந்து தா”ன்னு வரச்சொல்லி உள்ளே இழுத்துப் போட்டு சர்ருன்னு ஓட்டிக்கிட்டு போயிட்டாங்க சாமி. அப்புரம் எங்கேயோ இறக்கி விட்டுட்டு. அழுதுகிட்டே மத்தாநாள் வீட்டுக்கு வந்துச்சு". 

“அப்போ திரும்பவும் கார் கிட்டே ஏன் போணம்? ஆபத்துன்னு தெரிஞ்சும்!” அதுக்கு அவள் “ஆமாம் சார். நீங்க சொல்றது சரிதான். தங்கை போல வெகுளியா அக்கா இருக்க மாட்டான்னு எப்படி புரிய வைக்கறது? அதான் ஏறிகிட்டேன்”. 

நன்னா திட்டிட்டு, முன்சீட்டில் இருந்த அவா மண்டையைப் உலுக்கிட்டு வர ஜாதீன்னு பட்டது. 

மரக்காணத்துக்கு கொஞ்சம் மின்னாடி வெண்னாங்குபட்டு. சின்ன ஊர். ரோட்டோரத்தில் நிறைய நிழல். அதில் ஒண்ணை காட்டி “இங்கே இறங்கிக்கலாம்”னு அவள் சொல்ல குலையை இறக்கிண்டு கும்பிடு போட்டுட்டு போரா.  

லெக்சர் செஷன் அமோகமாப் போக ஸ்டூடென்ட்ஸ் ரெம்பவே ஆர்வமா டிஸ்கஷணில் கலந்துண்டா. பத்மநாபனுக்கு குஷி. வாரம் ஒரு லெக்சர் வீதம் 5 வாரத்துக்கு கான்ட்ராக்ட் போட்டுண்டு 3 மணிக்கு திரும்பரச்சே இவாளை இறக்கிவிட்ட இடத்திலேயே பாக்கவே வண்டியை நிறுத்தி இன்னும் நொங்கு வாங்கிக்கரேன். அந்தப் பொண்ணே சிரிச்சிண்டே வெட்டித் தர, “வாரம் ஒருக்கா வருவேன்.” வாங்கிக்கரேன். 

கல்பாக்கம் தாண்டினதும் வலது பக்கம் கூட்டம். ஒரு ஆடி காரை மொச்சுண்டு. ஒரு போலீஸ் வேனும். அட! கார்த்தாலே பாத்த அதே கார். இன்னுமா இங்கேயே! வண்டியை ஸ்லோ செஞ்சு என்ன ஆச்சுன்னு கேக்க 

“காரில் ரெண்டு பேர் கழுத்து சீவப்பட்டு ரத்தத்தில் குளிச்சிண்டு இருக்காணுவ.”  எனக்கு எல்லாம் விளங்கித்து.