#கதையல்லஉண்மை #திகில்அனுபவம் ( பகுதி- 3)
முதல் இரண்டு பகுதிகளைப் படித்துவிட்டு இதனைப் படியுங்கள். மறக்காமல் உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறுங்கள்.
ஹோட்டல் ஊழியர்தான் கதவைத் தட்டினார். மேடம் இன்ஸ்பெக்டர் போன்ல கூப்பிடறார் என்றார். தோழி உடனடியாகச் சென்று பேசினாள்.
மேடம் ஆளைப் பிடிச்சுட்டோம். லாக்கப்ல போட்ருக்கோம். நீங்க வந்து அவன்தானான்னு உறுதி செய்யணும். நடக்கற தூரத்துலதான் இருக்கு போலீஸ் ஸ்டேஷன் வந்துடறீங்களா என்றார். ஹோட்டல் ஊழியர் ஒருவர் துணைக்கு வர, குழந்தைகளையும் அழைத்துக் கொண்டு அந்த நள்ளிரவில் நாங்கள் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குப் போனோம். லாக்கப்பில் ஒன்றுமே தெரியாதவன் போல் அமர்ந்திருந்தான், எல்லாவற்றிற்கும் காரணமான அந்த மனிதன்.
எதுக்குய்யா எங்களை வரவழைச்சு இப்டி ஏமாத்தின?
உன் நோக்கம் என்ன?
எங்களுக்கு ரிடர்ன் டக்கெட் போட்டயா இல்லையா?
உனக்கு நாங்க என்ன கெடுதல் செய்தோம்?
இன்விடேஷன்ல பேர் போட்ருக்கற மத்த யாருமே வராத நிலையில் எங்களை மட்டும் எதுக்கு சென்னைலேர்ந்து வரச்சொன்ன?
மாற்றி மாற்றி நாங்கள் கேட்ட எந்த கேள்விக்கும், ம்ஹும்....அவனிடமிருந்து பதில் வரவில்லை. இடித்த புளிமாதிரி தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தான். எங்கள் எதிரிலேயே ஒரு போலீஸ்காரர் அவனை நாலு அறைவிட்டும் பதில் வரவில்லை.
ஊர் தெரியாத ஊரில் நள்ளிரவு நேரத்தில் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குள் நின்றிருந்த அந்த நிமிடங்களை மறக்கவே முடியாது. என்ன தலையெழுத்துடா இது என்று நொந்து கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.
எங்களை ஒரு புகார்க் கடிதம் எழுதிக் கொடுக்கச் சொன்னார் இன்ஸ்பெக்டர். எழுதிக் கொடுத்தோம். சும்மா சொல்லக்கூடாது அவ்வளவு துடிப்பான இளம் அதிகாரியாக இருந்தார் அவர். நீங்க ஹோட்டல்க்கு போங்க மேடம். அவங்கிட்டேர்ந்து பணத்தை வாங்கி, உங்களை பத்திரமாக ஊருக்கு அனுப்ப வேண்டியது என் பொறுப்பு என்று உறுதியளித்தார். அவர் மீது முழு நம்பிக்கை ஏற்பட்டது.
அத்தனை இறுக்கமான சூழலிலும், திரும்பி நடக்கும் வழியில் அந்த நள்ளிரவில் சாலையோர தள்ளுவண்டி ஒன்றில் கண்ணாடி கிளாஸில் நாங்கள் குடித்த தேநீரின் சுவை.....ஏ ஒன்.
வரும் வழியில் ஒரு பூத்திலிருந்து வீட்டுக்கு போன் பண்ணி சுப்ரமணியத்திடம் விஷயத்தைச் சொன்னேன். அவர் குரலில் பதற்றம் தெரிந்தது. இருந்தாலும் அதை வெளிப்படுத்தாமல், சரிம்மா...ரெண்டுபேரும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் துணையா இருங்க. இன்ஸ்பெக்டர் நிச்சயம் உங்களுக்கு உதவுவார்னு தோணுது. அப்டி ஏதானம் பிரச்சனைன்னா போன் பண்ணு. நா எங்க டிபார்ட்மென்ட் மூலம் ஹெல்ப் கேக்கறேன் என்றார்.
நாங்கள் ஹோட்டலுக்குத் திரும்பிய ஒரு மணி நேரத்திலேயே போலீஸ் ஸ்டேஷனிலிருந்து இன்ஸ்பெக்டரும் மற்றொருவரும் வந்தார்கள்.
மேடம் அந்த ஆளோட நண்பர் ஒருவர் வந்து செலவான மொத்தப் பணத்தையும் கொடுத்துட்டார். ரூம் ரென்ட் செட்டில் பண்ணிட்டோம். இதுல மிச்ச பணம் இருக்கு. எங்க ஜீப்லயே உங்களை மதுரை ஜங்ஷன்ல கொண்டுவிடச் சொல்றேன். என் உதவியாளர் டிக்கெட் எடுத்து உங்களை அன்ரிஸர்வ்ட் கம்பார்ட்மென்ட்ல ஏத்தி விடுவார். பத்திரமா ஊர் போய்ச் சேருங்க என்றபடி மிச்சப்பணம் வைத்திருந்த கவரை நீட்டினார். அவர்கள் எப்படி அந்தப் பணத்தை அவரிடமிருந்து வாங்கினார்கள் என்றுகூடத் தெரியாது. இருந்த பதட்டத்தில் அந்த இன்ஸ்பெக்டரின் பெயர்கூடத் தெரிந்து கொள்ளத் தோணலை. கடவுள் மாதிரி வந்து மனிதநேயத்தோடு கடமையாற்றி எங்களுக்கு உதவியவரை இன்றளவும் மறக்கவில்லை. அதேபோல் ஹோட்டல் உரிமையாளர், அன்று முழுவதும் நாங்கள் சாப்பிட்டதற்கு பணம் வாங்க வேண்டாம் என்று சொல்லியிருந்தது அவரது பெருந்தன்மை.
மிக மோசமானதொரு அனுபவம்தான் என்பதைத்தவிர எங்கள் கைப்பணம் ஏதும் நஷ்டமாகவில்லை. என்னைப்பொறுத்தவரை நல்லதோ கெட்டதோ எல்லாமே அனுபவம்தான். ஒரு மோசடிப்பேர்வழியால் பல நல்லர்களையும் அறிந்து கொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.
மதுரையிலிருந்து கிளம்பிய ஒரு ரயிலில் எங்களை ஏற்றிவிட்டார் அந்த போலீஸ் உதவியாளர். அன்ரிசர்வ்ட் பெட்டியில் அதிகக் கூட்டமில்லாதிருந்தது எங்கள் அதிர்ஷ்டம். பத்திரமாக ஊர்வந்து சேர்ந்தோம்.
ஆனால் இன்றுவரை புரியாத விஷயம், எதற்கு இப்படி செய்தார் அந்த நபர்? இதிலென்ன ஆனந்தம் அவருக்கு? அவர் எங்களிடம் பணம் எதுவும் எதிர்பார்த்தாற் போலவும் தெரியவில்லை. ஒருவேளை மனநலம் சரியில்லாதவனா? பின்னர் என்ன ஆனான் அவன்? என்ன தண்டனை கிடைத்தது? எதுவும் தெரியாது.
இனிதான் கிளைமேக்ஸ்....ஒரு வருஷம் ஓடியே விட்டது. அடுத்த நவம்பர் மாதம் ஒரு எழுத்தாள பெண்மணியின் மகள் எனக்கு போன் பண்ணினாள். வித்யா மேடம் சௌக்கியமா? ஒரு விஷயம் கேக்கலாம்னு போன் பண்ணினேன். சிகான்னு ஒரு அமைப்பாம். போன வருஷம் நீங்க விருது வாங்கினதா சொன்னார். இந்த வருஷம் அம்மாவுக்கு கொடுக்கப் போறா. அதுபத்தி கேக்கதான் பண்ணினேன் என்றாள்.
எனக்கு மயக்கமே வந்தது. எங்களுக்கு நடந்ததையெல்லாம் ஒன்றுவிடாமல் சொல்லி விட்டேன் என்றாலும் எனக்குள் அப்படியொரு அதிர்ச்சி. போன வருடம் போலீஸ் லாக்கப்பில் போட்டு அப்படியொரு அடியும் உதையும் பட்டும்கூட எதுவுமே நடக்காதது போல் அடுத்த வருடமே மற்றொரு எழுத்தாளரை விருதுபெற அழைக்கிறான் என்றால்...எங்கிருந்து வந்தது அந்த தைரியம்? அவன் நோக்கம்தான் என்ன? சத்தியமாக இன்றுவரை புரியவில்லை. உங்களுக்கு எதாவது புரியறதா?
இன்விடேஷன்ல இருக்கும் பிரபலங்கள் பேரை மறக்காம பார்க்கவும். பொறுமையாகப் படித்த அனைவருக்கும் நன்றி.
No comments:
Post a Comment