பாதரக்ஷை

 80. பாதரக்ஷை (c) (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

பாதத்தை ரக்ஷிப்பது. எத்தனை அழகான பெயர்! காடு மலையெல்லாம் கடந்து போரச்சே பாதங்களை கல்லுலேந்தும் முள்ளிலேந்தும் காக்கும். 

ஆனா இப்போ? கல் முள் மட்டுமா? கண்ணாடித் துண்டு, அசிங்கம், எரிஞ்சிண்டிருக்கும் சிகரெட், மென்னுட்டு துப்பினது, கெமிகல்ஸ், குப்பை கூளம்னு சொல்லிண்டே போலாம். 

அன்னைக்கு கடைத்தெருவில் இறங்கரேன் சட சடன்னு மழை. ஓரமா நின்னுட்டு மழை விட்டதும் தெருப் பக்கம் பாத்தா ஜனத்திரள். நகராம. கணுக்கால் முட்டும் தண்ணீர். போகப் போக முழங்கால் முட்டும். மழைத் தண்ணீயான்னா ஆமாம்+இல்லை. சாக்கடையும்தான். எல்லாரும் செருப்பை கழட்டி கையில் பிடிச்சிண்டு துழாவிண்டே போரா. பாதரக்ஷைன்னு காசு தந்து வாங்கினதை நாம ரக்ஷிக்க வேண்டியதாப் பொச்சு. 

அடிபட்டாலும் சரி, அழுக்குத் தண்ணீரில் உலாத்தி சரும வியாதி வந்தாலும் பரவாயில்லை, செருப்பு வீணாப் போப் பிடாது. நம்பளை எத்தனை ரக்ஷித்திருக்கு? ஒருநா, அதுவும் மழை பெய்யரச்சே பிரதியுபகாரம்.  

பலருக்கு அலங்கார பொருள். மேட்சிங்கா வேணும். அக்கேஷணுக்கு தகுந்தாப்போல. எத்னிக் செருப்பு, ஃபார்மல் செருப்பு, கல்யாண ஜோடி, கேஷுவல், பீச் வியர்னு பரிமாணம் பரந்து விரிஞ்சு. மேல்நாட்டில் செருப்பு பாதங்களில் அணியும் ஆடை. ஃபுட்வியர். நமூரிலும் செருப்புக்கு விதவிதமான அர்த்தங்கள், மரியாதை, அசூயையும்! செருப்பைத் தொட்டா கை அலம்பு. வெளீலே விட்டுட்டு உள்ளே வா. தில்லி குளிரில் உள்ளே போட்டுக்கன்னு ஒண்ணு. குருத்வாரா வாசலில் உள்ளே போனவா செருப்பை துடெச்சிண்டு. 

இத்தனை கோர்வையா ஏன் செருப்பு மஹாத்மியம்? கேக்கலாம். கதாகாலக்ஷேபம் கேட்டுட்டு வந்தேன். கோவிந்தபுரி விட்டல் ருக்மிணி கோவிலில் இப்போத்தான் முடிஞ்சது. 

திருபுவனத்தில் எங்காம். சைக்கிளை ஒரு மிதி மிதிச்சா 5 கிமீதான். கதை சொன்னவர் சொன்னதை நினைச்சுண்டே மிதிக்கரேன். என் செருப்பு? தோல் வார், ரப்பர் சோல். கும்மோணம் உச்சிப் பிள்ளையார் கோவில்கிட்டே வாங்கினது. எங்கே வேணும்னாலும் கழட்டிப் போட்டுட்டு நிம்மதியா போயிட்டு வரலாம். யாரும் சீண்ட மாட்டா. 

வார் பல நாட்களா போட்டுண்டதில் கலர் மாறிடுத்து. விரல்கள் அழுத்தின இடம் குழி. சைக்கிளை மிதிச்சு அடிப்பாகம் விநோதமா தேய்ஞ்சுடுத்து. இடது செருப்பு குதிகால் கிட்டே பிஞ்சிருக்கும். ஒருக்கா ஞாயிறு ராகுகால பூஜைக்கு போயிருந்தேன். முடிஞ்சு வரச்சே செருப்பில் ஒண்ணை காணோம். “அதோ அந்த நாய் வச்சிருக்கு பாருங்க!” பூக்காரி. வாயிலேந்து இழுத்தா விடலை. நானும் விடரதாயில்லை. அந்த டக்காஃப்வாரில் பிஞ்சது. வெற்றிச் சின்னமா வச்சுண்டேன். சரிசெஞ்சுக்க தோணலை 

அப்பா சொல்வர். “செருப்பை பாத்து மனுஷாளை எடை போடும் காலம். நல்ல க்ரூமிங்க் வேணும். மத்த எல்லாத்தையும் நன்னா பாத்துக்கராய், பாதங்களுக்கு உரித்தான மரியாதையயும் கவனத்தையும் தர கத்துக்கோ. வாழ்நாள் பூரா சிணுங்காம உன்னை தாங்கிண்டு சுத்தறது அதுதான். அதுக்கு வேணும்கறதை செய்யணும்”. அவர் வாங்கித் தந்தது. 6 வருஷமாச்சு, நன்னா உழைக்கிறது. அப்பா தந்ததுன்னு ஒரு அட்டேச்மென்ட. தூக்கி எறிஞ்சுட்டு இன்னொண்ணு வாங்கிக்க தோணலை. அப்பா இப்போ படமா சுவத்தில். 

அவர் சொன்ன அறிவுரை, வாங்கித்தந்த சட்டை துணி, அவர் ஓட்டின சைக்கிள், இந்த செருப்பு.  சன்னிதி தெருவுக்கு குறுக்கே போகும் சொக்கப்பானை தெருவில் எங்காம். அப்பா தறிபோட்டு புடவை நெய்தர், இப்போ ஆள் போட்டு பாத்துக்கரேன். திருபுவனம் பட்டுக்கு இன்னும் கிராக்கி. டூரிஸ்ட் ஆத்துக்கு வந்து வாங்கிப்பா.  கடைக்கும் போடுவம். கூட அம்மாவும் தங்கையும். அவளுக்கு பாத்திண்டிருக்கு. அவளுக்கப்புரம் நானாம், அம்மா சொல்லிட்டா. கதாகாலக்ஷேபம் இப்பவேவா? எங்கப்பா சொல்வர். “சத் விஷயங்களை பக்கத்துலேயே வச்சுக்கணும்”. 

நிம்மதியாப் போகும் வாழ்க்கை. திருபுவனம் சின்ன ஊர்தான். கோவில் பிரம்மாண்டமா, கலைநயத்தோட, புதுக் கருக்கு அழியாம இருக்கு. சுத்த பத்தமா வச்சுக்கரா.  சீஃப் குருக்கள் அடுத்தாம்தான். கூட்டம் வரதில்லைன்னு விசாரப்படுவம். கோவிலுக்கு மனுஷா வந்தா எங்களுக்கும் புடவைகள் விக்கும். கல்யாணங்களுக்கு ஆர்டர் வாங்கி செஞ்சு தரலாம். அப்பா காலத்தில் அப்படித்தான் ஆர்டர் பிடிப்பர். இப்போ சிரமப்பட வேண்டியிருக்கு. கும்மோணத்துலேயே பெரீய துணிக்கடையெல்லாம் வந்தாச்சு. எங்ககிட்டே நல்ல பொருளா கியாரன்டீயோட வாங்கலாம். அங்கே லேபலில் போட்டதை கேள்வி கேக்காம கார்டை தேய்ச்சுட்டு வாங்கிப்பா. 

ஏன் கோவிலுக்கு கூட்டமில்லை? 10கிமீ ரேடியஸில் 300 கோவிலை யார் கட்டச் சொன்னது? பெருமாளும் ஈஸ்வரனுமா இடிச்சுண்டு. சில இடங்களில் கூட்டம் வரா மாதிரி பண்ணிட்டா. நவக்ரஹ ஸ்தலங்கள்னு சொல்லி கிரகப் பெயர்ச்சீ, இது நடக்கும்னு பயமுறுத்தி. பிரம்மஹத்திதோஷ பரிஹார பூஜைன்னு திருவிடைமருதூரில் கூட்டம் முட்டித் தள்ளறது. பேட்ச் பேட்சா நிவர்த்தி பண்ணிவிடரா. எங்கூரிலேயும் சரபேஸ்வரர் பூஜை ஆரம்பிச்சாச்சு. மெயின் ரோட்லேந்து 300 அடி தள்ளி இருக்கோனோ, கோபுரமும் தெரியாம மரங்கள் மறைச்சுடுத்து. 

உங்கூர் என்னன்னு கேட்பவா திருபுவனம்னு சொன்னதும் கேள்விப் பட்டிருக்கேம்பா. கும்மோணத்துலேயே சாரங்கபாணியைத் தெரியும் சக்ரபாணி கோவிலுக்குப் போகாம போயிடுவா. ஒவ்வொரு சாமியும் தானே ஏதாவது செஞ்சு பிரசித்தி பெற்றாத்தான் உண்டு. 

ஒருநா அம்மா ரெண்டு ஜாதகத்தை தந்து “நல்ல வரன்டா, ஜோஸியர் கிட்டே பொறுத்தம் பாத்துண்டு வா.” அனுப்பிச்சா. கும்மோணம் காமாக்ஷி ஜோஸியர் தெருவில் அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சவர், அவரண்டைதான் காமிக்கரது. 6கிமீதானே சைக்கிளில் கிளம்பிட்டேன். செருப்பும் மாட்டிண்டுதான். ஜகன்னாதன் மாமா ஆத்தில் இருக்கரான்னு கன்ஃபெர்ம் செஞ்சுண்டு. 

வாசலில் செருப்பை விட்டுட்டு, சைக்கிளை சாச்சு வச்சுட்டு உள்ளே போக “வாடா”ன்னு காபியெல்லாம் தந்தர். ரெண்டு ஜாதகத்தில் ஒண்ணை பூஜை அலமாரியில் வச்சுத் “இந்த வரனை பண்ணிடச் சொல்லு, உன் தங்கை அமோகமா இருப்பள்”. காசு வாங்கிக்கலை. “உங்கப்பா எனக்கு நிறைய செஞ்சிருக்கர். போய்க்கோடா!” 

வாசலில் செருப்பை காணொம். கற்களை வச்சு அடுக்கி அதுமேல் என் செருப்பை வச்சு க்ரிக்கெட் விளையாடுவதை பாத்ததும்தான் மூச்சே வந்தது. வரன் திகைச்ச நல்ல சேதியை செருப்பு தொலைஞ்சு போய் நாசமாக்கலை. அப்பாவே எங்கூட ஜோஸியர்கிட்டே ஜாதகப் பொருத்தம் பாக்க வந்ததாய் பட்டது. காணாமப் போயிருந்தா மனசுக்கு கஷ்டமாப் போயிருக்கும். நானும் செருப்பை இரவல் தந்ததுக்கு 2 ஓவர் பேட்டிங்க் செய்வேன்னு செஞ்சுட்டு கிளம்பினேன் 

பையனாத்தில் பெங்களூரு. கும்மோணமும் பாத்தா மாதிரி ஆச்சு, போண்ணையும் பாத்துடலாம்னு குடும்பமா கிளம்பி வந்தா. பையன், அவரொட அப்பா அம்மா, அக்கா அத்திம்பேர் அவா குழந்தை 5 வயசு. என் தங்கையை பாத்துட்டு “எப்போ கல்யாணம் வச்சுக்கலாம், கல்யாண ஜவுளி பூரா உங்காத்துலேயே நெய்து வாங்கிக்கரோம்”. காபி சாப்டூட்டு பஞ்சாங்கத்தை வரவழைச்சு நிச்சயதார்த்தத்துக்கு நாள் பாக்கரச்சே “ஒரு ஒத்தாசை செய்யமுடியுமா?” மாமா என்னை கேட்டர். “என்ன சொல்லுங்கோ”. “நாளைக்கு கும்மோணம் சுத்திக் காமிக்க கூட வரமுடியுமா?” வரேன்னுட்டேன். 

தங்கை வாக்கப் படப்போர மனுஷாளோட பழக வாய்ப்பு. சைக்கிளை அவா ஹோட்டலில் வச்சுட்டு அவாளோட இன்னொவாவில். முக்கியமான இடங்கள், ராத்திரி ட்ரெயின் பிடிக்கணுமாம். சாயங்காலம் 5 மணிக்கு சாரங்கபாணி கோவில் வந்தோம். கோபுர வாசலுக்கு பக்கத்துலேதான் அவரைப் பாத்தம். 

70 வயசு முதியவர். வேஷ்டி, பனியன், உள்ளே பூணல். நெத்திலே பொட்டு. கார் நின்னதுமே “செருப்பை என்னண்டை விட்டுடுங்கோ”. வழக்கமா காரில் வச்சுட்டு போவம். எல்லாரும் மறந்து போய் போட்டுண்டே இறங்கி ரெண்டு அடி எடுத்து வச்சுட்டாளா, சரீன்னு பெரியவர் கிட்டே போக, குச்சியால் மண் தரையில் ஒரு வட்டம் போட்டு “இதுக்குள்ளே ஒவ்வொருத்தரா விடுங்கோ”. வட்டத்துக்குள் டோக்கனை வச்சுட்டு இன்னொண்ணை என் கையில். செருப்பை அவர் தொடாம குச்சியால் வட்டத்துக்குள் குமிச்சர். “பேஷா போயிட்டு வாங்கோ, பத்திரமா இருக்கும்”. 

என் செருப்பை குச்சியால் நகத்தரச்சே மனசை என்னவோ செஞ்சது. 

பெருமாள் தரிசனம் திவ்யமா கிடெச்சது. கூட்டமே இல்லை. எங்காத்து மாப்பிள்ளையோட ஆத்திம்பேர் செல்ஃபீ எடுத்துண்டார். பின்னாடி ராஜகோபுரத்தோட. சிரிப்பு வந்தது அடக்கிண்டேன். ஏன்னா கண்ணை எங்கே பாக்கணும்னு தெரியலை. தப்புத் தப்பா வந்தது, திரும்பத் திரும்ப எடுத்தர். அவர் செல்ஃபீ எப்படியோ போட்டம்னு நாங்க நகந்து வெளீலே வந்தோம். 

கையில் துளசி, கண் ஓரத்தில் ,மூலவர் சன்னிதியில் தந்த தீர்த்தத்துளி, தலையில் ஜடாரி வச்ச ஃபீல். 

பெரியவர் அங்கேயே. செருப்பும் வட்டத்துக்குள் பத்ரமா. இன்னும் ரெண்டு வட்டம். அதில் 2 அல்லது 3 ஜோடி. எங்களோடது 7 ஜோடீன்னா? பெருமையா ஃபீல் ஆச்சு. வந்ததும் சட்டுன்னு மின்னாடி போய் “எத்தனை தரணும்?” கேட்டுண்டே என் செருப்பை முதலில் எடுக்க பெரியவர் டப்புன்னு தான் வச்சிருந்த குச்சியால் என் கையை தட்டினர். “சித்தே இருங்கோ! என்ன அவசரம்? ஒவ்வொருத்தருக்கா நானே என் கையாலெடுத்துத் தரேன்.” 

அட! வரச்சே செருப்பை தொடப்பிடாதுன்னு குச்சியால் நகத்தியவரா இப்போ நானே எடுத்துத் தரேன்னு?. 

இவாத்து மாமாவைப் பாத்து “வெளியூரா? எங்கேந்து வரேள்? இவர் விவரம் சொன்னர். என்ன தோணித்தோ பொண் பாத்து என் பையனுக்கு நிச்சயமாகப்போறது.  பையனை காமிச்சு இவனுக்குத்தான் நிச்சயம், அதோ அவர் இவனுக்கு மச்சினனாப் போரவர். இது என் பொண் எல்லாரையும் அறிமுகம். கூடவே “ஒரு விஷயம் கேட்டா கோவிச்சுக்க மாட்டாளே?” “கேளுங்கோ”. 

“நீங்க படிச்சவர் மாதிரி தெரியறது, நல்ல வாழ்க்கை வாய்ச்சது போலவும், பிராம்ணா, கோவில் வாசலில் செருப்பு பாத்துக்கரேளே? ஆச்சர்யம்தான்”. 

“ஆஹா – அது என்ன செருப்பை பாத்துப்பதை மட்டமா சொல்லிட்டேள்? செருப்பு எத்தனை மகத்துவமான விஷயம் தெரியுமோ? ஒத்தச் செருப்புக்கு வக்கில்லைன்னு வறுமையில் இருப்பவாளை கேலி செய்வா. கோவிச்சுண்டா செருப்பு பிஞ்சுடும்னும் திட்டுவா. அரசியல் கூட்டத்தில் எதிர்ப்பு தெரிவிக்க அதைத்தான் கழட்டி வீசுவா. ஆனா அயோத்தியை 14 ஆண்டுகள் பாதுகைதானே ஆட்சி செஞ்சது? அகலிகைக்கு மோட்சம் தந்தது பகவானின் பாதமில்லை ஓய், அவரோட பாதுகை! இன்னாரோடதுன்னு தெரிஞ்சா அதுக்கு தனி மவுசு வந்து சேரும். தருமன் செருப்பை வாசலில் வச்சுட்டுத்தான் த்ரோபதியை சல்லாபிக்கப் போவான்”. 

“அதெல்லாம் சரி, நீங்க இப்படி வெய்யலில் உக்காந்துண்டு தூசியிலும் சத்தத்திலும்?” 

“அதுவா! கோவிலுக்கு வரா எப்படிப்பட்ட மனுஷான்னு தெரியாது. அதான் செருப்பை தொடாம வாங்கிக்கரேன். வச்சுட்டு போங்கோன்னு. குச்சியாலே நகத்திப்பேன். ஆனா உள்ளே அந்த பரந்தாமனை, பெருமாளை வழிபட்டுட்டு அவன் பாதம் பதிச்ச ஜடாரியை சில க்ஷணமே ஆனாலும் தலையில் தாங்கிட்டுன்னா வரா. எப்படிப்பட்டவா உள்ளே போனாலும் அந்த கோபாலனுக்கு உகந்தவாளா, நண்பர்களான்னா திரும்பி வரா? மஹாபலி சரித்திரம் தெரியுமோன்னோ? அப்படி உள்ளேந்து திரும்பி வரவா செருப்பை என் கையில் எடுத்து தருவதை என் பாக்கியமா நினைக்கரேன்”. 

அசந்து போனம். நான் கோவிலுக்கு போய்ட்டு வந்ததும் அந்த பழைய நாய் கடிச்ச செருப்பும் அதீத உயரத்தில் போயிட்டது புரிஞ்சது. திரும்பி அந்த ராஜகோபுரத்தை அண்ணாந்து பாக்கரேன். உடம்பெல்லாம் புல்லரிச்சதே. 

பரந்தாமன் பாதரக்ஷை என்னை புதிப்பத்தது. அதனால் என் பழைய செருப்பும் இந்த பெரியவரால் தொடத் தகுதி பெற்றது.