பர்வதவர்தினி

 பர்வதவர்தினி

(which season?) #ganeshamarkalam

என் பேர் சுந்தரேசன். பெரீய பன்னாட்டு ஐடி கம்பேனியில் சேர்ந்ததுலேந்து திரும்பிப் பாக்கலை. அதுக்கு ரெண்டு காரணங்கள்.

கை நிறைய சம்பளம் தெரியும். இவன் பேங்க் அக்கவுன்ட் ரொம்பி வழியத் தரானே! கஷ்டப்பட்டு நகத்தின கடந்த காலத்தை திரும்பிப் பாக்க வேண்டிய அவசியமே ஏற்படலை. புவனா, ஆத்து சிலவை பாத்துப்பா. குறைஞ்ச சம்பளத்துலேயே மிச்சம் பிடிச்சு வாழ்க்கையின் வலியே தெரியாம. மாசம் 12ஆம் தேதி, கொடுக்க வேண்டியவாளுக்கு தந்துட்டா சொச்ச 18 நாள் பஸ் சத்தத்துக்கும், தினப்படி உபரி சிலவுக்கும்தான் மிஞ்சும். என் போண் ஸ்வேதா 3ர்ட் ஸ்டாண்டர்ட். ஏனுவல் ஸ்கூல் ஃபீஸ் எப்படீன்னு அங்கலாய்ப்பா இருக்கும். புவனா பாத்துண்டுடுவள். பழங்கதை.

பழசை திரும்பிப் பாக்காததுக்கு இன்னொரு முக்கிய காரணம் அதுக்கெல்லாம் நேரம் ஒழியாது. குவார்டெர்லீ டார்கெட் நம்மை வியர்த்துப்பொக செஞ்சுடும். ஒரு குவார்டர் மிஸ் செஞ்சா வார்னிங்க். அடுத்தடுத்து ரெண்டு டார்கெட் மிஸ்ஸுன்னா கிளம்பிப் போன்னுடுவா. பழசு மட்டுமில்லை எதிர்காலத்தைப் பத்தியும் யோசிக்க டயமே இருக்காது. புது வேலையில் சேர்ந்து இன்னியோட 3 வருஷம் ஆச்சு. வந்ததும் போரதும் வழீலே ட்ரேஃபிக் இரைச்சலும்தான் மனசில்.

நிறைய பொறுப்பு. என் டீம் இந்தியாவில் மட்டுமில்லாம மேலும் சில நாடுகளில், எல்லாரையும் மேய்க்கணும். எல்லாரும் வேலை செஞ்சாத்தான் எனக்கு சம்பளம். நம்மூர் பாஷையில் சொன்னா நன்னா வச்சு செஞ்சுடுவா. எப்படியோ சாமர்த்தியமா ஒரு நிலைமைக்கு வந்துட்டேன், பேர் வாங்கியாச்சு. மேலிடத்தில் கார்பொரேட் ஆபீஸில் பரிச்சயம். அடிக்கடி வெளிநாடு பறந்துண்டு.

போரவரைக்கும் போகட்டும், கையில் பணம் சேர்ந்தா ஸ்வேதா கல்யாணத்துக்கு ஆச்சுன்னு சொல்லுவேன். புவனாதான் “அவள் சிலவை அவள் படிச்சு நல்ல வேலையில் சேர்ந்து அவளே சம்பாதிச்சுப்பா, உங்களை மாதிரி அவளும் பெரீய பொசிஷணுக்கு வருவா. நீங்க ஏன் கவலைப்படணும்? ஜாலியா இருங்கோ”ன்னு. “அதுவுமில்லாம அவள் வளந்து கல்யாண வயசுக்கு வரச்சே காலம் இன்னும் மாறும், பையனாத்தில் வரதக்ஷிணை வாங்கிடலாம்”. எனக்கு அந்த டீல் ரொம்பவே பிடிச்சிருந்தது.

என் கம்பேனியில் டார்கெட் அச்சீவ் செஞ்சா டீம் மீட்டுன்னு போவம். கம்பேனி சிலவில் உல்லாசத் தலத்துக்கு ஃபேமில்யோட. மூணு அ நாலு நாள் ஆபீஸ் பத்தின சிந்தனை இல்லாம. போன குவார்டர் ஐடி செர்வீஸில் ஒரு மிகப் பெரீய ஆர்டர் கிடெச்சது. அதையும் கொண்டாடினாப் போல இருக்கும் உன் டீமைக் கூப்டுண்டு போன்னு ஃபைனான்ஸ் டைரெக்டர் தள்ளாத குறை. ஒரு 45 பேர் குடும்பத்துடன் கோவா போயிட்டு வர, தங்கக் கொள்ள, குடிச்சு கும்மாளம் போடன்னு பட்ஜெட் அப்ரூவலும் வாங்கி டேட்ஸ் முடிவெடுத்தாச்சு.

புவனாவுக்கும் ஸ்வேதாவுக்கும் குஷி. கோவாவில் பீச் பாக்கலாம்னு. பெங்களூரில், மின்னாடி தில்லியில் சமுத்திரம் எங்கே? ஏன் கோவான்னு கேக்க, “பல இடங்களை பரிசீலனை பண்ணி கூட வேலை செய்யரவா தேர்ந்தெடுத்தா, எங்கே போனால் என்ன, ஏகாந்தம், நிசப்தம், உல்லாசம் முக்கியம்னு. இருக்கப்போர நாலு நாளும் எங்கெ போணம், என்னத்தை பாக்கணும், என்னத்தை வாங்கித் திங்கணும்னு எல்லாம் பேசி வச்சிருக்கானுவ”. “ஏன்னா! அங்கெல்லாம் துணியே போட்டுக்காம பீச்சில் ஆணும் பொண்ணும் படுத்திண்டிருப்பாளாமே? அங்கேல்லாம் போவேளா?” “அங்கொண்ணும் இங்கொண்ணுமா இருக்கும்தான், அதுவா தென்பட்டா முகத்தை திருப்பிக்க மாட்டேன்”. சித்தே யோசிச்சுட்டு “நானும் பாப்பேன்”கிரா புவனா!

எனக்கு குடிப் பழக்கம் சிகரேட்னு ஏதும் இல்லை. ஃபேனீன்னு ஒண்ணு, முந்திரி பழத்துலேந்து எடுத்து காய்ச்சர ரசம் அதை ட்ரை செஞ்சுடுவதுன்னு மனசில் ஒரு ஆசை. புவனாவுக்குத் தெரிஞ்சா வானத்துக்கும் பூமிக்கும் குதிப்பா. பாக்கலாம். எல்லா ஊரிலேந்தும் வர கொலீக்ஸ் மின்னாடி இவள் தாண்டவமாடினா மானம் போயிடும்.

கொலீக்ஸ் அவாளொட ஸ்பவுஸ், இல்லைன்னா கூடப் பிறந்தவா, அதிகபக்ஷம் 2 குழந்தைகளொட டீம் மீட்டில் அனுமதி. கலந்து பழக ஒருத்தரை ஒருத்தர் தெரிஞ்சுக்கன்னு ஆப்பர்ச்சூனிடி. பலவிதமான கெட்டுகெதெர், கேம்ஸ் எல்லாம் சுதாகரன் பாத்துப்பான். டெய்லி மெனு 3 வேளையும், ஏக்டிவிடீஸ், லோகல் ட்ரிப்ஸ் எல்லாம் ஹோடலில் பேசி ஏற்பாடு சுகன்யா. மும்பையில் என் டீமில் இருக்கா. ஆனா நேரில் பாக்காதவா அப்புரம் சமீபத்தில் கம்பேனியில் சேர்ந்தவா எல்லாரும் மீட் செய்யப் போரோம்.

இந்த மாதிரி போரச்சே என்னத்தைன்னு துணி எடுத்து வச்சுக்க? எல்லாரும், பெண்கள் முதக்கொண்டு பெர்முடா, டீஷெர்ட்ஸ்னு. வயசு வித்யாசமில்லாம போட்டுக்க தினுஸா இருக்கும். ஒருநாள் ஃபார்மெல் மீட்டிங்க் ஒரு பிசினெஸ் டிஸ்கஷணுக்காக. அதுக்கு ஃபார்மெல் ட்ரெஸ். ஒருநாள் சாயங்காலம் பார்டீயில் எல்லாரும் அவா ஸ்டேட் பாரம்பரீய ட்ரேஸ்ஸில் வரணும். நான் பஞ்சகச்சம் அங்கவஸ்திரமாவும், புவி மடிசாருமா போவதா தீர்மானிச்சோம். மடிசாரில் அவள் அத்தனை அழகு. திருப்பதி லட்டை குழந்தைகளும் பிடிச்சிண்டு சாப்பிட வாகா உறுட்டினா எப்படி இருக்குமோ அப்படி. இன்னும் சில தமிழ்காரா வரா. அவாளை தனித்தனியா கான்டேக்ட் செஞ்சு வேற அட்டையரில் வாங்கோன்னு சொல்லி எங்களை காபி அடிக்காம பாத்துண்டேன்.

பெங்களூரிலேந்து டயரக்ட் ஃப்லைட், போய்ச்சேர மத்தியானம் 1 ஆச்சு. அன்னைக்கு ஒவ்வொரு ஊருலேந்து வந்து செட்டில் ஆர வேலைதான். ராத்திரி 9க்குள் எல்லாரும் வந்துடுவா, ஹோட்டல் கெனில்வொர்த் பீச் ரிசார்ட், கம்பேனி அப்ரூவ்ட். கார்த்தாலே 7 மணீக்கு பீச்சில் ஃபார்மலா சந்திச்சு அறிமுகப் பிளான். ஆனா ராத்திரி ரெஸ்டுரான்ட்லேயே அவளைப் பாத்துட்டேன். பர்வதவர்த்தினி.

அவளைப் பாத்ததும் பழைசெல்லாம் திறண்டு வந்து என் தொண்டையை அப்பித்தே! என்கூட நான்+பன்னிர் மட்டர் சாப்டுண்டிருந்த புவனா என் முகம் போன போக்கை பாத்தாளா இல்லையா தெரியலை. வந்த இடத்தில் அவள் கோவத்தை கிளறி விடப்பிடாதுன்னு பட்டது. பன்னீர் ரபடி வேணும்னு ஸ்வேதா கேக்க என் கவனம் சிதைந்தது.

பாரு. தில்லியில் புவனாவைப் பண்ணிக்கறத்துக்கு மின்னாடி என் பாருவா. பார்வதின்னாத்தான் பாருன்னு கூப்பிடலாம், பர்வதவர்த்தினியை அப்படி கூப்பிடப் பிடாதுன்னு உங்களில் சிலர் கமென்ட் போடலாம். உங்களுக்கென்ன போச்சு? நாங்கள் அத்தனை காதலில் தலைகுப்பற விழுந்து கிடந்தோம், எங்க இஷ்டத்துக்கு கூப்பிட்டுப்பம். அவள் என்னை சுந்தூன்னு கூப்பிட நாம் அவளை பாருன்னு. கரோல்பாக்கில் பேச்சலரா இருந்தப்போ மாமி மெஸ்ஸில் மீட் செஞ்சோம். என் இலையில் மாமி சித்தே அதிகமா ரசத்தை கொட்டிட, அது வாய்க்கால் பண்ணீண்டு அவள் இலையை தழுவ கண்ணும் கண்ணும் சந்திச்சது. எச்சலாச்சேன்னு அலட்டிக்கலை. நாங்க பார்வை பரிமாறிண்டதை மாமி கவனிக்க தவறலை.

நிறைய இடங்களில் சேர்ந்து எங்களை பாக்கலாம். கூட இருந்தவா நாங்க கல்யாணம் பண்னிப்போம்னு எதிர்பார்த்தா. நானும்தான். அவள் ஜெனரல் பாஸ்கர ரெட்டீயின் ஒரே பொண். மனவாடு. பெரீய இடத்துப் பொண். நானோ நடுத்தர வர்க்க்கம். அதெயெல்லாம் பெரீசு பண்ணாம பழகினா. அப்படி இழைவா! “உன்னை எனக்கு ரொம்பவே பிடிச்சிருக்குடா சுந்து, நீ என்ன செய்யச் சொன்னாலும் செய்யரேன்”. நான் அட்வான்டேஜ் எடுத்துக்க விரும்பலை. சிலபல அணைப்புகள், பலசில முத்தப் பரிமாற்றங்கள், விளிம்பு நிலை ஸ்பரிசங்களொட நிறுத்திண்டேன். “நாங்க ஃபேமிலியோட முசௌரி பிக்னிக் போரோம், நியும் வா, அப்பாகிட்டே சொல்லிட்டேன்”. போனதுதான் நான் செஞ்ச தப்பு. பழகினதில் அவாளுக்கு என்னை பிடிக்காமப் பொச்சு. அவள் சொன்னான்னு இவனைப் பத்தி தெரிஞ்சுக்கணும்னு வரச் சொல்லியிருக்கா.

“சொந்தத்திலேயே வசதியா பாத்து கட்டாயப்படுத்ராடா!” இவள் சொல்ல, “நீதான் தீர்மானம் செய்யணும், வந்தியான்னா உன்னை வச்சுக் காப்பாதரேன்.” ஜம்பமா சொன்னேன். கைவிட்டுப் போயிடுவாளோன்னு மனசு கனத்தது என்னவோ வாஸ்த்தவம். அத்தனை மனசை பறிகொடுத்துட்டேன். அவள் வரலை. அதான் கதை. இப்போ எங்காபீஸ் ராஜசேகரோட மனைவியா 8 வருஷம் கழிச்சு கோவாவில் ஒரே ஹோட்டலில்.

கதை எப்படிப் போகும், போணம்னு நீங்க எதிர்பாக்கரேள்? ஏடாகூடமா? இவள் கல்யாணம் செஞ்சுண்டவன் எங்காபீசுலேயே வேலையில் இப்படி ஒரு சூழ்நிலையில் திரும்ப சந்திப்போம்னு நினைச்சுப் பாக்கலை. சாப்பிடரச்சே நான் எல்லாருக்கும் பாஸ் எங்கிர முறையில் அவன் மட்டும் வந்து ஹலோ சொல்லி கை குலுக்கிட்டுப் போரச்சே அவள் என்னை பாத்திருக்கணும். அடையாளம் கண்டுண்டாளான்னு தெரியலை.

ரெண்டுநா பிக்னிக் நன்னாத்தான் போச்சு. கூடிய முட்டும் நான் இந்த தம்பதிகளுக்கிட்டே நெறுங்கிடாம என்னை பாத்துண்டேனே! அதான்!

3ஆம் நாள் வோல்வோலே மங்கேஷி போனம். அப்போதான் எங்கள் கண்கள் நன்னாவே சந்திச்சிண்டது. பஸ்லே ஏறரச்சே அத்தனை தீர்க்கமா ஒரு லுக் விட்டா. அழகான கோவில். சுத்தி வரச்சே நான் தனிப்பட்டு படியில் உக்காந்திருப்பதை பாத்துட்டு கிட்டே வந்து பெசலாம்னு வந்தாளா என்னன்னு தெரியலை, புவனா பூத்தட்டை எடுத்துண்டு வரதைப் பாத்தவள் திரும்பிப் போவதை கவனிச்சேன். அன்னைக்கு ராத்திரி பூல்சைட் டின்னர். சிறுசுகளெல்லாம் பாட்டும் கூத்துமா. நான் எழுந்து நாளைக்கு எல்லாருக்கும் ஒட்டுக்க பில் செட்டில் பண்ணவும் சிறுசுகள் மது குடிச்ச காசை மத்த சிலவில் கலந்து காமிக்கச் சொல்லலாமுன்னும் ரிசெப்ஷணுக்குப் போனேன். நான்தான் அமேரிகன் எக்ஸ்ப்ரெஸ் கார்டில் எல்லாத்துக்கும் பே பண்ணி ஆபீஸில் செட்டில் செய்யணும்.

அப்போ பக்கத்தில் வந்து ரிசெப்ஷன் கவுன்டரில் சாஞ்சிண்டா பாரு. இன்னும் அதே பெர்ஃப்யூம், மறக்கலை. “சுந்து எப்படிடா இருக்காய்,” “நீதான் மிஸஸ் ராஜசேகரா வந்திருக்காய்னு ஆச்சர்யமா இருந்தது. உங்காத்துக்காரர் இஸ் எ வேல்யபிள் கொல்லீக்.” நான் சொல்ல “அவன் கிடக்கட்டும், உன்னைப் பத்தி சொல்லு”. “என்ன சொல்ல, நன்னாத்தான் இருக்கேன், புவனாவும் ஸ்வேதாவும் என் இரு கண்கள்.” நாசூக்கா. “கூட்டத்தில் அறிமுகப்படுத்தினாய், பார்த்தேன். நம்பளைப் பத்தி சொன்னியா?” “நமக்குள் ஒண்ணுமேயில்லாம நீர்த்துப் போனதும் சொல்லணும்னு தோணலை. ஆனா எங்கேயோ ஒரு மூலையில் நீ இருக்காய்னு உன்னைப் பாத்ததும் என் இதயம் அடிச்சுண்டதில் எனக்கே புரிஞ்சது. நீ சந்தோஷமா இருக்கியா?”

அசட்டுக் கேள்விதான். நான் இருக்கச்சே அவளுக்கு மட்டும் அழுவாச்சி வாழ்க்கையா? அவள் சட்டுன்னு பதில் சொல்லலை. என்னைப் பாத்தவள் கண்கள் பள பளன்னு ஆச்சே! “உன் குழந்தைகளை கூட்டிண்டு வரலையா?” “இருந்தாத்தானே அழைச்சிண்டு வரலாம்?” பட்டுன்னு பதில் விழுந்து தெறிச்சுது. அதுக்கப்புரம் நிசப்தம் வெளீலெயும் எங்க மனசுக்குள்ளும்.

“நாளைக்கு மத்தியானம் ரிடெர்ன் ஃப்ளைட்.” ஞாபகப் படுத்தினேன். “ஆமாம் தெரியும். அதான் நீ தனியா வரதைப் பாத்துட்டு நானும் வந்தேன். சாப்டதும் சித்தே பீச்சில் வாக் போயிட்டு வரலாமா?” என்ன சொல்றது? அதெல்லாம் சரியா இருக்காது. ஸ்வெதா நான் பக்கத்தில் இல்லன்னா தூங்கமாட்டா. சொல்லிடலாமா? ஒருநாளைக்கு உன் ஆத்துக்காரி தூங்கப்பண்ண மாட்டாளான்னு கேட்டா?

யோசிக்கரச்சே புவனா என்னை நோக்கி வரவே அவளைப் பாத்து இவளும் ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சு வைக்க எல்லாம் நடந்தது. புவனாவை பாருக்கும் பாருவை புவனாக்கும் அறிமுகம் செஞ்சு வைக்க, “சரி வாங்கோ ஸ்வேதா அப்பாவைக் காணோம்னு தேடக் கிளம்பிட்டா”.

டின்னர் முடிஞ்சு ரூமுக்கு வந்து குழந்தை தூங்கீனதும் கொட்ட கொட்ட முழிச்சிண்டு இருந்தவனைப் பாத்து புவி கேக்கரா. “பீச் மணலில் வாக் போலாமா? பெங்களூருவில் இதெல்லாம் சாத்தியமில்லை”. போலாம்னு கிளம்பரேன். மணலில் கால் வச்சதும் “உங்களுக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ்.” ஆச்சர்யமா திரும்பிப் பாக்க, “டண்டடொயின்! மடீலே ஒளிச்சு வச்சிருந்த ஃபேனி பாட்டில் ஒண்ணை கையில் கொடுக்கரா. மங்கேஷியில் வீட்டில் காய்ச்சினதுன்னு தந்தான் உங்களுக்காக வாங்கினேன்.”