ஸ்பரிசம்

 25. ஸ்பரிசம் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

விரல்கள் மெலிஞ்சு போயிருக்கு. ரத்த நாளங்கள் புடெச்சு நன்னா தெரிஞ்சது. பாக்கப் போன என்னை வாஞ்சையா பக்கத்துலே உக்காத்து வச்சு பேசணும்னு ட்ரை செய்யரார். வாய் ஒத்துழைக்கலை. முடங்கிப் போய் வருஷமாச்சு. 

தலையில் கிளாட்னு மருந்து மாயமெல்லாம். ஒண்ணு கரைஞ்சு இன்னொண்ணும் வந்துடுத்தாம். ஏம்புலன்ஸ் வச்சுத்தான் ஸ்கான் பண்ணப் போனம். எழுதிக் கொடுத்து சாயங்காலத்துக்குள் ஸ்கான் காமீங்கோன்னுட்டான் டாக்டர். “குணமானா பிஸியோ செஞ்சு நடக்க வைக்கலாம்”. 

நடந்ததை நினெச்சுண்டே அப்பா விரலை என் கையால் கெட்டியா பிடிக்கரேன். வாழ்நாள் பூரா அவர் கைகளைப் பிடிச்சுண்டப்போ அந்த ஸ்பரிஸம் கொடுத்த சந்தோஷங்கள் எல்லாம் நினைவுக்கு வந்தது. 

விரலைப் பிடிச்சிண்டு 3 சக்கர சைக்கிள் வாங்கப் போனப்போ என்ன கேட்டாலும் வாங்கித் தந்துடுவர்னு படும். ரெண்டு கையாலேயும் பிடிச்சப்புரமும் ஆள்காட்டி விரல் பெரீசா தெரியும். ஸ்கூல் சேக்கரச்சே “போமாட்டேன், ஒண்ணு நீ கூடவே இரு. இல்லைன்னா நானும் ஆத்துக்கு வருவேன்.” அழுதேன். கட்டை விரலால் என் கையை விடுவிக்க, இடம் கொடுக்காம திமிறினப்போ இன்னொரு கையால் என்னை விடுவித்து தூக்கி மார்பில் போட்டு அணைச்சு, “நீ சமுத்தா கிளாஸுக்கு போனியான்னா மத்தியானம் நீ வரச்சே இங்கேயே நிப்பேன்.” தயங்கிண்டே போனேன். நின்னரே! விரல்கள் அத்தனை நம்பிக்கை கொடுத்தது. 

நாளைக்கு கல்யாணம். இன்னைக்கு விரதம் பண்ரா. பக்கத்துலே உக்காந்துண்டு அத்தனை மந்திரத்தையும் ஸ்பஷ்டமா சொல்ரர். மஞ்சத் தடவின தேங்காயை வாங்கிக்கரச்சே மீண்டும் அந்த விரல்கள். அப்பா பாத்து வச்ச சரோஜா எனக்கு நல்ல மனைவியா ஆயுசுபரியந்தம் இருப்பான்னு புரிஞ்சது. அதே விரல்கள், இப்போ நலிந்தும் அத்தனை தெகிரியத்தை எனக்கு கொடுக்கன்னு நீண்டு கிடந்தது. 

என் வாழ்க்கையில்தான் எவ்வளவு பிர்ச்சனைகள். பணப் பற்றாக்குறை. இவர் பேத்திக்கு ஸ்வேதாவுக்கு அடிக்கடி உடம்பு படுத்திண்டு. உத்யோகம் த்ருப்தி இல்லாம அல்லாடிண்டு. இவருக்கும் பிர்ச்சனை இல்லாமலா இருந்திருக்கும்? கடுகத்தனைகூட என்னை பாதிச்சுடப் பிடாதுன்னு வளர்த்தர். இன்னைக்கு விரலைப் பிடிச்சிண்டு இவருக்கு ஒண்ணூம் செய்ய முடியலையேன்னு துக்கம் கவ்வித்து. 

என் கண்ணோரத்தில் ஜலத்தை பாத்தவர். வருத்தப் படாதேங்கரர். எப்படி? தன் விரல்களால் முடிஞ்சவரை இறுக்கிப் பிடிச்சு. 

சித்தே நாழி அம்மாவோட பெசிண்டிருந்துட்டு நாளைக்கு வரேன்னு ப்ராமிஸ் செஞ்சுட்டு கிளம்பிட்டேன். ஆசை ஆசையா அப்பா தோளில் சாஞ்சிண்டு அரட்டை அடிச்ச காலம் போய் இங்கே உக்காந்திண்டிருந்தா ஸ்ட்ரெஸ் அதிகரிப்பதாக நினெச்சுண்டு. ஆபீஸுக்குப் போணம். வெளிநாட்டுலேந்து வரா. மீட்டிங்க்ஸ். புரிஞ்சிப்பர். 

பைக்கை பார்க் செஞ்சுட்டு சீட்டுக்கு போரச்சேயே போன். டைரக்டர் ரூமில் காத்துண்டிருக்கா. ஃபேக்டரியை சுத்திக் காமிச்சுட்டு மீட்டிங்க் ஹாலுக்கு போணம். பையில் வச்சுண்டு வந்த டையை அவசரமா கட்டிண்டு போரேன். செக்ரடரி ஆச்சர்யமா பாக்க, முடிச்சு சரியா விழலையோ? அங்கே வந்தவாளுக்கு பிளாக் காபி உபசரணை. “மீட் தண்டபாணி, ஜிஎம் பிளானிங்”. கை குலுக்கரா. 

ஜோஹன்னா என்னொத்த வயசு. நான் செய்யர வேலையை ஜெர்மெனீயில் செய்யராளாம். அதீத வாத்ஸல்யத்தொட என் கையைப் பிடிக்க இவள் இன்னைக்கு நாள்பூரா நிறைய பேசுவள்னு பட்டது. வந்தவாளுக்கு நாங்க செய்யும் மகத்தான விஷயங்களை காமிச்சுக் கொடுத்து திருப்திப் படுத்தி அனுப்பணும். நாங்க இன்ஸ்டால் செய்யப்போர புது சாஃப்ட்வேருக்கு அப்போதான் ஃபண்டிங்க் உண்டு. நானும் அவ கையை இருக்கமாவே பிடிச்சேன். 

இவாள்லாம் உடல்மொழி, வச்சே எடை போடுவா, வந்ததுக்கு கருமமே கண்ணாய் ஆய்வு செஞ்சுட்டுத்தான் போவா. ஏமாத்த முடியாது. கூட வந்தவன் சோப்ளாங்கி. திக் கண்ணாடி. சீரியஸ் டைப். 

சுத்திப் பாத்தோம். எங்கள் குவாலிடி பிரஸித்தின்னும் 45% மார்கெட் ஷேர் வச்சிருக்கோம்னும் அவாளுக்குத் தெரியும். இது எப்படீன்னு தெரிஞ்சுக்கவும்தான் வந்திருக்கா. மத்தியானம் வெளீலே சாப்பாடு. அப்போ எல்லா வெள்ளைக்காரா பெசராப்போல் இந்திய கலாச்சாரம் பத்தி. 

பேச்சு வாக்கில் நாங்க கைகுலுக்குவதை விரும்ப மாட்டோம், வணக்கம்னு கும்பிடு செஞ்சு காமிச்சேன். அதனால் உண்டாகும் நன்மைகளை சொன்னதும் ஆச்சர்யம். “திஸ் மார்னிங்க் வி ஷூக் ஹேண்ட்ஸ்! வாஸ் தேட் ஏ மிஸ்டேக்?” கேட்டா. “இல்லை. போரச்சே திரும்பவும் செய்வோம், தப்பில்லை”. 

ஒருநா பழகினது அவளுக்கு பிடிச்சுப் போனதில் அவா வழக்கப்படி போரச்சே ஹக் பண்ணி கன்னத்துக்கிட்டே கன்னத்தை கொண்டுவந்து இச்சுன்னு சத்தத்தை எழுப்பிட்டு போனா. அவள் கை என் தோளில் பட்டதில் ஏற்பட்ட ஸ்பரிசம் “உனக்கு ஃபண்டிங்க் ஊண்டு”ன்னு சொல்லித்து. பாத்திண்டிருந்த என் செக்ரடரி கண்ணடிச்சுட்டு கிளம்பினா. நாளைக்கு கூப்பிட்டு கண்டிக்கணும். 

ஆத்துக்கு வந்ததும் சரோஜா சித்தே படபடப்போட. “அப்பாவுக்கு உடம்பு சித்தே முடியாமப் போச்சு, அம்மா போன் செஞ்சா, உங்களை கூப்பிட்டா பதட்டப் படுவேளேன்னு செய்யலை. விஸிடர்ஸ் வருவான்னு வேற சொல்லியிருந்தேள். நானே டாக்டரை கூட்டிண்டு வந்து காமிச்சுட்டேன். ஒண்ணும் இல்லைன்னுட்டு போனர். ஒருநடை உங்காத்துக்கு போய் அம்மாவுக்கு ஆறுதலா பேசிண்டிருந்துட்டு வாங்கோ. அவாளுக்கு ராத்திரி சாப்பிட சாதமும் ரசமும் பண்ணீயிருக்கேன். கொண்டுபோய் தந்துடுங்கோ”. 

எத்தனை ஸாதூர்யமா எல்லாத்தையும் பாத்துண்டுட்டா? சபாஷ்னு சொல்லி கட்டிப் பிடிச்சு முத்தம் தரலாமா? புரிஞ்சிண்டு ஆறுதலா என் கையைப் பிடிச்சு அழுத்தி, “அதான் சொல்ரேனே ஒண்ணும் ஆகலைன்னு?” தள்ளி விட்டா. “சீக்கிரம் போயிட்டு வாங்கோ! வந்து குளிச்சுட்டு நாமளும் சாப்பிடலாம்”. 

கைகளாலேயே எத்தனை சொன்னா? 15 வருஷமா என்னோட குடுத்தனம் பண்ரேள், ஒரு பெண்ணையும் பெத்துத் தந்திருக்கேன், நீங்க வேற நான் வேறையா, எனக்கு எதுக்கு தேங்க்ஸ்கிராப்போலே. 

அங்கே  போனா அம்மா அப்பாவுக்கு விசிரி விட்டுண்டு. என்னைப் பாத்துட்டு “உங்க பிள்ளை வந்திருக்கான்”. “தண்டபாணி! உங்கப்பா சித்தே பயம் காட்டிட்டார்டா”. “என்ன பண்ணித்து?” பீபிதான் ஏற்கனவே ரெண்டுகிளாட். அதுக்கு மருந்து சாப்டாறது. அதான் உடனே சரோஜாவுக்கு போன் செஞ்சுட்டேன். டயத்துக்கு டாக்டரை அழைச்சுண்டு வந்துட்டாடா”. 

பக்கத்தில் பொன என் கையைப் பிடிச்சிண்டா. நான் அவள் தோளில் இன்னொரு கையை பிரியமா வச்சு தடவிண்டே அப்பாவைப் பாக்கரேன். அம்மா ஸ்பரிசம் அத்தனை அற்புதமானது. வயசானா என்ன? அவளுக்கு நான் குழந்தைதானே? என் கை அவள் தொளில் இருக்க என்ன நினைச்சாளோ, பிடிச்சிருந்த கையை விட்டூட்டு தோளில் வச்ச கைக்கு மேலே தன் முதிய விரலை வச்சு வருட ஆரம்பிச்சா. என்ன சொல்ரா? 

உன் ஆத்துக்காரிதான் இன்னைக்கு என் ஆத்துக்காரரை காப்பாத்தினா. அவளும் அவள் குழந்தையும் நன்னா இருப்பான்னு. நினெச்சுக்கரேன். நான் இன்னும் என் நிம்மதியை இந்த வயசானா ஜீவங்கள் கிட்டேதான் தேடிக்கரேன், இவாளும் என்னை சார்ந்து! அதை வாய்விட்டுச் சொல்ல முடியாம. “இப்படி பிடிவாதமா அப்பா இருக்கும் நிலைமையில் தனியா இந்த வீட்டில்தான் இருப்போம்னு ஏம்மா பிடிவாதம்? ரெண்டு தெரு தள்ளி இருக்கும் என்னாத்தில் வந்து தங்கிண்டா பக்கத்துலேயே இருந்து பாத்துப்பேனோன்னோ?” பதில் இல்லை.  

இதே கேள்வியை மின்னே பலதடவை கேட்டும் “இவரும் நானும் கவுரமா எங்களுக்காக கட்டிண்ட இந்த வீட்டிலேயே கடைசீ வரைக்கும் இருந்துட்டு போயிடரோம். இவரை எங்கேயாவது ஷிஃப்ட் செஞ்சா இருக்கமாட்டேன்னு கிளம்பிடுவர். உங்கப்பாவை எனக்குத்தான் தெரியும்”. 

அப்பாகிட்டே ஆபீஸில் நடந்ததை சொல்ரேன். கேட்டுக்கரர். ஜெர்மனிக்காரி கட்டிப் பிடிச்சதையும் விடலை. லெசா சிரிச்சுண்டர். வாய் கோணலில் எனக்கு மட்டும்தான் அவர் சிரிச்சது தென்படும். கிளம்பி வந்தேன். 

ட்யூஷன்லேந்து திரும்பி வந்த சுவேதா அப்பான்னு வந்து கட்டிண்டா. “ஆபீஸ்லேந்து வந்து எங்கே காணலை?” “தாத்தாவைப் பாக்கப் போனேன்டா செல்லம்”. கழுத்தை கட்டிண்ட சின்னப்பொண் ஸ்பரிசம் என்ன சொல்லித்து? உனக்கு என்னைவிட யாரும் முக்கியமில்லை. நீ எனக்கு மட்டும்தான் அப்பா. இனிமேலிப்படி செய்யப் பிடாதுன்னு. ஆனா எனக்கு இன்னொண்ணும் புரிஞ்சது. 

இப்போதானோன்னு தரையில் தவழ்ந்த இந்த சந்தொஷம் வளர்ந்து சீக்கிரமா ஒரு பெரீய பொறுப்பா ஆகிடுவேன், உன் வாழ்க்கையில் நீ நிறைவேத்தின பல பொறுப்புகளில் இதுவே அதிமுக்கியமாப் போகும்னு. இறங்கரச்சே சொல்ரா, “அடுத்த மாசம் என் பெர்த்டே, நல்ல ப்ரெஸென்ட்டா தரணும் கேட்டியா?”. எனக்கு சரோஜா கொடுத்த ப்ரெஸென்டுக்கு நான் ப்ரெஸ்ன்ட் வாங்கித் தரணுமாம். 

அப்பா எத்தனை வாங்கித் தந்திருக்கர். கணக்கு வச்சுக்க முடியலை. அவரும் வச்சுக்கலை. அப்படியோரு பந்தம். அவரும் இவள்தான் முக்கியம்னு சொல்வர்.

குளிச்சுட்டு வந்தவன் டைனிங்க் டேபிளை சரணடைஞ்சுடவே, “இதோ 3 நிமிஷத்தில் குக்கர் தொறக்கலாம்” அப்டேட் கிடெச்சது. சரோஜா சமையல் பத்தியெல்லாம் இங்கே பெசப் போவதில்லை. அவள் என்ன செஞ்சாலும் அத்தனை கரெக்டா பதவிசா இருக்கும். “குழந்தைக்கு முதல்லே போட்டுட்டு அப்புரம் உக்காந்துக்கரேன்.” எங்களை சாப்பிட வச்சா. குழந்தையை அவள் ரூமில் தூங்கப்பண்ணிட்டு நானும் அசதியில் சாஞ்சேன். 

வந்து போனவா பத்தி மேலீடத்துக்கு நாலைக்கு ப்ரீஃப் செய்யணும். ஃபண்டிங்க் கிடெச்சா அந்த சாஃபட்வேர் பிராஜெக்டுக்கு என்னையே தலைமைப் பொறுப்புக்கு போடலாம்னு தோணித்து. அப்படின்னா சம்பளம் கூடும். குழந்தை படிப்புக்கு, அப்பா மருந்து சிலவுக்கு.

“என்ன தூங்கிட்டேளா?” கேட்டுண்டே புடவைத் தலைப்பில் கையைத் துடெச்சிண்டு சரோஜா காரியங்களை எல்லாம் முடிச்சுட்டு வர, “இல்லை யோசனைதான் தூக்கம் வரலை”. “ஏன், என்ன விசாரம்?” “ஒண்ணா ரெண்டா சொல்ல. கண்ணை மூடினா மனசு அத்தனை அலை பாயறது. நிஜமாவே தூக்கம் வர மணி 12 ஆகிடறது. 6மணிக்கு எழுந்து திரும்பவும் ஓடணும்”. 

“இங்கே வாங்கோ”. என் தலையை இழுத்து மடியில் சாச்சுக்கரா. கன்னத்தை தன் விரல்களால் வருட ஆரம்பிக்கரா. சட்டுன்னு கை விரல்களால் தலையை கோத ஆரம்பிக்கவே அப்படி ஒருமிகச் சாதாரணமான செய்கை இத்தனை ஹிதமாவா மாறமுடியும்நு பட்டது. நிமிர்ந்து அவள் முகத்தைப் பாக்கரேன். குனிஞ்சு முத்தம் வைப்பாளோ? செஞ்சா நன்னா இருக்குமே! 

ஆனா அவளோ “ஒண்ணையும் மனசில் ஏத்தி வச்சுக்காம கண்ணை மூடிண்டு தூங்குங்கோ.” ஆறுதலா, அன்பா ஆனா ஸ்பஷ்டமா கட்டளை மாதிரி.  

அப்போ அவளில் கிடைத்த ஸ்பரிசத்தில், அப்பா, அம்மா, என் செல்லப் பொண் எல்லாரொட ஸ்பரிசத்தின் அனுபவமும் ஒட்டுக்க தெரிஞ்சா மாதிரி பட்டது. அன்பான மனைவி எல்லாவுமாத்தான் ஆகிடரான்னு அன்னைக்கு புரிஞ்சுக்க அப்படி ஒரு சந்தர்ப்பம். 

ஸ்பரிசங்கள் தரும் செய்தி அதை ஏற்படுத்துபவரிடமிருந்து வருவதா இருந்தாலும் அதை ஏற்றுக்கொள்பவர் மனநிலைமையே அந்த செய்தியின் அர்த்தத்தை விளங்க வைக்கும். வாழ்க்கையில்தான் நாள் ஒன்றுக்கு எத்தனை புதுப் புது அர்த்தங்கள்?