கீதை

 100. கீதை (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

கிளம்பிட்டம். நான், ஆத்துக்காரி பத்மா, பால்ய ஸ்நேகிதன் பிரபு, கல்பனா. குருக்ஷேத்ரம். சண்டை போட போரோமா? இல்லை. பகவான் கிருஷ்ணர் கீதையை உபதேசம் செஞ்ச இடத்துக்கு. அங்கே சித்தே நின்னுட்டு வரணும். 

எப்பேர்ப்பட்ட தேசம் நம்மோடது? ராமரும் கிருஷ்ணரும் அவதரிச்ச பூமி. பாரதத்தில் பொறக்க புண்யம் செஞ்சிருக்கணும், உயர்ந்த சிந்தனைகள் தோன்றின இடம். இத்தை விட்டூட்டு எம்பொண் வர்ஷாவும் பிரபு புள்ளை ராமும் ந்யூ ஜெர்சீலே. 

ஆமாம் நாங்க சம்பந்திகள். சின்ன வயசுலேந்தே நெறுங்கின நட்பு. குழந்தைகளை சேர்த்து வைக்க சுலபமாச்சு. 

இங்கே இல்லை அங்கேதான் இருப்பம்னு போனப்புரம் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் ஆறுதலா. போக வர கோள்ளாம இல்லை. அவன் கல்பனாவோட போயிட்டு வரவும் நான் பத்மாவோட போவதுமாத்தான் ஆரம்பத்தில்.. இப்போ அத்தனை தூரம் போக சௌக்கர்யப்படலை. ஆர்வமும் இல்லை. 

“க்ரீன் கார்ட் வாங்கிக்கோ சேர்ந்து இருக்கலாம்”. இஷ்டமில்லை. கல்பனா ஈடுபாடு காட்டினா. எங்களை  இங்கே விட்டூட்டு போவதில் அர்த்தமில்லைன்னு படவே விட்டாச்சு. கல்பனா “உங்காத்துக்காரர் கிட்டே சொல்லி மனசை மாத்துடீ பத்மா! இத்தனை பிடிவாதம் கூடாது. பழசாப் போன உடம்பை அங்கே நல்ல டாக்டரா பாத்துப்பா”. அப்படியே என்னண்டை சொன்னா. “பழசாப்போச்சுன்னு தெரிஞ்சுடுத்தோன்னோ, அதில் அமேரிக்காக்காரன் கிட்டே பச்சை குத்திப்பானே? கேளு!” கேட்டா போலேருக்கு. வாயே தொறக்கலை. 

நட்பு ஆழமா. “இங்கேயே நிறைய பாக்கன்னு இருக்குடா பிரபு, சேர்ந்து ஜாலியா சுத்தலாம். கார் வச்சிண்டிருக்கேன், நீ பெட்ரோல் போடு. சொச்சத்தை பகுந்துக்கலாம்.” ஒரு ஊர் விடாம போக ஆரம்பிச்சம். அப்படி வந்ததுதான் ஜ்யொதிசர். 

பிளேனில் தில்லி. அங்கே ஒருநா. மின்னே தங்கியிருந்த மயூர் விஹாரில் உத்தர குருவாயூரப்பனை பாத்துட்டு, புதுசா கட்டின அக்ஷர்தாம் கோவிலையும். நாங்க இருந்தப்போ குருவாயூரப்பன் கோவில் கட்டி முடிச்சு பக்த கோடிகள் வர ஆரம்பிச்சா. மதுரை N.செஷகோபாலன் கச்சேரி வச்சா, காஞ்சி ஜயேந்திர சரஸ்வதியும் வந்திருந்தர். பேஷா இருக்கும், அக்ஷர்தாம் இன்னும் பிரசித்தி.  

குருக்ஷேத்ரா போணம். அங்கேந்து பெஹோவா ரூட்டில் 13 கிமீ இருக்கும் ஜ்யோதிசர். ஏன் கார் அரேஞ்ச் செஞ்சுண்டு போப்பிடாது? நானும் பிரபுவும் ஹிந்தி பேசுவம். பொம்மனாட்டிகளுக்கு உதைக்கும். கல்பனா பாலக்காடு. தமிழையே ஒருமாதிரி பேசுவள். பத்மா கோயமுத்தூர். கொங்கு தமிழ் என்னை 39வருஷமா வாட்டி வதைக்கறது. மயூர் விஹாரில் இருந்தப்போ ஹிந்தியும் கத்துண்டதா நினைச்சிண்டு பேசுவள். 

கல்பனாதான் “கார் வேண்டாம்,  ட்ரெயினில் சீப்பா போயிடலாம் ரெண்டேகால் மணிநேரத்தில், அங்கே போய் கார் வச்சுக்கலாம்” 

ஜோதிசரில் என்ன இருக்கு? குருக்ஷேதிர போர் நடக்கரச்சே திகைச்சுப்போய் காண்டீபத்தை தரையில் வச்சுட்ட அர்சுனனுக்கு கிருஷ்ணர் உபதேசம் பண்னின இடம். இந்த ஸ்பாட்டுலேதான் நின்னர்னு எப்படி சொல்ல? சாக்ஷி இருக்கான்னா ஆலமரம் காமிப்பா. இந்த மரத்தோட தாத்தா10 மரம் கிருஷ்ணர் சொன்னதை கேட்டதாம். டிவீலே மஹாபாரதம் காமிக்கரச்சே போர் நடந்த இடத்தில் மரமெல்லாம் இல்லை. இதெல்லாம் ஒரு நம்பிக்கை. கீதோபதேசம் நம்பினா அப்ப இடத்தை காமிச்சா அதையும் நம்பணும். போணம்னு கிளம்பியாச்சு. விதண்டாவாதம் எதுக்கு? 

ஜ்யோதிசர் தீர்த்தம் இருக்கு. சிவன் கோவில். கீதை சொன்ன இடத்தில் ரதத்தொட கிருஷ்ணரின் பளிங்கு விக்ரகம்.  போரத்துக்கு மின்னாடியே எப்படி விவரிக்கரேள்? ஹரியானா டூரிஸம் போன் போட்டு விபரங்கள் தெரிஞ்சிண்டேன். தரோவா கிளம்பணும். வழீலேயே என்னெல்லாம்னும் விட்டுப் போகாம. தீர்த்தம்னா ப்ரோஷிச்சிண்டா போதுமா முங்கி எழணுமான்னும். துண்டு, மாத்துத்துணி மஞ்சப் பையில் எடுத்துக்கலாமே! குருக்ஷேத்ராவில் தங்கி அந்தூரில் பிரஸித்தமான லஸ்ஸீ, தண்டை, மால்பாவு வாங்கி திங்கணும்னும் ப்ளான். 

தில்லீலே பாக்கவேண்டியதை பாத்துட்டு சீக்கிரமா படுத்துத் தூங்கிட்டு ஹிமாலயன் க்யீன் 6 மாணிக்கு பிடிச்சாச்சு. தடதடன்னு 845க்கு குருக்ஷேத்ரா வந்துட்டம். ஸ்டேஷன்லேந்து 6 கிமீ ரியாசட் ரிசார்ட். பிரபூதான் காஸ்ட்லீயா சவுரியமா இருப்பம்னு புக் செஞ்சான். நாளைக்குத்தான் ஜ்யோதிசர். இன்னைக்கு சொச்சத்தை முடிச்சிண்டா? தண்டை மால்பாவூ. மத்தியானம் 3 மணிக்கே கடைத்தெரு எங்கேன்னு விசாரிச்சிண்டு போயாச்சு. காருக்கும் சொல்லியாச்சு. 

கார்த்தாலே ஹோட்டல் ப்ரேக் ஃபாஸ்ட்டுக்காக உக்காந்தா சரியா வராதுன்னு கிளம்பிட்டம். 

நகரம்னு சொன்னாலும் பல கிராமங்களை கலைச்சுப் போட்டு நடுவுலே ஆங்காங்கெ அடுக்கு மாடி கட்டினாப்போலே வடக்கே ஊர்கள். சென்னை போல் வருமா? அடுக்குமாடி கிராமவாவே பண்ணி வச்சிருக்கமே! 

நினைச்சிண்டே ஜ்யோதிசர் வந்தாச்சு. தீர்த்தத்தில் புரோஷிச்சுக்கலாம்னும் யாரும் குளிச்சு கழுவப்பிடாதுன்னு போர்ட். இல்லைன்னா நம்மூர் திருநள்ளாறு மாதிரி பண்ணிப்பிட்டுத்தான் போவா. ஆலமரம் எங்களை “கிட்டக்கே வா என்னண்டை நிறைய விஷயங்கள் இருக்கு, காது கொடுத்துக்கேள்” அப்படீன்னது. என்னமோ தெரியலை, அத்தனை அமரிக்கையா, அதிகம் பேர் வரலை, மனசுக்கு சாந்தியைத் தரா மாதிரி, “இந்தா ஜேபுலே வச்சி எடுத்துண்டு போ”. என்னத்தை? பீஸ்! 

ரதமும், கிருஷ்ணரும் அவர் பின்னாடி அர்சுனனும். இவர் அவன்பக்கம் திரும்பி ஏதோ சுவாரஸ்யமா பேசிண்டிருக்கர். அந்த பொசிஷனில்தான் கீதோபதேசம் நடந்ததோ? தெரியலை. அப்படித்தான் ஆரம்பிச்சிருக்கும். அப்புரம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா அர்சுனனுக்கு மிகப்பெரீய விஷயத்தை நண்பன் சொல்ரான், இறங்கி பவ்யமா நின்னுண்டு கேக்கணும்னு தோணியிருக்கலாம். அவரும் விஸ்வரூப தரிசனம் காமிக்கன்னு கீழே இறங்கி நின்னுட இவன் சாஷ்டாங்கமா எல்லாம் நடந்திருக்கும். 

என்ன நடந்தது அன்னைக்கு? வியாசர் விவரமா சொல்லியிருக்கர். சிலது புராணத்தில் அப்புரமா கோத்திருப்பா. கீதை மட்டும் வியாசர் எழுதினாப் போலவே. அர்சுனன் மட்டும்தான் உபதெசத்தை கேட்டானா? சஞ்சயன் திருதிராஷ்ட்ரனுக்கு லைவ் காமென்டரி தந்தானே அவனுக்கும் கீதோபதெசம் காதில் விழுந்து புரிஞ்சிண்டு சொன்னானா. சொன்னது குருட்டு ராஜாவுக்கு புரிஞ்சதா என்ன? தெரியலை. அந்த மொமென்ட். 

ஏன்னா அர்சுனனே குழம்பிப் போய். சொன்னதை முதலில் புரிஞ்சுக்காம அழிச்சாட்டியம் செய்ய அவர் பொறுமையா சொல்லி இவன் சந்தேகங்களை நிவர்த்தி செஞ்சு எல்லாம் புரியவச்சு சண்டை போட வைக்கரார். எந்த நாட்டில் இத்தனை அரிய ஆன்மீக அறிவுரை இருக்கு?  

மணீ 9தான் ஆச்சு தீர்த்தக் கரையில் உக்காந்திட்டு போலாம்னு போக மின்னே போனப்ப இல்லாத ஒரு முதியவர் அங்கே. திருவள்ளுவர் ஹேர் ஸ்டைலில். 

எங்களைப் பாத்து “தமிழா?” கேக்க “ஆமாம், நீங்க எப்படி இத்தனை தூரம்?” “தமிழ் பேசக் கேட்டது சந்தோஷம். உக்காருங்கோ” பக்கத்தில் கையை காமிக்க நாலுபேரும் உக்காந்துக்கரோம். “பகவான் கீதை போதிச்ச இடத்தை பாத்துடணும்னு வந்தேளா?” “ஆமாம். நன்னா ஃபீல் கிடெச்சது. நீங்க?” “நான் வடக்கே வந்து ரெம்ப நாளாச்சு. இந்த மாசம் இங்கே. அடுத்த மாசம் எங்கேன்னு பாக்கணும்”. பத்மா “இங்கேதான் கீதோபதேசம் நடந்ததுன்னு எப்படி சொல்ரா?” “யார் சொன்னா அப்படி?” “எல்லாரும். அதான் படிச்சுட்டு வந்தம்.” “அப்ப சரி, கரெக்ட்டாத்தான் வந்திருக்கேள்”. பிரபு “புரியலை சாமி?” “நம்பிக்கையோட வந்திருக்கேள் அப்ப இந்த இடமாத்தான் இருக்கும்”. 

விளையாடரார்னு பட்டது. நான் தேமேன்னு அவரே மேலும் பெசட்டும்னு. சட்டுன்னு சிரிச்சர். “என்ன? எதுக்கு சிரிச்சேள்?” “உங்களை மாதிரி நிறைய பேர் வரா. அதான்”. “அப்ப இடம் இதில்லையா?” 

“இந்த இடம்னு நம்பினா இதுதான். காசியில் கங்கை அத்தனை பிரவாகமா ஓடும், அத்தனை அழுக்கு. ஆனா அது  நம்ப பாபங்களை கரைச்சுடும்னு நம்பிண்டு முங்கி எழறதில்லையா, அதுபோல நம்பிக்கைதான் அடிப்படை. அது உங்க கிட்டே நிறைய இருக்கு. தம்பதிகளா வந்திருக்கேள். நல்லதே நடக்கும்”. 

நான் சும்மா இல்லாம "கீதையும் உபதேசமும் உண்மையில்லையா”. “எனக்குத் தெரியலை. வியாச பகவான் சொன்னது.  அவரை நம்பரேன். அதுனால் கீதை வார்த்தைக்கு வார்த்தை உண்மை. புரிஞ்சிண்டதா பலர் ட்ராமா செய்வா”. உடனே நான் “ஆமாம் ஆழ்ந்து படிச்சாத்தான் புரியும். சொல்லித்தர குரு வேணும்”. 

“அதெல்லாம் தேவையில்லை ஓய்! பகவானே சொன்னதுன்னு நம்பரச்சே அதுக்கு விளக்கம் சொல்ரேன்னு சிலர் கிளம்பினா? பரமாத்தமா சொன்னதுக்கு யாராலே விளக்கம் தர முடியும்? பிரத்தியார் சொலவதை ஏத்துக்க முடியாது. மூலம்தான் முக்கியம். நமக்கா புரியற வரைக்கும் படிக்கணும். புரியும். அதை புரிஞ்சுக்க முயலுவதே ஒரு தவம். நோட்ஸ் போட்டு வியாக்கானம் செய்யரவாளை ஒதுக்கி தூர வைக்கணும். அர்சுனன் அன்னைக்கு இருந்த மனநிலயில் அவனுக்கே புரிஞ்சதே! நாம சித்தே ஏகாந்தமா உக்காந்து கான்சென்ட்ரேட் செஞ்சு படிச்சா புரிஞ்சுடும்”. 

“ஏகாந்தம்தான் கிடைக்க மாட்டேங்கிறது பெரியவரே”. கல்பானா. “அதை முதல்ல பிடிக்கணும். இல்லன்னா கீதாபாட் உபன்யாசங்கள் பயன் தராது, ஏதோ சினிமா பாத்துட்டு ஆத்துக்கு போனதும் ஃபீல் வருமே அப்படி வரும். அப்புரம் வேற வேலையில் மூழ்கிடுவேள்”. “நீங்க எப்படிப் படிச்சேள்?” பத்மா அப்படி கேட்டிருக்கக் கூடாதுன்னு பட்டது. 

அவர் சளைக்காம “நான் ஏகாந்தத்தை வேண்டிப் போனேன். பெருமாள் கருடனுக்கு அருளிய கீதை போல் பாவிக்கத்தக்க கருட புராணத்தை முதலில் படிச்சு புரிஞ்சிண்டேன். மனுஷாளோட பிறப்பு, இறப்பு, வினைகள், பாப புண்யங்கள் பத்தி முதலில் தெரிஞ்சுக்கணும். உடனே நம் வாழ்க்கையில் வேண்டப்பட்ட மாறுதல்கள் ஏற்படும். உடனே பகவத் கீதைன்னு போப்பிடாது. அதுக்கும் மின்னாடி கிருஷ்ணர் தன் தேரோட்டி உத்தவருக்கு அருளிய உபதெசம். அது உத்தவ கீதை. குருக்ஷேத்ர யுத்தத்துக்கு அப்புரமா ஏற்பட்டதாம். புரிஞ்சுக்க சுலபம்.” 

இன்னும் சொல்ரர். “இதில் பல விஷயங்கள் பகவான் சொல்ரர். எப்படி மனுஷாளுக்கு பக்கத்துலேயே தான் சாக்ஷிபூதமா இருந்துண்டு கூடவே வரேன்னு சொல்லுவர். இது ரெண்டும் புரிஞ்சாத்தான் குருக்ஷேத்திரத்தில் அர்சுனனுக்கு சொன்னது விளங்கும்”. “ஆஹா, இப்படி இருக்கா”? மலைச்சுப் போனம். 

நாங்க தலையாட்டினதை பாத்துட்டு “எல்லாருக்கும் என் அனுபவம்போல் இருக்கும்னு வச்சுக்க வேண்டாம். மாமி கேட்டதுக்கு சொன்னேன். இன்னொண்ணும் சொல்லணும். கோவிச்சுக்க மாட்டேளே? இத்தனை தூரம் மெனெக்கெட்டு வந்திருக்கேள். பகவத் நாமாவை சொல்லிண்டு”. 

“பரவாயில்லை சொல்லுங்கோ.” பிரபு. 

“அப்படீன்னா சொல்ரேன். கீதை சொல்லப்பட்டது உண்மை. அதை இங்கே வச்சுச் சொன்னாளா, இன்னும் 10 தப்படி தள்ளி நின்னுண்டு சொன்னதா, இல்லை சொல்லிண்டிருக்கச்சேயே தேர் குதிரை நகந்து போச்சான்னெல்லாம் ஆராய்ச்சி செய்யப் பிடாது. குருக்ஷேத்ர யுத்தம் முடிஞ்சு போயிடலையாக்கும். தினம் தினம் யுத்தம் இன்னைக்கும் நடந்துண்டு இருக்கு. எங்கேன்னா அது நம் மனசுக்குள்! சித்தே ஏகாந்தமா உக்காந்து யோசிச்சுப் பாருங்கோ, மனசுக்குள் பூகம்பமும் சுனாமியுமா அல்லல் படுவேள். அதை விடவா குருக்ஷேத்திரத்தில் நடந்தது? மனமே யுத்த பூமி. எண்ணங்களே ஆயுதம். எதிரி. சாக்ஷிபூதமா நம் கூடவே இருப்பது நம்மை வழிநடத்தன்னு ஏற்பட்டது, பரமாத்மாவின் நிழல் நமக்குள்ளே விழுந்து மனசாக்ஷியா இருக்கு. அது சொல்வதே கீதை. அர்ஜுனனுக்கு தன் உற்ற நண்பன் கிருஷ்ணர் சொன்னதை கேட்டதா வச்சுக்கலாம், இல்லை அவன் மனசாக்ஷி மூலமா கேட்டறிஞ்சு புரிஞ்சிண்டதாவும் வச்சுக்கலாம். மனசாக்ஷி சொன்னது கீதை, காது கொடுத்து கேட்டா வாழ்க்கையின் போக்கே மாறிடும், உங்க கடமையைச் செய்ய ஆரம்பிச்சுடுவேள், மரணம் சம்பவிக்கரச்சே பயமே இருக்காது”. 

தொறந்த வாயை மூடாம கேட்டம். இன்னொண்ணு சொல்லிட்டு எழுந்துக்கரர். 

“நான் சொன்னதை யோசிச்சுப் பாத்துட்டு எப்போ வேணும்னாலும் கீதை படீங்கோ. சட்டுன்னு விளங்கும். கீதோபதேசம் நடந்த இடம் ஜ்யோதிசர் இல்லைன்னு புரியும். உங்களுக்குள்ளேயே அந்த புனிதமான க்ஷேத்திரத்தை வச்சிண்டு இத்தனை தூரம் பயணிச்சிருக்கேள்னு புரியும். எனக்கு மத்தியானம் தூங்கணும் வரேன், நீங்க ஜாக்கிரதையா ஊருக்குப் போங்கோ. எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்”. விறு விறூன்னு போயிட்டர். 

ரிசார்டுக்கு வந்தோம், வழீலே யாரும் பெசலை. நிறைய புரிஞ்சாப்போல் பட்டது. பத்மா, கல்பனா ரெண்டு பேரும் காரில் கண்ணசந்துட்டா. பிரபு சொல்ரான், “தேங்க்ஸ்டா கணேஷ்”. “எதுக்குடா?” “எங்களை இந்த இடத்துக்கு அழைச்சிண்டு வந்ததுக்கு”. 

(இத்துடன் சீசன் 4 நிறைவு பெற்றது!)