வரலக்ஷ்மி

 40. வரலக்ஷ்மி (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

ஆடிவெள்ளியும் வரலக்ஷ்மி விரதமும் அதுவுமா இவன் சாமிக் கதை சொல்லப் போரான்னு நினைக்கலாம். அது உங்கள் இஷ்டம். நான் சொல்ல வந்ததை சொல்லிட்டுப் போரேன். போட்ட படத்தை பாத்து கன்னத்தில் போட்டுண்டு வீணா எதிர்பார்ப்பு வச்சுக்காம கதையைப் படிக்கணும். நல்ல வாசகாளுக்கு அதான் அழகு. 

வரலக்ஷ்மி என் தங்கை பேயர். இப்போதான் SRMஇல் எஞ்சினீரிங்க் சேர்ந்திருக்கா. ஆத்தில் எங்கெல்லாருக்கும் செல்லம். வரூன்னு கூப்பிடுவம். அப்பா மட்டும் முழுசா வரலக்ஷ்மீ. வச்ச பெயரை முழுசா சொல்லிக் கூப்பிடலைன்னா எப்படீன்னு. நல்ல பாலிஸீ. அப்படீன்னா என்னையும் முழுசா சிவராமகிருஷ்ணன்னு கூப்பிடணும். கூப்பிட்டு முடிக்கறத்துக்குள்ளே போயிடுவேன். அத்தனை சின்ன வீடு. 

சொந்த வீடுதான். ப்ளாட் பெரீசா இருந்தாலும் எல்லாத்துலேயும் கல்லையும் சிமென்ட்டையும் குழைக்கப் பிடாதுன்னு அம்மாதான் செடி கொடி மரமெல்லாம் வைக்கணும்னு. சிறுகக் கட்டி பெரீசா வாழணும்னு ரெண்டு குழந்தைகளோட நிறுத்திண்டுட்டாளாம். 

வருவும் நானும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் சீண்டிண்டு விளையாடிப்போம். அதிலொரு அலாதி பிரியம். அப்பா அம்மா எங்க சண்டைக்குள் நுழையமாட்டா. இன்னைக்கு ஆடி வெள்ளிக்கிழமை. காலேஜுக்கு லேட்டாப் போயிக்கலாம்னு அம்மா சொல்ல லேட்டா எழுந்து வந்து காபி கிடைக்கும்னு உக்காந்துக்கரா. 

நான் சும்மா இல்லாம “வரு, நீ இன்னைக்கு விரதம், ஒண்ணும் சாப்பிடப் பிடாது.” “அச்சச்சோ, ஏன் அப்படி?” இவள் அம்மாவைக் கெக்க, பேப்பரை கீழே வச்சுட்டு அப்பாவும் “ஆமாம், சிவ சொல்றது கரெக்ட், மத்தியான சாப்பாடு வரலக்ஷ்மீக்கு கட்ட வேண்டாம்” காபியை எடுத்துண்டு வந்த அம்மா “அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைடீ!”” சொன்னப்புரம்தான் அவள் முகத்தில் களை திரும்பித்து. பயந்துட்டாளாம். இப்படித்தான் எங்காத்தில் சம்பாஷணை போகும். இவளை மைய்யப் படுத்தி. எல்லாருக்கும் செல்லம். 

நான் இப்பத்தான் வேலைக்கு சேர்ந்தேன். இவளுக்கு படிப்பு முடிய இன்னும் 4 வருஷம் இருக்கு. என்னைவிட 4 வயசு சின்னவள். ஆனா வருஷா வருஷம் வனப்பு கூடிண்டே போரதை பாத்துட்டு அப்பாவுக்கு கவலை. நல்ல  வரனா பாத்து இவள் படிப்பை முடிச்சதும் பண்ணி வச்சுடணும்னு. வருவுக்கோ வேற பிளான். கானடா போய் MS பண்ணணும்னு. அது என்ன கேனடா? இவளோட படிக்கும் ஃப்ரென்ட்ஸ் எல்லாரும் கூட்டா முடிவு செஞ்சு வச்சிருக்காளாம். சொன்னா. “முடியாது. இதுக்கெல்லாம் ஒத்துக்க மாட்டவே மாட்டேன்.” அப்பா நர்த்தனம் ஆடினர். அவளை விட்டு பிரிஞ்சிருக்க அவரால் முடியாது. அவளொ பிடிவாதம். அப்பாவுக்கு நேர் எதிரா அம்மா பேசணும். அப்போதான் அவளுக்கு குக்கரில் பருப்பு வேகும். “போயிட்டுத்தான் வரட்டுமே! குழந்தை ஆசைப் படரா.” வருவுக்கு என்ன இஷ்டமோ அதை செய்யட்டும் எங்கிற கட்சியில் நான். 

இவள் BE முடிக்க இன்னும் இருக்கு. அப்போ பாத்துக்கலாம். இவள் மனசே கூட மாறலாம். அதிகம் யாரும் அலட்டிக்கலை. கூட்டா செர்ந்த இவள் தோழிகளில் யாருக்காவது கல்யாணம் ஆச்சுன்னு எல்லாம் கழண்டு சிதறி ஓடிடும். கானடாவா கொக்கான்னு. 

இப்படி இருக்கச்சேதான் நான் காதலில் விழுந்தென். ரெண்டு தெரு தள்ளீ இருக்கும் நர்மதாவொட. 

அவளும் SRM,  இவளொட 2 வருஷம் சீனியர். இவளை காலேஜ் பஸ் நிக்கும் இடத்தில் பைக்கில் கோண்டு விடரச்சே பாப்பேன். லுக் விடுவள். அன்னைக்கு இப்படித்தான் இவளை விடரச்சே பேந்தப் பேந்த முழிச்சிண்டு நர்மதா “டீ, காலேஜ் பஸ் இப்போத்தான் போச்சாம். மிஸ் செஞ்சுட்டோம்” அன்னைக்கு பரீக்ஷை வேற. இறங்கின வருவை “ஏறிக்கோ”ன்னு சொல்ல, நர்மதா டக்குன்னு என் பின்னாடி உக்காந்துட்டா. அதுக்கப்புரம் கடைசீயில் வரு, நர்மதவை என்னோட அழுத்தி சாண்ட்விச் பண்ணிண்டு தானும் விழுந்துடாம. சர்ருன்னு கிளம்பி ரெண்டு சிக்னல் தாண்டி கல்லேஜ் பஸ்ஸை பாத்துட்டு அதொட ரேஸ் விட்டு மறிச்சு இவாளை ஏத்திவிடேன்.  

ஆபீஸில் இருக்கச்சே லன்ச் டயத்தி போன் வந்தது. “ஹலோ!” யார் புதுக் குரலானு நானும் ஹலோ சொல்லி “நீங்க யாரு?” “நர்மதா”. “டயத்துக்கு பரீக்ஷைக்குப் போயாச்சோன்னோ?” விசாரிக்க. “அது கிடக்கட்டும், எனக்கு என்னமோ செஞ்சுடுத்து. உன்னோட நிறைய பெசணும். வர ஞாயித்துக் கிழமை ECR ட்ரைவ் போலாமா?” சரின்னுட்டேன். என்னமோ இவ எப்போ கேப்பான்ன்னு காத்திண்டிருந்தாப்போல். 

அன்னைக்கு மத்தியானம் 2 மணி இருக்கும் சாப்டூட்டு பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்யரச்சே வரு கிட்டக்கே வந்து “நடக்கட்டும்” சொல்லிட்டு போனா. அப்புரம் நர்மதாவொட சென்னையில் வச்சு எங்கெல்லாம் சுத்த முடியுமோ சுத்தி என்னெல்லாம் என்னொத்த வயசுக்காரா செய்வாளொ அதையெல்லாம் செஞ்சேன். எங்கள் காதல் 2 வருஷம் திக்கா சக்கரை போட்ட லஸ்ஸி மாதிரி ஒடித்து. யாருக்கும் தெரியாது, வருவுக்கு மட்டும். 

அவள் ஆரம்பத்திலெயே சொல்லிட்டா, “என்னண்டை சொல்லிட்டுத்தான் எதுவும்”. அப்பப்போ “இந்தவாட்டி எங்கே போனாய், என்ன செஞ்சேள்?” கேப்பள். சொல்லலைன்னா அப்பாகிட்டே போட்டுக் கொடுப்பேன்.” மிரட்டுவள். வேணும்கிறதை வச்சிண்டு மிச்சத்தை சென்ஸார் செஞ்சுட்டு சொல்லுவேன். அதுக்கே வாயைப் பிளந்துண்டு கேப்பள். ஆனா சொன்னபடி சீக்ரெட்டா வச்சுண்டா. 

அன்னைக்கு எங்காத்து கல்யாணத் தரகன் வந்து “சிவராமகிருஷ்னனுக்கு கல்யாணம் பண்ணலையோ, நல்ல வரனா வச்சிருக்கேன்.” 5 ஜாதகத்தை தந்துட்டுப் போனன். எல்லாத்துக்கும் மேலே நர்மதாவோடது. அதை எடுத்துண்டு அப்பாவும் அம்மாவும் நங்கநல்லூர் வெங்கட்ராமனாத்துக்கு கிளம்பிட்டா. 

வரு எங்கிட்டே வந்து “என்ன பட படன்னு இருக்கா? ஒண்ணுத்துக்கும் பயப்பட வேண்டாம். பிள்ளையார்கிட்டே வேண்டிண்டிருக்கேன். கார்யசித்தி ஸ்லோகம் சொல்ரேன். ஜாதகம் பொருந்தும் பாரேன்”. அப்பாவுக்கு ஜாதகம் முக்யம். அதுலெயும் ஆத்துக்கு வரப்போர பொண். பொருந்தலைன்னா சம்மதிக்க மாட்டர். ஆனா பாருங்கோ வரச்சேயே “இந்த ஜாதகம்தான் நன்னா பொருந்தித்து”ன்னு ஒண்ணை சாப்பாட்டு டேபிளில் வைக்க வரு டைவ் அடிச்சு எடுத்தா. அவள் வேண்டிண்டதுன்னு முகம் சொல்லீத்து. 

நர்மதா அப்பாவை எங்கப்பாவுக்கு தெரியும். ஆனா தயங்கினர். ஏதோ ரெண்டு வருஷத்துக்கு மின்னாடி இவாளுக்குள் மனஸ்தாபம். எப்படிப் போய் பொண் கேக்கறதுன்னுட்டு உக்காந்துட்டர். “தரகனாப் போய் சொல்லட்டும், அதுக்கப்புரம் அவாத்தில் என்ன சொல்ரான்னு பாப்பம்”. இதென்னடா புதுப் பிர்ச்சனைன்னு நான் நினெச்சுண்டேன். தரகன் காரியம் ஆனா கைமேல் காசுன்னுட்டு ஜாதகம் பொருந்தித்துன்னு அவாத்துக்கு சொல்ல அவா ஓண்ணும் பிடிகொடுத்துப் பெசலையாம். “இதெல்லாம் சித்தே யொசிப்பா, ஒண்ணும் கவலைப் படேண்டாம், ஒருவாரம் 10நா விட்டுப் பிடிப்பம்.”  

வருதான் ஒரு வெள்ளிக்கிழமை அப்பா காதைக் கடிச்சு “போங்கோ! இன்னைக்குப் போய் நர்மதாவத்தில் கேட்டுட்டு வரலாம், மாட்டேன்னு சொல்லமாட்டா” அவளும் கிளம்பி இவாளை இழுத்துண்டு போயிட்டா. நான் ஆபீஸ்லேந்து வந்ததும் “சிவா, ஞாயித்துக் கிழமை உன்னை வந்து பாத்துட்டு பொண் பாக்க வாங்கோன்னு ஃபார்மலா கூப்பிட வருவா, நல்ல ட்ரெஸ்ஸா எடுத்து வச்சுக்கோ. அவா வரச்சே பனியன்கூட போட்டுக்காம நிக்காதே.” கண்டிச்சா. 

நான் நர்மதாவை கூப்பிட்டு கன்ஃபெர்ம் செஞ்சுண்டேன். அவளும் “இங்கே ஆகவேண்டியதை நான் பாத்துக்கரேன், எங்க அப்பா வரச்சே சித்தே டீசென்ட்டா சட்டை போட்டுக்கணும்.” கேட்டுண்டா. தங்கையாகட்டும், வரப்போர மனைவியாகட்டும் ஏன் இப்படி நம்பளை மாத்தியே காட்டணும்னு ஆசைப்படரான்னு புரியலை. 

எல்லாம் சட சடன்னு முடிஞ்சதுதான் ஆச்சர்யம். 

கல்யாணத்துக்கு மின்னாடி என்னெல்லாம் நடந்தது, எப்படியெல்லாம் இருந்ததுன்னு சொல்லியே ஆகணும். நர்மதாவுக்கு நான்தான் ப்ரீதீன்னு அவாத்துலேயும் தெரியாது. ஆகவே அவளும் இதில் அதீத ஆர்வம் காட்டாம கொயட்டா தள்ளி நின்னு அப்பப்போ நடக்க வேண்டியதை புஷ் பண்ணிண்டு, சிரமம் தான். காதலிச்சு 2 வருஷத்துக்கு மேல் கூடவே சுத்திண்டிருக்கும் பொண்ணை, சித்தே அப்படி இப்படி இருந்தப்புரமா ஃபார்மலா பொண் பாக்கன்னு போவது ஒரு குதூகலமான அனுபவம். என்னமோ வேத்து மனுஷன் மாதிரி அவள் வெக்கப் பட்டுண்டே காபி எடுத்துண்டு வந்ததைப் பாத்துட்டு அசந்து போயிட்டேன். காஃபீ டேயில் என் கப்பை பிடிங்கின்னா உரிஞ்சுவள்! கூல் ட்ரிங்க்ஸ்னா கையைக் பின்னிண்டு எதிரே இருக்கும் ஸ்ட்ராவை பிடிங்கி உறியரச்சே கண் கிட்டே கண் வராமாதிரி வச்சிண்டு கதை பேசினவள் இன்னைக்கு பார்வையை தாழ்த்தி, என் காலை மட்டும் பாத்து நான் ஓகேன்னு முடிவெடுப்பாளாம்! இவள் அம்மாக்காரியும் என்னமோ பொண்ணை பொத்திப் பொத்தி வளர்த்து ஒருத்தன் கையில் பிடிச்சு வைக்கராளாம். என்னமா ஏக்ட் விடரா! 

கல்யாணம் அமோகமா பண்ணி வச்சா. முஹூர்த்தம் முடிஞ்சதும் எல்லார் கிட்டேயும் ஆசீர்வாதம் வாங்கிக்கரச்சே முன் வரிசையில் நங்கநல்லூர் வெங்கட்ராமனையும் பார்த்தேன். அப்புரம் சாவகாஸமா அவர் கிட்டேயும் போய் நமஸ்கரிச்சுட்டு நன்றி சொல்லலாம்னு போனா அவர் சொல்ரர். “இந்தக் கல்யாணத்துக்கு கூப்பிட்டா வந்தே தீரணும்னு வந்துட்டேன். ஜாதகத்தை காமிக்க உங்காத்துலேந்து வநது வெயிட் செய்யரச்சே ஒரு போன் வந்தது. வரலக்ஷ்மியாம், பேரை சொல்லி “இந்த ரெண்டு ஜாதகத்தையும் பேஷாப் பொருந்திருக்குன்னு சொல்லணும் இல்லைன்னா நடக்கறதே வேற”ன்னு மிரட்டினா. நல்ல வேளையா நன்னா பொருந்திப் போகவே நானும் சித்தே பிரபலப்படுத்தி சொல்லவே நல்லபடியா முடிஞ்சது, உனக்கு வரலக்ஷ்மீன்னு யாரையாவது தெரியுமா?” “தெரியாதே மாமா”ன்னுட்டேன். 

காசை வாங்கிண்டு போரச்சே தரகனும் “தங்கச்சிதான் அன்னைக்கு நர்மதா ஜாதகத்தைத் தந்து ‘இதை எங்காத்தில் காமி’ன்னாங்க. முடிஞ்சா பொருந்தரா மாதிரி கட்டத்தை மாத்தி போடுன்னும் சொன்னாங்க. நல்லவேளை அப்படியெல்லாம் செய்யத் தேவையிருக்கலை. தங்கச்சிக்கும் எப்போ மாப்பிள்ளை பாக்கலாம் தம்பீ?” 

இதெல்லாம் நடந்து 25 வருஷம் ஆச்சு. எங்களுக்கு சுந்தர்னு ஒரு பையன். IITலே MS பண்ரான். இன்னைக்கு வரலக்ஷ்மி விரதமும் அதுவுமா மனசில் எல்லாம் ஓடித்து. 

என்னை பாத்துண்டே வந்த நர்மதா “என்ன பலமான யோசனை? என்கிட்டே சொல்லாம தனக்குத் தானே சிரிச்சுக்கரேள்?” நர்மதாவை பாக்கரச்சேயெல்லாம் அவளால் என் வாழ்க்கை எத்தனை ரம்மியமாப் போனதுன்னு படும். அதுக்கெல்லாம் மூலகாரணமா அந்த வரலக்ஷ்மி என் தங்கை அன்னைக்கு செஞ்ச காரியங்களும் அவள் மின்னே ஒரு ஆடிமாசம் எனக்குத் கொடுத்த வரமாவும்தான் பட்டது. 

எல்லாம் முடிஞ்சதும் காதைப் பிடிச்சு திருகி “என்னடி இத்தனை காரியம் அமுக்கு மாதிரி பண்ணியிருக்காய்?” செல்லமா திட்ட “எல்லாம் பிரதிபலனை எதிர்பாத்துத்தான் செஞ்சது. நாளைக்கு எனக்கு ஒண்ணுன்னா நீ செய்ய மாட்டாயா?” 

இப்போ அவள் வரலக்ஷ்மி ராகவன். கேனடாவில். சுவர்னான்னு 19 வயசில் ஒரு பொண். ராகவனை அவள் காதலிச்சது தெரிஞ்சதும் அவரை பிடிச்சு கொடுக்க நான் பட்ட பாடு, அடி உதையெல்லாம் சொன்னா பெரீய கதையாப் போகும். 

“எப்போ வராளாம் உங்க தங்கச்சீ?” “வர டிசெம்பரில் ராகவனுக்கு லீவாம், வந்து நம்பளோட 2 வாரம் இருப்பேன்னுட்டா இன்னும் 4 மாசம் இருக்குடீ. யோசிக்கரேன், நம்ப சுந்தருக்கு வரன் பாக்க ஆரம்பிச்சுட்டா என்ன? ஆனா நம்மாத்தில்  காதலிக்க ஆரம்பிச்சதும்தானே ஜாதகக் கட்டை எடுப்பம்? 

“அவன் காதலிக்க ஆரம்பிக்கலைன்னு யார் சொன்னா? வந்ததும் நீங்களே கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கோங்கோ. உங்கப்பா மாதிரி மசமசன்னு இருக்காம ஆகவேண்டியதை உற்சாகமா செய்யணும்!” 

சரிதான்னு பட்டது.