பாலா

 90.  பாலா (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam

(நவராத்திரி கதைகள் 8/9 மஹாகௌரி)

ரெண்டுநாளா லீவு. வரட்டும். வந்ததும் நாக்கை பிடிங்கிக்கரா மாதிரி கேட்டுடணும். “அடிக்கடி லீவெடுத்தியானால் நின்னுக்கோ. வேற ஆள் பாத்து வச்சுக்கரேன்”. ஆனா வந்தவளுக்கு கண் கலங்கியிருந்தது.

கதவை தட்டினா. தொறந்தா குனிஞ்சிண்டே நேரே கொல்லை வெராண்டாவில் பத்து இருக்கும், சோப்பில் துணி ஊற வச்சிருக்கும் அங்கே போயாச்சு. “என்ன மஹாராணியைக் காணலை?” பின்னாடியே போரேன் பதிலே இல்லை. “திரும்பி எனக்கு பதில் சொல்லுடீ!” அதட்டினதும் கண் கலங்கி முகம் வாடியிருப்பது தெரிஞ்சது. 

கன்னத்தில் வரிவரியா தழும்பு. கையில் காயம், கன்னிப்போய். “என்னடீ ஆச்சு?” திட்ட வச்சிருந்த வார்த்தைகளை எடுத்து வெளீலே வைக்க முடியலை.

பாலா சேலத்துக் காரி. சென்னைக்கு வந்து 8 வருஷம் ஆச்சு. சேலத்தில் கூடப் பொறந்தவா எங்கே பிரிஞ்சு போனான்னு தெரியலை, பெத்தவாளும் இப்போ இல்லை. ஆதி ஆந்திரா. அம்மாபேட்டை நெசவு செய்யர இடங்களில் நூலுக்கு சாயம் ஏத்தற எடுபிடி வேலை. அதெல்லாம் மாறி, இதையும் அதையும் செஞ்சுட்டு இப்போ வீட்டுப் பாத்திரம் தேய்க்கன்னு பெரீய ஊரா. பல்லாவரத்தில் புதுசா கட்டின அப்பார்ட்மென்டில் 10வீடு ஒட்டுக்க, தூரத்து சொந்தத்தில் 3 வருஷத்துக்கு மின்னாடி கல்யாணம். அனகாபுத்தூரில் ஒண்டு குடுத்தனம்.

புருஷன் என்ன பண்ரான்? சித்தாளாம். இப்போ கட்டிட வேலை நலிஞ்சு கிடப்பதால் வீட்டோட. கெட்ட பழக்கங்கள் இல்லை, “சும்மா சிடு சிடுன்னு இருப்பாக”. இங்கே வந்ததுலேந்து அவள்தான். 3 வருஷமா. ரெகமண்டேஷனோட வந்தா. சுத்தமா இருப்பள். வச்ச சாமான் வச்ச இடத்தில் இருக்கும். நம்பிக்கையா வச்சுட்டு கடை கண்ணிக்கு போயிட்டு வரலாம். எங்காத்து மாமா ரிஸ்க் எடுத்துக்க வேண்டாம்பர்.

ஒருநா வரலைன்னா கைகாலெல்லாம் ஆடிப் போயிடும். யாரால் இருக்கு இத்தனை வேலையையும் செய்ய? மாசம் 3000 ரூபாய்க்கு ரெண்டு வேளை வருவள். பாத்திரம் துலக்க, துணி துவைக்க, வீடு பெருக்கித் தொடைக்க. சாயங்காலம் வரச்சே காய்ஞ்ச துணி மடிச்சு வைப்பள். “காபி வேணுமா?” கேட்டா வாங்கிப்பள். தீபாவளிக்கு ஒரு மாச போனஸ் தந்துடறது. மத்தபடி ஆத்தில் விசேஷம்னா சாப்பிட கொள்ள. சொல்லாம லீவெடுத்தா மட்டும் பொத்துண்டு வரும்.

சின்னப் பொண்தான். 24 வயசு. பாக்க நன்னா இருப்பள். ட்ரெஸ் பண்ணிண்டு கடைத்தெருவில் பாத்தேள்னா நம்மைப் போலவே. வித்யாசமா கொண்டை போட்டுப்பா. ரவிக்கை ராஜஸ்தானி ஸ்டைலில் முதுகை 99% காமிக்கும். எங்காத்தில் இவர் பாத்துட்டு “ஷி இஸ் மேகிங்க் எ ஃபேஷன் ஸ்டேட்மென்ட். அவளண்டை நீ கத்துக்கலாம்”. திட்டினேன். “அவள் முதுகை அத்தனை உத்துப் பாக்கணுமா?” “காமிச்சா என்ன பண்ணட்டும்?”

“இனிமேல் இப்படி தொறந்து போட்டுண்டு வராதே. ஆண்கள் இருக்கும் வீடு. பதவிசா ட்ரெஸ் பண்ணிண்டு வரதுன்னா வா. இல்லை இவர் ஆபீஸ் போனதும் வா”. கண்டுக்கலை. சித்தே அலப்பிண்டா. “என் உடையில் நீங்க தலையிடாதீங்க”. அப்படி இருந்தவள் இன்னைக்கு கண் கலங்கிப்போய்.

 “என்னடீ ஆச்சு? சொல்லித் தொலை.”

சித்தாள் புருஷன் 3நா மின்னாடி சண்டை போட்டு அடிச்சுட்டானாம். காயம் படரா மாதிரி. “இப்பவும் கன்னத்தில் பதிஞ்ச தழும்பு மறையலை அக்கா. அன்னைக்கு எப்படி வலிச்சிருக்கும் பாருங்க?” “என்னத்துக்கு சண்டை”. “அவனுக்கு யாரோடையோ தொடர்புன்னு தெரிஞ்சிடிச்சு. முடிஞ்சு வச்சிருந்த காசை எடுத்து யாருக்கோ வளையல் வாங்கித் தந்திருக்காரு. கேட்டதும் அடிச்சுட்டாக. தெரிஞ்சிடிச்சுன்னு கோபம். அக்கம்பக்கத்தில் கூடிட்டாங்க. ரெண்டு நாளா வீட்டுக்கும் வரலை. தேடிப்போனம். அதான் வேலைக்கு வரலை”.

“அதெப்படி இத்தனை அடிக்கலாம்? கம்ளெயின்ட் குடுத்தியா?” “இன்னொரு வாட்டி இப்படி செஞ்சா கொடுக்கலாம்னு விட்டாச்சு”. சொன்னவள் வந்த வேலையில் கவனத்தை திருப்பினா. நீ இன்னும் குடெஞ்சியான்னா உன் வேலைதான் நடக்காது என்பதுபோல்.

பெண்களுக்கு ஏற்படும் டொமெஸ்டிக் வயலன்ஸ் பத்தி நிறைய புரிதல் வந்து அதை எப்படி கையாளலாம்னும் சகிச்சிண்டு விடப் பிடாது, அந்தக் காலம் மலையேறிப் போய் நாளாச்சு. தக்க நடவெடிக்கை எடுக்க தண்டனையும் தராமாதிரி சட்டங்கள் வந்தாச்சு ஆனா கொலை பண்ணிணா தூக்குத் தண்டனையோ கொடுத்தும் கொலைக் குற்றங்கள் குறைஞ்சுடலையே! அதுபோல் டொமெஸ்டிக் வயலன்ஸும் நடந்துண்டுதான். பெண்களா ஏதாவது செஞ்சு தங்களை காப்பாத்திண்டாத்தான் உண்டுன்னு ஒரு ஆர்க்யூமென்ட்.

என்னமோ போங்கோ அதிகம் சேதாரமில்லாம பாலா தப்பிச்சிருக்கா. வேலைக்கு வந்தாளே. இல்லைன்னா இன்னைக்கும் மல்லு கட்டிண்டு கிடப்பேன்.

சாயங்காலம் வந்தா. சித்தே முகம் பாக்கும்படியா. கொஞ்சம்தான் வேலை. உக்காந்துக்கோன்னு சொல்லி ஹார்லிக்ஸ் போட்டுத் தந்தேன். வாய் பேசாம குடிச்சா. நிமிர்ந்தவள் கண்ணில் நீர். “என்னடீ இன்னும் அதை நினெச்சே வருத்தப் படரையா?” “அக்கா! அது என்னை அடிச்சது ஒண்ணும் பெரீசா எடுத்துக்கலை. உரிமை இருக்கு. தினம் தினம் என் அணைப்பு வேணும். அணைச்ச கை அப்பப்போ அடிச்சா நல்லாத்தான் இருக்கு. ஆனா இன்னொருத்தி கிட்டே போராப் போலே என்ன ஆச்சு? என்ன குறை வச்சேன்? என்னில் இல்லாதது அவகிட்டே அப்படி என்ன? அதான் அக்கா ஒரு மாதிரி இருக்கு”. 

நானும் ஒரு பெண்தானே. அவள் துக்கம் புரிஞ்சது. “யாருன்னு தெரிஞ்சுதா இல்லை நீயா எத்தையாவது கற்பனை செஞ்சிண்டு அவதிப் படரையா?” “அவளை பாத்துட்டேன். ரெண்டு தெரு தள்ளி இருக்கா. மாலில் சேல்ஸ் கெர்ள். மேனா மினுக்கி. என்னைவிட 4 வயசு சின்னவள். இது வேற உடம்பை தேக்கு மாதிரி வச்சிண்டிருக்கா, அவள் விழுந்தாளா இல்லை இது அத்தை யூனிஃபார்மில் பாத்து மயங்கிச்சா தெரியலை. ஒண்ணுமேயில்லைன்னு சாதிக்கிது. வச்சிருந்த பணம் காணலை. வளையல் வாங்கியிருக்காக. சட்டைப் பையில் பில் இருக்கு. எனக்கு தரலை, அப்ப? அதை இத்தோட அங்கேயுமிங்கேயும் பாத்ததா சொல்ராங்க. அவளோட ஸ்கூட்டீயிலேயே அவளை பின்னாடி வச்சு இது ஓட்டுதாம்” 

இவா ஜாதியில் இதெல்லாம் சகஜம். பிராம்ணா இப்படியெல்லாம் செய்ய மாட்டம். தப்பு, தர்மமில்லைன்னு தெரியும். படிப்பறிவும் இல்லை. பழகற இடங்கள் அப்படி. உயர்ந்த சாத்வீகமான எண்ணங்களை சொல்லித்தர படிச்ச பெற்றோர்களும் இல்லை. கல்யாணம் மட்டும் சட்டுபுட்டுன்னு பண்ணிடரா. சாத் நிபானான்னா என்னன்னு தெரியாது. எடுத்துச் சொல்லலாம்தான். 

“இன்னொரு போண்ணும் பாதிக்கப்பட்டிருக்கா. கண்ணைத் தொடச்சுக்கோ. கண்டிச்சு வை, சரியாகிடுவான். உனக்குத் தெரிஞ்சுடுத்து, திருந்த வாய்ப்பிருக்கு. போய்டு நாளைக்கு சீக்கிரம் வேலைக்கு வந்துடு”.

அவள் அந்தண்டை போலை எனக்கே டவுட். இவளுக்கு தெரிஞ்சுடுத்துன்னா இன்னும் ரகஸியமான்னா எல்லா தப்பையும் செய்வன்? கடவுளே! இவள் பிர்ச்சனை சுமுகமா தீரணும். அடி உதை பட்டு கஷ்டப்படப் பிடாது. வேலைக்கு லீவு போடாம வரணும். எதுக்கும் இருக்கட்டும்னு இன்னொரு வேலைக்காரியை பாத்து வச்சுப்பது நல்லதோ?

மனசில் ஒரு கேள்வி திரும்பத் திரும்ப வந்துண்டு. இப்படி புருஷணை இவளால் எப்படி `மன்னிக்க முடிஞ்சது?

ரெண்டு மாசம் போச்சு. காயம் ஆறிட்டது. பழைய பாலாவானாள். ஒருநாளைக்கு புதுசு மாதிரி உடுத்திண்டிருந்தா. “இத்தனை நல்ல புடவையை உடுத்திண்டு வேலைக்கு வரே?. கசங்கி அழுக்காகிடாதா?” “அது வாங்கித் தந்துச்சு. வேலை கிடெச்சிருச்சு. அதான் உங்களுக்கும் காமிக்கலாமேன்னு”. “அப்போ எல்லா ப்ராப்ளமும் சால்வ்டா?” “ஆமாம், அந்த சிறுக்கிக்கு கல்யாணம் பண்ராங்க. மிலிடெரி மாப்பிள்ளை”. 

மனசு கேக்கலை வாய்விட்டே கேட்டுட்டேன். “புருஷன் தப்பு செஞ்சுட்டான். தப்புன்னு சொல்லப் பிடாது. மஹா பாபம். நம்பிக்கை துரோகம். கேட்டதுக்கு உன்னை அடிச்சாங்கிராய். இப்போ அவன் வாங்கித் தந்த புடவைன்னு மகிழ்ச்சியா உடுத்திண்டு வலம் வராய். எப்படி? ஜலதோஷம் காய்ச்சல் வந்தாப்போல் மருந்து சாப்டூ குணமானாப்போல் மன்னிச்சு ஏத்துக்க முடியறது? அடுத்த வாட்டி அவன் உன்னைத் தொடரச்சே உடம்பு கூசாதா?”

“கூசும்தான். அவிங்க ரெண்டு பேரையும் வெட்டிப் போடணும்னு தோணிச்சுத்தான். வீட்டாண்ட வந்தா தொறத்தி அடிக்கணும்னுதான் நினைச்சேன். இந்த 10 வீட்டில் கிடைக்கும் சம்பளத்தில் வாழ்ந்திடலாம்தான். உறவே இல்லைன்னு இந்தூருக்கு வந்தேன். இங்கே ஏற்பட்ட ஒரே சொந்தம் அவன். ஆசைப் பட்டுத்தானே கட்டிக்கிட்டேன். அவன் செஞ்ச தப்பை ஏத்துகிட்டு திருந்த நான்தானே சொல்லித் தரணும்? வயசுக் கோளாரோ? ஆசைப் பட்டுத் தொலைச்சுட்டேனே.”

“கையை நீட்டியிருக்கானே?” “ஆமாம். அதுவும் தப்புத்தான்”. “இப்போ ஒழுக்கமா இருக்கானா? எந்த நம்பிக்கையில் இன்னொரு தப்பு செய்யமாட்டான்னு நினைக்கராய்”. “ஆமாம் அக்கா. ஆம்பிள்ளைகள் கண் சுழன்றுண்டே இருக்குமே. பயமில்லாம செய்யறதை செஞ்சுட்டு அமுக்கு மாதிரி வருவானுவ. ஹோட்டலில் பரோட்டா சாப்டூட்டு வீட்டுக்கும் பணியாரம் சாப்பிட உக்காருவாக. ஒண்ணு சொன்னேன். அதுக்கு பயந்து தப்பு செய்யமாட்டாக”

“என்னடீ சொன்னாய்?”

 “சொரைக்காய்க்கு உப்பில்லைன்னு! அட போக்கா!” “எனக்கு சொல்லுடீ. தெரிஞ்சுக்கணும்”. “அக்கா நான் சொன்னேன், நானும் 10 இடங்களுக்கு வேலைக்குப் போரவ போர இடத்தில் தனியா ஆம்பிள்ளைங்க குனிஞ்சு நிமிந்து வேலை செய்யரச்சே நூல் விடுவாங்க. பிடிச்சு இழுத்தேன்னா நானும் 4 பேரை வச்சுக்கலாம். நானும் உன்னை அடிக்கமுடியும். புருஷனாச்சேன்னு செய்யலை. மன்னிச்சு விட்டேன்னு சொன்னேன். அதுவும் மன்னிப்பு கேட்டிருச்சு.”

கிளம்பிப் போனவள் சென்ற திசையையே வெறிச்சுப் பாத்துண்டு உக்காந்திண்டிருக்கேன். குடும்பத்தையே குலைச்சுப் போட்டுடக் கூடிய பிர்ச்சனையை எத்தனை சாமர்த்தியமா டீல் செஞ்சிருக்கா? புத்திசாலிதான் இந்த பாலா. அவள் புருஷணுக்கு புது வாழ்வுன்னா தந்திருக்கா. இந்தா வச்சுக்கோன்னு!

வாசக் கதவை சாத்திண்டு, குளிச்சு உடுத்திண்டு சாமி விளக்கை ஏத்திட்டு ஸ்லோகம் படிக்கலாம்னு உக்காந்தேன். பட்டுன்னு உறைச்சது. என்ன சொன்னாள் அவள்? 

தான் வேலை செய்யப் போர இடத்தில் ஆண்கள் நூல் விடராளா? இழுத்து இவளே வச்சுப்பளா? பக்குன்னுது. அம்பிகையே, அப்படி ஒண்ணும் நடக்கப் பிடாது.

குறிப்பு: சுத்தமும் புனிதத்துவமும் நிறம்பிய துர்கை மகாகௌரியாம். தன்னை எந்த பக்தன் திருப்திப் படுத்துகிரானோ அவனோட எல்லா குறைகளையும் தவறுகளையும், ஏன் பாவங்களையும் எரிச்சு சாம்பலாக்கிடும் வல்லமை படைத்தவள். அவளை தஞ்சமடைஞ்சுட்டா, அவள் நம்பளை ஸ்வீகரிச்சுட்டா புனர் ஜென்மம் கிட்டும். இல்லை இன்னொரு ஜன்மம் எடுப்பதுலேந்து முக்தி. 

மா கங்கா அங்கே பிரவாகமா, இங்கே மஹாகௌரியா.

ஷைலாபுத்ரியே தன் மிக அழகான பளிங்குபோன்ற சௌந்தர்யத்தால் மஹாகௌரியா ஆனான்னு சொல்லலாம். காலராத்திரியா இருந்த பார்வதி திரும்பவும் தன் சௌந்தர்யத்தை மீட்டுக்க தவமிருந்து மஹாகௌரியா மாறினான்னும் சொல்லலாம்.

மஹேஸ்வரனின் த்ரிசூல் இவள் கையில். இருந்தாலும் எல்லா பாபங்களையும் மன்னிக்க வல்லவள். த்ரிசூலம் நாம செஞ்சுட்ட பாபங்களில் கெட்ட பலன்களை அழிக்கவே. பயப்பட வேண்டாம்.