மொகராசி

 58. மொகராசி (சிறுகதை சீசன் 4)

#ganeshamarkalam

கிளம்பியாச்சு. அடிக்கடி போகிர இடம்தான். இருந்தாலும் ஒவ்வொரு தடவையும் ஒரு கிக். அட! என்ன இடம், எங்களுக்கும் சொன்னா நாங்களும் போவோமோன்னோன்னு தோணும். சொல்லிட்டா பிச்சாத்து மேட்டர்னு படும்.

ரயிலில் ஏறி மாம்பலம் போய் ஒரு ரவுண்ட் அடிச்சுட்டு காய்கறி வாங்கிண்டு வரப் போனேன்.

இதில் என்ன கிக்? கிக் மாம்பலத்திலேயோ, காய்கறியிலேயா? இல்லை. ரயில் பயணத்தில். எலெக்ட்ரிக் ட்ரைன்லே டக்கடீ டொக்கடீன்னு அந்த 20 நிமிஷம். அதைச் சொன்னேன்.

சென்னைக்கு வந்த புதுசில் பல்லாவரத்தை விட்டா மீனம்பாக்கம் அப்புரம் பறங்கிமலைதான். அந்த ரெண்டு ஸ்டேஷனை கடக்க 10நி ஆகும். அப்புரம் த்ரிசூலம்னான், பழவந்தாங்கல்னான், புதுசா ஸ்டேஷணும் ஜனமும் வந்து சேர்ந்துண்டுடுத்து. எங்கண்ணா கல்யாணம் ஆகி குரோம்பேட்டை ராதாநகரில் குடுத்தனம் வச்சிருந்தான். ஸ்டேஷன் ரோடு ஆரம்பிக்கர இடத்தில் ஒரு டைப் ரைடிங்க் காலேஜ் வச்சிருந்தவனோட வீட்டில் போர்ஷன். ட்ரைன் சத்தம் நாள் பூரா. ராத்திரியும் 

 அது என்னமோ தெரியலை எங்காத்தை கடக்கரச்சே மட்டும் லாங்க் டிஸ்டன்ஸ் ட்ரைனெல்லாம் விசில் ஊதிண்டு சட சடன்னு போகுங்கள். லீவுக்கு 10நா அண்ணாவோட இருக்கலாம்னு வந்தா தூக்கமே வராது. மணி 10 ஆச்சே இன்னும் கன்னியாகுமரி எக்ஸ்ப்ரெஸ் வரலையே லேட்டோன்னு படும். ஆழ்ந்த நித்திரையில் கேக்கவேண்டிய சத்தம் டயத்துக்கு கேக்கலைன்னா கூட முழிப்பு வந்துடும். 

அதிகாலை 415க்கு ஃபர்ஸ்ட் லோகல் வரச்சேதான் ஆகா இன்னைக்கு போது நன்னாத்தான் போகும்னு தோணும்னா பாத்துக்கோங்கோ.

காய் வாங்கிண்டு பையை காலிடுக்கில் இடுக்கிண்டு சாஞ்சு உக்காந்திருக்கேன். செங்கல்பட்டு ட்ரைன் வந்தது. சித்தே கூட்டம் அதிகம். பரவாயில்லைன்னு ஏறியாச்சு. எதுத்தாப்போலே ஜன்னலுக்கு அருகில் ஒரு அழகான பெண். ஆஹா அவளைப் பாத்துண்டே இந்த 20 நிமிஷமும் பேஷாப் போகும்னு உக்காந்துண்டுட்டேன். லைஃபை அனுபவிச்சு வாழணும்னு ஒரு பாலிசி வச்சிருக்கேன். அதுக்குத் தோதா அவள்

வயசு 20லேந்து 23க்குளேதான் இருக்கணும். பிங்க் சல்வார். குட்டைத் தலைமுடி. கும்பாச்சியா இடதுபக்கம் தோளில் படரா மாதிரி விட்டுண்டு ஜன்னலுக்கு வெளீலே எங்கேயோ வெறிச்சுப் பாத்துண்டு. அந்த வயசில் ஒரு பொண் எப்படி இருக்கணுமோ அப்படி உடல்வாகு. சிக்குன்னு வச்சுக்கலாம். 

இந்த “நேர்கொண்ட பார்வை” ப்ரொமோவுக்கு வரும் ஷ்ரத்தா ஸ்ரீநாத் மாதிரி லொ கட் போட்டுண்டு லாவண்யங்களை காமிக்காம அழகா பவ்யமா. கால் மேல் கால் போட்டுண்டு இருந்தவள் எடுத்துட்டு சாதாரணமா உக்காந்துக்க மடீலே இருந்த புஸ்த்தகம் கீழே விழுந்தது. அதை எடுக்க குனிஞ்சவள் தானும் ஷ்ரத்தாவுக்கு குறைச்சலில்லைன்னு க்ஷனநேரம் ப்ரூவ் செஞ்சுட்டு நிமிந்துண்டுட்டா. 

என்ன யோசிப்பா? இந்தக் காலத்து பொண்களுக்கு மனசில் எந்த மாதிரி சிந்தனைகள் எழும்பும்.? தெரிஞ்சுக்கணும்னு ஆசை. கேக்கவா முடியும்? பெசணும்னு ஆசை. 

“என்னம்மா பண்ராய்? படிக்கரையா, இல்லை வேலை சேர்ந்துட்டாயா?” எதையாவது சொல்லி ஆரம்பிக்கலாம். இத்தனை வயசுலெயும் தெகிரியம் வரலை. வரவழைச்சிண்டா வருமோ என்னவோ?

எங்காத்து மாமியை காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சுண்டேன். கூட IITயில் படிச்சா. 2 வருஷம் ஜூனியர். ஒரு அசட்டு தைரியம் ஒருநா அவள் கேன்டீனில் இருக்கச்சே அவள் இருந்த டேபிளுக்கு போய் “கேன் ஐ ஜாயின் யூ”னு கேக்க எனெக்கென்ன போச்சுங்கிராப்போல் ஒரு லுக் விட்டா. அவளொட தோழி தெத்துப்பல், கிளிப் மாட்டிண்டு “நான் வரேண்டி காஞ்சனா” கழண்டுக்க இவள் என்னண்டை மாட்டிண்டு வேற வழியில்லாம.

காஞ்சனாவுக்கு நான் ப்ரொபோஸ் செஞ்சது முழுசா ஒரு வருஷம் கடலை போட்டப்புரம் ஆனுவல் ஃபீட்டில் சீட்டில் எழுதி அதில் கலர் ரிப்பனை சித்தி, ஹார்ட் மாதிரி முடிச்சு போட்டு கையில் தந்து “ரூமுக்குப் போனதும் படி, இங்கே வேண்டாம்.” ஓடிவந்துட்டேன். மத்தாநாள் லைப்ரரியில் பார்த்தவள் கோபமா என்னண்டை வந்து “இதை நேரில் சொன்னா என்ன?” அதட்ட பக்கத்தில் இருந்தவா “உஸ்”ஸுன்னு பண்ண, கண்டுக்க்காம நான் எழுந்து “என்னை கல்யாணம் செஞ்சுக்கோ”ன்னு சத்தமா சொல்ல நடந்தது. இதையெல்லாம் ட்ரைனில் உக்காந்து அசை போடரப்போ முகத்தில் அசட்டுச் சிரிப்பு தானா தவழ்ந்ததே.

பை சாயரா மாதிரிப் போக நேரப் பண்ணி காலால் லாக் செஞ்சுண்டேன். பக்கத்தில் இருப்பவன் இறங்கினா எடுத்து சீட்டுலே வச்சுக்கலாம். 3கிலோ ஆப்பிள் 100ரூனு தந்தான். அடீலே 5ரூபாய்க்கு வாங்கின பூசணி பத்தை, கால் கிலோ 10ரூபாய்னு வாங்கின மிளகாய், மண் ஒட்டிண்டு ஃப்ரெஷா கிலோ 20ரூ உருளை, கோட்டுக் கத்திரிக்காய், ரெண்டு கவளம் கொத்தவரை, பீன்ஸ், காரட் 300கிராம் இஞ்சியும். 

இத்தனை தூரம் வந்துட்டு வேறொண்ணூம் வாங்கிக்கலையானா, ஆத்தில் நானும் காஞ்சனாவும் மட்டும்தான். எத்தனை தேவைப்படும்? 3 நாளைக்கு காணரா மாதிரி வாங்கினாத்தான் வாரம் ரெண்டு வாட்டி ட்ரைனில் கிளம்பலாம். சிம்பிள் லாஜிக். 

ஃப்ரிட்ஜ் நிறைய காயை அடைச்சா சீக்கிரம் அசூயை வரது. 

என்னத்தை சமைக்கன்னு கேப்பா. என்ன இருக்குன்னு கேப்பேன். உடனெ அவள் இத்தனை வாங்கிண்டு வந்து போடாதீங்கோன்னு அப்பவே சொன்னேன்பா. 

இந்த பொண் ஏன் கர்ச்சீப்பால் கண்ணை துடெக்கரா? கண்ணீர் வந்ததா? கவனிக்கலையே? என்ன சோகமோ? எங்கே இறங்குவாளோ? செங்கல்பட்டா? அப்படீன்னா அங்கேந்து சென்னைக்கு ஏன் வரணும்? இல்லை செங்கல்பட்டுக்கு போரா அப்புரம் சென்னைக்கு திரும்ப வருவாளோ? அப்பா அம்மா செங்கல்பட்டில் இருக்கணும். உடம்பு சரியில்லையோ என்னவோ? பாக்கன்னு போராளோ? 

இல்லை யாரையாவது காதலிக்கரா போலேருக்கு ஆத்தில் வேற ஒருத்தனை பாத்துவச்சு கட்டிக்கணும்னு வற்புருத்துவா. காதலைச் சொல்லன்னு கிளம்பிப் போரா. இளம் பிராயத்தில் இந்தக் காலத்து குழந்தைகள் எத்தனை சமாளிக்க வேண்டியிருக்கு?

ஜன்னலுக்கு வெளீலே பாத்திண்டிருந்தவள் சட்டுன்னு திரும்பி என் மேல் பார்வையை ஓட விட சட்டுன்னு குனிஞ்சுக்கரேன். என்னடா பெரியவர் நம்மை வைத்த கண்ணை எடுக்காம பாத்துண்டு, சீப்னு நினெப்பாளோ?

இவள் உண்மையிலேயே ஏதாவது கஷ்டத்தில் இருந்தா நாம உதவலாமேன்னுதான் யோசிச்சேன். அதை எப்படி சொல்றது? அவளா கேட்டா என்னால் ஏதாவது செய்யமுடியும்னா சொல்லு செய்யரேன்னு கேக்கலாம். ஏதாவது பணம் தேவைனாலும் கொடுத்து ஒத்தாசை பண்லாம். பையில் கொஞ்சம் கேஷும் டெபிட் கார்டும் தொட்டுப் பாத்துண்டேன்.

ட்ரைன் நின்னிண்டிருந்த ஸ்டேஷன்லேந்து சட சடன்னு காணாததை கண்டு ஓடராப்போல் கிளம்பித்து. என்ன ஸ்டேஷன்? கவனிக்கலையே. பல்லாவரமா? அடுத்தது குரோம்பேட்டையாச்சே! இறங்கர இடம் வந்துடுத்தோ? இறங்கிப் போயிட்டா இந்த பொண்ணுக்கு எப்படி உதவுவது? பாக்கலாம். வாங்கின டிக்கெட் தாம்பரம் வரை செல்லும். கூடவே போலாம். இன்னொரு 5 ரூபாய கொடுத்து திரும்பி வந்துடலாம்.

இப்படித்தான் ஒருக்கா ஸ்டேஷனை விட்டு வண்டி கிளம்ப என்ன ஸ்டேஷன்னு தெரியலை. கூட என் பேத்தி, 5 வயசு. இப்போத்தான் ஸ்கூலுக்கு போரா. “அம்மாடி, வெளீலே போர்டில் என்ன ஸ்டேஷன்னு போட்டிருக்கான் பாத்துச் சொல்லூ.” அவளும் ஆரவமா கழுத்தை வளைச்சு பாத்து “தாத்தா! நாம இப்போ கிளம்பின ஸ்டேஷனுக்கு பேர் “ட்ரிங்கிங்க் வாட்டர்.” பக்குன்னு சிரிப்பு வந்துடுத்து. இந்த முட்டும் ஓடர வண்டீலேந்து படிச்சு சொன்னாளேன்னு சந்தோஷம். அத்தனை சமுத்து.

பேத்திய நினச்சுண்டு கண்ணில் ஓரமா நீர் கசிய ரெண்டு விரலால் துடெச்சுண்டேன். மனசு கனத்தது. சின்ன சண்டை ஆத்தில். யோசிக்காமல் மாட்டுப் பொண்ணை கடிஞ்சுண்டுட்டேன். பெத்த பொண் மாதிரிதான் பாத்துண்டோம். பிள்ளை கோவிச்சுண்டுட்டான். “என்னை உங்களுக்கு அடிக்கக்கூட உரிமை இருக்கு. ஆனா சுசீலாவை திட்டியிருக்கப் பிடாது!” தனிக்குடுத்தனம் போயிட்டான். வரதில்லை, எப்போவாவது போனில் அம்மாவோட பெசிட்டு வச்சுடுவான். இவளா “உங்களையும் அப்பா எப்படி இருக்கார்னு விசாரிச்சான்” கதை கட்டுவா. பேத்தி அழகா காலில் கொலுசும் முகம் நிறைய அத்தனை சிரிப்புமா பட்டுப் பாவாடை உடுத்திண்டு ஓடிண்டிருப்பதை பார்த்தா ஜன்ம சாபல்யம். அதுக்கு ப்ராப்தமில்லாம பண்ணிண்டாச்சு. 

ஒரு கையால் பையை பிடிச்சிண்டு சாஞ்சு இன்னொரு கையால் பான்ட் பேக்கட்டில் இருந்த கர்சீப்பை எடுத்து முகத்தை துடெச்சுக்கராப் போலே பாவ்லா செஞ்சுண்டு கண்ணில் கோத்துண்டதை ஒத்தி எடுத்தேன். யாரும் கவனிக்கலை.

இந்த பொண் தோள்லேந்து சரிஞ்ச பட்டையை திரும்ப எடுத்து நன்னா மாட்டிண்டு கைப்பையை மடீலே வாகா வச்சுக்கரா. ஸ்மார்ட் போன் ஆன் செஞ்சு மணி பாக்கரா. வண்டி தாம்பரத்தில் கூடுதலா நின்னுட்டு கிளம்பித்து. டிக்கெட் இதுக்கு மேலே வாங்கலையே TTR பிடிச்சு மாட்டிண்டா இந்த வயசில் அவமானம். அடுத்த ஸ்டேஷன் வரட்டும் இந்த பொண்ணோட பெசிப்பிடறது, உதவி தேவைப்பட்டா செஞ்சுடலாம்னு தீர்மானம் பண்ணிட்டேன்

வண்டீ பெருங்களத்தூர் கிட்டே வரச்சே “ஏம்மா நீ எங்கே இறக்குவாய்?” கேட்டேன். “இங்கேதான் பெருங்களத்தூரில். ஏன் கேக்கரீங்க?” “சும்மாத்தான்”. ஸ்டேஷன் கிட்டக்கே வரவே பையை எடுத்துண்டு எழுந்துக்கரேன். அவள் பின்னாடியே இறங்கினா ஃபாலோ செய்யரேன்னு தோணித்துன்னா? அதான். கம்பியைப் பிடிச்சிண்டு வாசலுக்கு வரேன். பை நல்ல கனம். கையை வெட்டித்து. அது கிடக்கு கழுதைன்னு வண்டி நின்னதும் இறங்கினேன். 

பின்னாடியே அந்தப் பொண்ணும். நான் நடக்க ஆரம்பிக்கவே அவள் தன் நடையை சற்றே எட்டிப் போட்டு கிட்டே வரான்னு கண் ஒரத்தில் தெரிஞ்சது. சரிதான்! ஏதோ கஷ்டத்தில் இருக்கா. இவனும் இறங்கிட்டான் இந்தூர்காரன்தான். உதவின்னு அவளே கேப்பா. ஸ்லோ மோஷணில் ஒவ்வொரு அடியா எடுத்து வைக்க, பக்கத்துலேயே அவள் குரல்.

“என்ன சார், பை கனக்கறதா, நான் வேணும்னா எடுத்துண்டு வந்து தரட்டுமா? எங்கே போணம்?” “பக்”குன்னுது “இல்லைம்மா நானே பாத்துக்கரேன்”. பிளாட்ஃபாரம் கடைசீலெ போய் டிக்கெட் கவுன்டரில் திரும்ப குரோம்பேட்டைக்கு வாங்கணும். அதை இவள் பாத்தா நன்னா இருக்காது.

என்னம்மா விசனம் உனக்கு ரயிலில் சோகமா ஒக்காந்திண்டிருந்தாய், கண்ணை துடெச்சுண்டாய், ஏதாவது உதவி செய்யணுமான்னு கேக்கலாம்னு “ஏம்மா”ன்னு ஆரம்பிக்கலை, அதே சமயத்தில் அவளும் “ஏன் சார்?”

“நான் உங்களை வண்டீலே வரப்போ கவனிச்சுண்டே வந்தேன். நீங்க ஏதோ கண் கலங்கினாப் போலே பட்டது. என்ன கவலை? என்கிட்டே சொன்னா பாரம் குறையும்னு பட்டா சொல்லுங்கோ. அதுவுமில்லாம உங்களுக்கு தானே அப்பப்பொ சிரிச்சிகிட்டீங்க பல்லை நறநறன்னு கடிச்சிண்ட மாதிரியும் பட்டது. இதெல்லாம் இந்த வயசில் இப்படித்தான். மனசு பழசை எல்லாம் எடுத்து தூக்கி தலைமேல் வச்சிண்டு அல்லாடும், இறக்கி வைக்கத் தெரியாது. என் தாத்தாவும் கடைசீ காலத்தில் இப்படித்தான் இருந்தர். வாங்கோ! இந்த பென்ச்சில் உக்காந்துக்கலாம். எனக்கு அவசரமில்லை. பெசிண்டிருந்துட்டு போலாம்”.

என்னவோ தெரியலை, “சரி”ன்னு உக்காந்துண்டேன்