சிக்னல்

 71. சிக்னல் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

நானும் எங்காத்து மாமியும் காரில் டாடா போனம்னா சுவாரஸ்யமா இருக்கும். ‘இதில் என்ன இருக்கு, இதை வச்சு ஒரு கதையா? எங்காத்திலும் போவம். எங்களுக்கும் சுவாரஸ்யம் வரும். ரெம்பத்தான்’னு தோணும். 

கல்யாணம் ஆகி 26 வருஷம் ஆச்சு. சங்கரன் – ஜெயந்தி ஆத்மார்த்தமான ஜோடீம்பா. நவராத்திரிக்கு வெத்திலை பாக்கு வாங்கிக்க வரவா “உங்காத்து மாமா எங்கே? சித்தே வரச்சொல்லுங்கோ சேர்ந்து பாக்கணும்”. ஃபேக்டரி பஸ் வந்துடும்னு மெயின்ரோட்டைப் பாத்து ஆவசரமா போயிண்டிருப்பேன், “என்ன ஸார்? ஜெயந்தி அக்கா வரலையா?” பேப்பர் கடை வச்சிருக்கும் குணா. இவன் அக்காவையும் அழைச்சிண்டா ஆபீஸுக்குப் போவா. 

நான் அக்கவுன்ட்ஸில். பக்கத்து சீட் பரிமளா பிரசவத்துக்கு லீவு போட்டிருக்கா. இன்னும் 6 மாசம் சீட் காலியாத்தான் இருக்கும். அதுக்காக ஜெயந்தியை ‘நீயும் என்னோட வந்துடு. பக்கத்து சீட்டில் உக்காந்துக்கலாம்’னு அழைச்சிண்டா போமுடியும்?. 

இவள் காய்கறி வாங்கன்னு போயிருக்கா. குணா “என்னம்மா தனியா வரிங்க? இப்போத்தான் அவரும் தனியாப் போரதை பாத்தேன்.” ஆதர்ஷ ஜோடீன்னா ஒட்டிண்டே இருப்பாளோ? நாங்க காரில் சேர்ந்து போர காட்சிக்கு வருவம். காரில் எங்களுக்குள் நடப்பதை பின் சீட்டில் உக்காந்துண்டு பார்த்தா எங்கள் திருமண வாழ்க்கை என்ன ஸ்டேஜில் இருக்குன்னு புரிஞ்சிடும்.  

“ஏன்னா! இன்னைக்கு வெளீலே சாப்பிடலாமா?” “சரீ”ம்பேன். “திநகர் வரைக்கும் போணம், கையில் சாமான் ஜாஸ்தீ, காரெடுத்துண்டு வந்தேள்னா அப்படியே பஜ்ஜி சாப்டூட்டு வரலாம், நீங்க கூட பண்ணித்தான்னு கேட்டேளே?” இல்லை “வாங்கோ! ECR போயிட்டு வரலாம், ரொம்ப நாளாச்சு?” இதெல்லாம் ஒரு பக்கம். “அத்திவரதரை பாக்கப் போரேன்னு காஞ்சீவரம் போனது, நீங்க கூட வரலை, தம்பதியா காமாக்ஷி அம்மனை தரிசனம் செஞ்சுட்டு வரலாம், அப்படியே வரமஹாலக்ஷ்மியில் புது டிசைன் வந்திருக்கான்னு பாக்கலாம்”. பலவிதமான சப்பைக் கட்டு. கல்யாணத்துக்கு, பொண்ணாத்துக்குன்னும். 

எனக்கு காரோட்டப் பிடிக்கும். ட்ரேஃபிக் அடசலா இருக்கும் டயத்தில் வண்டியை எடுக்க மாட்டேன். பொல்யூஷன். சனி ஞாயிறு லீவாப்போச்சே. இவளுக்கு போயே ஆணம். ஏதாவது உபாயம் பாண்ணிடுவா. அன்னைக்கு ஆப்ஷன் #2. கையில் சாமான் இருக்காம், திநகர் போணமாம். ஞாயித்துக் கிழமை பார்க்கிங்க் பிராப்ளம் இருக்காது. அதுவுமில்லாம பாண்டி பஜாரை ஏதோ பண்ணியிருக்கா, கல் பதிச்சு மரம் நட்டு, ரோட்டோர கடை எடுத்து. அதையும் பாத்துடலாம்னு. ஒரு மாமாங்கமா ஏதோ நோண்டிண்டிருந்தான் தெரியும். 

காரில் ஏறிக்கரச்சே பின் சீட்டில் 3 கட்டைப்பை நிறைய புடவைகள்.  “லாண்ட்ரீலே போடப் போரியா?” “அதெல்லாம் பொம்மனாட்டிகள் விவகாரம்”. “சீட் பெல்டை போடு, ஃபைன் தீட்டிடுவான்’” மாட்டிண்டே சொல்ரா, “இதெல்லாம் ஓல்ட் ஃபேஷன் பட்டுப் புடவைகள். வித்துடலாம்னு கொண்டு போரேன்”. அட! எத்தனை இருக்கும்? 32ன்னா. இத்தனையா இவளுக்கு வாங்கித் தந்தோம்? வாங்கித் தந்தது, இவளே வாங்கிண்டது. விக்கவே இத்தனைன்னா பீரோவில் எத்தனை? பிடிக்காமப் போனதைத்தான் கழிச்சுண்டு வந்திருப்பள். 

“பிளாட்பாரத்தில் கடை போட லைசென்ஸ் வேணும், பீட் போலீஸுக்கு கப்பம் கட்டணும், சங்கத்தில் மெம்பரா இருக்கணும், எங்கே கடை போடுவாய்?” “அய்யே! இதையெல்லாம் வாங்கிக்க கடைகள் இருக்கு. பேசாம பார்க் செஞ்சுட்டு பையைத் தூக்கிண்டு கூடவே வந்தாப் போதும்”. அடுத்த 10நிமிஷம் சுமுகமாப் போச்சு.  

உங்காங்களில் எப்படியோ, எங்காத்தில் காரில் போரச்சே பழசையெல்லாம் கிளறுவா. அதென்னமோ பெல்ட்டையும் மாட்டிண்டாச்சா, ஆத்துக்காரர், நம்மேல் இருக்கவேண்டிய கவனத்தை நேரே ரோட்டில் எது மேலையோ வச்சிண்டு எஞ்சாய் பண்ணிண்டு வண்டி ஓட்டரர், இவர் கவனத்தை சின்னாபின்னமாக்கி காட்டிடணும்னு பொம்மனாட்டிகளுக்கு தோணுமோ? இல்லை இத்துனூண்டு இடத்தில் இவனும் பெல்டாலா தன்னை கட்டி வச்சிருக்கான், அத்தனை ஈஸியா எழுந்து ஓட முடியாது, வசம்மா நம்ம கிட்டே மாட்டிண்டு, ஒரு வழி பண்ணிட்டு விடணும்னு தோணுமோ? 

ஒவ்வொண்ணா பாயின்ட் எடுத்து வீசுவா. அத்தனை கிட்டக்கே காதில் விழாம எப்படி? பேச்சை மாத்த “அதோ பாரு! புதுசா கடை வந்திருக்குன்னா, “அது கிடக்கு கழுதை நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லுங்கோ”. வேற வழியில்லைன்னு சொன்னா மாட்டிப்பேன். ஆத்தில் பெசாத பாலிடிக்ஸ் காரில் போரச்சே எடுப்பள். எப்பவோ மறந்துபோன காலங்களில் செஞ்ச தப்பு இப்போ பெரிசு படுத்திப் பெசப்படும். என் வாயும் சும்மாவா, பர்த்திக்கு எங்கிட்டே ரெண்டு பாயின்ட் இருக்கேன்னு எடுத்து விட்டா கார் பயணம் கந்தரகோளமாப் போகும். 

பாயின்டே இல்லைன்னா ட்ரைவிங்க் சொல்லித் தருவள். எனக்கு கண் நன்னா தெரியும். இருந்தாலும் குருடனே ஓட்டரான்னு மின்னாடி, சைட்லே எங்கேயோ வர வண்டியெல்லாத்தையும் விவரிப்பள். அதில் நான் இடிச்சுடப் பிடாதாம். அன்னைக்கு திநகர் போரச்சேயும் அப்படித்தான். 

எங்க தெருவில் இருக்கும் மாமிகள், மாமாக்கள், பழைய பேப்பர் குணா அவன் சகாக்கள், வேலைக்காரி, பால் பேக்கட் போடரவன் இவனுக்கெல்லாம் காரில் நடந்ததை வீடியோ எடுத்துக் காமிச்சா எங்க இமேஜ் விளங்கும். யாரும் எங்களை சேர்த்து பாக்கணும்னு ஆசைப்பட மாட்டா. 

இதெல்லாம் தாம்பத்யத்தில் சகஜம், பிடிக்கலைன்னா காரை வித்துடுங்கோன்னு சொல்லுவேள். அதெப்படி? காரில்தான் இவளை ஒரு இடத்தில் சிக்குன்னு வச்சு அழகு பாக்க முடியறது. இல்லைன்னா கையிலேயே ஆம்பிட்டுடாம, ஸ்லோகக் கிளாஸ், நவா வர்ணம், நாராயணீயம்னு போயிடுவா. என்கூட வெளீலே கிளம்பினா அத்தனை ஜோரா ட்ரெஸ் பண்ணிப்பா. “உங்களுக்கு கவுரமா இருக்கணும்.” வச்சிருந்ததை எல்லாம் எடுத்து மாட்டிண்டு. அதில் எங்கம்மா கொடுத்த வைரத்தோடும். அது ஜொலிப்பதைப் பாக்கவே அப்பப்போ ட்ரேஃபிக்லேந்து கண் அகற்றுவேன். வாக்குவாதம் அதுபாட்டுக்கு அது ஒரு பக்கம். 

தியாகராயா ரோட் மவுண்ட்ரோட்டில் முட்டர இடத்தில் சிக்னலில் நிக்கரேன். லெஃப்ட் திரும்பணும். அப்போ ஒரு பெண், வடக்கத்திக் காரி, பிச்சைக்காரி கையில் குழந்தையுடன் கார் கதவை பிராண்டிண்டு. இடுப்பில் குழந்தையையும் பழக்கி வச்சிருக்கா கண்ணாடியைத் தட்டி காசு கேக்க. அதன் கையில் என்ன இருந்ததோ, வாழைப்பழமா மூக்கைத் தொடச்சிண்டதா, கண்ணாடியில் ஈஷிக்க எனக்கு கோவம் வந்தது, கிளம்பரச்சேதான் மாங்கு மாங்குன்னு துடெச்சேன். இப்போ திரும்பவும் செய்யணும். 

ஜெயந்தி கார் கண்ணாடியை இறக்கி, சித்தே இருன்னு கையைக் காட்டி, கியர் கிட்டே எப்பவும் இருக்கும் சில்லரைலேந்து 5ரூபாயை எடுத்துத் தர வாங்கிண்டு சிக்னல் போடப்போரான்னு பின்னாடி  காருக்குத் சட்டுன்னு தாவிட்டா. 

நன்றி சொல்லுவாளா? சொல்லணுமா? 5 ரூபாய்க்கெல்லாமா நன்றி? தெரியலை. 

சிக்னல் விழவே பாண்டிபஜாருக்குள் நுழைஞ்சாச்சு. மினிடீலியே பார்க்கிங் கிடைக்க இங்கே வச்சுட்டு நடந்து போய்க்கலாம்னு சிந்தனை. “உங்க இஷ்டம், பையை நீங்கதானே தூக்கப்போரேள்.” பயத்தில் இன்னும் சித்தே போலாம்னு வர இடம் கிடைக்காமல் கடைசீலே பனகல் பார்கண்டை ஒருத்தன் வண்டியை எடுக்க அந்த கேப்பில் நுழைச்சதும் எவெரெஸ்ட் ஏறிட்டதா ஃபீல்.  

அன்னைக்கு 28ஆயிரம் போணீயாச்சு. ஜெயந்திக்கு சந்தோஷம் பிடிபடலை. “ஆத்தில் இன்னும் 12 டவுட்டா இருக்கு. அடுத்த வாரம் டயம் கிடெச்சா எடுத்துண்டு வந்து கொடுத்து காசு பாத்துடணும்” “உனக்கு டயம் கிடைக்காமப் போயிடுமா என்ன?” கேட்டிருக்கப் பிடாது. சரவண பவனில் சாப்டரச்சே என்ன தோணித்தோ “இன்னைக்கு சம்பாதிச்சதில் உங்களுக்கு பாதி தந்துடரேன். ஏதாவது வாங்கிக்கோங்கோ”. அதெல்லாம் தரமாட்டா. ஆனா நல்ல எண்ணம் மனசில் ஊதிச்சதுக்கே புளகாங்கிதமாச்சு.  

ரெண்டு வாட்டி பாண்டிபஜாரில் அப் ஏன்ட் டவுன் நடந்தம். நடுவில் சீப்பா இருக்கும்னு காதி கிராமோத்ய பவனில் எனக்கு 175 ரூபாய்க்கு காவிக் கலரில் ஜிப்பா வாங்கித் தந்தா. அடுத்த வாரம் ஒரு சீமந்தம். அதுக்கு போட்டுக்கலாமேன்னு நினைக்க “ரெண்டு மாசம் கழிச்சு உங்களுக்கு பிறந்தநா வரதே! அதுக்கு வச்ச்சுக்கோங்கோ”. 

திரும்பி வரச்சே வந்த வழீயா போயிடலாம்னு. திரும்பவும் அதே சிக்னலில் அதே பிச்சைக்காரி. இந்த வாட்டி ட்ரைவெர் சைட் கண்ணாடி. நல்லவேளை! ஒண்ணும் அசிங்கமா ஈஷலை. 

“இப்போதானே 3 மணிநேரம் மின்னாடி தந்தோம், திரும்ப வந்து நிக்கராய்?” “நிக்கர காரெல்லாத்தையும் ஞாபகமா வச்சுக்க முடியும்? கொடுங்க சாமீ”. “பாவம் கொடுங்கோ!” இவள் சொச்ச சில்ரையை எடுத்து தர 15ரூபாய் தர்மம்.  

குழந்தை முகத்தைப் பாத்தா பரிதாபமா. பெண் குழந்தையாத்தான் பட்டது. குழந்தைக்கே உரித்தான வெகுளித்தனம். காருக்குள் சொகுசா போராவாளைப் பாத்து கண்ணில் ஆச்சர்யம். கண்ணாடி இறக்கினதும் அதன் மேல் அடிக்கும் கார் ஏஸியோட காத்துக்காக மூஞ்சியை இன்னும் கிட்டக்கே வச்சுக்கர பவ்யம். அதுக்கு தெரியும் எந்த கார் ஏஸி கண்டிஷனா இருக்குன்னு! காசை வச்சிண்டு அது என்ன செய்யும்? அம்மாக்காரி ஏதாவது வாங்கித் தந்தாத்தான். தினம் வேளைக்கு சாப்பிட வாழைப் பழத்தை தவிர என்ன? நொஞ்சான். யாரோ தர்மத்துக்கு கொடுத்த பழஞ்சட்டை. ரெண்டு இடத்தில் கிழிசல். தோல் போத்தின எலும்புடல், அண்டர் நரிஷ்மென்ட் பத்தி தீஸீஸ் எழுதத் தூண்டும்.  

அம்மாக்காரி வறுமையிலும் வாளிப்பா. வடக்கத்தின்னு சொன்னது அவள் தோல் கலரை வச்சு. வெய்யலிலும், புழுதியிலும், கார் புகை மண்டலத்திலும் நின்னிண்டு யாசகம் கேட்டாலும் தோல் கலர் நம்மூர் பிச்சைக்காரிகளை விட நன்னாத்தான். குறை இல்லாத பெண் தேகம். உள்ளாடைன்னு பிராப்தமில்லை. ரவிக்கை மாதிரி சட்டையும் மெல்லிசா நூல் புடவையும். யார் தந்ததோ? 24 வயசிருக்கும். 

யார் கிட்டே ஏமாந்து குழந்தையை வாங்கிண்டாளோ? இல்லை  அவனும் அடுத்த சிக்னலில் பிச்சை எடுப்பனோ? ஏன் ஒரே சிக்னலில் எடுக்கப் பிடாது? தனியா இப்படி அலையரவளை யாராவது ஏமாத்தி ஏதாவது செஞ்சுட்டான்னா? தமிழ்நாட்டில் அதெல்லாம் நடக்காதுன்னும் சிங்காரச் சென்னை பெண்களை மதிக்கும் இடம்னும் யார் சொன்னா? எந்த நம்பிக்கையில் ஸ்டேட்விட்டு ஸ்டேட் வந்து ஒரு பிழைப்பு? ஏதாவது வேலை செஞ்சு சம்பாதிக்கப் பிடாதோ! கை கால் நன்னாத்தானே இருக்கு? எல்லா பிச்சைக்காரா கிட்டேயும் நமக்கு  எழும் சந்தேகம்தான். 

யோசிச்சுண்டே ஆத்துக்கு வந்தாச்சு. சிக்னலில் பாத்த அவளும், அவள் இடுப்பில் இருந்த பிஞ்சும் மனசை விட்டு அகலலை. இனிமேல் எப்பவும் காரில் போரச்சே பழைய துணிகள் ஆத்தில் இருந்தா பின் சீட்டில் வச்சிண்டு போணம். காசா கொடுக்காம துணியாத் தந்தா வாங்கிப்பாளான்னு தெரியலை. குழந்தைக்காவது. 

ஒருவாரம் போச்சு. நானும் ஜெயந்தியும் மாறுதலுக்காக ஒரு சனிக்கிழமை ட்ரெயினில் ஏறி சௌக்கார்பேட்டை கிளம்பிட்டோம். ஃபோர்ட் ஸ்டேஷனில் இறங்கி பொடி நடையா நடந்தா பூக்கடை. அங்கேந்து மின்ட் ஸ்ட்ரீட். ட்ரை ஃப்ரூட்ஸ் வாங்கணுமாம். அப்புரம் கக்கடா ராம் பிராஸாத்தில் சாப்பிட்டுட்டு வரலாம்னு. எல்லாத்தையும் வக்கணையாச் செஞ்சோம். வரச்சேயும் ட்ரெயின். 

ட்ரைனில் பழவந்தாங்கல் தாண்டினதும் வண்டியில் ஒரு பிச்சை. பெண்மணி இடுப்பில் குழந்தையோட. கிட்டக்கே வந்ததும்தான் அன்னைக்கு மவுன்ட் ரோடில் பாத்த அவளேன்னு புரிஞ்சிண்டேன். “ஜெயந்தி, இவளை ஞாபகம் இருக்கா?” “ஆமா! நான் பிச்சைக்காரியெல்லாம் நினைவில் வச்சுக்கணுமா?” கோவிச்சுண்டா. அவளே சித்தே கழிச்சு “ஆமாம் பாத்தா மாதிரி இருக்கு”. “அன்னைக்கு நீ இருந்த சில்லரை எல்லாத்தையும் அள்ளித் தந்தாயே, மவுன்ட் ரோட் சிக்னலில், அவளேதான்”. எடுத்துக் கொடுத்தேன்.  

பாத்துட்டு சொல்ரா. “ஆனா ஒரு வித்யாசம்”. “அதே புடவை, லுக், நிச்சயம் நம்பகிட்டே வந்ததும் கையை நீட்டப்போரள். என்ன வித்யாசத்தை கண்டுட்டாய். கொடுக்கரதுன்னா 5ரூ தா. எடுத்து வச்சுக்கோ”. “இல்லை நான் தரப் போறதில்லை”. “ஏன்?” 

“பாருங்கோ இன்னைக்கு அவள் கையில் வேற குழந்தை. ஏதோ தப்பு நடக்கறது. எனக்கு சரியாப் படலை”.