ஊதக்காத்து

 95. ஊதக்காத்து (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

ஆடிமாசம் அடிக்கும் காத்து ஆடிக்காத்து. ஆனா இப்போல்லாம் பருவத்தில் என்னது கரெக்டா நடக்கறது. ஆடியில் காத்தடிச்சு கார்த்திகையில் மழை பெஞ்சு வருஷமாச்சு. ஆனா இந்த ஊதக் காத்து மட்டும் நினைச்சப்போ அடிக்கும். எங்கூரில். இப்போ பட்டம்மா கதையை கேளுங்கோ. 

நீ எந்த ஊர்னு கேட்டேள்னா சிதம்பரம்னு சொல்வேன். ஏன்னா தச்சக்காடுன்னு சொன்னா ‘ங்கே’ன்னு முழிப்பேள். பழகினப்புரம் சிதம்பரத்துக்கு பக்கத்துலே தச்சக்காடுன்னு சொல்லிக்கலாம்னு. எக்ஸாக்டா எங்கேன்னா கடலூரிலேந்து சிதம்பரம் போரச்சே 20கிமீயில் ஒரு எலெக்ட்ரிக் சப்ஸ்டேஷன் வரும். இன்னும் போனால் முட்ளூர். அங்கே போஸ்ட் ஆபீஸ் தாண்டி வலது கைப் பக்கமா திரும்பினா மஞ்சக்குழி. அங்கே திரும்பவும் வலது. 1.5கிமீயில் தச்சக்காடு. ஊரில் ரெண்டு குளம். ரெண்டுக்கும் நடுவுலே அக்ரஹாரம். அங்கேதான் நாங்க இருந்தம். 

எங்க தாத்தாவுக்கு தச்சக்காட்டில் நிலபுலங்கள் நிறைய. அவரண்டை நிறைய பேர் வேலை பாத்தா. ஆத்துலேயும் 8 பேர் ஏதாவது செஞ்சுண்டு. 4 அடுக்கு, அத்தனை மித்தம் வச்ச வீடு. கூட்டுக் குடும்பம். ஜே ஜேன்னு இருக்கும். 

கடலூர்லேந்து சிதம்பரம் போர வழீலே மெயின் ரோட்டில் ஸ்கூல். எல்லாரையும் அங்கேதான் அனுப்பிச்சு படிக்க வச்சா. நானும் 8ஆப்பு வரை படிச்சேன். பொண்களுக்கு அந்த காலத்தில் அது பெரீய படிப்பு. உடனே கல்யாணம் பண்ணி வச்சுடுவா. காதல்னா கல்யாணத்துக்கு அப்புரம்தான். இல்லை நான் காதலிச்சுட்டுத்தான் கல்யாணம் செஞ்சுப்பேன்னா அதுக்கு மின்னாடியே ஆரம்பிக்கணும். அப்போ அது என்ன கருமம்னு தெரியாது. 

என்னை பொண் பாக்கன்னு 3 பேர் வந்தா. ஒட்டுக்க இல்லை, தரகன் கொண்டு வந்த மூணு வரன் ஜாதகம் பொருந்தி பொண் பாக்கர வரைக்கும் வந்ததுன்னு சொல்ல வந்தேன். ஒண்ணும் திகையலை. காபி டம்ப்ளரை தந்துட்டு குனிஞ்ச தலை நிமிராம தாம்பாளத்தை பிடிச்சிண்டு சமையலுள்ளுக்குள் வந்து நிப்பேன். 

“என்னடீ மாப்பிள்ளையை நன்னா பாத்துண்டாயா?” ஒவ்வொரு தடவையும் அம்மா கேப்பள். ஆனா பையனை பிடிச்சிருக்கான்னு கேட்டதேயில்லை. “பிடிச்சுத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னா உங்க அப்பாவை பண்ணிண்டிருக்கவே மாட்டேண்டீ”. எல்லாரும் போனப்புரம் சத்தமா சொல்லுவள். நான் சரியா பாக்கலைன்னாலும் எங்காத்து கடைக்குட்டி மீனு கதவிடுக்குலேந்து பாத்துட்டு உதட்டை சுழிப்பள். அம்மாக்கு தெரியாம தலையை இப்படியும் அப்படியும் லேசா ஆட்டுவள். தேறாதாம்! 

பாத்துட்டு போனவா இன்னும் 2 பஜ்ஜீ போடுங்கோன்னு பிடிச்சு சாப்டூட்டு போனாளே தவிர பொண்ணைப் பிடிச்சதுன்னு சொல்லலை. நானும் அலட்டிக்கலை. “இப்படித்தான் வருவா, பாப்பா, டக்குன்னு ஆகிடும்”. 

நாலாவதா ஒருத்தர் வந்தா. பையன் பேர் ராஜாமணி. இந்தத் தடவை நாமளே நன்னா பாத்துடணும்னு காபி கொடுக்கரச்சே எப்படிப் போணம், எங்கே நிக்கணும், எப்போ தலையை நிமுத்தணும்னு ப்ராக்டீஸ். 7 அல்லது 8பேர் வரா. அப்பா கிட்டே “மாப்பிள்ளை யார்னு எப்படி? நீங்க காட்டுவேளா?” “சம்பந்தி மாமாவை கைவச்ச மர நாற்காலியில் பிள்ளையாண்டனை அவர் கிட்டே மடக்கர நாற்காலியில்” க்ளூ. மாப்பிள்ளையோட கூடப் பொறந்தவா ஊஞ்சலில். சித்தே தாட்டியா பட்டுப்பாயில், தேவைக்கு அதிகமா நகை போட்டிண்டா அவள்தான் மாமியாரா வரப் போரவள். 

காபி கொண்டுபோய் தந்தேன். மாப்பிள்ளையைப் பாத்தேன். ஜெமினி கணேசன் மாதிரி மந்தஹாஸ புன்னகை. சுருட்டை முடி. உள்ளே ஓடி வந்துட்டேன். “வெக்கத்தை பாருங்கோ!” பாயிலேந்து கமென்ட். இவரை எனக்கு பிடிச்சிருக்கு. மீனுவும் தலையை “ஓகே”ன்னு ஆட்டினா. பகவானே இந்த வரன் திகையணும்னு மளிகை ஷெல்ஃபில் வச்சிருந்த பிள்ளையார் படத்துக்கு கன்னத்தில் போட்டுண்டேன். 

“ஊருக்குப் போய் லெட்டர் போடரேன்”னுட்டு போனா. இவா திண்டிவனம். போக 2 மணி நேரமாகும். கலந்து பேசி முடிவெடுத்து லெட்டர் எழுதி கவரில் போட்டு ஒட்டி தபால் பெட்டியில் போடணும். அது தச்சக்காடு வர 3நா ஆகும். உடனே செஞ்சாலே வெள்ளிக் கிழமை ஆகும். 

பதிலே வரலை. கேட்டா தரகன் மழுப்பரான். “அவாளுக்கு பண்ணிக்கணும்னு ஆசைதான் மாமா! பிடிகொடுத்துப் பெசலை”. ரெம்ப எதிர்பாக்கரா. நம்பாம் அத்தனை வசதியில்லைன்னும் பட்டதாம்”. “என்னதான் வேணுமாம், சொன்னாத்தானே செய்ய முடியுமா இல்லையான்னு தெரியும்?” எனக்கு ராஜாமணி பிடிச்சிருந்தது. Mrs. பட்டு ராஜாமணீன்னு மனசில் பலதடவை சொல்லிப் பாத்துண்டுட்டேன். ஆத்தில் மீனு அத்திம்பேர் கிட்டேந்து லெட்டர் வரதா பாக்கரேன்.” தபால்காரன் வந்தா ஓடுவள்  உறவு சொல்லி கூப்பிட வேற ஆரம்பிச்சுட்டா.  

தரகன் வந்தான். “எல்லாருக்குக் பிடிச்சிருக்காம். அம்மாக்காரிதான் குழப்பி விட்டுட்டா. நம்மாத்து பட்டம்மாவைத்தான் பண்ணிப்பேன்னு கோவமா சொல்லிட்டு மாப்பிள்ளை ஊருக்குப் போனாராம். இவள் மசியலை. சொந்தத்தில் ஒரு வரனை மனசில் வச்சிண்டு அழிச்சாட்டியம் செய்யரான்னு தோண்றது”. “அப்ப சரி நாம வேற பாப்பம்.” அப்பா கராரா சொல்லிட்டர். “அவா திரும்ப வந்தாக்கூட நமக்கு தோதுப் படாது”. 

நானோ மனசில் ராஜாமணியை வரிச்சுண்டுட்டேன். ஊர் தேர் நிறுத்தி வச்ச இடத்தில் அதன் சக்கரத்தில் ஊத்தின எண்ணை கருப்பா கீழே சிந்தி தேங்கி நின்னாப்போலே மனசின் ஒரு மூலையில் என் காதல் தேங்கி நின்னுண்டு. 

உண்மையிலேயே என்னை பிடிச்சிருந்தா ஆத்தில் சண்டை போட்டு அழைச்சிண்டு வந்து நிச்சயம் பண்ணிக்கணுமா வேண்டாமா? செய்யலை. அப்படீன்னா காதல் வரலையோ? அம்மாவை எதுத்துண்டு கிளம்ப தெகிரியம் இல்லையோ? எங்கே இருந்தாலும் நீங்க யாரைப் பண்ணிண்டாலும் சௌக்கியமா இருக்கணும்னு வாழ்த்தினேன். அத்தனை புனிதமான காதலாப் போச்சு என்னோட தச்சக்காட்டுக் காதல். 

அப்புரம் என்னை பிடிச்சிருக்குன்னு ஒருத்தர் பண்ணிண்டார். பேர் ராமநாதன் திருவையாத்தில் குடித்தனம். 24. பாவாஸ்வாமி அக்ரஹாரம். ராஜாமணி அத்தனை நிறம் இல்லை, நிச்சயமா ஜெமினிகணேசன் இல்லை, முகத்தில் சில தழும்புகளோட. “பரவாயில்லைடீ நன்னா படிச்சிருக்கர், தஞ்சாவூரில் நல்ல வேலை, ‘ஊம்’னு சொல்லு.” கட்டாயப்படுத்திட்டா. பண்ணிண்டாச்சு. வந்தாச்சு. 

அப்பப்போ ராஜாமணியா இருந்தா இது எப்படி போகும்னு தோணும். இவர் மேல் காதல் வரலை. குடுத்தனம் பண்ணினேன். 

கல்யாணம் ஆகி 5 வருஷம்தான் ஆச்சு, ஒருநா கைநீட்டி அடிச்சுட்டர். என்ன தப்பு? விருந்துக்கு ஆபீஸ்லேந்து வரான்னு சொன்னர். பாயசம் வைக்க மறந்துட்டேனோ இல்லை சாம்பாரில் உப்பு ஜாஸ்த்தியா ஒரு இழவும் ஞாபகம் இல்லை. அவா போனதும் திட்டியிருக்கலாம். வந்தவா நன்னா சப்ளாங்கொட்டி உக்காந்துண்டு வச்சு மண்டிட்டுத்தான் போனா. உப்பு கம்மீன்னு இவருக்கு தோணி திட்டினர். “நன்னாத்தானே இருந்தது” “எதுத்தா பெசராய்?” அடி விழ ராஜாமணியை திரும்பவும் நினைச்சிண்டேன். அழுகை வந்தது. 

‘என்னடா மனுஷன் நீ, இப்படி கண்கலங்க வச்சுட்டு போயிட்டியே. எங்கே இருக்காய்?’ 

எங்காத்துலேந்து சித்தே போனா தியாகராஜர் சமாதி வரும். ஆராதனையின்போது ஜேஜேன்னு. இப்போல்லாம் பாடரவாளைவிட கட்சிக்காரா, ஸ்பான்சர்ஸ் ஜாஸ்தி. வெளிநாட்டு ரஸிகாளுமா அல்லோல கல்லோலப் படும். கும்மோணத்துலேயோ, தஞ்சாவூர்லேயோ தங்கிண்டு தினம் வந்து பாட்டு கேட்டுட்டுப் போவா. நானும் எனக்கு பிடிச்ச பாடகான்னு தெரிஞ்சா போயிடறது. 

ராமநாத கனபாடிகள் சங்கீதம்னா கிலோ என்னன்னு கேப்பர். அதுக்காக தனியா. எதுத்தாத்தில் என்னொத்த வயசு பொண் கௌசல்யா. கூட வருவள். இடுப்பில் அவள் 3 வயசு பொண்ணும். 

வருஷா வருஷம் கேப்பள், “நீ எப்போடி பெத்துக்கப் போராய்?” என்னத்தைன்னு சொல்ல? ராமநாதனுக்கு குழந்தை பாக்கியம் இல்லைன்னு நன்னா தெரியும். இந்த விஷயத்தில் பொம்மனாட்டிகளுக்கே இருக்கும் 7த் சென்ஸ் சொல்லித்து. வருவர், பக்கத்துலே படுப்பர், அலப்பரை செய்வர், மூச்சு வாங்கினதும் திரும்பு படுத்துப்பர். கார்த்தாலெ எழுந்து நானும் கச்சேரிக்குப் போரேன்னு தஞ்சாவூருக்கு பஸ் பிடிக்கப் போயிடுவர். இவர் செய்யறதில் குழந்தை உண்டாகும்னு எனக்குத் தோணலை. இதை எப்படி கௌசல்யாவுக்கு சொல்ல? சொல்லி என்னாப்போறது? அவளால் என்ன தீர்வை கொடுக்க முடியும்? 

அன்னைக்கு கச்சேரிக்கு போய் தரையில் மணலில் உக்காந்துண்டம். ஜமுக்காளம் விரிச்ச இடம் ஃபுல். குழந்தை மணலை அள்ளி மின்னாடி உக்காந்திருந்த வெள்ளைக்காரி தோளில் வச்சிருந்த துணிப்பையில் அவளுக்குத் தெரியாம ரொப்பிண்டிருந்தா. முதலில் வீணை அப்புரம் ரெண்டு வாய்ப்பாட்டு. 3 நிமிஷம்தான். ஒருத்தர் பாடிண்டிருக்கச்சேயே அடுத்த கோஷ்டி ரெடி பண்ணிப்பா. ஹோட்டலில் டேபிள் பிடிக்க ஏற்கனவே சாப்டூண்டிருப்பவாளை உத்துப் பாத்துண்டு நிப்பாளாமே, அப்படி. 

அப்போதான் பக்கத்து அங்கணத்தில் ஜமுக்காளத்தில் அழகான ஒரு பொண், அவரோட ரெட்டைக் குழந்தை, ரெண்டும் பசங்க, லவ குசா போல் அத்தனை அழகா, இழுத்து அணைச்சுக்கணும்போல் துருதுருன்னு. அவா அம்மாவும் நல்ல அழகுதான். பட்டுப் புடவையில். அவாளுக்கு பக்கத்திலே ராஜாமணி. அன்னைக்கு பட்டு ராஜாமணீன்னு நான் ஜபிச்சிண்டிருந்தவன். பட்டுவை கழட்டிவிட்டூட்டு அவன் மட்டும் சந்தோஷமாய். 

முதல்லே ஏன் கவனிக்கலை? குனிஞ்சு பக்கத்தில் உக்காந்திருந்தவரோட ஏதோ பேசிண்டு இப்போதான் தலையை நிமித்தினான். அவனைப் பாத்ததும் சொல்லொண்ணா ஏக்கங்கள் நெஞ்சில் ததும்பி கண்ணில் நீரா முட்டிண்டு நின்னது. வெறிச்சுப் பாத்துண்டு சுத்தி இருப்பவா எல்லாரும் கண்ணிலேந்து மறைய, மேடையில் ராகம் அப்படியே அடங்கிப் போக நானும் அவனும், கண்ணோரத்தில் அந்த மகராசியும் அவள் பெத்த ரெண்டு குழந்தைகள் மட்டுமே காட்சியா. 

மணி மத்தியானம் 3. காவேரி ஆத்தில் தூரக்க இங்கேயும் அங்கேயுமா நீர் ஓடிண்டு. அந்தண்டை கரையிலேந்து என் உடம்பில் மட்டும் ஊதக் காத்து வீச, அன்னை அறியாம சொல்லொண்ணா சோகம் வந்து கப்பித்து. இந்த மாதிரி ஒரு தருணம் வரும் எதிர்கொள்ளணும்னு நினைச்சுப் பாக்கவேயில்லை. இதுக்கெல்லாம் கிளாஸ் வச்சு சொல்லியாத் தருவா? 

ராஜாமணி கந்தர்வலோகத்து புருஷனா எங்கேயோ கண்காணாத லோகத்தில் இருப்பதாயும் சகட்டுமேனிக்கு அவனைப் பத்திய கற்பனைகளை இந்த ராமநாதனுக்கு போட்டியா மனசில் ஏத்தி வச்சிண்டு, அவனை எனக்கு கிடைச்ச வாழ்க்கைக்கு பரிஹாரமா அப்பப்போ எடுத்து மடீலே வச்சு பாத்துப்பதில் ஒரு அலாதி சந்தோஷம் வந்தது. அப்படிச் செய்யரச்சே எல்லாம் மனசுக்கு ஒரு சாந்தமும் நிம்மதியும் வந்து குடிகொண்டதே? வாஸ்த்தவம்தான். ஆனா திடீர்னு அதே கந்தர்வ புருஷன் கண் மின்னாடி வந்து நின்னா? நிலை குலைஞ்சு போயிட்டேன்.  

ராஜாமணி எனக்கு வாய்ச்சிருந்தா எப்படி இருக்கும்னு அடிக்கடி நினைச்சவள் இந்த சந்திப்புக்கு தயார் பண்ணிக்கலை.  என்னை பொண் பாத்துட்டுப் போய் 5 வருஷம். ஆனா மாறலை. அப்படியே அன்னைக்கு பாத்தாப்போல். அந்த சிரிப்பை இன்னும் மெருகேத்திண்டு. 

என்னைப் பாத்தானா? பாத்தா நான் தெரிஞ்சிண்ட மாதிரி அடையாளம் கண்டுப்பானா? இவதான் அன்னைக்கு தச்சக்காட்டில் பாத்து விரும்பின பட்டம்மான்னு ஞாபகம் வந்தா என்ன செய்வான்? அதுவும் தன் மனைவி மக்களோட வந்திருக்கச்சே? என்ன செய்ய முடியும்? இல்லை நான்தான் இப்போ கிட்டக்கே போய் சௌக்கியமா இருக்கேளான்னாவது கேட்டுட முடியுமா? கேக்கப் போய் நீங்க யாரு, சரியா ஞாபகமில்லையேன்னுட்டா. தாங்கிக்க முடியுமா? 

இல்லை அடையாளம் தெரிஞ்சிண்டு “பட்டம்மா தானே, நீ சௌக்கியமா?’ன்னு கேட்டுட்டா நான் அழுதுடுவேனே!  

“எனக்கு உடம்பு சித்தே முடியலைடீ நான் ஆத்துக்குப் போரேன்” கௌசல்யாகிட்டே சொல்லிட்டு விருவிருன்னு வந்துட்டேன். வந்தவள் திண்ணைகளைத் தாண்டி வாச்சக் கதவை அழுத்தி சாத்திட்டு உக்காந்துண்டேன். இவர் வர நாழியாகும்னு சொல்லிட்டு போனர். மணி 6 ஆச்சு. 

வாச பெல்லை யாரோ அடிக்கரா. கௌசல்யாவாத்தான் இருக்கும், என்ன உடம்பு ஏதாவது ஒத்தாசை செய்யட்டுமான்னு கேப்பள். தொறந்தா வாசலில் ராஜாமணி குடும்பம். 

அவன் தள்ளி ரோடுகிட்டே கார் பக்கத்தில். இவள் கையில் ரெண்டு பசங்களை பிடிச்சிண்டு. “தப்பா நினைச்சுக்காதீங்கோ, நாங்க ஆராதனைக்கு வந்தோம். கோவிலுக்கு போயிண்டிருக்கோம். குழந்தைகள் பாத்ரூம் போணம்னு, சித்தே உங்காத்து டாய்லெட்டை யூஸ் செஞ்சுக்கலாமா?” 

“சரீ”ன்னதும் சுவாதீனமா ரெண்டும் என்னைத் தள்ளீண்டு உள்ளே ஓடித்துக்கள்.