தலைகாணி

 4. தலைகாணி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

நான் தலைகாணிதான். இந்த ஜென்மத்தில் அதுவாத்தான் இருந்துட்டுப் போணம். ஒரே இடத்தில் கிடந்தாலும், எத்தனை பாத்துடரோம், கேட்டுடரோம். 

4 மாசம் மின்னாடி வரைக்கும் ஸ்பென்சர் பிளாஜாவில் ஒரு ஃபர்னிச்சர் கடையில். தேமேன்னு. வரவா கையில் எடுத்து அமுக்கிப் பாத்துட்டு திரும்ப வச்சுடுவா. “ஏன்? கல்லு மாதிரி இருப்பியா”ன்னா இல்லை. அத்தனை லைட். வெள்ளைத் துணிக்குள்ளே இம்போர்டெட் ஃபெதெர்ஸ். எந்த பறவையோடதோ? 45% ஆர்டிஃபீஷியல் ரக்கைன்னு சின்ன எழுத்தில் லேபலில். விலை என்னமோ யானை விலை. ஒரு தலைகாணி 1300ரூ. நம்மூர் பஞ்சே போதும்னு தோணிடும். 

நினெச்சுப்பேன். இந்த பாதி நரைச்ச சாயம் தடவிண்ட மண்டைக்கு ஃபெதெர்ஸ் கேக்கிறதாக்கும்னு! 

அப்புரம்தான் அந்த யங்க் கப்புள் வந்தா. அவளுக்கு ஒரு 27 இருக்கும். அவனுக்கு? கணவன்னுதான் பட்டது 34 வச்சுக்கலாம். அவள் மாடெர்ன் ட்ரெஸில். இந்த மாதிரி மாலுக்கு வரச்சே எப்படி உடுத்திக்கணுமோ அப்படி. ஆத்தில் நைட்டீயோட சுத்தற ஜாதின்னு பட்டது. அவன் பெர்ம்யூடா போட்டுப்பன். நன்னா சிடுக்கு மாதிரி, ஒல்லியா, சமீபத்தில் கல்யாணம் பண்ணிண்ட மங்கையா தெரியவே, புதுசா கட்டில் பெட் செட் வாங்க வந்திருக்கான்னு தெரிஞ்சு போச்சு. 

இவாளைப் பாத்ததும் கோபாலன், ஃபர்னிச்சர் செக்ஷன் இன்சார்ஜ் ஓடி வந்தான். விவரத்தை சொல்ல புரிஞ்சிண்டு இதையும் அதையும் காமிச்சான். ஆஃபர் இருக்குன்னுட்டு கிங்க் சைஸ் கட்டில், சைட் டேபிள், ஒரு கிளாத் கேபினெட், மெத்தை, தலைகாணி வித் உறை, ஜொடி பெட்ஷீட் இத்தனைக்குன்னதும் அவள் கண் பெரீசா விரிஞ்சே போயித்து. டோர் டெலிவெரி ஃப்ரீன்னதும் சட்டுன்னு தீர்மானம் பண்ணிட்டா. கார்டில் பேபண்ணிட்டு அட்ரெஸ் தந்துட்டுப் போனா. 

வண்டியில் ஏறின சாமான்களோட நாங்களும் ஏத்தப்பட்டோம். இங்கே திருவான்மியூர் வந்துட்டோம். கிளம்பரச்சேயே பூப்போட்ட சட்டை மாட்டியே அனுப்பிச்சன். ந்யூலி வெட்டெட்னா பூவாம். இவனுக்கு அவா நாங்க இப்போத்தான் கல்யாணம் செஞ்சுண்டோம்னு சொன்னாளா? இல்லையே! ஆனா அப்பப்போ உரஸிண்டதையும், ஷோரூம்னு பாக்காம கை விரல்களை கோத்துண்டதையும் அவனும் பாக்காமலா இருப்பன்? 

4ஆவது ஸீவார்ட் ரோட்டில், கானரா வங்கிக்கு பக்கத்தில் அப்பார்ட்மென்ட். இன்னும் சித்தே போனா அஜீத் குமார் ஷாலினி பங்களா வருமாம். வண்டீலே வந்த கூலி பேசிண்டா. இங்கே அபார்ட்மென்ட் காஸ்ட்லியாச்சே! பசையுள்ள பார்டீயோ! நம்பளை கவனிச்சுப் பாத்துப்பாளா இல்லை வீணாப் போயிட்டோம்னா தூக்கிப் போட்டுட்டு வேற வாங்கிப்பாளா? வண்டீலெந்து இறங்கரச்சேயே கவலை அப்பித்து. அந்தப் பொண்ணோட கன்னம் எப்போ என்மேல் படும்னு ஆசை. இருக்கரவரைக்கும் அனுபவிப்போம்னு.

அஜீத்குமார் எங்கே தலைகாணி வாங்கியிருப்பா?

இவாத்து 2BHK பார்த்தா இப்போத்தான் செட் ஆகிண்டிருக்கு. வெளியூர்லேந்து வந்திருப்பா போலேருக்கு. சாமான் செட்டெல்லாம் இன்னும் பிரிக்காம. கிச்சன் மேடையில் கேஸ் ஸ்டவ் மட்டும். நிக்க இடமில்லாம அட்டைப் பொட்டிகள். “கட்டிலை எங்கே வச்சுக் கோக்கட்டும்?” கூலி கேட்டான். அதுக்கு வாகா மாஸ்டர் பெட்ரூமை மட்டும் சுத்தமா வச்சிருந்தா. புது ஜோடிக்கு சாப்டலைன்னாலும் பரவாயில்லை, கட்டிலும் மெத்தையும் அதில் கிட்டும் சுகமும் பிரதானம்.

“மெல்ல அடுத்த வாரக் கடைசீலே வீட்டை செட் செஞ்சுக்கலாம்.” சொல்லிண்டிருந்தா. அவன் ராஜேஷ், இவள் சுகன்யா. காதல் கல்யாணம். இவளாத்தில் ஒத்துக்கலை. இவனோட ஓடி வந்துட்டாள்னு பட்டது. அவனாத்தில் குடுத்தனம் வைக்க உதவியிருக்கா. சாமான் வாங்கித் தந்து, வீடு பாத்துக் கொடுத்து. இதை நீ எப்படித் தெரிஞ்சிண்டாய்னு கேக்கலாம். 

அங்கே ஃபர்னிச்சர் மாட்டிண்டிருக்கச்சே அவன் இவ கிட்டே சொல்ரான். “சுகி, ஒண்ணும் கவலைப்படாதே. கொஞ்சநா போனாச் சரியாகிடும். உன்னைப் பிரிஞ்சு உங்கப்பாவால் முடியாது. தஞ்சாவூர்லேந்து பாக்கணும்னு ஓடிவந்துடுவார். இல்லை போனில் கூப்பிடுவார். அதுவரைக்கும் பொறுமையா இருக்கலாம்”. ஆறுதலா சொல்ல அவன் மார்பில் இவள் சாஞ்சிண்டதைப் பார்த்தேனே! 

குழந்தைகள் சந்தோஷத்தை விட பெரியவா வரட்டு கவுரவம்தான் பிரதானமா? 

பிள்ளயாண்டன் நல்லவனாத்தான் தெரிஞ்சான். நல்ல வேலையில் இருக்கன்னு பட்டது, இவளை கண் கலங்காமப் பாத்துப்பன். மாமனாரை வாஞ்சையா விட்டுக் கொடுக்காம அவன் பெசினது நன்னா இருந்ததே! உங்கப்பன், பெரிசுன்னு வார்த்தை பிரயோகிக்காம அப்பான்னுதானே சொல்ரான். பாக்கலாம். அவள் சித்தே விசனமா இருக்காப்புலேதான் பட்டது.

ஆண் வாடை பிடிச்சுப்போய், கண்டெடுத்த ஆண்மகன்மேல் மையல் கொண்டு இன்பம் துய்த்து அப்புரம் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாம்னு ஆத்தில் சொல்ரச்சே ஆத்து மனுஷா முறண்டு பிடிப்பது சகஜம்தான். ராஜேஷாத்தில் ஒத்துண்டது ஆச்சர்யம். இவாளுக்கு அதுவே பெரீய ஆறுதலா இருந்திருக்கணும். 

கட்டிலை கோத்து, மேலே புதுமெத்தையில் மாடெர்ன் விரிப்பை பரப்பி நாலா பக்கமும் டைட்டா சொருகி, எங்க ரெண்டு பேரையும் தலைமாட்டில் வச்சதும் ரூமுக்கே ஒரு களை வந்தது. காசை வாங்கிண்டு கூலிகள் போனதும் ராஜேஷ் ஏஸியை ஆன் செஞ்சுட்டு, “ராத்திரிக்கு ஏ2பீயில் சாப்டுக்கலாமா?” “சரி, நீ போய் வாங்கிண்டு வா”. இவன் பையை எடுத்துண்டு போயிரக்கச்சே இவள் எங்க ரெண்டு பேரையும் எடுத்து ஷெல்ஃபில் வைக்கரா. ஏன் இப்படி பண்ரா? படுத்துண்டா தலையை எங்கே சாய்ச்சுப்பாளாம்? 

வாங்கிண்டு வந்ததை அவளுக்கு ஆசையா ஊட்டி விடரான். அவளும் சிரிச்சிண்டே இவனுக்கு. அப்புரம் கடைசீலே பாதாம் மில்க்கை ஷேர் பண்ணிக்கரா. அவள் மேல் உதட்டில் ஒட்டிண்ட பாலேட்டை இவன் தன் கீழுதட்டால் துடைக்க ஷெல்ஃபுலே இருந்த எனக்கு வெக்கம் கப்பிண்டது. 

சித்தே கழிச்சு அணைச்சுண்டே தடவிண்டு தடுக்கிண்டு பெட்ரூமுக்கு வந்த அவள் “புது பெட்டை இனாகுரேட் செய்யலாம் வாடா”ங்க அப்போதான் இவன் தலைகாணியை காணொமேன்னு ஆச்சர்யப்பட்டு, “சாமானில் அது வரலையோ?” கேக்க “நான் எடுத்து வச்சுட்டேன். எங்கப்பா நம்மை மன்னிச்சு ஏத்துக்கறவரைக்கும் நான் தலைகாணியே வச்சுண்டு படுத்துக்க மாட்டேன். நீயும் வச்சுக்கப் பிடாது.” “சரியாப் போச்சு!” முணுமுணுத்துண்டே அவன் படுக்கையில் விழ அப்புரம் நடந்ததை நீங்க யூகிச்சுக்கலாம். 

இப்படியே ரெண்டுநா போச்சு. எனக்கோ படுக்கையில் அவாளொட சேர்ந்து இருக்கணும்னு ஆசை. தலைகாணியாப் பொறந்துட்டு பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்தணுமா வேண்டாமா? ஆனா பகவான் ரொம்ப காக்க வைக்கலை  

அன்னைக்கு ராஜேஷ் ஆபீஸில். சுகன்யா ஏதோ பாத்திரம் பண்டங்களை உறுட்டிண்டு. இவள் போன் அடிக்கவே அவன்தான் லன்ச் பிரேக்கில் கூப்பிடரான்னு ஓடிவரா. கூப்பிட்டது இவ அம்மா. “எப்படீடி இருக்காய்?” அந்தப் பக்கம் குரல் கம்ம இந்தப் பக்கம் இவள் பீறிட்டிண்டு அழ எல்லாம் நடந்தது. 

12 நிமிஷத்துக்கு அப்புரம் ஆசுவாசப் படுத்திண்டு “அப்பா எப்படி இருக்கார்?” “நீ என்ன சாதரணமான தப்பையா செஞ்சுட்டுப் போயிருக்காய்? அவர் மனசு மாற நாளாகும்டீ. கவலைப்படாம இரு, மாப்பிள்ளையை விசாரிச்சேன்னு சொல்லு, அவர் மனம் கோணாம நடந்துக்கோ, மொள்ள பெசி அப்பாவை சமாதானப்படுத்தி பெச வைக்கரேன்”. 

அவன் வந்ததும் “இன்னைக்கு ஒரு அதிசயம் நடந்ததே!” கழுத்தைக் கட்டிண்டு விவரிக்க அவனுக்கும் சந்தொஷம். “பாதிக் கிணத்தை தாண்டிட்டோம், மாமனார்தான் பாக்கி. அவர் விக்கெட்டும் சீக்கிரம் சரிஞ்சுடும்!” சொன்னவன் அவள் இடுப்பை இறுக்கிப் பிடிச்சு, “இத்தனை நடந்திருக்கே ட்ரீட் இல்லையா?” “நானெ சமைச்சுட்டேன்”. சப்புன்னு போச்சு அவனுக்கு.

படுத்துக்கரச்சே “ஒரு தலைகாணியாவது எடுத்து யூஸ் செய்யலாமா?” தயங்கிண்டே அவன் கேக்க அவள் எங்க ரெண்டு பேரையும் எடுத்து தலைமாட்டில் வச்சுட்டா. ஏஸிரூம்தான், இருந்தாலும் இவா போட்ட ஆட்டத்தில் வியர்வையில் தொப்பலா நனைஞ்சு போனேன். பெரீய கட்டிலில் அழகா தலைமாட்டில் தலைப் பளுவை சாஃப்டா தாங்கிண்டு கிடக்கப் போரோம்னு நினெச்சது எத்தனை பெரீய தப்பு! துவம்ஸம் செஞ்சுட்டா. புதுசா கல்யாணமான தம்பதிகளுக்கு இடையில் எந்த தலைகாணியும் மாட்டிக்கப் பிடாதுன்னு பகவானை வேண்டிண்டேன் 

இப்படியா போயிண்டிருந்த வாழ்க்கையில மிஞ்சிப் போன அந்த அதிசயமும் நடந்தது.

வேலை விஷயமா மதுரை போன ராஜேஷ் அங்கேந்து தஞ்சாவூர் போய் மாமனார் காலில் விழுந்து கெஞ்சிக் கூத்தாடி ரெண்டு பேரையும் சமாதானப் படுத்தி கூட வந்து 2நா தங்கிட்டுப் போணம்னும் இழுத்துண்டு வந்துட்டான். பொண் மேல் இருந்த பாசமா இல்லை வீம்புப் பிடிவாதம் பிரயோஜனமில்லைன்னு உணர்ந்துட்டதா இல்லை மாப்பிள்ளை கெஞ்சினதாலா தெரியலை சுகியோட அப்பாவும் அம்மாவும் இவன் கூடவே எக்மொரில் இறங்கி கார்த்தாலே 7 மணிக்கு 

கதவைத் தட்ட, “இதோ வரேண்டா ராஜேஷ்”. கத்திண்டே வந்து கதவைத் தொறக்க அப்பாவைக் கண்ட அதிர்ச்சியில் மயக்கம் போடாத குறை. அன்னைக்கு ராத்திரி மாமி கைச் சமையலை ஒரு வெட்டு வெட்டிட்டு இளசுகள் படுத்துக்கப் போச்சுகள். 

விருந்தாளிக்கு வேணும்கிற சாமான் இன்னும் வாங்கலை, அதனால் மெத்தை மேலிருந்த ஷீட்டை காலியா இருந்த பெட்ரூமில் போட்டு ஒரு தலைகாணியை அவாளுக்கு தந்துட இவாளும் அசதியில் படுத்துண்டா. 

என் மேல் தலையை வச்சுண்ட மாமா மொள்ள பேச்சை ஆரம்பிக்கரர். “ஏண்டி? சுகன்யா ராமசந்திரன், சுகன்யா ராஜேஷ் சபாஸ்டியனா மாறிப் போனதை எப்படி ஒத்துக்கறது? அங்கே பாத்தியா சுவத்தில் எந்த சாமிப் படம் தொங்கித்துன்னு?” “என்ன செய்யறது? எல்லாம் வாங்கிண்டு வந்த வரம். இவள் இப்படி செஞ்சுட்டாளேன்னு கூனிக் குறுகிக் கிடந்தோம். மனசு கேக்கலை. அதான் பொனில் பெசினேன். நீங்களும் எத்தனைநா பொண்ணை பறிகொடுத்துட்ட வருத்தத்தில் கிடப்பேள். மனசை தேத்திக்கணும். நேரில் போய்ப் பாத்தா அவள் சௌக்கியமா இருக்காளா இல்லையான்னு தெரியும்னு மாப்பிள்ளை வந்து கூப்டதும் கிளம்பச் சொன்னென். பாத்தாச்சு, பேசியாச்சு. நாளைக்கு பகல் வண்டியில் போயிடலாம். நாம பெசலைங்கிற வருத்தத்தை நம் குழந்தைக்கு கொடுப்பானேன்? இனிமேல் இந்தப் பக்கம் வரவாப் போரோம்!” 

ராமச்சந்திரன் கண்ணில் பிரவாகமா கண்ணீர்.

நேத்துதான் அந்த இளம் ஜோடியின் பெர்ஃப்யூம் தடவின வியர்வையில் நனைஞ்ச நான் இன்னிக்கு இந்த கண்ணியமான பெற்றோர்கள் விடும் கண்ணீரில் குளிக்கரேனே! 

மனுஷாளா பொறந்துட்ட இவாளுக்குத்தான் எத்தனை கஷ்டம்னு நினெச்சுண்டேன்.