கோணல்

 87.  கோணல் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam (நவராத்திரி கதைகள் 5/9 ஸ்கந்தமாதா) 

ரெம்ப சின்ன குடும்பம். அப்பா, அம்மா நான் என் தம்பி. நான் பொறந்ததும் அப்பாவுக்கு என்னவோ போலாயிடுத்தாம். பிள்ளை பிறக்கலையேன்னு. அடுத்தது பையன்தான்னு ஜோஸியன் சொன்னதால் அழலை. 

அப்போ அப்படித்தான். இப்போ பொண் பிறந்துட்டா வெளிப்படையா காட்டிக்கறதில்லை. உள்ளே மனசளவில் ஒண்ணும் மாறலை. 21ஆம் நூற்றாண்டுக்கு வந்துட்டம். உலகமே ஒரு பெரீய ஷாப்பீயா மாறிபோய், விஞ்ஞானம் வளர்ந்து. ஆனா, மனதளவில் பின்தங்கித்தான். 

அப்பா என்னை தூக்கி வச்சிண்டதே இல்லையாம். தாத்தா சொன்னர். “ஏன் தாத்தா?” என்னத்தைன்னு சொல்வர்? “அது ஒண்ணூமில்லைடா கீதா செல்லம்! அப்பாவுக்கு உன்னை கீழே போட்டுடுவமோன்னு பயம். நீயும் நெளிவாயா. வாகா பிடிச்சுக்கணும். அவனுக்கு வராது”. சால்ஜாப்பு சொல்லி மாப்பிள்ளையை காப்பாத்திட்டர். “வரவா போரவால்லாம் உன்னை தூக்கிக் கொஞ்சுவா.” 

4 வருஷம் கழிச்சு குமார் பொறந்தான். எனக்கும் சந்தோஷம். இவா பண்ணின கூத்து இருக்கே! இப்பவும் கண்ணில். 

குளிப்பாட்டரச்சே அவனை முழங்காலுக்கு கீழே கிடத்திண்டு “டில்லு வச்சுகிண்டு நீ! டொல்லு வச்சுக்கிண்டு நீ!” அம்மா சத்தமா பாடுவள். அதென்ன டில்லி டொல்லு? பாருடீன்னு காமிப்பள். என்னண்டை இல்லையாம். சுருட்டை முடி. எண்ணை குளிச்சதும் அதை துவட்டறதும் சாம்பிராணி போடறதும் அமர்க்களமா இருக்கும். அப்பா ஆபீஸ்லேந்து வந்ததும் ஓடிப்போய் தூளிலேந்து எடுத்துப்பர். “போய் கை கால் முகம் கழுவிண்டு வந்து தூக்கிக்கப்பிடாதா?” அம்மா கடிஞ்சுப்பள். இவருக்கு குழந்தையை தூக்கத் தெரியாதே கீழே போட்டு குமார் மண்டை வீங்கிடுத்துன்னா? பாத்துண்டே இருப்பேன். அப்படி ஆகாது. நன்னாத்தான் ஹேண்டில் செஞ்சர். 

அப்புரம் ஸ்கூலுக்குப் போக ஆரம்பிச்சதும் பெரியவளானதும், காலேஜ் போலாம்னு நினைக்கரப்போவும் ஆத்தில் இவா செஞ்ச சில காரியங்களை பாத்ததும் புரிஞ்சிண்டேன் அப்பா என்னை தூக்கிக்காததுக்கு வேற காரணம். தாத்தாவை கன்ஃப்ரொன்ட் செஞ்சு ‘ஏன் பொய் சொன்னாய்? கேக்கலாம்தான். போய்ச் சேர்ந்துட்டர். பட் அவர் சொன்ன பொய்யினால் சந்தோஷமா இருந்தேனே! 

அம்மாவுக்காகட்டும், அப்பாவுக்காகட்டும் குமார்தான் செல்லம். எனக்கும் செல்லம் ஸோ பெரீசா எடுத்துக்கலை. ‘அக்கா’ன்னு காலைக் கட்டிப்பான். என் ஸ்கூல் புஸ்த்தகத்தை மடீலே வச்சிண்டு நான் படிக்கரா மாதிரி செஞ்சு காமிப்பான். எப்படி நாக்கை சுழுச்சுண்டு நோட்ஸ் எழுதுவேன்னு. எல்லாரும் கொண்டாடுவா. “அக்கா அன்னைக்கு செஞ்சதை செஞ்சு காமீடா!” என்னை வச்சிண்டே சொல்லி சபாஷ்னு பாராட்டரச்சே என்னை ஏளணம் செய்யரான்னு புரிய ஆரம்பிச்சது. 

அவன் நர்ஸரி சேர்ந்ததுமே தேவையில்லாத சௌகர்யங்களை தேடித் தேடி பண்ணிக் கொடுப்பா. எனக்கு அதெல்லாம் ஏன் பண்ணலை?. அவனுக்கு ரிக்ஷா வச்சா, நான் நடந்தேதான் இன்னிவரைக்கும். ஒரு புது ஜியாமென்ட்ரி பாக்ஸுக்கு பழிகிடக்கணும். இன்னைக்கு சொன்னா அடுத்தமாசம் டீச்சர் என்னை வெளீலே நிக்க வச்சுட்டான்னதும்தான் வாங்கித் தருவா. எனக்கு வாங்கரச்சே அவனுக்கும். என்ன செய்வான் அதை வச்சிண்டு? 

அம்மா புடவை பழசானதும் எனக்கு பாவாடையாகும். அவனுக்கு கடைலேந்து நேர வந்து உடம்பில் ஏறும். பிஞ்ச செருப்பை தெச்சு தேய்ஞ்சு போயிடாம பாத்துக்கணும். “தார் ரோட்டில் தேய்ச்சு தேச்சு நடக்காதே புதுசா வாங்கித் தரமாட்டேன்” அப்பா ஸ்பஷ்டமா சொல்லுவர். “போக்கா நீ ரெம்பவே அழுக்கா இருக்காய்!” குமாருக்கே தெரிஞ்சது.. 

ஒருநா பக்கத்தாத்து மாமி அம்மாவோட பேசிண்டிருந்துட்டு போலாம்னு வந்தா. ஆத்தில் நடப்பது தெரியாம இல்லை. “என்னடீ மீனாக்ஷி, நீ செய்யறது கொஞ்சம் கூட நன்னாயில்லை. ரெண்டு குழந்தைகள் லட்டு மாதிரி பெத்து வச்சிருக்காய். ஆசைக்கு பொண்ணும் ஆஸ்திக்கு ஆணும்னு. கீதா எத்தனை நன்னா படிக்கரா? கிளாஸ் ஃபர்ஸ்ட். இப்படி ஒரு கண்ணில் சுண்ணாம்பும் இன்னொரு கண்ணில் வெண்ணையும் வச்சிண்டு ஆகாதுடீ”. 

வாசத் திண்ணையில் சோழி விளையாடிண்டிருந்த எனக்கு வேடிக்கையா பட்டது. கண்ணில் இதையெல்லாம் தடவிப்பாளா என்ன?  ஒருநா ஸ்கூல் விட்டு வரச்சே அவாத்து வாசலில் அரிசியில் கல் பொறுக்கிண்டிருந்த மாமிகிட்டே “மாமி அன்னைக்கு ஒண்ணு சொன்னேளே! அதுக்கென்ன அர்த்தம்?” சொல்ல தயக்கம். எத்தையாவது சொல்லி நான் அம்மாகிட்டே சண்டை பிடிச்சேன்னா? அவள் இவள் சிண்டை பிடிப்பளே? சித்தே யோசிச்சுட்டு “ஒண்ணூமில்லைடீ குழந்தை.” தாத்தா மாதிரி பொய் சொல்ரான்னு மட்டும் தெரிஞ்சது. 

நான் பெரியவளானது அப்பாவுக்கு கோவம். “இவளை பாத்துக்கோ, கட்டுப்பாடா வள.” பெண் என்றால் சிலவுன்னு. என்ன சிலவு? படிக்க வைக்கர சிலவு பிள்ளைக்கு ஆராப்போலே. ஒருத்தன் கையில் பிடிச்சு குடுக்கணுமே? அதுக்கு அப்போல்லாம் ரெம்ப பண பலம் தேவை. வாஸ்தவம். மூலையில் உக்காந்ததும் சில விஷயங்கள் புரிஞ்சது. பொறந்த குழந்தையைக் கூட கொஞ்சவிடாம செஞ்சது இந்த வரதக்ஷிணை. பிள்ளையாப் பொறந்தா வரும்படியாச்சே! சிம்பிள். 

எங்கம்மா அப்பா மிகச் சாதாரணமான சிந்தனை உள்ளவா. அவாளைக் குறை சொல்லி என்னாப்போரது? படிச்சு, வேலையைத் தேடிண்டு இந்தாத்தை விட்டு போயிடணும். அன்பு மிகுந்த இடமாப் பாத்து. எங்கேன்னு தெரியலை.இங்கே பிடாது. 

MSc முடிச்சேன். கோல்ட் மெடலிஸ்ட். ஸ்ரீராம் ஃபைபர்ஸ்  விராலிமலை ஃபேக்டரீலே டயர் பண்ரா, ரிசெர்ச் டிபார்ட்மென்டில் எஞ்சினீயர் ட்ரைனீயா வேலை. கெம்பஸ் தேர்வு. திருச்சி கிட்டேதான். “போப்பிடாது!” அப்பா கத்த, “நான் போணம், வேணும்னா என்னை பாக்காம இருக்க முடியலைன்னா வாரம் ஒருக்கா வந்து பாத்துக்கலாம்”. அவராவது வரதாவது?  

அம்மா மட்டும் போன் செய்வா. “என்னடீ எப்படீ இருக்காய்? ஒண்ணும் தப்பு தண்டா நடந்துடலையே?” சாப்டயா, நன்னா இருக்கயான்னு கேக்கமாட்டாளோ? “இதுவரைக்கும் நடக்கலை, எப்போ வேணும்னாலும் நடக்கலாம்.” அந்தண்டை தலையில் அடிச்சுக்கர சத்தம் கேக்கும். விராலிமலையில் மயில் பறக்கரச்சே ரெக்கையை அடிச்சுக்குமே அப்படி. 

என்னோட வேலை பாக்கும் சுந்தர் “மலைக் கோவிலுக்கு போரேன், சண்டே கார்த்தாலே வரீயா?”  “கோவிலுக்குத்தானே? ஏன் இத்தனை தயக்கம்? வரேன்.” 

தங்கியிருந்த ரூம் கதவைத் தட்ட கூட்டிண்டு போய் உக்கார வச்சுட்டு குளிச்சு புதுசு உடுத்திண்டு வந்தேன். தேமேன்னு கண்ணை தாழ்த்தி வச்சிண்டு இருந்தான். மூலவர் சன்னதிக்கு மின்னாடி தம்பதியா வந்து பெத்த குழந்தையை நேந்து விடும் சடங்கு ஆகிண்டிருக்கு. மனசுக்குள் “என்னையும் தத்து எடுத்துக்கோ முருகா, இனிமேல் நான் உன் பொருப்பு. எல்லாமே நீதான். நல்லதோ, கெட்டதோ வழி நடத்து.” வேண்டிண்டேன். என்னை தூக்கிக் கொஞ்சாத அப்பா என்னை நேந்து விட்டுட்டதாத்தானே அர்த்தம்? 

பிரதக்ஷனமா வந்து எதுத்தாப் போலே பால்கனி மாதிரி இடம், அங்கேந்து விராலிமலை சுத்துவட்டாரங்கள் தெரியும், நின்னுண்டேன். ஒண்ணும் பெசாம பக்கத்தில் சுந்தர். திடீர்னு என் கையைப் பிடிச்சான். “நாம கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாமா?” அவனுக்கு யாருமில்லைன்னு தெரியும். என்னை பெண் கேட்டு வரணும்னா அவன் மட்டும்தான். எங்காத்தில் யார்? நான்தான். இப்போ முருகனும். அவன் சன்னதியில் வச்சு கேட்டுருக்கான். 

யாரோ கோவில் மணியை அடிக்கரா. இந்தண்ட என்னையே ஒரு மந்தி கூர்ந்து பாத்துண்டு. ஆஞ்சநேயரை சாக்ஷீயா வச்சிண்டு “சரி”ன்னுட்டேன். நல்ல நாளாப் பாத்து கோவில்லேயே வச்சு கல்யாணம் செஞ்சுண்டோம். 

அடுத்த தடவை தப்பு தண்டா நடக்கலையேன்னு அம்மா கேட்டால் நடந்தது தப்பாப் படலை நன்னா ஜாலியாத்தான் இருந்ததுன்னு சொல்லிடலாம். கல்யாணம் செஞ்சுண்டதை யார்கிட்டேயும் சொல்லலை. அதுவா தெரியவரும். பாத்துக்கலாம்.  

ஒருநா அம்மா மட்டும் ஃப்ரெண்ட் மாமியோட பாக்கன்னு வந்துட்டா. வேலை முடிஞ்சு வர நேரம். வாசப்படீலே. ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து வரதை பாத்துட்டு அதிர்ந்து போனா. “உள்ளே வா.” கூட்டிண்டு போய் விவரம் சொன்னேன். “என்னடீ கல்லைத் தூக்கி தலையில் போட்டுட்டாய்? அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா என்ன ஆகுமோ?” “ஒண்ணூம் ஆகாது. அவர் பயந்த சிலவு மிச்சம்னு துண்டை உதறிப் போட்டுண்டு ஹாய்யா குமாரை கொஞ்சிண்டு இருப்பர். நீ வேணும்னா பாரு. அவன் என்ன பண்ரான்?” “படிப்பு முடிச்சுட்டு வேலை தேடரான். அவனை விடு, அப்பாவுக்கு என்ன சொல்லப்போராய்?” “நீயே சொல்லிக்கோ.” 

திரும்பிப் பாக்காம கிளம்பிபோனா. கூட வந்த மாமி மட்டும் திரும்பிப் பாத்து சிரிச்சா. சுண்னாம்பு கண் எது வெண்ணைக் கண் எதுன்னு தெரிஞ்சவள். அங்கே போனதும் என்ன ஆச்சு? யார் கண்டா?.  

குமார் கல்யாணப் பத்திரிகை வந்தது. கவரில் அவன்தான் அட்ரெஸ் எழுதியிருக்கான். அக்காவைப் பாக்க வரணும்னு தோணலை. அப்பா போப்பிடாதுன்னு சொன்னாரோ! அவனைப் பாக்கணும்னு தோணரச்சே எல்லாம் வரமாட்டானான்னு ஏக்கம் வரும். போய்ப் பாக்கணும்னு படலை. அவன் ஒண்ணும் தப்பு செய்யலை. இருந்தாலும் நான் உக்காரவேண்டிய மடிக்கு, சாய்ஞ்சுக்க வேண்டிய தோளுக்கு உரிமை எடுத்துண்டுட்டான். 

வருஷங்கள் ஓடித்து. எனக்கு பையன். “போண்ணாப் பிறந்திருந்தா இன்னும் சந்தோஷப் பட்டிருப்பேன்!” சுந்தர் வசனம்! அத்தனை காதல் என் மேல். என்னைப் போல் பிறக்கணுமாம். குழந்தை நிமலனுக்கு 3 வயசு இருக்கச்சே “எங்காத்தில்தான் யாரும் பெரியவா இல்லை. உங்காத்துக்கு போய் குழந்தையை அவன் தாத்தா பாட்டி மடீலே போட்டுட்டு வரலாம்”. “உள்ளே விடலைன்னா?” “அதெப்படி? தொறத்திடுவாளா? போய்ப் பாக்கலாம்.” 

அம்மாவும் அப்ப்பாவும் உடம்பு முடியாம. அப்பா படுக்கையில். விழுந்துட்டாராம். கால் சரியாக நாளாகுமாம். குமார் தனிக்குடுத்தனம், விசாகப்பட்டினத்தில். வந்து பாத்துக்கறதில்லை. சுந்தரும் நானும் உள்ளே நுழையரச்சே ரெண்டு பேரும் “வா”ன்னா. என்னையா, அவரையா? 

நான்தான் உள்ளே போய் இவாத்து மாப்பிள்ளைக்கு காபி போட வேண்டியதாச்சு. 

“இத்தனை கிட்டக்கே இருந்துண்டு வந்து பாக்கவே இல்லையே?” அப்பா தயங்கி தயங்கி கேக்கரர். “நீங்க வந்தேளா என்ன?” விராலிமலை 30கிமீ. மனங்கள் விலகினப்புரம் அந்த தூரத்தை கடப்பதுவும் இயலாது. காபி குடிச்சுண்டே சுந்தர் “நீங்க ரெண்டு பேரும் எங்களோட வந்து இருந்துடுங்கோ”. என்னைக் கேக்காமலேயே. 

“ஆமாம், அதுதான் சரி!” அம்மா அப்பாவை கெஞ்சரா மாதிரி பாக்கரா. அப்பா “போலாம்தான் எந்த மூஞ்சியை வச்சிண்டு போவேன்.” குலுங்கிக் குலுங்கி அழரர். நான் சொல்ரேன், “எனக்கு பிறந்தது உங்க பேரன்தான். பேத்தியாப் போயிடலை. அசூயப் படாம அவனை மடீலே வச்சு என்னை கொஞ்சாம விட்டதுக்கும் சேர்த்து கொஞ்சிட்டேள்னா பரிஹாரம் பண்ணினாப்போல் ஆகும்”.  

இவாளுக்கு வேணும்கிர துணிமணிகளை பெட்டியில் எடுத்து வைக்கப் போரேன். 

குறிப்பு: போர்க்கடவுள் ஸ்கந்தனின் (அதாவது கார்த்திகேயன்) மாதா ஸ்கந்தமாதா. முருகனை மடீலேயே வச்சிண்டு. சிங்கம் மேல் ஏறி பவனி வரச்சேயும், ஒரு கையில் குழந்தையை வாகா பிடிச்சிண்டு இன்னொரு கையில் அபய முத்திரை. அர்த்தம் என்னன்னா தன்னை வணங்குபவர்களுக்கு தன்னோட அனுக்ரஹமும் கார்த்திகேயனின் அருளும் கிடைக்கட்டும்னு. ஒண்ணு கேட்டா இன்னொண்ணும் ஃப்ரீ. இவளை வேண்டிண்டா சுத்தமா அறிவில்லாதவனுக்கும் கடலளவு ஞானத்தை தருவாளாம். ஆனா ஒரு கண்டிஷன். உலகத்தை, ஆசைகளை துறந்துவிட்டு இவளை சரணாகதி அடையணும். அது சரி. 

முருகனை ஏன் மடீலே? பின்னே! பிள்ளையாரை வச்சுக்க முடியுமா? முருகனை பாத்துக்க 6 கார்த்திகைப் பெண்கள். பிள்ளையாரை அம்போன்னு விட்டாச்சு. அவருக்கு மலைமேல் கோவில். இவருக்கு சந்து பொந்திலெல்லாம். 

இந்த சுண்ணாம்பு வெண்ணை அப்பவே ஆரம்பிச்சது!