பூசாரி

 88.  பூசாரி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam (நவராத்திரி கதைகள் 6/9 காத்யாயனி) 

அந்த கிராமத்தில் ஒரு அக்ரஹாரம், ஒரு குடியானவ தெரு, ஒரு அம்மன் கோவில். சுத்தீ வயல். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை. ஆடு, மாடு, மற்றும் பல. நாமெல்லாம் போனா 3 மணி நேரத்துக்கு மேல முடியாது. போரடிச்சுடும். 

சிக்னல் கிடைக்காது. வைஃபீன்னா கோழி “கொக்கரக்கோ”ன்னும். அப்பப்போ மயில் பாக்கலாம். கோவில் பூசாரி வளர்க்கரான். அதைத் தவிர கூண்டுக்குள் நிறைய பறவைகள். வான்கோழி, புறா. ஆடும் அது போட்ட புழுக்கையும். 

சின்னதா வெள்ளைக் குட்டி ஒண்ணு, கருப்பு குட்டி ஒண்ணு. பாத்ததும் தூக்கி வச்சுக்கணும்போல். தூக்கிண்டா வாகா கையணைப்பில். இறக்கினா கத்தும். வேற வெளித் தொடர்பு இல்லாம இருக்க முடியும்னா அவசியம் போணம். 

ஆனா கோவில் திருவிழான்னு வந்துடுத்துன்னா 1 வாரம் ஊரே அல்லோலகல்லோல படும். பக்கத்து ஜனமெல்லாம் வண்டி கட்டிண்டு குடும்பத்தோட வருவா. தீமிதி உண்டு. எங்கேந்தோ வந்து கடை போடுவா. திருவிழா முடிஞ்சதும் சேர்ந்த குப்பை கூளங்களை பெருக்கித் தள்ளினதும் திரும்ப, “யார் வாழரா இப்படிப் பட்ட இடத்தில்”னு ஆகிடும். 530க்கு மேல் அத்தனை நிசப்தம். 

கோவிலுக்கு பக்கத்துலே மண் சுவத்தோட ஓடு போட்ட வீட்டில் பழனி பூசாரியும் அவன் வீட்டுக்காரியும். பொண் ஒருத்தி. வண்டு மாதிரி கண்கள். நன்னா படிப்பள். பக்கத்துலேயே 6கிமீ தள்ளி ஸ்கூல். 10ஆப்பு. பூசாரிக்கு வசதி இல்லை. அறநிலயத்துறை கொடுத்தா சம்பளம். வரவா போரவா தட்டில் போடுவது. இந்த கோவில் அம்மனை குலதெய்வமா வச்சிண்டு வருஷத்துக்கு ஒருக்கான்னு வரவா. போரச்சே 500, ஆயிரம்னு தந்தா சிலவுக்கு ஆகும். 

சிலர் வராம, பணம் அனுப்பிட்டு “அம்மனுக்கு வாங்கி சாத்திடூ”. கணக்கு வச்சிண்டு செய்வன். அதில், கோவில் உண்டியலில் கைவைக்கர பழக்கம் இல்லை. நாணயஸ்தன். சிலவு கணக்கெல்லாம் கரெக்டா. கோவிலுக்குன்னு கொஞ்சம் நிலம். மின்னே அக்ரஹாரத்தில் இருந்த நிலச் சொந்தக்காரர் பிள்ளைகளுக்கு சொத்தை பிரிச்சுத் தரச்சே கோவிலுக்கும் எழுதி வச்சது. விளைஞ்சதை சமைச்சு அம்மனுக்கு படையல். அவளை இவன் குறையில்லாம பாத்துக்கரான். அவள் இவனை.  

அம்மனுக்கு புடவை சாத்தணும்னு வேண்டிண்டு வருவா. வழக்கமா கோவில் விக்ரஹத்துக்குன்னு புடவை மாதிரி தெரிஞ்சாப் போதும்னு பாவாடை, கொசுவம், தலைப்புன்னு தனித்தனியா பண்ணி தெச்சு வித்ததை கொண்டுவருவா. நம்மூர் பக்கம் ஜவுளிக்கடையில் கிடைக்கும். புடவையா வாங்கினா அம்மனுக்கு உடுத்துவது சிரமம். ஆனா பழனி அதில் கைதேர்ந்தவன். இப்படியும் அப்படியுமா என்னவோ செஞ்சு அழகா சாத்திடுவான். உக்காந்துண்டு பரிபாலனம் செய்யும் அம்பாள் புதுப் புடவையை உடுத்திண்டு உக்காந்துண்டாப் போல் பண்ணுவான்.  

திரையை இழுத்துட்டு உள்ளே என்ன செய்யரான்? 10நிமிஷம் கழிச்சு திரை விலகினதும் அம்மனின் அலங்காரக் கோலம் கன்னத்தில் போட்டுப்பேள். 

சாத்தின புடவையை அப்புரம் என்ன செய்ய? கோவில் வழக்கம் யாராவது ஏழைக்கு தந்துடணும். இவனும் தருவான். சில புடவைகளை தன் பொண்ணுக்கும். நாள்கிழமை, விசேஷம்னா உடுத்திண்டு ஒரு நடை போவள். ஃப்ரெண்ட் வீட்டுக்கு க்ரூப் ஸ்டடீன்னு போயிட்டு வருவள். எண்ணைக்கறை கண்டுக்க மாட்டாள். தன் பொண்ணுக்கு தருவது தப்பில்லை என்பது பூசாரி அனுமானம். பிற ஏழைக் குழந்தைகள் போலே அவளும். வருஷத்துக்கு 2 தப்பில்லை. வாங்கித்தர சக்தி இல்லை. 

“அப்பா! இத்தனை புடவை வரதே, அம்மாவுக்கு தரமாட்டாய்?” சொன்னான். “நான் செய்யறது சரியா தப்பான்னு லேசா சந்தேகம். எல்லாத்தையும் நாமளே வச்சுண்டா? நீ குழந்தை. வாங்கிண்டு போரவா வயசுதான் உனக்கும். உன் பேரும் அம்பாள் பேராப் போச்சு”. “ஓ! இப்படி செஞ்சுக்கலாம்னுதான் காமாக்ஷின்னு பேர் வச்சயோ?” சிரிப்பாள். மணி மாலை உதுந்தாப்போலெ இருக்கும். 

பழனி குறி சொல்லுவான். மந்திரிக்க கொள்ளன்னு அக்கம் பக்கத்தில் கூப்பிட்டா போய் செஞ்சுட்டு வருவன். சோழி போடுவன். இதெல்லாம் எங்கே கத்துண்டான்? தானா வந்ததாம். அம்பாளே நாக்கில் உக்காந்துண்டு பவிஷ்யத்தை சொல்ராம்பான். கோவிலில் கூட்டம் ஒண்ணூம் முட்டித் தள்ளிடலை. ரெண்டு பேர் வந்தா பெரிசு. மூலஸ்தானம் கேட்டை மூடி பூட்டிண்டு இப்படி விஷயங்களில். யாராவது வெளியூர்லேந்து அம்பாளைப் பாக்கணும்னு வந்துட்டா, போன் போட்டா நிமிஷமா சைக்கிளில் வந்துடுவன். நிறைய பேர் வரப்ரோம்னு சொல்லிட்டுத்தான் வரா. 

அன்னைக்கு அப்படித்தான் சென்னையிலேந்து ஒரு ஃபேமிலி. வழக்கமா வரவா. வருஷா வருஷம் ஒரு நடை குலதெய்வத்தை பாக்காம இருக்க மாட்டா. “நாங்க வரோம், புதுப் புடவை சாத்திட்டு மாவிளக்கு ஏத்தணும். 9 மணிக்கு வரம்”. “சரியா வந்தீங்கன்னா அந்த டயத்தில்தான் அபிஷேகம் பண்ணுவேன். சேர்த்தே பண்ணிடலாம். அம்மனை சும்மா சும்மா தொந்திரவு செய்யவேண்டாம். லேட்டாக்காதீங்க”. 

ஆனா பாருங்கோ அவா வர 11 ஆச்சு. வந்ததும் காலில் கொதி எண்ணை விட்டுண்டாப்போல் “சீக்கிரம் கிளம்பணும்”. வேண்டுதல் நிறைவேத்தன்னு வரவா இப்படிப் பண்ணுவாளா? “இப்போதான் அபிஷேகம் செஞ்சு அலங்காரம் ஆச்சு. நீங்க மாவிளக்கு பூஜை செய்யலாம். அர்ச்சனை செஞ்சு தீபம் காமிக்கரேன். புடவையை என்னண்டை கொடுத்துட்டு போங்கோ. வர வெள்ளிக்கிழமை நிறைஞ்ச நாளா இருக்கு. சாத்திடுவேன்”. ஒத்துண்டா. 

இவன் புடவையை டப்பாவொட வாங்கி கர்பகிரஹத்துக்கு மின்னாடி இருக்கும் இடத்தில் மர பீரோவில் வச்சுட்டான். 

இவா போனப்புரம் ஏரியா பஞ்சாயாத்து போர்ட் ப்ரெஸிடென்ட் கூடவே ரெண்டு வெள்ளையும் சொள்ளையுமா வார்ட் கவுன்ஸலராம், “கோவிலைப் பாக்கணும்னாங்க அழைச்சிகிட்டு வந்தேன்”. தீபம் காமிச்சு குங்குமம் தர அதில் ஒருத்தன் “சாப்பிடராமாதிரி பிரஸாதம் இல்லையோ?” கேக்க, “இதோ நெய்வேத்தியம் செஞ்ச சக்கரைப் பொங்கல் இருக்கு தரேன்.” வீட்டுக்குப் போய் வாழயிலை பரிச்சுண்டு வரப் போரான். 

வந்தவா பொங்கல் சாப்டூண்டே கோவிலைப் பத்தி, வரவு சிலவு அது இதூன்னும் உண்டி விவகாரம், திருவிழான்னு விஸ்தாரம பேஸிண்டிருந்துட்டு போனா. 

வெள்ளீக்கிழமை அபிஷேகம் ஆனதும் புதுப் புடவை சாத்தலாம்னு பீரோவை தொறந்தா அதைக் காணோம்.  

அச்சச்சோ! காணிக்கையாத் தந்ததாச்சே! அபசாரமா ஆகுமே! சாத்திட்டேளான்னு கேட்டா என்ன சொல்வேன்? சாத்தினதுன்னு நினைச்சு எங்காத்தில் எடுத்துண்டு போய் உடுத்திண்டுட்டாளா? செய்யமாட்டாளே. கலங்கிப் போரான் பழனி பூசாரி. கற்பக்கிரகத்திலேயே மறைவா கொடி கட்டியிருக்கு. அங்கேயும் இங்கேயும் எங்கேயாவது கைத்தவறி வச்சுட்டமா, பூஜைக்கு எடுத்து வைக்கலாம்னு சாமாங்களை இப்போதானே சேகரிச்சிண்டிருக்கேன்? யாருக்காவது காமிக்கலாம்னு எடுத்துண்டு போனேனா? 

என்ன விலையிருக்கும்? டவுன் கடைத் தெருவுக்குப்போய் இன்னொண்ணு அதேமாதிரி வாங்கிண்டு வந்து சாத்திடலாமா? ஆனா இப்போ போக முடியாதே?. இன்னைக்கு நிறைஞ்ச நாளீல் சாத்தணுமே? கலங்கரான். மனைவியிடம் நடந்ததைச் சொல்ல அவளுக்கும் பதட்டமாச்சு. காமாக்ஷி ஸ்கூலில். பரீக்ஷை டயம் வேற. வேகமா போரான். விசாரிச்சுட்டு அப்படியே டவுனுக்கும். கணக்குப் பரீக்ஷை போயிண்டிருக்கு. 

அப்பாவை பாத்ததும் ஓடிவரா. எடுக்கலையாம். “என்னைக்கு அப்பா கோவிலுள்ளேந்து எடுத்துப் போட்டுண்டிருக்கேன்? நீயா தந்தாத்தான். அம்பாளுக்குன்னு வச்சதை நீதான் ஜாக்கிரதையாப் பாத்துக்கணும்.” கண்ணை உறுட்டி அவள் சொல்ல அம்மனே கண்டிக்கராப்போல் பட்டது. 

சரி, கலர் தெரியும், பார்டெர் தெரியும். எத்தனை ஜரிகை வச்சிருந்தது? உடம்பில் பொட்டு பொட்டா டிசைன்? ஞாபகம் இல்லை. டப்பா மூடியை தொறந்து பாத்தானே தவிர, தலைப்பை பிரிச்சா பாத்தன்! 3000 இருக்கும். அத்தனை பணத்துக்கு என்ன பண்ண? பஞ்சாயத்து ப்ரெஸிடென்ட் வந்தாரே, அவரண்டை விழயத்தை சொல்லி கைமாத்தா கேட்டா? கோவிலைப் பத்தி அத்தனை கரிசனமா விசாரிச்சுட்டு போனாரே? 

அதான் சரீன்னு போன் போட, போனை எடுத்தவர் “பழனீ உன்னை இப்பத்தான் நினெச்சேன், நீயே கூப்டுட்டாய், உடனே வா வீட்டுக்கு.” “என்ன விஷயம் ஐயா?” “என் பொண்ணுக்கு உடம்பு முடியலை, மந்திரிக்கணும்”. “ரெண்டுநாளா ஜுரமும் வாந்தியுமா இருக்கு. காத்து கருப்பு அடிச்சிருக்கும். அம்பாளை நினைச்சு மந்திரிச்சு விடு”. 

பழனி யோசிச்சான். செஞ்சு தந்தா 200 கிடைக்கும். அதை வாங்கிக்கரச்சே நமக்குத் தேவையானதையும் கேட்டு வாங்கிக்கலாம். செய்யரான். 

காமாக்ஷியைவிட 5 வயசு பெரியவள். கல்யாணத்துக்கு பாக்கரா. “சமீபத்தில் எங்கெல்லாம் போனா?” “ஃப்ரெண்ட்ஸோட சினிமாவுக்கு. அப்போலேந்து. புதுசு உடுத்திண்டு. கண் பட்டிருக்கும்னு நினைக்கரேன்”. படுக்கையில் கிடந்தவள் பக்கத்தில் அவள் செல்போன். வால் பேப்பரில் ஃப்ரெண்ட்ஸோட செல்ஃபீ. அட! உடுத்திண்டிருப்பது அம்மனுக்கு சாத்த கொடுத்த புடவை மாதிரி இருக்கே! கோவிலுக்கு வந்தவா பிரஸாதம் தர இலை பரிக்கப் போனப்போ எடுத்து வச்சுண்டுட்டாளா? கேக்கலாமா? என்ன நினைச்சுப்பர்? 

பணம் படைச்சவர். செல்வாக்கு. அவரைப் போய் கோவில்லேந்து திருடினியான்னு எப்படி? அப்புரமா நாசூக்கா கேக்கணும். ஒரே மாதிரி ரெண்டு புடவை இருக்காதா? நாமளும் தந்ததை சரியா பாத்து வச்சுக்கலை. வேப்பிலை கொத்து ஒடிச்சிண்டு வந்து கண்ணை மூடிண்டு மந்திரிக்க ஆரம்பிச்சான். 

கண்ணை மூடிண்டதுமே அம்பாள் மின்னாடி வந்து நிக்கரா. சாந்த ஸ்வரூபியா. ஆனா கண்ணில் அத்தனை சிவப்பு. 

“என்னடா என்னையேவா மந்திரிச்சு விரட்டப் பாக்கராய்? தினம் பூஜை செய்யரவனாச்சேன்னு பாக்கரேன். மந்திரிச்சா மாதிரி செஞ்சுட்டுப் போயிடு.” “தாயே! நீ ஏன் இந்த பொண் உடம்பில்? “பாருடா! எனக்குன்னு கட்டிக்க கொடுத்த புதுப் புடவையை இவள் உடுத்திண்டு? அதான் இங்கே பூந்துண்டேன். கொடுத்தவா நேர்த்திக் கடன் பூர்த்தியாணமா வேண்டாமா?” “இது எப்படி இவாளூக்கு கிடைச்சது?” வந்தவனில் ஒரு வார்ட் கவுசிலர் எடுத்து மடியில் கட்டிண்டுட்டான். போர வழீலே ஜம்பமா பிரெஸிடென்டுக்கு காமிக்க இவர் 500 கொடுத்து வாங்கிட்டர். இவள் உடுத்திண்டா. விடுவேனா? அதான்!” “அம்பிகே! பாவம் மன்னிச்சு விட்டுடு. இவாகிட்டேயே காசு வாங்கி புதுசு சாத்தரேன்”. “நீ என்னடா சாத்தறது? நானாவே சாத்திண்டுட்டேனே. நானா இஷ்டப்பட்டு கழட்டி போட்டுட்டு போரவரைக்கும் இங்கேதான் வாசம். நான் சொன்னேன்னு சொல்லிட்டுப் போ. அம்மன் அருள் வேணும்னு வராளோன்னோ. அம்மனே உடம்பில் பூந்துண்டா என்ன பயம், உடனே விரட்டிவிட ஆள் வரவழைச்சாறது? போய்க்கோ”. 

சட்டுன்னு அவள் ரூபம் விலக கண்ணைத் தொறந்தான். “சாமி, என்னால் முடிஞ்சதை செஞ்சாச்சு. ரெண்டு மூணூ நாளில் குணமாகிடும். நல்ல பட்டுப் புடவையா பாப்பா போட்டோவில் கட்டியிருக்காப்போலவே அம்மனுக்கு வாங்கி சாத்திடுங்க”. நான் வரேன்னுட்டு கிளம்பிட்டான். 

கடைக்குப் போலை. இனிமேல் சாமிக்கு சாத்தின புடவையை தர்மம் செஞ்சுடணும், நாம எடுத்துக்கப்பிடாது, காமாக்ஷி கேட்டா கடையில் வாங்கிக்கோன்னு காசு கொடுத்து அனுப்பிடணும். 

வெள்ளிக்கிழமை புதுப்புடவையோட பொண்ணையும் அழைச்சிண்டு கோவிலுக்கு வந்தார் ப்ரெஸிடென்ட். பூஜை முடியர வரைக்கும் இருந்து அவர் வாங்கிண்டு வந்த புடவையில் அலங்காரம் பாத்துட்டு போனா.  

அவர் பொண் முகம் என்னவோ எனக்கு அம்பாள் ஸ்வரூபமா பட்டது. என் தாயார், அவளிடம் 5நா வாசம் செஞ்சதாச்சே! 

குறிப்பு: ரிஷிமுனிவர் காத்யாயனர் பொண் காத்யாயனி. மஹிஷாசுரனை வதம் பண்ணப் பிறந்தவள். ஒரு காரியம்னு வந்துட்டா தன் பக்தர்களை, தேவர்களை துன்புறுத்தினவாளை துவம்ஸம் செஞ்சுடுவா. கோபக்காரி. கெட்டவா, தர்மத்துலேந்து வழுவிட்டான்னா அத்தனை ஒரு வன்மத்தோட ஸ்ம்ஹாரத்துக்கு தயார் ஆகிடுவாளாம். ஸம்ஹாரம் பண்ணினாலும் கருணைக் கடாலாச்சே, தங்கூடவே வச்சுக்கணும்னு கழுத்தில் மாலையா மாட்டிண்டுவாளாம். 

துஷ்டாளுக்கே அப்படீன்னா, தன்னை சராணடைந்தவாளை எத்தனை வாத்ஸல்யத்தோட அரவணைச்சு கேட்ட வரம் தரவல்லவளா இருப்பள்? 

ஒரு கையில் காம்போட தாமரைப்பூ, இன்னொண்ணில் பெரீய போர் வாள். எதை எப்போ பிரயோகிக்கணும்னு அவளுக்கே தெரியும்.