எழுத்தாளர்
திருமதி வித்யா சுப்ரமண்யம் அவர்கள் பதிவு
#காசிப்பாட்டி #கதையல்ல_உண்மை
என் இருபத்தி இரண்டு வயசில் திருமணத்திற்கு முன் நடந்தது இது. எல்லோரும் இறப்பதற்காக காசிக்குப் போவார்கள். ஆனால் என் நெருங்கிய உறவுப்பெண்ணின் நாத்தனார் காசியில் ராணி மாதிரி வசதியாக வாழ்ந்தவர். ஆனால் மிகவும் வயதான நிலையில் தனியே அங்கிருக்க முடியாமல் அங்கிருந்த வீட்டை விற்று அந்தப் பணத்தை வங்கியில் போட்டு சென்னையில் இருந்த என் உறவினர் வீட்டுக்கு வந்து விட்டார். உறவினர் வசதியானவர் அல்ல. பாட்டி மாதா மாதம் அவர்களுக்கு பணம் கொடுத்தார். ஆனால் இவர்களோ மொத்த பணத்தையும் தரச் சொல்லி தினம் சண்டை போடுவார்கள். பாட்டியை கிடைத்த பொருட்களால் அடிப்பார்கள். பட்டினி போட்டு சித்ரவதை செய்வார்கள். சகிக்க முடியாமல் நான் என் டியூஷன் பணத்தில் பாட்டிக்கு பழங்கள் வாங்கிக் கொடுப்பேன். வீட்டில் அம்மாவிடம் சொல்லி பாட்டிக்கு இட்லி தோசை முதலியவற்றைக் கொண்டு கொடுப்பேன். நான் ஆகாரம் கொடுப்பது பிடிக்காமல் என்னையும் வாய்க்கு வந்தபடி திட்டுவார் உறவினர். நான் சட்டை பண்ண மாட்டேன்.
தன் பணம் முழுதும் கொடுத்தபிறகு, பாட்டி கூடுதல் தொந்தரவாக ஆனார் அவர்களுக்கு. சித்ரவதைகள் தொடர்ந்தன. என் கையைப்பிடித்துக் கொண்டு அழுவார். என்னை எங்கயாவது ஹோம்ல கொண்டு சேர்த்துடுடி உஷா புண்யமாப் போகும் உனக்கு, காசியிலேயே செத்திருந்தா புண்யமானம் கிடைச்சிருக்கும் இங்க வந்து இப்டி அடியும் உதையும் பட்டு சாகறேனே என்றபடி சற்றே குனிந்து என் தலையைப் பாரேன் என்றார். தலையெல்லாம் சிறிதும் பெரிதுமாய் பாணலிங்கம் முளைத்தாற்போல முழைத்திருக்கும். நடுங்கிப் போவேன். பாட்டியை நினைத்து கழிப்பறையில் நின்று அழுவேன். பாட்டிக்கு ஏதேனும் செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஆனால் என்ன செய்ய..ஏது செய்ய...ஒன்றும் புரியவில்லை. அப்பாவும், அத்தையும் புத்திமதி சொல்லி கூட உறவினர் மாறாத நிலையில் ரொம்பவும் தலையிட முடியாதென்று அவர்களும் ஒதுங்கிவிட்டார்கள்.
இந்நிலையில்தான் ஆண்டவன் பளிச்சென்று ஒரு யோசனையை எனக்குள் உதிக்கச் செய்தான். அனைத்திற்கும் வழிகாட்டுபவன் அவனன்றோ?
கபாலி கோவிலுக்கருகில் தற்போது அம்பிகா அப்பளம் இருக்குமிடம் அக்காலத்தில் பெரிய பங்களாவாக இருந்தது. அந்த பங்களா மாமி அப்பாவிடம்தான் அடிக்கடி பட்சணம் வாங்க வருவார். தீபாவளி சமயங்களில் விஸ்ராந்தியில் இருக்கற வயசானவாளுக்கு கொடுக்கணும் மாமா என்று தனியாக இனிப்புகளும், மிக்ஸரும் ஆர்டர் செய்து வாங்கிச் செல்வார். விஸ்ராந்தி என்பது ஆதரவற்ற முதியோர்களை பராமரிக்கும் ஒரு இல்லம் என்பது மட்டுமே தெரியும் எனக்கு. சிலசமயம் மாமியால் நேரில் வந்து எடுத்துச் செல்ல முடியாத நிலையில் பட்சணங்களை நானும் அக்காவும் ரிக்ஷாவில் வைத்து எடுத்துச் சென்று கொடுத்துவிட்டு வருவோம். மாமி பிரியமாய்ப் பேசுவார். ஃப்ரிஜ்ஜிலிருந்து ஆப்பிள் எடுத்து கொடுப்பார். நவராத்திரிக்கு கூப்பிட்டு தாம்பூலம் கொடுப்பார்.
என்னை எங்கயானம் கொண்டு விட்டுடேண்டி என்று என்னிடம் பாட்டி அழுத மறுநாள் நான் மாமியின் பங்களாவுக்குப் போனேன். தயங்கித் தயங்கி உள்ளே போக அட உஷாவா...வா வா...எற்று வரவேற்றார் மாமி. நான் காசிப் பாட்டியைப் பற்றி அவரிடம் சொன்னேன்.
"உங்களால பாட்டியை விஷ்ராந்தில சேர்த்துவிட முடியுமா மாமி?" கெஞ்சாத குறையாகக் கேட்டேன். மாமி யோசித்தார். நாளன்னிக்கு நா விஷ்ராந்திக்கு போவேன். நீயும் என்னோட வந்து சாவித்திரி வைத்திட்டயே இதையெல்லாம் சொல்லு. அவா சரின்னு சொன்னா சேர்த்து விட்ரலாம் என்றார்.
அப்பாவிடம் விஷயத்தைச் சொல்ல பயமாக இருந்தது? நமக்கெதுக்கு வம்பு? நீ போக வேண்டாம் வேலையப்பாரு என்று சொல்லி விட்டால்? அப்போது நான் அல்லயன்சில் வேலை செய்து கொண்டிருந்ததால் வேலைக்குப் போவது போல கிளம்பி, வீட்டில் யாரிடமும் சொல்லாமலே மாமியோடு மாமியின் காரில் விஷ்ராந்திக்கு போனேன். சாவித்திரி வைத்தியைப் பற்றி அப்போது பெரிதாக எதுவும் தெரியாது. அவரிடம் விஷயத்தைச் சொன்னேன். சரி சேர்த்துக்கறேன் என்று அவர் சொன்ன போது என் முகம் குப்பென்று மலர்ந்தது. ஏதோ படிவத்தைக் கொடுத்து நிரப்பச் சொன்னார். நிரப்பினேன். தகவல் தொடர்புக்கு என் வீட்டு விலாசத்தையே கொடுத்தேன்.
ஆனா ஒண்ணுமா...உன் சொந்தக்காராளையே பாட்டியை இங்க கொண்டு வந்து விடச்சொல்லு சரியா? அவாளும் கையெழுத்து போடணும். அதான் நல்லது என்றார். சரி என்று சொல்லி நன்றியும் கூறிவிட்டு மாமி வேலை முடிந்து வரும்வரை காத்திருந்து மாமியோடே மயிலைக்குத் திரும்பினேன். யாருக்கும் எந்த சந்தேகமும் ஏற்படவில்லை. மாமி கொடுத்த கடிதத்தை உறவினரிடம் கொடுத்து அவர்களையே பாட்டியை அழைத்துச்சென்று விஷ்ராந்தியில் சேர்க்கச் செய்தேன். புறப்படும் முன் பாட்டி என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு அழுதாள். என் தலையில் கை வைத்து எல்லா புண்யமும் சேரட்டும்டிமா என்று ஆசிர்வதித்தாள்.
இதற்குப்பின். எனக்குத் திருமணமாகி நானும் அப்பா இருந்த வீட்டிலேயே குடி வந்தாயிற்று. இரண்டோ மூன்றோ வருடம் கழித்து விஷ்ராந்தியிலிருந்து என் பெயருக்கு ஒரு தபால்கார்டு வர, அதை அப்பாதான் வாங்கினார். அவருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. என்னடி இது என்று கேட்டபடி கார்டைக் கொடுத்தார். விஷ்ராந்தியிலிருந்து, பாட்டி மரணமடைந்து விட்டதாக தகவல் வந்திருந்தது உறவினர் மகனை கொள்ளி வைத்து இறுதி காரியம் செய்ய அழைத்திருந்தார்கள்.
அப்பாவிடம் நான் நடந்ததையெல்லாம் சொல்ல, அப்பாவின் முகம் சிவந்தது. தனக்குத் தெரியாமல் இவள் இவ்வளவு காரியம் செய்திருக்கிறாளே என்ற கோபம். ஏதேனும் ஒன்று கிடக்க ஒன்று ஆகியிருந்தால் என்ற பயம். ஆனாலும் ஒருவார்த்தை கூட என்னை எதுவும் சொல்லாமல், "ஆமா!பணத்தைப் பிடுங்கிண்டு ஒரு வாய் சோறுகூடப் போடாதவா கொள்ளி போட்ரப் போறாளாக்கும்" என்று முணுமுணுத்தார். இருப்பினும் நான் அந்த கார்டை உறவினரிடம் கொண்டு காட்டி விஷயத்தைச் சொன்னேன். அப்பா சொன்னதை நிஜமாக்கினார்கள் அவர்கள். கொள்ளி போட மறுத்துவிட்டார்கள். நான் விஷ்ராந்திக்கு போன் பண்ணி சாவித்திரி வைத்தியிடம் பேசி என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதை அவர்களையே செய்யச் சொன்னேன்.
இதெல்லாம் நடந்து இருபது வருடத்திற்கு மேல் ஆகியிருக்கும். சமூக நலத்துறையின் கிரான்ட்ஸ் செக்ஷனில் நான் பணியாற்றிய சமயம் அது.
முதியோர் இல்லங்களுக்கு மான்யம் விடுவிக்கும் கோப்புகளை பரிசீலிக்கும் பணி என்னுடையதாக இருந்தது. ஒருநாள் என் முன்னாடி நிழலாட, தலைநிமிர்ந்து பார்த்த என் முகம் வியப்பிலாழ்ந்தது. என் எதிரில் நின்றிருந்தவர் சாவித்திரி வைத்தி. எத்தனையோ வருடங்களாகியிருந்ததால் அவருக்கு என்னை நினைவில்லை. நான் உடனே எழுந்து நின்றேன். அவரை என்னிருக்கைமில் அமரச் சொல்லிவிட்டு, அருகிலிருந்த ஸ்டூலில் நான் அமர்ந்து காசிப்பாட்டியைப் பற்றி அவருக்கு நினைவு படுத்தி என்னை மறு அறிமுகம் செய்து கொண்டேன். அவருக்கு டக்கென நினைவு வந்து விட்டது. எப்டியிருக்க சின்ன வயசுல பாத்தது என்றார். ஆமா இப்ப பேரன் பேத்தியிருக்கு என்றேன்.
நீ இந்த செக்ஷன்ல இருக்கறது ரொம்ப சந்தோஷம்மா இந்த வருஷ கிரான்ட் அப்ளிகேஷன் கொடுக்கத்தான் வந்தேன். நார்ம்ஸ் படி எல்லாம் இருக்கான்னு இப்பயே செக் பண்ணிச் சொல்லிடேன். ஏதானம் இல்லைன்னா நாளைக்கே இவகிட்ட கொடுத்தனுப்பறேன் என்றபடி உடன் அழைத்து வந்திருந்த உதவியாளர் பெண்ணைக் காட்டினார். நான் உடனே அவரது அப்ளிகேஷனை முழுவதும் பார்த்தேன். ஒருசில சான்றிதழ்கள் மட்டும் தேவையாக இருக்க, அதன் விவரத்தை மட்டும் ஒரு வெள்ளைத்தாளில் எழுதிக் கொடுத்தேன். நா இன்னிக்கே ஃபைலை put up பண்ண எழுதி ரெடியா வெச்சுடறேன். நாளைக்கு அந்த சர்டிஃபிகேட்ஸ் கொடுத்ததும் அதையும் சேர்த்து உடனே அனுப்பிடறேன் என்றேன். தேங்க்யு உஷா என்றபடி கிளம்பினார். அதன் பிறகும் அடிக்கடி வருவார். உஷா எங்கே என்றபடி நேராக என்னிடம் வருவார். என்னைப் பற்றியும் விசாரிப்பார்.
முதியோர் சார்ந்த பணி என்பதால் என்னிடம் ஆதரவற்ற பல முதியோர் தங்களை ஏதேனும் இல்லத்தில் சேர்த்துவிடக் கேட்டு என்னிடம் வருவார்கள். ஹெட் ஆபீஸ் என்பதால் இங்கிருந்து ஒரு சிபாரிசு கடிதம் கொடுத்தால் அவர்களை அவர்கள் ஊரிலேயே அவர்கள் விரும்பும் இல்லங்களில் சேர்க்க முடியும். அப்படி பல முதியோர்களை பல்லேறு இல்லங்களில் சேர்த்திருக்கிறேன். அந்த வகையில் நேரடியாக சாவித்திரி வைத்தியிடமும் பேசி, ஆபீசர் ஒப்பமிட்ட சிபாரிசு கடிதத்தோடு விஷ்ராந்தியிலும் பலரை சேர்த்து விட்டிருக்கிறேன்.
என் ரிடயர்மென்ட்டிற்கு ஒரு வருஷமே இருந்த நிலை. கிரான்ட் செக்ஷன் கண்காணிப்பாளாராக நான் இருந்த சமயம் ஒருநாள் சாவித்திரி வைத்தி தன் உதவியாளரோடு வந்தார். நான் புன்னகையோடு அவரைப் பார்த்து வாங்கோ என்றேன். உஷா எங்கே என்றார் என்னிடமே. எனக்கு ஆச்சர்யம். என்னாச்சு என்னை மறந்துட்டேளா என்றேன்.
மறுபடியும் உஷா உஷா என்றார். குரல் சற்றே குழறியது. எனக்குக் குழப்பம். நான்தான் உஷா என்றேன். என்னைத் தெரியாதது போல கிரான்ட்ஸ் பற்றி மட்டும் ஏதோ கேட்டார். பிறகு எழுந்து போக, நான் பின்னாலேயே சென்று உதவியாளர் பெண்ணிடம் மேடத்துக்கு என்னாச்சு என்னை நல்லா தெரியுமே அவருக்கு என்றேன். அவங்களுக்கு லேசா டிமென்ஷியா மாதிரி ஆரம்பிச்சிருக்கு மேடம் மறந்துடறாங்க என்றார் உதவியாளர். கை கழுவுமிடம் சென்று முகம் கழுவுவது போல என் கண்ணீரையும் சேர்த்து கழுவிக் கொண்டேன். அதன் பிறகு சாவித்திரி வைத்தி மேடம் அலுவலகப் பக்கம் வரவில்லை. அந்த ஆண்டிற்கான முதியோர் இல்ல மான்யங்களை விடுவித்த பிறகு, நானும் டிபி நோய்க்காக பயாப்ஸி அறுவை சிகிச்சை மேற்கொள்ள மருத்துவ மனையில் சேர்ந்தேன். நான்கு மாதங்கள் தொடர் விடுப்பில் இருந்தேன்.
இன்றைக்கு முகநூலைத் திறந்தால் சாவித்திரி வைத்தி மேடம் இறந்து விட்டதாக, ஒரு பதிவு கண்ணில் பட்டதும் என்னையுமறியாது எல்லா பழைய நினைவுகளும் பொங்க என் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. காசிப்பாட்டியின் நினைவு வந்தது. அவர் கடைசியாய் என் தலையில் கைவைத்து எல்லா புண்யமும் சேரட்டும்டி என்று சொன்னது மீண்டும் காதில் ஒலித்தது. எல்லா புண்யமும் சேர வேண்டியது உண்மையில் சாவித்திரி வைத்தி அவர்களுக்கல்லவா?
இதிலென்ன வேடிக்கை என்றால் அன்று புண்ணியம் சேரட்டும்டி என்று பாட்டி சொன்னது நியாயம். ஆனால் அவரை ஹோமில் சேர்த்துவிட்டு வந்த மறுநாள் என் உறவினரும் என்னிடம் வந்து, புண்ணியத்தைக் கட்டிண்டடி உஷா என்றபோது எனக்கு அழுவதா சிரிப்பதா என்று தெரியவில்லை.
சாவித்திரி வைத்தி மேடம், உங்கள் ஆத்மா இறையின் திருவடியை சிரமின்றி அடைந்திருக்கும்.
No comments:
Post a Comment