இருளாயீ

 55. இருளாயீ (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

சிதம்பரத்துலேந்து மாயவரம் போர வழீலே இருளாயீயை முதமுத சந்திச்சேன். மாயவரமா? அதைத்தான் மயிலாடுதுறைன்னு மாத்தியாச்சே உமக்குத் தெரியாதான்னு கேக்கலாம். கதைக்கு அது முக்கியமில்லை. 

காரில் கும்மோணம் போயிண்டிருக்கேன். சிதம்பரம் வழியாப் போய் ரெம்ப நாளாச்சேன்னு திண்டிவனம் வந்தவன் அப்படியே இடது பக்கமா திரும்பி பாண்டி, கடலூர்னு சிதம்பரம் வந்தாச்சு. திரும்பாம நேரப்போய் விருதாச்சலம் வழியாத்தான் போரது. ஒரு சேஞ்சுக்கு இப்படி. இந்த ரூட்டுலேயும் நிறைய வாட்டி. பைபாஸ் கட்டினதுலேந்து சிதம்பரத்துக்கு கிட்டக்கே பிச்சாவரம் தாண்டினதுமே பைபாஸ். சீர்காழிக்குள்ளேயும் போகாம வைதீஸ்வரன் கோவில் வந்துடும். அங்கேந்து 15 கிமீயில் நம்ப மாயவரம். 

நினைச்சிண்டே போரேன் காளையாக்குடியில் ஏதாவது டிபன் சாப்டூட்டு கும்மோணம் போய் ஹோட்டலில் செக்கின் செஞ்சுடலாம்னு காரை கவனமா ஓட்டிண்டு போரச்சே ஒரு இடத்தில் டடக்குன்னு ரோட்டில் கிடந்த கட்டையில் பின் சக்கரம் ஏறித்துன்னு தெரிஞ்சது. கள்ளிப் பலகை. ஏதோ பழம் வைச்ச பெட்டியோட மூடி வண்டீலே எடுத்துண்டு போனது ரோட்டில் கிடக்க, அதில் துருத்திண்டிருந்த ஆணி என் கார் டயரை பதம் பாக்க வண்டியை நிறுத்தி என்னன்னு. 

இந்த ஸ்ட்ரெச்சில் ரோடு வளைஞ்சு வளைஞ்சு போகும். போக வரன்னு ரெண்டு லேன்தான். ஒதுங்கி நிறுத்தினா ஜாக் வச்சு தூக்கி டயரை மாத்தலாம். சமதளமா கிடைக்கலை. வரிசையா புளியமரம். நெம்பர் போட்டு குத்தகைக்கு விட்டிருக்கா. நிழலாத்தான் இருக்கு. மத்தியானம் 3 மணி. ரோட்டில் ஈ காக்காய் இல்லை. உதவிக்கு யாராவது இளவட்டம் வந்தா டயரை மாத்த கொள்ள தோதுப்படும். 

காசு தந்துடலாம்னு பாக்கரச்சேதான் தூரக்க ஒரு பொண், வயசு 35க்கு ஆஸ்பாஸ் இருக்கும் ஒல்லியான தேகம் ரெண்டு பசுமாட்டையும் சில ஆட்டுக் குட்டிகளையும் லாவகமா கயித்தில் கட்டி அழைச்சிண்டு தலையில் பிளாஸ்டிக் பக்கெட் நிறைய எதையோ வச்சிண்டு மொள்ள வந்திண்டிருக்கா. அவ வர ஸ்பீடைப் பாத்தா எதுக்கும் அவசரப்படாம, சொச்ச வாழ்க்கை பூரா அவள் போய்ச்சேர வேண்டிய இடத்துக்கு போகாமலேயே கழிச்சுடணும்கிற வைராக்யத்தோட கிளம்பினா மாதிரி. அவளுக்கு ஏத்தா மாதிரி அந்த கால்நடைகளும் இன்னைக்கு வேண்டாம் நாளன்னைக்கு போயிக்கலாம்னு அத்தனை சாவகாசமா. 

சீக்கிரம் கிட்டக்கே வந்தா இங்கே பங்க்ச்சர் மெக்கானிக் இருக்காங்களான்னு கேக்கலாம். இல்லைன்னா யாரையாவது ஒத்தாசை செய்ய அனுப்புவியான்னு. தனியா காரை ஓட்டிண்டு லாங்க் போரச்சே இப்படி நடந்தா பிர்ச்சனைதான். நிறைய ஊர்சனம் இருக்கும் சாலைதான். கார்த்தாலே 10க்குள்னா அத்தனை பேர் போயிண்டும் வந்துண்டும். வைதீஸ்வரன் கோவிலும், மாயவரமும் பெரீய சென்டர்ஸ். ஸ்கூலும் காலேஜும், அலுவலங்களுமா ஜனநடமாட்டமா. இப்போ என்னவோ எல்லாரும் சாப்டூட்டு தூங்கிண்டிருக்காபோல் ஒரு பிரமை.  

கிட்டக்கே வந்துட்டா. நானும் சித்தே அவளை நோக்கிப் போய் “ஏம்மா, கார் டயர் பங்க்ச்சர் ஆகிடுத்து. கழட்டி மாத்தணும், யாராவது ஆள் கிடைப்பாங்களா?” என்னை மேலும் கீழுமா பாத்துட்டு “எங்க வூட்டுக்காரரை அனுப்பரேன் சாமீ, அதோ குடிசை, அதுதான் என் வீடு.” சொல்லிட்டு கையில் இருந்த கயிறுகளை என் கையில் தந்து “கொஞ்சம் பிடீங்க” கொடுத்துட்டு நடையை எட்டிப் போட்டு குடிசையை நோக்கிப் போரா. 

கயித்தை பிடிச்சிண்டு நின்னா சுத்தி மாடுகளும் ஆடுகளும். என்னவோ போல் ஆகிடுத்து. SX4 சில்வர் செடான் ஓட்டிண்டு ஜீன்ஸும் ஆரஞ்சு கலர் டீஷெர்ட்டும் போட்டுண்டு ரேபான் கிளாஸை முன்காலரில் தொங்கவிட்டுண்ட மாடு மேய்க்கரவனை பாத்திருக்கேளா? அவள் செஞ்சது சரிதான். இதுகளோட போனா குடிசைக்குப் போக அரைநா ஆகும். 

வீட்டுக்காரரரோட வரதைப் பார்த்தேன். அவன் கையில் அரிவாள். மரமேறுவானோ? அதை ஏன் எடுத்துண்டு வரணும்? என்னன்னு சொன்னாளோ? ஆத்துலேந்து கிளம்பினா அரிவாள் இல்லாம போமாட்டாளா?  கும்பிடு வச்சுட்டு “என்ன செய்யணும் சாமீ சொல்லுங்க”. செய்முறை விளக்கம் கேட்டு நிமிஷமா வீலை மாத்திட்டு, டிக்கியில் பங்கிடு செஞ்சுட்டு “மாயவரத்தில் பங்க்சர் ஒட்டிக்கலாம்.” 

கையிலிருந்த கயித்தை வந்ததும் வாங்கிண்டுட்ட அந்த பெண், நடந்ததை கண்கொட்டாம பாத்தவள், “வா சாமி! வூட்டுக்கு வந்து டீ குடிச்சுட்டுப் போ”. கிராமங்களில் விருந்தோம்பல் இன்னும் குறையலை, நாமதான் தண்ணீர் கஷ்டம் அது இதூன்னு சப்பைகட்டு தேடி வீட்டுக்கு யார் வந்தாலும் பஹிஷ்கரிப்போம். “அதுக்கென்ன, வரேன்.” காரைப் பூட்டிண்டு கிளம்பிட்டேன். 

நின்னிண்டிருந்த இடத்துலேந்து 300அடி தள்ளி வயலுக்கு நடுவில் குடிசை. வாசலில் கயித்துக் கட்டில். “நான் பிடிச்சிண்டு வரேனே?” கால்நடைகளை மீண்டும் என் வசம் ஒப்படைக்க கையை நீட்ட, “வேண்டாம் சாமி, யோசிக்காம மின்னாடி உங்க கையிலே கயித்தை வச்சுப்புட்டேன்!” மன்னிப்பு கேட்டா. இஞ்சி நசுக்கிப் போட்டு டீ பிரமாதம். சக்கரை வேண்டாம்னு சொன்னேன். ஆனாலும் இனிச்சது. பனங் கல்கண்டு. ஒண்ணும் செய்யாது சாமீ.” 

விசாரிச்சு தெரிஞ்சிண்டது இதான். அவள் பேர் இருளாயீ. இவன் பரமசிவம். வயலுக்கு காவல். இந்த வருஷம் இங்கே, அப்புரம் எங்கேன்னு தெரியாது. ரெண்டு பேருக்கும் சேர்த்து மாசம் மூவாயிரம். அதைத் தவிர ஏதாவது அத்தையும் இத்தையும் செஞ்சு சம்பாத்தியம் வருமாம். “மாடு வச்சிண்டிருக்கேள்? எப்படி? பராமரிக்க சிலவாகுமே? உடல் உழைப்பையும் கேக்குமே?”

 “மாடு குத்தகைக் காரங்களொடது. பால் நின்னிடுச்சு சாமீ, அடிமாட்டுக்கு தரலாம்னு பெசவே அழைச்சிட்டு வந்துட்டேன். கொன்னுபோட மனசில்லை. நாங்க பாத்துக்கரோம்னு. போர இடத்தில் வந்தா அதுபாட்டுக்கு மேஞ்சுக்கும். குடிசைக்கு பக்கத்துலே கட்டிவச்சா துணையாச்சு. எங்களுக்கும் பிள்ளை குட்டி இல்லை”. “4 ஆடு இருக்கே!, நல்ல வரும்படியா?” 

புரிஞ்சுக்காம வாயில் வார்த்தைகள் வந்துடும். ரெம்ப படிச்சு பல ஊர்களை, நாடுகளை சுத்தி வந்ததின் பலனோ? 

“நீ வேற சாமி! இது அரசாங்கம் சும்மா தந்தது. எல்லாரும் வளர்த்து கசாப்புக் கடைக்கு போட்டு காசு பண்ருவாங்க. நாங்க பிள்ளை மாதிரி வளர்க்கரோம். இருக்கரவரைக்கும் இருக்கட்டும்”. ஆச்சர்யந்தான். எல்லாத்தையும் காசாவும் பணமாவும் பாக்காம, சக உயிரா. காரில் வந்துட்டா இன்னும் நமக்கு மெச்யூரிடி வரலை. 

என்னமோ தெரியலை காரில் ஏறி கும்மோணம் போயிடணும்னு படலை. மனசில் பட்டதை சொல்லிட்டேன். “பரமசிவம். இங்கே கொஞ்ச நேரம் உக்காந்திண்டிருந்துட்டு போட்டமா. ஒண்ணும் தொந்திரவு இல்லையே?” “அது என்ன சாமி, இப்படி கேக்கரீங்க. தாராளமா இருங்க. வேணும்னா அப்படியே படுத்துக்கிங்க”. “படுக்க வேண்டாம். இந்த இடமும் சூழலும், சுத்தி வயலும் நன்னா இருக்கு. எங்கூரில் இப்படி கிடைக்காது. அதான்”. 

நான் அப்படியே உக்கார, “இதோ வரேன் சாமீ!” உள்ளே போனா. அவா பேசிப்பது காதில் நன்னாவே கேட்டது. “காலேலேயே போயிட்ட. கவலையாப் போச்சு. போன காரியம் என்னாச்சி? நம்ப ஆடு கிடெச்சதா? யார் ஓட்டிட்டு போனாய்ங்க? கண்டுபிடிச்சயா? வெள்ளை ஆடா ஓட்டிட்டு வந்துட்ட?” சரமாறியா கேள்வி இவன்கிட்டேந்து. அப்படின்னா இவா ஆடு திருட்டுப் போச்சா? நான் பிடிச்சிண்டிருந்தது இவா ஆடு இல்லையா? இவளும் திருடிண்டு வந்துட்டாளா? இவா பேசிப்பதை கேக்க ஆரம்பிச்சேன். தப்புத்தான். ஆனா இங்கே ஏகாந்தத்தில் அதுவாவே விழுந்ததே! 

“குத்து மதிப்பா ஆட்டை திருடினவன் நத்தம் பக்கமாத்தான் போணம்னு போனேன். அங்கே பாய் கடையிருக்கு. கசாப்புக் காரன். திருட்டு பிழைப்பு. அதுக்கு முன்னமே பாத்துட்டேன் நம்ம ஆடு மாதிரி சிலதை பிடிச்சு தரதரன்னு இழுத்துகிட்டு போரான் கவுன்சிலர் கந்தசாமீ ஆளு கோவிந்தன். அவன்தான் கவர்ன்மென்டிலே தரச் சொன்னாங்கன்னு 3 மாசம் மின்னாடி 4 ஆட்டை விட்டூட்டு 8 ஆட்டுக்கு கைநாட்டு வாங்கிட்டு போனான். பண்டிகை வருதூன்னு அவனே திருடிட்டுப் போரான். கசாப்புக்கு வித்து பணம் பண்ருவான்”.  “பிடிச்சு கேக்க வேண்டியதுதானே?” 

“முடியலைங்க! மாடும் கூடவே வந்திருச்சா, நான் போகக்குள்ளே ஆட்டை வேனில் ஏத்திக்கிட்டு வேகமாப் போட்டான். பின்னாடியே அதே திசையில் நானும் போனேன். நத்தம் 4 கிமீ. போவக்குள்ளே ஆட்டை அறுத்துட்டாய்ங்க படுபாவீங்க. காசை எண்ணிக்கிட்டு கோவிந்தன். திரும்பி வரான். கவுன்சலர் வீடு சொலசகரநல்லூர். அங்கே போரான். பின்னாடி போய் நெட்டி காலால் ஒதெச்சேன். தொபுக்கடீர்னு விழுந்தான். யாரும் பக்கத்தில் இல்லை. எழுந்து அடிக்க வரான். பொட்டப் பிள்ளைதானே அடிச்சு துவெச்சுப் போட்டுட்டு போயிடலாம்னு நினெச்சாவளோ?” 

“அடீ இருளாயீ! அடி உதைன்னு ஏ போகுதேய்? இவன்தான் திருடினான்னு சொன்னா நான் போய் விசாரிக்க மாட்டேனா. நீ எதுக்கு புள்ள?” “ஆமா! உண்னிட்டே சொல்லி, எழுந்திருச்சு போவத்துக்குள்ளே ஓடிடுவான். செய்யவே இல்லைன்னு சாதிப்பன். நீ அடிச்சு ஏடாகூடமா ஆச்சுன்னா போலீஸ் கேஸாப்பூடும். அதான் நானே அடிச்சேன்”. “சும்மாவா இருந்தான். காட்டுப் பயலாச்சே?” “அந்தப் பக்கமா வந்த இன்னும் ரெண்டு பொட்டப் பிள்ளைங்க நான் அடிப்பதை பாத்துட்டு எங்கிட்டே தகறாரு செஞ்சிருப்பான்னு அவளுகளும் சேர்ந்து அடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. அப்புரம் சில ஆம்பிள்ளைகளும் சேர்ந்து அவனை மரத்தில் கட்டிப் போட்டுட்டு என்ன நடந்திச்சு கேக்க, சொன்னதும் இன்னும் அடிச்சாங்க”. 

“பிள்ளைங்க கழுத்தை அறுத்தாச்சு, ஒண்ணும் செய்ய முடியாது, ஆனா கசாப்புக்கு வர அடுத்த 4 ஆட்டை உனக்கு தரேன், விட்டுடூன்னு கெஞ்சினான். இதுகளை தந்தான். இதுகளை பாக்கவே பாவமா இருந்துச்சு. இளுத்துகிட்டு வந்தாச்சு. நீ வெளீயே போனியான்னா சூதனமா நடந்துக்க. கவுன்சலர் ஆளுங்க காட்டமா இருக்காய்ங்க. வம்பு செய்வாங்க”. 

“அட விடு புள்ளே. அதான் அரிவாளும் கையுமா சுத்தரேனே! நீ தான் மாடு மேய்க்கப்ப கவனமா இருக்கோணூம்”. பேசி முடிச்சிட்டு வெளீலே வந்தா. நானும் இருளாயீ பத்தி சுவாரஸ்யமான தகவல் கிடெச்சது. இப்போ கிளம்பினா 1 மணி நேரத்தில் கும்மோணம் போயிடலாம். நாம வந்த வேலையைப் பாக்கலாம்னு. 

என்ன சொல்லியும் நான் தந்த 100 ரூபாயை “வாங்கிக்கவே மாட்டோம்”னு சொல்லிட்டா. ‘இன்னொருக்கா வரப்போ வரேன்’னு சொல்லிட்டு “இந்த ஊருக்குப் பேர் என்ன?” கேட்டேன். தர்மநாதபுரமாம். எப்படியெல்லாம் சின்னச் சின்ன ஊர்களுக்கு நாம பேர் வச்சிருக்கோம். நடப்பது என்னவோ தர்மத்தைத் தவிர வேறென்னவோ. 

அங்கேந்து இருளாயீ சொன்ன நத்தம் கிட்டக்கேதான். 3 நிமிஷத்தில் கடந்தாச்சு. இதுகிட்டேதான் கோவிந்தனை பிடிச்சு இருளாயீ மொத்தினான்னு நினெச்சிண்டேன். இன்னும் கொஞ்சம் வந்தா சொலசகரநல்லூர். அட, அந்த திருட்டு கவுன்சலர் இங்கேதான் ஜாகைன்னு ஞாபகம் வந்தது. 

இத்தனை சொன்னவன் நான் யார்னு சொல்லலை. ரிடயர்ட் ஐஜி. கும்மோணத்தில் அரசு மகளிர் கலைக் கல்லூரியில் “நேர்கொண்ட பார்வை” என்ற தலைப்பில் பேச வந்தேன். பொண்கள் இந்தக் காலத்தில் நேர்மையாயும் துணிச்சலாவும் தங்களைக் காத்துக்கொண்டு எப்படி வாழக் கத்துக்கணும்னு பெச வந்திருக்கேன்.  

என்னத்தை மேற்கோள் காட்டி என்ன உதாரணக்கதை சொல்லி பேசியிருப்பேன்னு நினைக்கரேள்?

கிளம்ப்ரப்போ பழைய போலீஸ் அதிகாரியா சொன்ன அட்வைஸ் நினைச்சுப் பாத்துண்டேன். "இருளாயீ, இந்த மாதிரி அயோகியர்களை அடிக்கற்த்துக்கு மின்னாடி அவன் தலையில் ஒரு பழைய போர்வையை துக்கிப் போட்டு யார் எத்தனைபேர் அடிக்கரான்னு தெரியாதமாதிரி விளாசணும். போலீஸிலுமொண்ணும் செய்யமுடியாது".