ஓ, ரசிக்கும் சீமானே

 37. ஓ, ரசிக்கும் சீமானே! (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

எல்லாக் கலைஞர்களுக்கும் முக்கியமா ஒண்ணு தேவை. ரசிகாள். கூத்தாடிக்கு மெடையை விட எதுத்தாப்போலே கூட்டம். பாடகனுக்கு கைத்தட்டல். கதை எழுதரவனுக்கு வாசகர்கள்.  

நான் மின்னேல்லாம் வருஷத்துக்கு ஒரு நாவல் எழுதிண்டிருந்தேன். சில அவார்ட்ஸ் கிடைச்சதும் வருஷத்து ரெண்டு எழுதுங்கோன்னு கோதண்டம், என் பப்ளிஷர் கேட்டுக்க எழுதித் தந்துடறது. அப்பரம் சொன்னான். “வாசுதேவன் சார்! நீங்க ஏன் சிறுகதை எழுதப்பிடாது?” அதுத் தனிக் கலை. செஞ்சு பாக்கலாம், என் நாவல்களைப் படிக்கும் ரசிகா என் சிறுகதையையும் படிக்காமலா போயிடுவா? “பப்ளிசிடி நாங்க பாத்துக்கரோம், 25 கதை ரெடியானதும் சொல்லுங்கோ தொகுப்பாப் போட்டுடலாம், நிறையபேர் வாங்குவா.” வற்புருத்த “ஆகட்டும்”னேன்.  

நாவல் எழுத அஞ்சாறு மாசம் பிடிச்சது. அதுக்கப்புரம் எடிட்டிங்க், அது இதுன்னு. சிறுகதை சீக்கிரமா எழுதலாம். 25 கதைக்கு எவ்வளவு நாள் ஆகும்னு தெரியலை. செஞ்சு பாத்தாப் போச்சு.

 “இந்திரா”ன்னு புனைப்பெயரில் எழுதுவேன். சிறுகதைக்கு வேற வச்சுக்கலாம்னு. இந்திரா ஆத்துக்காரி பேர். இருப்பதோ ஒரு மனைவி. இன்னொரு பேருக்கு எங்கே போவேன்? கோதண்டம் சொன்னான், “வாலி”ன்னு எழுதுங்கோ. ந்யூமராலஜி வொர்கவுட் ஆறது”. அவனுக்கு தெரியும் தொழிலின் நெளிவு சுளிவெல்லாம். நாம கதையில் கான்சென்ட்ரேட் செய்யலாமே! 

முத மூணு கதை எழுதினதும் “படிச்சுப் பாரு, செட் ஆகுமான்னு சொல்லு, அப்படியே மிச்சத்தை எழுதிடரேன்.” அனுப்பி வச்சேன். கோதண்டம் வழக்கமா என்ன செய்வானோ அதைத்தான் செஞ்சான். 

அவனுக்குன்னு நெறுங்கிய சிலர், கதையில் ஆர்வம் இருப்பவாளை திங்க் டாங்க் மாதிரி வச்சு, இதைப் படிச்சு உங்க மனசுக்குத் தோணினதை சொல்லுங்கோன்னு கொடுப்பன். அப்புரம் அவாளொட உக்காந்து பேசி இதை பப்ளிஷ் செஞ்சா என்ன மாதிரி வரவேற்பு கிடைக்கும்னு தெரிஞ்சிண்டு எனக்குச் சொல்லுவான். அப்புரம் நானும் அவனும் ஏதாவது திருத்தங்கள் வேணுமா, க்ளைமாக்ஸை மாத்தலாமா, இப்படியே கான்ட்ரோவெர்ஷியலா வச்சே வெளியிட்டு காசு பாக்கலாமான்னு. என் சிறுகதைகளும் அவாளுக்கு போச்சு. 

சின்ன கதைதானே, க்விக்கா அபிப்ராயம் கிடெச்சுடும்னு, அப்பூரமா சொச்சத்தை எழுதலாம்னு வச்சுட்டேன். 

ஒரு வாரமாச்சு. கோதண்டம் போன். “வாசுதேவன். நாளைக்கு பதிப்பகத்துக்கு 3 ,மணிக்கு வரீங்களா. நீங்கதான் வாலீன்னு சொல்லாம எங்கள் உரையாடலில் கலந்துக்க வைக்கலாம்னு இருக்கேன். கதை உங்களுக்கும் தெரியுமே. நீங்களும் ஏதாவது பேசுங்கோ. மத்தவா என்ன சொல்ரான்னு தெரிஞ்சுடும். ஹை டீ உண்டு.” 

வள்ளுவர் கோட்டத்துலேந்து வரச்சே கோடம்பாக்கம் ரயில் பாலம் ஏறி இறங்கினதும் மேனகா கார்ட்ஸ் தாண்டி பீச்சாங்கை பக்கம் திரும்பினா மூணாவதா கோதண்டம் ப்ரெஸ். 

போனதும் இன்னும் மூணூ பேர் வந்தா. ரெண்டுபேர் பெண்கள். கோமதியாம் 65 வயசிருக்கும் நாள்பூரா படிப்பாளாம். வசந்தா இந்தியன் வங்கியில் மேனேஜர். சரவணன் திநகரில் துணிக்கடை வச்சிருக்கான். கோதண்டம் என்னத்தை ப்ரின்ட் போட்டாலும் வாங்கிண்டு போயிடுவானாம், நான் கோயமுத்தூர் மணிகண்டன்னு அறிமுகமானேன். இங்கேயே அடையாரில் இருப்பவனை கோவைன்னு ஏன்? தெரியலை. பின்னாடி அத்தனை தூரம் தேடிண்டு அடிக்க போமாட்டான்னு இருக்கும். 

ஆரம்பிச்சது வசந்தாதான். “முதல்லே முணு கதைக்கும் மார்க் தரலாம். அப்புரம் விவாதம் பண்ணலாம். கடைசீலே மார்க்கை ரிவ்யூ செஞ்சுக்கலாம் சரியா?” எல்லாரும் தலையை ஆட்டினோம். 

“தேக்குமரம் 7, பென்ட் ஹவுஸ் 4 ஆரத்தி 8. நீங்க என்ன சொல்ரேள் சார்?” சரவணன் “இதுக்கு நான் ஒத்துக்க முடியாது, நான் முறையே 8, 6, 9 தருவேன்”. கேட்டுண்டு இருந்த கோமதி “எனெக்கென்னமோ ஆரத்தி டாப்ஸ். 10க்கு 10 தரலாம். மிச்சத்துக்கு 5தான்”. எல்லாரும் என் முகத்தைப் பாத்தா. நீயும் எத்தையாவது சொல்லுன்னு கோதண்டம் கண் அடிச்சான். “மூணுத்துக்கும் 7.5 தருவேன். நான் பாக்காததை நீங்க பாத்து ரசிச்சிருந்தா இன்னும் 1 கூட்டித் தருவேன்.” 

இவன் யார் முதத்தடவையா விவாதத்தில் கலந்துக்கரான்? கோயமுத்தூர் காரன், இவனே எழுதினாப்போலே மார்க்கை அள்ளிப் போடரான்னு நினெச்சாளோ! அவா பாட்டுக்கு கதையை விளாசித் தள்ள ஆரம்பிச்சா. 

“’ஆரத்தியி’ல் பத்மா காரெக்டர் பிடிச்சிருந்தது. ராமசுப்பு மாதிரி கோட்டான்களை தினம் நாலு மொத்து தாம்பாளத்தால் மொத்தி எடுக்கணும். அப்போதான் ஆண்களுக்கு புத்தி வரும்.” கோமதி சொல்லி, வசந்தா ஆமோதிக்க சரவணன் நெளிஞ்சான். “என்னவோ ராமசுப்பன் உங்க கையைன்னா பிடிச்சு இழுத்தாப்போல பெசரீங்க! ‘பென்ட் ஹவுஸி’ல் ஷைலஜா பண்ணினது எந்த விதத்தில் ஞாயம்? வீட்டுக்காரர் வெளிநாடு அந்தண்டை கிளம்பலை இந்தண்டை கள்ளக் காதலனை வரவழைச்சு, எதேச்சயா திரும்பி வந்த கணவனை – அத்தனை செஞ்சு வசதியா ஆசையா வச்சுண்டவனை – டென்னிஸ் பேட்டால் அடிச்சுக் கொல்வது என்ன நியாயம்? அவளைன்னா தாம்பாளத்தால் மொத்தணும்?”  

சபாஷ் சரியான போட்டி. என் கதைகளும் ஆண் பெண் இருபாலாருக்கும் இருக்கக்கூடிய அவல எண்ணங்களை சொல்லப்போக இவா மூணுபேரும் சண்டை போட்டுப்பது நன்னா இருந்தது. 

பெச்சை மாத்த கோமதி, “அது என்ன தேக்குமரம்? ஓவர் சென்டிமென்ட். ஆத்துக்காரி வீட்டில் வளர்ந்து நிக்கும் மரங்களை வெட்டி காசு பாக்கணும்னு அலையரா இவன் அப்பா வச்ச மரம்னு சென்டிமென்ட் பெசரான்”. சரவணன் சும்மா இல்லாம, “பேராசை பொண்கள்! மரத்தை காப்பாத்த வைர அட்டிகைன்னா லஞ்சமா கொடுத்தான்! ஆண்களை பெண்கள் எப்படி படுத்தி எடுக்கரான்னு ஆசிரியர் நன்னாவே ரெண்டு கதைகளில் சொன்னர். ‘ஆரத்தி’யிலும் சபலம் எல்லாருக்கும் வரதுதான். ஏன் பொண்களுக்கு சபலமே வராதா என்ன? பத்மாவொட தோழிகள், அத்தனை வேலை வாங்கிண்டவா, அவளது நீன்டநாள் செக்யூரிடீக்காக ஒருவரன் பாத்து பண்ணி வைக்கணும்னு தோணாத வைதேகியும் மனிதாமமில்லாத ஜந்துக்கள்”. 

நான் உடனே “ராமசுப்புவை அடிக்கறத்துக்கு மின்னாடி தாம்பாளத்தை வைதேகி மண்டையில்னா இறக்கியிருக்கணும்?” வசந்தா, “கோதண்டம்! நீங்க என்ன சொல்ரீங்க? எனெக்கென்னமோ எங்களை காரசாரமா சிண்டைப் பிடிச்சு இழுத்துக்கரா மாதிரி விவாதம் செய்ய வச்சதே அந்தக் கதாசிரியரின் வெற்றின்னு வச்சுக்கலாம்”.  கோதண்டம் என்னைப் பாத்து சிரிக்க கேக்கும் சமூசாவும் வந்தது. 

இவாள்லாம் போனதும் கோதண்டம் சொல்ரான் “சீக்கிரம் இதே மாதிரி 25 கதை எழுதிக் கொடு, மிச்சத்தை இவாகிட்டே காமிக்க வேண்டாம், எடிட்டிங்கு அனுப்பி பப்ளிஷ் செஞ்சுடலாம். ‘உங்கள் அபிமான இந்திரா, பிரபல புது அவதாரத்தில் வாலியாக’னு போட்டுக்கலாம்”. 

ஆத்துக்கு வந்துட்டு10 நா சும்மாத்தான் இருந்தென். ரைடர்ஸ் ப்ளாக் மாதிரி பட்டது. நாவல் எழுதரச்சேயும் வரும். எங்கேயாவது கிளம்பிப் போயிடறது. நாவல்னா? அதுவும் சிறுகதையின் தொகுப்பே! எல்லா கதையிலும் ஒரே கேரக்டர்ஸ். அவா சரித்திரமே நீண்டு பல குட்டிக் கதைகளா இழுத்து. ஒவ்வொரு சேப்டரும் ஒரு கதை, ஒண்ணோட ஒண்ணை தொடர்பு படுத்தி, சித்தெ சஸ்பென்ஸ் வச்சு அப்புரம் என்ன ஆச்சோன்னு அடுத்த அத்தியாயம். என் நாவல்கள் பத்த்ரிகைகளில் சீரியலைஸ் செய்யரச்சே இந்த யுத்தி எடுபடும். இல்லைன்னா மாத்தி எழுதிக் கொடுப்பேன். சிறுகதை ஒருக்கா எழுதிட்டா அவ்ளோதான். 

கிளம்பிட்டேன் கோடைக்கானலுக்கு. நானும் இந்திராவும். அவளுக்கு நான் மூணு பெயர்களோட வலம் வருவது தெரியுமோ என்னவோ. இந்திராவா இருப்பது தெரியும், ஒருநா மணிகண்டனா இருந்ததும் வாலியாப் ஆப்போறதும் தெரியுமா? 

விசெஷம் என்னன்னா அவள் நான் எழுதுவதை படிப்பதில்லை. அதுக்கெல்லாம் நேரமில்லைன்னு போயிடுவா. ஒருக்கா எழுதி வச்சிருந்த ட்ராஃப்ட்டை பாத்துட்டு “என்ன இது? என்னெல்லாமோ கன்னா பின்னான்னு? இதெல்லாமா காசு கொடுத்து வாங்கிப் படிப்பா?” சலிச்சுண்டு போனா. எனக்கு இந்த மூணு சிறுகதைகளையும் இவளைப் படிக்க வச்சுடணும்னு. 

கொடைக்கானல் போரச்சே கையில் அந்த 6 பக்கங்களை ப்ரின்ட் எடுத்துண்டு ஹோட்டலுக்குப் போனதும் அவள் கண்ணில் படரா மாதிரி வச்சுட்டு குளிக்கப் போனேன். வரச்சே படிச்சிண்டிருக்கா. படிக்கட்டும். என்ன சொல்ரான்னு பாப்பம். அவளா சொல்லுவா. இல்லை எடுத்த இடத்தில் வச்சுட்டுப் போவா. 

காட்டேஜ் வாசலில் வந்து கொடைக்கானல் ஏரியின் சௌந்தர்யத்தை ரசிக்க ஆரம்பிச்சேன். சித்தே கழிச்சு பக்கத்தில் வந்து உக்காந்துண்டா. என் தோளில் கை போட்டு கிட்டக்க இழுத்து தலையை சாச்சிண்டா. ஹிதமா இருந்தது. 

“பக்கம் பக்கமா எழுதித் தள்ளுவேளே இது என்ன சிக்குனூண்டா? கற்பனை வத்திடுத்தோ?” இப்படியுமா யோசிப்பா? “இது சிறுகதை, இப்படி வேணும்னு கோதண்டம் கெட்டான். நீ படிச்சாயா?” 

“எல்லாம் படிச்சேன். நான் எப்போ உங்களை தேக்குமரத்தை வெட்டி விக்கணும்னு சொன்னேன்?” அச்சச்சோ! கதையில் எழுதினதை நிஜம்னு! “அது கதையில், ஒரு காரக்டரே சொல்ராப்போலே எழுதினது. நம்ப கதையில்லையாக்கும்”. அப்புரம் மூஞ்சியை வாடினாப்போலே வச்சிண்டு, “’அரத்தி’ன்னு ஒண்ணு படிச்சேன், அதில் ஏன் ராமசுப்பு மாமாவை பத்மா தாம்பாளத்தில் அடிச்சுட்டதா பண்ணிட்டேள்”.  “அவனுக்கு தண்டனை வேண்டாமா? அப்பத்தைக்கு இவள் கையில் தாம்பாளம்தான் இருந்தது. பிராம்ணா கதையில் வீச்சரிவாளெல்லாம் வராது”. 

“அதுக்கில்லை அவன் செஞ்ச காரியத்துக்கு அவன் கண் ரெண்டையும் கொள்ளிக்கட்டையால் தேய்ச்சு விட்டிருக்கணும் அதுக்குத்தான் கேட்டேன்”. அம்மாடி! எப்படியெல்லாம் யோசிக்கரா? இவளுக்கு கோமதியும், வசந்தாவும் தேவலை. “சரி வாங்கோ. சில்லிப்பு அதிகமாறது உள்ளே போலாம்”. 

“மூணாவது கதை படிக்கலையா?” “அந்தப் பேய்க் கதையா?” “பேய்க்கதை இல்லை. வேணும்னா ஆவிக்கதைன்னு வச்சுக்கலாம். மனைவியால் அடிச்சு கொல்லப்பட்ட கணவனின் ஆவி அவள் ஏன் அப்படி செஞ்சான்னு ஜெயில்லேந்து வந்ததும் விசாரிக்க உக்காந்திண்டிருக்கும் கதை. நீ என்ன நினைக்கராய்?’ “கள்ளக் காதலனெல்லாம் பெரீய மேட்டரா?” பக்குன்னுது. 

படுத்துக்கரச்சே பேப்பரில் வந்த விளம்பரத்தை காமிச்சு, “இந்த வைர நெக்ளஸ் எனக்கு எப்படி இருக்கும்?” ஜோரா இருக்கும். கதை எழுதித் தந்தா கணிசமா கொடுப்பன். ஏதாவது வாங்கிக்கலாம்”. வீக் மொமென்டில் வாயை வச்சுண்டு சும்மா இல்லாம எத்தையாவது சொல்லி விடுவதுதானே நம் வழக்கம்! 

“சரீ”ன்னுட்டு போனவள் நைட்டீ மாட்டிண்டு வரவே தூங்கலாம்னு இருந்தவன் இவளைப் பாத்துட்டு நன்னா முழுச்சிண்டு எழுந்து உக்காந்துண்டேன்.  அவள் கண்களில் இன்னும் நூறு கதைகளுக்கான கரு பிரகாசிப்பதை பாக்க முடிஞ்சது. எல்லாத்தையும் இன்னைக்கே சொல்லி எழுத வைப்பாளோ? 

“இனிமேல் சிறுகதை எழுதினா எனக்கு காமிச்சுட்டு அனுப்புங்கோ. நான் சொல்ராப்போலே முடிவு

 இருக்கணும். சொல்லிட்டேன்”.  “சரீ”ன்னதும்தான் கிட்டக்கே வர விட்டா.