ட்விஸ்ட்

 67. ட்விஸ்ட் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

இன்னைக்கு வாழ்க்கையில் முக்கியமான நாள். என்னை பேட்டி எடுக்க வரா. டிவீக்காக. பொறாமையா இருக்குமே! புரிஞ்சிக்க முடியறது. ஆனால் ஒண்ணும் செய்ய முடியாது. பிடிக்கலைன்னா மேலே படிக்க வேண்டாம். எனக்கென்ன போச்சு? 

யார் பேட்டி எடுக்கப்போரா? உம்மையா? எதுக்கு? நீர் என்ன செஞ்சீர்? சொல்ரேன். 

ஆனந்த விகடனின் மாணவர் பத்திரிகையாளர் திட்டமாம். இளம் பிராயத்தினர் பத்திரிகையாளரா ஆணம்னு விண்ணப்பித்து பயிற்சி. அப்புரம் வேலையை தொடங்கலாம். அவர்கள் எழுதின கட்டுரை, செய்தி சேகரிப்பு விஷயங்களுக்கு முன்னுரிமை தந்து பிரசுரிப்பாளாம். பயிற்சியில் எழுத்துலகில், ஜேர்னலிஸத்தில் பேரெடுத்தவா பரிச்சயம் ஏற்படுத்தி பழகவச்சு. இதில் சேர்ந்து வொகேஷனாப் பண்ணிக்கரவா ஏராளம். 

இந்த வருஷம் முதல் மூணு மதிப்பெண் வாங்கினவா பிரபல எழுத்தாளரோட சொற்பொழிவை கேக்கரச்சே அவர் சொல்லியிருக்கார், “வளர்ந்து வரும் கதைசொல்லிகளில் அதி பிரசித்தி பெற்றவரும் அற்புதமான படைப்புகளை தருபவருமான பஞ்சாபகேசனை நேரில் போய் பேட்டி எடுங்கள், நல்ல விஷயங்களை தெரிஞ்சுக்கலாம், பயிற்சியும் கிட்டும்”. 

நான் தான் அந்த பஞ்சாபகேசன். பாத்து பேசிண்டிருந்துட்டுப் போகன்னு வரா. ஆத்துக்குத்தான். 

சீக்கிரமே எழுந்து குளிச்சு சந்தி பண்ணி, ஸ்லோகமும் சொல்லியாச்சு, புது வேஷ்டிய, பச்சைக் கலரில் கட்டம் போட்ட சட்டை எடுக்காம இருந்ததை எடுத்து மாட்டிண்டு மாடி போர்ஷனில் ஊஞ்சலில் உக்காந்தாச்சு.  அகிலா, எங்காத்து மாமிக்கு இப்படி வரான்னு ஆகலை. இவன் என்ன எழுதுவான், சிலாகிக்கரா மாதிரி என்ன இருக்கும், பேட்டீ என்ன வேண்டிக்கிடக்கு, விகடன் மாதிரி பத்திரிகை நேரத்தை ஏன் வீணடிக்கரான்னு எல்லாம் நினைப்பு. போற்றுவார் போற்றட்டும், தூற்றூவார் தூற்றட்டும்னு கண்டுக்கலை. வர குழந்தைகள் கேக்கும் கேள்விக்கு நல்ல பதிலா சொல்லிட்டு, ஆத்துக்கு வந்தவாளுக்கு ஒரு கப் காபி தண்ணீயை தந்து உபசரிச்சுட்டு க்ஷேமமா இருங்கோன்னு சொல்லி ஆசீர்வாதம் செஞ்சு அனுப்பினா ஆச்சு. 

பேட்டி டிவீயில் வருமாம். எப்புடீ? 

எங்காம் சின்ன ரோடில். ஒரு கார் நின்னா இன்னொண்ணு மொள்ளப் போணம். இடிச்சுடும். டீவீ பிராட்கேஸ்டிங்க் வேன், பெரீசா டிஷ் ஏன்டினாவோட வருமே, அதெல்லாம் நின்னா ட்ரேஃபிக் ஜேம் ஆகுமே! மத்தியானம் 3க்கு ஸ்கூல் பஸ் போணம். ஹார்ன் அடிப்பான். போதோட வந்துட்டு போயிட்டா நல்லது. 11 ஆச்சு. இன்னும் காணோம். 

“எழுத்தாளர்னேள்! பஞ்சாபகேசரே என்னத்தை அப்படி எழுதுவேள்? சொல்லும் ஓய்!” கேப்பேள். ஐ ரைட் ஷார்ட் ஸ்டோரீஸ். சிறுகதை. ரெண்டு பக்கம், 4 பத்தி. என்னையும் அறியாம, வேணும்னு செய்யாம ஏதோ தாக்கம் ஏற்படுத்திட்டேனோ! அதான் பேட்டின்னு வராளோ? இதுக்கு மின்னாடி தந்ததில்லை. வீடியோ எடுப்பாளாம். நன்னா ட்ரெஸ் செஞ்சுண்டு உக்காந்தாச்சு. ஊஞ்சல் எஃபெக்டோட. நம்மூர் பிராம்ணா கதைகளா எழுதித் தள்ளறதுனாலே ஊஞ்சலை ஆட்டிண்டு பதில் சொன்ன எடுப்பா இருக்கும். வரவா எங்கே உக்காந்துப்பா? என்னோட ஊஞ்சல்லேயேவா? நாலு பேர் உக்காந்தா ஊஞ்சல் ரயில்வே பிளாட்பாரம் பென்ச் மாதிரி ஆய்ப்பூடும். அவாளுக்கு டைனிங்க் டேபிள்லேந்து எடுத்து வச்ச நாற்காலி போதும். 

கேமரா மேன், லைட் பாய்? அவாள்லாம் உக்காந்துண்டா வேலை செய்வா? நின்னுப்பா. கேமராவை செட் பண்ணி ஒரு இடத்தில் நிக்க வச்சுடுவானோ? தோளில் வச்சிண்டு சுத்தி வருவானோ? ரெண்டு வேணுமே! கேள்வி கேக்கரவாளை காமிக்க இன்னொண்ணு என் மேல் ஃபோகஸ் பண்ண? தெரியலை. வரட்டும். பவர் சாக்கெட் ரெண்டு இருக்கரா மாதிரிதான் ஹால். 

எடுத்துண்டிருக்கச்சே பவர் கட் ஆகாம இருக்கணும் ஈஸ்வரா! இந்த எடப்பாடி என்னத்தை வேணும்னாலும் செய்வன். ஊரைச் சுத்திட்டு நேத்துதான் வந்திருக்கன்.  

மணி 11 அடிக்கப்போறது செல்போன் சிணுங்கித்து. குமுதாவாம். குழுவின் லீடராம். “சார்! வந்துட்டோம், ஒரு கல்யாண மண்டபத்துக்கு கிட்டே இருக்கோம். எங்கே திரும்பணும்?” வழி சொல்ரேன். “பெரீய கேட்டைத் தொறந்துண்டு நேரே மாடிப்படி ஏரி வாம்மா.” வாஞ்சையா. எதிர்பாத்தா மாதிரி 5 பேர். டிவீ வேனெல்லாம் வரலை. இன்னோவா. சப்புன்னு ஆச்சு. ஆனா கேமராவோட ஒருத்தனும் நிறைய வயரை சுருட்டி கையில் வச்சிண்டு ஒருத்தனும் இறங்கவே ஆறுதலாப் போச்சு. 

கார் கதவை அடிச்சு சாத்தினப்போ வாசலுக்கு வந்துட்டா அகிலா. “வாங்கோ! மாடீலே இருக்கர் எழுத்தாளர். போய்க்கோங்கோ”. ஏழுத்தாளர்னு அவ சொன்னது ஏகத்தாளமா காதில் விழுந்தது. அவ கிடக்கா. 

எல்லாத்தையும் செட் பண்னிட்டு அவாளே “இந்த ஊஞ்சல் ஐடியா பிரமாதம் சார்!” குமுதா, 

ஆனந்தன், முகுந்தன்னு பேட்டி எடுக்க. கையில் நோட்டுப் புஸ்தகம். கேள்வி அதில்தான் இருக்கும் போலேருக்கு. ஒருத்தன் லைட்டை பிடிச்சிண்டான். சுவாமிநாதனாம். தோளில் காமராவை வச்சிண்டு குமார். சவுண்ட், விஷுவல் டெஸ்டிங் முடிஞ்சதும் “ஆரம்பிக்கலாம்” குமார் வலது கட்டை விரலை உசத்திக் காமிச்சான். 9, 8, 7 அப்படீன்னு கவுன்ட் டவுன் செய்வான்னு எதிர்பார்த்தேன். அட! ராக்கெட்டா விடப்போரா அதெல்லாம் வராதுன்னு தோணித்து. 

சின்னச் சின்ன கேள்விகள். எப்போ எழுத ஆரம்பிச்சீங்க? யார் உங்களுக்கு இன்ஸ்பிரேஷன்? உங்களுக்கு பிடிச்ச கதை? “பிராம்ணா சமுதாயத்தை பத்திக் கதைகள் எழுதியிருக்கீங்க என்ன காரணம்?” கோவம் வந்தது. 

“எந்த ஒரு ஸமுதாயத்தையும் மையப் படுத்தி எழுதலை. எடுத்துக் கொண்ட மொழி அந்த டயலெக்ட். அவ்ளோதான். சமீபத்தில் “இருளாயீ”ன்னு ஒரு கதை, அவள் பிராம்ணத்தியா? அவளை சந்திச்ச போலீஸ்காரன் பிராம்ணன் அவன் கதை சொல்ரச்சே அந்த பாஷை தானே வரும்? நாயகி இருளாயிதான். இப்படி நிறைய. சட்டுன்னு தப்பான முடிவுக்கு வரப்பிடாது”. 

“பெண்களை நிறைய கதைகளில் உயர்த்தி காமிச்சிருக்கீங்க. என் கணிப்பு சரீதானே?”  இது ஆனந்தன். “உண்மைதான். என அனுபவங்கள் எல்லாமுமே பெண்கள் சார்ந்ததாவே இருக்கு. சுவாரஸ்யமான, மகிழக்கூடிய, ஞாபகம் வச்சுக்கரா மாதிரியான என் அனுபவங்களுக்கு பின்னாடி எப்போதும் பெண்கள் இருந்திருக்கா. எனக்கு கற்பனை வளத்தை தருவதே அவாதான். அதான் அப்படிப் பட்ட கதைகளா எழுதரேன். தப்பா?” “அதெல்லாம் இல்லை ஆனால் இந்தக் கால சிறுகதைகளில் இது புதுசு”. “எல்லாம் அப்படி இல்லை, அப்பா, தாத்தான்னு மிகுந்துக் கிடக்கும் கதைகளும் உண்டே!”. 

“சார், பஞ்சு சாரைப் பாக்கப் போரோம்னு சொன்னதுமே அவர் கதையின் மையப்புள்ளி ஒரு ட்விஸ்ட் அதைப்பத்தி கேட்டு அவர் என்ன சொல்ரார்னு எழுதுங்கன்னு சொல்லி அனுப்பினாங்க”. ஆனந்தன் சொல்ரான். “உங்க எல்லா கதையிலும் கடைசீலெ எதிர்பாராத ட்விஸ்ட் வைக்கறீங்களே, எதுக்கு சார்? ட்விஸ்ட் வைக்காம கதை எழுத முடியவே முடியாதா?” 

“ஏன் முடியாது. முடியுமே! எனக்கு இது பிடிச்சிருக்கு, என் வாசகாளுக்கும். தெளிந்த நீரொடைபோல் போயிண்டிருக்கும் கதையில் சட்டுன்னு ஒரு சுழல், திசை மாற்றம் இல்லை அதிர்ச்சிக்க அ மகிழ்விக்க எதிர்பாக்காத மாதிரி திருப்பம் வச்சு கதையை முடிப்பது பிடிக்கும். வழவழா கதையையும் அந்த ட்விஸ்ட் சுவாரஸ்யமாக்கிடும். கடைசீவரை வாசகா மனசில் நிக்கும். அடுத்த கதை படிக்கர வரைக்கும் மனசில் ஓடும். அதான் சூட்சுமம்”. 

“அதுவே உங்களோட பாணியாப் பூட்டது”. குமுதா சொல்ரா. மெட்ராஸ் பாஷை. என்ன படிச்சிருப்பா? கேட்டேன். தமிழ் இலக்கியமாம். ‘பூட்டது போ’ன்னு நினெச்சேன். இவளை வச்சு ஒரு கதை எழுதி ட்விஸ்ட் வச்சுக் காமிக்கணும். மெட்ராஸ் தமிழில். 

“ட்விஸ்ட் அவ்வளவு அவசியமா?” யார் கேட்டா? குரல் எங்கேந்து வந்தது? குமார் கேட்டிருக்கான். கேமராவை ஜூம் செஞ்சுண்டே. என் முகம் போர போக்கை குளோசப் எடுக்கரானோ? காமராவை நேர பாத்து பதில் சொல்ரேன், எனெக்கென்ன பயம்? 

“வாழ்க்கையின் சந்தோஷமான, இவென்ட்ஃபுல் தருணங்களை நினைச்சுப் பாரு. அதில் ஆச்சர்யப் படவைக்கும் ட்விஸ்ட் இருக்கும். தினம் ஆபீஸுக்குப் போராய். ட்ரைன் பிடிச்சு, இல்லை பைக்கில். சிக்னலில் நிப்பாய். பார்க் செஞ்சுட்டு மத்தியானம் கையேந்தி பவனில் சாப்பிடுவாய் இல்லை வீட்டில் கட்டித் தந்ததை. சாயங்காலமா வந்துடுவாய். தூங்குவாய். பல் துலக்குவாய். சனி ஞாயிறுகளில் சினிமா. போனில் நண்பர்களோட சேட். இதானே வாழ்க்கை? கேமராவைத் தூக்கிண்டு பிழைப்பு நடத்தராய். ரெண்டு மாசம் இப்படியே போச்சுன்னா – திருப்பம் இல்லாம – பொரடிச்சுடும். இயல்பு வாழ்க்கை சுகம்தான் ஆனா சுவாரஸ்யமில்லை. அதுலேயே ஒருநா சிக்னலில் நிக்கரச்சே பக்கத்துலே ஒரு கார் வந்து நின்னது. அதை ஓட்டிண்டு அழகான பெண். நீ காலேஜில் படிக்கரச்சே காதலிச்சு உன்னை கைவிட்டவள், இப்போ வசதியா BMW காரில், ஒய்யாரமா. உன்னைப் பாத்த அவள் கண்களில் கலக்கம், ஏதோ சோகம்னு முடிச்சா எப்படீ?” 

இன்னும் சொல்ரேன். “இப்படி கதையை முடிக்க நீ காதலிச்ச அந்த காலங்களை விவரிக்கணும். அவளுக்காக நீ எப்படி ஜொள்ளு விட்டாய்னு சொல்லணும். உன்னையே கல்யாணம் செஞ்சுப்பதா இருந்தான்னு படிக்கரவாளை நம்ப வச்சுட்டு கடைசீலே பணக்கார சம்பந்தம் வந்துடுத்துன்னு உன்கிட்டே சொல்லாமலே போயிட்டான்னு. அதுவே ட்விஸ்ட் தான். ஆனா கதையை அங்கே முடிக்கப் பிடாது. இது எல்லார் வாழ்க்கையிலும் இப்போ நடக்க ஆரம்பிச்சாச்சு. இயல்பா போயிட்டது. ஆனா அவள் ஃபாரீன் காரில் சுத்தினாலும் தனியாத்தான். உன்னைப் பாத்ததும் தான் செஞ்ச தப்ப்பை நினைச்சு அவள் கலங்குவதையும் சொல்ரச்சே அவள் வாழ்க்கை சந்தோஷமாப் இல்லைன்னு வாசகாளுக்கு புரியும். அதான் நிஜ ட்விஸ்ட்.” 

உடனே குமுதா “இது சோகமான ட்விஸ்டாச்சே சார்?” “இல்லை. சந்தோஷமான ட்விஸ்ட். உண்மையா காதலிச்சவனை புறக்கணிச்சுட்டு போனவள் இப்போ ஒண்ணும் பெரீசா வாழ்ந்து காட்டிடலைன்னு தெரிஞ்சுப்பான். அவன் உண்மையா இவளை விரும்பினான்னா அவனும் இவளுக்காக வேதனைப் படுவான். வாசகா என்ன நினைப்பான்னா இவளுக்கு நன்னா வேணும்னு. அதனால் சந்தோஷமான முடிவு”. 

குமுதா ஆச்சர்யமா பார்த்தா. கண்கள் விரிஞ்சு முழி பெரீசா. ஆனந்தன் சிரிச்சுண்டே சொல்ரான், “இதுவும் பெண்களை மையப்படுத்தி வச்ச ட்விஸ்ட் எனக்கு ரெம்ப பிடிச்சிருக்கு”. 

அப்புரம் இங்கே அங்கேன்னு நிக்கச் சொல்லி சில ஷாட் எடுத்தா. கூடவே நான் எழுதின கதைகளை மேற்கோள் காட்டி ஒவ்வொண்ணுலேயும் சந்தேகங்களை எழுப்பி. இந்தக் கதையில் ஏன் சந்தானத்தை கொன்னுட்டீங்க, அந்த ஜோடியை சேர்த்து வச்சிருக்கணும், கீர்த்தனாவை வாசு அப்படி திட்டியிருக்கப் பிடாது, “கமலா அத்தை” கதையில் கடைசீலே அவள் ட்ரங்க்கு பெட்டியில் பழைய போடோ பாத்துண்டே செத்துப் போவது கண் கலங்கிட்டோம், அப்படீன்னெல்லாம் சொல்லிண்டே பேட்டி நகந்தது. 

குமார் என் கதைகளைப் படிச்சதே இல்லையாம். “இனிமேல் படிப்பேன் சார்”. ஆனந்தனும், முகுந்தனும் “இந்த பேட்டிக்கு போரோமேன்னு அவசர அவசரமா சில கதைகளை மட்டும் படிச்சு பிடிச்சுப்போய் உங்க கதைத் தொகுப்பை வாங்கிட்டோம்”. “வாங்கி சும்மா வச்சுக்காம, படிங்கோ!” ஜோக் அடிச்சேன். 

“உங்களோட் செல்ஃபீ எடுத்துக்கலாமா?” கேட்டதுகள். அதுக்கென்ன பேஷா! 

“எப்போ பேட்டி பதிவாகும்?” “ஐயோ சார்! லைவா ஸ்ட்ரீம் பண்ணிட்டோம். வைஃபீயில். விகடன் வெப்சைட்டில் எப்போ வேணும்னாலும் பாக்கலாம்”. “அப்படியா?” உலகம் மாறிப் போச்சுன்னு பட்டது.

கிளம்பரோம்னு அவா எழுந்துக்கரச்சே என் ஆத்துக்காரி அகிலாவும் கூடவே என் பொண் விமலாவும் வரான்டாவுலே நின்னதை பாத்தேன். விமலா எப்போ வந்தா? இவாளை அறிமுகப்படுத்தலாம்னு ஆரம்பிக்க அகிலா விமலா கிட்டே சொல்ரா. 

“பாருடீ! என்னால் தாங்கிக்க முடியலை, உங்கப்பா பண்ர கூத்தைப் பாரு. இப்படித்தான் அடிக்கடி தனக்குத்தானே பெசிண்டு. நீயே பாத்தியே! ஒரு 30 நிமிஷமா பினாத்திண்டு. எதுத்தாப்போலே சிலர் இருக்காப்போல், இல்லாத கேமராவுக்கு போஸ் கொடுத்துண்டு. இவர் முகநூலில் போஸ்ட் பண்ணும் சிறுகதைகளுக்கு லைக்ஸ் குறைஞ்சதுலேந்து இப்படி ஆகிட்டர்டீ. நல்ல ஃடாக்டரா பாத்து காமிக்கணும். எனக்கு யார் இருக்கா? மாப்பிள்ளைகிட்டே சொல்லுடீ இன்னைக்கு சாயங்காலமே அழைச்சிண்டு போச்சொல்லு”.