கூறு

 84. கூறு (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam (நவராத்திரி கதைகள் 2/9 பிரம்மச்சரிணி) 

தினம் வர இடம். வெளியூர் போயிட்டதால் 3 வாரம் கழிச்சு வரேன். இங்கே பஸ் ஏறி ஆபீஸுக்குப் போணம். மின்னே இல்லை இப்போ நடக்கர இடத்தில் வெள்ளைப் புடவையில் ஒருத்தி சாக்கை விரிச்சு கூறு போட்டு காய்கறி விக்கரா.  

விக்கரான்னா தப்பு. உக்காந்திருக்கா. யாரும் வந்து வாங்கலை. என் பஸ் வந்ததும் ஏறிப் போயாச்சு. நிமிஷமா அந்த பெண்மணி நினைவுலேந்து கலைஞ்சு போனா. ஆனா அப்புரம் ஞாபகத்துக்கு வந்தாளே! எப்போன்னா மணி 3 இருக்கும். “வரச்சே எதாச்சும் சுலபமா தொட்டுக்க கறி செய்யரா மாதிரி வாங்கிண்டு வாங்கோ” விமலா போன். அவதான் எல்லாம் பாத்துப்பா. ரெண்டு நாளா கால் சுளுக்கு, வெளீலே போலை. சரீ பஸ் ஸ்டாப்பில் பாத்த அவள் கிட்டேயே வாங்கிக்கலாம்னு நினைச்சிண்டேன். 

கறிகாய்க்கு நிறைய இடங்கள். அந்த மூதாட்டிக்கு வியாபாரம் செஞ்சு தரலாம்னு. ஸ்டாப்பில் இறங்கினதும் எதுத்த சாரியை பாத்துருக்கணுமா வேண்டாமா? செய்யலை. இறங்கி வேகமா ஆத்துக்கிட்டே வந்ததும்தான் ‘அட! கறிக்கு வாங்கச் சொன்னாளே! உறைச்சது. திரும்பப் போணமா? இருப்பளா? இன்னொருநா பாத்துக்கலாம்னு திருப்பத்தில் சூப்பர் ஷாப்பீயில் புடலை வாங்கிண்டேன். 

குட்டைக் காய். கல்லிடைக்குறிச்சியில் அப்பாவாம் பக்கத்தில் சந்தை. நீட்டமா புடலையாய் வாங்கி தூக்கிப் பிடிச்சிண்டு வருவேன். கொடியில் கல்லைக் கட்டி தொங்கவிட்டு நீளப்பண்ணி சாப்டவா!. 

விமலா கெட்டிக்காரி. என் குறைச்ச சம்பளத்தில் சாதூர்யமா குடும்பத்தை நடத்தி மிச்சமும் காமிப்பள். லோவர் மிடிள் கிளாஸ் தெரியுமோன்னோ! அதுலேந்து ரெண்டி தட்டு கீழே.  சம்பளம் வந்ததும் பஸ் சத்தம் கணக்குப் பண்ணி எடுத்து தனி டப்பாவுலே வச்சுடுவா. அன்னன்னைக்கு தேவையானதை எடுத்துக்கணும். வந்ததும் சிலவு கணக்கு சொல்லணும். புடலங்கா 350கி இத்தனை ஆச்சுன்னு. நிமிஷமா பயத்தம் பருப்பும் தேங்காயும் திறுவிப் போட்டு புடலக் குட்டிகளை அமிர்தமா ஆக்கிக் காட்டினள். வெறும் புடலங்கா தின்னேன்னு நினெக்கப்பிடாது. கார்த்தாலே வச்ச வெத்தக் குழம்பு இருந்ததே. சாதமும் வடிச்சான்னு அர்த்தம் பண்ணிக்கணும். 

மத்தாநா சனிக்கிழமை. அரைநா. கார்த்தாலே 830க்கே அந்த கிழவி. அதே போஸ். அதே காய்கறிகள். ஒரு சின்னப் பையன் வாங்கிண்டிருந்தான். ஒரு கூறு உருளை எடுத்துண்டான். இடுப்பில் செறுகி வச்சிருந்த பையிலேந்து சில்லரை பாக்கி தர வாங்கிண்டு ஓடிப்போனான். சீப்பா தராளோ? நாம ஏன் நேத்து அங்கே வாங்கினோம்? இவளண்ட புடலங்காய் இல்லை. இருந்தா விலை விசாரிச்சு கம்பேர் செஞ்சு பாக்கலாம். ஞாயித்துக்கிழமை இங்கே வரலாம். 

“என்ன எழுந்திருக்கலையா, விடிஞ்சு ஒரு மாமாங்கம் ஆச்சு!” எழுப்பிவிட்டா. கல்யாணம் ஆகி 3 வருஷம் ஆச்சு. இப்போதைக்கு குழந்தை வேண்டாம், ப்ரொமோஷன் கிட்டட்டும்னு கராரா சொல்லிட்டா. ஊரில் அம்மா இப்பத்தான் புலம்பலை ஆரம்பிச்சிருக்கா. நல்லவேளை கிட்டக்கே இல்லை. நாங்க காஞ்சீபுரம் அவா கல்லிடைக்குறிச்சி.  

எழுப்பி விட்டவள், “டேபிளில் காபி இருக்கு, பல்லைத் தேச்சுட்டு குடீங்கோ, போய் காய்கறி வாங்கிண்டு வரேன்”. அட, இவள் சூப்பர் மார்க்கெட்டுக்குன்னா போவள். “சித்தே இரு, இன்னைக்கு நான் போரேன். சீப்பா வாங்கிண்டு வரேன்”. ஆச்சர்யம். மனுஷணுக்கு ஏதோ கழண்டுடுத்து, ஆத்து காரியம் செய்யரேங்கிராரேன்னு. “சரி. சீக்கிரம் போயிட்டு வரணும், சமைச்சுட்டு எங்கக்கா ஆத்துக்கு போணம். கிளம்புங்கோ”. நேர வந்தாச்சு. கிழவி இருக்கா, சந்தோஷம். 

ஞாயித்துக் கிழமையோன்னோ, ரெண்டு பேர் நிக்கரா. கூடையிலேந்து காய் எடுத்து கூறா ஆர்கனைஸ் ஆகிண்டிருக்க அதுக்குள்ளே விலை என்ன? கேட்டாறது. எல்லாத்தையும் மெல்லிசாப் போன விரல்களால் ஒண்ணுமேல் ஒண்ணு இடிக்காம பண்ணி “என்ன வேணும்? “எந்த காய் எடுத்தாலும் 10ரூ”. தக்காளீலே 6, அவரை 7 அ 8 இருக்கும் உருளை 4 பெரீய வெங்காயம் 4ன்னு. இன்னி விலைக்கு ஒண்ணு கட்டுப்படியாகும் இன்னொண்ணு ஆகாதே? எப்படி?  

வாங்க வந்தவள், அப்படியே தூங்கி எழுந்து மேக்ஸீலே, “8ரூக்கு தா, 3 கூறு எடுத்துக்கரேன்”. “முடியாது!” அவளுக்கு தாங்கலை.  முணுமுணுத்துண்டே போக, நான் கிட்டக்கே போரேன். இன்னொருத்தி “சொன்ன விலைக்கு எடுத்துக்கரேன் ஆனா கூடையக் காமி அங்கேந்து எடுப்பேன்”. சரின்னு காமிக்க இவள் திருப்திக்கு அங்கேந்து எடுக்க, அவரை பீன்ஸ் காரட் கூறில் இருப்பதை விட அதிகமா எடுத்து பையில் போட்டுண்டு 10ரூ வீதம் கணக்குப் பண்ணி தரா. நடந்து போரச்சே ஒரு துள்ளல். இவள் மேக்ஸி போடலை, இதே துள்ளல் அதில் சகிக்காது. 

“பாட்டீ! புதுசா கடை போட்டயா?” “ஆமாம் சாமி, 2 வாரம் ஆச்சு. உனக்கு என்ன வேணும்?” “நீயே எடுத்துத்தா. கிழங்கில் ஒரு வகையும், பச்சைக் காய்கறிகளில் ரெண்டு, சின்ன வெங்காயம், தக்காளி சகிதம் பையில் வைச்சா. காசை தந்துட்டு “கொத்தமல்லி கருகப்பிலை?” “அதெல்லாம் இல்லையே!” ஏதோ குத்தம் செஞ்சுட்டாப்போல் நிமுந்து பாத்தா. “பரவாயில்லை” வந்துட்டேன். 

வழீலே இதையே சூப்பர் மார்க்கெட்டில் வாங்கியிருந்தா என்ன ஆகும்? 20ரூ ஸேவ் செஞ்சதாப் பட்டது. இப்படி வியாபாரம் செஞ்சா கிழவி எப்படி வாழ்க்கைய ஓட்டரா? 

“எங்கே வாங்கினேள்? நன்னா இருக்கே!”. சொன்னேன். “அய்யே அங்கெல்லாம் போவாளா?” விலையைச் சொன்னதும் “சீப்புத்தான். அதான் சுமாரா இருக்கு!”  

சாயங்காலம் 4 இருக்கும், சில டாகுமென்ட்ஸ் காபி எடுத்து அப்பாக்கு அனுப்பணும். எடுத்துண்டு கிளம்பினேன். பஸ்ஸில் அடுத்த ஸ்டாப்பில் இறங்கினா ஸ்ட்யூடென்ட் ஜெராக்ஸ். ஒரு போலீஸ்காரன் காய்கறி வித்த கிழவியை விரட்டிண்டிருக்கான். “இங்கே கடை போட யார் சொன்னது? கூடவே கூடாது”. அவளும் பயத்தில் எல்லாத்தையும் எடுத்து வச்ஸு, எழுந்துக்க ஆயத்தமா இருக்கச்சே அவனுக்கே தயக்கம். 

கிழவி போமாட்டா, இருக்கட்டும்னு 20ரூ பாக்கலாம்னா? ஒரு கூறு தக்காளியும் கேரட்டும் சும்மா தருவியா, இங்கேயே கடை போட்டுக்கலாம்”. அவள் தீர்க்கமா யோசிச்சுட்டு “இந்தா வச்சுக்கோ”. கையில் எடுத்து நீட்ட இவனோ முகத்தில் அசட்டுச் சிரிப்பை வரவழைச்சிண்டு “ஏன் பையில் போட்டுத் தரமாட்டாயோ?” “என்கிட்டே பையில்லையே” ஏக்கமா பாக்க, வேண்டா வெறுப்பா ரெண்டு கையிலேயும் வாங்கிண்டவன். “இன்னும் ரெண்டு காரட் வை.” அதையும் கொடுத்துட்ட அந்த பேதை முகத்தில் அப்படி ஒரு விசனம் வந்து கப்பிண்டதை பாக்கரேன். 

போலீஸ்காரன் போயாச்சு. கிட்டக்கே போய் “பாட்டீ என்ன பிர்ச்சனை? அரசாங்கம் தொந்திரவு செய்யுதா?” 

“அதில்லை சாமி, கொண்டு வந்ததில் கணிசமா குறைஞ்சிடுத்து”. “அவன் பிடிங்கிண்டதைதானே சொல்ராய். நீ கொண்டு வந்ததே கொஞ்சம். 10 ஜனம் வந்தா தீந்து போகும். இவனும் எடுத்துட்டான். சொச்சத்தை அப்படியே எனக்குத் தந்துடு. எல்லாத்தையும் வாங்கிக்கரேன். நீயும் வீட்டுக்குப் போலாம்”. “அதுமுடியாது சாமீ. எல்லாத்தையும் தரதில்லை”. “ஏன், இந்த வெய்யலில் பிளாட்பாரத்தில் காயும் வதகிப்போக நீயும் களைச்சுப் போக! வாங்கினா உதவிதானே?” 

“இல்லை, அப்படீன்னா கொண்டு வரதை கடைக்கோ இல்லை கேக்கரவங்களுக்கோ தரமாட்டேனா? எத்தனை பேருக்கு பிரிச்சுத் தரமுடியுமோ அத்தனை பேருக்குத் தரணும். அதுதான் கூறு போட்டுத் தர விஷயம். 2 அல்லது 3 கூருக்கு மேல் ஒருத்தருக்கு தரதில்லை. வரவங்க மின்னாடி எல்லாக் காய்கறியும் பாக்கரா மாதிரி இருக்கணும். ஏதாவது ஒண்ணு தீந்துச்சுன்னா கூடைலே எடுத்து வச்சு போயிடுவேன்”. “ஏன் அப்படி?” “அது அப்படித்தான். நீ கிளம்பு பேசிட்டே இருந்தா நான் வூட்டுக்கு போகமுடியாது”. 

“வூடு எங்கே பாட்டி?” “ஓரிக்கை தபாலாபீஸுக்கு பின்னாடி குடிசை”. மஹாபெரியவா மணிமண்டபம் அங்கேதானே! “உன்னை கொண்டுபோய் விடட்டுமா? “உனக்கெதுக்கு சிரமம்?” “ஒண்ணுமில்லை பஸ் ஏறினா 4ஆவது ஸ்டாப் உன் குடிசையையும் பாத்துட்டு மணிமண்டபமும் பாத்துட்டு திரும்பி வருவேன்”. “வீட்டுக்கு வரேன்னு சொல்ரீங்க வாங்க”. என்னோட ஏறிண்டா. 

கரெக்டா போஸ்ட் ஆபீஸ் மின்னாடி இறங்கினோம். 100அடி பின்னாடி இவள் குடிசை. அதுபாட்டுக்கு அது, ஆனா பின்னாடி 20அடி சதுரத்துக்கு காய்கறித் தோட்டம். 

“ஐயா நான்தான் பயிரிட்டு வச்சிருக்கேன். நல்ல மண். பாலாத்தங்கரை. காய்க்குது. இடம் என்னுதில்லை. பொறம்போக்கு. யாரும் ஒண்ணும் சொல்லலை”. கடை போடாதேன்னு மிரட்டி இலவசமா காய் வாங்கிண்டவன் இந்த தோட்டத்தை பாத்தா என்ன செய்வானோன்னு பட்டது. 

“தனியாவா இருக்கே?” “ஆமாம், எனக்கு யாரும் இல்லை”. இந்த வயசில் துணையில்லாம. “புருஷன்?” “அதெல்லாம் கிடியாது. துணைக்கு கடவுளை வச்சுகிட்டு தொழிலுக்கு தோட்டமும் பொழுதை கடை போட்டு கழிச்சுகிட்டு வாழ்க்கை ஓடிக்கிட்டு இருக்கு”. ப்ரோமொஷன் கிடைக்கலை, சம்பளம் பத்தலை, எப்போ பைக் வாங்குவம், இந்த வார ரிலீஸ் சினிமா எப்படியாவது பாத்துடணும்னு புலம்பிண்டே நாம நாட்களை தள்ள இவள் இப்படி. இன்னும் இவளைப்போல எத்தனை பேரோ? 

“என்ன வருமானம் வருது? பத்துதா?” “வருமானத்துக்கு ஏங்கிகிட்டு செய்யலை. கண்ணேதிரே நிலம் பொட்டைக்காடா இருக்கக் கூடாது. காய்கறி பயிரிட்டு வளர்க்க இங்கேந்து பஸ் சத்தம் போக வர, எனக்கு ஒரு வேளை சாப்பாடு இதுக்கு கிடச்சா போதும். கூறு 10 ரூபாதான் 4 வருஷமா. விலை ஏத்தலை. ஊரில் வெங்காயம் என்ன விலைக்கு விக்குதூன்னு எனக்குத் தெரியாது. சிலசமயம் நான் ஊர் விலையில் பாதிக்கு தரேன்னு சொன்னாங்க. கண்டுக்கலை. எனக்கு போதும்னு. சின்னப் பசங்க வந்தா பாதி விலையில் தந்துடுவேன். கூடவே ரெண்டு கூடைலேந்து எடுத்து வைப்பேன். போலீஸ்காரன் சும்மா எடுத்தது தப்பா படலை, காலைலே ஒரு பையன் “கேரட் வச்சிரு சாயங்காலம் ஸ்கூல் விட்டு வருவேன்”னுட்டு போனான், அவனுக்குன்னு வச்சதை இவன் எடுத்துகிட்டான். அதான் வருத்தம்.

 “நீதான் பாத்தியே ஓரு பொம்பளை தொள தோளன்னு பாவாடை மாதிரி போட்டுகிட்டு காய் வாங்க வந்துச்சே. கிராக்கி பிடிச்சது. அதுக்கு சும்மாவே தூக்கி தந்துடலாம்னு நினைப்பேன். தின்னுட்டு பெருத்துப் போட்டம்னு. வீட்டுக்கு திரும்ப வரப்போ ஒரு கிலோவாவது கூடையில் இருக்கணும்னு பாத்துப்பேன்”. 

“ஏன் நீ சமைச்சு சாப்பிடவா?” “அட போ சாமீ! நான் கஞ்சீ மட்டும்தான். வெங்காயத்தை கடிச்சுகிட்டு. அதோ பாரு தெருவில் அல்லாடிக்கிட்டு மாடு கன்னு. அதுக்கு தரத்தான்”. கூடவே இன்னொண்ணும் சொன்னா. என்னை அப்படியே கவுத்துப் போட்டது. 

“எவ்வளவு பெரீய மஹான் வாழ்ந்த பூமி இது? ஒருவாட்டி சொன்னார். வீட்டில் காய் நறுக்கி விழும் தோல், ஓரமா வெட்டிப் போட்டது, காம்பு, சித்தே வாடின பழங்களை தூக்கிப் போடாம மாடு ஆடு அதுகளுக்கு தீனியா போட்டு குடிக்க பாத்திரத்தில் தண்ணீரும் வச்சா அத்தனை புண்யம்னு. இருக்கரவரைக்கும் செஞ்சுடணும்னு வைராக்கியந்தான். அதான் எல்லாத்தையும் தர முடியாதுன்னு சொன்னேன்”. 

அவளுக்கு நல்லது செய்யலாம்னு நினைச்சது இந்த ஜீவராசிகளுக்கு கெடுதலா போயிருக்கும். அந்த தப்புலேந்து என்னை காப்பாத்தின இந்த கிழவிக்கு நன்றி சொல்லிட்டு கிளம்பினேன். 

கார்த்தாலே இவள் கிட்டே வாங்கின தக்காளி ரசம்தான் ராத்தீரிக்கும் ஊத்தினா. ஆனா இப்போ என்னவோ அதே ரசம் இன்னும் தேவாம்ருதமா பட்டது. 

குறிப்பு: பிரம்மச்சரிணி அப்படீன்னா பிரம்மத்தை சுவீகரித்துக் கொண்டவள்னு அர்த்தம், அதாவது எந்த பிரம்மத்தை நாம தேடிண்டிருக்கமோ அதையே வடிவமா எடுத்துக்கொண்டாவள். தவமும் நோன்புமா வாழ்க்கையை கடத்திச் செல்பவள். எல்லாவகையான ஜீவன்களையும் தனக்குப் பிறந்ததா பாவிக்க தெரிந்தவள். எல்லா உயிர்களிலும் அவளே என்ற புனிதமான உயர்ந்த ஞானத்தை பெற்றவள். தக்ஷணுக்கு மகளாப் போனாலும் அத்தனை கருணைக் கடல்.