தேங்காய்

 46. தேங்காய் (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

எங்கம்மா சொல்லுவா. “காலையில் மாங்காய், கடும்பசி தேங்காய்.” அதுக்கென்ன அர்த்தம்? 

கார்த்தாலே எழுந்திண்டதும் வெறும் வயித்தில் மாங்காய் சாப்பிடப் பிடாது. பசிக்கரச்சே சோத்தை சாபிடணுமே தவிர தேங்காய் துறுவி வச்சதையோ மூடீலேந்து பத்தை வெட்டியோ சாப்பிடப் பிடாது. ரெண்டும் வயித்து உபாதைகளை கிளப்பிவிடுமாம். இந்த மாதிரி விஷயங்களில் நான் சொல்பேச்சு கேப்பதில்லைன்னு சின்ன வயசுலேயே பிடிவாதமா இருப்பேன். இப்பவும் அப்படித்தான். 

கடைலேந்து வாங்கிண்டு வந்து உடெச்சு கொஞ்சமா இருந்த இளநீரை டம்ப்ளரில் லாகவமா பிடிச்சு என் பேராண்டி குமார்கிட்டே “குடி செல்லம்”னு தந்து மூடியை டேபிளில் வச்சுட்டு ராகவி துணிதுவைக்கப் போயிருக்கா, தோசைத் திருப்பியை வச்சு அழகா ரவுண்டா வளையம் மாதிரி பத்தை சீவீண்டேன். மிஞ்சினதை திருவமுடியாம கஷ்டப்படப் போராளேன்னு. 

இதை பாத்த என் பேரன், “தாத்தா எனக்கு?” விண்டு தந்துட்டு “பாட்டிக்கிட்டே சொல்லிடாதே”. தனக்குன்னு பெரீசா வச்சிண்டு தாத்தா வாசலுக்குப் போராரேன்னு பார்த்தான். 

துணியை உணத்திட்டு “இட்லி குக்கர் விசில் வரும். பாத்து அடுப்பை அணைங்கோ, தேங்கா துருவி சட்னீ அரைக்கணும், குமாரை அழைச்சிண்டு போக மாப்பிள்ளை வருவர், சாப்பிடுவர்.” அரிவாள் மணையை வச்சிண்டு உக்காந்தா. இந்த வயசிலும் பள பளன்னு அவள் முழங்கால் என்னமோ செஞ்சது. “ஐயோ! யாரோ மூடியை களேபரம் செஞ்சுட்டா!” கத்தினா. “குமார் இங்கே வாடா.” 

4 வயசு குழந்தை அரண்டு போச்சு. அவனை விசாரிச்சா யார் எடுத்தான்னு தெரியும். தேங்காயை மென்னு முழிங்கின சந்தோஷத்தில் திளைச்சிண்டிருந்த நான் “குமார், பாட்டி கூப்டா. போகாதே அடிப்பா.” அப்படியே நின்னான். “என்ன மசக்கையோ, சமைக்கன்னு வாங்கி வச்சதையெல்லாம் எடுத்து தின்னுபிடறது கிழம்!” வெசுண்டே திருவ ஆரம்பிச்சா. 

இப்படி திட்டறதும் நான் வாங்கிக்கறதும் சகஜம். உண்மையாவே வைய்யரான்னு எடுத்துக்கப் பிடாது. சமையலும் பதார்த்தங்களும் அவள் சாம்ராஜ்ஜியம். அதில் நாம நுழைஞ்சு கேக்காம எடுத்துத் தின்னது இப்போ பிர்ச்சனை. சின்ன குழந்தைக்கும் லஞ்சம் மாதிரி பிச்சுத் தந்திருப்பர், அவனுக்கு வயித்தை வலிக்கப் போரதேன்னு கவலை. இந்த மனுஷணுக்கே மின்னே மாதிரி ஹெல்த் இல்லை. பேட் கொலஸ்ட்ரால்னு சந்தேகம். டாக்டர் கிட்டே வாங்கோன்னா வரலைன்னு பிடிவாதம்,. இப்போ பச்சைத் தேங்காய் சாப்டாச்சு. பசியை அடைக்கும். மாப்பிள்ளை வர நாழியாச்சு, சீக்கிரம் சட்னி அரைக்கணும். காலில் வெந்நீரை ஊத்திண்டா மாதிரி வருவர். டிபன் சாப்பிடச் சொல்லணும். 

பார்கவி, எங்கள் பொண் வேலைக்குப் போரா. டூர் போயீருக்கா. குழந்தையை ரெண்டுநா இங்கே விட்டூட்டுப் போனா. இன்னைக்கு வந்துடுவா. அழைச்சிண்டு போயிக்கலாம்னு அவர் வரச்சே சாப்பிட ஏதாவது தரவேண்டாமோ? 

பொம்மனாட்டிகள் மனசில் இத்தனை ஓடும். என்னைக் கெட்டா நாம செய்யற ஒவ்வொரு காரியத்துக்கும் அவா மனசில் என்னெல்லாம் ஓடும்னு கற்பனை செஞ்சு பார்த்தா நேரம் போவதே தெரியாது. த்ரில்லர் சினிமா மாதிரி. 

திரும்ப தேங்காய் மேட்டருக்கு வருவம். 

ஆத்துலே 4 மரம். ரெம்ப காய்க்காட்டாலும் அப்பப்போ 50 காய் கிடைக்கும். இல்லாதப்போ கடையில் வாங்கிப்பம். ஆத்து பக்கத்துலேயே 25ரூ சொல்ரான். ரங்கநாதன் தெரு போனா சீப்பா, 10, 12, 15ன்னு சயிஸ் வாரியா. அன்னைக்கு மாடீலே டேங்க் தண்ணீ எத்தனை இருக்குன்னு பாத்துட்டு வரச்சே மரத்தில் குலை பறிக்கர ஸ்டேஜில் இருப்பதாவும் ரெண்டு மரத்தில் 60 காய் எடுக்கலாம்னு பட்டது. ராகவீகிட்டே சொல்ல. வந்து நின்னிண்டு அண்ணாந்து பாத்து “இன்னும் 15நா போட்டம்.” 

அவள் என்ன விவசாயக் குடும்பத்திலேந்து வந்தவளா? காரெக்டா இன்னும் நாளிருக்குன்னு சொல்ரா? கண்ணும் சரியா தெரியாது. டிவீலே ப்ரேகிங்க் ந்யூஸ் நான் படிச்சுச் சொல்லணும். 45 அடி உயரத்தில் மட்டைக்கு நடுவுலே தொங்கறதை இங்கேந்தே எப்படி? மேட்டர் இதுதான். இவன் சொல்லி நாம என்ன பறிக்க ஏற்பாடு செய்ய? நாமளாதானே இந்த மாதிரி பெரீய பாலிஸி முடிவுகளை எடுக்கணும்? பறிச்சுப் போட்டா வெளீலே போயிருக்கரச்சே முழுத்தேங்காயை தின்பன். பறிக்கரச்சே பக்கத்திலிருந்து எண்ணி எடுத்து வைக்கணும். இளநீர் தனியா முத்தினது தனியா. அதுக்கெல்லாம் இதுக்கு சாமர்த்தியம் பத்தாதுன்னு. 

நினைச்சிண்டேன். 10நாளெல்லாம் வேண்டாம். இவள் இல்லாதபோது மரமேறுபவனை போனில் கூப்பிட்டு பறிசுடலாம் என்ன செஞ்சுடுவா? முடிவெடுத்தேன். அதுக்குத் தோதா இவள் எதுத்தாத்து கமலம் மாமீக்கு தெரிஞ்சவா ஏற்பாடு செஞ்சு தரா விஐபீ பாஸில் அத்திவரதரை பாக்க கூப்பிடரா போட்டமான்னு கேட்டுட்டு பதிலை எதிர்பாக்காமல் கிளம்பிப் போனா. கோவிந்தனை போன் போட்டு உடனே வாடான்னுட்டேன். கோவிந்தன் யாரு உங்க மச்சினனான்னு கேக்கப் பிடாது. தேங்காய் பறிக்கரவன். 

ஒரு மரத்துக்கு 250ரூபாயாம். சின்னதும் பெரீசுமா காய் கிடைக்கும். திநகர் விலையில் மனக்கணக்கா பார்த்தா 300 ரூபாய்க்கு. 50 ரூபாய் லாபம். ஆனா எக்ஸாக்டா எத்தனைன்னு பறிச்சுப் போட்டதும்தான் தெரியும். குலையா போடுவன், இளநீரும் வரும். 250 ஜாஸ்தீன்னு பட்டது. “200ன்னா ஏறு, இல்லைன்னா வேண்டாம்”. சரீன்னு ஏறிப் பறிச்சுப் போட்டான். ,மூணு மரமும் சேர்ந்து 60 காய் கிட்டித்து. கூட்டிக் கழிச்சுப் பாத்தா 80ரூபாய் நஷ்டம். 

இவன் காசை வாங்கிண்டு போயாச்சு. மட்டையை இழுத்து வாசப்பக்கமா போட்டுட்டு, காய்களை ஒவ்வொண்ணா கொண்டு வந்து கொல்லை வராண்டாவுலே வைக்கரேன். பின்னாடியாத்தில் ஒண்ணு விழுந்துடுத்து.  அவாத்து மாமியை கூப்பிட்டு “எடுத்து இந்தண்டை வீசுங்கோ.” 

“உங்காத்தில் காய் பறிச்சேளா? எனக்கு ஒரு 5 தாங்கோ”. அவாத்தில் விழுந்தது பெரீய காயாப் பட்டது. அதை வாங்கிண்டுட்டு 4 சின்னதா எடுத்து “வச்சுக்கோங்கோ”. “மாமி ஆத்தில் இல்லையா?” 

என்ன குசும்பு! இருந்தா 10 கேட்டு வாங்கியிருப்பாளோ?. இவளும் பரோபகாரி தந்துடுவள். உரிச்சே தருவள். உரிக்கப்போவது யாரு? இந்த பிராம்ணன்தான். லேபர் மாதிரி நடத்துவள். எனக்கு மரம் ஏறத் தெரியாது. இல்லைன்னா அதையும் செய்யச் சொல்லுவள். 

“உங்களுக்கு தோதுப்படுமே”ன்னு பல்லாவரம் ஃப்ரைடே மார்க்கெட்லேந்து மட்டைத் தேங்காய் உரிக்கன்னு ஒண்ணு வாங்கிண்டு வந்தா. சுலபமாத்தான் இருக்கு. அதுக்காக இவாத்துக்குத் தர காயையும் நான் ஏன் உரிச்சுத்தரணும்? நம்மாத்தில் பரிச்சோம்னதுமே இனாமா கேட்டா. உரிக்கறது இருக்குன்னா அதையும் இரவல் கேக்க மாட்டாளா? புலம்பிண்டே எடுத்து வச்சேன். 

ராகவி ஆத்துக்கு வர சாயங்காலமாச்சு. வந்தவள் வாசலில் தென்னம்மட்டை பாத்துட்டு “என்னன்னா காத்தில் விழுந்துடுத்தா? தலையில் விழலையே?” கரிசனமாம். அப்புரம் தேங்காயைப் பாத்துட்டு மனுஷன் விஷமம் செஞ்சிருக்கர்னு கண்டுபிடிச்சா. பெருமாளை சேவிச்ச குஷியில் என்னை திட்டலை. பிற்பாடு இந்த மேட்டர் சண்டைக்கு நடுவுலே “என் பேச்சைக் கேக்கறதில்லை”ன்னு சொல்லிக் காட்டப்படும். 

இவளோட சித்தி போரூரில் இருக்கா. கொல்லைப் பக்கம் தேச்சு வச்ச பாத்திரங்களை எடுக்கலாம்னு போனாளாம். தோள்பட்டையில் தென்னை மரத்துலேந்து ஒரு காய் விழுந்து அடி பட்டுடுத்தாம் போனில் “மயிரிழையில் தப்பிச்சேண்டீ ராகவீ~!” புலம்பினா. “அப்படியெல்லாம் விழ சான்ஸே இல்லை, தேங்காய் விழுந்து அடிபட்டதாவோ, மண்டை உடெஞ்சுட்டதாவோ நடந்ததில்லை, உன் சித்தி புருடா விடரா, கேரளாவில் எத்தனை மரம் இருக்கு, யார் மேலையாவது விழுந்திருக்கா? பேப்பரில் படிச்சிருக்கேயா? எனெக்கென்னமோ உங்க சித்தப்பா எறிஞ்சது குறி தவறி தோளில் பட்டிருக்கும்.” சொல்லிட்டேன் 

அதுக்கப்புரம் இவள் என்னோட ஒருவாரம் பேசலை. 

திடீர்னு ஒருநா “விழுந்தது மட்டைத் தேங்காயாம்.”. “ஆமாம் அதுக்கென்ன? உன் சித்தப்பா ஒரு தீர்க்கமான முடிவு தெரியணும்னு மட்டையோட எறிஞ்சிருப்பர். மட்டையோட சரியா க்ரிப் கிடெச்சிருக்காது. அதான் தோளில் பட்டது. உன் சித்தியும் மரத்தை அண்ணாந்து பாத்துட்டு சிலுப்பிண்டு வலி பொறுக்காம எழுந்து ஆத்துக்குள் வந்திருப்பள்”. அதுக்கப்புரம் 3 நா ராகவி என்னோட பெசவேயில்லை. 

இன்னைக்கு முட்டுச்சந்து நாராயணன் ஆத்தில் நவக்ரஹ ஹோமம். வந்துட்டு போங்கோன்னு இவளை மட்டும் கூப்பிட்டிருக்கா. 

எல்லாத்துக்கும் எல்லாரையும் கூப்பிடணும்னு அவசியமில்லைதான். ஆனா ஒரு மரியாதைக்கு என்னையும் அழைச்சிருக்கலாம்னு பட்டது. வேணும்னு அவமானப்படுத்திட்ட மாதிரி. இருக்கட்டும் பாத்துக்கலாம், நாளைப் பின்னே நாராயணன் கண்ணில் படாமலாப் போவன்? ஆனா பாருங்கோ இவள் குளிச்சிண்டிருக்கா, வாசலில் நாராயணன். 

விட்டுப் போச்சுன்னு ஞாபகம் வந்து வந்தாத்தான் ஆச்சுன்னு கையோட இழித்துண்டு போவானோன்னு மனசில் தோணித்து. ஆனா அவன் வந்த விஷயமே வேற. “மாமா, நேத்து எங்காத்து மாமி உங்காத்து மாமியை கோவிலில் பாத்துப் மட்டையோட தேங்காய் ஹோமத்துக்கு வேணும்னா எங்காத்தில் இருக்கு எடுத்துக்கோங்கோன்னு சொன்னாளாம். ஒரு 12 தாங்கோ. வாங்கிண்டு போலாம்னு வந்தேன்.” ஒருநிமிஷம் “முடிஞ்சா ஏறி பறிச்சுக்கோ!” வாய் வரை வார்த்தை வந்துடுத்து. அடக்கிக்கரேன். அதுக்குள்ளே முகம் சிவந்து, கண்கள் விரிஞ்சு என் எக்ஸாக்ட் மனநிலையைக் காட்டித் தந்தது. ஆனா அவன் அசரலை. என்னையே பாத்துண்டு நின்னன். கேட்டதை தரப்போரியா இல்லை உங்காத்து மாமீகிட்டே கம்ளைன்ட் செய்யட்டுமா? 

அதுக்கேத்தாப்போல் அவளும் வெளீலே வர, “என்ன மாமா கேட் கிட்டேயே நிக்கரேள்? உள்ளே வாங்கோ!” காபி சாபிடரேளான்னு விசாரிக்க “சின்ன டம்ளரில் ஹாஃப் தாங்கோ.” எனக்கோ காப்பிப் பொடி அரைக் கிலோ என்ன விலைக்கு வாங்கினோம்னு ஞாபகம் வந்ததே! 

அவன் காப்பியை காணாதது கண்டா மாதிரி குடிக்க இவள் பாங்கா நான் அன்னைக்கு அடுக்கி வச்சதுலேந்து கைக்கு ரெண்டா மட்டைத் தேங்காயை பிடிச்சுண்டு வந்து, “12உம் எப்படி எடுத்துண்டு போவேள்? கனக்குமே?” என்னை பாத்து, “நீங்களும் கைக்கு ரெண்டுன்னு எடுத்துண்டு ரெண்டு நடையா மாமாவாத்தில் தந்துட்டு வாங்கோ.” எனக்கு ஒண்ணே ஒண்ணுதான் தோணித்து. நாம ஏன் அன்னைக்கு தேங்காயை பரிச்சுப் போட்டம்? 

போரச்சே நாராயணனை கேட்டே புட்டேன். “ப்ளூடோ இப்போ கிரஹமேயில்லைன்னு தீர்ப்பு சொல்லிட்டா. ஆக மொத்தம் 8 கரஹம்தான். நீ நவக்ரஹ ஹோமம் ஏன் பண்ராய்? அதுக்கு 12 காயெதுக்கு?” அவனுக்கு புரியலையா, இல்லை காதில் விழாத மாதிரி நடிச்சானான்னு தெரியலை. எனக்கு ஒரு அல்ப திருப்தி. அத்தனையையும் உரிச்சுத் தான்னு சொல்லலை, தப்பிச்சோம்னு பட்டது. 

அவாத்தில் சாஸ்த்ரிகளெல்லாம் எல்லாத்தையும் எடுத்து வச்சுண்டு ஹோமத்துக்கு தயார் செஞ்சுப்பதை சித்தே வேடிக்கை பாத்துட்டு கிளம்பி வந்தேன். எதுத்தாப் போலே ராகவி விறுவிறூன்னு அவாத்துக்கு போரா. வீடு பூட்டின சாவியை என் கையில் வச்சுட்டு “1 மணிக்கு சாப்டூட்டு வருவேன் ஆத்துலேயே இருங்கோ!”. 

கொல்ல வராண்டாவில் வந்து பாக்கரேன். ஒருவாரம் மின்னாடி பரிச்சுப்போட்ட காயில் 5தான் பாக்கி. அப்போ எனக்குத் தெரியாம நிறைய வீட்டை விட்டுப் போயிருப்பது தெளிவாச்சு. அந்த அஞ்சையும் எடுத்தேன். பின்னாடியாத்து காம்பவுண்டுக்குள் தூக்கி போட்டுட்டேன். பொறுக்கிக்கட்டும். நமக்கும் புண்யமாப் போகும்னுட்டு. 

1 மணிக்கு வந்தவள் டேபிளில் வத்தக் குழம்பும், சாதமும் டப்பாவுலே சுட்ட அப்ளாமும் வச்சிருந்தேனே சாப்டேளோன்னோ? அவசரத்தில் சொல்ல மறந்துட்டேன்.”  “அது கிடக்கட்டும், உங்க சித்திக்கு இப்போ தோள் வலி எப்படி இருக்காம்?” 

ரெண்டு நாளைக்கு அவள் என்னோட பெசலை. நிம்மதியாப் பொச்சு.