மல்லிகா

 56. மல்லிகா (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

“டீ மல்லிகா! மெயின் ரோட்டில் யாரோ விழுந்து கிடக்கனாம். எல்லாரும் போய்ப் பாக்கரா, நீ வரீயா?” கோமளாக்கா வாசலேந்தே கத்தினா. அப்பத்தான் அரிசி களைய ஆரம்பிச்சேன். ஞாயித்துக் கிழமை, சுந்தருக்கு ஸ்கூல் லீவு. லேட்டா சமையல். 9ஆரது. பசிக்கரதும்பான். “நீ போக்கா, நான் கை வேலையா இருக்கேன்”.

படிச்சிண்டிருந்த 9 வயசுப் பையன் “நான் போய் பாத்துட்டு வரேம்மா.” “சும்மா கிடடா, அதெல்லாம் வேண்டாம்”. இவன் எதுக்கு அங்கே போணம்? விழுந்து கிடக்கரவன் அடிகிடி பட்டுக் கிடக்கானோ என்னமோ? ரத்தத்தைல்லாம் குழந்தை ஏன் பாக்கணும்? ஜனங்களுக்கு வேலை இல்லை. “ஆ ஊ”ன்னா கூட்டம் சேர்ந்துடும். அன்னைக்கு கோவில் வாசல்லே பித்துப்பெண், உடுப்பெல்லாம் கிழிசல், என்ன நிலமையில் இருக்கம்னு புரிஞ்சுக்காம வரவாகிட்டே கையை நீட்டி யாசகம். மனசு பேதலிச்ச 18 வயசுக்கு தேவைப் படாத குழந்தைத் தனம். பாக்கரவா கொடுக்காட்டாலும் நன்னா கூர்ந்து அவள் காமிச்சதை ஆசை தீர பாத்துட்டு போரா. சைக்கிள் கடையில் நின்ன காலிங்க அவளுக்கு தந்துடப் போராப்போல் பண்ணி அவள் வாங்கிக்கன்னு வரச்சே சட்டுன்னு விலக்கிண்டு அவள் ஏமாந்து முனகுவதையும் பாத்து சிரிச்சிண்டு.

விழுந்து கிடந்தா ஆஸ்பத்ரீக்குன்னா கொண்டு போணம்? அதுக்குப் பதிலா சொல்லி அனுப்பி எல்லாரும் வந்து பாருங்கோன்னு. கோமளம் சும்மாப் போகாம இன்னும் சிலரையும் கூட்டிண்டு போணமா? கேஸ்கெட் சரியில்லை. இன்னைக்கு எத்தனை நாழி ஆகுமோ சாதம் வேக. பழைய டெய்லரிங்க் மெஷீனில் தையல் வேலை செஞ்சு வாழ்ந்தாரது. கேஸ்கெட்னாலும் யோசிச்சு சிலவு செய்யணும். மல்லிகான்னு பேர். ஆனா வாழ்க்கை மணக்கலை.

போய் பார்த்தா என்னன்னு தோணித்து. சாதத்தை அடுப்பில் ஏத்தியாச்சு. கேஸ் வீணாகாம ஸ்டீம் வந்ததும் வெயிட் போட்டு 4 விஸிலில் ஆஃப் செய்யணும். போய்ட்டா முடியாது. யாரா இருக்கும்? குடிச்சுட்டு கிடக்கனோ? சின்ன ஊரானாலும் என்னெல்லாமோ அரசாங்கமே விக்கரா. உடம்பு முடியலையோ? வண்டி முட்டித் தள்ளித்தோ? யாராவது எழுப்பி உக்காரவச்சு குடிக்க தண்ணீர் தரமாட்டாளோ? விஸில் வந்ததும் அப்புரமா போலாம். சொச்ச சமையல் வந்து. அதுக்குள்ளே கோமளா வந்துட்டா தகவல் தெரிஞ்சுக்கலாம். என்ன இப்போ.

பெத்தவாளை மதிக்காம காதல் கல்யாணம். கடைசீ வரைக்கும் மன்னிக்கலை. குழந்தை பொறந்துட்டா சரியாகிடும், பேரனோ பேத்தியோ மடியில் போட்டா கோவம் கரைஞ்சிடும்னு லாஜிக். ஃபணால். அப்பா அத்தனை ஆசையா இருப்பர், ஒரே பொண். மனசை கல்லாக்கிண்டுட்டர். அம்மா அப்பாவுக்கு பயந்துண்டே அழுதிருப்பள். பாலமா இருந்து வந்து போயிண்டிருந்த மாமா சொன்னர். கடைசீ காலத்தில் கெஞ்சினாளாம். பொண்ணையும் பேரனையும் ஒருக்கா பாத்துட்டு நிம்மதியாப் போரேன்னு. “பாக்கணும்னா என்னைத் தாண்டிண்டு போய்க்கோ!” அப்பா படுத்த படுக்கையா இருக்கச்சே “மல்லிகாவை அழைச்சிண்டு வரட்டுமா?” கேட்டதுக்கு படுத்துண்டே “தூ”ன்னு துப்பினாராம்.

“நீ ஏன் போலை? ஆத்து மின்னாடி நின்னா வாசக் கதவை சாத்திடுவாளா என்ன?” போலை. ஏன்னு சொல்லத் தெரியலை. மாமா வந்து காரியங்கள் ஆச்சுன்னப்போ போகாம விட்டூட்டமேன்னு அழுதேன்.

அப்பா இருந்தது லால்குடி பக்கத்தில் பூவாளூர். சுந்தர்ராஜ பெருமாள் கோவிலண்ட ஜாகை. “கௌரவமா வாழ்ந்த எங்களை தலைகுனிய வச்சுட்டுப் போயிட்டா”. கோவிலில் தாலி கட்டீண்டு திருவாரூர் வந்தாச்சு. இங்கே இருக்கம்னு லெட்டர் போட்டேன். பதில் வரலை. சரி, இருக்கர இடம் தெரியும், வரப்போ வரட்டும், வருஷம் போட்டம் போய்ப் பாக்கலாம்னு. ஆனா வேற நடந்தது. இவர் “குவெயித்தில் வேலை கிடெச்சிருக்கு. 3 பேராப் போரம். கட்டுகட்டா சம்பாதிக்கலாம். நிலமை எப்படீன்னு பாத்து அழைச்சிண்டு போரேன்.” எனக்கு அப்ப 6 மாசம்.

“நான் உண்டாயிருகப்போ நீங்க போணமா, குழந்தை பொறந்ததும் போப் பிடாதா?” “இவாளோட போனாத்தான் உதவியா இருக்கும், உடனே வந்தாத்தான் வேலைன்னு ஏஜென்ட் சொல்ரான்”. “என்னண்டை ஒரு வார்த்தை கேக்காம ஏன் அப்ளை செஞ்சேள்?” “சொன்னா விட மாட்டாய். குடும்பத்தை நடத்த பணம் வேணுமே?” “வேலை இங்கேயே பாத்துக்க முடியாதா? இப்போ என்ன குறைச்சல்?” “எத்தனை நாள் LIC ஏஜென்ஸி மட்டும் சொறு போடும்? பொறக்கப் போர குழந்தைக்கு ஸ்கூல் அது இதுன்னு சிலவு மண்டுமே”. சரீன்னேன். பிள்ளயாண்டிருப்பவள் வேற என்னத்தை சொல்ல? வயித்தில் இருக்கும் அவனுக்காகப் போரேங்கரர்.

கிளம்பரச்சே “உங்காத்தில் போய் இருந்துக்கோ. அக்கவுன்டில் 60ஆயிரம் இருக்கு. ஒரு மாசத்தில் இன்னும் அனுப்பரேன்”. நண்பர்கள் வழியனுப்பன்னு வரா. “நாங்க மல்லிகாவைப் பாத்துப்பம்.” யாரும் பாத்துக்கலை. “யாரும்”னு சொன்னது எங்காத்துக்காரரையும் சேத்து.

என்னாச்சு அவருக்கு? கேப்பேள். ரெண்டு மாசம் பணம் அனுப்பினர். மாசம் ஒரு போன். அப்புரம் இல்லை. தகவலும் இல்லை. போன் நம்பர் தரேன்னவர் தரலை. இருந்த காசில் சுந்தர் பொறந்தான். “அப்பா யாரும்மா?” கேக்க இன்னும் டயம் இருக்கு. அதுக்குள்ளே வந்துடுவர்னு நம்பினேன். அன்னைக்கு மல்லிகாவைப் பாத்துப்பம்னு சொன்னவரை கூட்டிண்டு குவெயித்துக்கு அனுப்பின ஏஜென்டை பாக்கப் போனேன். இவர் பேரில் யாரையும் எங்கேயும் அனுப்பலையாம். “என் பேரை யூஸ் செஞ்சு சிலர் இப்படி ஓடியிருக்கா”.

நடந்துட்டது நன்னா புரிஞ்சது. காதல்ங்கிர பேரில் வாழ்க்கை நாசம். கைக் குழந்தையோட என்னன்னு பண்ண? வந்துடுவார், அப்படி செய்யரவரில்லை. 1 வருஷமே குடும்பம் நடத்திட்டு நட்டாற்றில் விட்டூட்டு ஓடரவர் இல்லை. சமாதானப் படுத்திக்கரேன். அக்கம் பக்கத்தில் விஷயம் தெரிஞ்சு துக்கம் விசாரிக்க ஆரம்பிக்க மின்னாடி வேற இடத்துக்கு குடி போயிடணும். இப்படி தோணித்தே தவிர அப்பா அம்மாவோட லால்குடியில்னு மட்டும் படவேயில்லை. அப்படி ஒரு வீராப்பு. வாழ்ந்து காட்டிடணும். அப்பத்தான் கோமளாக்கா சிநேகமாச்சு.

“அடியக்கமங்கலத்துக்கு வந்துடு, பெண்களா செர்ந்து கோவாபரேடிவ் நடத்தரோம், சுய தொழில், நல்ல காசு வரது, உன்னைப்போலவும். பரம ஏழைகளும் சௌக்கியமா வாழ்க்கை அமைச்சுண்டுட்டா. வந்து பாரு, பிடிச்சிருந்தா அங்கேயே தங்கிக்கலாம். திருவாரூருக்கு சுந்தரை ஸ்கூலுக்கு அனுப்பக் கொள்ள பஸ் வசதி. உன் கதை தெரிஞ்சவா யாரும் அங்கே இல்லை”.

“எனக்கு என்ன தெரியும்? அங்கே வந்து என்ன சேய்ய?” “வா எதாவது கத்துண்டுடலாம்.” தையல் கத்துக்க வச்சா. எல்லா வகை ட்ரெஸ்ஸும். கடைகளுக்கு ஆர்டெர் எடுத்து சம்பளமும் மேலே அதிகப்படியும். விழுந்துடாம நிக்க முடிஞ்சது. ஆசையா கட்டிண்டவன் ஆயிசு பரியந்தம் துணையா வருவேன்னு கோவிலில் வச்சு சத்தியம் செஞ்சவனை விட அந்த கடகடன்னு ஓடும் தையல் மெஷீன் துணை கொடுத்தது ஆச்சர்யம். நமக்கு இப்படித்தான்னு காலத்தை தள்ளினேன்.

வழக்கம்போல் திருவாரூர் போன மாமா என்னைக் காணலைன்னு அலைஞ்சு திரிஞ்சு கடைசீலே சுந்தர் ஸ்கூல் பக்கம் அவனைப் பாத்து “அம்மா எங்கேடா?” கேட்டு விசாரிச்சு, ஸ்கூல் வேன் பின்னாடியே பஸ்ஸில் வந்து இறங்கி என்னை கண்டு பிடிச்சேன்னர். அப்பத்தான் தோணித்து அவரண்டையாவது சொல்லிண்டு வந்திருக்கணும்னு. போன மாசம். வந்தவர் “என்ன மல்லிகா இப்படி செஞ்சுட்டாய்?” வருத்தப் பட்டர்.

“மனசில் சொல்லொண்ணா ஏக்கம் பூந்துடுத்து மாமா. அவர் இப்படிச் செய்வர்னு நினைச்சு பாக்கலை. இப்பவும் அவர் வந்துடுவர்னுதான் படரது. என்ன ஆனார், சௌக்கியமா சொல்ல முடியாத கஷ்டத்தில் மாட்டிண்டிருப்பரோ? இப்படி கலங்கறதே தவிர நிற்கதியா என்னை விட்டூட்டு வேற ஒருத்தியோட வாழரர்னு படலை. யோசிக்காம கிளம்பி வந்துட்டேன். தேடுவேள்னு தோணல. ஒரே ஒரு எண்ணம். இது யாருக்கும் தெரிஞ்சுடப் பிடாது, எப்படியாவது மாசாமாசம் சம்பாத்தியத்துக்கு வழி பண்ணணும், சுந்தர் படிக்கணும். படிச்சு பெரியாவனாகி என்னை தலை நிமுந்து ரோட்டில் போக வைக்கணும்னு வந்துட்டேன்.”

“பரவாயில்லை”. கொடுத்த மோரை உறிஞ்சிண்டே தலையை ஆட்டினர். அம்மா வழி தாத்தாவுக்கு இளையா பையன். தமிழ்நாடு போக்குவரத்துக் கழகத்தில் அக்கவுண்ட்ஸில் இருக்கர். கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை. டம்ப்ளரை வச்சுட்டு “நான் ஒண்ணு சொன்னா தப்பா எடுத்துக்க மாட்டாயே?” அப்படீன்னா ஏதோ தப்பான விஷயம் சொல்லப் போரார்னு தெரிஞ்சது. இன்னி வரைக்கும் ஒத்தாசையாத்தான் இருந்திருக்கர். “சொல்லுங்கோ”.

“உனக்கு ஆட்சேபணை இல்லைன்னா நாம கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாமா?”

எதிர்பாக்கலை. இப்ப இப்படி ஒரு கேள்வி வரும்னு. சரியான நேரம் எப்போன்னு யோசிச்சு இப்பத்தான் அந்த அப்போன்னு தோனிப்போக் கேட்டரா? கோவில்லே தாலி கட்டீண்டதிலேந்தே இவர் மனசில் இந்த எண்ணம் இருந்து அதை வெளிக் காட்டிக்க முடியாம, போனவன் திருப்பி வர சாத்தியமில்லாம தெரியவே விருப்பத்தை தெரிவிக்கராரா? பொட்டு வச்சிண்டு தலை நிறைய பூவோடத்தான் போயிண்டும் வந்துண்டும் இருக்கேன். சாப்பாட்டுக்கு தட்டுப்பாடு வந்தாலும் பூ மேட்டரில் வஞ்சனை செய்யல, ஏன்னா பாக்கர ஒவ்வொரு ஆணின் கண்ணுக்கும் இவள் கல்யாணம் ஆனவள், கணவன் இவளோட இருந்து நன்னா கவனிச்சுக்கரான்னு படணும். இல்லைன்னா தனியா ஒருத்தி இந்த லோகத்தில் வாழ்ந்துட முடியாது.

எல்லாம் தெரிஞ்சு பழகர இவராண்டை எப்படி? அதான் கேட்டுட்டர். பதிலே சொல்லலை. “ஒரு மாசம் கழிச்சு வரேன், அப்ப சொன்னாப் போதும்.” சுந்தருக்காக வாங்கிண்டு வந்த ஜாமெட்ரி பாக்ஸை தந்துட்டுப் போனர்.

என்ன பதில்னு சொல்ல? ஏதாவது சொல்லணும். சொல்லாம இருந்துட முடியாது, இனிமேல் இப்படியெல்லாம் கேட்டுண்டு தப்பான எண்ணத்தோட வந்து நிக்காதீங்கோ! சொல்லலாமா? தப்பா ஒண்ணுமே கேக்கலையே? கல்யாணம் என்ற நல்ல வார்த்தையத்தான் பிரயோகித்தார். ஆனா கல்யாணம்னா என்னுதுதான் ஞாபகத்துக்கு வரது. அதில் சந்தோஷமில்லையே. இன்னொண்ணா? முதலில் பண்ணிண்டவன் இருக்கானா இல்லையா, வருவனா மாட்டானான்னு தெரிஞ்சுக்காம?

குக்கர் விஸில் சத்தம் வேடிக்கையா கேட்டது. ஏன்னா ஸ்டீம் சைட்லேந்தும் போரது. தூக்கிப் போட்டுட்டு புதுசு வாங்கிட வேண்டியதுதான். சாதம் வெந்த வாசம். ஸ்டவ்வை ஆஃப் செய்யரேன். “சுந்தர் வாடா விழுந்து கிடப்பவனைப் போய் பாக்கலாம்”. ஏன் போலாம்னு தோணித்து? விழுந்தவன் நம்மாத்துக்காரரா இருப்பரோ?. என்னைத் தேடி வந்தாரோ? கஷ்டத்துக்கெல்லாம் விடிவுகாலமோ!

சுந்தரை இழுத்துண்டு கோமளா சொன்ன இடத்துக்கு ஓடரேன். பஸ் போர ரோடும் நாங்க வசிக்கும் பட்டக்காள் தெருவும் முட்டர இடத்தில் கூட்டம். என்னைப் பாத்துட்ட கோமளா “வாடீ வந்து பாரு.” வழிவிடரா. கூட்டத்துக்கு நடூலே என் ஆத்துக்காரர் வயசில் ஒருத்தர். நன்னா ட்ரெஸ் செஞ்சிண்டு தோளில் மாட்டின பை சித்தே தள்ளீ கிடக்க. எப்படி அச்சூன்னு பலவிதமா ஹேஷ்யங்கள். கிடந்தவன் பரிச்சயம் இல்லாத முகம். யார் பெத்த புள்ளையோ? பொண்டாட்டியை எங்கே தவிக்க விட்டூட்டு இங்கே வந்து கிடக்கனோ?

“வாடா போலாம்.” சுந்தரை அழைச்சிண்டு நகர, கோமளா “நானும் வரேன். உயிர் போயிடுத்தாம், போலீஸுக்குச் சொல்லியாச்சு. ஏக்ஸிடென்ட் மாதிரி படலை. அடியேதும் காணலை. ஹார்ட் அட்டேக்கோன்னு பேசிக்கரா”. ரன்னிங்க் காமென்டரி. போற வழீலே பல்பொருள் அங்காடி. உள்ளே நுழயரேன். “என்னடீ வாங்கப் போராய்?”

“குக்கருக்கு காஸ்கெட் போயிடுத்து. புதுசு வாங்கணும்”. வாங்கிட்டு காசுu தரச்சே இந்த வாரம் மாமா வரேன்னது ஞாபகத்துக்கு வந்தது.