காயத்ரி

 100. காயத்ரி (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

ஊரடங்கு போட்டிருக்கா. எங்கேயும் யாரும் வெளீலே தலை காட்டப் பிடாது. 3நா ஆச்சு. அப்படியே உக்காந்திருக்கேன். நானும் மாமியும்தான். குழந்தைகள் வெளிநாட்டில். அங்கேயும் கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான். கொரானாவாம். எப்படி பரவதுன்னு தெரியலையாம். முன்னெச்சரிக்கை. மருந்து கண்டு பிடிச்சு இதுக்கு ஒரு தீர்வை புரிஞ்சிக்கர வரைக்கும் கெடுபிடிகள் இருக்கும். ஒத்துழைப்பது நல்லதுன்னு.

என்னமோ நான் பொறுப்பில்லாம திமிறிண்டு வெளீலே ஓடி வந்துடப் போரேன்னு தினம் வாட்ஸப்[பில் 43 மெஸ்சேஜ் போடரானுவ. முகநூல் மெஸ்செஞ்சரிலும். அரசாங்கத்துக்கு ஒத்தாசை பண்ணுவம்னும். அத்தோட நின்னா பரவாயில்லை. சும்மா இருக்கரச்சே என்னெல்லாம் செய்யனு. இவா சொல்லித்தான் கத்துக்கணுமா? நானே சொல்லித் தரவனாச்சே! என்ன ஒண்ணு காஞ்சீபுரத்தில் இத்தனை கோவில். எங்கேயும் போமுடியலை. எங்காம் காலந்தர் தெரு. மொட்டை மாடீலெந்து பாத்தா அத்தனை கோபுரங்கள் காணக் கிடைக்க அற்புதமா இருக்கு. இந்தப் பக்கம் பவள வண்ணர், அந்தப்பக்கம் பச்சை வண்ணர். ஏகாம்பரேஸ்வரர், காமாக்ஷி, குமரக்கோட்டம்னு நாலா பக்கமும். இப்படி இருக்கச்சே அந்த சைனாக்காரன் செஞ்சனுப்பிச்ச கிருமி என்ன பண்ணிடும்னு படும். நிறைய பேர தாக்கியிருக்காமே? பயமாவும் இருக்கு.

ஆத்தில் மாமி ஒண்ணுமே நடக்கலைப் போல் வளைய வந்திண்டிருக்கா. ரிடயர் ஆனதுலெந்து ஆத்துலேதானே இருக்கன். எங்கேயும் போலை, சம்பாத்தியம் நின்னுடுத்து. இப்ப எங்க வாழ்க்கையை இந்த பீடைபிடிச்ச கொரானா ஒண்ணும் புரட்டிப் போட்டுடாதுன்னு நிஷ்சிந்தையா இருக்கள். லைஃப்லே சின்னதும் பெரிசுமா நிறைய பிர்ச்சனைகளை எதிர் கொண்டிருக்கம். அதுக்கு மின்னாடி இதெல்லாம் ஜுஜூபீங்கராப்போல் நடந்துக்கரா. ஆனா ஒண்ணு, எப்பவும்போல் துளசிக்கு பூஜை செஞ்சு ரெண்டு இலையை குழாய்க்கடீலே காமிச்சுட்டு சாப்புடுக்கரா, எனக்கும் தரா. “கொரானாவும் அதன் தாத்தாவே வந்தாலும் ஓடிப்போய் ஒளிஞ்சிண்டுடும்.” கமென்ட் வேற.

பூஜைன்னு சாமியுள்ளில் உக்காந்தா நிறைய சுலோகம் சொல்ரா. நித்தம் தீபாராதனை நெய்வேத்தியம். அவள் இப்படி இருக்கச்சே அவளுக்கு ஒரு குறையும் வரப் போவதில்லைன்னு படும். அவளோட சந்தோஷத்துக்காக அந்த ஏகாம்பரேஸ்வரர் என்னையும் சேர்த்து காப்பாத்திடுவர். பல பேராத்தில் ஆத்துக்காரி ஜாதகமும், அவள் செய்யும் புனஸ்காரங்கள்லேயுமே சர்வைவ் ஆகிண்டிருக்கும் கணவன்மார்களில் நானும் சேர்த்தி. நான் யாரையாவது கும்பிடணும்னா ஆத்துக்காரியைத்தான் கும்பிடணும். சாஷ்டாங்கமா நமஸ்காரமே செய்யலாம்!

நேத்து ந்யூ ஜெர்ஸீலேந்து வாட்ஸப்பில் என் பிள்ளை. “ஒண்ணும் பயமில்லைப்பா. உங்க மாட்டுப் பொண் பேரன் சௌக்கியமா இருக்கம். நீங்களும் வெளீலே கொள்ளப் போகாம இருந்தேள்னா மலை போல் வந்தது பனிபோல் நீங்கும்.” இவள் “ஏண்டா! இங்கத்தை விட அங்கே பிர்ச்சனையாமேடா. அந்த ட்ரம்ப் உளறிக் கொட்ரதை பாத்தா பயமாயிருக்குடா”. “அதெல்லாம் இல்லைம்மா”. பொண் சிங்கப்பூரில். பெசினப்போ “கவலைப்படேண்டாம். மாப்பிள்ளை ஆத்துலேந்தே வேலை பண்ரர்”. அவளுக்கு 3 மாசம். ‘பிரசவ காலம் வரத்துக்கு மின்னாடி இதெல்லாம் அடிங்கிப் போயிடணும் பகவானே!’

பிர்ச்சனை இருக்கோ இல்லையோ, சின்னதோ பெரிசோ, யோசிக்க அவகாசம் கொடுக்காம மனசில் என்னெல்லாமோ துர் எண்ணங்கள் வந்து பூந்துக்கவே, நிலை கொள்ளாம சிலநாளா தவிக்கரேன். “இந்த கொரோனா 60வயசுக்கு மேலே இருப்பவாளைத்தான் தாக்கரது நீங்க ஜாக்கிரதையா இருங்கோ.” சென்னை ஃப்ரெண்ட் செய்தி அனுப்பிச்சிருந்தான். இத்தாலீலே சவங்கள் க்ரிமேஷணுக்காக கிடக்கும் வீடியோவோட. நல்ல நண்பன், அவன மொத வேலையா ப்ளாக் செஞ்சுட்டேன். டாட்டா ஸ்கை சப்ஸ்க்ரிப்ஷண் ரின்யூ செய்யலை. போனில் வரதே விதவிதமா கிலி ஏர்படுத்திண்டு. டிவி தேவையா? ஆத்துக்காரி மாதிரி வேலையில் மூழ்கிண்டு, செய்ய வேண்டியதை செஞ்சிண்டு அதிகம் அலட்டிக்காம, ஏதாவதுன்னா பகவான்மேல் பாரத்தை போட்டுட்டு இருக்கணும். என்னால் அப்படி முடியலை.

எங்கேயுமே போப் பிடாதுன்னா? இன்னைக்கு சண்டே. என்ன செய்யலாம்? யோசிச்சிண்டே கார்த்தால எழுந்து குளிச்சு நெத்திக்கு இட்டுண்டு மொட்டை மாடிக்கு வரேன். கோபுர தரிசனம் ஆச்சு. எந்த திசைய பாத்து நின்னிண்டு கும்பிட்டாலும் புண்யம். குறைந்த பக்ஷம் ரெண்டு கோபுரம் தெரியும். தினம் பாப்பதுன்னாலும் ஒவ்வொரு தடவையும் திவ்யம். இன்னைக்கென்னமோ சங்கரமடம் கண்ணை ஈர்த்தது. ஒரு நடை போய் மஹாபெரியவா பிருந்தாவனத்து மின்னாடி சித்தே கண்மூடி உக்காந்திட்டு வரணும். போக விடுவாளா? தொறந்திருக்குமா? பாப்பம். சாயங்காலமா ட்ரை செய்யலாம். இவளண்டை சொன்னா கோவிச்சுப்பள். ஆனா சொல்லாமப் போப் பிடாது.

இவளிடம் சொல்லாம எதுவும் இந்த 40வருஷ தாம்பத்யத்தில் செஞ்சதில்லை. என்னைப் பத்தி எல்லாம் தெரிஞ்சவள். ஒளிவு மறைவு கிடையாது. இந்த சப்பை மேட்டருக்கு சொல்லாம ஏன்? போப்பிடாதுன்னுட்டா? போவேண்டாம்.

சாப்டூட்டு சித்தே தூங்கியாச்சு. அவள் என்னவோ பாராயணம் செஞ்சிண்டு. மத்யானம் கரெக்டா மூணரைக்கு சுடச்சுட புது டிகாக்ஷண் போட்டு காபி கலந்து கொண்டுவரா. “வெளீலே இன்னக்கு நடமாட விட்டா சித்தே மடத்துக்கு போயிட்டு வரலாம்னு இருக்கேன்”. கூர்ந்து என் முகத்தை பாத்தவள், ஏதோ சஞ்சலத்தில் இருப்பதைப் புரிஞ்சிண்டு “போயிட்டு வாங்கோ. யாரண்டையும் கிட்டக்கே போகாம தள்ளி இருந்துட்டு வந்துடுங்கோ. போலீஸ் பிடிச்சு இழுத்துண்டு போனா எனக்கு போன் செய்யேண்டாம் கேட்டேளா?” பெர்மிஷண் தந்துட்டாலும் மவனே நீ மாட்டிப்பாய்னு சொல்லி வழியனுப்பி வைக்கரா. அதில் ஒரு அல்ப திருப்தி. பயந்துட்டாப்ல முகத்தை வச்சிண்டு சட்டயப் மாட்டி கிளம்பரேன்.

வெறும் 300மீட்டர்தான். பச்சைவண்ணர் கோவிலுக்கு எதுத்தாப்போல் இடதுபக்கம் திரும்பி விடுவிடூன்னு போரேன் செங்குளநீர் ஓடைத் தெரு, ஒருக்கா கணேஷ் கல்யாண் எழுதின கதையில் வரும். அங்கே ரைட்லே திரும்பி நாலு தப்படி நடந்தா மடம். மடத்து வாசலில் தடுப்பு வச்சு ரெண்டு போலீஸ். ரோடில் யாருமில்லை. என்னைப் பாத்துட்டு “ஐயரே எங்கே கிளம்பிட்டீங்க? இதோ உள்ளே போயிட்டு சட்டுன்னு வந்துடுவேன். ATMஇல் கேஷும் எடுக்கணும். வெளீலே வரவேண்டிய நிர்பந்தம்”. “சரி போ.”

நுழைஞ்சதுமே மனம் எடை இழந்தது. உள்ளே சிலர் நடமாடிண்டு. நேர மஹாபெரியவா பிருந்தாவனத்துக்கு மின்னாடி மண்டபத்தில் தூண் ஓரமா உக்காந்து சாஞ்சிண்டு கண்ண மூடிண்டேன். சகல சௌபாக்கியங்களும் கிடெச்சுட்டாப்ல ஃபீல் வந்தது. மனசு அவரை தியானிச்சிண்டு. எல்லாக் கடவுளையும் ஒவ்வொண்ணா நினைவில் கொண்டு வந்து ‘எல்லாரும் நன்னா இருக்கணும், இந்த ரோகம் பத்தின பிர்ச்சனைலேந்து நாட்டை மீட்டுக் கொடுக்கணும்.’ வேண்டிக்கரேன். எதுக்கால யாரோ வந்து உக்காந்துண்டா. கண்ணத் தொறக்காம குனிஞ்சிண்டு பாக்கரேன். வயசான தாத்தா ஒருத்தர். 10நா ஷேவ் செஞ்சுக்காம, மெல்லிய தேகம். 5அடி தள்ளீ என்னையே பாத்துண்டு. அவருக்குத் தெரியாம பாக்கரேன்னு கண்டுட்டு “என்ன விஷயம்? குழப்பமா, கவலையா?” ஸ்பஷ்டமா கேக்கரர். ‘ஆமாம்’. தலையாட்ட, “என்ன ஸ்லோகம் பாராயணம் செஞ்சாய்?”

“சுலோகமெல்லாம் இல்ல. சும்மா தியானம்”. “இல்லையே! என்னமோ வேண்டிண்டதா பட்டதே?” விவரம் சொல்ரேன், வைத்யநாத ஸ்வாமிலே ஆரம்பிச்சு பிரத்யங்கரா தேவியெல்லாம் நினைச்சிண்டதை. “ஒண்ணு சொன்னா கேப்பியா?” “சொல்லுங்கோ”. “சத்தமா பிரத்தியாருக்கு கேக்கராப்போலே இல்லை மனசுக்குள் காய்த்ரி சொல்லிண்டிரு. தினம் 108 தடவையாவது. எல்லா பிர்ச்சனையும் ஓடிப் போயிடும்”.

கணீர்னு காயத்ரி சொல்ரர். காதில் விழுந்து நெஞ்சில் கலந்து அதன் வைப்ரேஷன்ஸ் உடம்பை சிலிர்க்க வச்சது வாஸ்த்தவம். யாருமேயில்லாம எனக்கு மட்டும் இந்த வயசில் இவர் பிரம்மோபதேசம் செஞ்சு வைக்கரர். மூணூவாட்டி சொல்லீட்டு, “இதுக்கு அர்த்தம் தெரியுமோன்னோ?” அவ்வளவா தெரியாது இவனுக்குன்னு அவரே தீர்மானம் செஞ்சிண்டு சொல்ரர். "O Self-effulgent Light that has given birth to all the lokas who is worthy of worship and appears through the orbit of the Sun, illumine our intellect." சட்டுன்னு அவர் ஆங்கிலத்தில் விளக்கம் சொன்னது என்னை ஆட்டித்து. “இதைச் சொன்னா உனக்கு மின்னாடி கிடக்கும் எல்லா தடைகளும் விலகிப் போகும். புத்தி கூர்மையும், அறிவும், ஆன்மீக தெளிவும் வாக்குச்சுத்தியும் சகலசித்தியும் கிட்டும். இந்த மந்திரம் பாராயணம் செய்யரவாளை எந்த தீங்கும் வராம பாதுகாக்கும். நீ இன்னைக்கே ஆரம்பி”.

“அத்தனை மஹத்தானதா இந்த மந்திரம்?” “பின்னே? பூணப் போடச்சே சொல்லலை? சர்வ ரோக நிவாரணி, சர்வ துக்க பரிவாரிணி. இதை மனசு சரியில்லைன்னாலோ இல்லை உடம்புக்கு வந்தாலோ ஏதாவது கஷ்ட காலங்களில் சொல்லிட்டா ஆச்சுன்னு நினைக்கப் பிடாது. இந்த மந்திரம் ஜபிப்பதை நாம நமது வாழ்க்கை முறையில் பிரதிஷ்டை செஞ்சுண்டுடணும். இதில் ஒரு பெரீய ஆன்மீகமே உண்டு தெரியுமோ?” “சொல்லுங்கோ மாமா”.

“எல்லாரும் எது செஞ்சாலும் நல்ல பலன் கிட்டணும்னு ஆசைப்படுவா. பழம் சாப்பிடணும். காயா காய்ச்சாச்சாத்தானே அது பழமா கனியும்?” “ஆமாம்”. “பூ இல்லைன்னா காய் எங்கேந்து?” “அதுவும் சரி, அதுக்கென்ன செய்யணும்? “பழம் கொடுக்கும் செடிய நடணும். அதில் பூ பூக்க வைக்கணும். அப்பத்தான் பழம் பழுக்கரச்சே பரிச்சுச் சாப்பிடலாம்”. “ஆமாம்”. “என்ன ஆமாம்? நான் சொல்ரத்துக்கெல்லாம் தலை ஆட்டராய்! இன்னும் ஆழமா யொசிச்சுப் பார். செடி நட்டு அது வளர்ந்து பூக்கணும்னா எதை தியானிச்சு பரிபாலிக்கணும்? மண், நீர், காத்து, ஒளின்னு அந்த செடீலே பூப்பூக்க பஞ்சபூதங்களின் ஒத்துழைப்பு தேவை. ஒத்துக்கரையா?” மண்டைலே குட்டி சொல்லித் தரரோ? “ஆமாம் மாமா நன்னாவே புரியரது”. “அதைத்தான் இந்த காயத்ரீ மந்திரம் உன்னை  உணர வைக்கரது.”. இன்னும் சொல்ரர்.

“எல்லாத்துக்கும் காரண கர்த்தாவா ஒளி ரூபத்தில் இருக்கும் அந்த பரப்பிரம்மத்தை கூப்பிட்டு உன் கருணையினால் எனக்கு உண்மையான இந்த பிரபஞ்சத்தை புரிஞ்சுக்கர, அதுக்குக் காரணமான உன்னை தெரிஞ்சுக்க தேவையான ஞானத்தை கொடுன்னு வேண்டிக்கரோம். பூ பூக்க உதவும் அந்த பஞ்ச பூதங்களை ஆராதிக்காம அதுகளை தோற்றுவித்த அந்த பரப்பிரத்தையே பிராத்திச்சுக்கரோம். நாம எப்ப நினைச்சுப்போம், எப்ப கூப்பிடுவோம்னு காத்திண்டிருக்கும் அதனிடமே நேரிடையா அப்பீல் செய்யாம வேற பிரார்த்தனை, அதுவும் இன்னொருத்தர் மூலமா என்ன வேண்டிக் கிடக்கு?”

“ஆனா ஒரு விஷயம் தெரியுமோ! கரெக்டா அக்ஷரம் பிசகாம சொல்லணும். சொல்ரச்சே மனசை ஈடுபடுத்தி முழு நம்பிக்கையோட. 3 தடவை 9 தடவைன்னெல்லாம் கணக்கு சொல்லுவா. இந்த ஒரு மந்திரத்துக்கு மட்டும் பெரீசா மடி ஆசாரமெல்லாம் பாக்கத் தேவையில்லை. எப்பவுமே சொல்லிண்டிருக்கலாம். சத்தமா, மனசுக்குள். 108 தடவை 1008 தடவைன்னு ஏன் சொல்ரம்னா 998 ஆரச்சேதான் மனசு சித்தே ஒருமைப்படும். அது வரைக்கும் உதடு மட்டும் பாராயணம் செய்யும். மனசில் இருக்கும் மத்த உபாதைகள் விலகாம படுத்தி எடுக்கும். ஜாக்கிரதை”.

“எப்ப வேணும்னாலும் ஜபிக்கலாமா?” “பேஷா! அந்த பரப்பிரம்மம் அத்தனை கருணாமூர்த்தி. குளிச்சிண்டே சொல்ரச்சே நாம அதுக்கே அபிஷேகம் செய்யரோம்னு அனுக்ரஹிக்கும். சாப்பிட உக்காந்ததும் சொல்லிட்டு சாப்டா தட்டில் இருப்பதை நெய்வேத்யமா பாவிச்சு ஏத்துக்கும். மனசில் என்ன வேண்டிண்டு பாராயணம் செஞ்சாலும் அதை சட்டுன்னு கொடுக்கர வல்லமை படைச்ச ஒரே மந்திரம். கடைசீயா இன்னொண்ணும் சொல்லரேன்”.

மெய்சிலிர்த்துப் போய் அவர் முகத்தையே பாத்துண்டு. “மன உளைச்சலா இருக்கச்சே இங்கே வரணும்னு இந்த கர்ஃப்யூவிலும் ஏன் தோணித்து? இந்த பிருந்தாவனம். கோவிலுக்கே போனாப்போல் இருக்குன்னுதானே?” “ஆமாம்”. “சரி. எதுத்தாப்போல் ஒண்ணு உருவகப்படுத்திக்க தோதா இருந்தா ஸ்லோகம் சொல்ரச்சே மனசை ஒருமுகப்படுத்திக்க உதவும். ஆனா ஆத்தில் தனியா இருகச்சே பூஜை ரூமிலே, சுவாமி படத்த வச்சிண்டோ சொல்லணும்னு அவசியமில்லை. கண்ணை மூடிக்கோ. ஏன்னா பரப்பிரம்மம் உருவமேயில்லாதது. அதைத்தான் நாம காயத்ரீ மந்திரத்தில் வரிச்சுக்கணும். அது எப்படி சாத்தியம்னு கேக்கப் பிடாது. கண்ண மூடிண்டுட்டப்புரம் எதுத்தாப்போல் இருப்பது ஒண்ணுத்துக்கும் பிரயோஜனமில்லை. நீ மந்திரத்தை உச்சரிக்கச்சே உன்னுள் இருக்கும் பரப்பிரம்மத்தோட பேசுவாய். உனக்குள்ளேயே அது இருக்குன்னு உணருவாய். நீ பயப்படும் அந்த கொரானா உன்னை அண்டாது. போய்க்கோ.”

சாஷ்டாங்கமா பெரியவருக்கு நமஸ்காரம் செஞ்சுட்டு எழுந்து மஹாபெரியவா பிருந்தாவனத்தை பிரதக்ஷ்ணமா வந்து வெளீலே வரேன். போலீஸ்காரன் பாத்துட்டு “ஐயரே நேர வீட்டுக்கு போணம். வேறெங்கேயும் போக தடை போட்டிருக்காங்க”. தலையாட்டரேன்.

கொரானாவுக்கு சொல்யூஷண் என்னண்டை இருக்குன்னு சொல்லத் தோணலை.