ஆசமனம்

 18. ஆசமனம் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

கிளம்பிப்போயாச்சு. விடுவதாயில்லை. வாஞ்சையா கூப்பிடரா. இத்தனை பிரியமா யார் இந்தக் காலத்தில்? “என் பையனுக்கு பூணல் மாமா, அவசியம் வரணும்”. தம்பதி சமேதராய் ராமனும் பானுவும் பத்திரிகை கொடுத்துட்டு அக்ஷதை தந்து “எங்களை ஆசீர்வாதம் செய்யுங்கோ”ன்னு அழகா நமஸ்காரம் செஞ்சா. போணமா வேண்டாமா?

எங்காத்து மாமி பிகு பண்ணிண்டா. “திருவல்லிக்கேணீ. அத்தனை தூரம் இந்த முழங்காலை வச்சிண்டு வரமுடியுமான்னு படலை. நீங்க மட்டும் போய்ட்டு குழந்தையை ஆசீர்வாதம் செஞ்சுட்டு கவரில் பணம் வச்சுத் தரேன், தந்துட்டு வரப்பிடாதா?”. நான் கொடுக்க இவள் பணத்தை கவரில் போட்டுத் தராளாம். கல்யாணம் ஆன 2 வருஷத்திலேயே ஆத்து எகனாமிக்ஸை டேக் ஓவர் பண்ணிண்டுட்டா. அதானோ என்னமோ என் பிள்ளையாண்டன் கிட்டே கையேந்தர் நிலமை வரலை. அவனுக்கும் பூணல் போட்டேனே! கல்யாணமும் பண்ணிவச்சேன். வருஷத்துக்கு ஒருக்கா அம்மாவோட மட்டும் போனில் பேசுவன். அதெல்லாம் இப்ப எதுக்கு? பூணக் கல்யாணத்துக்கு வருவம்.

“வாடி! சேர்ந்து போனாத்தான் சந்தோஷப்படுவா. 6 அடிக்கு போய் நின்னா எங்கே மாமி வரலையான்னுதான் கேப்பாளே தவிர இவன் வந்துட்டன்னு யாரும் குதிக்கப் போரதில்லை. வா! ஓலாவுலே போய்ட்டு வரலாம். சிலவானால் பரவாயில்லை”. “கார்த்தாலே பெசிக்கலாம்.” திரும்பிப் படுத்துண்டா. அப்புரம் குறட்டை. ரூமே லேசா வைப்ரேட் ஆச்சு. சித்தே நாழி கழிச்சு ஃபேன்லேந்து வேற கொரகொரன்னு சத்தம். இவள் விட்ட குறட்டை இனிமையா இல்லை ஃபேன்லேந்து வந்த சத்தமான்னு மனசுக்குள் பட்டி மன்றம். எப்ப தூங்கினேன்? தெரியலை.

எழுந்துக்கரச்சே 7 அடிச்சுடுத்து. இவள் சீக்கிரமே எழுந்து குளிச்சுட்டு புதுப்புடவை உடுத்திண்டிருக்கா. “என்ன விசேஷம்?” கேக்கரேன். “என்ன இப்படி? வரவர உங்களுக்கு மறதி அதிகமாச்சு. வயசாரதோனோ. பூணக் கல்யாணத்துக்கு ட்ரிப்ளிகேன் போவேண்டாமா? எழுந்திருங்கோ காபி தரேன். 9க்கு கிளம்பினா சரியாயிருக்கும்”. வரமாட்டேன்னு சொன்னவ டெலிகேஷணையே லீட்னா செய்யரா?

கோசல்ராமனுக்கு இங்கேதான் பூணல்னு கொட்டையா எழுதி போட்டுருக்கா. வசந்தம் ஹால். புதுசா வந்திருக்கு. சரியான இடத்துக்கு வந்துட்டம்னதும் சின்ன குதூகலம். உள்ளே நுழைஞ்சதும் ராமனும், பானுவும் மேடைலேந்தே நமஸ்காரம் சொல்ரா. பானு தம்பீ, பூணப்புள்ளைக்கு மாமா ஓடிவந்து எங்களை அழைச்சிண்டு போய் முத வரிசையில் உக்கார வைக்கரான். வைதீகாளெல்லாம் மந்திரம் சொல்லிண்டிருக்க கோசல் உள்ளேந்து மாலையோட பல பொண்கள் தட்டில் சீரெல்லாம் எடுத்திண்டு முன்னாடி வர.

பூணப்போடும் வயசு தாண்டிடுத்தா? சமயம் கிடைச்சா போட்டுக்கலாம்னு ஆய்ப் போச்சு. இப்போ குழந்தைகளே வாட்ட சாட்டமா வளர்ந்துன்னா நிக்கரா. கோசல்ராமன் உயரமா இருக்கவே குழம்பிட்டேன். சரியாச் சொல்லத் தெரியலை. வந்ததுக்கு மனசார வாழ்த்திட்டு போணம். ஸம்பிரதாயங்களை சரியாச் செய்யலைன்னு வியாக்யானம் பிடாது.

தெரிஞ்சவான்னு பலர் வந்து கையைப் பிடிச்சு குலுக்கோ குலுக்குன்னு குலுக்கிட்டு காபி சாப்டேளா, ஜூஸ் தரச்சொல்லட்டுமான்னு உபசரணை. பக்கத்தில் இவளைக் கேப்பம் என்ன சாப்பிடுவான்னு திரும்பிப் பாத்தா எங்காத்து மாமியைக் காணம். எழுந்து எங்கே போயிருப்பா? அதோ தூரக்கே சில மாமிகளோட நின்னுண்டு செல்ஃபீ எடுத்துப்பது தெரிஞ்சது. என்னமா போஸ் கொடுக்கரா! தலைப்பை சித்தே நாசூக்கா சரி செஞ்சுக்கராப்போல் விலக்கின்னா விட்டுக்கரா! அப்பத்தான் போட்டுண்டு வந்த நெக்ளஸ் படத்தில் விழுமாம். நெக்ளஸ் டாலரைக் காணம். ஒரு பெரீய ரூபி வச்சு அதைச் சுத்தி சின்னதா 21 வைரம் பதிச்ச டாலர். எங்கே போயிருக்கும்னு எனக்குத்தான் தெரியும். அதையும் வெளீலே தோண்டி எடுத்து போட்டோவில் தெரியரா மாதிரி வச்சுக்க மறந்துட்டாளோ! கிட்டே வந்தா அடுத்த செல்ஃபீக்குள் ஞாபகப் படுத்தலாம்.

இப்படி நடந்துடும்னுதான் இப்பெல்லாம் செயினுக்கு சைடில் டாலர் வச்சு பண்ணிக்கரா.

வைபவம் நன்னா நடந்து முடிய “எல்லாரும் சாப்டூட்டுத்தான் போணம்.” மைக்கில். எனக்குத் தேவை வெத்தக் குழம்பு பருப்புசிலி. அது இல்லாம ஸ்மார்த்தா விசேஷங்கள் எப்படி? மனசுக்குப் பிடிச்சதை போடச் சொல்லி கொஞ்சமா சாப்டூட்டு நானும் மாமியும் கீழே இறங்கி வரம். கூப்பிட்டவாளண்டை சொல்லிண்டு போணம். வெத்திலை பாக்குப்பை நாமளா திருப்தியா கேட்டு வாங்கிக்கணும். கூப்டுக் கொடுக்கலைன்னு நிக்கப் பிடாது. ரெண்டு பேர் போனா ரெண்டு பை. பாதி தூரம் ஆத்துக்கு திரும்பி வரச்சே ரெண்டு பை வாங்கிண்டிருக்கலாமேன்னு தோணித்துன்னா செஞ்ச ஆசீர்வாதம் பலிக்காது.

பணக் கவரை தந்துட்டு மேடையிலேயே க்ரூப் போடோ எடுத்துண்டம். இப்பெல்லாம் “ரோஜனோ ரோஜன சோபமான”ன்னு மந்திரம் சொல்லி கொண்டுவந்த பதினாயிரம் கட்டி வராகனை யாரும் வாங்கிப்பது இல்லையே.

சொல்லிக்கலாம்னு போரச்சே ராம் “மாமா உங்களால் ஒரு உபஹாரம் ஆகணும்”. “என்னடா? சொல்லு செய்யரேன்”. “கோசலுக்கு இந்த சந்தியாவந்தனம் எல்லாம் விடாம செய்யணும்னு சொல்லீத் தந்துட்டு போங்கோ மாமா, நீங்க சொன்னா கேப்பன். வாத்தியார் அப்புரம் மந்திரம் சொல்லித் தந்து புஸ்தகமும் தரேன்னு சொன்னர்”. “அதுக்கென்ன எங்கே அவன்?” “வாங்கோ” - வசந்தம் மஹாலில் இருந்த சின்ன ஏஸி ரூமுக்குள் அழைச்சிண்டு போரர். அங்கே கோசல் மாலையும் கழுத்துமா, ஃப்ரெண்ட்ஸோட.

“மாமா எப்படி இருக்கேள்?” “பேஷா இருக்கேண்டா, இன்னைலேந்து நீ ப்ரம்மச்சாரி தெரியுமா?” “ஏன் நேத்தும்தான்!” ஜோக்!. பிரம்மச்சாரீன்னா கல்யாணம் செஞ்சுக்காதவன்னு மட்டும் குழந்தைகளுக்கு தெரிஞ்சிருக்கு. பிரம்மம் தெரியலை. “பிரம்மம் உன்னுள் இருப்பதுக்கு FIR போட்டுட்ட வைபவம்தான் உபநயனம். அதைச் சொன்னேன். இன்னைலேந்து சில நியமங்கள் அனுஷ்டானங்கள் செய்யணும், செஞ்சா வாழ்க்கை சுபிக்ஷமா அமையும் செய்வயா?” “செய்யரேன் மாமா. முடிஞ்சவரைக்கும் நிச்சயமா செய்யரேன்”. ஆரம்பமே காம்ப்ரமைஸ். முடியாமப் போக காரணங்களை இப்பவே தேடரான். நாம அழகா உரிமையோட சொல்லுவம், செய்வது செய்யாதது அவன் இஷ்டம். சொன்னேன்.

“மைலாப்பூர் கிரி ட்ரேடர்ஸுக்கு போ. ‘உபநயன மந்திரார்த்தங்கள்’னு புஸ்தகம் கிடைக்கும் வாங்கி ஒருக்கா படி”. “இங்க்ளீஷில் கிடைக்குமா?” தமிழ் படிக்க வராதாம். சரியாப் போச்சு.

கிளம்பரச்சே “மாமா! ஒண்ணே ஒண்ணு மட்டும் சொல்லீட்டு போங்கோ. ஆரம்பிக்கச்சே உத்ருணீலே கொஞ்சமா மூணு தடவை தண்ணீர் எடுத்து கையில் வாங்கி விட்டுக்கரோமே அது எதுக்கு? ஏன் அப்படியே குடிச்சா என்ன? கேட்டதுக்கு வாத்தியார் அது ஆசமனம். அப்படித்தான். சொன்னதை செய்யுன்னர். அதான் கேக்கரேன்”. வாத்தியாருக்கு தெரியலையோ இல்லை பொறுமையா சொல்லித் தரத் தோணலையோ? “சொல்ரேன் கேட்டுக்கோ”

“வாத்தியார் “ஆசமனம் பண்ணிக்கோங்கோ”ன்னு சொல்வார். பண்ணிக்கணும். இது பிராமணன் செய்யப்போர காரியங்களுக்கு தன்னை மனதாலும், உடலாலும் சுத்தப்படுத்திக்க வழிமுறை. எந்த ஒரு சடங்கையும் ஆசமனம் பண்ணாமல் செஞ்சா அது அசுரர்கள் செய்ர காரியமாப் போகும். “ஆசமனம் புதுசா ஒண்ணு துவங்க முன்னாடி வரும். கடைசியிலும் சில சமயம். ஆசமனம் நினைச்சு பார்த்ததைவிட பெரிய விஷயம். சரியா செய்யணும்”.

“நாம் தினப்படி ஈடுபடுகிர காரியங்களினால் நம்ம சுத்தம் விலகி போய்டும், ஒரு பிராம்ணன் உடனே ஆசமனம் செய்வது அவசியம். இத்தோட அடுத்த காரியத்திக்கு சங்கல்பமும். பல விதமான ஆசமனங்கள் இருக்கு, ஸ்மார்த, புராணன்னு இரண்டு முக்கிய வகைகள். முதலாவது மூன்று தேவர்களை வேண்டிக் கொண்டும் அ காயத்ரீ மந்திரத்தின் 3 பாகங்களை சொல்லியும் சுருக்கமாக செய்வது. இரண்டாவது, அதனுடன் விவரமாக மந்திரங்களை சொல்லிண்டே நம் உடம்பின் வெவ்வேறு பாகங்களை நமது வெவ்வேறு விரல்களால் தொடுவது. இதுதான் சந்தியாவந்தன ஆசமனம். இரண்டிலும் நீரை குழித்து வைத்த வலது கையில் மூன்று முறை விட்டு மிழுங்குவது உண்டு”

“இதில் நீரும், மந்திரமும் முக்கியம். இரண்டாவது முதலாவதை சக்தியூட்டும். நீரை எடுத்துக் கொள்வதினால் பிராம்ணன் புனிதமாகிரான். மந்திரமும் தந்திரமும். தண்ணீர் குடிச்சா கவனாமாய் செயல்படும் திறன் அதிகரிக்கும். ஓரு கூட்டத்தில் பேசப்போ ஒரு கிளாஸ் தண்ணீர் குடிக்கறோம்.அது தொண்டையை சாந்தப் படுத்தி, தாகத்தை தீக்க. சில சொட்டு தண்ணீர் மட்டும் 2, 3 முறை அருந்தும்போது புத்திகூர்மையும் கவனமும் மேலோங்கி நிற்கும். ஆசமனம் புத்துணர்சியை வேகமாத் தரும்”.

முழு ஆசமனத்துடன் அங்கவந்தனமும். உடம்பிற்கு எதுக்கு வந்தனம்? நமது உடம்பிலேயே பிரம்மம் குடியிருப்பதால், நம்மை இயக்க செய்யும் அந்த பிரம்மத்தை அது தன்னை வெளிப்படுத்தும் தன்மைகள் மூலம் அறிஞ்சிண்டு – முகம், கண்கள், ஸ்வாசம், கேட்பது, வயிறு மற்றும் ஹ்ரதயம் – வந்தனம் செய்கிறோம். ஸ்வாசம் மூலம் நமது இயக்கம், ஜீவத்துவ பரிமாணம், மூளை மூலம் கட்டுப்பாடு, இதயம் மூலம் உணர்வுகள் இத்யாதி. கேசவா, மாதவா, த்ரிவிக்ரமா என்று சொல்லி இந்த நமஸ்காரம். இவாதான் உடம்போட பௌதீகம், ரஸாயனம், உயிரியல் விஷயங்களை இயக்குபவர்கள். ஸ்ரீதரா, பத்பனாவான்னு சொல்லி பிராம்ணன் உடம்பையும் ஆத்மாவையும் ஒருங்கிணைத்து தான் செய்ய வேண்டிய கர்மாக்களுக்காக தயார் படுத்திக்கரான். வெவ்வேறு விறலை வச்சு கன்னம், கண், மூக்கு, காது தோள்கள், நாபி என்று தொட்டுண்டே மஹாவிஷ்ணு பேரை சொல்றோம். உடம்பும், ஆத்மாவும் ஒன்றி வேலை செஞ்சா மட்டுமே இது சாத்தியம்”.

“கரெக்டா ஆசமனம் செஞ்சா செய்யப்பொர கர்மாவில் கவனம் வரும். விஞானமும் வேத சடங்குகளும் கலந்த கலவைக்கு ஒரு நல்ல எக்ஸாம்பிள் ஆசமனம். ஆசமனத்துக்கு எப்படி உட்காரணும்னு இருக்கு. வலது கையில் நீர் இருக்கும்போது இடது கை எங்கே இருக்கணும்னு கூட. நுனிப்பாதத்லே உட்கார்ந்துண்டு கையிரண்டையும் முழங்கால் நடூலே. நீரை முழுங்கணுமா, சாபிடணுமான்னும் தெரியணும்”.

“TV பார்துண்டே தர்ப்பணம், வாத்தியாருடன் மந்திரம் சொல்லிண்டே ஃபொனில் பேஸரது பிடாது. அடுத்த காரியத்துக்கு போணம்னு வாத்தியாரும், சீக்கிரம் முடிக்கணும்னு கர்தாவும் அவசரப் படுவா. ஆசமன ரூல்ஸ் தெரிஞ்சா பிராம்ணனுக்கு பயம்தான் வரும். உன் இஷ்டம். ஆனா என்னத்தை செய்யாம விடரம்னு தெரிஞ்சுக்கணும்.”

இவனண்டை பெசரச்சே என் மாமனார் எனக்கு பஞ்சபத்திர உத்துருணி சீரில் வச்சது ஞாபகத்தில் வரது. மாமனாரை நினைச்சதுமே அவர் பெத்த என் தர்மபத்தினி கதவண்டை வந்து “என்ன கிளம்பலாமா?” கேக்க, கோசல் தலையில் லேசா கைவச்சு “நன்னா படி, நல்ல பேர் வாங்கு.” சொல்லிண்டே எழுந்துக்கரேன்.

காரில் வரச்சே இவள் “கோசலோட என்ன பேசினேள்?” “ஒண்ணுமில்லை, பூணப் போட்டுண்டாய் சரி, சந்தி பண்ணுவது உசிதம், ஆனா அதுக்கும் மேலே உலகத்ததில் எந்த மூலைக்கு போனாலும் அப்பா அம்மாவை தனியா விட்டூட்டு கண்கலங்காமப் பாத்துக்கோன்னு சொல்லிட்டிண்டிருந்தேன்”.

“எல்லாரும் நம்ப புள்ள மாதிரி இருக்க மாட்டான்னா!” தோளில் சாஞ்சுக்கரா.