உணிசெக்ஸ் பூத்தி பார்லெர்

 75. உணிசெக்ஸ் பூத்தி பார்லெர் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkala

மச்சினன் பொண்ணுக்கு கல்யாணம். கோயமுத்தூரில். போணம். போலைன்னா நன்னா இருக்காது. இப்படியெல்லாம் பத்திரிகை வந்தா உடனே மனசில் என்ன தோணனும்? ஆஹா நல்ல காரியம்! போய்ட்டு எல்லாரையும் பாத்துட்டு வரலாம்னு. தோணலை. மச்சினன் நம்பாத்து கல்யாணத்துக்கு வந்தானா? வந்திருந்தா கவரில் எத்தனை வச்சு ஆசீர்வாதம் செஞ்சான்? இப்ப டேமேஜ் எத்தனை? இப்பன்னு பாத்து அவாத்தில் கல்யாணத்துக்கு என்ன அவசரம்?.

ஆனா இப்படி வர சிந்தனைகளை வெளீலே காமிச்சுக்காம முடிவெடுக்கணும். மச்சினன்னு ஆகிட்டதால் பொலிடிகலி சென்சிடிவ். சாதாரண மச்சினன் இல்லையாக்கும். என் ஆத்துக்காரி காஸ்தூரிக்கு அண்ணன். இவளுக்கு ஆனப்புரம் 4 வருஷம் கழிச்சு பண்ணிண்டான். இப்பத்தான் ஒவ்வொண்ணா அவாத்து விசேஷங்கள் களை கட்ரது. புள்ளை கல்யாணம்னா கூட நம்பாங்களில் அவாயிட் செய்யலாம், பொண் கல்யாணம், பக்க பலமா இவனுக்கும் நாலு மனுஷா உண்டுன்னு காமிக்க போணம். ஊஞ்சல் நடக்கரச்சே நம்பாத்து பக்கம் ரெண்டு பாட்டை எடுத்துவிட, பாலிகை தெளிக்கரச்சே அவன் வொயிஃப் தனியா ஆடினா நன்னா இருக்காது, ஜான்வாஸத்தில் கார் டயர் நம்ப காலில் ஏறிடாம, அதே சமயத்தில் நாம போட்டுண்டு நடக்கர நகை நட்டு பெட்ரோமாக்ஸ் வெளிச்சத்தில் வீடியோவில் விழுமான்னு கவலையோட போக நம்மாத்து மூஞ்சிகள்னு தனியாத் தேவை.

கஸ்தூரி “நான் மின்னாடியே போய் பெண்டுகள், விரதம் எல்லாத்துலேயும் கலந்துப்பேன். நீங்க வேணும்னா முஹூர்த்ததன்னைக்கு வந்தாப் போதும்.” அவளுக்கு தேங்காய்ப் பையில் சம்படம். பக்ஷணம். ஒரு பட்டுப் புடவை கன்ஃபெர்ம்ட். ஒருவாரம் 10நா மின்னாடியே போனா அழைச்சிண்டே போயே பிடிச்சதா வாங்கித் தருவனாம். அதுக்காக ஒருக்கா கோவை போய்டு கல்யாணத்துக்காக் இன்னொருக்காவான்னு வேதனைப் படரா மாதிரி முகத்தை வச்சிண்டு இவனண்டை அந்த ஐடியாவைச் சொன்னா எப்படி ரீயேக்ட் செய்வான்னு பாக்கரா.

எனக்கு பூஞ்சை மனசு. இவள் கண் கலங்கராளேன்னு ஒரு சொல்யூஷணை முன் வச்சேன். “அவன் ஜவுளிக்கடையில் நிக்கரச்சே வாட்ஸப்பில் ஒவ்வொண்ணா புடவைய லைவா காமிச்சா, இங்கேந்தே பிடிச்சதை சொன்னா வாங்கிடப் போரான்”. இன்னொண்ணூம் சொன்னேன். “குளோஸப்பி காமிக்கச் சொல், பார்டர் பக்கத்துலே, லேபலைப் பாத்து விலையப் படிச்சுடலாம், கம்மியா இருந்தா வேற காட்டச் சொல்லலாம்.” சொன்னதும் அத்தன சந்தோஷம்! “இதுக்குத்தான் உங்கண்ட சலா கேக்கரது. என் ஜக்கூஸ் புத்திசாலீன்னு எனக்கு தெரியும்”.

ஆத்து மாப்பிள்ளைக்கு வேஷ்டி துண்டு பத்தி யாரும் பெசலை. அதுகெல்லாமா கூட அழைச்சிண்டு போவா? ஒரு 2 டஜன் எல்லாருக்கும் சேர்த்து போனிலே ஆர்டர் செய்வான். ஒரே மாதிரி பார்டெரோட. ஆம்பிள்ளை யாரும் ‘எனக்கு அந்த பார்டெர், அல்லது துண்டு பிடிக்கலைன்னு சண்டை பிடிக்க மாட்டா. அந்த தெகிரியம்! இவள் மின்னாடி போனாத்தான், ரவிக்கை துணீ கிழிச்சு தைச்சு மேட்சிங்கா போட்டுக்கலாம், சத்திரத்துக்கு மச்சினனோடவே போவதுன்னு தீர்மானமாச்சு. அத்தோட நிக்காம பிளேனில் போய் இறங்கி ஏர்போர்ட்டுக்கு காரனுப்பச் சொல்லணும்னு. இல்லைன்ன கெத்தா இருக்காது. ப்ளூ மவுன்டனில் போய் பேயரைஞ்சாப்போல் இறங்கப் போரதில்லை.

பத்திரிகை அனுப்பிச்சவன் போனில் “அத்தனை தூரம் நேரில் வந்து அழைக்க முடியலை மாப்பிள்ளை, தப்பா எடுத்துக்காதீங்கோ ஆத்துக்கு மூத்த மாப்பிள்ளை, நீங்கதான் மின்னாடி நின்னுண்டு நடத்தித் தரணும்”. கஸ்தூரிகிட்டே போனைக் கொடுங்கோன்னுட்டு ரெம்ப நேரம் பெசரான். என்னென்னமோ சொல்ல இந்தப் பக்கம் இவள் “உம்” கொட்டீண்டு உள்வாங்கிக்கரது புரிஞ்சது. விஸ்தாரமா அவளுக்கு ஃபங்க்ஷன்லே ஏதோ ரெஸ்பான்சிபிலிடி தரானோ? வச்சதும் “எங்காத்து கல்யாணம், ஆயிரம் இருக்கும், கண்டுக்காம போயிடு உன்னண்டை எதுவும் சொல்ல முடியாது”கிராப்போல் லுக் விட்டூட்டு சமைக்கப் போனா.

திடீர்னு சமையலுள்லேந்து வந்து “நாம கல்யாணத்துக்கு போரதுன்னா கொஞ்சம் டீசன்டா போணம்”. பக்குன்னுது.

இதுவரைக்கும் எப்படிப் போணம்? எத்தனை கல்யாணத்துக்கு போயிருக்கம். கூட நான் வரது இண்டீசன்டா இருக்குமா? என்னையும் கூப்டானே! தனியா இவளண்டை ஏதாவது சொன்னானா? அதிர்ச்சீலே என்ன சொல்ரதுன்னே தெரியலை. “அப்படீன்னா?” ஃபீபிளா என் வாயிலேந்து வார்த்தை வந்தது. “அடுப்புலே கொதிக்கரது, வந்து சொல்ரேன். ஒரு இடத்துக்கு அழச்சிண்டு போவேன், ஏன்னு கேக்காம தேமேன்னு வரணும்.” அது ஒண்ணும் கஷ்டமில்லை. எப்பவுமே ஏன்னு கேக்கமாட்டேன், வாயேத் தொறக்கரதில்லை. தேமென்னுதான் கிடக்கேன். எங்கே இழுத்துண்டு போவள்? சென்னை சில்க்ஸுக்கு கூட்டிண்டு போய் புதுசா சட்டை வாங்கித் தருவளா? புது அங்கவஸ்திரம், ஜிப்பா? சலேகா. காதியானாலும் வாங்கிக்கத் தயார். மின்னே எப்போ புதுசு வாங்கிண்டேன்னு ஞாபகமே வரலை.

கல்யாணத்துக்கு கிளம்பரத்துக்கு 3நா இருக்கச்சே அவள் அழைச்சிண்டு போனது சென்னை சில்க்ஸ் இல்லை. சில்க் உணீசெக்ஸ் பூத்தி பார்லெர். எங்காத்துலேந்து அந்தண்டை போணா, ஹரிதாஸ்புரம் தாண்டி புதுசா வந்திருக்கு. இவளுக்கெப்படி இது தெரியும்? தெரிஞ்சிருக்கு. நமக்குத்தான் ஒண்ணும் லைஃபில் பிடிபடமா போச்சு.

உள்ளே நுழஞ்சதும் அவளை “வாங்க மேடம், வாட் செர்வீஸ் யூ ப்ரிஃபெர்.” சித்தே உயரமா பக்கத்துலேயே இருக்கேன், கண்டுக்கலை. “முதல்லே இவருக்கு, மை ஹஸ்பென்ட்.” அடிக்கடி வந்து போரவ மாதிரி ஜென்ட்ஸ் செக்ஷணுக்குள் போரா. என்னை சீட்டில் உக்கார வச்சுட்டு பரிச்சயமா யார் இருக்கான்னு கண் தேடித்து. ஒருத்தனை பாத்து ஸ்மைல். கிட்டக்கே கூப்டு எனக்கு என்ன செஞ்சு விடணும்னு குசுகுசுன்னு பேசிக்கரா. பின்னம் மண்டையில் சரக்குன்னு கோடு போட்ரா. “அது வரைக்கும் ஏத்தி கட் செய்”. அப்புரம் சிலது என் காதில் விழாத மாதிரி. கண்ணாடியில் அவள் கை சொல்லும் பரிபாஷை நான் அறியாதது.

“நான் லெடீஸ் செக்ஷன் போரேன். எனக்கு சீக்கிரம் முடிஞ்சுட்டா ஆத்துக்கு போரேன், நீங்க ரெண்டு பேருக்கும் சேர்த்து கார்டில் பே பண்ணிட்டு வாங்கோ”. அது நன்னாவே புரிஞ்சது.

இவன் செஞ்சது எல்லாம் இவனா செஞ்சானா இல்லை அவள் சொல்லித் தந்து செய்யரானா? தலையை அடிச்சு பிசைஞ்சு விட்டான். எங்கம்மா பாத்தா இவனை வெட்டிப் போட்டுடுவள். இருந்த நரைச்ச முடியெல்லாம் இன்னியோட கலாஸ்னு நினைச்சேன். அப்புரம் ஹேர் கட். முடிஞ்சதும் இன்னொரு ரூமுக்கு அழைச்சிண்டு போய் படுத்துக்கோன்னான். “என்னடா செய்யப் போராய்?” “ஃபேஷியல், அப்புரம் கழுத்து தோள் பட்டை ப்ளீச்சிங்க் மேடம் சொல்லியிருக்காங்க. நேரம் பிடிக்கும், அசையாம காமிக்கணும்”. நன்னாத்தான் இருந்தது. மொள்ள அவனோட பேச்சுக் கொடுக்கரா மாதிரி கொடுத்து எந்தூர், எங்கே தங்கியிருக்கன்னு தெரிஞ்சிண்டேன். யூபிக்காரன், உத்தம் சிங்க். தலைய சிலுப்பி விட்டுண்டு பர்குண்டி கலரில் சாயம். சகிக்கலை. ஒருகாதில் கடுக்கன் வேற. இன்னொண்ணு தொலைஞ்சுடுத்தோ? ஆனா ஓட்டையே இல்லை. மொள்ள கேக்கரேன் “ப்ளீச்சிங்க் பெண்கள் செய்ய மாட்டாளா?” “செய்வாங்க, ஸ்டார்ட்லேயே ஸ்பா தெரபிஸ்ட் இவுங்கதான் வேணும்னு சொல்லணும்”. ஓஹோ! அடுத்த வாட்டி தனியா வரச்சே!

சட்டுன்னு “கஸ்தூரிக்கு யார் பண்ணி விடராளோன்னு பயம் தொத்திண்டது. எழுந்துக்க முயற்சிக்கரேன், அமுக்கி “அசையாதே”. “லேடீஸ் செக்ஷணில் யாரு?” “ஹிக்கிம். அருணாச்சல் பொண்”. “வேற யாரும் உள்ளே போலையே?” “இல்லை சார். ரெண்டு ஸ்டாஃப் லீவு”. “எப்ப வந்தா ஃப்ரீயா இருக்கும் எல்லாரும் ட்யூடீலே இருபீங்க?” “இந்த வாரம்தான் சார் இப்படி, செகட்ண்ட் விக் வாங்க. 12 டு 4 கூட்டம் இருக்காது”. அடுத்த மச்சினன் பொண் கல்யாணத்துக்குன்னு மனசில் அப்பாயின்ட்மென்ட் போட்டுண்டேன்.

அதுவரைக்கும் இந்த ப்ளீச் தாங்காதா? ஏன் தாங்கணும்? 1 வாரம் தாங்கினா போதும். அதுக்கப்புரம் உள்ளூர் தெரிஞ்சவா கல்யாணங்களுக்கு இண்டீஸன்டா போயிக்கலாம்.

முழுசா 45 நிமிஷம் ப்ளீச்சிங்கே ஆச்சு. இவன் புத்திசாலி. ப்ளீச்சிங்கப்போவே ஃபேஷியல் பாதி முடிச்சுட்டான். என்னத்தையோ தடவித் தடவி காயவச்சு பிச்செடுத்தான். இதெல்லாத்தையும் அடுத்த வாட்டி அந்த ஹிக்கிமை வச்சுச் செஞ்சுக்கணும். பில் கொடுக்கரச்சே இவாளுக்கெல்லாம் டிப்ஸ் தரணுமோ? எத்தனை தந்தா டீசன்டா இருக்கும்? 10%? இல்லை பொத்தாம் பொதுவா 50 ரூ. ஒருநாளைக்கு எத்தனை பேர் வருவா? தினம் 300ரூ டிப்ஸ் சம்பாதிப்பாளா? ஊருக்கு சிலவிக்கு அனுப்பிடுவாளா? லேடீஸ் செக்ஷணில் செஞ்சவளுக்கும் 50 தரணுமோ? நூறு ரூபாய் டிப்ஸ் 10%னா மொத்தபில் 1000. ஆனா இங்கே 1000தில் எப்படி முடியும். இத்தனை நாழியாரதே? நிச்சயமா 5000 வாலா வெடி வைப்பன். கல்யாணத்துக்கு போய் வர சிலவு, ஆசீர்வாதப் பணம், அது இதூன்னு கூட்டிப் பாத்துட்டு இந்த பார்லெர் சிலவயும் கூட்டினதில் மலைச்சுப்போய் மல்லாந்து கிடக்க என் தொங்கிப் போன மூஞ்சியை இவன் ஃபேஷியல் செஞ்சு நிமுத்தி வைக்க அல்லாடரதை நினைச்சு சிரிப்புத்தான் பொத்துண்டு வந்தது.

கல்யாணத்துக்கு இப்பென்ன அவசரம்னு மின்னமே மனசுக்குள் நினைச்சேன், சொன்னா என்ன இப்படி அபசகுணமா யோசிப்பாளான்னு கேப்பேள். ஒரு ஸ்டேஜில் மூஞ்சி கிட்டே என்னத்தையோ சூடா அடிக்கரா மாதிரி வச்சிண்டு காமிச்சான். அப்ப நினைச்சிண்டேன் அந்தக் காலத்தில் பூத்திப் பார்லெர் இருந்ததா? பொம்மனாட்டிகள் என்ன செஞ்சுப்பா, மஞ்சதேய்ச்சு குளிச்சா சரி. பூ வச்சிண்டா சரி. பழைய ராஜா ராணிக் கதைலே பணிப் பெண்கள் அரசகுமாரிக்கு பின்னி விடரதும் குளிக்கரச்சே வாஸநாதி திரவியங்கள், ரோஜாப்பு இதழ்களை நீரில் தூவிவிட்டு தடவுவாளே அதெல்லாம் பூத்தி பார்லர் இல்லாம என்ன! ராஜா ஜலக்ரீடை பண்ண வந்ததும் இவாள்லாம் ஓடிப்போவதும் சினிமாவில் வருமே. அப்ப அவுட் டோர் பார்லரா பரிமளிச்சிருக்கணும்.

அத்தனை சௌந்தர்யத்தொட பணிப் பெண்களும் கலகலன்னு சிரிச்சிண்டு மலர்ந்த முகத்தோட இளவரசிக்கு சிசுருஷை செய்யரதும், அவள் எழுந்து போனதும் வச்சிருந்த மலர்களையும் சென்டையும் இவாளும் பூசிக்காமலா இருந்திருப்பா? அப்படியே சங்ககாலத்துக்கு முந்தய காலத்துக்கு மனசு நழுவிண்டு போக அப்பெல்லாம் உணிசெக்ஸ் இருந்திருக்காதுன்னு பட்டது. யோசிச்சிண்டே சித்தே கண் அசந்துட்டேனோ!

தோளில் தட்டி “நீங்க போலாம் சார். அம்மா கேட்டாங்கன்னா நல்லா பண்ணினேன்னு சொல்லுங்க.” பிரியா விடை தந்தான் பர்குண்டி. கிளம்பரச்சே “உனக்கு எங்கே முடிவெட்டிண்டாய்?” என்னை அறியாம கேட்டுட்டேன். “எதுக்கு கேக்குரீங்க”. “சும்மா”. எந்த மாதிரி மெஷீன் வச்சு இப்படி கும்பாச்சியா வெட்ட முடியும்னு கண்டு பிடிக்க.

வெளீலே வந்தா ரிசெப்ஷணில் அழகா ஒரு பொண் ஆர்க்யூ செஞ்சிண்டு இருக்கா. என்ன பிர்ச்சனையோ? கஸ்தூரிக்கு வந்த வேலை முடிஞ்சதான்னு எப்படி கண்டு பிடிக்க? அப்பத்தான் உள்ளெந்து நார்த் ஈஸ்ட் பொண் ஒண்ணு ஒய்யாரமா வெளீலே வர, “ஹேஸ் ஷீ பீன் டன் வித்?” “ஹூ சார்?” “மய் வொய்ஃப்.” “ஐ டு நாட் நோ ஹூ யுவர் வொஃப் இஸ். பட் நோ படி இஸ் இன்சைட்”. அப்பாடான்னு பட்டது. நானும் ரிசெப்ஷணுக்கு வரேன்.

அங்கே நின்னிண்டிருந்த அந்த அழகான பொண் என்னண்டை திரும்பி “இந்தாங்கோ இதுக்கும் பே செஞ்சுடுங்கோ, செய்யாததுக்கு சேர்த்து பில் போட்டுட்டன். அதான் சண்டை பிடிச்சேன்.” இவ பில்லை நான் ஏன் கட்டணும்னு ஒரு க்ஷணம் யோசிச்சேன். பாத்தா இது என் கஸ்தூரியேதான்! குரல் அப்படியே அச்சு அசலா. என்னமா டீசன்டா மாறிட்டா? என்னை பாத்தவள் “அப்படியே நில்லுங்கோ”ன்னு நிக்கச் சொல்லி ப்ரதக்ஷணம் பண்ணி பாத்துட்டு “பரவாயில்லை, நாட் பேட்!”.

பில் வந்தது 6345. டிப்ஸ் 100. மிஞ்சி மிஞ்சிப் போனா 3000க்கு புடவை கிடைக்கும், 245ரூபாய்க்கு வேஷ்டி துண்டு. ஆனா இந்த கல்யாண சந்தடி சாக்கில் நாம டீசன்டா 2 வாரம் சுத்தப் போரம்னது மனசுக்கு ஹிதமாப் போச்சு.