பிரார்த்தனை

 34. பிரார்த்தனை (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

கோவிலுக்கு எப்படிப் போணம், உள்ளே என்னெல்லாம் இருக்கு, விடாமல் பாத்துண்டே எப்படி வரணும், எங்கே நமஸ்காரம் செய்யணும் எல்லாம் சொல்லித் தந்தது எங்க தாத்தா. அம்மா தாத்தாதான். அப்பா தாத்தாவைப் பாத்ததில்லை. இருந்திருந்தா அவர் கிட்டேந்தும் நிறைய கத்திண்டிருக்கலாம்.

எல்லாத்தையும் சொன்னவர் பிரார்த்தனை செய்யறது எப்படின்னு சொல்லலை. சிலபஸில் வைக்கலையோ!

சிதம்பரத்தில் இருந்தர். லீவுக்குப் போவம். மதுரைக்கு அடிக்கடி வருவர். அப்பெல்லாம் டைம் பாஸ் கோவில்தான். ஒண்ணுரெண்டு சினிமா கொட்டாய். ரேடியோ. கோவில்தான் சுவாரஸ்யமா பட்டது. காரணம் தாத்தா. கதை சொல்லுவர். புராணக் கதைகள். சுத்தின கோவிலைச் சார்ந்த கதைகள், மூலவர் பத்தி. எட்டுக்கட்டுவரோ? ஒரே மாதிரி ஸ்தலபுராணம் நிறைய கோவில்களில் வரும்பர்.

உதாரணத்துக்கு தேனுபுரீஸ்வரர் புராணம். கும்மோணம் பட்டீஸ்வரத்திலும் அதே கதை, தாம்பரம் கிட்டே மாடம்பாக்கத்திலும். காட்டில் சிவ லிங்கத்துக்கு பசு தன்னிச்சையா பாலை சொறிந்து மடியைக் காலி செஞ்சுடுமாம். தனக்கு சேர வேண்டிய பாலை யாரோ திருடரான்னு மாட்டுக்காரன் சந்தேகிச்சு ஒருநா பின்னாடியே வந்து நடப்பதை சரியாப் பாக்காம மாட்டுக்கு கீழே உக்காந்துண்டு எல்லா பாலையும் யாரோ குட்டிக்கரான்னு கழியால் அடிக்க லிங்கத்தில் பின்னம். “அபசாரம்”னு கன்னத்தில் போட்டுக்க “இங்கேயே கோவில் ஏற்படுத்தித்தா”ன்னு ஆசரீரி கேட்டதா கதை. அப்புரம் ராஜா மஹாராஜால்லாம் திருப்பணி செஞ்சான்னு முடிப்பர்.

நிறைய சொல்லித் தந்தர். சண்டிகேஸ்வரர் கிட்டே ஏன் கை சொடுக்கணும், தக்ஷிணாமூர்த்தி அந்த இட்டத்தில் ஏன் வச்சிருக்கா, துர்கை சன்னிதி, பைரவர்னா அர்த்தம் என்ன, கொடிமரத்து கிட்டேதான் நமஸ்காரம் செய்யணும்னும். நந்தியை தடவிட்டு காதில் சொல்வது எதுக்குன்னும். ராஜகோபுரத்தின் வழியாத்தான் போணம், மூலவருக்கு மேல் இருக்கும் விமானத்தை பாத்து கன்னத்தில் போட்டுக்கணும், எந்தக் கையால் விபூதி பிரஸாதம் வாங்கிக்கணும். உடனே இட்டுக்கணுமா, கூட்டம் தள்ளித்துன்னு சித்தே நகந்து வந்து இட்டுண்டா தப்பா?

கர்பக் கிரகத்துக்கு கிட்டே போய் தரிசனம் செய்ய சட்டையை ஏன் கழட்டச் சொல்ரான்னு விளக்கம் தந்தர். இத்தனை சொன்னவர் பிரார்த்தனை எப்படி செய்யணும்னு சொல்லலை. திடீர்னு ஒருநா கிளம்பிப் போயிட்டர். இன்னைக்கு கோவிலுக்குப் போனாலும் அவர் என் கையைப் பிடிச்சிண்டு கூட வருவதாத்தான் பிரமை.

மதுரை மீனாக்ஷியம்மன் கோவிலுக்கு வந்திருக்கேன். தாத்தா ஞாபகம் வந்துடுத்து. கூட்டம். ஆனா வேற எந்த கோவிலிலும் இல்லாத ஒரு சௌக்கர்யம் செஞ்சு வச்சிருக்கா. மெயின் கூடத்துக்குள் நுழையரச்சேயே பக்த கோடிகள் உசரமான ஒரு மேடையில் ஏறி அம்பாளைப் பாத்துண்டே ஒவ்வொரு அடியையும் எடுத்து வைக்கலாம். அதாவது அந்த 50 அடி நடந்து கிட்டக்கே போர வரைக்கும் நல்ல தரிசனம். கிட்டக்கே போய் 30செகண்ட் இன்னும் திவ்யமா. அம்பாள் அனுக்ரஹம்தான் அப்படி ஒரு தாத்தா கிடெச்சார்னு நினைச்சிண்டே குங்குமப் பிரஸாதம் வாங்கிண்டு பிரதக்ஷணமா. சைடா வெளீலே வந்தா ரெண்டாம் பிரகாரம் வலதுபக்கம் முக்குறுணி பிள்ளையார்.

எட்டடி உசரம். கம்பீரமா. எல்லாரும் தோப்புக் கரணம் போட்டுட்டுத்தான் அந்தண்டை நகருவா. நன்னாவே அலங்காரம். நானும், சும்மா பாவமா பண்ணாம, நன்னா உக்காந்து எழுந்து. அப்படியே கம்பத்தடி மண்டபம் வந்து சுந்தரேஸ்வரர் சன்னிதி போரேன்.

எத்தனை தடவை வந்தாலும் இந்த இடம் என்னை அசத்திப் பாக்காமல் இருக்காது. அத்தனை கலை நயத்தோட சிவ வடிவங்கள், திருக்கல்யாண சிற்பம். ஒருக்கா இங்கே வந்தப்போ TMS உக்காதிண்டு பாட்டுப் பாடரர். சுத்தி அம்பது ரசிகா. தாத்தா கூட இருந்தர். “வாடா நடராஜா! உக்காந்து இவன் பாட்டை கேட்டுட்டு போலாம்”. “கற்பக வல்லிநின்..” பக்க வாத்தியங்கள் இல்லாமலேயே இனிச்சது. இன்னைக்கு தாத்தா இல்லை. சௌந்தர்ராஜனும் போயாச்சு.

ஈஸ்வரன் சன்னதிக்குப் போரேன். வலதுகைப் பக்கம் வெள்ளியம்பலம் ஜகஜ்ஜோதியா நிறைய லைட் பொட்டு மின்னிண்டு. ஒருத்தர் சத்தமா பாடிண்டிருக்கர். பேன்ட் சட்டை போட்டுண்டு. 50 வயசிருக்கும். நிச்சயம் பேங்க் உத்யோகம். இந்தியன் வங்கீன்னு அடிச்சுச் சொல்வேன். என்ன பாட்டு? திருநாவுக்கரசர் அருளிய “மாசில் வீணையும் மாலை மதியமும்..” கணீர்னு. சிலர் ,மூஞ்சியை சுழிச்சிண்டதை பார்த்தேன். அத்தனை கிட்டக்க சுந்தரேஸ்வரரை காணக் கிடைக்கும் போது நிம்மதியா தங்கள் குறைகளைச் சொல்லி பிராத்தனை செய்ய இடெஞ்சலா இந்த ஆள் சத்தம் போட்டு பாடுவது ருசிக்கலை. அந்த ஆளோ யாரையும் கண்டுக்காம, எதுத்தாப்போலே லிங்கோத்பவரையே மறந்து உச்சஸ்தாயியில். சில பதங்களை சரியாச் சொல்லாம.

நான் எதுக்கு வந்தேன்? எதுக்கு வேண்டிக்கன்னு? இவர் பாடின சத்தத்தில் அது மறந்து போனது வாஸ்த்தவம். பிரத்தியாரும் அப்படித்தான் நினைச்சுக்கராளோ?

எதுவா இருந்தாலும் பாடல் ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. இன்னொண்ணு ஆரம்பிப்பரோன்னு குருக்கள் வீபூதி போட்டலத்தை தந்து, “அந்தண்டை போங்கோ, மத்தவாளுக்கு வழி விடுங்கோ.” நானும் சுவாமி கும்டூட்டு பிரக்ஷணமா வர கம்பத்தடி மண்டபத்தில் வீரபத்ரருக்கு எதுத்தாப்போல் இவர் உக்காந்திண்டிருக்கர். தரையில். வீரபத்ரரை பாத்துண்டு.

இப்ப பாடாம அமரிக்கையா கண்ணை மூடிண்டு உதடு முணுமுணுக்கராப்போல். நிச்சயம் சுவாரஸ்யமான மனுஷரா இருப்பர், பேசிப் பாக்கலாம்னு டிஸ்டெர்ப் செய்யாம பக்கத்தில் உக்காந்துக்கரேன். அக்னி வீரபத்திரர் வடிவத்துக்கு கீழே அஷ்ட பைரவர்களும். அத்தனை அழகா ரூத்ரம் பிசகாம அதெ சமயத்தில் பயத்தை கிளப்பாம பக்தி மிகும்படி கல்லில் அந்த சுபாவத்தை கொண்டு வந்த சிற்பி ஆம்பட்டா கட்டிண்டு பாராட்டுவேள். பக்கத்துலே மஹாகாளி. இந்த மனுஷர் இங்கே உக்காந்துண்டதுக்கு காரணம் இருக்கும். கண்ணைத் தொறக்கட்டும். தேமேன்னு நானும் பொறுமையா.

முழிச்சிண்டர். பக்கத்திலே ஒருத்தன் உக்காந்திருப்பது தெரிஞ்சதும் முகஞ்சுளிச்சர். “யார் நீங்க?” அறிமுகப் படுத்திண்டேன். “எங்கிட்டே ஏன் உக்காந்திண்டேள்? நிம்மதியா பிரார்த்தனை செய்யலாம்னு வந்தேன்”. “அதான் செஞ்சேளே, இடெஞ்சல் பண்ணினேனா என்ன?” “முணுமுணுத்தது காதில் விழுந்திருக்குமே? ஒருத்தர் பிரார்த்தனையை இன்னொருத்தர் கேட்டுட்டா நிறைவேராதுன்னு சொல்லுவா, நாம யாரிடம் முறையிடரோமோ அவன் காதுக்கு மட்டும்தான். என்ன பிரார்த்தனைனு ஆத்துக்காரி கேட்டாலும் சொல்லப் பிடாது. இப்படி பண்ணிட்டேளே! எல்லாத்தையும் திரும்பச் சொல்லணும். எழுந்துக்கரேளா?”

“எழுந்துக்கத்தான் போரேன். இங்கேயேவா உக்காந்திருப்பா? மாசில் வீணையும் பாடினவராச்சே, உங்கள் நட்பு கிடெச்சா நல்லதுன்னு வந்தேன், நீங்க என்னடான்னா எரிஞ்சு விழரேள். நான் கிளம்பரேன்”. எழுந்துக்க யத்தணிக்கச்சே கையைப் பிடிச்சு “உக்காருங்கோ கோவிச்சுக்காதீங்கோ”. நானும் லேசா சிரிப்பை முகத்தில் வரவழைச்சிண்டு “உங்களுக்கு எல்லா பாடல்களும் தெரியுமா?” “அப்படியெல்லாம் இல்லை. ஒரு 50. ராகம் நானா எட்டுக்கட்டி. பல சினிமாவில் வந்திருக்கு அதே மெட்டில். உங்களுக்கும்?

“இல்லை. நல்ல விஷயங்களை கேட்டு ரஸிப்பதோட நிறுத்திப்பேன். என் குரல் அத்தனை நன்னா இருக்காது”. “என்னுது நன்னாவா இருக்கு. ஈஸ்வர ஸ்துதி செய்ய குரல் ஒரு அவசியமே இல்லை பாவம்தான். மனசு விட்டு அவன் புகழை எல்லாரும் பாடியிருக்கா. அதையே நாம செய்யரோம் அவாளுக்கு பிரவாகமா வார்த்தைகள் வந்து நாக்கில் நின்னது. நாம அதையே மனனம் செஞ்சு. அதே பலன், அவாளுக்கு கிடெச்ச அதே முக்தி நமக்கும் பிராப்த்தமாகாதான்னு ஏக்கத்தோட பாடிட்டுப் போயிடுவேன்”.

“சத்தமா ஏன்?” “பின்னே? தேவாரத்தை மனசுக்குள்ளேவா?” “முடியாதுதான் ஆனா பிரத்தியார் கர்பக் கிரகத்துக்கு கிட்டே வந்து அவா பிரார்த்தனைகளை மனசுக்குள் கூட சொல்லிக்க முடியாம அவாளோட சிரத்தையை கலைக்கரா மாதிரி நீங்க சத்தம் போட்டுப் பாடப் பிடாது என்பது என் அபிப்ராயம். தப்பா இருந்தா கோவிச்சுக்காதீங்கோ. நீங்க பிரார்த்தனை செஞ்சப்போ பக்கத்தில் உக்காந்துண்டதையே உங்களால் பொறுத்துக்க முடியலை”.

அவர் முகம் என்னவோ போல் ஆச்சு. “என்ன சொல்ரேள்? எப்போ இங்கே வந்தாலும் அப்படித்தானே செய்யரேன்? யாரும் குத்தம் சொன்னதில்லையே!.” “வாஸ்த்தவம். குத்தமா சரியான்னு தெரியலை. தோணினதை சொன்னேன். உங்களுக்கு ஞாயமா பட்டுதுன்னா தொடர்ந்து பாடுங்கோ. உங்க இஷ்டம். தப்பு செஞ்சுட்டோம்னும் யாராவது இடெஞ்சலா நினைச்சிருப்பான்னு பட்டா வேண்டாமே!” யோசிச்சர்.

“நீங்க பிரார்த்தனை செய்ய முடியாமப் போச்சா?” “ஒரு படி மேல். என்ன வேண்டிக்கணும்னு வந்தேனோ அதுவே மறந்து போச்சு. நீங்க கவலைப் படவேண்டாம். தேவாரம் பாட காது கொடுத்துக் கேட்டாலே புண்யம்னு எங்க தாத்தா சொல்வர். அதனால் உங்க பாட்டால் பயன் பெற்றேன்னுதான் சொல்வேன். ஆனா அந்த இடத்தில் பாட்டு கேக்கன்னு யாரும் வரலை. பாடணும்னா இந்த கம்பத்தடி மண்டபத்தில் ஓரமா உக்காந்து நீங்க பாடலாம். அங்கே செய்ய வேண்டிய பிரார்த்தனையை இங்கே சந்தடியில் வந்து போரவா வரவா நடக்க முடியாம நடுவில் உக்காந்துண்டு பண்ணிண்டிருக்கேள்”.

“என்ன சார் இத்தனை விஸ்தரனையாச் திட்டரேள்? நான் கிளம்பரேன்”. “அது சரி! என்னை இங்கே உக்காத்தி வச்சுட்டு நீங்க போயிட்டா. இருங்க சார். வேற ஏதாவது பேசுவம். ஒண்ணு கேட்டா சொல்லுவேளா?” என்ன கேப்பான்னு கடுகடுன்னு மூஞ்சியை வச்சிண்டு பாக்கரர். “பிரார்த்தனை எப்படி பண்ணணும்?” “இப்போ நான் செஞ்சுண்டதை பாத்தேளே, அப்படித்தான் பண்ண எனக்குத் தெரியும். மனசில் இஷ்ட தெய்வத்தை வரிச்சிண்டு மனசுக்குள் அவண்டை என் குறையைச் சொல்லி ஏதாவது அனுக்ரஹம் செய், உன்னைத்தான் நம்பி வந்திருக்கேன்னு சொல்லிப்பேன். அவாவா இஷ்டம். அதோ பாருங்கோ ஒரு மாமி மஹாகாளியாண்டை ஏதோ முறையிடரா, ரெண்டு கையையும் விரிச்சு பிடிசிண்டு, கன்னத்தில் போட்டுண்டு ஒரு கும்பிடும் வைக்கரா பாருங்கோ. வாய் முணுமுணுக்கறது. அது அவா ஸ்டைல். இது இயல்பா நம்ப மனக்குறையின் வீரியத்தையும் தாக்கத்தையும் பொருத்து அமையும்”. கரெக்ட்டாத்தான் சொல்ரர்னு பட்டது. இவரை இத்தனை ஓட்டியிருக்க வேண்டாமோ?. “உங்களை சந்திச்சதில் மிக்க மகிழ்ச்சி. மீனாக்ஷி நினச்சா நாம திரும்பவும் இந்தக் கோவிலிலேயே சந்திக்கலாம்”. விடை கொடுத்தர்.

இவர் கிளம்பிப் போனதும்தான் என் பிரார்த்தனை ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அண்ணாக்கு 78 ஆரது. முடியாம கிடக்கான். கிட்னீயில் பிர்ச்சனை. ஆத்துக்காரி பேச்சைக் கேட்டுண்டு முகம் கொடுத்துப் பெச மாட்டான். கடலூர் ஆஸ்பத்ரீயில். அவனுக்கு வேண்டிக்க வந்தேன். கண்ணை மூடிண்டு என்னுள் உறையும் சுந்தரேஸ்வரரை “அவனை சுவஸ்த்தப் படுத்து இல்லை கஷ்டப்படுத்தாம ஸ்வீகரிச்சுக்கோ!” வேண்டிக்கரேன். இந்த மனுஷர் கிளம்பிப் போனதும் அத்தனை நிசப்த்தம் கோவிலுள் வந்துட்டா மாதிரி.

மனசுக்குள் சொன்னது எப்படி அவனுக்கு கேக்கும்னு சொல்லப் பிடாது. அவன் இருப்பது என்னுள்தான்னு புரிஞ்சிண்டவன் நான். எங்கே எப்படி எந்த நிலமையில் இருந்தாலும் பிரார்த்தனை பண்ணமுடியும். ஏன்னா நாம் வனங்கும் கடவுள் நம்ப கூடவே இருப்பதால். கோவிலுக்குள்தான்னு இல்லை. அப்ப கோவில் ஏன்?

ரெம்ப வருஷத்துக்கு மின்னாடி தாத்தா சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. “கோவில்னு ஏன் தாத்தா பண்ணி வச்சிருக்கா?” அவர் சொன்னர். “சுவாமி நம்ம எல்லாருக்குள்ளேயும் இருக்கர்னு உனக்குள்ளேந்து சொன்னா நம்ப மாட்டம். அதான் அவனை வெளீலே வச்சு அவனைச் சுத்தி கோவில் எழுப்பி இங்கே உள்ளே வந்து பாரு எல்லாமும் விளங்கும்னு.”

அவனே உன்னுள் இருக்கச்சே, எங்கே போனாலும் கூடவே வரச்சே என்னத்துக்கு பிரார்த்தனை? சட்டுன்னு எல்லாம் புரிஞ்சது. எதுத்தாப்போல் அக்னி வீரபத்ரர் என்னைப் பாத்து சிரிப்பதுபோல். அசரீரி மாதிரி காதில் விழுந்தது. “உன்னுள் இருப்பது உனக்கு விளங்கிடுத்துன்னா நீ உனக்காக பிரார்த்தனை செஞ்சுக்க வேண்டிய அவசியமேயில்லை. பிரத்தியாருக்காக பண்ணு.”