சாளக்கிராமம்

 46. சாளக்கிராமம் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

தில்லிலே வேலைக்கு சேர்ந்ததுமே அத்தையாத்துக்கு போய் நமஸ்காரம் செஞ்சுடணும்னு. அப்பாவோட பொறந்த 3 தங்கைகளில் மூத்தவள். அவர் மட்டும்தான் இன்னம் டச்சில். விசேஷம் கார்த்தீன்னா போன் வரும்.

தாத்தா இருந்தப்போவே கல்யாணம் செஞ்சு கொடுத்துட்டா. மிச்ச அத்தைகளை அப்பாதான் சொல்ப சம்பாத்தியத்தில் பண்ணி வச்சர். “கொண்டு வந்த நகைகள் நிமிஷமா ஸ்வாகா ஆச்சு.” அம்மா சொல்லுவள். அத்தனை செஞ்சிருந்தும் பத்தலை, தலை தீபாவளிக்கு கூப்பிட்டுக்கலைன்னு அப்பாவோட பேசுவதில்லை. அதுனால் தில்லி பாப்ஜி அத்தையை மட்டும் அத்தைன்னு வச்சிருக்கம். ஜனக்புரியில் இவாத்துக்கு போனேன்.

அத்தை என்னை பாத்ததில்லை. புக்காத்துக்குப் போனப்புரம் பொறந்தேன். “கணேஷ் வருவான், தங்கிக்க கொள்ள பாத்துப்பன், பாக்கன்னு மட்டும் வருவன்”. என்னை வச்சிண்டே போனில் சொன்னர். தங்கைகளை புரிஞ்சிண்டு!

கதவைத் தட்டரேன் ஒரு மாமி நன்னா சிவப்பா, பாதி முடி நரச்சு, தொறந்தா. “யார் நீ? என்ன வேணும்?” அத்திம்பேர் பேரை சொல்லி “இருக்காரா?” அத்தைன்னு தெரிஞ்சுடுத்து. இருந்தாலும். “வா உக்காரு, கூப்பிடரேன்.” வழி விட்டா. என் வயசொத்த பொண் மேக்ஸீ போட்டுண்டு “யாரும்மா?” “தெரியலைடீ. யாரோ அப்பாவைப் பாக்க”. அப்பத்தான் நான் “நீங்க கல்யாணசுந்தரமய்யர் தங்கைதானே?” “அட கணேசனா! அப்படியே எங்கண்ணா சின்ன வயசில் இருந்தாப்போல் இருக்கேன்னு குழம்பினேன். எல்லாரும் சௌக்கியமோன்னோ! இது கடைசீ பொண் சுகந்தி. காலேஜில். வாடா உக்காந்துக்கோ.” ஆசையாப் பெசினா.

அத்திம்பேர் வரர். DTEAஇல் தமிழ் வாத்தியாரா இருந்துட்டு ஓய்வு. மச்சினன் பையன்னு ஒண்ணும் சுரத்து காமிக்கலை. இன்னும் பைசா பெறாத மாப்பிள்ளை முறுக்கு. நொறுக்கிடணும்னு பட்டுது. தோசை வாத்துத் தந்தா.

அத்தையோட மூத்த பையன் கானடாவுலே. அங்கேயே கல்யாணம்+ டைவேர்ஸும் ஆச்சாம். மூத்த பெண் சிட்னீலே. லவ் மேர்ரேஜ். துலுக்கனை. அதனால் சுகந்திக்கு ஆகுமான்னு சிந்தனை. அத்தை சொல்லி முடிச்சா. ரெம்ப நா பேசாம இருந்துட்டு அவளைப் பாக்கன்னு சிட்னீ போயிருக்கா. “உன் அத்திம்பேர் பந்தாவா இருப்பர். ஆஸ்ட்ரேலியா க்ஸ்டம்சில் பொட்டியைத் தொறன்னுட்டா. ஃபூட் ஐடம் எடுத்துண்டு போப்பிடாது. பின்னிப் பெடல் எடுப்பான். தொறந்து பாக்கரச்சே சின்னதா கையகல மரப் பெட்டி. ஜுவெல் பாக்ஸ் மாதிரி”.

“இது என்னன்னு அவன் கேக்க இவர் “காட்”னார். உள்ளே இவர் பூஜையில் வச்சிருக்கும் சாளக்கிராமம். அதான் அப்படிச் சொன்னர். வெள்ளைக்காரனுக்கு என்னத்தைன்னு சொல்லி விளங்க? விநோதமாப் பாத்துட்டு “ஓபன்”. அப்படீன்னான். அந்த பக்கம் குமிழைக் காட்டி அதைத் திருகினா தொறக்கும்னு சைகையில் சொல்ல தொறக்கரான். டப்புன்னு மூடிட்டு போய்க்கோன்னுட்டான். பொண்ணாத்துக்கு போனதும் தந்து புஜை அலமாரீலே வைன்னதுக்கு அவள் என்ன இதுன்னு தொறந்து பாக்க கரப்பான்புச்சி ஒண்ணு ஓடித்தாம். இவர் என்னைக்கு ஊரில் கடைசீயா சாளிக்கிராமத்தை கவனிச்சோம்னு சொடேர்னு மனதில் உரைச்சது.” அத்தைக்கு ஆத்துக்காரரை பத்தி சொல்லச் அத்தனை சந்தோஷம்

அந்த கஸ்டம்ஸ் ஆள் மனசில் இவரை என்னன்னு நினைச்சிருப்பான்? கரப்பான் பூச்சியை கும்பிடரவன்னு. பெருமாளோ ஒரு சில்க் துணிக்குள் அவன் பக்கலை. இதைச் சொல்லி அத்தை சிரிச்சா. அங்கே இருந்த 40 நிமிஷமும் அத்தனை ஜாலியா போச்சு. அடடா இப்படி ஒரு அத்தையை மின்னமே சந்திக்காம போயிட்டமேன்னு தோணித்து.

சாளக்கிராமம் வச்சிண்டா சுத்த பத்தமா பாத்துக்க வேண்டாமோ? பெரியவா. குத்தம் சொல்லப் பிடாது. அதுவும் முதத்தடவையா பாக்கன்னு வந்திருக்கேன். சுவாதீனமா குடும்ப விஷயங்களை பகிர்ந்துண்டா. எனக்கு கல்யாணம் ஆனதும் நாமளும் சாளக்கிராமம் வச்சுக்கணும்னு ஆசை. நேபாளம் கிட்டக்கேதானே, ஆதென்டிக்கா கிடைக்கும்.

2 வருஷம் கழிச்சு அவகாசம் கிடெச்சது. தனியாத்தான் போரேன். காத்மண்டூதான் பிரதானம். டூரிஸ்ட் அத்தனை. ஹைகிங்க் ட்ரெக்கிங், ரேஃப்டிங்க்னு ஆசை காட்டினா. இதெல்லாம் தயிர்சாதம் சாப்டரவன் எப்படி? நீச்சல் தெரியாது. சிலதை பாத்தா போதும்னு ஃபுல் டே டூர் ஏறிண்டேன். 4000ரூ வாங்கிண்டான். சுயம்புநாதர் கோவில், புத்த விகாரம், ஸ்தூபி, கோபன் மொனாஸ்ட்ரி, பசுபதிநாதர் ஆலயம், குமாரி சவுக்குன்னு பாத்துட்டு போடோ எடுத்துண்டேன். இடம், காணும் காட்சிகள், சீதோஷ்ணம், மனுஷான்னு வியந்து வியந்து பாத்தாச்சு. 4 நா பிளான். சாளக்கிராமம் இருக்கும் இடத்துக்கு போணம். ஹோட்டலில் ஐடியா தந்தான்.

“சார் ஒரே வழிதான். சுத்திப்போணம். 300கிமீ இருக்கும். மலைப் பாதை. மொள்ளத்தான் போலாம். அங்கே ஏன்?” நீங்க விரும்புவதை இங்கேயே வாங்கிக்கலாமே?” “இல்லை அந்த புண்ய பூமியை பாக்கணும். கண்டகி ஆத்தங்கரையில் நிக்கணும்”. “நேர பஸ் கிடையாது மாறி மாறிப் போலாம். இல்லை ஜீப். 8 மணிநேரம் ஆலாம். கார்த்தாலே கிளம்பி சாயங்காலம் போயிடலாம். தெரிஞ்சவன் இருக்கான் ரேட் பேசி விடரேன். அங்கே தங்க ஏற்பாடு செஞ்சுடரேன்”. வந்த காரியத்தை செஞ்சுடணும், சிலவானாலும் பரவாயில்லைன்னு ஜீப்பில் கிளம்பியாச்சு.

நலாங்க், ஷுக்ல கந்தகி, போக்றா, குஷ்மான்னு போனா பாதைக்கு பக்கத்திலேயே பள்ளத்தாக்கில் ஒரு நதி பிரவாகமா அடிச்சு புரண்டுண்டு. காளிகா பகவதி கோவில்னு ஒண்ணு. நின்னம். அப்பத்தான் கூடவே வந்ததும் பக்கத்துலேயே பாப்பதும் கண்டகி நதிதான்னும் இன்னும் வடக்கே 100கிமீ போனா முக்தினாத் வந்துடும்னு ட்ரைவர் சொன்னான். இன்னும் போகப்போக நதி இன்னும் அகலமாய் ஆச்சர்யப்படுத்த மலைச்சுத்தான் போனேன். ட்ரைவர் சொல்ரான் முக்திநாத்துக்குன்னே யாத்ரிகள் வரா, சின்னக் கோயில் ஆனா இந்த அகண்ட ஹிமாலய பர்வத்தின் மீது கம்பீரமா நிக்கும் அதை பாக்க கண் கோடி வேணும். சுத்தீவர பனி படர்ந்த சிகரங்களா. அவன் ஹிந்தி நன்னாவே புரிஞ்சது. தில்லிக்கு வந்து கத்துண்டது கைகொடுத்தது.

நான் என்ன சொன்னாலும் அவன் முதலில் சிரீச்சுட்டு அப்புரம் இதைத்தான் கேட்டேன்னு அதுக்கு தோதா பதில் சொல்ல எங்க சம்பாஷணை சீசா ஆடராப்போல் முன்னேயும் பின்னேயுமா. பயணம் போரடிக்கலை.

ஹோட்டல் பாப் மேர்லே. அங்கேதான் தங்கினேன். “நாளைக்கு சாளக்கிராமம் கிடைக்கும் இடத்துக்குப் போணம்”னதும் ஒரு நம்பர் தந்து “இவரை கான்டேக்ட் செய்”னு தந்தா. கோவிலில் ஒரு பொஸிஷணில் இருக்கும் நேபாளி. “என் பொண் அழைச்சிண்டு போவா, உங்க ஜீப்பிலே போய்ட்டு திரும்ப கொண்டு வந்து விட்டுடுங்கோ. பவிஸானாவுக்கு 20 இருக்கும். மின்னப் பின்னே தெரியாதவன் வந்து கேக்கரான் அவனோட வயசுப் பொண்ணை அனுப்பரமேன்னு சித்தே கூட யோசிக்காம மனுஷாளை நம்பிண்டு, வெள்ளந்தியா,.

பவிஸானா ஆங்கிலம் பேசினா, படிக்கராளாம். “மின்னெ சாளக்கிராமம் எல்லா இடங்களிலும் நதியோரமா கிடைச்சது, குறைவா ஸ்படிகமா நீர் ஓடரச்சே நன்னா பாக்கலாம். இப்போ சித்தே அப்ஸ்ட்ரீம் போணம். கொண்டு போய் என்ன செய்வீங்க”. “பூஜையில் வச்சு ஆராதிப்பம்”. “சாளக்கிராமம் பத்தி தெரியுமா?” “உங்களுக்கு?” “எங்கப்பா நிறைய சொல்லுவார்.” கிளாஸ் எடுக்கரா மாதிரி கையை ஆட்டிண்டே சொல்ல ஆரம்பிச்சா.

“ஈஸ்வரன் லிங்க ஸ்வரூபமா, ரூப அரூபமா இருக்கப்போ விஷ்ணுவுக்கும் அப்படிப்பட்ட உருவம் வேணும்னு ஏற்பட்டதா சொல்லுவா. வேடிக்கை என்னன்னா, ஹிமாலயத்தில் அத்தனை நதிகள் உருண்டோடி வந்தாலும் கண்டகி நதியில் மட்டுமே அரிதா இது கிடைக்கும். திருமால் வழக்கமா இருக்கும் நிறங்களில், நீலம், பச்சை, கருப்பு, ஒவ்வொண்ணும் ஒரு விசேஷம். பச்சைன்னா பலம், வலிமை. மொத்தம் 68 வகை. கெசவம், மாதவம், வாமனம், ஸ்ரீதரம்னு பெருமாள் பேரா. வெளீலே தெரியும் ரூபங்கள் சங்கு, சக்கரம், கதை, தாமரை இப்படின்னு. ஒண்ணுமே இல்லாம வழவழன்னு உருண்டையாவும் ஹிரண்ய கர்பம்னு கூப்பிடுவோம்”.

கேட்டது ஆச்சர்யமாப் போச்சு. “புராணங்கள் படிப்பீங்களா, குறிப்பா பாகவத புராணம்?” இங்கே வந்து இவள் வாயால் கேட்டது பரமானந்தமாய். “கொஞ்சம் கொஞ்சம். நீங்களே சொல்லுங்க”. “அதில் எப்படி துளசி கோபிகா ஸ்த்ரீயா இருந்து கிருஷ்ணரை அடைய முடியாம அவரை யாருன்னு தெரியாம கல்லாப்போன்னு சபிக்க அப்புரமா விஷ்ணுன்னு தெரிஞ்சு கலங்க அவரோ ‘நீ என் விருப்பபடித்தான் சாபமிட்டாய், நான் கல்லாப் போகிரேன், நீ கண்டகி நதியாய் பிறந்து காலம் காலமா என்மீது தவழ்ந்து போவாய்னு அனுக்ரஹம் செய்யரர். அவரே சொல்ரர், தங்கமயமான வஜ்ரக்ரீடம் எங்கிர பூச்சி வடிவம் என்னுள் பூந்து வாசம் செஞ்சுட்டு போகும் அது வடிக்கும் வடீவங்களை சாளக்கிராமமா எல்லாரும் வழிபடட்டும்னு சொன்னதா வரும்”.

இது ஒரு ஜியோலாஜிகல் என்டொமோலாஜிகல் நிகழ்வா போனாலும் இதில் ஆன்மீகமும் இருக்கு. கடினமான கல்லுக்குள் வாழும் பூச்சியையும் உயர்ந்த உயிராக பாதுகாத்து ரக்ஷிக்க, இந்த பிரபஞ்சத்தையும் அதில் எல்லாத்தையும் தோற்றுவித்த எங்கும் நிறை பரப்பிரம்மத்தால் மட்டுமே முடியும்னு எல்லாருக்கும் புரிய வைக்க இப்படி ஒரு லீலை. அதனால்தான் சாளக்கிராமத்துக்கு அத்தனை மவுசு!” துளசிக்காக கல்லா மாறி அவனை மிந்தய யுகத்தில் அடைய முடியாமப் போனதுக்கு கலியுகத்தில் அவள் தன்னை எப்பவும் ஆலிங்கனம் செஞ்சுண்டு போகும் படியா நதியாப் பிறந்துக்கோன்னு சொன்னவர் எப்பேர்பட்ட கருணாமூர்த்தியா இருக்கணும்? “உங்க வீட்டில் நிச்சயம் இருக்கணுமே”. “ஆமாம்! அப்பா பூஜை செய்வார். வரவா கிட்டேல்லாம் காமிப்பர். உங்களுக்கும் காமிக்கச் சொல்ரேன்”.

“நிறையபேர் சாளக்கிராமம் வச்சிண்டிருக்கா பாத்திருக்கேன்”. சொல்லிட்டு எங்க அத்திம்பேர் சமாச்சாரத்தையும் சொன்னேன். “வச்சிண்டா என்ன பயன்? எப்படிப் பாத்துக்கணும்?” இவள் கிட்டே எல்லாத்தையும் கத்துக்கணும்னு ஆசை. “வச்சுக்கலைன்னா ஒண்ணுமில்லை. அவா அவா நம்பிக்கையைப் பொருத்து வாழ்க்கை”. எல்லா நேபாளி வீட்டுலேயும் இருக்குன்னு நினைச்சுக்கப் பிடாது. ஆனா வச்சிருந்தாலே முக்தீன்னு அப்பா சொன்னர். சாளக்கிராமம் இருக்கும் வீடு வைகுண்டத்துக்கு சமம். இருந்தா உங்காத்தில் பெருமாளே இருக்காப் போல்”. அழகாச் சொன்னா.

“அப்படீன்னா எப்படி நடந்துக்கணும்?” அடுத்த கேள்வி. “ஆத்தில் பெருமாளே உறங்கிண்டிருக்கார்னு புரிஞ்சிண்டதும் ஏனோ தானோன்னு இருப்பமா? துறவரம் பூண்டுண்டு கஷ்டப்படத் தேவையில்லை, சீக்கிரம் எழுந்து குளிச்சுட்டு பூ வச்சு, துளசி இலை சாத்தி சின்னதா ஒரு நெய்வேத்தியம் நல்லது. சத்தமா பெசப் பிடாது. தினம் ஒருக்கா டப்பாவைத் தொறந்து, பூ வச்சிட்டு ஓம் நமோ நாராயணான்னு ஜபிச்சாப் போதும். உங்க அத்திம்பேர் மாதிரி கண்டுக்காம இருப்பது நல்லதில்லை”.

அவர் பையன் டைவர்ஸ் வாங்கிண்டதும், மூத்தவள் வேத்து ஜாதிக்காரனோட கண்காணாத ஊரில் இருப்பதும் அத்தை அத்தனை சிரிப்பு கும்மாளத்திலும் உள்ளுக்குள் சோகமா இருப்பதும் அதுனாலேயோன்னு பட்டது.

காக் பேனின்னு ஒரு இடத்தில் அத்தனை பள்ளமா இல்லாம ஒரு இடத்தில் கண்டகி சிரிச்சிண்டே ஓடரா. “கிடைச்சால் இங்கே கிடைக்கும்”. ஜீப்பை நிப்பாட்டிட்டு இறங்கிப் போனம். ஆனா கிடைக்கலை. கிடைச்சதை அள்ளிண்டு போய் வணிகமாக்கின துர்லபம் புரிஞ்சது. “பரவாயில்லை இன்னும் வடக்கே போலாம்.” போனம். ஒரு இடத்தில் “வாங்க இங்கே நிச்சயம் கிடைக்கும்” அழைச்சிண்டு போனா. ஒரு இடத்தில் ரெண்டு சாளக்கிராமம் அழகா கருநீல வண்ணனாய் ஹிரண்யகர்பமாய் பெருமாள் எனக்காக காத்திண்டு, “வா என்னை உங்காத்துக்கு அழைச்சிண்டு போ”ன்னு. ரெண்டையும் எடுத்துக்கலாமான்னு தோண்ரச்சே பவிஸானா, “நாளைக்கு உங்களைப் போல் ஒருத்தர் தேடிண்டு வந்தா அவருக்கு கிடைக்கட்டுமே!” சரியாத்தான் பட்டது.

“உனக்கு வேண்டாமா? தேவையில்லை. வீட்டில் இருக்கு. உங்களுக்கு கிடைக்க வழி செஞ்சதே எனக்கு திருப்தி”. வந்த காரியம் முடிஞ்சதும் அதுக்கு உதவின இந்த பொண்ணுக்கு சந்தோஷமா நன்றியைச் சொல்லீட்டு முக்திநாத் திரும்பரோம்.

வழீலே கேட்டேன் “பவிஸானான்னா என்ன அர்த்தம், அழகான பெயர்.” “ஓ அதுவா? கடவுள் வாழும் தேசத்தில் வாழ்பவள்னு அர்த்தம். டிவைன், ஆங்கிலத்தில்”.

பெருமாள் இங்கே வந்து ஏன் கல்லாப் போனர்னு புரிஞ்சது. சட்டைப் பையில் இருந்த கிருஷ்ணர் என்னுள்ளே நுழைஞ்சுட்டதா ஃபீல் ஆச்சு.