ஆண் என்ன பெண் என்ன

 60. ஆண் என்ன பெண் என்ன! (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

ஆபீஸில் நெட்டி முறிக்கும் வேலை. 2 பேர் லீவு. எல்லாத்தையும் பாத்துக்க வேண்டிய கட்டாயம். வேலை பாக்கிரவனுக்கு பாராட்டு இல்லை ஆனா இன்னும் வேலை கொடுப்பா. பல்லைக் கடிச்சிண்டே செஞ்சேன். என் சுபாவம். எதுத்து பேசவோ, முரண்டு பிடிக்காவோ கத்துக்கலை. அதுனாலேயே ஏறி மிதிப்பானுவ.

7 மணிபோல் ஆத்துக்கு கிளம்பரச்சே மானேஜர் “மோகன், நீங்க இல்லைன்னா சமாளிச்சிருக்க மாட்டம்.” அத்தனை சொன்னதே பெரீசு. லேசில் பாராட்ட மாட்டான். இன்னைக்கு சொல்லணும்னு தோணி. அப்பத்தான் பாத்தேன் 4 மணீலேந்து நர்மதாகிட்டேந்து 8 மிஸ்ட் கால்ஸ். எப்படிப் பாக்காமப் போனேன்?

எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி 2 வருஷம் ஆச்சு. இசபெல்லா ஆஸ்பத்ரீ தெரியுமா? மயிலாப்பூர். எதுக்க CIT காலனி. 2ரூம் அப்பார்ட்மென்ட். வாடகைக்கு. பக்கத்திலேயே கனிமொழி வீடிருக்கு, கரென்ட் கட் ஆகவே ஆகாதுன்னு தரகர். வசதியா. மரங்களோட தெரு. கொயட்டா. என்ன ஒண்ணு பக்கத்தில் கடை கண்ணீனு போனா நிறைய சிலவு. என் சம்பளத்துக்கு 18ஆம் தேதி சிங்கி அடிக்க வேண்டியதுதான். ஞாயித்துக்கிழமை ஷேர் ஆட்டோ ஏறி ரெங்கநாதன் தெரு போயிடரது. நிறுவையில் திகுடுதத்தம்தான் ஆனா சீப்பா காய் கிடைக்கும்.

ஆத்துக்கு வர வழீலே எதையாவது வாங்கிண்டு வர போனோ? ஸ்கூட்டரை மிதிச்சிண்டே கூப்பிடரேன். ஃபாஸ்ட் டயல் ஆத்துக்காரிக்கும். ஊரில் அம்மாவுக்கும். எங்கேஜட். போய்ப் பாத்துக்கலாம். 40 நிமிஷத்தில் OMR ட்ரேஃபிக் பெர்மிட்டிங்க். தரமணி கிட்டே போன் அடிச்சது. வண்டியை ஓரம் கட்டீட்டு எடுக்கரேன். நர்மதாதான், குரலில் பதட்டம். “அப்பாக்கு உடம்பு சரியில்லை. ஆஸ்பத்ரீலே அட்மிட் செஞ்சுட்டா”. “பயப்பட வேண்டாம், வந்திண்டிருக்கேன்”.

மாமனார் கோயமுத்தூரில் தனியா இருக்கர். சொந்த வீடுதான். ஒரு போர்ஷன் வாடகை. மாமி போனதுலேந்து பிடிவாதமா பிள்ளையாத்துக்கும் போய் இருக்க மாட்டேன்னு. மச்சினன் ரமணன் கண்டுக்கலை. கூடவே இருந்த பிரஹஸ்பதி கல்யாணம் ஆனதும் தனிக் குடுத்தனம். போக்குவரத்து இல்லை. என்ன இஷ்யூன்னு தெரியலை. இவளுக்கு தெரியும். அவாத்து சமாச்சாரம் கசிஞ்சிடப் பிடாதாம். அமுக்கு. போனில் குசுகுசுன்னு பேசுவள். அண்ணா மனசை மாத்தப் பாத்திருக்கா அவன் கோச்சுண்டுட்டு இவளோடயும் பேசரதை நிறுத்திட்டான். அன்னைக்கு நான் ஆத்தில் இருப்பதை மறந்து ஸ்பீக்கர் போட்டு பேசரள். என்னமோ சொன்னதுக்கு “நீ ஒண்ணும் மன்னிக்கு அறிவுரை சொல்லேண்டாம் கேட்டியா? முதல்லே உன் மாமியாரை கூட கூட்டிண்டு வச்சுக்கோ. அப்புரமா பேசு”.

லேண்ட்லைன் போனை கோவமா அடிச்சு வைக்கலாம். செல்போனை தூக்கி கடாசலாம், தரையில் எறியலாம். காஸ்ட்லீ ஆச்சே. அவன் எப்படி செஞ்சிருப்பான்னு இமேஜின் பண்ணிப் பாத்தேன். சாதம் போடரச்சே இவள் மூஞ்சியை 2 அங்கணம் தூக்கி வச்சிண்டே பரிமாறினா. உங்கம்மாவை அழைச்சிண்டு வந்துக்கோம்பாளோ? அண்ணா மூக்கை உடைக்க செஞ்சுதான் ஆணம். அதுக்காக இத்தனை பெரீய ரிஸ்க் எடுப்பள்னு படலை. இப்போ இவள் அப்பாவுக்கு முடியலை. அண்ணா தங்கை இதை எப்படி ஹேண்டில் செய்வா?

மந்தவெளி வந்தாச்சு. 1வே வச்சு சுத்திவிட்டிருக்கான். சிக்னலில் நிக்கரேன். பாவம் கவலையா இருப்பா. சீமந்த புத்ரன் பெத்த அப்பாவுக்கு உதவலைன்னா எப்படி? செய்யலாம்னா ஆத்துக்காரி விடுவளா? சிக்கல் இருக்கு. ஆத்தில் வயசானவா இருக்கச்சே இப்படி நடந்தா என்ன செய்யணும்னு யோசிச்சு வச்சிண்டுடணும். பெரியவாளை தனியா வசிக்க விடப் பிடாது. அதான் ஓல்ட் பீப்பிள் ஹோம் இருக்கேங்கலாம். அப்புரம் குடும்பம், அன்பு, உறவு இதெல்லாம் அர்த்தமில்லாமப் போயிடும். ஏற்கனவே போயிடுத்தும்பேள்.

ஸ்கூட்டரை நிறுத்திட்டு போரேன் 2ஆவது மாடி லிஃப்ட் நிக்கர இடத்தில் நிக்கரா. மொள்ள வரச்சே இவள் கால், புடவை பார்டெர் இடுப்பு மடிப்பூன்னு ஸ்லைடிங்க் டோர் இடுக்கால தெரிஞ்சது. உள் கதவை தள்ள, அவள் வெளிக்கதவை தொறந்து வச்சிண்டு. “இன்னைக்குன்னு பாத்து ஏன் லேட்? நான் 4 மணீலேந்து அடிக்கரேன் போனையே எடுக்கலை. அப்படி என்ன வேலை?” படபடன்னு. “உள்ளே வா, உக்காந்து பெசலாம், என்ன ஆச்சாம் மாமாவுக்கு?”

“திடீர்னு அடிவயித்தில் வலிச்சதாம். குடியிருக்கும் பங்கஜம் மாமி சைடால நடந்து போரச்சே இவர் ஹாலில் தவிச்சிண்டிருப்பதை ஜன்னலால் பாத்துட்டு என்னன்னு கேட்டு உடனே வாங்கோ டாக்டர்கிட்டே போலாம்னு ஆட்டோவில் போக இவர் பொறுத்துக்க முடியாம முனகுவதை கண்டு பயந்து போய் நேர KGக்கு கூட்டிண்டு போயிட்டாளாம். அங்கே டெஸ்ட் பாக்கணும் அட்மிட் பண்ணிட்டாளாம். நாங்க பாத்துக்கரம். நாளைக்கு சொல்லுவா, அப்புரம் வரணும்னா போன் பண்ரம்னா. அண்ணா கிட்டே சொன்னேளான்னதுக்கு ஆட்டோலே போரப் போவே சொன்னம், உங்காத்து மாட்டுப் பொண் எடுத்தா. சொல்லிடரேன்னு சொன்னாளாம்”.

“சரி. பாப்பம், அஜீர்ணமா இருக்கும். நாளைக்கு தகவலை வச்சு என்னன்னு யோசிக்கலாம். அதுவரைக்கும் உங்கண்ணா பாத்துப்பன்”. சொல்லீட்டு நான் கைகால் அலம்பிக்க போனேன். பின்னாடியே வந்து பாத்ரூம் கதவாண்டை நின்னுண்டு “அவன் ஒண்ணும் செய்ய மாட்டான், நாமதான் செய்யணும்”. “பாக்கலாம், டாக்டர்ஸ் சொன்ன டெஸ்ட் ரிஸல்ட் வரட்டும். இப்பவே ஏன் பதட்டப் படராய்? இந்த மாதிரி டயத்திலும் ரமணன் ஒண்ணும் செய்ய மாட்டான்னு ஏன் நினைக்கணும்? நல்லதையே நினைப்போம்”. “நான் பேராவூர் மாரியம்மனுக்கு அப்பா ஒண்ணுமில்லாம ஆத்துக்கு திரும்பி வந்தா மாவிளக்கு போடரேன்னு வேண்டிண்டிருக்கேன். 5ரூபா மஞ்சத்துணீலே முடிஞ்சு வச்சுட்டேன்”. “சரி, நன்னா செஞ்சிருக்காய்”.

வெளீலே வந்தா மின்னே இருந்ததை விட கலக்கத்தில் ஏக்கமா பாத்துண்டு நிக்கரா. “என்னம்மா? ஏன் இத்தனை கலக்கம்?” “இல்லை போன் வந்த பதட்டத்தில் ஒண்ணும் சமைக்கலை. பழய சாதம் மிஞ்சினதை மோர் விட்டு பிசைஞ்சு தந்தா சாப்டுவேளா?” “அதுக்கென்ன பேஷா சாபிடலாம். ரெண்டு பேருக்கும் காணுமோன்னோ”. “உங்களுக்கு யதேஷ்டம். எனக்கு பசியே இல்லை”. அவளையும் உக்காரச் சொல்லி இருந்ததை ஆளுக்குப் பாதியா சாப்டம். கால் வயிறு ரொம்பித்து. வாழைப்பழம் இருந்தது.

கார்த்தாலே இவள் மன்னி போன். “நர்மதா. உங்கண்னா திடீர்னு வெளியூர் கிளம்பிப் போனர். நீ வந்து உங்கப்பாவை பாத்துக்கரையா? உடம்பு முடியலையாம், உங்காத்து டெனன்ட் சொன்னா. என்னன்னு சரியா காதில் விழலை”. கிட்டத்தட்ட 1 வருஷம் கழிச்சு மன்னி போன் செஞ்சதில் இவளுக்கு சந்தோஷப் படரதா இல்லை இப்படி விட்டேத்தியா பேசராளேன்னு கோவிச்சுக்கரதான்னு தெரியலை. “சரி மன்னி! இவர் கிட்டே கலந்து பேசி சொல்ரேன்.” வச்சுட்டா. குழப்பம்தான். நான் எப்பவும் போல் ஆபீஸுக்கு கிளம்பினேன். “தகவல் வந்தா போன் போடு. போணம்னா போயிட்டு வரலாம்”. இவாத்தில் குடியிருப்பவா நம்பர் இருக்கு. ஆபீஸுக்கு போயிட்டு கூப்டு கேட்டுக்கலாம்.

என்ன இந்த மனுஷர் ஒண்ணுமே நடக்காத மாதிரி ஆபீஸுக்கு கிளம்பிட்டர்? அப்பா அங்கே எப்படி இருக்கரோ? ரெம்ப வலிச்சுதோ? ஒண்ணுமில்லைன்னு ஆத்துக்கு அனுப்பிச்சுடணும், பகவானே! பேராவூர் மாரீயம்மன் என் புக்காத்து குலதெய்வம். அப்பாவுக்கு எங்காத்து தெய்வத்து கிட்டே வேண்டிக்கணுமா? தெரியலையே. ஆத்தில் அப்பாவை விட்ட பெரியவா வேற இல்லை. யாரண்டை போய் கேக்க?

இவருக்கு லன்ச்சுக்கு கட்டித் தந்த தோசை ரெண்டு மிச்சம், ஆனா சாப்பிடவே பிடிக்கலை. போன் அடிச்சு டாக்டர் என்ன சொன்னார்னு கேக்கலாம்னா, என்ன சொல்லுவாளோன்னு பயமா இருக்கு. அவாளே கூப்பிடட்டும். அதுவரைக்கும் லக்ஷ்மி சஹஸ்ரநாமம் சொல்லலாம். புஸ்தகத்தை எடுத்து வச்சிண்டு உக்காந்துக்கரேன்.

அண்ணா உள்ளூரில் இருந்துண்டு உதவப் பிடாதா? இப்போன்னு பாத்து டூர் என்ன வேண்டியிருக்கு. விஷயத்தை சொல்லாம மன்னி நாடகமாடராளா? நம்பகிட்டே டூர்னு சொல்லி. இப்படியும் இருப்பாளா என்ன? ஆசையா ஜாதகம் பாத்து பெருமையா பண்ணிண்டு வந்தம். இப்படி அமைஞ்சு போச்சேன்னு அப்பாத்தான் மனசுடைஞ்சு போவர். பிரார்ரத கர்மம்னு விட்டுடுவர்.

ஆஸ்பத்ரீ, டெஸ்ட், மருந்து மாயம்னு நிறைய சிலாகுமே! அப்பா கிட்டே இருக்குமா? வீட்டு வாடகை 9000 வரது. இவர் பென்ஷன். சிலவு போக மிஞ்சினதை சேர்த்து வச்சிருப்பரா? ஆஸ்பத்ரீன்னா லம்பா எடுத்து வைக்கணுமே? சமாளிப்பரா? ரமணன் முறுக்கிண்டு. நல்ல வேலையில் இருக்கான். மனசு வச்சா இதெல்லாம் அவனுக்கு ஒண்ணுமேயில்லை. இவர் கிட்டே எப்படி எங்கப்பா மருத்துவத்துக்கு உதவுங்கோன்னு கேக்க. மரம் மாதிரி வளர்ந்த பிள்ளை இருகச்சே மாப்பிள்ளை கிட்டே எப்படி? உன் அண்ணாவத் தரச் சொல்லூன்னு பட்டுன்னு சொல்லிட்டர்னா?

போய் பாத்துட்டு சித்தே கூட மாட ஒத்தாசையா இருந்துட்டு வரலாம்னாலே சிலவாகும். சொச்சத்துக்கு? இவரே அதுக்கும் இதுக்கும் லோன் வாங்கிண்டு கஷ்டப் படரர். முகத்தில் காண்பிச்சுக்க மாட்டர்.

கையில் சஹஸ்ரநாமம் புஸ்தகம் அப்படியே தொறக்காம கிடக்கு. அப்பத்தான் இவர் கிட்டேந்து போன். “ஆபீஸ்லேந்து வர ராத்திரி 11 ஆகிடும். கவலைப் படாம சாப்டூட்டு படுத்துக்கோ, என் சாவி வச்சு நுழைஞ்சுக்கரேன்”. “இன்னைக்கு என்ன வேலை? நிலமை தெரியாம?” “ஆமாம் அப்படித்தான். ப்ரொமோஷன் வேணும்னா இதையெல்லாம் ஏத்துண்டு செய்யத்தான் வேண்டியிருக்கு. அட்ஜெஸ்ட் செஞ்சுக்கோ”. கோயமுத்தூர்லேந்து போன் வந்தாதான்னு கேக்கரதுக்குள்ளே வச்சுட்டர்.

பங்கஜம் மாமிக்கு போன் செய்யரேன். ஸ்விட்ச் ஆஃப்னு வரது. சார்ஜில் போடலையோ? ஆஸ்பத்ரீலே இருக்கரோ? ஏதாவது எமெர்ஜென்ஸியோ? அப்படியெல்லாம் பிடாது பகவானே. மணி 10தான். மாதவப் பெருமாள் கோவில் நடை சாத்தியிருக்க மாட்டா. சட்டுன்னு கிளம்பினா போயிடலாம். அப்பாவுக்காக வேண்டிக்கணும். வரச்சே குளத்தங்கரையில் ரெண்டு காய்கறி வாங்கிப் போட்டுக்கரேன். பாவம் நேத்து சரியா சாப்பாடு போடலை. இன்னைக்கு லேட்டா வந்தாலும் வெஜிடபிளோட ப்ராப்பரா சாப்பிடக் கொடுக்கணும். அத்தனை உழைக்கரர்.

கடிகார முள் நகரவே மாட்டேன்னு அடம். ரெண்டு வாட்டி கோவைக்கு போன் அடிச்சுப் பாத்தாச்சு. ஸ்விச் ஆஃப்தான். அண்ணா போனும் அப்படியே. நடூலே மன்னிக்கு ட்ரை செய்ய கட் செய்யரா. வேர யாரை கூப்பிட? எல்லாருக்கும் அப்பா நிலமையை பிரகடனப் படுத்தணுமா? இவர் வரட்டும். எப்படியாவது நாளைக்கு ட்ரெயினில் கிளம்பிப் போயிடலாம். போவேண்டாம்னு இவர் சொல்ல மாட்டார். மணி 9 ஆச்சு, சமைக்கலாம்னு வெண்டைக்காயை எடுத்து வச்சிண்டு உக்காந்துக்கரேன்.

ஆண் குழந்தைகள்தான் பெத்தவாளை வயசான காலத்தில் பாத்துக்கணும்னு நியதி. பிள்ளை ஒழுங்கில்லைன்னா என்ன பண்ண? பொண் குழந்தைகளுக்கும் பாத்யதை உண்டு. சுயமா சம்பாத்யம் இருந்தா தாராளமா எடுத்துச் சிலவழிக்கலாம். ஆத்துக்காரரை எப்படி நம்பாத்து சிலவுக்கு காசு கேக்க? மூத்த பொண்ணுனாலும் ஓகே. நான் ரமணனுக்கு அப்புரம் பொறந்தேன். ஹவுஸ் வைஃப். என்னத்தைன்னு செய்ய? ஒண்ணும் செய்யாம இருக்கவும் முடியலை. அப்பாவை நினைச்சா மனசு அடிச்சுக்கரது. காயை சரியா பிடிச்சுக்கலையா, இல்லை கத்தி நழுவித்தா, கையைக் கீறிண்டாச்சு. ரத்தம். சிவப்பா ஒரு பெரிய ட்ராப் பீரிட்டிண்டு வரது. அதைப் பாத்து மெய்மறந்து உக்காந்திண்டிருக்கேன். இதில் எத்தனை சதவிகிதம் அப்பாவோட ரத்தம் இருக்கும்? கண்ணில் ஜலம் கோத்துக்க. பார்வை அழிஞ்சு போச்சு.

கையை டெட்டால் போட்டு அலம்பிண்டு, சின்னதா வெள்ளத் துணியை சுத்திவிட்டேன். அந்த விரலை நாசூக்கா எதுலேயும் படாம குக்கர் வச்சு இறக்கி, ஒரு ரசமும் கறியும் பண்ணி இறக்கலை வாசலில் கார் சத்தம். இவர் ஸ்கூட்டர்லேனா வருவர்? லீஃப்ட் எங்க ஃப்ளோரில் நின்னு கதவைத் தொறக்கும் சத்தம். யாரோ கதவை தட்ட போய் கண்ணை வச்சுப் பாக்கரேன். யாரா இருக்கும்?

அப்பாவை கைத்தாங்கலா அழைச்சிண்டு இவர்தான். சந்தோஷம் தாங்கலை.