ரம்யாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை

 14. ரம்யாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை (சிசீ7) #ganeshamarkalam

ஆமாம். இப்பத்தான் மெஸ்சேஜ் வந்தது. ரம்யாவொட அப்பா அனுப்பி. கூப்பிட்டுப் பேசலாம். தயங்குவர். மனசு கேட்டிருக்காது. தெரியப் படுத்திட்டர். வந்தா வரட்டும், இல்லைன்னா பாத்துக்கலாம்னு. பந்து என் மைதானத்தில்.

என் நிலமை அவருக்கு நன்னா தெரியும். மெஸ்சேஜ் வந்தப்போ அதிகாலை மணி 3. அகால வேளையில் கூப்பிட்டுப் பேசி களேபரப் படுத்தலை. ஆனந்தி இருக்கான்னு தெரியும். எனக்கு விஷயம் தெரியணும், எதுவானாலும் தகவல் தெரிஞ்சுக்க நான் பிரியப்படுவேன்னு. பாவம், இக்கட்டான சூழ்நிலை அவருக்கு. ஆனா இங்கிதம் தெரிஞ்ச மனுஷர். மாமனாரா வந்திருக்க வேண்டியவர்.

இப்போ ரம்யா யாரு, ஆனந்தி யாருன்னும் கதை சொல்ரவனுக்கு அவா என்ன வேணும்னும் கேக்கத் தோணும்.

நான் சடகோபன். ஆர்கிடெக்ட். மதுரையில் வீடு வாசலோட. ஆனந்தி என் ஆத்துக்காரி. என் குழந்தைகளின் தாய். ஹவுஸ் வொய்ஃப். கல்யாணம் பண்ணிண்டு 10 வருஷமாச்சு. என் அத்தை பொண் என்பது இன்னொரு உறவுமுறை. மெஸ்சேஜ் அனுப்பிச்சவர் ராமபத்ரன். ரம்யாவோட அப்பா. ஆச்சா? கடைசீயா ரம்யாவும் நானும் விழுந்து விழுந்து காதலிச்சதையும் சொல்லணும். காதல் கல்யாணத்தில் முடியலை. கல்யாணம் செஞ்சிண்டது ஆனந்தியை. ஏன் அப்படிப் பண்ணினாய்னு கேப்பேள். சொல்லத்தானே போரேன்!

எங்கப்பா தன் தங்கைக்கு வாக்குத் தந்துட்டர். உறவு விட்டுப் போயிடப் பிடாதாம்! “உனக்கு பொண் பொறந்தா சடகோபனுக்குத்தான்”. அத்தையும் புளகாங்கிதம் ஆகி, தன் அண்ணாவாக்கும்னு ஆத்துக்காரரை கலந்துக்காம “சந்தோஷமா இருக்குண்ணா! அப்படியே செய்யலாம்”. இது எப்போ? அத்தை தன் தலைப் பிரசவத்துக்கு வந்தப்போ. பொறக்கப் போவது ஆணா பொண்ணான்னு தெரியாத சமயத்தில். இவாளுக்கெல்லாம் உக்காந்து பெசரத்துக்கு வேற ஒண்ணுமே விஷயமிருக்காதா? குடுக்கல் வாங்கல்னா டிவி, க்ரைண்டர்னு பேசிக்கப் பிடாதோ!

எனக்கு அப்ப 4 வயசு. அம்மா கையப் பிடிச்சிண்டு ஆஸ்பத்ரீ வாசலில் பன் சாப்டுண்டிருந்திருக்கேன். உள்ளே என் எதிர்காலம் நிசசயமாகிண்டிருந்தது தெரியாம. அம்மாவுக்கும் அப்பரமா தெரிஞ்சிருக்கு. “உன் நாத்தனாருக்கு நான் வாக்குக் கொடுத்துட்டேண்டி”. அப்பத்தைக்கு ஒரு முறை முறைச்சிட்டு விட்ருக்கா எங்கம்மா. அதுகேத்தாப்போல் பொண்ணாப் பொறந்துடுத்து.

அப்பரம் அத்திம்பேருக்கு சேலத்துக்கு மாத்தலாகி சாமன் செட்டெல்லாம் வண்டீலே அனுப்பிச்சுட்டு பஸ் ஏத்தப் அப்பாவும் போனப்போ நாசூக்காக ஞாபகப்படுத்திருக்கா. ஆனந்தி அவளிடுப்பில் 4 வயசு. அண்ணாகிட்டே குழந்தைய காமிச்சு “வாக்குத் தந்தது ஞாபகம் இருக்கோன்னோ?” “என்னடீ வாக்கு?” அப்பத்தான் அந்த அசமஞ்ச அத்திம்பேருக்கு கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்க அவகாசம் வந்ததோ! விவரத்தை சொல்லி “நீங்க சும்மா இருங்கோ உங்களுக்கு சமுத்து பத்தாது.” அப்படீன்னுட்டாளாம். பெருமையா ஆத்துக்கு வந்ததும் அம்மாவண்டை அப்பா சொல்ரர். கணக்கு ஹோம்வொர்க் போட்டிண்டிருந்தவன் இந்தாத்தில் யாருக்குமே சமுத்து போதாதுன்னு நினைச்சிண்டேன்.

+2 முடிச்சதும் ரூர்கி எங்கினீரிங்க் காலேஜில் இடம் கிடெச்சு சிவில் எடுத்து பெரீய ஆர்கிடெக்ட்டா வரணும்னு கிளம்பியாச்சு. ரயிலேத்திவிட வந்த அப்பா சொல்ரர். “நன்னா படிச்சு நல்ல வேலையா பிடிச்சு உக்காந்ததும் சொல்லு. ஆனந்தியை உன் கையில் பிடிச்சு தந்துடணும்”. ஒரு மாசம் மின்னாடி சித்திரை திருவிழாவுக்கு வந்திருந்தா. அத்தைக்கு நான் வெளியூர் ஹாஸ்ட்டலில் தங்கி படிக்கப்போரேனு தெரியுமாம். அதான் எனக்குன்னே வளர்த்து வச்சிருப்பத காமிச்சுட்டுப் போலாம்னும் அழைச்சிண்டே வந்துட்டா. ஆனந்திய 17 வயசில் பாத்தப்ப எப்படீ இருந்தது? சித்தே எலும்பெல்லாம் பூசி, தாவணீலேந்து சுடீக்கும், புடவைக்குமா மாறி எதயும் ஒழுங்கா உடுத்திக்கத் தெரியாத பருவம். அத்தை மாதிரி உசரம். சில ஏங்கிள்ல வாளிப்பா, சிலதில் தேசலா. பாத்ததும் “சடகோபா எப்படியிருக்காய், ஊருக்குப் போனதும் எனக்கு லெட்டர் போடுவியோன்னோ?” “பேரைச் சொல்லி ஏண்டி கூபிடராய்? நாளைக்கும் அதே பழக்கம் வரும்!” அத்தை அதட்ட அடங்கிப் போனா. அங்கேந்து இவளுக்கு ஏன் லெட்டர் பொடணும்? புரியலை.

ரூர்கீலேதான் ரம்யாவ சந்திச்சேன். எங்ஜினீரிங்க் காலேஜில் ப்ரொஃபெஸரோட பொண். ஆனந்தியை ஒரு பொருட்டா நினைச்சதேயில்லை. இருந்தாலும் ரம்யாவப் பாத்ததும் சின்னதா 25 செகண்ட்ஸ் கம்பேரிசன். ரம்யா கிட்டக்க கூட ஆனந்தி வரமுடியாது. அத்தை பொண்ணை சுத்தமா மறந்தேன். ரம்யாவோட அம்மாவ அப்பாவோட தங்கையா நினைச்சுண்டு ப்ரொஸீட் பண்ணலாம்.

ரூர்கி ஒண்ணும் பிரமாதமான ஊரில்லை. காய்ஞ்சு போன இடமாப் பட்டது. ஆனா ரம்யா அதை ஷிம்லாவா மாத்திட்டா. அவளைப் பாக்கரச்சே வேலி ஆஃப் ஃப்ளவர்ஸ் நடூலே நடந்து போராப்போல் ஃபீல். ஒருநா கிளாஸில் நன்னா படிக்கர பசங்களுக்கு சின்னதா ஹை டீ கொடுக்கலாம்னு என்னையும் இன்னும் 4 பேரையும் ப்ரொஃபெஸர் ஆத்துக்கு கூப்பிட்டர். ரெம்பநாளா இங்கேயே செட்டிலான தமிழ் பிராம்ணா குடும்பம். இவரை இன்ட்ரோ செஞ்சா நடராஜன் ஸ்‌ரீகாந்த் ஐயர் கேள்வி கேக்காம திண்ணையில் சேர்த்துண்டுடுவர். அவரோட பாஸ்போர்ட் சைஸ் போடோவ பாத்தேள்னா ஏன்னு புரியும். அவரப் பத்தி விவரிச்சு இங்கே டயத்த வீணாக்கப் போரதில்லை. இன்டரஸ்டிங்க் மனுஷர்.

ரம்யா கொள்ளை அழகு. பெரீய கண். அதுக்கு நட்ட நடூலே சில்வண்டு மாதிரி கருவிழி. பாக்கரச்சே ஒரு சுழு சுழிப்பா. எப்பேர்பட்டவனும் கவுந்துடுவான். நான் எந்த மூலை? மனசு அலைக்கழிச்சது. கேம்பஸுக்குள் இருந்தாலும் எஞ்சினீரிங்க் பண்ணலை. வெளீல பிகாம். சிஏ பண்ன ஆசையாம். நாங்கெல்லாம் போனப்ப ராமபத்ரன் சொன்னர். வந்து ஹாய் சொல்லிட்டு சிட்டாப் பறந்து போனா. அத்தனை பேர் மத்தியில் என் கண்ணில் அவள் கண் 3 செகண்ட் எக்ஸ்ட்ராவா மேய்ஞ்சது போல் பிரமை. ஆனந்தி வயசுதான். ஆனா அதிக முதிர்ச்சி நன்னா தெரிஞ்சது. கட்டிப் பிடிச்சிண்டா விடாவே தோணாது.

என்ன ட்ரெஸ் போட்டுண்டாலும் ரம்யா எடுப்பா, மாடர்னா இருப்பா. பொழுது சாய்ந்ததும் ட்ரெஸே இல்லாம இருந்தா எப்படி இருப்பான்னு தோண ஆரம்பிக்கவே பயம் வந்தது. வாத்தியார் பொண்ணாச்சே. என்னை அறியாம கிளாஸ் கட் செஞ்சுட்டு அவ காலேஜ் விட்டு வர டயத்துக்கு மெயின்ரோட்டில் போய் நிக்கும் பழக்கம் தொத்திண்டது. சைக்கிளில் வந்தவள் ஒருநா என்னைப் பாத்துட்டு ரோட்டக் கிராஸ் செஞ்சு வரா. “சடகோபன், என்னை பிடிச்சிருந்தா நேர வந்து சொல்லணும். நீ சொல்லுவாய்னு நானும் எத்தனை நாள் வெயிட் பண்ண?” அதுக்கப்பரம் எல்லாம் சுலபமாப் போச்சு.

சனி ஞாயிறு வெளீல மீட் செய்ய ஆரம்பிச்சம். ஒருநா ராமபத்ரன் கூப்பிட்டனுப்பிச்சர். காலேஜில் அவர் சேம்பரில். “ரம்யாவும் நீயும் பழகரது தெரியும். மொதல்ல படிப்பை முடி. அப்பா அம்மாவ அழைச்சிண்டு வந்து அறிமுகப்படுத்து. அவள் படிப்பை கெடுக்கேண்டாம் கேட்டியா?” “சரி மாமா”ன்னு வாயில் வந்துடுத்து. அதுக்கப்பரம் ரெம்ப கட்டுக் கோப்பாத்தான் எல்லாம். வாரம் ஒருக்கா தொட்டுக்கலாம், 10நாளைக்கு ஒரு முத்தம்னு ரேஷன். கல்யாணத்துக்கு அப்பரம் என்ன மாதிரி வாழ்க்கை அமைச்சுக்கலாம், எத்தனை குழந்தை பெத்துண்டா சரியாயிருக்கும், வெளிநாடு போனா எந்த நாடுகள்னும் பேச்சு நீளும். “உங்காத்தில் என்னை ஏத்துப்பாளா?”

அவளே கேட்டுட்டா. இவாத்தில் ஓகே வாங்கியாச்சே. பாதிக் கிணறு தாண்டின ஃபீல். அவள் அப்படிக் கேட்டன்னைக்கு 10நாளைக்கு ஒருக்கா நடக்க வேண்டியது நடந்து முடிஞ்சிருந்தது. ஒரு கிறுக்கத்தில் இருந்தம். கேம்பஸ் லைப்ரெரீலே சின்னதா கேபின். அதுக்குள். அப்போ இருந்த மோகக் குழப்பத்தில் “ஏத்துக்காம எப்படி? அதெல்லாம் பாத்துக்கலாம், ஈஸி.” அந்த 4 வருஷங்களும் போனதே தெரியலை. கேம்பஸ் இன்டர்வ்யூ முடிஞ்சு பெரீய இன்டர்நேஷணல் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் கம்பேனீலே செலக்ட், ஊருக்கு கிளம்பரப்போ எல்லாரையும் அழைச்சிண்டு வந்து கல்யாணத்துக்கு தேதி குறிப்பேன்னு சத்தியம் செஞ்சுட்டு கிளம்பினேன். நடந்ததே வேற.

ஊருக்கு வந்ததும் அப்பா பிடிவாதமா என் ஜாதகத்தையும் ஆனந்தி ஜாதகத்தையும் மீனாக்ஷி சன்னிதானத்தில் வச்சு எடுத்து ஜோஸியர் கிட்டே காமிக்க போயிட்டர். முக்காவாசிப் பொருத்தமாம், சின்னதா சில பரிஹாரங்கள்னு புருடா விட்டு காசு பாத்தர். அம்மாதான் எனக்கு சப்போர்ட் செய்வான்னு ரம்யா பத்தி எல்லாம் சொல்லிட்டேன். “பண்ணிண்டா அவள்தான் இல்லைன்னா பிரம்மச்சாரி. உனக்கு 60 ஆரப்போ என்னைப் பாக்க சகிக்காது!” அப்பாவை நேருக்கு நேர் மடக்கினா. “ஆத்து மாப்பிள்ளைக்கும் இதில் இஷ்டமில்லைன்னு தெரியரது. அது என்ன அண்ணா தங்கைக்குள் ஒப்பந்தம்னு பிடிவாதம்?” க்ரூஷியல் மொமென்டில் அத்தையையும் வரவழைச்சு நடு ஹாலில் ட்ராமா. அப்பா நெஞ்சைப் பிடிச்சிண்டு சாய்ஞ்சு விழ அம்மா அய்யோன்னு அலர, எல்லாரும் அப்பா பக்கமா சாய, ஆனந்திய எனக்கு பண்ணி வச்சுட்டா.

ரம்யாவோட பேசினேன். ராமபத்ரனோடவும். “அப்பா மொதல்ல குணமானம். அதுதான் முக்கியம்”. ரம்யா அப்பரம் பேசவேயில்லை. நான் ரம்யாவ விரும்பினதை அம்மாவும் அப்பாவும் அத்தை ஆனந்திக்குத் தெரியாம பாத்துண்டுட்டா.

என் பையன் கல்யாணசுந்தரம் பொறந்ததும்தான் தெரிஞ்சது ரம்யா கல்யாணம் பண்ணிக்க விருப்பப் படலைன்னும் வெளிநாட்டுக்கு படிக்கப் போவதாய் பிடிவாதம் செய்யரான்னும் ராமபத்ரன் லெட்டர். “அப்படி ஒண்ணூம் வயசாலை, படிக்கட்டும், திரும்பி வரத்துக்குள் யாராவது அவள் மனசைக் கவரலாம், பாப்பம்.” குடும்பத்தில் ஒருத்தன்போல் பதில் போடரேன். அவரோ தனக்கு பிறக்காத ஆனா புள்ளையாத்தான் என்னை பாவிச்சிருக்கர்னு அப்பப்போ அவர் எழுதும் லெட்டர்ஸ் சொல்லிக் காட்டித்து. ஒருநா போனில் பெசரச்சே “எந்த நாட்டில் படிக்கப் போயிருக்கா?” கேட்டதுக்கு ரெம்பவே தயங்கிட்டு சொல்ரர், “சடகோபன், எங்கேயும் போலை, ஆத்தில்தான் முடங்கிக் கிடக்கா, அப்பப்போ உடம்புக்கு வந்து படுத்தும், நானும் இருகட்டும்னு விட்டூட்டேன்”. “என்ன உடம்பு?” “பிடிபடலை. டாக்டர்ஸ் நிறைய டெஸ்ட் எடுத்து படுத்தரா.”

இப்படியே வருஷங்கள் ஓடித்து. ஒருக்காக்கூட ரம்யா என்னோட பெசலை. நானும் பண்ணிண்டுட்ட கல்யாணத்துக்கு துரோகம் செய்யேண்டாம்னும் விலகி இருப்பதே சிரேஷ்டம்னு இருந்துட. ஆனந்திக்கு ராமபத்ரனை தெரியும். அதான் லெட்டர் போனெல்லாம் வரதே. பழைய ப்ரொஃபெஸரோட இன்னும் வாத்ஸல்யமா பழகிண்டிருக்கேனு. அப்பா, அன்னைக்கு ஆர்ப்பாட்டமா நெஞ்சு வலிக்கறதாய் நடிச்சவர், போன வருஷம் நிஜமாவே நெஞ்சுவலிச்சு போய்ச் சேர்ந்தர். அம்மா மட்டும் எப்பவாவது ஒருக்கா எனக்குத் த்ரோகம் செஞ்சுட்டதா தனியா உக்காந்து கண்ணீர் விடுவாள். ஆனந்திக்கு அது மாமியார் மாமனாரை நினைச்சுண்டு அழராப்போல் தோணும்.

இப்போ மெஸ்சேஜ். நேரில் போய் பாத்துட்டு வரணும். நிஜமா என்னமோ பெரீசா ரம்யாவ படுத்தி எடுக்கறது, ராமபத்ரனும் சொல்ல மாட்டேங்கரர். அவள் சைடு கோபம் ரெம்பவே நியாயமானது, நாமதான் அதுக்கு தீர்வா சமாதானமா நேரில் பாத்துப் பேசி கிளோஸர் கொடுக்கணும். கல்யாணமே பண்ணிக்காம தனிக் கட்டையா உடம்பு உபாதையோட, எத்தனை நாள் அப்பா பாத்துப்பர்? போயிட்டு வந்துடலாம்னு முடிவெடுத்ததும் ஆனந்தி கிட்டே சொல்ரேன். “யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை”. பொய் சொல்லத் தோணலை “ப்ரொஃபெஸர் பொண்ணுக்கு”. தீர்க்கமா ஒரு பார்வை. டக்குன்னு அவளுக்கு புரியரதோ? “நேரே போணமா என்ன?” பெசிண்டிருகப்பவே அம்மாவும் வந்துட “ஆமாண்டி போய்த்தான் ஆணம். அதைக் கேக்க நீ யாரு?” படபடன்னு எல்லாத்தையும் பொரிஞ்சு தள்ளிடரா.

ஆனந்தி முகம் போன போக்கை பாக்கணும். ஆடிப் போய்ட்டேன். மொதல்ல அதிர்ச்சி வந்து. மிகப் பெரீய ஏமாற்றம் முகம்பூரா பரவித்து. கடைசீயா சொல்லொண்ணா வேதனை பாக்கரேன். என்னையும் அம்மாவையும் ஹாலில் தனியா விட்டூட்டு பூஜை ரூமில் நுழைஞ்சு கதவ சாத்திக்கரா. 30 நிமிஷமாச்சு.

“உடனே கிளம்பிப் போங்கோ. நேரில் பாத்து ஆறுதலா பேசுங்கோ. போனம், வந்தம்னு ஓடி வரேண்டாம். ரம்யாவ கவனிச்சுக்கர டாக்டரை கலந்து பேசுங்கோ. இங்கே வந்தா இன்னும் நன்னா வைத்தியம் முடியுமான்னு அப்பாவொட பேசி யோசிக்காம அழைச்சிண்டு வந்துடுங்கோ. எப்பேர்ப்பட்ட துரோகம் செஞ்சுட்டு கொயட்டா என்னோட குடுத்தனம் செஞ்சிண்டிருக்கேள்? துளிக்கூட வெக்கமாயில்லை. நீங்களும் உங்காத்து மனுஷாளும் ரம்யாவுக்கு செஞ்ச துரோகம் என் குழந்தையை வாட்டுமோன்னு பயம் வரது”

ஆனந்தியே நெட்டில் ஃப்ளைட் புக் செய்யரா. பெட்டீல எடுத்து வச்சுக்கரேன் கிட்டக்க வந்து “ஒண்ணுமே தெரிஞ்சுக்காம நானும் இதுக்கு காரணமாகிட்டேனே!”