கங்கா ஸ்நானம்

 கங்கா ஸ்நானம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 59) 

#ganeshamarkalam

சின்ன வயசில் தீபாவளி மலர் படிச்சது ஞாபகம். இரவல்தான். காசுகொடுத்து  வாங்க சக்தி இல்லை. ஆனந்த விகடன்னா ப்ரீதி. அட்டையிலேயே “கங்கா ஸ்நானம் ஆச்சா?”ன்னு ஒருத்தர் கேக்கரா மாதிரியும் அதுக்கு இன்னொருத்தர் சிரிப்பு வரா மாதிரி பதில் சொல்ராப்புலேயும் படம் போட்டிருப்பா.

நீங்களே யோசிங்கோ! தீபாவளி அன்னைக்கு எல்லொரும் கேக்கர அசட்டுக் கேள்விக்கு எப்படி பதில் சொன்னா சிரிப்பு வரும்? அப்படிப்பட்ட பதிலை சொல்லணும். உங்களால் முடியுமா? இல்லைன்னா பல்லில்லாத பாட்டி ஒரு மூலையில்  உக்காந்துண்டு பாக்கை ஒரு சின்ன உரலில் போட்டு இடிச்சிண்டிருப்பா. சில வாண்டுகள் உரலுக்குள் கேப் வச்சுட்டு தூரக்க நின்னுண்டு காதைப் பொத்திண்டு பாட்டி எப்போ உலக்கையால பாக்கை குத்துவா எப்போ கேப் டப்புன்னு வெடிக்கும்னு. இந்த மாதிரி ஜோக்குக்கெல்லாம் சிரிச்சிருக்கோம்னு இப்போ நினெச்சா அழுகை வரது.

அது என்ன தீபாவளி வந்துட்டா கங்கா ஸ்நானமாச்சான்னு கேக்கரது? மதுரையில் தண்ணி கஷ்டத்தில் ஒரு குடத்தில் 2 பேர் குளிக்கரச்சே கங்காவாம் யமுனையாம். அன்னைக்கு எல்லாராத்துக் கிணத்துலேயும், குழாயிலேயும் கங்கையே வந்துடரான்னு ஐதீகம். நான் பாத்தேன். இன்னும் இந்த தல்லாகுளத்தில் உக்காந்துண்டு போர்வெல்லில் கங்கை வந்து பூந்துப்பான்னு நம்பிண்டு பாத்ரூம்லே குளிக்கரதுக்கு பதிலா காசிக்கே போய் நிஜ கங்கையிலேயே குளிச்சு இந்த தீபாவளியை கொண்டாடிட்டா என்ன? ரிடயர் ஆகி சும்மாத்தானே இருக்கோம்! தில்லி வந்து அங்கேந்து இன்னொரு ஃப்ளைட் பிடிச்சு காசி வந்தாச்சு.

நாளைக்கு என்னை யாராவது கங்கா ஸ்நானம் ஆச்சான்னு கேட்டா இதோ பாருடா கொய்யாலான்னு கங்கையோட செல்ஃபீ எடுத்து வாட்ஸப்பில் அனுப்பப்போரேன். 

காசி புனிதமான இடம். எல்லா ஹிந்துவும் ஒருதடவையாவது இங்கே வந்து செஞ்ச பாவத்தை கரைச்சுடணும். புராதனமான நகரம், கங்கைதான் ப்ரதானம், இங்கே உயிரை விட்டால் நேரே ஹெவன். கிளம்பி வந்தாச்சு

நான் கல்யாணசுந்தரம். நான் ஒரே பையன், பொண் குழந்தை இல்லைன்னு என்னை “கல்யாணி”ன்னு செல்லமா கூப்பிடுவா. பெத்தவா காசி தரிசனம் பண்ண முடியலை. போலாம் பொலாம்னு இருந்துட்டு அப்புரம் படுத்த படுக்கையா போய்ச்சேர்ந்தா. நாமளாவது காசி பாத்துடணும்னு சொல்லுவேன். ஆத்துக்காரி மீனாக்ஷி “சொல்லிண்டே இருந்தா போராது, கிளம்புங்கோ”ன்னுட்டா. கிளம்பிட்டோம்.

ஆஞ்சனேயர்கோவில் மாமாவுக்கு தெரிஞ்ச கனபாடிகள் அஸ்ஸி காட்கிட்டே அவாத்தில் சௌக்கர்யமா தங்கரத்துக்கு வசதி செஞ்சு கொடுத்தர். ஃப்ளைட்டில் வந்துட்டு டாஜ் ஹோட்டலில் தங்கலாமேன்னு யோசிக்கரேளா? அங்கெல்லாம் தங்கினா காசியைப் உணரமுடியாது. இவாத்தில் தினம் நாலு சிரார்த்தம். முக்தி கலந்த வாசனை மித்தத்தில்.

எங்ககூட ஒரு பையனை அனுப்பி, படகில் அழைச்சிண்டு எல்லாப் படித்துரையையும் காமிச்சுட்டு அப்புரம் மன் மந்திர் காட்டில் குளிக்கட்டும். அப்புரம் விஸ்வநாதரைப் பாத்துட்டு சாப்பிட வந்துடுங்கோ அப்புரம் மிச்சத்தை பாத்துக்கலாம்னர். 

மலையில் மழை பெஞ்சு நதி பிரவாகமாப்போரது. படகில் போரது சித்தே கலக்கமா இருந்தது. மீனாக்ஷிக்கோ குஷி. ரெண்டு பேருக்கும் நீந்தத் தெரியாது. கூட வந்தவனோ சின்னப்பையன். போட்டும் சின்னது. பகவான் பாத்துப்பர்னு நினெச்சிண்டேன். 

முக்கியமான காட்டை காட்டி பேர் சொல்லிண்டே வந்தான். தகனம் செய்யர காட்டையும் காமிச்சான். மனசை என்னவோ செஞ்சது. “அதோ பாருங்கோ அந்த படீலே ஏறிப்போணா விஷ்வனாத் மந்திர்”. பார்த்துட்டா மாதிரி மீனாக்ஷி கும்டுண்டா. 

ஒவ்வொரு படிக்கட்டுலேயும் அத்தனை ஜனசந்தடி. ஊருக்குள்ளேந்து நதிமாதிரி ஜீவன்கள் கங்கையில் ஒண்ணா கலக்க ஓடிவந்துண்டு இருக்கா, கங்கை எல்லாரையும் என்ன பாபம் செஞ்சிருந்தா என்னன்னு சுவீகரிச்சுக்கரதோ! நாங்க மட்டும் நதிக்குள்ளேயே ஆனா தண்ணி பட்டுடாம மிதந்து படகில். உடனே கையை நதியில் விட்டு அளைஞ்சேன். கங்கையின் ஸ்பரிசம் என்னையும் சுத்தப்படுத்தும்னு. மீனாக்ஷி உதட்டசைவில் அவளுக்கு தெரிஞ்ச சுலோகத்தை ஃபாஸ்ட் ஃபார்வார்டில் சொல்லிண்டே வரா. ரெண்டே நாளில் எல்லா கடவுளையும் தேவாதி தேவர்களையும் கூப்பிட்டு பெசப்போராளோ! 

மன்மந்திர் காட் இதோ வந்தாச்சுன்னான். ஆசைதீர கங்கையில் முதல்முறையா முங்கி எழுந்தோம்

படித்துரைலேந்து கோவிலுக்கு ஈஸியாப் போயாச்சு. முக்திதரும் விசுவநாதன் நாங்க செஞ்ச பாலாபிஷேகத்தையும் தலையில் வச்ச பூவுக்கும் ஒண்ணும் சொல்லலை. என்ன கோவமோ! திரும்பவும் படித்துரைக்கு வந்து போட்டில் திரும்பினோம். நாளைக்கு போட்டில் வரப்பிடாதுன்னு நினெச்சிண்டேன். ஊரில் சந்துபொந்துகளில் உள்ள ஜீவனை பாக்கமுடியாது

சாப்பிட்டதும் கனாபாடிகள் காசிக்குன்னு வந்தா என்னெல்லாம் செய்யணும்னு சொன்னர். அதுக்கு 1 வாரம் தங்கணுமே? சித்தே யோசிச்சேன். அவர் சொன்னதை கேட்டுண்டிருந்த மீனாக்ஷி கண்ணாலேயே ஓகேன்னா.

 தீபாவளி அன்னைக்கு இருட்டில் போய் ஸ்நானம் செய்யணுமான்னு யொசனை. பரவாயில்லை கிளம்புங்கோன்னுட்டர். 0430மணிக்கு கிளம்பி நடந்தே போரோம். 3 கிமீதான். சந்து பொந்தெல்லாம் நுழைஞ்சு சித்தே வழி தவறி எல்லாம் நடந்தது. தசாஷ்வமேத் காட்டில்தான் தீபாவளி குளியல். அங்கே போக கூட்டம் இப்போத்தான் சேர ஆரம்பிக்க முதல்ல குளிச்சுடலாம், செல்ஃபீ எடுக்க இன்னும் வெளிச்சம் தேவைன்னு பட்டது. அப்போதான் அது நடந்தது.

ரெண்டு படி முன்னாடி இறங்கிப் போயிண்டிருந்த ஆத்துக்காரி நதிகிட்டே ஒரு படி இருக்கச்சே சரேல்னு வழுக்கித் தடுமாறுவது தெரிய, ஒரே எட்டில் அவள் கிட்டே தாவிக்குதிச்சு அவளை என் இரு கையிலேயும் தாங்கிக்கரேன். நான் கால்வச்ச இடம் வெண்ணை மாதிரி என்னையும் வாரி விட எப்படியோ சமாளிச்சு ஒரு டபார்னு சத்தத்தோட படியில் உக்காந்துக்க மீனாக்ஷி என் மடீலே. எல்லாம் க்ஷண நேரத்தில்.

நான் விழுந்ததும் என் மடியில் அவள் விழுந்தாளா, இல்லை என்மேல் அவள் சாஞ்சதால் அவளுக்கடீலே நான் விழுந்தேனான்னு பட்டிமன்றமே பண்ணலாம். “என்னன்னா ஆச்சு?” கேக்கரா. “ஒண்ணும் இல்லை, சித்தே ஆடிப்போயிருக்கோம், ஆனா என்னமோ தெரியலைடீ, நன்னா ஃபீல் ஆரது”. கமலஹாசன் ரேஞ்சில் பதில். அவளுக்கு பாதுகாப்பா அணைச்சிண்ட கைகளை அகற்றத் தோணலை. இப்போ குளியலுக்கு என்ன அவசரம், இப்படியே உக்காந்துட்டு 10 மணி வாக்கில் குளிச்சா என்னன்னு மனசு கேட்டது. இப்படியெல்லாம் செய்ய பொன 30 வருஷமா மதுரையில் இருக்கச்சே ஏன் தோணலை? இப்போ ஏன்?

“கங்கா ஸ்நானத்துக்குன்னு வந்துட்டு இப்படி பிடிச்சு வச்சிண்டா எப்படி, வாங்கோ நல்லநேரம் போரத்துக்குள் ஸ்னானம் செஞ்சுடலாம்” மனசேயில்லாம அவளும் எழுந்துண்டா மாதிரி பட்டது. கங்கையோ “ஆசைதீர திளைச்சுட்டுப்போ”ன்னு வேகமா ஓடிப்போகாம நின்னு எங்களையே சுத்திவந்து ஆசீர்வாதம் செஞ்சுட்டு நிதானமா போச்சு.

விஸ்வநாதர், அன்னபூரணி, சாக்ஷிவிநாயகர், அனுமன், பத்ரிநாதன்னு எல்லோரையும் பாத்துட்டு திரும்பினோம். வர வழீலே சந்தில் அப்போதான் அடுப்புமூட்டி ஜிலேபிக்கு தயார் ஆரது. பான் கடைகளும் ஜவுளியும், மத்த சாமான்களுமா கடைகள் ஆரம்பிக்க, எந்த சந்துலேந்து எந்த பையன் திடுதுப்னு பட்டாசைக் கொளுத்திப் போடுவானோன்னு பயந்துண்டே நடந்தோம். அந்த நேரத்திலும் “ராம் நாம் சத்யஹே”ன்னு கூவிண்டு பலப்பல இறுதி யாத்திரைகள் நம்மை தல்ளிவிட்டுண்டு அவசரத்தோட நதியை நோக்கி. தங்கிருந்த இடத்துக்கு திரும்ப 11 ஆச்சு. 

கனபாடிகளாத்து சமையல்காரன் வேணும்கிரதை நம்மூர் ருசி மாராம சமைச்சுக் கொடுக்க. சாயங்காலமா ஒரு வண்டி ஏற்பாடு செஞ்சுண்டு மத்த இடங்களை பாத்துடரதுன்னு.

கங்கா ஆர்த்தி பாக்காமப்பிடாது, இன்னைக்கு ரொம்பவே விசேஷம்னு போனோம். கார்த்தாலே குளிச்ச இடமே. காசு கொடுத்து போட்டில் போய் நதிலேந்து பாக்கரதுதான் சிரேஷ்டைன்னு பட்டது.

இங்கேந்து பாத்தா கங்கா ஆர்த்தி. நதிக்குள்ளேந்து பார்த்தா காசி மாநகரத்துக்கேன்னா ஆர்த்தி! மினாக்ஷி அதில் லயித்துப்போக, அடிச்ச கொஞ்ச வெளிச்சத்தில் என் ஆத்துக்காரி மின்னரதை நான் பார்த்து ரசிக்க. இருட்டுலேயும் அப்படி ஜொலிக்கரா. 30 வருஷத்தில் இப்படிப்பட்ட ஆத்துக்காரியை மறந்தேபோன முட்டாளுக்கு என்ன தண்டனை? எதுன்னா என்ன, சந்தோஷமா ஏத்துண்டுடணும்னு தோணித்து

யார் இவள்? எங்கே பொறந்து எங்கிட்டே வந்து சேர்ந்துண்டா? சின்ன வயசில் அத்தனை ஆசையா இருந்தவள் ரெண்டு குழந்தை ஆனப்புரம் தன் மனம் கொள்ளா ஆசையை திசைதிருப்பி. ஹைவேயில் டேக் டைவெர்ஷன்னு போட்டிருப்பானே அப்படி எதையோ பாத்துட்டு? இவனை விடு, இவன் பார்த்துப்பான், இனிமேல் உங்குழந்தைகள்தான் முக்கியம்? சரி இவள்தான் டைவெர்ஷனில் போயிட்டா, நீ என்ன பண்ணினாய்? பதில் இல்லை.

வேலை  வேலை, பேரெடுக்கணும், நல்ல பொசிஷணுக்கு வந்துடணும், எல்லா நாட்டையும் சுத்திப்பாக்கணும், ஆத்தில் இருந்தாலும் யூஎஸ் கால்னு காதில் ஒரு நீலப்பல் முளை விட்டுண்டு. அவள் எல்லா அசதியும் சேர படுத்துத் தூங்கினப்புரம் நான் அவள் பக்கத்தில் தூங்கி எழுந்து அரக்கப் பரக்க ஏர்போர்டுக்கு போய் ஏதாவது ஃப்ளைட் பிடிச்சு, சிலசமயம் 12000 மைலுக்கு அந்தண்டை இருந்துண்டு வேளைகெட்ட வேளையில் கரிசனம் சொட்டராமாதிரி போனில் ராஜேஷ் தூங்கினானா, ஐஸ்வர்யா சாப்பிட்டாளானு விசாரிச்சுட்டு. இப்போ திடீர்னு இவள் மடியில் விழ, ஆர்த்தியில் ஜொலிக்க தொலச்சதெல்லாம் திரும்பக் கிடெச்சுட்டாப்போல!

எனக்காக இவ என்ன செய்யலை? ரெண்டு குழந்தை தந்தா. நான் கூட இல்லைன்னாலும் ஆத்தை அத்தனை திறமையா நிர்வகிச்சு ரெண்டு பேரையும் வளர்த்து ஆளாக்கி அவாளுக்கு ஜோடி செர்த்து வச்சு, தன் ஜோடி எங்கே காணோமேன்னு கேக்காம. பண்டிகைகளுக்கு செர்ந்து போட்டோ எடுத்துக்கரச்சே சித்தே உரசி, பழசைக் கிளறி அன்னைக்கு ராத்திரி இணங்கி கலந்து முடிஞ்சதும் திரும்பிப்படுத்து தூங்கி, அவள் சொல்லாம, கேக்காம விட்ட சுகங்கள் கலைஞ்சு கிடக்க நானும் கவனிக்காம, அனுபவிக்காம தொலைச்சு, இப்போ 2000கிமீ தள்ளி வந்து சிலது புரிய ஆரம்பிச்சதோ?

மறுநாள் பாக்க வேண்டியதை எல்லாம் பாத்து முடிச்சதும் இன்னைக்கு கங்கைக் கரையில் போய் உக்காந்து வெறுமனே ஓடர தண்ணியை மட்டும் பாத்திண்டிருந்துட்டு வரலாமேன்னு அவ சொல்ல சரின்னு கிளம்பிட்டோம். நாங்க போன படித்துரை சித்தே ஊருக்கு வெளீலே அத்தனை ஏகாந்தமா.

இந்த கங்கைதான் எத்தனை அழகுன்னு ரசிச்சிண்டே “என்ன அப்படி என்னையே பாக்கரேள்”னு அவள் கேக்க அவளுக்கு தெரியாம நேத்து காசி கடைத்தெருவில் வாங்கின வெள்ளி மெட்டியை எடுத்து “இந்தாடி போட்டுக்கோ, அன்னைக்கு போட்டில் போரச்செ பார்த்தேன் உன்னோடது தேய்ஞ்சுபோய் விழராமாதிரி இருந்தது”ன்னு தரேன். கண்கள் விரிய ஆச்சர்யமா பாத்தவள் “என்ன கல்யாணிக்கு மெட்டி போட்டுவிடத் தெரியாதா?” 

அவளுக்கு தேவையானதை வாங்கித்தராமல் இருந்ததில்லை. என்ன வேணுமோ வாங்கிக்கோன்னுடுவேன். பீரோ நிறைய புடவையைப் பாக்கர சந்தோஷத்தைவிட இன்னைக்கு நான் மெட்டி போட்டுவிடரச்சே இவள் கண்ணில் என்னவோ ஒண்ணு பிரவாகமா ஓடித்து.

“ஊருக்கு சீக்கிரம் போகணம், பெரன் விஷால் பாட்டியைத் தெடுவான்னு சொல்ரா. சொன்னவள் உடனே “இன்னும் ஒருவாரம் தேடினாத் தேடட்டுமேன்னு தோண்ரது”ன்னு சூசகமா என்னைப்பாக்கரா. “அப்போ ஃப்ளைட் எதுக்குடி, ட்ரைனில் போலாமா?”. அவள் கண்கள் விரிஞ்சு சரின்னுது. போன் போட்டு கனபாடிகளை ட்ரைனில் டிக்கெட் போட்டுத் தரமுடியுமான்னு கேக்கரேன். பின்னாடிலேந்து “கூப்பேன்னு சொல்லுங்கோ”ங்கிரா. புரியலைன்னா நான் முட்டாள். புரிஞ்சுடுத்துன்னா நீங்க மேதாவி.

நாம காக்காய்க்கு சாதம் வைக்கராமாதிரி கங்கையில் மீன்களுக்கு கோதுமை மாவை பிசெஞ்சு சின்ன சின்னதா உருட்டி கடைசீ படீலே வச்சுடுவாளாம். மீன் வந்து சாப்பிடுமாம்.. அப்படி வச்ச உருண்டைதான் இவளை என் மடீலே அன்னைக்கு சாய்ச்சுது. காசியிலே எதையாவது விட்டுடணுமாம். கும்மோணத்து பிராம்ணா கத்திரிக்காயை விடுவா.

நான் ஒன்ணுத்தையும் விடத் தயாராயில்லை.

பதிலா என் மீனாக்ஷியையும் என் தொலஞ்சு போன காதலையும் மீட்டுண்டுன்னா வந்தேன்? 

இப்போ கேளுங்கோ கங்கா ஸ்நானம் ஆச்சான்னு. கதை கதையாச் சொல்ரேன்.