புத்த பிக்குணி

 62. புத்த பிக்குணி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

உலகிலேயே மிகப் பெரீய கோவில்னா அங்கோர் வாட்தான். கம்போடியா போணம். அதி அற்புதமான இடம். சொல்லலையே தவிற உலக அதிசயம்தான். போய்ப் பார்த்தா தெரியும். 

400 ஏக்கர் பரப்பளவில் மஹாவிஷ்ணுவுக்காக கட்டப்பட்ட கோவில். 12ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஆரம்பிச்சு முடிக்கப்பட்ட கோவில் அப்புரம் நூற்றாண்டு இறுதியில் புத்தர்களின் வழிபாட்டு ஸ்தலமா மாறினது. விஷ்ணுவும் புத்தரும் ஒண்ணான்னா அப்படித்தான். ஸ்திலமடைஞ்சு போனாலும் யுனெஸ்கோ மூலமா பாதுக்காக்கணும்னு கம்போடியாவில் கலவரங்கள் நடந்திண்டிருந்தாலும் பொக்கிஷத்தை அழிஞ்சுடாம வச்சிருக்கா. 

நேஷனல் ஜியாக்ரஃபிக் வீடியோக்களில் கவரப்பட்டு பாத்துண்டணும்னு போயாச்சு. ஃப்ரெண்ட் ராம் சொன்னான். “ஏண்டா ராஜேஷ், கிழக்கே சிங்கப்பூர், மலேஷியான்னு போவா. தாய்லாண்டில் ஜாலியா இருப்பா. நீ கம்போடியான்னு கிளம்பராய்? இங்கேல்லாம் போனேன்னு போடோவைக் காமிச்சாலும் எங்களுக்கு பிடிக்காமப் போகும். அப்படிப்பட்ட இடம்.” அவன் கிடக்கான் முட்டாப்பய! என்னைக்குன்னு கூட சொல்லாம கிளம்பியாச்சு. 

தாய் ஏர்வேய்ஸில் சீப்பா டீல், பேங்காக் வழியா சியாம் ரீப். 4 நா தங்கி எல்லாத்தையும் பாக்கறதுன்னு. டிரேவெல் ஏஜென்ட் “மேட் மங்கீ சியாம் ரீப்”னு ஒரு ரிசார்ட்டில் ஏற்பாடு செஞ்சிருந்தான். பேரே வித்யாசமா இருக்கேன்னா அங்கேல்லாம் அப்படித்தான். ஜப்பான்காரா, கொரியன்ஸ், சைனாக்காரன்னு புத்த மதத்துக்குன்னு வரவா போரவா தொழில் ஆரம்பிச்சு இப்படிப் பேரெல்லாம் சகஜம். நம்மூர் கோணத்தில் யோசிச்சா பைத்தியம்தான் பிடிக்கும். 

மங்கீ வேண்டாம்னா “ஃபங்க் ஃப்ளாஷ் பேக்கர்”னு ஒண்ணு இருக்கு. தேவலையா? 

வரவா எல்லாரும் டூரிஸ்டுகள். பாக்க அங்கோர் கோவில்கள் மட்டுமே. காடு வளர்ந்து அத்தனையும் சாப்டுடுத்து. அதுலேந்து மீட்டதை நாம பாப்பம். மீட்க முடியாம இன்னும். அதையும் காமிக்கன்னு சின்ன பிளேன் ரைடும் போவா. மேலேந்து பாத்தா பிரம்மாண்டம் புரியும். கோவிலையும் விட ராஜாக்கள் கட்டின நீர்வள கட்டுமானங்கள் பிரசித்தி. ட்ரேவல் கயிட்டில் 8 இடங்களை பாக்காமல் திரும்பிடாதேன்னு சொல்லியிருந்தான். 

சுத்திண்டு வர சைக்கிள் வாடகைக்கு கிடைக்குமாம். இல்லைன்னா டுக்டுக். தில்லியில் இருக்கும் பட்பட்டீ மாதிரி. கையில் மேப்போட. கூட்டமா பஸ்ஸில் ஏறிப்போனா கையிடோட போலாம். 

ஃப்ளைட் 2 மணி லேட். விமான நிலையத்தில் இறங்கினதும் புரிஞ்சது சென்னையை விட ஹ்யூமிட் இடத்துக்கு வந்துட்டம்னு. வியர்த்து கொட்டித்து. வரவேற்க அவா நாட்டு பொண்கள் பூவோட நின்னா. லக்கேஜ்ஜை எடுத்துண்டு வரச்சே டுக்டுக் காரா, ஹோட்டல்காரால்லாம் சூழ்ந்துப்பா. ஆக்ரா ஸ்டேஷன் மாதிரி. நான் பிளேனிலேயே மேப்பில் பாத்து பைத்தியம் பிடிச்ச குரங்கு ரிசார்ட்டுக்கு சொல்லி டுக்டுக் ஏறிண்டேன். 

நேர் ரோடு, 20 நிமிஷத்தில் கொண்டுபோய் விட்டுட்டான்.  அப்புரமா ரிசெப்ஷணில் சொன்னா “உங்களுக்காக வண்டி அனுப்பிச்சிருந்தோமே பாக்கலையா?” அடடான்னு பட்டது. அவன் அனுப்பிச்சதும் டுக்டுக்தான். எனிவே. ஏறியிருந்தா நான் கொடுத்ததை விட ரெண்டுமடங்கு என் பில்லில் போடுவன். 

பறந்து வந்த களைப்பு, அதுவும் சாயங்காலமா ஆகிட்டதால் ‘தூங்கிடலாம், நாளைக்கு கார்த்தாலே சுத்தக் கிளம்பலாம்’னு ரூம் கதவை சாத்திண்டு படுத்துண்டாச்சு. ராஜா சூர்யவர்மன் குதிரைல வந்து என்னை நகர்வலத்துக்கு அழைச்சிண்டு போராப் போலேயும் பரந்து விரிந்து ஜைஜேன்டிக்கா அவன் கட்டின கோவிலுக்கு உச்சீக்கு அழைச்சுண்டு போய் அங்கேந்து தள்ளி விட்டுடரா மாதிரியும் சொப்பனம். தரையில் மடார்னு விழப்போர அந்த க்ஷனத்தில் புத்த பிக்குகள் நாலுபேர் என்னைத் தாங்கிப் பிடிச்சு காப்பாத்திடறதா. படக்குன்னு முழிச்சுண்டு எழுந்தாச்சு. மணி ராத்திரி 11தான். எழுந்துண்டதுக்கு காரணம் பசியும் கூட.

கோடம்பாக்கம் ஹைரோடில் சாஃப்ட்வேர் நிறுவனத்தில் வேலை. தனிக்கட்டை. வயசு 35. இன்னும் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை. என்னோட சுதந்திரத்தை பொக்கிஷமா மதிப்பவன். பண்ணிண்டா போயிடும்னு தெரியும். இருக்கரச்சே பல நாடுகளை சுத்திப் பாத்துடணும்னு. 4 மாசத்துக்கு ஒருக்கா 1 வாரம் 10நா லீவு போட்டுட்டு கிளம்பிடறது. எல்லாரும் போர ஊர்களுக்கு போகாம. அவா பாத்ததை பாக்கறதில்லை. 

சிங்கப்பூர் போனா அந்த மெர்லயன் இருக்கர இடத்துக்கு கிட்டக்கே கூடப் போமாட்டேன். நைட் சஃபாரீம்பா. அதன் திசையில் தலை வச்சுக் கூட படுக்க மாட்டேன். சென்டோஸா தீவாம், அது பாட்டுக்கு மிதக்கட்டும்னு. சாங்கி வில்லேஜ் ராமர் கோவில் கிட்டே இடம் பார்த்து தங்கிப்பேன். 

கார்த்தாலே 6 மணிக்கு எழுந்து குளிச்சு ட்ரெஸ் செஞ்சுண்டு காம்ப்ளிமென்டரி ப்ரேக்ஃபாஸ்டுக்கு வந்தாச்சு. அப்புரம் அங்கோர் வாட் போக நின்னிண்டிருந்த டூரிஸ்ட் க்யூவில். டுக்டுக்தான். 6 கிமீ தூரத்தில் நான் பாக்க வந்தது கம்பீரமா நின்னிண்டிருக்கு. சீக்கிரம் போணம். அப்போதான் அவளைப் பார்த்தேன்.  

நல்ல சிவப்பு. தாய்லாந்துக்காரியோ? ஆமாம் மாதிரித்தான் பட்டது. உயரம் அப்படி. அழகுப் பெட்டகம். வயசு 25 இருக்கும். குளோசா வெட்டிண்ட முடி. லூசா பூப்போட்ட சட்டை அதுக்குள்ளே சூரிய ஒளி தங்கு தடையில்லாம பூந்து புறப்பட்டது. மஞ்சக் கலர் பேன்ட்ஸ், துடைக்கு சித்தே மேலே வேண்டா வெறுப்பா நின்னுட்டா மாதிரி. அவளும் டுக்டுக்குக்காக. 5 பேர் சேர்ந்ததும் கிளம்பித்து. இவள் நேர் எதுக்க. என்னை அப்பப்போ பாத்துண்டே வரா. 

சிலர் பேசிக்கரா, “சீக்கிரம் போனா சன்ரைஸ் பாத்திருக்கலாம்”. சூரியோதத்தின் போது கோவிலைப் பாத்தா அது தனி. நாளைக்கு சீக்கிரம் போயிடணும். இன்னைக்கு இருந்து அஸ்தமனம் பாக்கலாம். என் மைண்ட் வாயிஸை கேட்டுட்டா மாதிரி “யெஸ் சன்ரைஸ் இஸ் ஃபென்டாஸ்டிக் டு பிஹோல்ட்.” அவள். நான் சிரிச்சு வைக்க, “ஐ ஏம் ஆவோம்”. கையை நீட்டிட்டா. ஆஃபர் செய்யப்பட்ட பெண்ணின் கையை குலுக்கலைன்னா தப்பாச்சே! “ஐ ஏம் ராஜேஷ் ஃப்ரம் இண்டியா”. “தாய்”. சுருக்கமா அவளும். பிடிச்சிண்ட கையை விட மனசில்லை. டுக்டுக் குலுங்கினதில் அதுவாவே விடுபட்டது. 

இறங்கினதும் அங்கோர் வாட்டில் நடந்துண்டு, பாத்துண்டு, பிரமிச்சிண்டு படம் பிடிச்சிண்டு போயிண்டிருகச்சே அவள் திரும்பவும் கிட்டக்கே. யதேச்சயா வரலை. விட்டுப் பிடிச்சாப்போல ஃபீல் ஆச்சு. சேர்ந்து சுத்திப் பாத்தால் என்ன? இந்தியர்களுக்கே உரித்தான அசட்டுத்தனமும் காணாததை கண்டுட்ட ஆசையும் வந்தது. இத்தனை குளோசா தலை முடியை வெட்டிண்டு பக்கத்தில் நின்னதுதான் மனசை உறுத்தித்தி. இத்தனை அழகான பொண் நீண்ட கூந்தலோட இருந்தா? இந்தூர் வெய்யலுக்காக இப்படி வந்தாளோ? 

“அங்கோர் முதத் தடவையா?” அசட்டுக் கேள்வி கேட்டேன். இங்கெல்லாம் அடிக்கடியா வருவா? ஆனா பாருங்கோ அவள் “இல்லை. நாலாவது தடவை.” ஆச்சர்யம்தான். டயம் கிடெச்சா பேங்க்காக்லேந்து கிளம்பி வந்துடுவாளோ? பதில் சொல்ராப்போல சொன்னா: “நான் 7 வயசா இருகச்சே புத்த பிக்குணியாகிடணும்னு என்னை இங்கே கொண்டு வந்து விட்டுட்டா எங்கள் குடும்பத்தில். அப்போ நோவிஸா வந்தேன். அப்புரம் தாய்லேண்டில் விஹாராத்தில் படிப்பெல்லாம் முடிச்சுட்டு திரும்பவும் 20 வயசில். அப்புரம் பிக்குணியா இருக்க வேண்டாம்னு தோணவே கிளம்பிப் போயிட்டேன். போன வருஷம் திரும்பவும். அப்புரம் இப்போ”. அட! பிக்குணியா? 

ஷார்ட் ஹேர்கட் புரிஞ்சது. நான் பாத்ததை கவனிச்சுட்டு தலையை வெக்கப்பட்டுண்டே தடவிக் கொடுத்துண்டா. “ஏன் பிக்குணியா இருந்துட்டு வேண்டாம்னு விட்டாய்?” “சொல்ரேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமா. என்ன அவசரம்? இப்போ கோவிலை பாக்கலாம். இடங்கள் அத்துப்படி, வா காமிக்கரேன்.” ஒரு கைத்தேர்ந்த டூரிஸ்ட் கையிடைப் போல அழைச்சிண்டு போனா. 

அங்கோர் வாட் கேட்வேலேந்து ஆரம்பிச்சு வடக்கு பகோடா, டெர்ரெஸ் ஆஃப் ஹானர், ஆயிரம் கடவுளர் லைப்ரரி, சொர்கம் நரகம் காலரீன்னு விளக்கிண்டே நடந்தி அழைச்சிண்டு போனா. ஒவ்வொண்ணும் பிரமிப்பு. இப்படி ஒரு கெயிடோட! நினெச்சுப் பாக்கலை. எல்லாத்துக்கும் ஏறி இறங்கி. “கால் வலிச்சா உக்காந்துக்கோ, சிலதை நாளைக்குப் பாக்கலாம்.” 

சுவாதீனமா என் கையைப் பிடிச்சு படீலே உக்காந்தி வச்சு. பக்கத்தில் நெறுக்கமா அவளும். அப்போதான் பார்த்தேன் அவளின் பூப்போட்ட சட்டை தொளதொளன்னு, நோட்டம் விட்ட என் கண்ணை திசை திருப்ப “அங்கோர் வாட்டுக்கு பின்னாடி இதைவிட பெரீசா அங்கோர் தோம் இருக்கு. அங்கேதான் விசேஷங்கள். 200 ராக்ஷச தலைகள் நம்மை உத்துப் பாக்கும் பேயோன், அப்புரம் ராக்ஷச மரங்களால் முழுங்கப்பட்ட தா ப்ரோம் புத்த விஹாரம், யானைகளின் பால்கனீன்னு நிறைய. இதுக்கே இப்படி அசந்துட்டாய்னா எப்படி?”  

மத்தியானம் மணி 2. பசிக்கவே எடுத்துண்டு வந்த கோக்கையும் ப்ரெட்டையும் ஷேர் செஞ்சுண்டோம். கையை வீசிண்டு வந்திருக்கா. பிக்கிணிக்கு சாப்பாடு முக்கியமில்லையோ! கிடெச்சா உண்பாளாம், இல்லைன்னா ஏகாதசியாம். 

அன்னிப்போதை வாட்லேயே ஸ்பெண்ட் செஞ்சுட்டு சூரிய அஸ்தமனத்தை பாத்துட்டு திரும்பினோம். “4 நா இருப்பேன். இதுக்காகவே வந்திருக்கேன். மூணாம் நாள் பிளேனில் ஏறிப் பாக்கப் போரேன்.” என்னைப் பத்தி நிறைய அளந்தேன்னு சொல்லணும். “உன்னைப் பத்தி ஒண்ணுமே சொல்லலையே.” கேக்க, “டின்னர்போது பெசலாம்”. அப்படின்னா டின்னர் இவளோடத்தான்னு ஊர்ஜிதமாச்சு. மேட் மங்கீலேதானே இவளும் தங்கியிருக்கா! 

8 மணிக்கு சொன்னபடி ரெஸ்டுரான்டில் மீட் செஞ்சோம். சாப்டுண்டே திரும்பவும் “பிக்குணி லைஃப் எப்படி இருந்தது? ஏன் விட்டுட்டாய்?” 

“மிக கடினமான வாழ்க்கை. எங்களை 8 விதமான கட்டுப்பாட்டுக்குள் வச்சுடுவா. சிரமம். எப்பவுமே சும்மா சத்தமேயில்லாத இடமாப் பாத்து உக்காந்துண்டு வாழ்க்கையைப் பத்தின ஆழ்ந்த சிந்தனையை வளர்த்துக்கணும். நமக்கு நடப்பதுக்கு எல்லாத்துக்கும் காரணங்களை தேடணும், விடை கிடைக்கர வரைக்கும் சீனியர் பிக்குக்களோட விவாதத்தில் ஈடுபடணும், அவர்கள் தவத்துக்கு தீங்கு ஏற்படாமவும் இருக்கணும். நோவிஸா சின்னப் பொண்ணா போனப்போ அப்படி வந்த குழந்தைகளோட லைஃப் வேற மாதிரி போச்ச். பின்னாடி பிடிபடலை. இங்கே அங்கோர் கிட்டே இருக்கும் புத்த விஹாரத்தில்தான். ஆனா எனக்குள்ளே வித்யாசமான தீர்மானங்கள் ஏற்பட ஆரம்பிச்சதுதான் கஷ்டமாப் போச்சு.” “என்ன வித்யாசமான தீர்மானங்கள்?” 

“வாழ்க்கையில் ஏற்படும் அனுபவங்களுக்கு காரணம் யோசிப்பது முட்டாத்தனமா பட்டது. சின்ன வயசிலேயே சேர்ந்தாச்சு, என்ன அனுபவங்கள் கிடெச்சது? எல்லாம் கட்டுப்பாட்டுக்குள்தானே கிடெச்சது? வெளியுலகத்தில் பிரத்தியாருக்கு ஏற்படும் அனுபவங்கள் எனக்கு கிட்டலையே? அப்படி இருக்க வாழ்க்கை பற்றிய புரிதல் எப்படி சாத்தியமாகும்? அதான் வந்துட்டேன். முதலில் வாழ்ந்து பாக்கலாம்னு. வந்ததும்தான் உலகம் எத்தனை அழகு, சக மனுஷா எத்தனை விதவிதமான அனுபவங்களை அள்ளி தந்துண்டே இருக்கா! குகைக்குள்ளே வாழ்க்கை எப்படிப் புரியும்? 

எனக்கு என்னவோ இவள் சொன்னது புரிஞ்சாப் போலேயும், நாம வாழர வாழ்க்கையையே இவள் வேறு கோணத்தில் சிந்திச்சு வச்சிருக்கான்னும் தோணித்து. “நீ என்னோட சொச்ச 3 நாளும் கயிடா வருவியா?” நான் கேட்டதில் ஒருவித ஏக்கம் தொனித்ததோ என்னவோ. கூர்மையா ஒரு பார்வை பாத்துட்டு, “எந்த ரூமில் இருக்காய்?” சொன்னேன். `11மணிக்கு வரேன் இன்னும் பழகலாம். நாளைக்கு சீக்கிரம் எழுந்து ஒரு புதிய சூரியோதத்தை பாக்கலாம்”. 

கரெக்டா வந்தாள். துறவரம் தவிர்த்து இயல்பு வாழ்க்கை அனுபவிக்கன்னு வந்த ஆவோம். அன்னைக்கு பிக்குணிக்கு இத்தனை விஷயம் தெரிஞ்சிருக்குன்னு ஆச்சர்யப்பட வச்சுட்டா. ராத்திரி தூங்க விடலை. ஆனா ஃப்ரெஷா இருந்தது. ஆவோம்னா தாய் பாஷையில் எம்ப்ரேஸ், அதாவது அணைத்துக் கொள்வதுன்னு அர்த்தமாம். கார்த்தாலே குளிக்கரச்சே சொன்னா.  

மரங்களால் விழுங்கப்பட்ட தா ப்ரோம், புத்த விஹாரம் மட்டுமில்லாம ஒரு ரொமான்டிக் இடம்னு கயிடில் போட்டிருந்தான். அதில் வச்சு “என்கூட இந்தியா வந்துடுரயா”ன்னு கேக்கணும்னு தோணித்து. என் மனசில் தோணினது தெரியாம “நான் தொடச்சிண்டு போய் ட்ரெஸ் போட்டுக்கரேன், நீயும் சீக்கிரம் ஷவரை மூடிட்டு வா. சன்ரைஸ் போயிடும்.” 

சொல்லிட்டு ஒய்யாரமாப் போரா அந்த முன்னாள் புத்த பிக்குணி. வாழ்க்கையை புரிஞ்சுக்க வாழ்ந்து பாக்கலாம்னு கூப்டுண்டு.