28. ஆருத்ரா (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam
எங்கூஊர் களறி. உடனே இவன் கேரளாக்காரன், மல்லூ, இவாவூர்லேதான் மார்ஷியல் ஆர்ட்ஸ் பொறந்ததுன்னு எட்டுக் கட்டீண்டு போப் பிடாது. இப்பெல்லாம் கதை படிக்கரவா பலர் அப்படித்தான். ஏனோதானோன்னு கமென்ட் வேற – “ஆமாம்! கேரளா நேந்திரங்காய் சிப்ஸ் ஆத்துலேயே பண்ணுவம்” போட்டுட்டு அடுத்த போஸ்ட் போயிடரா.
நான் சொல்ர களறி திருப்புள்ளாணி ஊராட்சியில் ராமநாதபுரம் கிட்டக்கே. இந்தூரில் இருக்கும் கட்டிடங்களை ஒரு கை விரலில் எண்ணிடலாம். ஒரு போஸ்ட் ஆபீஸ், துவக்கப் பள்ளி, நகராட்சி அலுவலகம்னு. எங்காம் மின்னே அக்ரஹாரம், இப்போ வில்லேஜ் ரோடுன்னு மாறிப்போனதில் இருக்கு. ரெண்டு ரூம் ஓட்டு வீடு. எங்காத்துலேந்து 1.5 கிமீயில் உத்தரகோசமங்கை திருக்கோவில். சரி, திருவாதிரையும் அதுவுமா எங்க வராய்னு புரிஞ்சது, அது என்ன ஆருத்ரா? கேப்பேள். எங்கப்பா கல்யாணசுந்தரம் எனக்கு வச்ச பேர். அப்பா கோவிலில் கணக்கு வழக்கு பாத்துக்கரர். +2 படிச்சுட்டு சும்மாத்தான் இருக்கேன். மேலே படிக்க வசதியில்லை. ஏதாவது வழி பிறக்குமாம்.
எனக்கு இப்படி ஏம்பா பேர் வச்சாய்?” கேப்பேன். “ஸ்கூலில் கூப்பிடரவா பயப்பட்ரா. சுறுக்கி, ஷார்ட் ஃபார்மா வச்சு கூப்பிட முடியலை”. “திருவாதிரை அன்னைக்கு பொறந்தாய்டா செல்லம், அன்னைக்கு என்ன நக்ஷத்திரமோ அதையே பேரா வச்சம். பெரியவனானதும் உன்னை கோவில் குருக்கள் கிட்டே அழைச்சிண்டு போரேன், உன் பேரில் உள்ள மகத்துவத்தை அவர் சொல்லுவர். சின்னக் குழந்தை, இப்ப சொன்னாப் புரியாது. கோவில்லே உம்மாச்சி இருக்கோனோ? அதோட பொறந்த நக்ஷத்திரமாக்கும்”. ஆசையா சொல்லி அம்மா சமாதானப் படுத்தினா.
இன்னைக்கு திருவாதிரை. 18ஆவது பொறந்தநா. என்னோட பெயர் காரணத்தை தெரிஞ்சுக்கலாம்னு. ரெண்டுநாளா கோவிலில் உத்ஸவம்னு அப்பா ரெம்ப பிஸி. அம்மாகிட்டே சொல்லிட்டு கிளம்பினேன். “கோவில்லே யாரும் ஃப்ரீயா இருக்க மாட்டா, தரிசனம் முடிச்சிண்டு குருக்களாத்துக்குப் போ, அவரோட அப்பா இருப்பர். பழம் ஏதாவது வாங்கிண்டு போய் நமஸ்காரம் செஞ்சுட்டு உன் சந்தேகத்தை கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கோ”. பொறந்தநாளும் அதுவுமா ஒரு பெரியவரின் காலில் விழுந்து ஆசீர்வாதம், நல்லதுதான்.
ராமநாதபுரம் – திருப்புள்ளாணி ரோடு உத்தரகோசமங்கை உள்ளே வந்து கோவிலைச் சுத்திப் போகும். களறிலேந்து வரேன் ரெண்டு பக்கமும் ட்யூரிஸ்ட் வேன்களும் காருமா ஆருத்ரா தரிசனம் பாக்க வந்த ஜனம். ஒருநா கூத்து, அப்புரம் யாரும் இந்தக் கோவிலை சீண்ட மாட்டா. சிதம்பரம் மாதிரி எல்லாரும் வந்து போர வழீலே இல்லையே! ராமேஸ்வரம் போரவாக்கூட டைவெர்ஷனாச்சேன்னு யோசிப்பா. வந்தாலும் ஆளுயர மரகத நடராஜர் சந்தனக்காப்பில் இருப்பர். நேத்து காப்பை நீக்கிட்டா. இன்னைக்கு அபிஷேகம். திரும்பவும் சந்தனக் காப்பு. சிம்மாச்சலம் உக்ர நரசிம்மர் மாதிரி.
பூந்து புறப்பட்டு எப்படியோ கோவிலுக்குள் நுழைஞ்சாச்சு. அடையாளம் கண்டுண்டு காவலுக்கு, கூட்டத்தை சீர்படுத்த அமர்த்தப்பட்ட வாலன்டியர்ஸ் வழி விட்டா. வரிசையில் நின்னு மங்களநாதரையும் மங்களேஸ்வரியையும் பாத்துட்டு நடராஜர் சன்னிதிக்கு வந்தேன். செமக்கூட்டம். நடராஜர் பச்சைவண்ன திருமேனி கொள்ளை அழகு. களிப்பிரஸாதம் வாங்கிண்டு வெளீலே வந்தேன். இப்போ சொமசேகர குருக்களாத்துக்குப் போணம். அவர் அப்பா சுவாமிநாதன் 92 வயசு பழம். கண்பார்வை மட்டும் சித்தே மங்கல் மத்தபடி தன் காரியங்களை அவரே பாத்துண்டு. போஸ்ட்ரேட் கான்சராம், 3 மாசத்துக்கு ஒருக்கா ஊசி. ஒரு ஊசி கிட்டத்தட்ட 11ஆயிரமாம். ஆயுசு பூரா மங்களநாதருக்கு சேவை செஞ்சுட்டு இப்படி கஷ்டப் படரர். அம்மா சொல்லுவா. இப்பிறவி வினை அவரை கரை சேர்த்துடும்னு.
வடக்குத்தேர் வீதியில் கிராம வங்கிக்கு பின்னாடி இவாம். திண்ணையில் கூட்டமா போரவா வரவாளை வேடிக்கை. நான் வரதப் பாத்துட்டு கண்ணை இடுக்கிண்டவர் அந்தண்டை திரும்பிக்கரர். “தாத்தா, நான் ஆருத்ரா, கல்யானசுந்தரம் பையன்”. “அடையாளமே தெரியலை, யாரோன்னு நினைச்சேன், வாடா! வந்து பக்கத்தில் உக்காந்துக்கோ. கோவிலுக்குப் போனியா? தரிசனம் ஆச்சா? நடராஜர் என்ன சொல்ரர்?” “சமுத்தா இருன்னு சொன்னர் தாத்தா. காலேஜ் படிக்கணும்னு ஆசை. அவர்தான் ஒத்தாசை செய்யணும்”. பழத்தையும் கோவில் பிரஸாததையும் அவர் கையில் தந்துட்டு சாஷ்டாங்கமா நமஸ்காரம் செய்யரேன்.
எதிரே இருந்தவன் காணலையேன்னு சுத்தி முத்தும் பாத்தவர் திரும்ப எழுந்துண்டதும் “எங்கே போயிட்டாய்?” கேக்கரர். “நமஸ்காரம் செஞ்சேன் தாத்தா, எனக்கு இன்னைக்கு பிறந்தநா. உங்க ஆசீர்வாதம் வேணும்”. அந்தக் காலத்து மனுஷர். “தீர்காயிசா இரு”. பொறந்த நாளைக்கு அப்படித்தான் ஆசீர்வாதம் செய்யணும். பரீக்ஷை எழுதப் போரேன்னு வந்தா ‘நன்னா எழுதி நிறைய மார்க் வாங்குவாய்’, கல்யாணம் செஞ்சுண்டு தம்பதி சமேதராய்ப் பண்ணினா ‘பதினாறும் பெற்று’. எல்லாத்துக்கும் வச்சிருக்கா. காலேஜில் சேரணும்னு சொன்னாலும் அதை கண்டுக்கலை பொறந்தநாதான் பிரதானம்.
“உங்கப்பன் உனக்கு நல்ல பேரா வச்சிருக்கான் பாத்தியா, இன்னைக்கு பொறந்தா அதான் பேர்.” எங்காத்து மேட்டரெல்லாம் தெரியும். இவர் குருக்களா இருக்கச்சே எங்கப்பா வேலைக்கு சிபாரிசு இவர்தான். “தாத்தா நான் வந்தது ஆசீர்வாதம் வாங்கிக்க மட்டுமில்லை, என் பேரோட இந்த விசேஷமான நாளின் மகத்துவத்தையும் தெரிஞ்சுக்கத்தான்”. “ஏன் உன் அப்பா அம்மா சொல்லலை?” “சொன்னா. நன்னா விஷயம் தெரிஞ்ச உங்ககிட்டே 18ஆவது பொறந்த நாளைக்குப் போய் கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கோன்னு சொல்லி அனுப்பிச்சா, அதான்”.
“என்ன தெரிஞ்சுக்கணும்?” “எல்லாமும்”. ஆழ்ந்த சிந்தனையில் போயிட்டர். பொறுமையா நிக்கரேன். சட்டுன்னு “இப்படி வாடா குழந்தை. என்னண்டை உக்காந்துக்கோ.” உக்காரவச்சு தோளில் கையைப் போட்டு “சில விஷயங்களை பாடம் மாதிரி சொல்லித் தரப்பிடாது. சம்பாஷணையா சொல்லணும். கேளு!”
“ஆருத்ரான்னா நக்ஷத்திரம்னு தெரியும். அதைப் பத்திச் சொல்லுங்கோ”. “எல்லாரும் இன்னைக்கு திருவாதிரை, சேத்தனார்னு ஏழை பக்தனோட ஆத்துக்குப் போய் சிவபெருமான் களி சாப்ட நாள்னு நாமளும் களி சாப்டரம். சேத்தனார் கதை சொல்ல 2நா ஆகும். இன்னைக்கு நடராஜருக்கு விசேஷம். வியாக்ரபாதருக்கும் பதஞ்சலிக்கும் சிவதாண்டவம் பாக்க ஆசை. வேண்டிக்க அவாளுக்காக ஆடின நாள்னும் வச்சுக்கலாம். லோகத்துலேயே இவாளும் மாணிக்கவாசகரும்தான் சிவதாண்டவத்தை பாத்த புண்யவான்கள். இன்னைக்கு ஆருத்ரா நக்ஷத்திரமும் கூட. ரெண்டே ரெண்டு நக்ஷத்திரங்களுக்குத்தான் திரு என்ற அடைமொழி. ஒண்ணு வாதிரை சிவனுக்கு இன்னொண்ணு வோணம், பெருமாளுக்கு”.
“அஸ்ட்ரானமி படிச்சிருக்கேயோ? ஆருத்ரா மிகப்பெரீய நக்ஷத்திரமாம். சூரியனைப்போல் ரெண்டரைக் கோடி அதிக தேஜஸ், இங்கே வச்சா முக்காவாசி சூரியமண்டலத்தையே அடைச்சிண்டுடும். அதிமுக்கியமான ஒண்ணை முழுசா புரிஞ்சுக்காம களியும் குழம்பும்தான் முக்கியம்னு கொண்டாடிட்டுப் போரம்.. எங்காத்திலும் அத்தனை குழம்பு வச்சு தினம் காய்ச்சி எடுத்து வச்சிண்டு பொங்கல் வரைக்கும் தள்ளுவா”. சிரிக்கரர்.
“இன்னைக்கு ஈஸ்வரனோட பொறந்த நாள் இல்லையா தாத்தா?” “அவனுக்கேதுடா பிறப்பும் இறப்பும்?” “பின்னே?”
“பிறவா யாக்கை பெற்றோன் பெரியோன்” அப்படீன்னா பாடியிருக்கா. அவனோட பிறந்த நாளை நாம எப்படி?” “அப்ப இல்லையா தாத்தா? வெறும் களி திங்கவா திருவிழா?” “நல்ல கேள்விடா ஆருத்ரா. உன்னிடம் எதிர்பார்த்தேன். அதுமட்டுமில்லை சில முனிவர்கள் கேட்டான்னுட்டா ஆடிக் காமிக்கரன்? தில்லையம்பலத்தில் ஆடிண்டேதானே இருக்கான்? அதுவும் இல்லை”. அவர் பெசப் பெச என்னமோ பெரீசா சொல்லப் போரர்னு ஆர்வம் கிளர்ந்து விட்டுண்டது. அவரோ தோளை இறுக்கப் பிடிச்சுக்கரர்.
“நம்பூர் மரகத நடராஜரை நன்னா பாத்தியோ?” “பாத்தேன்.” “என்னத்தை பாத்தாய்? சொல்லு”. “இடது காலை தூக்கிண்டிருக்கர். வலதுக்கடீலே அசுரன். விரிந்த ஜடாமுடி, நாலு கைகள்”. “கரெக்ட். ஒரு கையில் பிடிச்ச உடுக்கை ஆகாசத்தை, சுழன்று அகண்டு புரளும் கேசம் காற்றை, கையில் நெறுப்பு அக்னியை, தலையில் வரிச்சுண்ட கங்கை நீரையும், அசுரனைப் அமுக்கிண்டே நிக்கும் கால்கள் நிலத்தையும் காட்டி, பஞ்சபூதங்களை தன் வசம் வச்சிண்டிருக்கேன்னு சொல்ரர். அப்புரம் இடது காலை தூக்கிண்டது அந்தப் பக்கம் சக்தி ஸ்வரூபம் தன்னில் பாதியான உமையவளுக்கு மரியாதையா. இப்படியும் வச்சுக்கலாம். தாண்டவத்தில் தூக்கின கால் சக்தியோடதே”.
“அப்படித்தானே சிதம்பரம், மதுரை, இந்த உத்தரகோசமங்கையிலும், இன்னைக்கு என்ன விசேஷம் தாத்தா?” அதுதான் மேட்டர். ஒவ்வொரு தடவை ஒரு யுகம் முடிஞ்சு இன்னொண்ணு ஆரம்பிக்கரச்சே, 4500 ஆண்டுகளுக்கு மின்னாடி இன்னைக்கு அப்படி ஒரு பேரானந்தமான, பிரம்மாண்டமான, அக்னிப் பிழம்பை கக்கிண்டே ஆடின ஆனந்த தாண்டவத்தைத்தான் இன்னைக்கு ஆருத்ரா தரிசனமா சாதாரண மனுஷாளான நாமளும் மனசளவில் கற்பனை செஞ்சு பாத்துக்கணும்னு திருவாதிரை. ஈஸ்வரனோட பொறந்த நாள் இல்லை, இது பிரபஞ்சம் பிறந்த நாள், அவன் கருணையோட இந்த பிரபஞ்சத்தை, சூரியனாதிகளை, கிரகங்களை, பூமியையும் பிறப்பித்த நாள். அதை புரிஞ்சுக்காம சிவனோட பொறந்தநான்னு வச்சிண்டு கேக் வெட்டராப்போல் இனிப்புக் களி பண்ணி சாப்டூண்டு. மாணிக்கவாசகருக்கு இப்படி ஓர் காட்சி கிடைக்கவே “செம்பொன் ஜ்யோதீ”ன்னு பாடினர்”.
“புரிஞ்சது தாத்தா. எத்தனையோ பொறந்தநா கொண்டாடரோம், ஆனா இந்த பிரபஞ்சமும் ஒருநா பொறந்திருக்கணுமே அதைச் சுட்டிக் காட்டி, அதுக்கு கார்யகர்த்தாவா இருக்கும் அந்த ஈஸ்வரனை துதிக்கன்னு ஒரு நாளை ஏற்படுத்தி வச்சிருக்கா”. “சரியாச் சொன்னாய் ஆருத்ரா. இதான் இந்தூர் நடராஜரின் தத்துவம். உனக்கொண்ணு தெரியுமா? உத்ரகோசமங்கை சிதம்பரத்தைவிட புராதனமான கோவில். இங்கே தரிசனம் மஹா புண்யம். ஆனா சிதம்பரம் கோவிலில் இந்த ரகஸியத்தை இன்னும் முழுசா சூசகமா வச்சு புரிஞ்சிக்கட்டும்னு பண்ணிட்டா”.
“நடராஜர் விக்ரஹம் நன்னா இருக்கே. எல்லாக் கோவிலிலும் அதை வச்சு பூஜிக்கப் பிடாதா தாத்தா?” “செய்யலாம். ஆனா உசிதமாகாது. கடவுளை நாம நம்ப இஷ்டத்துக்கு உருவகப்படுத்திண்டுட்டா ஆச்சா? உண்மையிலேயே கடவுள்னா எப்படி இருப்பர்னு தெரிஞ்சுக்கணுமா வேண்டாமா? ஆகாசம் உருவமில்லாதது. கையில் பிடிச்சுக்கலாம். ஆனா கைக்கு வெளீலேயும் அதுதான். அதனுள் மத்த நான்கு பூதங்களும் அடக்கம். ஈஸ்வரனே ஆகாசத்தை சிருஷ்டித்து தான் அரூபமா இருப்பதை சொல்ரான். அப்புரம் லிங்கம். அது ரூப-அரூபம். கண்ணுக்கு தெரியும். என்னன்னு புரியாது. அபிஷேகம் செஞ்சு சந்தொஷப்படுவம். இது ரெண்டைத் தவிர தான் சிருஷ்டிச்ச மனுஷ ரூபமாவே, அதாவது ஒவ்வொரு மனுஷாளுக்குள்ளும் நானே இருக்கேன்னு சொல்லிண்டு நடராஜனாய். மின்னொருநாள் அவன் ஆடின ஆட்டத்தில் பிரபஞ்சமே உருவாச்சுன்னு புரிஞ்சிண்டு ஒவ்வொரு வாய் களியையும் மெல்லணும். அப்பத்தான் அது இனிக்கும்”. நிறுத்திட்டு நிதானமா இன்னொண்ணும் சொன்னர்.
“அப்படிக் கிடைக்கும் இனிப்பு களியில் இல்லை, அந்த புரிதலில்தான் இருக்கு.”
அவர் கையை தோள்லேந்து எடுத்து அப்படியே கண்ணில் ஒத்திக்கரேன். “தாத்தா நீங்க சொன்னதை எப்பவும் மறக்கவே மாட்டேன். நீங்க கோவிச்சுக்கலைன்னா ஒண்ணு கேக்கட்டுமா?” “கேளு. தெரிஞ்சா பதில் சொல்ரேன்.”
பல வருஷம் நீங்கள் மங்களநாத ஸ்வாமிக்கு பூஜை புனஸ்க்காரம் செஞ்சேள்னும், உடம்பு முடியாமப் போனதும்தான் உங்க பிள்ளைக்கு விட்டுக் கொடுத்தேள்னும் அப்பா சொல்வர். அந்த கர்பக்கிரஹத்தில் நின்னுண்டு மந்திரம் சொல்ரச்சே எப்படி இருக்கும் தாத்தா?”
“இத்தனை புரிஞ்சிண்டவன் இப்படிக் கேக்கலாமா? நான் எங்கே மந்திரம் சொன்னேன்? நானா அபிஷேகம் செஞ்சேன்? எல்லாம் அவனே தனக்குத்தானே செஞ்சிண்டது. எனக்குள்ளே அவன்தானே?”
No comments:
Post a Comment