பிள்ளையாருக்கு தெரியுமா?

 2. பிள்ளையாருக்கு தெரியுமா? (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

“20 வருஷத்துக்கு மின்னாடித்தான் இப்படி கோவில்களெல்லாம் கட்டினா. ஒவ்வொரு டவுன்லேயும் ரெண்டு இருக்கு”. காரை பார்க் செஞ்சிண்டே சொல்ரா ஷாலினி.

கோவிலுக்குப் போயிருக்கேள், ஷாலினீன்னு ஒரு பொண் அழைச்சிண்டு போனாள்னு நீங்க கரெக்டா கெஸ் செஞ்சுட்டேள். எங்கூட சேர்ந்து, என் கதைகளைப் படிச்சு நீங்களும் ஸ்மார்ட்டா சிந்திக்க ஆரம்பிச்சாச்சு. அப்படியே மெயின்டெயின் பண்ணனும். ஷாலினி யார், எந்தூர், எந்தக் கோவில்னு நானா சொன்னாத்தான் தெரியும். சொல்ரேன்.

ஷாலினி மொரீஷியஸில் நான் வந்திருக்கும் அரசாங்க நிறுவனத்தில் எச் ஆர் அதிகாரி. கணவர் துபாயில் பெரீய வேலையில் இருந்துட்டு இப்ப மொரீஷியஸில் தன்னோட நிர்வாகத்தில் தொழில் முனைந்துண்டு. 17 வயசில் ஒரு பையனாம், காலேஜில் சேரப் போரானாம். எனக்கு தந்த வேலை சுளுவாக பிரயத்தனப் பட்டிண்டிருக்கும் பலரில் ஒருத்தி. எல்லாம் நன்னா செய்யரா, கார்தான் சரியா ஓட்டத் தெரியலை.

ரெண்டு இடத்தில் ரெட் சிக்னலை தாவிண்டு போனா. ரவுண்டானாவில் வலது பக்கத்லேந்து வரவாளுக்கு வழிவிடாம நிறுத்தாம போய் சில இடங்களில் எனக்கு குலை தள்ளித்து.

“இந்தியாவுலேந்து வந்திருக்கிறீர்கள், நிச்சயம் கோவிலுக்குப் போக ஆசைப் படுவீர்கள். எனக்கு கோவில், அர்ச்சனை, பிரார்த்தனை எல்லாம் ரெம்பப் பிடிக்கும், என் கணவருக்கும் பையனுக்கும் தினம் கோவிலுக்கு கூப்பிட்டா பிடிக்காது. சாயங்காலம் சரியா 6 மணிக்கு வரேன், தயாராக இருக்கவும், ஒரு கோவிலுக்கு கூட்டிண்டு போரேன்.” மூச்சு முட்ட ஃப்ரென்ச்சும் ஆங்கிலமும் கலந்து அவள் சொல்ல அவள் கண்கள் பிதுங்கி விழப்போராப்போல் இருப்பதை பாத்துண்டு தலையை ஆட்டினேன். என்ன விசேஷம் கோவிலில்னு கேக்கப்போய் அவள் சங்கடஹர சதுர்த்தீன்னு ஃப்ரென்ச்சில் சொன்னது மழலையாப் காதில் இனிக்க நாம நிச்சயம் கோவிலுக்குப் போலாம்னு தீர்மானமாச்சு.

கணேஷ் கோவில்னு வாசலில் ஆங்கிலத்தில். கிட்டக்கே போனதும் வெஸ்ட் மாம்பலத்துக்கா வந்துட்டம்னு பட்டது. கோவிலில் வலது பக்கம் பெரீசா பிள்ளையார் சந்நிதி. அதுக்கப்புரம் வரிசையா முருகன், ஆஞ்சநேயர், ஐயப்ப சுவாமி, ஈஸ்வரன், மாரியம்மன்னு.. தனித்தனியா சுத்தி வரலாம். அந்தண்டை கல் கொட்டிக் கிடக்க என்னன்னு விசாரிக்க – குருவாயூரப்பனும் பிரதிஷ்டை செய்யப் போராளாம். அதுக்கப்புரம் சுவாமி வைக்க இடமில்லைனு சொல்ரப்போ ஷாலினி கண் கலங்கித்து. எல்லா சந்நிதியும் சாத்தி, ஆனா ஊடேலேந்து தரிசனம் கிடெச்சது. இன்னைக்கு பிள்ளையார்தான் பிரதானம்னு ஒரு 15 பேர் பிள்ளையார் மின்னாட்டி சித்தே இடம் விட்டூட்டு நாற்காலீல வரிசையா.

திரை போட்டிருக்கவே, ஜமுக்காளத்தில் உக்காந்துண்டம். சைட்லே ஹார்மோனியமும் தபேலாவும் வச்சிண்டு பஜனைப் பாடல் பாடிண்டிருக்கா. உக்காந்திண்டிருந்தவா எல்லார் கையிலேயும் சின்ன பேப்பர் கட்டு. ஸ்லோக புஸ்த்தகமோன்னா இருக்கும்னு பட்டது. பாடரளவாளோட சேர்ந்து சிலர் வாய் விட்டுப் பாட ஆஹா, நம்மூரிலேந்து 4500கிமீ தள்ளி நம்ப ஃபேவரைட் கடவுள் கணெசனுக்கு இத்தனை மவுசா, என்ன நடக்கும்னு பாக்கலாம்னு ஆர்வம் வாஸ்த்தவம்.

அட! தமிழில்னா பாடரா? ஆனா ட்யூன் வித்யாசமா இருக்கே! ஆமாம் ஹிந்தி பக்திப் பாடல் மெட்டில் தமிழ் பாடல்கள். எதுவாயிருந்தால் என்ன, இத்தனை தூரத்தில் 7நா கழிச்சு தமிழ் பேசக் கேட்ட சந்தொஷத்தில் திளைக்க ஆரம்பிச்சேன். சந்திச்ச அத்தனை பேரும் நம்மூர் காரா மாதிரி தமிழ் தெரியாம, ஹிந்தியும் புரியாம ஃப்ரென்ச் மட்டும் பெசிண்டு, எனக்காக மழலை ஆங்கிலமும் கலந்து அடிக்க, கணெசர் கோவிலில் தமிழில் பாட்டு சும்மா சொல்லப் பிடாது. என் பக்கத்தில் இருந்த ஒரு முதியவர் தலையில் குல்லா – கையில் இருந்த பேப்பரைப் பாத்து கூடக் கூட சில வரிகளைப் பாடிண்டு. ஆனா பாட்டு முழுசும் ஃப்ரென்சில் எழுதப்பட்டு நம் பாஷை சத்தத்தோட!

சுத்தி முத்தும் பார்த்தா எல்லார் கையிலேயும் அதே! சரியாப்போச்சு! ஃப்ரென்சுலேயே பஜனை செஞ்சிருந்தா நம்ப பிள்ளையார் கதி என்னவாயிருக்குமோ!

பாடிண்டிருந்தவா சட்டுன்னு பாட்டை நிறுத்த திரை விலக என்னப்பன் யானை முகத்தான் என்னைப் பாத்து சிரிப்பது போல் தோணித்து. வாட்ட சாட்டமான மூலவர், மொசைக் தரையில். பளீர் வெளிச்சத்தில். உள்ளே 4 பேர், ரெண்டுபேர் மட்டுமே அர்ச்சகர்களா தெரிஞ்சா, சொச்சவா கோவில் நிர்வாகக்காரா மாதிரி படவே இவா மூலவருக்கு அத்தனை கிட்டக்கே என்ன செய்யன்னு போனான்னு கழுத்தை நேட்டி பாக்கரேன். இத்தனை நாழி உள்ளேயேன்னா இருந்திருக்கா, தப்பில்லையோ! அதுவும் பேன்ட் சட்டை மாட்டிண்டு! குறுக்கள் ரெண்டுபேரும் வெத்து மார்போட.

ஊள்ளேந்து நெய்வேத்தியத் தட்டை எடுத்துண்டு ஒருத்தர் வெளீலே. இன்னும் ரெண்டு பேர் (அப்போ சைடில் இன்னும் பலர் ஒளிஞ்சிண்டானு தோண) சின்னதா அழகா உத்ஸவ மூர்த்தியை எடுத்துண்டு வந்து, ஹாலில் ஓரமா இருந்த பல்லக்கில் ஸ்திரப்படுத்த, உள்ளே தீபாராதனை ஆரம்பிச்சது.

பெரிய குருக்கள் நரைச்ச குடுமியோட மந்திரம் சொல்ரர். ஆனா மந்திரம் வித்யாசமா, நிறுத்தி நிறுத்தி சொன்னது வித்யாசமா இருக்கவே கூர்ந்து கேட்டேன். என்ன நடந்ததுன்னா சின்ன குருக்கள் மந்திரம் சொல்ல சித்தே கழிச்சு பெரியவர் அதை ரிப்பீட் செய்யாரர்னு தெரிஞ்சிண்டேன். சட்டுன்னு, என்ன தோணித்தோ சின்னவரையே எல்லாத்தையும் சொல்ல விட்டூட்டு அவர் தீபாரதனை மட்டும் காமிச்சர். பாட்டும் திரும்ப கன்டின்யூ ஆக நன்னா இருந்தது. இத்தனை நாழி நான் கவனிக்காமப் போனதை சொல்லணும். பஜனைப் பாடல்கள் முருகன், அம்பாள், ஆஞ்சநேயர்னு எல்லா ஸ்வாமியையும் பிரார்த்தனை செய்யராப்போல் ஒலிக்கவே நான் பக்கத்தில் கண்ணை மூடிண்டிருந்த ஷாலினியை “இங்கே இப்படித்தானா?” அப்படீன்னு கேக்க அவள் “ஏன், என்ன ஆச்சு? ஏதாவது சரியில்லையா?” என்னை திரும்ப கேக்க, நான் “அதெல்லாம் இல்லை, நன்னா இருக்கு”ன்னு சொல்ல அவள் திரும்பவும் கண்ணை மூடிண்டா.

தீபாராதனை முடிஞ்சதும் ஒரு சின்னப் பையன் எல்லார் கையிலேயும் ஒரு ப்ரின்டெட் கார்டை தந்துட்டுப் போனான். நானும் கைநீட்ட எனக்கும் வச்சான். நம்மூர் வழக்கமாச்சே ஏதாவது டிஸ்ட்ரிப்யூட் செஞ்சா என்னன்னு கூட பாக்காம கையை நீட்டுவோமே!

அதில் கணேச அஷ்டோத்ரம், 108 நாமாவளி ஃப்ரென்ச்சில். இதை எல்லாரும் சொல்ரப்போ நமக்கு மனப்பாடமா தெரியாதே எப்படி இதை படிப்பதுன்னு நினைக்கரச்சே சின்ன குருக்கள் அழகா சத்தமா சொல்ல ஆரம்பிச்சர். சொல்வதை காதில் கேட்டு மனசில் ஸ்மரணை பண்ணிக்க பெரிய குருக்கள் கையைக் கட்டிண்டு ஓரமா நிக்கன்னு போச்சு. அது ஆனதும் உத்சவ மூர்த்தி புறப்பாடு. சுவாமி கிளம்பி எங்கெல்லாம் போகும்னு யோசிக்கரச்சே ஷாலினியும் எழுந்துக்க, நானும் எழுந்து நின்னுண்டேன். சின்ன பல்லக்கில் சுவாமி வெளீலே வந்து பிள்ளையார் சந்நிதியையே சுத்தி கொடிமரத்தையும் வலம் வந்து திரும்பவும் உள்ளே வந்துட எல்லாரும் உதவினா. தெருவில் இறங்கிப் போலை.

“உங்களுக்கு தமிழ் பெசணும்னா இந்த குருக்கள் பெசுவார், இந்தியாவில் சேலத்துலேந்து வந்தவர்.” ஷாலினி அறிமுகப்படுத்தினா. என்னைப் பாத்ததும் என்ன தோணித்தோ பெரிய குருக்கள் கையைப் பிடிச்சிண்டு என்னைப் பத்தி விசாரிக்க விபரங்கள் சொன்னேன். யார், எதுக்கு மொரீஷியஸ் வந்திருக்கேன் எல்லாம். “நீங்க ரெம்ப நாளா இங்கேதான் இருக்கேளா?” “இல்லை! வந்து 1 வருஷம் ஆச்சு, என் பிள்ளை இங்கேதான் கோவிலில் வேலை. என்னையும் கூட வந்துடுன்னு அழைச்சிண்டு வந்துட்டான்”. சின்ன குருக்கள், அவர் பையனையும் கூப்பிட்டு எனக்கு ஆசையா அறிமுகப் படுத்தவே கை குலுக்கிண்டம். அப்பாவையும் கூட அழைச்சு வச்சுக்கணும்னு நினைச்சாரே அதுக்கு ஒரு சலாம்.

“இங்கே கோவிலில் பஜனை, பாட்டு, பூஜை எல்லாம் ஊருக்குத் தகுந்தார்ப்போல் வித்யாசமா இருக்கே!” நான் கேட்டதுதான் தாமதம், மடமடன்னு பெரியவர் பெச ஆரம்பிச்சர்.

“எனக்கு மந்திரமெல்லாம் தெரியாது. நான் பேக்கில் வேலை பாத்துட்டு ரிடயர் ஆனவன். இவன் கூப்பிட்டானேன்னு வந்துட்டேன். நானும் கோவிலை கவனிச்சுப்பேன்னு அரசாங்கத்து கிட்டே சொல்லி கூட்டிண்டு வந்துட்டான். எப்ப வேணும்னாலும் வந்து நான் என்ன செய்யரேன்னு பாப்பா. அதான் எனக்கு தெரிஞ்சதை இவனோட சேர்ந்து. சிடிஜன்ஷிப்புக்கு அப்ளை செஞ்சிருக்கேன். கிடைக்கணுமோன்னோ?”

சரிதான். நான் வித்யாசமா நடப்பதைத்தான் கவனிச்சேன். இவர் சரியாச் செய்யராரா இல்லையான்னு இங்கே வரவா யாராலும் கண்டு பிடிக்க முடியாது, மொரீஷியஸ் அரசாங்கத்தாலா முடியும்?

ஓடிப்போய் உள்ளேந்து ஒரு தேங்காய்மூடி அதுக்குள் ஒரு ஆப்பிள் வச்சு எனக்கு பிரஸாதமா தர அங்கே நின்னிண்டிருந்தவா என்னை ஏதோ மினிட்ஸ்டர் மாதிரி பாத்தா. காதுகிட்டே வந்து “உங்களைப் பார்த்ததும் சொல்லணும்னு பட்டது, அதிகமா சொல்லிட்டேனோன்னும் பயமாயிருக்கு. நீங்க இங்கே பாத்து பழகரவாகிட்டே சொல்லிட மாட்டேளே?”

“இத்தனை தூரம் தள்ளி நம்பூர் வழக்கங்கள் சம்பிரதாயங்கள், கடவுள் பக்தீன்னு இருக்கும் பலபேருக்கு ஆர்வம் குறையாம பாத்துகரேளே, அதுவே பெரீய பகவத் கைங்கர்யம்னு எனக்கு தோணித்து. உங்களை சந்திச்சதில் எனக்கு சந்தோஷம். யார் கிட்டேயும் சொல்ல மாட்டேன். ஊருக்குப் போரதுக்குள் முடிஞ்சா இன்னொரு தடவை நான் வரேன்”. வேற என்னன்னு சொல்ல? இவர் பண்ணுவது பிள்ளையாருக்கு தெரியுமா? ஆனானப்பட்ட கணேசரே கண்டுக்கலை. நாம ஏன்?

“என்ன பேசினீங்க ப்ரீஸ்ட்டோட?” ஷாலினி. “ஒண்ணுமில்லை. கோவிலில் கிடைக்கும் சம்பாத்தியத்துக்குள் சமாளிக்க முடியரதான்னு கேட்டேன், உம்னு சொன்னர்”. அதிவேகமா காரை ஸ்டார்ட் செஞ்சா. அடி பட்டுக்காம ஹோட்டல் ரூமுக்கு போய்ச் சேரணும்னு அந்தூர் பிள்ளையாரை வேண்டிண்டேன்.