பிஸ்லேரி

 64. பிஸ்லேரி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam  

எனக்கு அடிக்கடி வெளியூர் போர வேலை. சேலம், கோயமுத்தூர், இன்னும் தள்ளீ எர்ணாகுளம்னு. சென்ட்ரல் ஸ்டேஷணுக்கு வரதும் போவதுமா. பேரை மாத்திப்புட்டானுவ. வேற ஒண்ணும் மாறலை. 

சைடாலையும் நுழையலாம். கண்ணை மூடிண்டு நுழைஞ்சாலும் வளாகத்துக்குள் வந்துட்டம்னு தெரிஞ்சிடும். கப்பு அடிக்கும். இத்தனை ஜனம் குழுமியிருப்பதாலா இல்லை வேற ஏதாவதா? தெரியாது. டஸ்ட், கிரைம், டீசல் வாசனை, கழுவாத தண்டவாளங்கள், கொண்டு வந்து கொட்டும் வெளியூர் அழுக்கு எல்லாமா கலந்து. கப்புன்னு சொன்னேன். 

கோயமுத்தூருக்கு போரேன். நீலகிரியில். ரெம்ப நாளா ஓடிண்டிருக்கு. அப்புரம் வந்ததுதான் கோவை, சதாப்தீ, துரந்தோன்னு. சிலதில் பிளாட்பாரத்துக்கு வந்ததும் ஜில்லுன்னு ஏஸி போட்டு வைப்பான். ரிசெர்வேஷன் இருந்தா சொகுசா ஏறிண்டுடலாம். மத்தது சும்மா நிக்கும். ஏறி உக்காந்தா பிளாட்பாரத்தில் நிப்பதே மேல்னு படும். மத்தியானமா வந்த ரயிலை அந்தண்டை இழுத்துண்டுபோய் வச்சு குளுப்பாட்டி அழைச்சிண்டு வரணும். சென்னை தண்ணீர் கஷ்டத்தில் மனுஷா குளிக்கறதே நடக்காது. ரயிலை எப்படி? லேசா கூட்டினா மாதிரி பாவ்லா காட்டி கொண்டு வருவான். ஜனங்களும் ட்ரைனை எத்தனை அசுத்தப் படுத்த முடியுமோ அத்தனை பண்ணிட்டு இறங்கிப் போயிருக்குங்கள். 

வண்டியை எப்போடா எடுப்பன், ஸ்டேஷனை விட்டு தூரக்கப் போலாம், வெளிக்காத்து அடிக்கும், கப்பு விலகும்னு. வெளியூர்லேந்து வரச்சே கப்பை வச்சே சொல்லிடலாம் பேஸின் ப்ரிட்ஜ் வந்தாச்சு, சென்ட்ரல் தூரமில்லைன்னு. 

8.40க்கு நீலகிரி. ஊரப்பாக்கத்தில் 630க்கே கிளம்பிட்டேன். சாப்பிட பத்மா தயிர் சாதமும் உருளைக்கிழங்கு காரக்கறியும் வச்சிருந்தா. வண்டி கிளம்பினதும் சாப்டூட்டு இலையை தூக்கிப் போடுங்கோன்னு. பிரயாணம் போரச்சே வாஞ்சையா விதவிதமா கட்டித் தருவள். கண்டதை வாங்கித் தின்னு உடம்பு கெடப்பிடாதுன்னு. இப்படி ஒரு பொண்ணைத்தான் எல்லாரும் கல்யாணம் செஞ்சுக்கணும். ரெம்ப நல்லவள். பாட்டிலில் குடிக்க தண்ணீர் வைப்பள். வச்சிருந்தா போலேருக்கு. அவசரத்தில் வச்சுட்டு வந்துட்டேன். 

எங்காத்துலேந்து ஊரப்பாக்கம் ஸ்டேஷன் 3 கிமீ. ஷேர் ஆட்டோ. ட்ரைனில் நேர பார்க் வந்துடலாம். 70 நிமிஷம் ஆகும். செங்கல்பட்டு லோகல் உடனே வராது. அதுக்குன்னு டயம் இருக்கு. சண்டே ஆச்சே! லிமிடெட் செர்வீஸாம். பார்க் வரவே மணி 820. இன்னும் 20 நிமிஷமே இருக்க வேகமா சப்வேயில் வந்து பழைய மூர் மார்க்கெட் சைடா நுழைஞ்சு நீலகிரி எங்கேன்னு ஓடி வந்தேன். பேட்டரீலே ஓடர வண்டி போட்டிருக்கான். ட்ரைவரைக் காணொம். முடியாதவா ஏறிக்கலாம், கோச்சுக்கு பக்கத்துலே விடுவன். எனக்கெதுக்கு? 

உக்காந்ததும் மிடில் பெர்த்துதான்னு புரிஞ்சது. மேலே யாரோ, கீழே யாரோ? வரட்டும். சார்டில் பாப்பேன். இளம் யுவதி யாராவது வராளான்னு. அதான் பேரும் வயசும் சேர்த்தே போட்டுடரானே! எதுத்தாப்போலே சம்யுக்தாவாம். வயசு 23. கூட இருப்பவா சொந்தமாத் தெரியலை. சாஞ்சு உக்காந்துண்டேன். 10நிமிஷத்தில் எடுக்கணும். அப்போதான் ஜன்னலுக்கு அருகே ஒரு சின்னப் பையன், 

அரை டிராயர், கிழிஞ்சு துடை தெரிய கையில் 10 பிஸ்லேரி பாட்டிலை தூக்கிண்டு ‘குடிநீர் வேணுமா’ன்னு கேட்டுண்டே. எல்லாத்தையும் சேர்த்து கட்டி சணக்கயிறு, பாவம் கையை வெட்டும் தோளைச் சுத்தி மாட்டிண்டு. எத்தனைன்னு கேக்க 30ரூபாயாம். பிஸ்லேரியாச்சே! இருக்கும். பாவமா பட்டது. இந்த வயசில், 12 இருக்கும் இப்படி பிழைக்கன்னு தலையெழுத்து – வாங்கிண்டேன். நமக்கும் தேவை. கடையில் வாங்காம இவனைப்போல் பேட்ரனைஸ் செஞ்சா தர்மம். படிக்கர வயசு. 

பக்கத்தாத்து பையன் 7ஆவது படிக்கரான். இப்பவே IIT கோச்சிங் போரான். இது என்ன கூத்துன்னு கேக்கலாம். இப்பவே கோச்சிங்கா? அவன் 3 வருஷமாப் போயிண்டிருக்கான். இப்பவே தயார் செய்யராளாம். அவன் +2 முடிச்சதும் நேர போய் எக்ஸாம் எழுதி செர்ந்துண்டுடலாம். தனக்கு விளங்காத சம்ஸ் சொல்லித்தான்னு என்னண்டை வரச்சே நாடு எத்தனை அட்வான்ஸா போயிண்டிருக்குன்னு ஆச்சர்யப்பட்டுப் போவேன். பிஸ்லேரி பையன் ஸ்கூல் பக்கம் போனானான்னு தெரியலை.  

காசை வாங்கிண்டு அந்தண்டை போனவனை நிறுத்தி “உனக்கு ஒரு நாளைக்கு எத்தனை கிடைக்கும்?” டிவீலே பேட்டி எடுக்கராப்போலே கேக்கரேன். உத்துப் பாத்துட்டு “பாட்டிலுக்கு 2 ரூபாய் சார். பூரா நாளும் தூக்கிட்டு அலைஞ்சா 100 விக்கும். நீங்களே கணக்குப் போட்டுக்குங்க. போலீஸ்காரனுவ 50 பிடிங்கிப்பானுவ. ராத்திரி பகல்னு பாக்காம கடைல எடுத்துட்டு வந்து பிளாட்பாரத்தில் விக்கணும். முழுப்பணத்தையும் தந்தா பாட்டிலுக்கு 2ரூபா. ரெம்பவே வெயிட்டா இருக்கு சார்”. “போலீஸுக்கு ஏன்?” “இங்கே வியாபாரம் செய்ய லைசென்ஸ் வச்சிருக்கணும். இருந்தா வண்டீலெ தள்ளிகிட்டுப் போலாம். ஒவ்வொரு பிளாட்பாரத்துலேயும் நிறைய பேர். வண்டி கிளம்பர டயத்தில் வந்துடுவாய்ங்க. அவுங்களை ஓவர்டேக் செஞ்சு ஜன்னல்கிட்டே போய் கூவிக்கூவி விக்கணும். நீங்க சேஃபா போயிட்டு வாங்க சார், கார்ட் கொடி காமிச்சுட்டான்.” 

அட! நல்லபடியா பிரயாணம் செய்னு விஷ் செய்யரானே! தன்மையான பையன். வாழ்க வளமுடன். மனசுக்குள் நினைச்சிண்டேன். என்ன வளம்? அது தெரியலை. சித்தே நாழி கழிச்சு அடி வயித்தில் கவாங்க் கவாங்க்னு செய்ய தயிர் சாதம் சாப்டூட்டு வாங்கின தண்ணீரை குடிச்சுட்டு புஸ்தகத்தை எடுத்து வச்சிண்டு சாஞ்சிண்டேன். கூட இருப்பவா தூங்கலாம்னு சொன்னாத்தான் மிடில் பெர்த்தை அவுத்து மாட்டலாம். 

எதுத்தாப்போலே சம்யுக்தா. கூட அவள் தாத்தா போலேருக்கு. அந்த வயசுலேயும் அப்பர் ஏறிப் படுத்துண்டர். படுத்துக்கறத்துக்கு மின்னாடி இவள் இருந்த ஜன்னலை நன்னா இழுத்து லாக் செஞ்சுட்டு ஏறினர். இவள் கழுத்தில் இருக்கும் செயினை யாரும் ஸ்டேஷனில் நிக்கரச்சே கழட்டிடப்பிடாது பாருங்கோ. அவளோ போனை நோண்டிண்டு ஏதோ மெஸேஜ் படிச்சிண்டு, பதில் போட்டுண்டு. அப்பப்போ நான் பாக்காதபோது என்னை பாத்துண்டு. வயசு அப்படி. அவளொடதும் என்னோடதும். எனக்கு ஊரப்பாக்கத்தில் ஒருத்தி காத்துண்டிருக்கான்னு அடிக்கடி ஞாபகப்படுத்திண்டு. 

என் சைடுலேயும் படுத்தக்கலாம்னு எல்லாரும் எழுந்துக்க காலை நீட்டி என் பெர்த்தில் படுத்துண்டேன். இருட்டில் படிக்க முடியலை. புஸ்தகத்தை மூடி வச்சுட்டு கண் அயர்ந்தாச்சு.  

கோயமுத்தூர் ஒண்ணும் தூரமில்லை. ஆனா ராத்திரி வண்டி அங்கே ரெம்பவே சீக்கிரம் போயிடப் பிடாதுன்னும், பிஸி ரூட்டில் வரப்போகும் ட்ரைன்களுக்கு வழி விட்டுண்டு சாவகாசமாத்தான் போகும். ஈரோட்டுப் பக்கத்தில் வண்டி ஆடாம அசையாம நிக்கவே தூக்கம் கலைஞ்சு கண் முழிக்கரேன். 2 செகண்ட் ஆச்சு ட்ரைனில் இருக்கோம்னு புரிஞ்சிக்க. டக்குன்னு எழுந்துண்டா மண்டை அப்பரில் இடிக்கும். சைடில் திரும்பி மத்தவா என்ன செய்யரான்னு பாக்கரேன். அதுவே சிரமமாப் போச்சு, கொண்டு வந்த பேகையே தலைக்கு வச்சிண்டதால். முண்டா அதுவேற. 

எதுத்த லோவர் பெர்த் சம்யுக்தா இன்னும் தூங்கலையோ? மின்னாடி சாய்ஞ்சு உக்காந்திருக்கா. நடு பெர்த் கழுத்திலிடிச்சிண்டு பாவம். தாகம் போலேருக்கு, மடக் மடக்குன்னு பாட்டில்லேந்து தண்ணீர் குடிக்கரா. 

நாமளும் ரெண்டு விழுங்கு குடிச்சா என்னன்னு பார்த்தா என் பாட்டிலைக் காணலை. தலைமாட்டில்தானே வச்சேன்? உறுண்டு விழ சாத்தியமில்லை. உள் பக்கமான்னா இருந்தது. இங்கேயும் அங்கேயும் கையால் துழாவறதை பாத்த அந்த பொண் “இந்தாங்க.” தன் கையிலிருந்த பாட்டிலை, அடீலே ரெண்டு சென்டிமீட்டருக்கு நீர் இருக்கு அதை நீட்டரா. “இல்லை பரவாயில்லை, என்கிட்டே இருக்கு”.

“அட அதுதான் இது. சாரி, ரெம்பாவே தாகமா இருக்கவே உங்களை எழுப்பாம நானா எடுத்துண்டேன்”. 30ரூபா கொடுத்து வாங்கினதாக்கும். பிஸ்லேரி. ரயில் நீர் அல்லது இன்ன பிற சீப் தண்ணீர் பாட்டில்னா பரவாயில்லை. இதை என்னைக் கேக்காம எடுத்து குடிச்சுட்டு அசால்டா எடுத்துட்டேன்கிரா? நான் எழுந்திருக்கலைன்னா சொல்லாம திரும்ப வச்சிருப்பாளோ? 

தூங்கரத்துக்கு மின்னாடி பாத்தேனே முக்கா பாட்டில் தண்ணீர் அப்படியே இருந்தது. கோவையில் இறங்கி லாட்ஜிலேயும் ஒரு அரை நாள் கொஞ்சம் கொஞ்சமா தீக்கலாம்னு. இவள் காலீன்னா செஞ்சுட்டு உக்காந்திருக்கா! ஏன் வழீலே ஸ்டேஷனில் தானும் ஒண்ணு வாங்கிக்கலாமோன்னோ? இப்போ தண்ணீர் எடுத்து குடிச்சுட்டான்னு சண்டைக்கா போமுடியும். தமிழ்நாட்டுக்கே உரித்தான விருந்தோம்பல் கலாச்சாரம் என்னவாகிறது?

 “ஹிஹி பரவாயில்லை.” ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பை உதுத்துட்டு கையில் வாங்கி சொச்சம் வச்சதை பருகினேன். காலி பாட்டிலை அவள் மேலே வீசலாம்போல வந்தது. அடக்கிண்டேன். 

ஏறி என் மின்னாடி உக்காரரச்சே அதி சௌந்தர்யமா தெரிஞ்சவள் இப்போ ஏதோ சேரீலே பிறந்த ராக்ஷஸி மாதிரி தென்பட்டாள். ஸ்டைலா புடவைத் தலைப்பை சொறுகிண்டு இடுப்பு மடிப்பு தெரிய எழுந்து தாத்தாவை கைத்தாங்கலா மேலே ஏறிக்க உதவினவள் இப்போ கர்ண கடூரமா. சாஞ்சு உக்காந்துண்டு போனில் சர்ஃப் செஞ்ச 20+ நவநாகரீக யுவதி இப்போ பட்டிக்காடாப் ஆயிட்டது. பேசஞ்சர் லிஸ்டில் கண்ணால் பாக்கரச்சே சம்யுக்தாங்கிர பேர் எழுத்தா தெரிஞ்சு ரம்யமா காதில் ஒலித்தது, இதெல்லாம் ஒரு பேர்னு வச்சிண்டு அலையறது சனியன்னு தோணிடுத்து. 

கோயமுத்தூர் ஜங்க்ஷணில் இறங்கிப் போரச்சே தெரியாம பண்ணிட்டா மாதிரி காலில் சவுட்டிடணும். 

எப்படியோ போங்கோ ஊர்வந்து சேர்ந்தாச்சு. தூங்கி எழுந்ததும் அவளை திரும்ப பாக்கரச்சே அத்தனை கோவம் வரலை. ‘டுடே இஸ் அனதர் டே’. லேசா முகத்தைப் பார்த்து சிரிச்சு வச்சேன். கையில் காலி பிஸ்லேரி பாட்டில். என்னையும் அதையும் பாத்துட்டு “தேங்க்ஸ்”னு பொத்தாம் பொதுவா சொல்ரா. எனக்கு எதுக்கு தேங்க்ஸ் சொன்னான்னு தாத்தாவுக்கு புரியலை. அப்புரமா தொணப்பி அவள் கிட்டேந்து விஷயத்தை கறப்பரோ? என்ன சொல்லுவா? தாகத்துக்கு தண்ணீர் தந்தான்னு சொல்லுவாளா இல்லை உண்மையா நடந்ததை, அவனுக்குத் தெரியாம எடுத்து குடிச்சுட்டேன்னும் மாட்டிண்டுட்டேன்னும் சொல்லுவாளா? பின்னாடியே அவாத்துக்குப் போய் அந்த சம்பாஷணையை கேட்டுடணும். 

கோவைக்கு வந்த வேலை இனிதா முடிய, ராத்திரி வண்டீலே திரும்பரேன். வந்து 3நா ஆச்சு. ஊரப்பாக்கம் போக நாளைக்கு கார்த்தாலே 8 ஆகிடும். பத்மா காத்திண்டிருப்பா. ஆசையா. வெளியூர் போயிட்டு வர கணவன்மார்களுக்கு எல்லாம் நல்ல கவனிப்பு உண்டூன்னு எல்லாருக்கும் தெரியும். கிளம்பின வண்டீ சீக்கிரமே ஊர் போய்ச் சேராதான்னு மனசு அடிச்சிண்டது. 

இந்த வாட்டி கோவை ஸ்டேஷனில் பிஸ்லேரி கிடைக்கலை அக்குவா ஃபினாவாம், தப்பா ஸ்பெல்லிங்கோட வித்தான். ஆபத்துக்கு பாபமில்லைன்னு வாங்கிண்டு அதைக் இறுக்க கட்டிண்டே தூங்கியிருக்கேன். 

சென்ட்ரலில் 3ஆவது பிளாட்பாரத்தில் இறங்கி வந்து ரைட்டில் திரும்பினா எல்லாரும் உக்காந்துண்டு எலெக்ட்ரானிக் அட்டவணையை பாத்துண்டிருப்பா. அங்கேந்து நேர ரிசெர்வேஷன் ஆபீஸ் சைட் வந்து எதுத்தப்போலே பார்க் ஸ்டேஷன் சப்வே. ஆனா அட்டவணைக்கு அடீலே ரெண்டு செட் குடிநீர் குழாய் வச்சிருக்கா. அதில் ஒண்ணில் அந்த ஆரை டிராயர் போட்டுண்டு அன்னைக்கு பிஸ்லேரி வித்த பையனைப் பாக்கரேன். 

கீழேயும், தோளிலும் காலி பாட்டில்கள். ஒரு 25 இருக்கும். எல்லாத்துலேயும் ரயில்வே பொதுக் குழாய்லேந்து ரொப்பிண்டிருக்கான். இவன் ரொப்ப இன்னொரு பொடியன் பச்சை மூடியை அழுத்தி மூடி எதாலேயோ அமுக்க சீல் ஆகிக்கறது

இது நடந்து 4 வருஷம் ஆச்சு, இப்போல்லாம் பாட்டில் தண்ணி வாங்கறதில்லை