நந்திகேஸ்வரரின் காதலி

73. நந்திகேஸ்வரரின் காதலி (சிறுகதை சீசன்5) #ganeshamarkalam

சில விஷயங்களை சின்ன வயசுலேயே சொல்லித் தந்துடரா. மனசில் பதிஞ்சு போயிட, வருஷமானாலும் மறப்பதில்லை. அப்படிப்பட்ட விஷயங்களை நம்பவும் செய்வோம். பிடிச்சிண்டு விடமாட்டம். அதில் ஒண்ணு. சிவன் கோவிலுக்குப் போனா வேண்டிக்கப் போவதை வாசலில் இருக்கும் நந்திகேஸ்வரரின் காதில் போட்டுட்டுப் போவது.

அதாவது ஈஸ்வரனுக்கு டயம் இருக்காது, அத்தனை விண்ணப்பங்கள் கோரிக்கைகள் குமியும், எல்லாத்தையும் ஞாபகம் வச்சுப்பாரான்னு சந்தேகம். நந்திகேஸ்வரர்கிட்டே சொல்லிட்டா சிவன் ஆனந்தமா பார்வதியோடு இருந்துட்டு வெளீலே வாக்கிங்க் போரச்சே இது சமயம் பாத்து நாம சொன்னதை அவரண்டை சொல்லி காரிய சித்தி ஏற்படுத்தித் தருவர். நான் அப்படித்தான் செஞ்சுடரது. மூலவர் மின்னாடி கூட்டம். நுழையரச்சேயே சித்தே குனிஞ்சு நந்தியோட நிமிந்த காதண்டை நல்ல கணவனா அமையணும்னு வேண்டிண்டு. செஞ்சுகொடூன்னு சொல்லீட்டு உள்ளே போவேன்.

கல்யாண ஆசை வந்துடுத்தா என்ன? உனக்கென்ன வயசு, ஏன் பறக்கராய்? இப்பெல்லாம் புள்ளயப் பெத்தவா லைனில் காத்துக் கிடக்கரா, உனக்குத் தோதா NRIயா பாத்து பிளேன் ஏறிப் போயிடலாமேம்பேள். ஆம்படரவன் நல்லவனா ஆம்படணும்னுதான் பிரார்த்தனை. 1 வருஷமா வேண்டிக்கராய், காரியம் ஏன் கைகூடலைன்னு யோசிம்பேள். பொத்தாம் பொதுவாத்தான் வேண்டிப்பேன். டெட்லைன் போடலை. அதுக்கு நேரம் இருக்கு. படிப்பு முடிக்கணும்.

எங்கூர் திருமழப்பாடி. இது எங்கேன்னு கேப்பேள். அழகம்மை உடனுறை வைத்தியநாத ஸ்வாமி திருக்கோயில் இருக்கும் இடம். இப்பவும் புரியலையோ! திருச்சீலேந்து திருவையாறு போரேளோன்னோ? கிழக்கே பாத்து. ரோட்டுக்கு தெற்கே காவேரி சின்னதா நூல் போல ஓடி வரும். யாருக்கும் இடது பக்கம் பாக்கத் தோணாது, பெரீசா அகண்ட கொள்ளிடம். சாத்தனூருக்கும் திருவையாத்துக்கும் நடூலே நேர் வடக்கே கொள்ளிடத்துக்கு அக்கரையில் எங்கூர். ஆனா பாலம் இல்லை. திருவையாத்துக்குப் போய் கொள்ளிடம் பாலத்தை தாண்டி யூடெர்ன் போடணும். நீங்க எங்கே இங்கெல்லாம் வரப்போரேள்!

நான் உஷா. நா பொறந்தப்போ அரிசீலே எழுதின பேர் சுயுஷா. அப்புரம் உஷான்னு ஈஸியா பண்ணிண்டுட்டேன். ஸ்கூல் ரிகார்டில் சுயுஷாதான். அப்பா எப்போவாவது அதீத வாஞ்சையில் “சுயுஷா, இங்கே வாடா”ம்பர். என்னை வாடானுட்டு, தம்பி சுந்தரேஸனை “சுந்து செல்லம் இங்கே வாம்மா”. அது என்ன மாத்திக் கூப்பிடுவது? அம்மாவண்டை கேட்டேன். அப்பளத்துக்கு மாவு பிசைஞ்சு டமார் டமார்னு இரும்பு உலக்கையால் அம்மீலே வச்சு அடிச்சிண்டே சொல்ரா, “அது அப்படித்தாண்டீ. தொண தொணங்காம ஒத்தாசை பண்ணு”. பரிக்ஷைன்னு மாடிக்கு ஓடியாச்சு. எங்காமெல்லாம் இந்தூரில் பல பேராத்துபோல் மொட்டை மாடீலே கும்பாச்சியா கட்டியிருப்பா. உள்ளே சீலிங்க் கோபுரம் போல் வச்சு. மேலே வந்துட்டா ஏதாவது ஒண்ணுக்கு பின்னாடி வெய்யல் படாம உக்காந்துண்டு நிம்மதியா படிக்கலாம். நன்னா படிச்சா நல்ல ஆம்படையான் கிடைப்பனோனோ!

என்ன படிக்கராய்னு கேக்கத் தோணலையோ? சிருகானூர் MAM காலேஜில் எங்ஜினீரிங்க் 2ஆம் ஆண்டு. பஸ் வந்து அழைச்சிண்டு போகும். அப்பா வந்து கானரா பாங்க் வாசலில் கூடவே நின்னு ஏத்தி விட்டுட்டு அங்கேயே நிப்பர். பேங்க் தொறந்ததும் உள்ளே போவர். அங்கேதான் காஷியர் உத்யோகம். 4 பேர் மாடு கன்னை ஓட்டிண்டு லோன் கேட்டுண்டு வருவா. அவாளுக்காக ஒரு பேங்க், ஒரு பெரீய கேஷியர். யாரும் வராதபோதும் கூண்டுக்குள்ளே வாசம். மாடு முட்டிடுத்துன்னான்னு அம்மா கேலி செய்வள்.

இந்த வாரம் காலேஜ் லீவு. எதுக்குன்னு கேக்கப் பிடாது. அப்பப்ப லீவு விடுவா. வாத்தியெல்லாம் லீவாம், டூர் போராளாம். எங்களுக்கு அடிச்சது யோகம். சாயங்காலம் 5 ஆச்சுன்னு கோவிலுக்கு வந்துட்டேன். கோவில்தான் எல்லாத்துக்கும் புகலிடம். சினிமா ட்ராமான்னா தஞ்சாவூர் போணம். இல்லை அரியலூர். அப்பா லேப்டாப் வாங்கித் தந்திருக்கர். நெட்டில் பாத்துக்கலாம். கோவிலுக்கு வந்தா ஆச்சர்யமா எனக்கு மின்னாடி பக்கத்தில் கண்டிதீர்த்தத்தில் இருக்கும் ஃப்ரெண்ட் விஜி. நந்திகிட்டே என்னவோ சொல்லிண்டிருக்கா. இவ போட்டம், அப்புரமா நாமனு ஓரமா கண்ணில் படாம நின்னுக்கரேன்.

அப்புரமா போய் “மின்னாடி வந்த விஜி என்ன கேட்டான்னு தெரியாது. எனக்கு என்ன வேணும்னு உனக்குத் தெரியும், மறந்துடாதே, திரும்பவும் சொல்லிட்டேன். கண் நிறைஞ்ச காதல் மிகுந்த ஆம்படையானா கிடைக்க அருள் புரிய வைத்தியநாத ஸ்வாமி கிட்டே சொல்லீடு”. கையில் கொண்டுவந்த செம்பருத்திப் பூவை நந்திகெஸ்வரர் தலையில் வச்சுட்டுப் போரேன். அம்பாள் சன்னிதி கிட்டே விஜியை ஓவர்டேக் செய்யரச்சே “என்னடீ எங்கூர் கோவிலுக்கு அதிசயமா?” “அம்மாதாண்டீ போய் சுத்திட்டு வான்னா. ஆத்தில் ஜாதகத்தை எடுத்துட்டா, நல்லபடியா எல்லாம் திகைஞ்சு வரணும்னு. இனிமேல் எல்லா புதன்கிழமையும் வருவேன்”. “நந்திகிட்டே வேண்டிண்டயோ?” “ஆமாம், நீ பாத்தியா?” “இல்லை, சும்மா கேட்டேன், எல்லாரும் வேண்டிப்பாளே அதான். ஏன் உள்ளேயே ஈ காக்கா இல்லை, டெயரக்டா சுவாமி கிட்டேயே வேண்டிக்கலாமே?” “அத்துலேந்தே வேண்டிக்கரா நிறைய பேர், எத்தனைதான் நினைவில் வச்சுப்பர்? நந்தி இஸ் அ ஷுயர் பெட்”.

சித்தே சின்னக்குளத்துப் படீலே உக்காந்து பேசிண்டிருந்துட்டு போரா. எனக்கு போட்டியா வருவளோ? ஏன் போட்டியா நினைக்கணும், லோகத்தில் ஆம்பளைகள் குறைச்சலா என்ன? எனக்கு ஒண்ணு பாத்துத் தந்துட்டு அவளுக்கும் செய்யப்பிடாதா? பட் முதல்லே நல்ல ஆளா அவளுக்கு கிடச்சுடுத்துன்னா சொச்சத்திலேந்துன்னா எனக்கு அருள முடியும்? அப்படி ஆப்பிடாது. இத்தனை நாளா வேண்டிக்கரேன், எனக்குத்தான் ஃபர்ஸ்ட் சாயிஸ். யோசிச்சிண்டே ஆத்துக்கு வந்துட்டேன்.

அடுத்தவாட்டி யோசிச்சு கரெக்ட்டா வேண்டிக்கணும். இனிமேல் பொத்தாம் பொதுவா பிடாது. அடடா என்னத்தைன்னு கேக்க? எப்படி கணவர்னு டீடெயிலா யோசிக்கலையே? நந்திகிட்டே கோர்வையா விட்டுப் போயிடாம இருக்கணும்னு யோசிக்க ஆரம்பிச்சேன். எப்படி ஆண்கள் வாய்க்கப் போர பொண் எப்படி இருக்கணும்னு கனவு காணுவாளோ அப்படித்தான் நாங்களும். ரெண்டு பாராவில் சொல்லூன்னா கஷ்டம். நந்திகேஸ்வரர் சொன்னதை செஞ்சுடுவர், கரெக்ட்டா சொல்லிடணும்.

அப்பா மாதிரி வேணும்னு பொண்கள் ஆசைப்படுவா. எல்லா பொண்களுக்கும் அப்பா ஆதர்ஷ மனுஷன். எனக்கு வரப்போரவர் கானரா பாங்க் பிடாது. நல்ல ஆஜானுபாகுவா, பொன்னியின் செல்வன் வத்தியத்தேவன் மாதிரீ. மீசை இருக்கணுமா வேண்டாமா? தெரியலை. அதை நந்தி பாத்துக்கட்டும். வீரமா, தெகிரியமா, நாட்டுப் பற்றோட. தப்பு நடந்தா தட்டிக் கேக்கர ஆளா. கடவுள் பக்தி இருக்கணும். நல்லது கெட்டதுக்கு பயப்படணும். என்னையே சுத்தி வரணும். கேட்டதை வாங்கித் தரணும். அதுக்கு நல்ல உத்யோகம். வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளை கேக்கலை. ஒருக்கா அழைச்சிண்டு போராப்போல் வசதி. கூடப்ப பொறந்தவா? வேணும், பெரீய குடும்பமா இருந்தாலும் ஓகே. சுற்றம் சூழ. வாழணும். திருமழப்பாடீலே மனுஷாளே காணலை. புழுதிய அள்ளி வீசிட்டுப் போர ஆரசாங்க பஸ்தான். கோவில், அதை சுத்தி வீடுகள். வாக்கப்பட்டுப் போனா பெரீய ஊரா. தஞ்சாவூரை விட பெரிசு.

அடுத்த புதன்கிழமைய்யும் அதுக்கடுத்த வாரமும் விஜி தப்பாம அதே டயத்துக்கு. விவகாரமான பொண்ணா இருப்பா போலேருக்கு. என்னைவிட 2 வயசு மூத்தவள். எனக்கு மின்னாடி ஆனா தப்பில்லை. ஊஹூம் தப்பு. எனக்கு கிடைக்க வேண்டியனை அவள் தட்டீண்டு போப் பிடாது. இப்படியெல்லாம் ஏன் யோசிக்கரேன்?

யோசிக்கரச்சே நந்திகேஸ்வரரை பத்தியே லேசா டவுட். கைலாயத்தில் துவாரபாலகராய், பதஞ்சலி முதல் திருமூலர் வரை எல்லாருக்கும் மூல குருவா, சித்தர்களுக்கெல்லாம் தலைவனாய், அறிவுக்கு கருவூலமாய், ஈஸ்வர நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமான நந்திகேஸ்வரரை நம்பாம எப்படி? ஈஸ்வர சன்னிதி உள்ளே நுழையரப்போவும், வெளீலே வரச்சேயும் தவிர்க்க முடியாம நம்முன்னாடி கம்பீரமா. சிவலிங்கமே ஒரு தத்துவத்தை நமக்கு புரியவைக்கன்னு அப்படி ரூப-அரூபமா இருக்க, நேர் எதிரே நந்தி அதீத பலத்தையும், தெகிரியத்தையும் வீரியத்தையும் பரை சாற்றிக்கொண்டு உக்காந்திருப்பதா ஏன் வச்சிருக்கா? இப்படிப்பட்ட ஒண்ணு எப்படி கொயட்டா சர்வேஸ்வரன் முன்னாடி அமரிக்கையா அடங்கி? அப்படீன்னா வைத்தியநாத ஸ்வாமியோட பவர் எப்படிப் பட்டதா இருக்கும்? நம்பணும், நம்பிக்கைதான் எல்லாமுமே.

ஆனா பாருங்கோ, விஜிக்கு சட்டுன்னு ஜாதகம் பொருந்தி கல்யாணம் நிச்சயம் செஞ்சுட்டா. 4ஆவது வாரம் கோவிலில் மீட் செய்யரச்சே சொல்ரா. அவள் என்னை மாதிரி காலேஜுக்குப் போலை. +2 முடிச்சதும் ஆத்தோட. அட்ரா சக்கைன்னு பட்டது. வியப்பு அடங்காம கேட்டுட்டேன், “அப்படி என்னடி வேண்டிண்டாய்?” “ஒண்ணும் ஸ்பெஷலா இல்லைடீ, எல்லாரும் வேண்டிக்கரா மாதிரித்தான்”. சொல்ல மாட்ரா, அமுக்கு! நிச்சயம் வேண்டிண்ட விதத்தில் ஏதோ இருக்கு!

அன்னைக்கு வேண்டிக்கரச்சே எனக்கு எப்படி ஆம்படயான் தேவைன்னு விலாவாரியா நாழி எடுத்துண்டேன். யாரும் வரலைன்னா நடயை சாத்திட்டு குருக்கள் போயிடுவர். கம்பிக் கதவுக்கு இந்தண்டைலேந்து கும்பிட்டுக்க வேண்டியதுதான். நந்திகேஸ்வரருக்கு தட்டில் கொண்டு வந்த பூவை வச்சு, அவர் கழுத்தில் இருந்த மாலைலேந்து ஒரு பூவைக் கிள்ளி என் தலையில் ஏற்கனவே இருந்த பூவோட சேர்த்து சொருகிண்டு, யாரோ தட்டில் விளக்கேத்தி வச்சதை தொட்டுக் கும்பிட்டூட்டு மணி அடிக்கரேன். “இனிமேல் தினம் வருவேன், உன்னோட பெச.” எழுந்துக்கரேன். சித்தே தள்ளி நின்னுண்டிருந்த குருக்கள் இப்போ உள்ளே வைத்தியநாதஸ்வாமி சன்னிதிக்கு வருவேன்னுட்டு அவரும் உள்ளே போரர்.

“அர்ச்சனை பண்ணணுமா?” “இல்லை மாமா, பூ வில்வம் இருக்கு வாங்கிக்கோங்கோ.” கும்புட்டுக்கரேன். “வேண்டுதல் இருந்தா ஈஸ்வரன்கிட்டே மனசுக்குள் சொல்லு, தீபம் காமிக்கரேன்.” வாங்கிண்டு போரர். பிரஸாதம் தரச்சே சொல்ரர், “வரப்போர சித்திரை மாசம் நல்ல சேதியோட வருவாய். என்னண்டை சொல்லுவாய்”. “அப்படியா! சந்தோஷம். என்ன செய்தியா இருக்கும்?” “உன்னை மாதிரி பொண்களுக்கு நல்ல செய்தி, கல்யாணம்தான்”. “மாமா நான் இன்னும் படிப்பே முடிக்கலையே?” “எல்லாம் முடிப்பாய், கல்யாணமும் செஞ்சுப்பாய்”.

“நல்ல வாக்கு சொல்லிருக்கேள் மாமா, நந்திகேஸ்வரர் கிட்டே வேண்டிண்டதும் அதுதான்”. என்ன வேண்டிண்டேன்னு சுருக்கமா இவரண்டை சொல்ரேன். சித்தே வெக்கமா இருந்தது என்னமோ வாஸ்த்தவம். இருந்தாலும் இத்தனை நன்னா ஆசீர்வாதம் செய்யரர். சொன்னாத் தப்பில்லை. “கல்யாணத்துக்கு அவசரமில்லை, ஆனா நல்ல வாழ்க்கை அமையணுமேன்னு”. “உன் பேற் என்னம்மா?” சொல்ரேன். “உஷா. ஆனா வச்சப்போ சுயுஷா”. “ஏன் உஷான்னு மாத்திண்டாய், உன் பேரோட ரகஸியம் தெரியுமா?” “தெரியாதே மாமா?” “பேர் வச்ச உன்னப்பன் சொல்லலையோ? அதுவும் இந்தூரில் பொறந்த பொண்ணுக்கு வச்சப்போ?” இல்லையே!”

“சுயுஷா நந்திகேஸ்வரரோட மனைவி பெயர். அவருக்கே இந்த திருமுழப்பாடி க்ஷேத்திரத்தில்தான் கல்யாணம் நடந்தது. ஐயாரப்பன் நேரே வந்து பண்ணிவச்சதாய் ஐதீகம். சித்திரை விசாக நக்ஷத்திரத்தில் நடக்கும் உத்ஸவமே அதுக்குத்தான், இத்தனை வருஷமா இந்த ஊரில் இருக்காய் தெரிஞ்சுக்காம இருக்காயே! அப்படி இருக்கச்சே நீயே அந்த நந்திகிட்டே போய் இப்படி வேணும் அப்படி வேணும்னா செய்வனா? நிச்சயம் ஈஸ்வரன் காதை அது எட்டியிருக்காது. திரும்பிப் போரச்சே ‘நந்திகேஸ்வரா, உன்னைப்போல் ஒரு ஆம்படையான் வேணும்’னு வேண்டிக்கோ சட்டுன்னு நடக்கும்”.

அடடா! யுகாந்திரங்களுக்கு மின்னாடி எனக்கே கணவரா அமைந்து அனுக்ரஹம் பண்ணின நந்திகேஸ்வரர் கிட்டே போய் இத்தனை நாளாய் இந்த ஜென்மத்தில் இப்படி வேணும் அப்படீ வேணும்னு பிரார்த்திச்சா அவருக்கு எப்படியிருக்கும்!

எத்தனை பெரீய தப்பு செஞ்சிண்டிருக்கேன்!