பிழை

 65. பிழை (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

“சாப்பிட வரேளா?” “2 மினிட்ஸ்.” 11தான் ஆனா பசிச்சது. டைனிங்க் டேபிள்லே சமைச்சதை வச்சிண்டு பவானி ஆசையா கூப்பிடரா. ஒரு மனுஷணுக்கு வேற என்ன வேணும்? 

தரைலே உக்காந்திருக்கேன். பல வருஷங்களா சேகரிச்ச புஸ்தகங்களை ஒழுங்கு படுத்தி லேபல் போடலாம்னு. எல்லாம் ஸ்லோகப் புஸ்தகம், கண்டதும் வாங்கிட வேண்டியது. லலிதா சகஸ்ரநாமம் கொடுத்தான்னு குட்டீயூண்டு வெர்ஷன், அப்பரம் GRTலே ந்யூஇயர்கு தந்தான்னு இன்னொண்ணு. கனகதாரா ஸ்தோஸ்திரம் மட்டும் 7 இருக்கு. நான் 6ஆவது படிக்கரச்சே பொன்னுக்கு வீங்கி வந்ததுன்னு மதுரையிலிருக்கச்சே அம்மா படீன்னு தந்த கோளறு திருப்பதிகம் ரெண்டு கையடக்கமா. படிச்சுத்தான் நாளாச்சு. 

250 புஸ்த்தகங்கள்? மஹா பெரியவாளோட “தெய்வத்தின் குரல்”. எல்லா வால்யூமும். முதலாவதை மட்டும் மச்சினன் எடுத்துண்டு போய் யாராண்ட கொடுத்தானோ திருப்பலை. இப்ப வேணும்னா கிடைக்காது. அப்பப்ப சமையல் குறிப்பு, டெலிபோன் நம்பர், டெபிட் கார்ட் பின் இப்படி சிலதில் உள் அட்டையில் பவானி எழுதியிருக்கா. ATMலே நின்னுண்டு போன் அடிப்பள். “KVB பின் சொல்லுங்கோ”. மனப்பாடமா சிலது தெரியும். “அதில்லை! மாத்தி மாமாங்கமாச்சு. நாராயணீயம் புஸ்தகத்தில் இருக்கும், சீக்கிரமா சொல்லுங்கோ, பின்னாடி க்யூ” நாராயணீயம் தவிர எல்லாம் கிடைக்கும். அதை சமையலுள் சுவாமி படத்துக்கு அடீலே ஒளிச்சு வச்சிருப்பள்.

நம்பரொட்டி பேரெழுதி வச்சா நல்லது, ஏன்னா அவதிப் படுவது நாமதானே! என் மேலேயே எழுந்த கரிசனத்தில் உக்காந்துட்டேன். கோளறு திருப்பதிகம் பாத்ததும் அம்மா ஞாபகம். படிச்சா என்னன்னு ஆரம்பிக்க கூப்பிட்டா. 

சாப்பிட உக்காந்துண்டதும் “என்னடீ சத்தம், எங்கேந்து?” “பக்கத்தாத்தில்”. “கோதண்டம் மாமாவாத்துலேந்தா? இளம் பொண் குரலான்னா இருக்கு?” “சத்தம் போடாதீங்கோ. காதில் விழும். மாமா பொண் ஷைலஜா செங்கல்பட்லேந்து வந்திருக்கா. பேசிண்டிருக்கா”. “பேசலையே, சண்டைன்னா பொடரா?” “சும்மா இருங்கோ. பேசிண்டே இருந்தா காதில் விழாது, என்ன சண்டைன்னு தெரிஞ்சுக்கணுமா வேண்டாமா?” அதுவும் சரீ. இவள் கண்டு பிடிக்கட்டும் நாம சாப்டுவம். அவளே சொல்லுவள். டெயரக்டா கேப்பதை விட இவள் சொல்ரச்சே சுவாரஸ்யமா இருக்கும்.

கோதண்டம் நல்ல மனுஷர். சச்சு மாமி பரோபகாரி. பக்கத்து ப்ளாட் வாங்கினதும் ஆத்துக்கு வந்தா. “நல்ல பில்டிங்க் கான்ட்ராக்டரா தெரிஞ்சா சொல்லுங்கோ கோசல் சார்”. எங்காத்து ப்ளானை பாத்துட்டு “இதுவே நன்னா இருக்குடீ. காபீ பண்ணிக்கலாம், மாமா ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டர்”. குடிவந்து அவாத்து குழந்தைகளுக்கு எங்காத்து பசங்க படிக்கர ஸ்கூல்லேயே அட்மிஷன் வாங்கி. என் பையனுக்கும் பொண்ணுக்கும் கல்யாணம் நடந்தப்போ ஒத்தாசையா இருந்தர். “உடம்பால் என்ன வேணும்னாலும் செய்யரேன் சார்”. “எல்லாத்துக்கும் ஆள் போட்டாச்சு, ஹாய்யா உக்காந்து பாத்துட்டு குழந்தைகளை ஆசீர்வாதம் செஞ்சாப் போதும்”. கேக்கலை. மாங்கல்யதாரணம் ஆனதும் “நான்தான் எல்லாருக்கும் ஜூஸ் கொடுப்பேன்.” அடம்.

அவர் பொண்ணுக்கும் பிள்ளைக்கும் நடந்தப்போ பர்திக்கு தாலி கட்டட்டும், நாமளும் பாதாம் பால் கொடுக்கலாம்னு கிளம்பிட்டேன். ஷைலஜா வாக்கப்பட்டு திருவான்மியூரில். அவர் மாப்பிள்ளை என்னவோ பண்ரர். வசதியில்லைன்னு கேள்விப் பட்டம். புள்ளை பெங்களூருவில். அவன் மூலமா 2 பேத்தி. சிட்டு மாதிரி. வந்தா நம்மாத்தில் வந்து விளையாடும். நான் பெத்தது வெளிநாட்டில், வீடு வெறிச்சோடிக் கிடக்க குழந்தைகள் வந்தா நன்னாத்தான். 

ஷைலஜா ஏன் சண்டை போடரா? ப்ரைவேட் மேட்டர். நமக்கெதுக்கு? அவளும் எங்காத்துப் பொண் மாதிரி கண் மின்னாடியே வளர்ந்து ஆளாகி. அதுனாலே வாத்ஸல்யம். சண்டை தெரிஞ்சுக்கணும்னு இல்லை. நாம போய் சமாதானமா செய்யப் போரம்? எவ்ளோதான் பழகியிருந்தாலும் தலயிடுவதை விரும்பமாட்டா.

சாப்டூட்டு எழுந்துக்கரேன். ஜன்னல் வழியா இன்னும் பலமா குரல் எழும்பி வரது. அதுக்குள்ளே இந்தண்ட பக்கம் தண்ணீர் பம்ப் ஆன் செய்ய சரியா கேக்கலை. “க்ளைமேக்ஸ் டயத்தில் மோட்டாரப் போடணுமா?” பவானி அலுத்துக்க மின் ரூமுக்கு வந்துட்டேன். பவானியும் பின்னாடியே.

“இதைக் கேட்டேளா? ஷைலஜா ஆத்துக்காரர் புது பிசினெஸ் ஆரம்பிக்க 8 லக்ஷம் வேணுமாம். எப்படி சாத்தியம்? இவாளே கஷ்டப் பட்டுண்டு. தடிச்சுப்போன வார்த்தைகளாலே பெத்தவாளை! மாப்பிள்ளை ஒழுங்கில்லை, என் வாழ்க்கையை கெடுத்துட்டேள். இப்ப பணத்தையாவது தந்து தூக்கிவிடணுமாம். பிரியமா உதவீன்னு கேட்டாப்போல் தெரியலை. கல்யாணத்துக்கே நிறைய சிலவாயிடுத்து. போட்ட நகையெல்லாம் என்னாச்சுன்னு மாமி கேட்டா. என்னத்தை போட்டுட்டாய், அதெல்லாம் ஸ்வாகா ஆயிடுத்து. மாப்பிள்ளை போன் பண்ணினா இல்லைங்காம  ஏற்பாடு செய்ங்கோன்னு சாப்பிடாம கிளம்பிட்டா”.

சாயங்காலம் எதேச்சயா போராப்போல் போய் காதில் விழுந்தது சரியான்னு சச்சுவோட பேசி கன்ஃபெர்ம் செஞ்சுண்டா. “என்னடீ ஆத்தில் ஒண்ணும் விசேஷம் இல்லையா”ன்னு சச்சு கேட்டதுக்கு அத்தனை நடந்ததாம். “பொண் வயித்து பேரக் குழந்தையை கொஞ்சணும்னு இருந்த ஆசையே போயிடுத்துடீ”.

ஒரு வாரமாச்சு. மாப்பிள்ளை போன் செஞ்சனா இல்லை இவாளே நேரப் போய் பணம் தந்துட்டாளா? தெரியலை. ஒருநா பவானியத் துணைக்கு அழைச்சிண்டு சச்சு இந்தியன் பேங்க் லாக்கரை பாக்க போனா. வச்சிருந்த 3 பவுன் செயினையும், வைரத்தோட்டையும் எடுத்துண்டு வந்தது தெரியும். கோதண்டம் அம்மாவோட தோடு,  சச்சுவுக்கு கொடுத்தது. 

10நா ஆகியிருக்கும் பெங்களூர்லேந்து கோதண்டம் பையனும் மாட்டுப்பொண்ணும் பேத்திகளோட. வழக்கமா வரப்போரான்னு சொல்லுவர். இது திடுதுப்புன்னு. பேத்திகள் வந்ததும் கோசல் தாத்தாவைப் பாக்கன்னு வந்துடும். அதுகளையும் காணலை. என்னாச்சோ! யோசிக்கரச்சே ரெண்டும் ஓடி வரது. “என்னடீ, தாத்தாவைப் பாக்க இப்பத்தான் தோணித்தா?” “இல்லை தாத்தா வந்துட்டு அத்தையாத்துக்குப் போயிருந்தம். இந்தா சாக்லேட்.” “எதுக்கு?” ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் இல்லை, அடம் பிடிச்சு கடைத்தெருவில் வாங்கினம், உனக்குன்னு எடுத்து வச்சேன். இந்தா. நான் பிரிச்சுத் தரட்டுமா?” இவளை பிரிக்க விட்டா அவளே வாயில் போட்டுப்பள். “உரிச்சுக் கொடு!” வாயில் போட்டுண்டுட்டு ஒரு சிரிப்பு சிரிக்கும், பாக்க முழு ஃபைவ் ஸ்டார் சாபிட்ட சுகானுபவம் கிடைக்கும். அதுக்குத்தான். ஆனா அது உரிச்சிட்டு என் கையிலேயே வச்சுட்டது. அப்பத்தான் “மாம்லா கட்படு ஹே”ன்னு புரிஞ்சது.

அவளே சொல்ரா. “ஆத்தில் அம்மாவும் பாட்டியும் சண்டை போட்டுக்கரா. அதான் இங்கே வந்துட்டம். தாத்தா உங்காத்தில் போய் விளையாடிட்டு வான்னுட்டா”. “அப்படியா, சரி நாம விளையாடலாம்.” குழந்தைகிட்டே என்ன சண்டைன்னு எப்படி கேக்க? உள்ளேந்து வந்த பவானி, “என்னடா செல்லங்களா, உள்ளே வாங்கோ. பாட்டி கருடாம் பொரிச்சுத் தரேன்.” அழைச்சிண்டு போனா. என்ன சண்டைன்னு கேக்காம விட மாட்டா. 

சித்தே விளயாடிட்டு “கிளம்பரோம் தாத்தா”னுதுகள். “என்ன அவசரம், இன்னைக்கு எங்காத்தில் சாப்டுட்டு போலாமே!”. சின்ன குழந்தைகளுக்குன்னு தனியா சமைக்கவாப் போரம்? “ஆமாண்டி இருங்கோ!” பவானியும். “அதான் அப்பளம், பப்படமெல்லாம் சாப்டாச்சே தொப்பை ரொம்பித்து.” ஒருத்தி சொல்ல, இன்னொருத்தி “டீ! மாமி உருளைக்கிழங்கு கறி பண்ணியிருக்கா யோச்சி அவசரப்படாம முடிவெடுப்பம்”. அத்தனை சமுத்து. மூத்தவள் “இல்லைடீ நம்மாத்தில் சண்டை முடிஞ்சிருக்கும் போலாம் வா”.

இவா போனதும் “என்ன சண்டையாம்?” என்னையும் அறியாம இவளண்டை கெக்க “உள்ளே வாங்கோ சொல்ரேன், இங்கே நின்னு பெசினா அவா காதில் விழும். கோதண்டத்தோட மாட்டுப்பொண் வர்ஷா ஒரு தீர்மானத்தொடத்தான் வந்திருக்கா போலெருக்கு. லாக்கர்லேந்து கொண்டு வந்த வைரத்தோடு நாத்தனாருக்குப் போப் பிடாது, எனக்குத்தான் பாத்யதை, நான்தான் உங்காத்துக்கு வந்தவள், உங்க மாமியார் தந்தது எனக்குத்தான் சேரணும்னு சண்டை பிடிச்சிருக்கா. நாத்தனார் நிலமையைச் சொல்ல கொடுத்தேள்னா அவள் வித்துடுவா, ஆவிவந்த சொத்தை துஷ்பிரயோகம் பிடாதுன்னு பையனும் ஆர்க்யூ செய்யரான். வார்த்தை தடிச்சுப் போக முடிவுக்கு வராமல் தொங்கிண்டிருக்காம்”. 

“இதெல்லாத்தையும் யார் சொன்னா? ஆத்துக்கு வந்த குழந்தைகளா?” இல்லை. அவா கொஞ்சம் சொன்னா, சொச்சத்தை நீங்க நேத்து வெளீலே போயிருகச்சே ஜன்னலால் கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டேன்”. “இன்னைக்கும் அதே மேட்டர்தானா, குழந்தைகள் சண்டைன்னாளே?” “ஆமாம் போலேருக்கு. சாயங்காலம் தெரிஞ்சிடும்”. ராத்திரி 8 இருக்கும் கடைத்தெருவில் என் நண்பர் கோதண்டத்தை சந்திக்கரேன். வழக்கமா ஆம்பிள்ளை சந்திச்சிண்டா வம்பு பேச மாட்டம். ஆனால் இவர் மூஞ்சி எத்தனை சஞ்சலத்தில் இருக்கார்ன்னு காட்டித்து. டெரக்டா விசாரிக்காம, “பாலாஜி குடும்பத்தோட வந்திருக்கான் போலெருக்கு? உன் பேத்தி ரெண்டு பேரும் வந்திருந்தா. ஒரு வாரம் பத்துநா இருப்பாளோனோ?” கேக்கரேன். “நாளன்னைக்கு கிளம்பிடுவா. லீவு போட்டுண்டு வந்திருக்கா. ஒரு பிர்ச்சனை, அதான்.”

“என்ன பிர்ச்சனை? சொல்லலாம்னா சொல். முடிஞ்ச உதவி செய்யரேன்”. “உதவக்கூடிய பிர்சனை இல்லை. சகிச்சுக்க வேண்டிய பிர்ச்சனை. சால்வ் செய்யலாம்னு இறங்கினா பூதாகாரமா வெடிக்கரது”. “வா என்னோட. கற்பக விநாயகர் கோவிலில் நவக்ரஹத்தை சுத்திட்டு வரலாம். சொல்யூஷண் கிடைக்காமப் போகாது”. அழைச்சிண்டு போரென். என்ன நினைச்சரோ, சுத்தினதும் உக்காந்துக்க என் கையைப் பிடிச்சிண்டு கண்ண மூடிண்டுட்டர். என் ஸ்பரிசம் மூலமா அவருக்கு என் எண்ணங்களைக் கடத்தணுமா? எங்காத்து பொண்ணும் மாட்டுப்பொண்ணும் போர்கொடி தூக்கினா என்ன செஞ்சிருப்பேன்? யோசிக்கரேன். கண்ணத் தொறந்தவர் சொல்ரர்.

“வாழ்க்கையே ஒரு பிழையாப் பட்டுடுத்து”. “ஏன் விரக்தியாப் பெசரேள். வாழ்க்கை அனுக்ரஹம். இதெல்லாம் வாழ்க்கையின் ஒரு அங்கமே. சில பிழைகள், இருக்கத்தான் செய்யும், பிழை நாம செஞ்சதுதான், பகவான் கொடுத்த வாழ்க்கையில் தப்பில்லை.” “பெத்த குழந்தைகளே பெத்தவாளை தப்பு செஞ்சுட்டா மாதிரி கேள்வி கேட்டா? எல்லாம் அவா நன்மைக்குத்தானே செஞ்சம்”. “ஆமாம், அதையெல்லாம் விளக்கிண்டிருந்தா புரியாது. நாமளும் கவலைப் படப் பிடாது”. “ஷைலஜா சொல்ரா அவள் வாழ்க்கையை நாசம் செஞ்சுட்டேனாம். உடனே பணம் தாங்கரா. எங்காத்து சண்டை உங்காத்துக்கு கேட்டிருக்குமே”. ஆமாம்னு சொல்லத் தோணலை. “கவனிக்கலை”. 

“வர்ஷா வைரத்தோட்டை அவளுக்குத்தான் தரணும்கிரா. 3 லக்ஷம். கொடுத்தா மாப்பிள்ளைக்கு உதவுமேன்னு சச்சு. ரெண்டு பேரையும் எப்படி குஷிப் படுத்த? முழிக்கரேன்!” “விஷயம் வைரத்தோடில்லை. இது வேற”. “அப்படியா?” “ஆமாம் நிதானமா யோசிச்சுப் பாரு. சரியான முடிவு எடுப்பாய். வா ஆத்துக்குப் போலாம்”.

வந்ததும் பவானி “எங்கே போயிட்டேள்? லேடஸ்ட் டெவெலப்மன்ட் தெரியுமா? மாப்பிள்ளை போன் செஞ்சிருக்கர். மாட்டுப்பொண்ணே எடுத்துப் பெசியிருக்கா. மாமா இல்லை, வந்ததும் பண்ணச் சொல்ரேன்னு சொன்னா”. “உனக்கெப்படி தெரியும்?” காதில் விழுந்தது. “அத்தனை சாமி புஸ்தகம் இருக்கே! அடிக்கடி எடுத்து படி. காதில் ஓண்ணும் விழாது”.

ரெண்டுநாளைக்கு அப்புரம் கோதண்டத்தை கோவிலில். “சார், எல்லாம் சால்வ்ட்”. “அப்படியா? சந்தோஷம். எப்படின்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா?” “அவாவா பிர்ச்சனையை அவாவா பாத்துக்கோங்கோன்னு மாப்பிள்ளைகிட்டே சொல்லிட்டேன். உதவக் கூடிய நிலையில் இல்லைன்னுட்டேன்”. “வர்ஷாவுக்கு என்ன சொன்னேள்?” மாப்பிள்ளைகிட்டே சொன்னதை அவளுக்கு தெரியாம பாத்துண்டேன். அவ கிட்டே எந்த நகை யாருக்குன்னு எங்கம்மா டிசைட் செஞ்சாப்போல் உன் ஆத்துக்காரரொட அம்மாவும் சாகரப்போ செய்வள்னு”. சபாஷ்னு பட்டது.

ஆத்துக்கு வந்ததும் போன். பாவானி எடுக்கரா. ந்யூ ஜெர்சீலேந்து என் பொண். சித்தேபேசிட்டு “உங்ககிட்டே ஏதோ முக்கியமா பேசணுமாம், இந்தாங்கோ!. பக்குன்னுது. வியர்த்து விட்டு பனியன் தொப்பலா நனைஞ்சது.