ஆக்ஸிடென்ட்

 3. ஆக்ஸிடென்ட் (சிசீ7) #ganeshamarkalam

மனுஷன் எங்கே போய்த் தொலைஞ்சர்? லொக்கு லொக்குன்னு இருமிண்டிருந்த ஆசாமி ராத்திரி பூரா அந்தச் சத்தத்தில் என்னையும் தூங்கவிடாம. எனக்குன்னு தனிரூமில் படுத்துண்டாலும் இடைவிடாது வந்த இருமல் சத்தம் மண்டைக்குள் யாரோ சம்மட்டியால் அடிக்கராப்போல்.

ராத்திரி தூங்காம உடம்பெல்லாம் அசதி. இருந்தாலும் சூடா எத்தையாவது குடிச்சுத் தொலைக்கட்டுமேன்னு எழுந்து காபி போட்டு உள்ளே கொண்டு போய் வச்சாச்சு. மனுஷன் குடிச்சாரா இல்லையான்னு தெரியலை. எக்கேடு கேட்டோ போட்டம்னு நான் குளிக்கப் போனேன். வந்து ரூமில் பாத்தா ஆளைக் காணம். பாத்ரூமில் இருக்கும். ஒரு குழம்பு வச்சு சாதம் வடிச்சுக்கலாம்னு வேலைய ஆரம்பிச்சா நாமளும் ஒரு காபி குடிச்சா என்னன்னு தோணித்து. போட்டதை டம்ப்ளரில் எடுத்துண்டு வெளீல வந்து ஆத்தில் என்ன காய்கறி இருக்குன்னு பாத்து அதையே குழம்பில் நறுக்கிப் போட்டுக்கலாம்னு ஃப்ரிட்ஜை தொறக்கலாம்னு போனா அதில் “போஸ்ட் இட்” ஒட்டி வச்சிருக்கு. மின்னாடி இது பக்கத்தாலேதானே நடந்து போனம், அப்போ கண்ணில் தென்படலையே!

“ஸ்கூட்டரை எடுத்துண்டு வெளீலே போரேன், வர 2 மணிநேரம் ஆகும். வெளீலே சாப்டுக்கரேன். எனக்காக வெயிட் செய்யேண்டாம்.”

ஸ்பஷ்டமா எழுதி கீழே கிறுக்கலா அதோட கையெழுத்து. சைன் எதுக்கு? முக்கியமான சங்கதீன்னா இப்படி எழுத்து மூலம் சம்பாஷணையா ஆகி கிட்டத்தட்ட 1 வருஷமாச்சு. மனுஷனுக்கு இந்த 40 வயசுலேயே ஊரில் இல்லாத வியாதியெல்லாம். போன 4 மாசமா இடைவிடாத இருமலும். டாக்டர்கிட்டே போய் காமிச்சுக்கோன்னு ஒருநா எழுதி ஒட்டினேன். ஒட்டினதை காணலை. படிச்சுட்டு ஒழுங்கா டாக்டரைப் பாக்க போயிருக்குமான்னா நிச்சயமா சொல்ல முடியாது. ஆனா அன்னைக்கு திரும்பி வரச்சே கையில் மருந்து பாட்டில். அதுக்கே முடியாமப் போகி கன்ஸல்ட் செய்ய போயிருக்கணும், நான் சொன்னேனெல்லாம் செஞ்சிருக்காது.

“அது”, “இது”னு யாரைக் குறிப்பிட்டு இவ பேசிண்டிருக்கான்னு படும். சொல்ரேன்.

கல்யாணம் ஆன புதிசில் கண்ணம்மான்னு கொஞ்சிண்டு நல்ல பிரியமாத்தான் இருந்தர். ஆனா படிப்படியா கண்ணம்மா போய் கமலா வந்துடுத்து. கமலா யாருன்னா! நான்தான். ஆரம்பதுலேந்தே கமலா, கமலம், கமலீன்னெல்லாம் கூப்பிட்டு பழகியிருந்தா ஒண்ணுமில்லை. மொதரெண்டு வருஷம் கண்ணம்மாவாம். கண்ணு செல்லம். இப்போ கமலான்னா. என்னவோ மாறிட்டதாத்தானே அர்த்தம்? என்ன மாறித்துன்னா, எல்லாமுமே!

காதல் கசந்து போனது. யாருக்கு யார் மேல் காதல்? அவருக்குத்தான், என்மேல். எனக்கு? இருந்தாப்போல்தான். ஆள் பாக்க நன்னாத்தான் இருந்தார். பிடிச்சுத்தான் பண்ணிண்டது. யாரும் கட்டாயப் படுத்தலை. மொதல்ல அத்தை பையனைத்தான் பாத்தா. அத்திம்பேருக்கு உறவுக்குள் பண்ணிப்பதில் பிர்ச்சனை இருந்தது. மெடிகலா சரியா வராதுன்னுட்டர். அத்தை பையன் ராஜேஷ் ஷாருக்கான் மாதிரி இருப்பான். கருகருன்னு தலைநிறைய முடி. இல்லைன்னு ஆனதும் ஒருநா மொட்டைமாடீலே வச்சு இறுக்கக் கட்டிப் பிடிச்சு சபக்குன்னு ஒண்ணு கொடுத்துட்டு அடுத்த ஜன்மத்தில் பிராப்த்தம் இருந்தா ஒண்ணா சேருவம்னு டயலாக் பேசிண்டம். எங்களுக்கு இடையில் வேறொண்ணும் ஆகிடாம அத்திம்பேருக்கு மாத்தலாக பிரிஞ்சாச்சு.

அப்பரம் வந்ததில் நன்னா பொருந்திய ஜாதகம் இவரோடது. சிவகுமார் நல்ல படிப்பு, நல்ல வேலையில் இருந்தார். மதுரை. “நல்ல ஊரா வாக்கப்பட்டு போராய்.” இவர் உயரம். எனக்கு பாந்தமா. பொண் பாக்க சட்டுன்னு பிடிச்சுப் போய் அவாத்தில் மேற்கொண்டு பெசலாம்னு ஆரம்பிக்க எல்லாம் ஆச்சு. மொத மூணு மாசம் பறந்தே போச்சு. அப்பரம் மதுரையில் தனிக்குடுத்தனம் அவாத்துலேயே வச்சுத் தந்தா. வண்டியூர் தெப்பக்குளத்து கிட்டே ஜாகை. அவர் அப்பா அம்மா சொக்கிக்குளம். வாடகை வீடுதான். அவா போய் சேர்ந்துட நாங்க ரெண்டுபேர்தான். தூரத்து சொந்தம்னு சிலர்.

ஆசையா இருந்தவர் மாறிப்போனதுக்கு என்ன காரணம்? ஒண்ணும் புரியலை. யோசிச்சுப் பாத்ததில் அவர்பால் பெரீய பாசமும் நேசமும் எனக்குத்தான் உண்டாகலைன்னு சொல்லணும். நாளடைவில் வாழ்க்கையை ஒரு இயந்திரம் மாதிரி ஆக்கிண்டுட்டு வேலைக்கு போவதும் வரதும் படுத்துண்டு தூங்கிடரதுமா. சம்பளம் வந்திண்டிருந்ததால் பொருளாத ரீதியில் பிர்ச்சனையில்லை. கண்ணம்மா வெறும் கமலாவாகிப் போனதில் கிட்டக்க வரதும் சல்லாபிப்பதும் கணிசமா குறைஞ்சுடுத்து. அப்பா போன் செய்யரப்போ கேப்பர், “ஏதாவது விசேஷம் உண்டா?” “உஹூம்.” கேக்கரதையும் நிறுத்திட்டர்.

நினைச்சுப்பேன், ஆத்தில் பாத்து பண்ணி வைக்கர கல்யாணங்களில் சட்டுன்னு ஒரு குழந்தை உண்டானா அதையே பிடிமானமா வச்சிண்டு தம்பதிகள் ஒருத்தர் மேல் ஒருத்தர் பிரியமா இருந்துக்க கத்துப்பாளோ? இல்லைன்னா ஆசை முப்பதுநா, மோகம் அறுபதுநாளே! பாத்த மூஞ்சியையும் இருட்டில் தழுவின உடம்பையும் எத்தனைநா ரசிக்க? குழந்தையை மையப்படுத்தி அதன்மேல் அன்பை பொழிஞ்சிண்டு அதை நாம ஒத்தையா பெத்தெடுக்கலை இதுக்கு உறுதுணையா இருந்தது இதோ இந்த விநோதமான பந்தம், அதுக்கு காரணகர்த்தாவான அந்த இன்னொரு நபரையும் அப்பப்போ சேர்ந்து கொஞ்சிண்டு காலத்தை தள்ளிடுவம். குடும்ப பொறுப்புகள் நம் கவனத்தை ஈர்த்து வச்சு இன்ன பிற காணாமப்போன சமாச்சாரங்களை, காதலின்மையை மறக்க அடிச்சிடும்.

அதெல்லாம் நடக்காதது, இந்த காணாமப்போன அன்னியோன்யத்தை, அறியாம விழுந்துட்ட விரிசலையும் பெரிசு படுத்திக் காமிச்சது. ஆனா நன்னா இருந்த அவர் உடம்பு படுத்த ஆரம்பிச்சதுதான் நான் ஓரளவுக்கு சந்தோஷமா இருந்ததை கெடுத்துடுத்துன்னு சொல்லலாம். இருக்கும் சஞ்சலங்கள் போதாதுன்னு வீட்டிலேயே மருந்தும் மாத்திரையுமா ஒரு சீக்காளியை வச்சிண்டு.

“எனக்குன்னு ஒண்ணும் பெரீசா சிசுருஷை செய்யேண்டாம்.” அவர் சொன்னதை ஹின்ட்டா எடுத்துண்டு தனியா படுத்துக்க ஆரம்பிச்சேன். அவரும் அதை பெரிசு படுத்தலை. வீட்டில் இன்னொரு உயிர் வாழ்ந்திண்டிருக்கு என்ற பிரஞையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைய ஆரம்பிச்சது. வேளைக்கு எதாவது சமைச்சு டேபிளீல் வச்சுட்டா அவர் பசிச்சப்போ சாப்டுப்பர். ஒண்ணா உக்காந்து சாப்பிடணும், பரிமாறணும், மனுஷன் சரியா சாப்டாரான்னு பாக்கணும்னு தோணலை. இப்படிப் போய் அப்படி வரச்சே ஒருத்தர் கண்ணில் ஒருத்தர் தென்பட்டா ஒரு சிரிப்பு தவழும் உதட்டை என் கண்ணுக்கு படராப்போல் காட்டிட்டு அடுத்த க்ஷணத்தில் பிரிஞ்சுடுவம். ரெண்டு பேரையும் சேர்த்து பார்ப்பது முடியாது.

வேற யாராவது எங்கிட்டே கிடைக்காததை அவருக்கு தராளான்னும் சந்தேகம் வந்தது. அவர் உடம்பு இருக்கும் நிலைமையில் ஆபீஸ் போயிட்டு வருவதே ஆச்சர்யம்னு தெரியும். அஃபேர் வச்சுக்க உடம்பு ஒத்துழைக்காது. வச்சிண்டா வயசான பொண்ணா ஒண்ணும் டிமாண்ட் செய்யாதவளா வச்சுக்கணும். போன சில மாசமா இருமல் சேர்ந்துண்டதில் அதுவும் சாத்தியமில்லைன்னு தெரியும். ராத்திரி எங்கேயும் வெளீலே தங்கினதாப் படலை. சில சமயம் லேட்டா வரும். அவ்ளோதான்.

இன்னைக்கு எங்கே போச்சோ? மணி 6 ஆச்சு. கார்த்தாலே 11க்கு போன ஆள் காணலை. சனிக்கிழமை ஆபீஸும் இல்லை. என்ன செய்யலாம்? எப்பவும்போல் 7க்கு சாப்டூட்டு தூங்கப் போலாம்னு பட்டது. வாசக்கதவுச் சாவி வச்சிண்டிருக்கும். அப்பத்தான் அந்த போன்.

“திருமங்கலம் போலீஸ் ஸ்டேஷன்லேந்து கூப்பிடரோம். நீங்க மிஸஸ் சிவகுமாரா?” ஆமாம். உங்க ஹஸ்பெண்டுக்கு ஏக்ஸிடென்ட் ஆகிடுச்சு. மிஷன் ஹாஸ்பிடல் கொண்டு போயிருக்காங்க, உடனே வரமுடியுமா?” இது என்ன புதுக் கஷ்டம்? விவரம் கேட்டுண்டு ஆட்டோ பிடிச்சு போரேன். நெஞ்சில் சித்தே பதட்டம். என்ன அச்சு? ஸ்கூட்டரில் போனவர் எதுலேயாவது முட்டிட்டாரா? அவர் முட்டியிருந்தா பரவாயில்லை, அவர் மேல் வேற எதாவது பெரீய வண்டியா முட்டியிருந்தா?

வாசலில் கான்ஸ்டெபிள் பாத்துட்டு நான்தான்னு தெரிஞ்சிண்டு நேர ஆபரேஷன் தியேட்டர் இருக்கும் பிளாக்குக்கு அழைச்சிண்டு போனான். இவர் வந்த ஸ்கூட்டரை பெரீய கார் ஒண்ணு முட்டி மண்டையில் பலத்த அடி. காலில் வேற சக்கரம் ஏறித்தாம். சித்தே கழிச்சு ஐசியூவில் கொண்டு வந்து கிடத்தினா. “நினைவு போயிடுத்து. 48 மணிநேரம் போனாத்தான் சொல்ல முடியும். போய் பாத்துட்டு வந்துடணும்”. அப்பத்தான் போலீஸ்காரன் ஒரு 25 வயசு பையனைக் கைகாட்டி, “இவர்தான் அழைச்சிண்டு வந்தார்”. அவன் கிட்டக்க வந்து “ஐ ஏம் சாரிங்க!” எனக்குள் என்ன பூந்துண்டதோ, அவன் சட்டையப் பிடிச்சு உலுக்கோ உலுக்குன்னு பண்ணி கன்னத்தில் ஒண்ணு ஓங்கி வச்சேன். “எப்படிடா இப்படி செஞ்சாய்? இந்த வயசில் கார் ஓட்டலைன்னு என்ன? இப்படி செஞ்சுபுட்டியே, நான் என்ன செய்ய?”

பாத்திண்டிருந்த போலீஸ்காரன் “அம்மா! அவர் இடிக்கலை, அவர்தான் தாமதிக்காம ரோட்டில் சேர்ந்துட்ட கூட்டத்தை விலக்கிண்டு இடிச்ச கார்லேயே உங்க கணவரை எடுத்து வச்சுண்டு ஆஸ்பத்ரீக்கு நேரத்தில் சிகிச்சை செய்ய உதவினவர்”. சொல்வதை முழுசா கேட்டு முடிக்கர வரைக்கும் பிடிச்சுண்ட அவன் சட்டையை விடலை. தப்பு செஞ்சுட்டம்னு தெரிஞ்சு கையை டக்குன்னு எடுத்தாச்சு. “அப்போ இடிச்ச காரை ஓட்டிண்டு வந்தது யார்?” அவனையே கேக்க சித்தே தள்ளி பென்ச்சில் உக்காதிண்டிருக்கும் 45வயது இருக்கும் ஒருவரை கைகாட்ட, அவர் முகத்தில் லேசா பயம் தெரிஞ்சது. அழைச்சிண்டு வந்தவனையே கன்னத்தில் விட்டவள், இடிச்சவனை என்ன செய்வாளோன்னு கவலை.

இவன் சட்டையை சரி செஞ்சுண்டு, “உங்க கணவர்மேல்தான் தப்புன்னு நினைக்கரேன், ஏக்ஸிடென்ட் நடந்தப்போ அந்த வழீலே போயிண்டிருந்தேன், ராங்க் சைடில் வந்தது உங்க வீட்டுக்காரர். நான் பார்த்தேன், காரை கவனிக்காம. இவரை அடிக்காதீங்க”. கெஞ்சினாப்போல் சொல்ல, காதில் போட்டுக்காம அவரையும் நோக்கி மொள்ள போரேன். நான் வருவதைப் பாத்துட்டு எழுந்து நிக்கரார். கையீடுத்துக் கும்பிடுகிரார். பதிலுக்கு வணக்கம் சொல்லத் தோணலை.

அப்பத்தான் இன்னும் ரெண்டுபேர் ஒரு பெண்மணி, கூடவே 16வயசுப் பையன் ஓடிவரா. வழக்கமா ஏக்ஸிடென்ட் ஆகியிருந்தா அடிபட்டவா குடும்பத்துக்காரா ஒவ்வொருந்தரா தகவல் தெரிஞ்சு இப்படி ஓடி வருவா. ஆனா வந்தது காரையோட்டி ஏக்ஸிடென்ட் செஞ்சுட்டவரோட மனைவியும் பையனும்போல் இருக்கவே, அவா முன்னாடி இவரை ஒண்ணும் செய்யமாட்டேன்னு மத்தவா நினைச்சிருக்கலாம். வந்தவள், என்னொத்த வயசுதான், “ஏன் இப்படி செஞ்சீங்க? உங்களைத் தனியா காரில் போவேண்டாம்னு சொன்னமா இல்லையா? எப்பவும் கூடவே பக்கத்தில் நான் இருப்பேனே! அப்போல்லாம் இப்படி ஆனதில்லையே. உயிர் இருக்கா, இல்லையா? பிழைப்பாரா மாட்டாரா?” பிர்ச்சனை பெரிசாகாம தன் கணவன் வீட்டுக்கு வந்திடணும்னு அவள் விசாரம்.

ஆனா பக்கத்தில் நானிருப்பதை கண்டுட்டு “நீங்க அடிபட்டவருக்கு சொந்தமா?” “ஆமாம்.” பாருங்க எங்க வீட்டுக்காரர் இதுவரைக்கும் ஏக்ஸிடென்ட் செஞ்சதில்லை. இன்னும் நல்லா காரோட்டக் கத்துகிட்டு தனியா வண்டீய எடுத்துக்கலாம்னு சொன்ன பேச்சைக் கேக்காம இப்படி ஆகிடுத்து. மன்னிச்சுக்கங்க. இவர் எதையும் இப்படித்தான் சரியாச் செய்யமாட்டார்.”

“ஆமாம். உங்க வீட்டுக்காரர் செஞ்சதை சரியாத்தான் செய்யலை.” வாய் வரைக்கும் வந்துட்ட வார்த்தைகளை உதட்டுக்கு பின்னாடி அமுக்கிப் பிடிச்சிண்டேன். இன்னும் நன்னா மோதியிருந்தா பட்டுன்னு உயிர் பிரிஞ்சிருக்கும். இப்போ இருக்கர உபாதையோட, இருமலோட, இயலாமையோட கோமாவும் சேர்ந்துண்டு சிலவும் வச்சாச்சு. ஆஸ்பத்ரீ சேரில் சாய்ஞ்சு உக்காந்துக்கரேன். கிளம்பி ஆத்துக்குப் போயிடலாமான்னு ஒரு க்ஷணம் தோணித்து. சாப்பிடலை. அப்பத்தான் அந்த 25 வயசு சமாரிடன் இத்தோட போனை எடுத்து நீட்டரான். உங்க வீட்டுக்காரர் பேன்ட் பையில் இருந்தது. இதில்தான் உங்க நம்பர் கிடெச்சது. போலீஸுக்கு கொடுத்து கூப்ட சொன்னேன். எட்டாவதா கூப்பிட்டப்போ உங்க நம்பர் கிடைச்சது. காமிக்கரான்.

“கண்ணம்மா செல்லம்” அப்படீன்னு பேர் சேவ் ஆகியிருக்கு.