கொள்ளிடம் !

கொள்ளிடம் !

கனெஷ்ஜி

எங்க ஊர். பக்கத்துலேயே ஓடும் ஆத்துக்கும் அதே பேர். சீர்காளி தாண்டி சிதம்பரம் போர வளீலே. ரோடு சடக்குன்னு டணா மாதிரி வளையும். வளைவுலெ ஆத்துப்பாலம். பாக்காம போனீனா எதுத்தாக்க வரும் பஸ் போட்டுத் தள்ளீரும். எல்லாம் பறப்பானுவ. வேட்டி கிழிஞ்சு வேகமா கக்கூஸு வந்திட்டாப்போலெ.

பாலம் தாண்டி வடக்குப் பக்கம் வாரச் சந்தை. பச்சுப்பசன்னு காய் விப்பாக. காரை நிறுத்தி வாங்கிப்பாய்ங்க. நானும் கடை போட்டிருக்கேன். வெண்டக்கா, கத்திரிக்கா, கொத்தவரை இப்படி. அப்ப தோட்டம் வச்சிருக்கயா? கிடையாது. வசதியில்லை. 4கிமீ தள்ளி மதிரவேலூர் ஜமீன் தோட்டத்தில் வேலை. மாடு மாதிரி உளைப்பம், சம்பளத்தோட வீட்டுக்குன்னு கொடுப்பாக. கூட ஜோலிபாக்கும் இருளாயீ, காந்தம்மா, கோமதீயெல்லாம் வெள்ளரி காய்ச்சா அங்கேயே பரிச்சு தின்னு வயித்தை ரொப்பிடுவாளுவ.

எனக்கு திருட்டு புத்தி கிடையாது. அவுகதான் சொல்லிக் கொடுத்து தினம் 10 கத்திரி, ஒரு கைப்பிடி வெண்டைன்னு மிந்தானைலே மிடிஞ்சுகிட்டு வரப் பழக்கி விட்டாளுவ. அதை வாரம் ஒருக்கா சந்தையில் வித்து காசாக்குவம்.

எல்லாரும் செய்யராக, நாமளும் செய்யலைன்னா ஒதுக்கி வச்சிடுவாக. பயம். மாசம் 200ரூ பாக்கலாம். அம்புட்டுத்தேன். இங்கே காய் அம்புட்டு சீப்பு. இதே சிதம்பரத்தில் டபுள் விக்கிம். தோட்டத்தில் வண்டீலே ஏத்தினா தஞ்சாவூர், கும்மோணம், திருச்சீன்னு அன்னைக்கு சாயங்காலமே கிலோ 40, 50ன்னு. கொள்ளிடத்தில் 8 ரூ கிலோ. வாங்கவும் ஆளில்ல. இப்படியே 2 வருஷம் புளப்பு ஓடிப் போச்சு. இப்ப திருடப்போ நல்லாத்தான் இருக்கு. கோமதி வவுத்துலே பிள்ள. வூட்டுக்காரர் ஆர்மீலே. அப்பப்ப வந்து குலாவிட்டுப் போவாக. 4 மாசம் மின்னக்க குலாவினப்ப ஏற்பட்ட கரு. சந்தோஷமா சுமக்குதா. அவ புடவைல 4கிலோ கட்டலாம். பிள்ளைத்தாச்சீ. சந்தேவம் வராது. எங்களுக்கும் சேத்து அது சுமக்கும். குடவரசி அம்மன் கோவில் ஸ்டாப்பிங்க் வரைக்கும். அப்பிரவு எடுத்து பையில் வச்சிக்கிடலாம், யாரும் பாக்க மாட்டாவ.

நினைச்சுக்குவேன். நாமளும் பெரீய காய்கறி வியாபாரியாப் போலாம்னு. தாத்தாகிட்டே சொல்லுதேன். சிரிக்காரு. “என்ன இப்படியெல்லாம் ஆசைப்படுதே. நிலம் இல்லை. எப்படி விளைவிக்க? அப்பத்தான் லாவம். வாங்கி வச்சு சந்தை போட்டா ஒண்ணும் தேறாது. ரெண்டு நாளில் விக்கோணும், இல்லைன்னா காய்ஞ்சிடும்”. “அதுவும் செஞ்சிடலாம்னு தெகிரியம் சொல்லுவேன்”. “அட போடி கேணச்சிறுக்கி, உனக்கு கண்ணாலம் செஞ்சுட்டேன்னா உன் புருஷணோட படுத்துகிட்டு கனவு கண்டிட்டிரு”.

தாத்தா மரத்தடீலேயே கிடக்கும். சோறு துண்ண மட்டும் குடிசைக்குள் வரும். பச்சம்மாவுக்கு நல்ல வாள்கை அமயணும்னு கிடந்து புலம்பும். அத்தோட பொண்ணு, என் ஆத்தா என்னை பெத்துப் போட்டுட்டு செத்துடிச்சாம். அப்பாக்காரன் ஒருநா சோலித் தேடிப் போரேன்னு போனவன், 20 வருஷமா இன்னும் தேடிட்டிருக்களோ? தாத்தா பாத்துகிடுவாருன்னு வரவேயில்லை.

பச்சையம்மா பாக்க நல்லா இருப்பன். குள்ளந்தேன். எங்கூரில் நான் கலரு. குடிசைக்குப் பக்கத்தில் கொள்ளிடம். வளமான நதி. தண்ணீ வந்துச்சின்னா கரையோரமா ஓடும். இந்த வருஷம் நல்ல மளை. ஒரு மாசமா ஆத்தைப் பாக்க நல்லா இருக்கு. பாசனத்துக்கு வெட்டின வாய்க்கா நிரம்பி ஓடுது. காலேலே ஆத்தங்கரைக்கு வந்திட்டா குளிக்கக் கொள்ள, நீர் மொண்டுக்க. யாரோ போட்டு வச்ச பாராங்கல். ஓரமா ஊர் பெண்டுங்க மஞ்சத்தேச்ச சாயம் அளியாம. கல்போட்ட இடத்தில் 2 அடி தண்ணிதான். வடக்கே போனா ஆளம். தினம் ஆத்துக்கு குளிச்சிட்டுத்தான் தோட்ட வேலைக்குப் போக. காலேலே 8 வரைக்கும் பொம்பிள்ளைங்க குளிப்பாக, அப்பாலே ஆளுங்க. அப்பிறகு வெறிச்சோடி.

இன்னைக்கு கோமதியும் காந்தம்மாவும் வரலை. கோமதிக்கு மேலுக்கு முடியலை. காந்தம்மா வூட்டுக்காரவுக சொந்தத்தில் பூச்சூடு. போயிருக்கு. நானும் இருளும்தான். வேலைக்கு வந்து ஆரம்பிக்கல சொல்லுது “பச்சம்மா, இன்னைக்கு அவரை பரிக்கச் சொல்லுவாக, நாமளும் எடுத்துக்கிடலாம்.” “அடி போடி, கோமதியக்கா வரல, எப்படீ?” “நாம கொண்டு போயிரலாம்டீ, பச்சைக்காய், வில போகும்”. “மாட்டிக்கிட்டம்னா வம்பூடி. பம்ப்செட் பரமசிவன் அப்பப்ப நம்பளயே நொட்டம் வுடரான், சந்தேவப் படரானோன்னு விசனமா இருக்கு. யோசிச்சு பண்ணுவம்.” இப்பவே பரிச்சா எடுத்திட்டுப் பொகவரைக்கும் ஒளிச்சு வைக்கணும். சாயங்காலம் எங்கே சோலி தெரியாது. அவரைக் கொடி பக்கம் வந்தா அங்கே என்ன செய்யுதேன்னு விரட்டுவானுவ. இருளு ஒரு காரியம் செஞ்சிச்சு. சொன்ன வேலையை முளுசா கேட்டுபுட்டு “அவரை பறிப்பத கடைசீலே செய்யரம்.” திருட்டு மூளிய எப்படி யோசிக்குது பாரு?

மதியம் வூட்லேந்து கொண்டாந்த சோத்தை துன்னுபுட்டு அசந்துட்டம். 2 மணிக்கு எளுந்து அவரைப்க்கம் கூடய எடுத்துகிட்டுப் போயாச்சு. “வா! எங்களை வந்து பரிச்சிட்டுப் போ.” எல்லாக் காயும் கூப்பிடுது. பரிச்சு கூடைலே நிரப்பப்ப, ரெவ்வெண்டு முந்தானையில் விழவச்சு முடிஞ்சிகிட்டம். கிட்டக்க வந்து பாத்தாத்தேன் நாங்க பன்ற நெளிவு சுளுவு புரியும். 40அடி தள்ளீ பரமசிவம், மோட்டரை ஓடவிட்டு மரத்தடீலே பீடி பிடிக்கான். கவனிக்கலை. ஆளுக்கு 1கிலோ மேல் செகரிச்சாச்சு. சந்தையில் 20ரூ கிடைக்கும். இந்த வாரத்துக்கு புளி பருப்புக்கு ஆச்சு. ஆனா எளுந்து கூடையை கொண்டாந்து தட்டீ கிட்டே வச்சப்ப மாட்டிக்கிட்டம். முதலாளி மவன்கிட்டே.

பந்தக்கொட்டாய் கிட்டே ரொம்பின கூடையெல்லாம் வைப்பம். சாயங்காலமா வண்டீலே ஏத்திவிடுவாக. பாத்தா இந்தப் பையன், சுதாகர். சிதம்பரத்தில் படிக்கு, வயசு 20 இருக்கும் கயத்துக் கட்டிலில் பாத்தது ஆச்சர்யமா போச்சுது. எங்களப் பாத்து சிரிக்கான். இருளு சும்மா இல்லாம, “லீவுக்கு வந்தீகளா சாமீ?” “ஆமாம். உக்காந்துக்க. கலர் கொண்டுவர சொல்லியிருக்கேன், ஜில்லுன்னு குடிச்சுட்டு வீட்டுக்குப் போ” அதான் சாக்குன்னு என்னையும் இளுத்து உக்கார வச்சிடிச்சு.

காளி மார்க் கலர். இந்தான்னு எடுத்து நீட்ட, வாங்கரப்போ மரிவாதயா வாங்கணும்னி இவ எழுந்துக்க மடீலெ முடிஞ்ச அவரை கீழே கொட்ட, எல்லாரும் அதிர்ந்து போனாங்க. இருளாயீ மொகம் போன திக்கை பாக்க. “என்ன பண்ணியிருக்கீங்க, எததனை நாளா நடக்குது? பச்சம்மா! நீயும் முந்தானை உதறிப்போடு!” அதட்ட, என்னிடம் இருந்த ஒண்ணரைக் கிலோவை கூடையில் கொட்ட, பாத்திட்டிருந்த பரமு நிமிஷத்தில் புரிஞ்சிக்கிடுதான். எங்களை பாத்து முறைக்கான். பயம் தொத்திகிச்சு. அப்படியே ஓடிப்போய் கொள்ளிடத்தில் வுளுந்து செத்திடலாம்னு.

பரமு நிலமய புரிஞ்சிகிட்டு சொல்லுது “சாமி, பாவம் ஏளைப் பாளை, ரெம்பப் போனா 10ரூபா பெறாத காய், கொடுத்து அனுப்பி வைங்க, எப்பவும் நாம தர்றதுதான், அந்த நினைப்பில் எடுத்துக்கிடுவா, போட்டம் பாவம்”. “அதெப்படி அவுகளா எடுத்துக்க? அப்பாவுக்குத் தெரிஞ்சா? நாங்க கூடைலேந்து எடுத்து வச்சுக்கன்னு சொன்னா வேற, பரிக்கப்போவே எடுத்து முடிஞ்சுகிட்டா? திருட்டு திருட்டுத்தேன். அப்படியே உக்காருங்க, சும்மா விடமாட்டேன்”. பொனை எடுத்து அப்பாருக்கு போட நடுங்கிப் போய் குந்திகிட்டம். நாம சொன்னதை சொல்லியாச்சு அதிகம் பெசினா நம்பளையும் கூட்டாப் பாப்பான்னு பரமசிவம் கிளம்பி போயிடான்.

பெரியவருக்கு நம்மேல் எம்பூட்டு நம்பிக்கை! பிரியமா வேலைதந்து வச்சிருக்காரு. கோமதிக்கு அப்பப்ப பணம், வைத்தியத்துக்கு ஆகும்னு முதலியார் பொஞ்சாதி கொடுக்கச் சொல்லீச்சுன்னு தருவாரு. இப்ப திருடிட்டம்னு தெரிஞ்சா? நிச்சயம் வருத்தப்படும். வேலைக்கு வரேண்டாம்னு சொல்லுவாக. தாத்தாவுக்கு தெரிஞ்சா உன்னை சரியா வளக்கலைன்னு அளும்,. அப்பனப்போல் வளந்து நிக்கேன்னு வெய்யும். இருளாயீ வூட்டுலே அம்மா மட்டுந்தேன். புளியங்கொம்பை ஒடிச்சு ரெண்டு அடி போட்டுட்டு படுத்துரும். வேல போயிடிச்சுன்னா அடுத்த மாசம் காசுக்கு என்ன செய்ய? நல்ல வேளயா அப்பாரு லைனில் வரலை. ரெண்டுமூணு வாட்டி ட்ரை செஞ்சிட்டு போனைத் தூக்கிப் போட்டுட்டு எழுந்து வந்து ஓங்கி அரையப் போராப்போல் கையை ஓங்கிட்டு. ஆனா செய்யலை. பொம்பளப் பிள்ளீங்க தயங்கிட்டாரோ?

அடிப்பாருன்னு நினைச்சேன். கையக் கொண்டுவந்தத பாத்தா செவிள்ல விளிந்திருக்கும். இருளு அப்படியே கண்ண மூடிகிட்டு குனிஞ்சிச்சு. முத அடி அதுக்கு விளிந்து அப்ரம் ரெண்டாவது என் தலீலே. ஆனா ஓங்கின கை அப்படியே நிக்கி. ஆனா சுதாகர் கண்ணில் வேற ஒண்ணு தெரிஞ்சிச்சு. அடிச்சிரும்னு நினைச்சுதேன். ரெண்டு அடி அப்பப்ப முதலாளி கிட்டே வாங்கிக்கிடது ஏளை பாளைக்கு புதிசில்லை. தோட்டத்தில் எங்களைத் தவிற யாருமில்லை. பரமு கூட போயிடிச்சு. இப்ப அடி வாங்கினா அத்தினி அவமானமா இருக்காது. ஆனா இது கண்ணில் தெரிஞ்சது வேற விசயம். மொதல்ல இருளு உடம்பு பூரா மேஞ்சிட்ட பார்வை இப்ப எம்மேளயும். ரவிக்கையிலே கிளிசல் இருக்குமோ? தலப்ப இளுத்து மூடிக்கிடுதேன். போரப்ப வரப்ப கண்ணில் படும் அந்த குடவரசி அம்மன்தான் காப்பாத்தணும்.

நாங்க உக்காந்திருந்த இடத்துக்கு ரெம்ப பக்கத்திலே கயத்துக் கட்டிலை இளுத்துப் போட்டு சுதாகர் உக்காந்துகிடுது. இந்தப் பக்கம் செவுறு. அந்தப் பக்கம் பரிச்சி வச்ச காய்க்கூடை. இப்பாட்டுலே காலை விரிச்சுகிட்டு. அரை ட்ரவுஸர் இப்பெல்லாம் படிக்கிரவக மாட்டிக்காகலே. காலெல்லாம் முடி. மேலே கையில்லா பனியன். தலேல தொப்பி, தளகீளா மாட்டிகிட்டு என்ன இஸ்டையிலோ? எங்க ரெண்டுபேர் மூஞ்சிய உத்துப் பாத்து “ஒண்ணு செய்வீகளா, சொன்னத கெட்டா அப்பாகிட்டே சொல்லாம விட்ருவேன்”. கேட்ட கேள்விய தெரிஞ்சிக்காம இருளாயீ “எதுவானாலும் செய்யுதோம் சாமி. எங்கள காட்டிக் கொடுத்துடாதீக, வேலைருந்து நிறுத்திப் புடாதீக”. அளுகறாப்போல் குரல். என்னைப் பாத்து :”நீ என்ன சொல்ர? உனக்கும் சம்மதமா?” “என்ன செய்யணும்னு சொல்லுங்க, அப்புதமா முடியுமா முடியாதான்னு சொல்லுதேன்”.

“ரெம்ப புத்திசாலி!” கலகலன்னு வில்லச் சிரிப்பு. அப்புரம் சொல்லுதான் என்ன செய்யணும்னு. அவன் சொன்னத கேட்டதும் இருளாயிக்கு மூச்சி நின்னிடுச்சோ? எனக்கு எதிர்பாத்தாப்போல் இருந்திச்சு. முடியாதுன்னு இருளு தலய ஆட்ட, அவன் “அப்படீன்னா சரீ, அப்பாகிட்டே சொல்லிடுவேன். கிளம்புங்க”. எழுந்து போக மனசு வல்ல. இவ என்னைப் பாக்க நான் அவளப்பாக்க, ரெண்டு பேரும் சென்னதை செய்யலாமா இல்லை வேலைய விட்ரலாமான்னு யோசனை. ரெண்டு பேரும் மவுனமா இருக்கவே அவன் சொல்லுதான் “ரெண்டு பேரில் யாராவது ஒருத்தியாவது செய்யணும், செஞ்சா விட்ரேன். போயிடலாம்”.

அந்த சமயத்தில் அநாதயா விட்டுப் போன அம்மா, ஓடிப்போன அப்பன், ஒண்ணுக்கும் லாயக்கில்லாத தாத்தா, எங்க ஏள்மை எல்லாத்துக்கும் மேல கோவம் வந்தது. என்ன தோணிச்சோ, “நான் செய்யரேன், இங்கே வேணாம். ஆத்துப்பக்கம் போலாம், யாரும் இருக்க மாட்டாக, இருளாயியை விட்ருங்க, அது பாவம். இனிமேல் திருட மாட்டம்”.

நான் சொன்னது பிடிச்சிருந்திச்சோ? இருளாயி நிறம் கம்மீ. “நீ ஓடிப் போய்க்கோன்னு அவளுக்கு வழி விட்டான். என் கையப் பிடிச்சு ஆத்தங்கரைக்கு நிதானமா நடத்தி அளச்சிகிட்டு நடக்கான். தொலைவில் இருளா மான்போல் தப்பிச்சு ஓடுவதைப் பாக்க, நாந்தேன் இந்த வேங்கை கிட்டே சிக்கிட்டம்னு தோணிச்சு.

சொன்னதை செஞ்சிடலாம்னு நினைச்சேனா? செஞ்சிட்டா விட்ருவானா? கிடையாது. வாலிப வயசுக்கு திரும்பவும் தேவைப்படும் ஏளைங்க எடுத்துக் கொடுக்க இருப்பது மானம்தான். அப்புரவு திரும்பக் கேட்டு வாங்கிக்கிட முடியாது. போனது திரும்ப வந்து ஒட்டிக்கிடுமா என்ன? கொள்ளிடம் அம்புட்டு அளகா. இவன் நெஞ்சில் இருக்கும் விகாரத்துக்கு நேர் எதிர்மறையா. “வா இடுப்பளவு தண்ணீலே நின்னுக்கலாம், யாராய்ச்சியும் வந்துட்டா தெரியாது.” தலப்பை களட்டி போடுதேன். வாயப் பிளக்கான். குளிக்கப்போ சூரியன் மட்டுமே பாத்த, வேற யாரும் காணாத, கட்டிக்கப்போர புருஷணுக்கு மட்டுமே சொந்தம்னு காத்துகிட்டிருக்கும் உடம்பை இவன் பாக்க என்னை தயார் செஞ்சுகிடுதாப்போல் நடிக்கேன்.

கையை நீட்டி “வா”ங்க வேகமா வந்தவனை இடது காலால் நெட்டி, தடுமாறி நீரில் விழவைக்க தொபுக்குன்னு 2அடி ஆழத்தில் விழுந்தவன் கழுத்து மேலே ஏறி உக்காந்து புடவை பூரா ஈரமாக்கி சட்டுன்னு எளுந்து ஒத்தச் சுத்தா சுத்தி யாராவது பாத்தா பொம்பள குளிக்கிதுன்னு நினைப்பாக, அவன் ஆட்டம் அடங்க துவைக்கப் போட்ட கல்லை அவன் முதுகில் சாச்சிட்டு புடவய காயவச்சு உடுத்திகிட்டு வூட்டுக்கு வந்திடிதென். தாத்தாவுக்கு சோறாக்கணும்.

இருளாயிகிட்டே நடந்ததை சொல்லி சும்மா இருக்க சொல்லணும். இருப்பா. அவளும் ஒரு பொண்.

 ஆகா.. அந்த சிதம்பரம் பக்கம் கிராமத்து பாஷை..கதை முழுக்க.. வழக்கமா அண்ணா கதையிலே வர்ற கேரக்டர்ஸ்..கோமதி, காந்தம்மா,இருளாயீ,  இப்ப பச்சம்மா கதாநாயகி, கொள்ளிடம்.. அகண்டு ஆறு இரண்டு கரையும் புறண்டு ஒடும் தண்ணீர் போகறது கண் கொள்ளா காட்சி.. பக்கத்துல  கிராமம்.. மதிரவேலூர் ஜமீன் காய்கறி தோட்டத்திலே தினமும் விளைச்சலை பறிக்க கொஞ்சம் திருட்டு பழக்கம் எல்லோரும் செய்ய முதலாளி மகனிடம் பிடி பட அவன் எதிர்பார்த்ததை தருவதாக சொல்லி பச்சம்மாஅவன்  கதையை முடித்தது .. தனக்கு சக பெண்களுக்கு பாதுகாப்பு க்கு வீட்டில் ஆண்கள் இல்லாதது.. துணிந்து விட்டாள்..துஷ்டனை சம்ஹரிக்க..  கிராமத்து பாஷையிலும் அண்ணா கலக்குவது சர்வ சாதாரணம்..  ஏழை பெண்களுக்கும் சமூகத்தில் பாதுகாப்பு அவசியம் முதல் ..கருத்தாக தந்தது.. இரண்டாவது கருத்து, தவறு செய்தவர்களை நேர்வழியில் விசாரித்து அவர்கள் செய்த தவறை சுட்டி காட்டி அபாராதம் வசூலித்து மீண்டும் அந்த தவறை செய்ய கூடாது ன்னு புத்திமதி தருவதும்..மூன்றாவது தவறு செய்தவர்களை மன்னித்து விடுவது .. இவைகள் மிக அவசியம்.. விஷயம் விபரீதமாக போகாமல் நல்லுறவை வளர்க்கனும்..தவறு செய்தவர்களுக்கு மறு வாய்ப்பு தந்து நேர்வழியில் நடக்க வலியுறுத்த வேண்டிய கடமையும் உண்டு முதலாளிக்களுக்கு.க்ஷ நல்ல கதை கருத்து.. அண்ணாவின் அசாத்திய படைப்பு..❤️❤️.. நன்றி..விமலா ஸிஸ்..🌹🌹