மழை வருதே

 5. மழை வருதே (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

வரும். வராம என்ன பண்ணும்? அத்தனை மலைகள், மரம், செடிகள், சுத்தி கடல். வந்தால் கொட்டீட்டு சட்டுன்னு போயிடரது. இன்னைக்கு ஞாயித்துக்கிழமை, கார்த்தாலே எழுந்து ஜன்னல் சீலையை விலக்கிப் பாத்தா நிறுத்தி நிதானமா பெஞ்சிண்டு. சித்தே கழிச்சு நின்னுடும்.

மணி 8 ஆகலை, நின்னுடுத்து. இங்கேந்து பாக்கரச்சே பக்கத்தில் இருக்கும் மாலுக்கு வேலைக்கு வரவா ஒவ்வொருத்தரா வரா. துப்புரவு தொழிலாளிகள், சேல்ஸ் கெர்ள்ஸுன்னு. கதைக்கு மின்னாடி மாலைப் பத்தி சொல்லிடரேன். அப்பத்தான் சுவாரஸ்யம்.

என் ஹோட்டலுக்கு பக்கத்தில் இருப்பது மால் ஆஃப் மௌரீஷியஸாம். உள்ளதில் பெரீசா, லீடிங்க் பிஸினெஸ் நிறுவனம் கட்டி பராமரிப்பது. நம்மூர் மால்கள் போலில்லாம, பரந்து விரிந்து, ஒரு குட்டி டிஸ்னீ தேசம்போல். உடனே மிக்கி மவுஸைப் பாத்தியான்னு கேக்கப் பிடாது. கட்டட அமைப்பையும் உள்ளே பாத்ததையும் வச்சு சொன்னேன். ஒரு ரெண்டு கிமீ நீளத்துக்கு பெரீய கார் பார்க்கோட. எப்ப வந்தாலும் ஒரு 500கார்கள். ராத்ரிக்கு இங்கேயே விட்டூட்டுப் போவாளோ? மூலைக்கு ஒரு ஏடிஎம். எல்லா ஃபேஷன் ப்ரேண்டுகளும். 4 சினிமா தியேட்டர். மணி எக்சேஞ்ச். இந்திய ரூபாயும் வாங்கிக்கரா. இந்தண்டைலேந்து அந்தண்டை பக்கம் வர 1 மணிநேரம் எடுத்துக்கும்.

சேரிடிக்காக உண்டியை ஏந்திண்டு சில காலேஜ் பொண்கள். உனெக்கெப்படி தெரியும் அவா காலேஜில் படிக்கரான்னு? கேப்பேளே! வயசை அனுமானிச்சு சொல்ரதுதான். சினிமா கொட்டாயில் சின்னதா க்யூ. லேடஸ்ட் டெர்மினேடர், அப்புரம் நம்மூர் கமாண்டோ. வழீலே சுண்டலில் ஜெம் சாக்லேட் போட்டு கரண்டி 40ரூ, நம்மூர் 100.

துணிக்கடைகள் ஜாஸ்தி. ஆனா பலர் அத்தனை சின்னூண்டா உடுத்திக்க இத்தனை கடைகள் தேவையான்னு பட்டது. ஸ்மார்ட்போன் கடைகள், சைனா போன்ஸ் ஜாஸ்தி. கோடீலே மெயின் மாலை ஒட்டினாப்போல் ஃபுட் லவ்வர்ஸ் கோர்ட்னு சாப்பிட சமாச்சாரங்கள் மட்டுமே. சலாட் விதவிதமா வச்சிருக்கான். எதை வேணும்னாலும் அள்ளீப் போட்டுண்டா வெய்ட் பாத்து காசு கொடுக்கணும். உள்ளேயே பேக்கரி, ஃப்ரெஷா வந்து வச்சிண்டேயிருக்கான், வாங்கிண்டே இருக்கா. சில விஷயங்களை சேம்பிள், ருசிச்சுப் பாருங்கோன்னு வரவாளுக்கெல்லாம். வாங்கிண்டு அழகா வரிசையில் வந்து பணம் கட்டீட்டு வண்டியை த்ள்ளீண்டு கார் பார்க்கிங்க்கு போர அழகை பாக்கலாம்.

வந்த சில நாட்களிலேயே மாலுக்குள்ளே இருக்கும் இன்டர்மார்ட் சூப்பர் மார்க்கெட்டை கண்டுபிடிச்சேன். எல்லாம் விக்கரா. பிரம்மாண்ட மளிகைக் கடையோ? 25 கவுன்டர், வாங்கிண்டு ஒவ்வொண்ணிலேயும் 10 பேர், சண்டேன்னா இது மட்டும் மதியம் 3 மணிக்கு மேல் தொறந்து வச்சிருக்கான். சொச்சதை மூடிண்டு போயிடரா.

அதான் மழை நின்னப்புரம் போய் உலாத்திட்டு வரலாமேன்னு நினைச்சிண்டேன். வேற என்னன்னு செய்ய இந்த தீவில்? மாலில் என்ன வாங்குவாய்னு கேப்பேள். ப்ரெட். நம்மூர் A2B சமாச்சாரங்க்ள் மாதிரி சிலது. பழங்கள், அத்தனை சீப்பில்லை ஆனா ஃப்ரெஷா. ஒண்ணும் வாங்கலைன்னாக்கூட ஜாலியா ஒரு தள்ளுவண்டியை வச்சிண்டு கூன் போட்டுண்டு சுத்தி வந்தா பொழுது போனதும் ஓரமா வச்சுட்டு கொயட்டா வெளீலே வந்துடலாம். சுத்தரச்சே சைட் அடிக்கலாம். எத்தனை இருக்கு?

வந்த 10 நாளில் இன்டர்மார்ட்டில் எந்த சமாச்சாரம் எங்கே வச்சிருக்கான்னு இந்தூர்காராளைவிட எனக்கு அத்துப்படி. இங்கேயே பொறந்து வளர்ந்து ரிடயர் ஆனவன்போல் தென்படரா மாதிரி உலாத்தரச்சே சிலர் என்கிட்டே வந்து ஒரு ஐடத்தின் பேரைச் சொல்லி எங்கேன்னு கேட்டா மார்ட் சிப்பந்தியைவிட நான் கரெக்டா வழி காமிப்பேன். அத்தனை பாண்டித்யம் பார்த்துக்கோங்கோ.

அன்னைக்கும் பொழுது போணம்னு, சாயங்காலம் மூணரைக்கு, ஜீன்ஸும் டீ ஷெர்டும் மாட்டிண்டு போயாச்சு. நடுநாயகமா இருந்த ஆலமரத்துகிட்டே சித்தே உக்காந்திண்டுட்டு மொள்ள மாலுக்குள் பிரவேசிக்கரேன், ஒரு கணவன் மனைவி ஜாலியா சிரிச்சுப் பேசிண்டு உள்ளே போரா. அவன் வலதுகை மனைவி இடுப்பில் பொருத்தப் பட்டு. கல்யாணம் செஞ்சிண்டவான்னு எப்படீ சொல்ரேள்? இதெல்லாம் கண்டு பிடிக்க ஒரு சென்ஸ் வேணும். அது நம்பகிட்டே நிறைய. கல்யாணம்தான் ஆச்சே, பிடிச்சிண்டே ஏன் போணம்? ஓடிப்போயிடுவாளா? இவன் பிடிச்சிண்டதை அவள் தள்ளலை, நமக்கென்ன போச்சு? அவளும் தன் கையால் அவன் கையை அமுக்கி அதே இடத்தில் இறுக்கி.

ரெண்டு பேரும் அரை நிக்கர். அவளுக்கு நன்னா இருக்க, அவன் குச்சிக் காலுக்கு தோதுப்படலை. அவாளை ஓவர்டேக் பண்ணி மார்ட்டுக்குள் வந்தாச்சு. நவம்பர் கடைசீ, இப்பவே கிருஸ்த்துமஸுக்கு உண்டான விஷயங்கள் வந்து இறங்கிருக்கு. முக்கியமா வைன் வகைகள். மார்ட்டின் கோடீலே எல்லா நாட்டு மதுபானங்களும் வச்சிருப்பதை தெரிஞ்சிண்டு பழக்கம் இல்லைன்னாலும் என்ன வச்சிருக்கான், விலை நிலவரம் என்னன்னு நோட்டம் விட்டவன் கண்ணுக்கு புது சரக்கு வந்தா கண்டுபிடிக்க முடியாதா என்ன? 20 கிருஸ்த்மஸ் ட்ரீயும்!

அப்போதான் வண்டியைத் தள்ளிண்டு அதே இடத்துக்கு அந்தப் பொண். கணவனைக் காணோம். வேற பொருட்கள் எடுக்க போயிருப்பான். வந்தவள் நேரப் போய் ரெண்டு பாட்டில் வைன் எடுத்து ட்ராலியில் வச்சிண்டு போரா. அப்புரம் ஸ்வீட் கார வகைகள் இருக்கும் இடத்தில் சன்னா பாக்கெட், சிப்ஸ். அந்தண்டை நகர்ந்தவளுக்கு சட்டுன்னு தயக்கம். பின்னாடி வந்த என்னை “இன்ஸ்டென்ட் நூடில்ஸ் எங்கே இருக்கும்?” ஆங்கிலத்தில். “நான் காமிக்கரேன்.” அழைச்சிண்டு போரேன். போகிர போக்கில் “உங்கள் கணவர் எங்கே?”

ஆச்சர்யமா, “ஓ, அவரா, என் பையனுக்கு ஐஸ்க்ரீம் வாங்கித்தர அழைச்சிண்டு போயிருக்கர். நான் இங்கே. அப்புரம் பீட்ஸா சாப்டூட்டு கிளம்பிப் போவம். என் 8 வயசுப் பையன் பீட்ஸா விரும்பி சாப்பிடுவான். இத்தனைக்குள் நூடில்ஸ் ஷெல்ஃபுக்கு வந்தாச்சு. “தேங்க்ஸ், நீங்க மொரீஷியஸா? நாங்க ரோஸ் பெல்லே. நீங்க?” “வாயிலா ஹோட்டல், இந்தியன். வேலையா வந்தேன்”. “ஐ ஏம் வருணா. என் கணவர் தேவ். பூனாவில் சில மாதங்கள் இருந்தார். இந்தியர்களை பிடிக்கும். வாங்க, உங்களை அறிமுகப்படுத்தரேன்.” பொழுது போகுமே! “சரி.”

இன்னும் வாங்க வேண்டியதை எடுத்துண்டு பில் கட்டிட்டு வெளீலே வந்துட்டம். வந்துட்டு. ஐஸ்க்ரீம் கடை எங்கே? மாலுக்கு நடூலே பலதரப்பட்ட ரெஸ்டுரான்ட்ஸ். கென்டக்கி ஃப்ரைட் சிக்கன், ஃப்ர்ன்ச் பிஸ்ட்ரோ, டேஸ்ட் ஆஃப் ஏஷியா, சீ ஃபூட், ஃப்ளையிங்க் டோடோ, விதவிதமா, அப்புரம் சிதார்னு இந்திய உணவகமும். மாலுக்குள்ளேயே ஸ்ட்ரீட் ஃபூட் கடைகள். நடுவுலே ஃபவுன்டன் அதுக்குள்ளே ரெண்டு குழந்தைகள் மழையில் விளையாடரப் போல் சிற்பம், சுத்தி உக்கார இடங்கள். “இங்கேதான் மீட் செய்யலாம்னு சொல்லிட்டு அவர் போனர்”.

இதையும் அதையும் பத்தி பேசினாள். ஹவுஸ் வைஃப்தானாம். வேலை செய்ய பிடிக்கலை. கணவர் குவாட்ர போர்னில் நல்ல பதவியில். அப்போ மின்னே பாத்த குச்சிக் கால் அரை டிராயர் துடையில் பட்டுடாம நடந்து வரான். கையில் ரெண்டு ஐஸ்க்ரீம். இவளிடம் ஒண்ணு தந்துட்டு ஒண்ணை கையில் வச்சிண்டவனுக்கு என்னை அறிமுகப்படுத்த. கையை நீட்டி அழுத்திப் பிடிச்சு குலுக்கினான். “நீங்கள் பூனேவா?”

இந்தியன்னா பூனேன்னு ஒரு அனுமானம். “இல்லை சென்னை, பூனேலேந்து 1200கிமீதான்.” “ஓ! சென்னை கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.” மொரீஷியஸ் ஏன் வந்தேன்னு விளக்கிட்டு அவன் உத்யோகத்தையும் கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டேன். “சந்திச்சதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.” கிளம்பப் பாக்கரான். இடுப்பை பிடிச்சிண்டு இன்னும் எங்கேயாவது பிளான் இருக்கும்னு நானும் எழுந்துண்டேன். வருணா “ஜேசன் எங்கே, அவனுக்கு ஐஸ்க்ரீம் வாங்கித் தரலையா, எங்கே விட்டுட்டு வந்தீங்க?” “அவன் ஸ்கூல் ஃப்ரெண்ட்டை பாத்துட்டான், பெசிண்டிருக்கான், அவனோட சேர்ந்து வீட்டுக்கு வந்துடுவன், வா நாம போலாம்.” இவள் கையில் இருந்த பைகளை வாங்கிண்டான். எனக்கும் பை. பார்க்கிங்க் திசையில் போக எனக்கு குழப்பம்.

இவா மாலுக்கு தனியாத்தானே வந்தா, கூட பையனை பிடிச்சிண்டு வரலை! நாம. கவனிக்கலையோ? அப்படியே இருந்தாலும் 8 வயசுப் பையனை விட்டூட்டா போவா? இந்தூர் வழக்கமோ? அவா போட்டம், இன்னும் சித்தே இங்கே உக்காந்துக்கலாம், 5 மணிக்கு பவுன்டன் போடுவான் பாக்கலாம்.

அப்பத்தான் தேவ் வேகமா பைகளை தூக்கிண்டு தனியா என்னண்டை வருவது தெரிஞ்சது. வருணாவைக் காணலை. என்னிடம் வந்தவன், “நீங்கள் தப்பா எடுத்துக்கப் பிடாது. உங்களிடமும் பொய் சொன்னேன். என் பையன் அப்புரமா வருவான்னு. என்ன செய்யட்டும் எங்கள் 8 வயதுப் பையன் ரெண்டு வருஷம் மின்னாடி ரோட் விபத்தில் அடிபட்டு காலமாகிட்டான். வருணா இன்னும் அவன் உயிரோட இருக்கான்னு நம்பிண்டு. மாசம் ஒருதடவை இப்படி வெளீலே வரப்போ அவனையும் கூட அழைச்சிண்டு வருவது போலவும், அவனுக்கு பிடிச்ச ஐடங்களை வாங்கித் தருவதாகவும் கற்பனை செஞ்சிண்டு. ஒவ்வொரு தடவையும் அவனை ஏதாவது சாக்குப் போக்கு சொல்லி இங்கேயே விட்டூட்டு போவம். நீங்கள் இத்தனை பிரியமா எங்களிடம் பேசினது உங்களிடம் சொல்லாமப் போக மனசு இடம் தரலை. வருணா காத்திண்டிருப்பா, ஐஸ்க்ரீம்காரன்கிட்டே சில்லரை வாங்க மறந்துட்டேன்னு இன்னொரு பொய் சொல்லிட்டு வந்தேன். அவள் உடெஞ்சு போயிடாம பாத்துக்க எத்தனை பொய் சொல்ல வேண்டியிருக்குமோ!” போயிட்டான்.

அவன் அந்தண்டை போகலை, பவுன்டென் பீச்சி அடிக்க ஆரம்பிச்சது. அந்த ரெண்டு சிறுவர்களும் மழை வருதேன்னு குதூகலிப்பதுபோல் பட்டது.