மராட்டிய மண்ணின் ஆன்மீக நினைவுகள்- பகுதி 25

*மராட்டிய மண்ணில் ஒரு பயணம் * பகுதி 25

               மும்பை

மகாராஷ்டிராவோட ஆன்மீக ஷேத்திரங்கள் கிராமங்களை பார்த்துட்டோம்...இந்தியாவோட வர்த்தக நகரமான மும்பைக்கு எப்போ அழைச்சிண்டு போவேள்னு இவர  கேக்கறேன்..இவர் MSc  காலேஜ் முடிச்சு மும்பை ISRO இன்டர்வ்யூ போய் செலக்ட் ஆகாம   வந்த கதையை சொல்லி இருக்கார்..

பத்துக்கு பத்து ரூம்ல பத்து பேரோட பத்து ரூபா கொடுத்து தங்கிண்டு இன்டர்வ்யூ போணாறாம்..அதில் செலக்ட் ஆயிருந்தா நான் மும்பை பொண்ணா பாரத்து  கல்யாணம் பண்ணின்டுருப்பேம்பார்..ஹும்  நான் கொடுத்து வச்சது அவ்வளவுதாம்பேன். 

மும்பை  போகறச்சே இவர் அத்திம்பேர்  ரிசர்வ் பண்ணி கொடுத்திருக்கார் ..வரும் போது இவரே மாசம் தெரியாம ஜூலை 12 ரிசர்வ் பண்ணின்டு ஜூன் 12 ஸ்டேஷன் போய் C13 ல உக்கார்ந்து இருந்த பொண்ணுட்ட   என் எடம்னு சண்டை போட்டு டிடி ஆர் துரத்தி விட்ட கதையெல்லாமும் சொல்வார்..இந்த மாதிரி அசட பகவான் என்னோட முடி போட்டிருக்கார்..

அப்பறம் அண்ணாமலை யுனிவர்சிட்டி எக்ஸாமினரா மும்பை ஒரு தரம் போய் எங்க சித்தப்பாவோட தங்கி சுத்தி பாத்திருக்கார்..என்னை இதுவரைக்கும் அழைச்சிண்டு போனதில்லை.  

மும்பை சுத்தி பார்த்தேளே எப்டி இருக்கும்னு ஒரு தரம் கேட்டேன்..எல்லாம் நம்ம ஊர் *சுத்திமாதிரிதான் ஓங்கி அடிச்சா நல்லா ஆணி எறங்கும்கறார்..

நான் கோச்சிண்டு மூஞ்சியை திருப்பிக்கறேன்...

இவர் உடனே சமாதானம் பண்ணிட்டு எங்க மாமா பொண்ணு புனால மிலிட்டரி ஆஃபீசரா பெரிய  க்வாட்டர்ஸில் தங்கி இருக்கா...நாம ஜம்முவில் சாவித்ரி மேடம் ரிசர்வ் போலீஸ் க்வார்டஸில் தங்கினா மாதிரி அவ செலவுல தங்கிண்டு மும்பை யை சுத்தி பார்க்கலாம்…

வழில ஷீரடி,எல்லோரா போகலாம்கிறார்..மும்பை போகவும், ரிடர்ன் புனாலேர்ந்து டிக்கட் கெடைக்காம லோனாவாலங்கற ஹில் ஸ்டேஷன்லேர்ந்து வரவும் ரிசர்வ் பண்றார்…

கார்த்தால 

11.30 க்கு ட்ரெய்ன்...கூடுவாஞ்சேரி ல 9.00 மணிக்கு பிராட்வே பஸ் புடிச்சா எப்படியும் 11.00க்கு போயிடும்கிறார்..சரின்னு வழக்கப்படி சிக்கனமான லக்கேஜோட(ஆளுக்கு ஒன்னு +சாப்பாட்டுப்பை)ஏறி உக்காரரோம்...ஆனா பஸ் ட்ராஸபிக்ல ஆமை மாதிரி ஊர்ந்து கிண்டி வரச்சே மணி 10.30…

கட்டாயம் இது வேலைக்காகாதுன்னுஎறங்கி ஸ்டேஷனுக்கு  போய் க்யூல நின்னு டிக்கட் வாங்கி ஓடி ட்ரெய்ன் ஏறி,பார்க்ல எறங்கி சுரங்கப்பாதையில் ஓட சூட்கேஸ் கைப்பிடி ஒடைய இவர் அதை தலைல தூக்கிண்டு கைல  சாப்பாட்டுப்பையோட  சென்ரல்ல நுழையச்சே மணி 11.25..

.பிளாட்பார்ம் 5 ல ட்ரெயினை பார்த்து S12 தூஊரத்துல ..எதோ ஒன்னுல ஏறி ட்ரெய்னுக்குள்ளேயே தட்டுத்தடுமாறி நடந்து   S12ல  54,56 ஐ கண்டு பிடிக்கறோம்...இத்தனை கஷ்டத்திலயும் ஜன்னலோர சீட்...எதிரே ஒரு முஸ்லீம் ஜோடி..லேட் ஆனதுக்கு யார் காரணம்னு சண்டை போட்டுண்டே எடுத்துண்டு போன இட்லிஐ காலி பண்றோம்…இனிமே இந்த மாதிரி டென்ஷனோட நீங்க ஒண்ணும் டூர் அழைச்சிண்டு போகவேண்டாம்னு சத்தம் போடறேன். 

என்னை சமாதானம் பண்ண தான் பார்த்த வரைக்கும் மும்பையை பத்தி சொல்ல ஆரம்பிக்கறார்...(சொன்னதுல பாதி இடம் கூட காட்டலை)

முதன் முறையாக. மும்பையைப் பார்த்தபின், சென்னை ஒன்றுமே இல்லை என்று தோன்றியது. எவ்வளவு பெரிய நகரம் என்று பிரமிக்க வைத்தது. இரு சக்கர வாகனங்களே அதிகம் தென்படவில்லை. எல்லோரும் கார் வைத்திருக்கிறார்கள் என்று உணர வேண்டியிருக்கிறது. அங்கு பழைய ஃபியட் கார்கள் அனைத்தும் டாக்சிகளாக ஓடுகின்றன. கருப்புப் பெயின்ட் அடித்து, மேற்புறத்தில் மஞ்சள் வண்ணம் பூசி. 

பத்து கி.மீ. பதினைந்து கி.மீ. பயணம் செய்து இறங்கும்போது “பன்னெண்டு ரூபா கொடுங்க சார்...” “பத்து ரூபா கொடுங்க சார்...என்கிறார்கள். நான் அதிசயித்துப் போனேன். நம்மூரில் என்றால் எழுபது, எண்பது என்று பிடுங்கி விடுவார்களே என்று. அத்தனையும் சிலிண்டர் காஸில் ஓடுகிறதாம். ஒரு கி.மீ.க்கு அவர்களுக்குக் குறைந்தது முப்பது அல்லது நாற்பது பைசாக்கள்தான் ஆகுமாம். ஓட்டுநர்களுக்கும் செலவு குறைவு. நமக்கும் லாபம். இது அதிசயிக்கத்தக்க விஷயம்தானே?

அங்கு பெரும்பாலான இடங்களில் வீட்டில் பைப் காஸ் சப்ளை மின்சாரம் யூனிட் ஆகிறதல்லவா, அதுபோல இதற்கும் அவ்வப்போது பணம் கட்டிவிட வேண்டியதுதான். 

அங்கேயுள்ள கோயில்களில் நம் தமிழ்நாட்டுப் புரோகிதர்கள் பலர் இருக்கிறார்கள். காலனி பாதுகாக்கும் ஒருவர் கூட நம்மவர்தான். திருவெல்வேலி, தென்காசி, ராஜபாளையம் என்றார்கள். வீரவநல்லூர் கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஒருவரும் இருந்தார். பத்துப் பதினைந்து வருடத்திற்கு முன்பே வந்தாயிற்று என்று பதில் வந்தது. 

நம்மூரில் கோயிலில் விக்ரகங்களாகப் பார்த்துவிட்டு, அங்கு சாமியைப் பார்க்கும்போது ஏனோ மனதில் பக்தி தோன்றவில்லை எனக்கு. எல்லாம் பொம்மைகளாக இருந்தால்? நவராத்திரிக்கு பொம்மைகள் வைப்பார்களே, அது போல. கோயிலில் பிரசாதமாக சின்னச் சின்ன உருண்டைகளாக மிட்டாய்கள் கொடுக்கிறார்கள். ஒரே ஒரு துளசியைக் கணக்காக எடுத்துக் கையில் உதிர்க்கிறார்கள். தீர்த்தம் தருவதுபோல், நெய்போன்ற ஒன்றைத் துளி உள்ளங்கையில் ஊற்றுகிறார்கள். அதை வாயில் விட்டுக்கொண்டு (விழுந்ததா என்று உறுதி செய்ய வேண்டும்!) மீதியைத் தலையில் தேய்ப்பதா, என்ன செய்வது என்று...

நம்மூர்க் கோயில்களில் ஒரு எண்ணெய்ப் பிசுக்கு நாற்றம் மனதுக்கு உவப்பாக வந்து கொண்டேயிருக்கும். அல்லது வெளவால் முடை நாற்றம். அங்கும் இதே போல் ஒரு வாடை உள்ளது. 

தண்ணீர் என்றதும் ஒன்றை இங்கே சொல்லித்தான் ஆக வேண்டியிருக்கிறது. மும்பையைச் சுற்றி ஏழு எட்டு ஏரிகள் இருக்கின்றனவாம். வருடத்தில் ஒரு முறை அவை நிரம்பி விட்டாலே மும்பை முழுவதற்கும் வருடம் பூராவும் தடையின்றி ஜனங்களுக்குத் தண்ணீர் கிடைத்துவிடும் என்றார்கள்..

எங்கு பார்த்தாலும் அடுக்குமாடி வீடுகளாகக் கட்டித் தள்ளிக்கொண்டிருக்கிறார்களே தண்ணீருக்கு என்ன பண்ணுவார்கள்? என்று கேட்டபோது இந்தப் பதில் வந்தது. பன்னெண்டு மாடி, பதினைந்து மாடி என்று மேலேயிருந்து பார்த்தால் தலை சுற்றிக் கீழே விழ வேண்டியதுதான். அவ்வளவு வானுயர்ந்த உயரம். அத்தனையும் கான்க்ரீட் காடுகள். அவை கட்டப்பட்டதுபோல இல்லை. ஏதோ பூமியிலிருந்து தானே எழும்பி நிற்பதுபோல் தோன்றின.

இவர் சொல்ல சொல்ல கோபம் மாறி மும்பையை பார்க்கும் ஆவல் அதிகமாகறது.    ஸ்லீப்பற எறக்கி தூங்கறேன். கனவுகளின் நகரம் கனவுகளாக விரிந்து கான்கிரீட் காடுகளிடையே இறக்கை விரித்து பறக்கிறேன்.  

படங்கள். மும்பை...