பெட்டிக்கடை காதல்

5. பெட்டிக்கடை காதல் (சிசீ7) #ganeshamarkalam

மதுரை கே. புதூரில் என் ஷாப். ஷாப்புன்னதும் இப்பெல்லாம் சிங்கப்பூர் ஷாப்பீன்னு வைப்பாங்களே அப்படின்னு நினைச்சா நான் பொறுப்பில்லை. பெட்டிக்கடை. அலேக்கா தூக்கி டெம்போவில் வச்சா வேற இடத்துக்கு போயிடலாம்.

புதூர்லேந்து திருப்பாளை போக ஒரு ரோடு வடமேற்கா போவும். அதில் அஷ்வினி ஆஸ்பத்ரீன்னு. அதுக்கு இந்தாண்டை என் ஷாப். ஆஸ்பத்ரீக்கு வரவைங்களுக்கு உதவியா இருக்கட்டுமேன்னு. மின்னே இன்னும் தள்ளி அளகர் கோவில் போகும் வளீலே வச்சிருந்தேன். அதிகம் வியாபாரம் ஆகல. இங்கே நிறையபேர் வராய்ங்க. தெருமுனையில். ரோட்டுக்கு பேர் “ஐயர்பங்களா ரோடா”ம். நிறைய ஐயர்வாள் வீடுகட்டீட்டு இருக்காக. கடைக்கு அந்தண்ட பங்க்ளா. காலியாத்தான் கிடக்கு.

காலேல 530க்கு கடயத் தொறந்தா நாள்பூரா பிஸி. 10மணிக்கு அடச்சுடுவேன். நானும் தூங்கணுமா வேண்டாமா? வரவனுவ எல்லாரும் டீ கேப்பாய்ங்க. பிஸ்கட், பீடா, வாளப்பளம், சிகரெட், ஸ்கூல் நோட்புக்குங்க, இப்படீன்னு சேர்ந்து போச்சு. தலைவலி ஜலதோச மருந்து, க்ரோஸின் இதுகளும். இதுதான்னு இல்லை. சொன்னா அடுத்தநா சொல்லியனுப்பிச்சு வாங்கித் தந்திருவன். பக்கத்தில் கம்பன் நகர், கனகவேல் நகர்னு ஏரியாவில் வீடுங்க காலீன்னாலும் வாடகைக்கு பாத்துத் தருவேன். அப்பப்ப கமிஷன். டீக்கடை பல சிநேகங்களை ஏற்படுத்தித் தர இன்னதுதான் செய்யணும்னு இல்லை.

சின்னப் பையன் அப்பாவோட வந்தவன் “நாய்க்குட்டி கிடைக்குமா?”. “1 வாரத்தில் ஏற்பாடு செஞ்சு தரேன்.” செஞ்சேனே! 7000ரூபாய்க்கு போச்சு. 500 கமிஷன். அது சின்னூண்டா குழைஞ்சிண்டு அந்தப் பையன் கையில் தவழ்ந்தப்போ அந்த சின்ன வயசில் எனக்கும் ஊதியம் பண்ணித் தந்த உசிரை நேசிக்காம இருக்க முடியலை. வளர்ந்து வாக்கிங்க் அளச்சிண்டு போரப்போ பெருமிதமா இருக்கும். என்ன ஸ்பீடா வளருது!

கடைக்கு மின்னாடி மண் தரைதான். காலேலே தண்ணி தெளிப்பேன். கொஞ்சம் தள்ளீ தார் ரோடு. இதெல்லாம் ஒரு ரோடு! எப்படிப் போட்டாய்ங்கன்னு தெரியலை. எந்த நேரமும் பிளந்து வந்திடும் போல். கடைக்கு அப்பாலத்தான் ஆஸ்பத்ரீ ஆம்புலன்ஸ் நிக்கிம். பெரீய வீட்ட அப்படியே ஆஸ்பத்ரியா மாத்தினா? வண்டி நிறுத்தத் தோதுப்படல. ஆஸ்பத்ரீ நடத்துவது பிக் பிசினெஸ் ஆய்ப் போச்சுதே. இந்த ஏரியாவுலேயே இன்னும் 3 இருக்கு. மெயின் ரோட்டில் ஆனந்த் கண்ணாஸ்பத்ரீ, இங்கிட்டு மார்க்ஸ் ஆஸ்பத்ரீ அங்கிட்டு தேவதாஸ் ஆஸ்பத்ரீன்னு. மேற்கால BGM ஹாஸ்பிடல். இத்தனை போதுமா இன்னும் கொஞ்சம் வேணுமா?

ஸ்கூலும். படிப்பும் வியாபாரமாப் போனதில் மண்டிப் போச்சு. ஊரில் எத்தனை பெட்டிக்கடை இருக்கோ அதுக்கு சரிசமமா ஸ்கூல். லூர்து அன்னை ஹையர் செகண்டரி ஸ்கூல் கொஞ்சம் ஃபேமஸ். ஸ்கூல் விட்டுப் போரப்ப பெரீய கிளாஸ் பசங்களும் பெட்டிக்கடைக்கு வர ஆரம்பிச்சிட்டாய்ங்க. சிகரெட் ஊதர பளக்கம். சைக்கிள ஓட்டிட்டு வந்து ஃப்ரெண்ட்சுங்களோட நின்னிட்டு அரட்டை அடிச்சிட்டே டீ வாங்கிக் குடிச்சுட்டு, புகையை ஊதிட்டு கணக்கு வச்சிட்டுப் போவாய்ங்க. “சிகரேட் கெட்ட பளக்கம் விட்டுடுங்க தம்பீ!” சொல்லிட்டு தருவேன். 2தான். முழு பேக்கட்டெல்லாம் பெரியவங்களுக்குத்தான். நான் தரலைன்னா வேற எங்கிட்டாச்சியும் வாங்கி குடிக்கத்தான் செய்யுதுங்க. சில பெட்டிக்கடைகளில் கஞ்சா, இன்னும் பிற சமாச்சாரங்களும் விப்பாய்ங்க. நான் செய்ரதில்லை.

இங்கே வந்ததுலே வாள்கை நல்லபடியா போய்ட்டிருக்கு. இப்பத்தான் பக்கத்தில் இருக்கும் பங்களாவுக்கு குடிவந்தாங்க. அப்பா, அம்மா ஒரு பொண். தாசில்தாராம். வந்ததும் வாசலில் போர்ட் மாட்டி அளகு பாத்தாங்களே! பொண் +2 படிக்குதுன்னு தெரிஞ்சுகிட்டேன். வேலூர்லேந்து வந்திருக்காக. நம்ப லூர்து அன்னை ஸ்கூல்லேதான் இடம் கிடெச்சு சேர்த்துட்டாங்க. சைக்கிள்ளேதான் போவும். என் கடயத்தாண்டி எதுக்கால இருக்கும் ரோட்டில் நேர மேற்கா 50அடி போய் கிழக்கா 300மீட்டர் போனா ஸ்கூல். லேடஸ்ட் மாடல் லேடீஸ் பைக்.

புள்ள பேர் ஷோபனாவாம். பாக்க அம்புட்டு அளகா. அந்த வயசுக்கே உள்ள அழகு. அவிங்க குடிவந்ததுலேந்து கேபுதூருக்கே களை வந்துட்டாப்போல. ஐயர் வீட்டுப் பொண் வேறையா, சுத்தபத்தமா. ஸ்கூல் யூனிஃபாரம்லே பின்னி மடிச்சு வச்சு ரிப்பன் கட்டி அது லாவகமா சைக்கிளில் போரப்ப டீக்குடிக்கும் ஆஸ்பத்ரீக்கு சீக்காளிய பாக்க வந்த ஆளுங்களும் எதுக்கு வந்தம்னு மறந்து பாத்துட்டே நிப்பாய்ங்க. மத்தியானம் 330க்கு இது ஸ்கூல் விட்டு வீட்டுக்கு வரப்ப பின்னாடியே சைக்கிளில் விடலப் பசங்க, பக்கத்து ஸ்கூலில் படிப்பாகளா டயத்துக்கு இது வர ரூட்ட தெரிஞ்சு வச்சிட்டு 10அடி விட்டு பின்னாடியே கும்பலா. அது பாட்டுக்கு கவனிக்காம வீட்டு கேட்டத் தொறந்திட்டு உள்ளே போய்டும். தகடு அடிச்சிருக்கா உள்ளே போயிட்டா தென்படாது. ஆனா எதுக்காச்சியும் வரும்னு இவனுவ என்னாண்ட டீ வாங்கி சப்பிட்டு நிப்பானுவ. நமக்கென்ன போச்சு, வியாபாரமாச்சுது.

ஒரு ஞாயித்துக் கிழமை கடையில் அத்தனி பேரில்லை, காத்தாடராப்போல் இருக்கவே நானும் வெந்நீர் அடுப்பை தணிச்சிட்டு வெளீலே வந்து பென்ச் கிட்டே நின்னுகிட்டன். ரெண்டு பேர் பென்ச்சில் உக்காந்திட்டு அரசியல் பேச சுவாரஸ்யமா கேட்டிட்டிருக்கேன். அடுத்த எலெக்ஷண்லே எடப்பாடியா, பன்னீரான்னு. ஒருத்தர் சொல்ராரு ஜெயில் கதவத் தொறந்தா எல்லாம் மாறிப்பூடுமாம். அப்பத்தான் கேட்டத் தொறந்திட்டு சைக்கிளத் தளீட்டு அந்தப் புள்ள வெளீய வருது. மத்த நாளெல்லாம் வீடு, வீட்ட விட்டா ஸ்கூலுன்னு. இந்த வருஷம் படிப்பும் கஸ்டமாம். படிச்சிட்டே இருக்குமோன்னு பட்டது. எனக்கிம் வயசு 26தான், படிக்க வச்சிருந்தா மீனாட்சி தயவால் ஏதாச்சியும் ஐடீ கம்பேனீலே கழுத்தில் மாலை மாட்டிக்கிட்டு சேர்ந்திருப்பென். என்ன செய்ய? பெட்டிக்கடைன்னு ஆய்ப்போச்சு. இன்னும் 10 வருசத்தில் மால் கட்டிப்பிட ஆசைதேன். அப்படியெல்லாம் நடந்தா இந்த ஷோபனா கணக்கா நமக்கும் நல்ல பொண்ணா கிடைக்கும், கண்ணாலம் கட்டிக்கிடலாம்னு. சட்டுன்னு மனசில் எளுந்த ஆசைய கட்டுப் படுத்திகிட்டேன்.

வெளீய வந்த பொண்ணு சர்ரூன்னு ஏறிப்போனது கண்கொள்ளாக் காட்சி. ஸ்கூல் யூனிஃபாரத்தில் இல்லாம புது சுடி. தலையை முடிஞ்சிக்காம. தெருக்கோடி போரவரைக்கும் பாத்திட்டிருந்தேன். அப்பிறவு அது எப்போ திரும்பிச்சு, வூட்டுக்குள்ளே போச்சு கவனிக்கலை. அன்னைக்கு தூங்கப் போகையில இன்னைக்கு அது வெளீல வந்தது எனக்கு மட்டுமேன்னு பட்டுச்சு. சாதாரண நாட்களில் அவளுக்காக எம்புட்டு பேர் போட்டி போடுராக?

ஓருநா சாயங்காலம் இவ பின்னாடியே வந்த ரெண்டு பசங்க, என் கடைக்கு வரவுகதேன், ஒருத்தன் இவ வளிய மறிச்சு ஏதோ கேக்க இவ பதில் சொல்லாம வீட்டுக்குள்ளே போயிட்டா. இந்த பசங்க கடைக்கு வந்து டீ கேக்க போட்டுக் கொடுத்திட்டு என்ன பேசிக்கராகன்னு காதைத் தீட்டி வச்சுக்கிடுதென். “என்னடா கேட்டியா?” “கேட்டேண்டா, ஒண்ணும் சொல்லாம போகுது?” “என்னன்னு கேட்ட? அதுக்கு புரிஞ்சிருக்காது!” “புரிய என்ன இருக்கு, அளகர் மலை வரீயான்னு கிளியரா கேட்டேன்.” பளமுதிர் மலைக்கு பைக்கில் ஜோடியா போவாய்ங்க. இப்படி அப்படி இருந்துபுட்டு வருவாய்ங்க. ஒதுக்குப் புரமா உக்காந்துக்க நிறைய இடம். ஜாக்கிரதையா இருக்கணும். குரங்குங்க வரும். மதுரேல பீச்சா இருக்கு?

ஆனா இவின் எதுக்கு ஷோபனாவை அங்கே கூப்பிடணும்? நூல்விட்டுப் பாக்கராவளா? படிக்கர புள்ள! யோசிச்சிட்டிருக்கப்பவே கேட்டத் தொறந்துகிட்டு தாசில்தார் வராரு. நேர என் கடையாண்ட வந்து பசங்ககிட்டே போய் பளார்னு ஓங்கி ஒருத்தன் கன்னத்தில் வைக்க இன்னொருத்தன் ஓடிட்டான். இவன் சட்டையை நல்லா பிடிச்சு ஓங்கி இன்னோணு வைக்க சின்னதா கூட்டம் கூடிச்சு. “சார் வேண்டாம்”னு கத்திகிட்டே நானும் போக என்னையும் அடிக்க கைய ஓங்கிட்டார். நல்லவேளை சிலர் தடுக்க, “இனிமே இங்கே உங்களைப் பாத்தேன்னா கொலையே செஞ்சு புடுவேன்.” பளமுதிருக்கு கூப்டவன் மொள்ள தன் சைக்கிளத் தள்ளிட்டு போக எல்லாம் கலைஞ்சு போனாங்க. அதுக்கபிறவு நடந்தது நான் கூட எதிர்பாக்கல.

அடுத்தநா காலேல 11 இருக்கும் ஒரு போலீஸ் ஜீப் வந்து என் கடைக்கு அப்பால ஆம்புலன்ஸ் கிட்டே டபுள் பார்க்கிங்க் செஞ்சுட்டு அதுலேந்து ஒரு இன்ஸ் இறங்கி வராரு. வந்தவர், டீ குடிச்சிட்டிருந்த 4 பேரை சட்டை செய்யாம நேர என்னண்டை வந்து நிக்க, “என்ன சார் வேணும்?” கேக்கன். எடுத்துக் கொடுப்பம், காசு கேக்கேண்டாம்னு தோணவே சிரிச்ச முகமா “டீ சாப்புடுதீகளா?” ஆனா அவரு என்ன செஞ்சார்னா தன் கைய வாளத்தாறு, பிஸ்கட் வச்சிருந்த டப்பாவெல்லாத்தையும் தாண்டி உள்ளே நீட்டி என் சட்டையை பிடிச்சு அப்படியே இழுத்து கடைக்கு மின்னாடி சாய்ச்சுபுட்டாரு. எதிர்பாக்கலை. இழுத்துட்டு வரப்ப எல்லா சாமானும் கீழே சிதற, “ஏட்டு, இவனை வண்டீலே ஏத்து! ஸ்டேஷணுக்குப் போய் பேசிக்கலாம்.” அதுக்குன்னே காத்திட்டிருந்த குண்டு போலீஸ் என் பிடறீலே கையத் தந்து லாத்தியால் அடிச்சுட்டே கொண்டுபோய் ஜீப்பில் ஏத்திட்டான். எதுக்கு அடிக்கராய்ங்கன்னு புரியலை. நான் கஞ்சா விக்குதேனு புரளி கிளப்பிட்டாய்ங்களோ? சோதனை போட்டா இல்லைன்னு தெரிஞ்சிடிம்

E1 ஸ்டேஷணுக்கு கொண்டு போய் என்னத்துக்கு ஏதுக்குன்னு சொல்லாம விளாசிட்டாய்ங்க. உக்கார இடத்தில் குப்பறபோட்டு மிதிக்காய்ங்க. 1மணிநேரம் அங்கே வேலைபாக்கரவுக ஆளாளுக்கு வந்து அடிச்சிட்டுப் போக அப்பரவு சாவகாசமா எதுக்கு கூட்டியாந்தம்னு ஒருத்தன் சொல்லுதான். “என்னடா காலிப் பசங்களை சேர்த்துவச்சு போர வர படிக்கும் பொம்பிளைங்களை ஈவ் டீஸிங்க் செய்யறீங்களாம்? எந்தூர் நீ? இனிமேல் உன் கடையத் தொறந்தா நெருப்பு வச்சிடுவம். கம்ளெயின்ட் வந்திருக்கு. இன்னும் ரிகார்ட் ஆவலை. ஆச்சுன்னு வை. 5வருஷம் உள்ளே போட்ருவம்”. “அப்படியெல்லாம் செய்யலை சார். யார் அப்படீச் சொன்னாங்க”. “யாரா? சொன்னாத்தான் ஒளுங்கா இருப்பீகளோ? போய் அந்த தாசில்தார் காலில் விளுந்து மன்னிப்பு கேளு. கேஸ் வாபஸ் வாங்கிக்கிட சொல்லி அளு.”

எளுந்து நடக்க முடியாம அங்கேயே ஓரமா உக்காந்துகிடுதேன். அப்பிறவு கிளம்பி மொள்ள நடந்து வரேன். எந்த ஆஸ்பத்ரீகிட்டே கடை போட்டேனோ அதுக்குள்ளே போய் மருந்து தடவிக்கலாம்னு. நடந்தது தெரிஞ்சிருக்கிம். ஏன் எப்படி இம்புட்டு ஊமைக் காயம்னு கேக்காம மருந்து போட்டாய்ங்க. காசும் வாங்கிக்கலை. போய்க்கோனுபுட்டாக

வந்து பாத்தா கடை மட்டும்தே நிக்கி. சாமானெல்லாம் இங்கேயும் அங்கேயும். மாடு ஒண்ணு எட்டினமுட்டும் வாளத்தாரை கடிச்சிட்டு. விரட்டி விட்டுட்டு எம்புட்டு டேமேஜ்னு பாக்குதேன். அதிகமில்லை. ஆனா இனிமேல் இங்கே கடை போடமுடியாது. நாம என்ன தப்பு செஞ்சம்? செஞ்சது அந்த விடலைப் பசங்க. அதுக்கு நல்லா அடி வாங்கிட்டானுவ. என்மேல் கம்ப்ளேயின்ட் கொடுப்பானே? நான் அந்தப் பிள்ளய கடைக்குள்ள நின்னிட்டு பாத்தது தப்பா? அவிகதானே மலைக்கு வரீயான்னு கூப்டது? நான் என்னவோ அந்தப் பொண்ணை இளுத்துட்டு ஓடிட்டாப்போல அடிச்சு துவைச்சு. மனசு கேக்கலை. ஏளன்னா என்ன ஏதுன்னு விசாரிக்காம இளுத்துட்டுப்போய் அடிப்பது எப்படி நியாயம்? இதெல்லாம் அந்த மதுர மீனாக்ஷி, இல்ல இங்கிட்டு கிட்டக்க இருக்கும் முருகரோ, அளகர் பெருமாளோ கேக்கமாட்டாகளா?

நாமளாவது கேட்டுப்புடணும், கேட்டுட்டுத்தான் இந்த இடத்தை விட்டு கிளம்போணும்னு மனசுக்குள் தீர்மானம் செஞ்சுகிடுதேன். ஆமபுலன்ஸ் ட்ரைவர் வந்து உதவி செய்ய சமான் செட்டெல்லாம் எடுத்து வைக்கேன். இப்படியே 2நா பூட்டி வைக்க வேற இடம் தேடிக்கிடுவம். பூட்டிட்டு நேர தாசில்தார் வீட்டு கேட்டை தட்டுதேன். உள்ளேந்து ஒரு அம்மா வந்து பாத்துட்டு திரும்பப் போயாச்சு. அப்பிரவு தாசில்தார் வராரு. உள்ளே கூட்டிட்டு போய் “உக்காந்துக்க, தண்ணீ குடிக்கரையா?” அப்படியே தரையில் உக்காந்துகிடுதேன். என்னமா நோவுது? பச்சைக் காயம். கொடுத்த தண்ணீரை குடிச்சிட்டு “என்னய்யா இப்படி செஞ்சிட்டீங்களே? நான் தப்பு செய்யலையே? என்னப்போய்?” “ஆமாம். கடை இல்லைன்னா இப்படியெல்லாம் நடந்திருக்காது. இந்தா சிலவுக்கு வச்சுக்க!” ரெண்டு 500ரூபா தாளை எடுத்து நீட்ட வாங்கிக்கிட கை போகவேயில்லை. கவனம் சுவத்தில்.

ஏன்னா அவிங்க வீட்டுச் சுவத்தில் ஒரு படம். கையால் வரைஞ்சது. கலரில். அவிங்க வீட்டு மாடீலேந்து பாத்துகிட்டே என் கடையை ஓவியமா வரைஞ்சு வச்சிருக்கு. பாக்கலாமான்னு கேக்காம கிட்டக்க போய் பாக்குதேன். அச்சு அசலா என் பெட்டிக்கடை. உள்ளே கிட்டத்தட்ட என்னைப்போல் இருத்தன் டீ ஆத்துதான். கீளே ஷோபனான்னு கையெளுத்து.