வசந்த காலம் வருமோ?-39
By N Krishnamurthy
மைதிலி கேட்டதும் சுப்புலக்ஷ்மி ஒரு பெருமூச்சுடன் தன் கதையை சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
" நீங்க இவ்ளோ நாளா இதை கேட்காம இருந்ததுதான் ஆச்சரியம். இத கேக்க நீங்க தயங்கியிருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. என் சின்ன வயசுல அப்பா,அம்மா ரெண்டு பேறும் தவறி போய்ட்டா. என்ன என்னோட அத்தை, அத்திம்பேர்தான் வளத்தா. இன்னும் அவா க்ரோம்பேட்டைல இருக்கா. என் அத்தைக்கும், நேக்கும் 26 வயசு தான் வித்தியாசம். எங்க அப்பாவுடைய தங்க தான் என் அத்தை. அவா ரெண்டு பேரும் ,கல்யாணம் ஆகாத தன் பொண்ணோட இருக்கா.
ஆரம்பத்தல நான் மொறையா கர்நாடக சங்கீதம் கத்துண்டேன்.
என் அத்தைதான் முதல் குரு. சீதாலக்ஷ்மின்னு பேரு. அப்பறம் வனஜான்ற மாமி கிட்ட கத்துண்டேன்.
ஆரம்பத்துல யார் மூலமோ நேக்கு சினிமாவுல கோரஸ் பாடுற சான்ஸ் கிடைத்தது. மாசத்துக்கு ஒரு பத்து பதினஞ்சு நாள் பாட நேந்தது. அதுல கொஞ்சம் வரும்படி கிடைத்தது.
எனக்கு அதல இஷ்டம் இல்லேன்னா கூட, என்னால என் அத்தை குடும்பத்துக்கு ஒத்தாசை பண்ணலாமேன்னுதான் சினிமா பீல்டில கோரஸ்பாட ஆரம்பிச்சேன்.
அப்பொழுது தான் அங்க முதன் முதலாக என் ஆத்துகாரரை பார்த்தேன். அவர் ஒரு பாலக்காடு பிராமின். அவரும் கோரஸ் பாடற குரூப்ல இருந்தார். பாக்குறதுக்கு வசீகரமாக இருப்பார். முதல்ல எங்களுக்குள்ள கொஞ்சம் பழக்கம் ஆச்சு. திடீர்னு ஒரு நாள் அவர் "நம்ப ரெண்டு பேரும் கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா"னு கேட்டார். அவர் இப்படி கேட்ட உடனே எனக்கு என்ன சொல்லறதுன்னு தெரியல. பயந்து போயிட்டேன். அப்புறம் ரெண்டு நாள் கழிச்சு சுதாரிச்சிண்டு "நான் எங்க அத்தை, அத்திம்பேர் பொறுப்புல தான் இருக்கேன். அவாள கேட்டுட்டு தான் முடிவு எடுக்க முடியும்" னு சொன்னேன். "நீ யோசித்து முடிவு சொல்லலாம்"என்றார் அவர். எங்க அத்தையையும், அத்திம்பேரையும் கன்சல்ட் பண்ணேன். அவ ரெண்டு பேரும் "உன் மனசுக்கு சரின்னு பட்டா நீ ஒத்துக்கோ. உன் மனசு தான் இதல ரொம்ப முக்கியம்"னு சொன்னா.
நானும் அத்தைக்கும், அத்திம்பேருக்கும் எவ்வளவு நாள் நான் பாரமாய் இருக்கறதுன்னு நெனைச்சு அவருக்கு என் சம்மதத்தை சொன்னேன்.
வடபழனி கோவில்தான் எங்க கல்யாணம் நடந்தது. அங்கதான் பண்ணனும் தான் வேண்டிண்டிருப்பதாக அவர் சொன்னத நான் நம்பினேன்.என் பக்கத்துல இருந்து மிக கொஞ்சம் பேரே வந்திருந்தா. அவர் சைடுல இருந்து அதைவிட சிலரே வந்திருந்தா.எம்.எஸ்.வீ, டி.எம்.எஸ், சுசீலா அம்மா மூணு பேரும் வந்திருந்தா. கல்யாணம் முடிஞ்சதும் கோடம்பாக்கத்தில வடபழனி கோவில் கிட்ட ஒரு சின்ன வீட்டில குடியமர்ந்தோம்.
கல்யாணமான புதுசுல நாட்கள் வசந்தமா இருந்தது. கல்யாணமான ஏழே மாசத்தல நான் கர்ப்பமானேன். கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு மாசமும் அவர் பாலக்காட்டுக்கு போய்ட்டு வருவார். நான் ஆரம்பத்தில ஏன் மாசம், மாசம் போறார்னு யோசிச்சேன். அவருக்கும் அப்பா, அம்மா இல்லைன்னு நேக்கு சொல்லியிருக்கார்.
அப்படி இருக்கச்சே எதுக்கு மாசம்,மாசம் பாலக்காடு போறார்ன்னு நேக்கு சந்தேகம் வந்தது. ஒரு நாள் அவர் சாப்டூட்டு தூங்கிண்டு இருக்கச்ச, அவருடைய சட்ட பாக்கெட்ல ஒரு இன்லேண்ட் லெட்டர் இருந்ததை பார்த்தேன். ஏற்கனவே அது பிரிச்சிருந்தது. அந்த லெட்டர் படிக்கச்சே நேக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. விசாலம்ன்னு பாலக்காட்டிலேந்து ஒருத்தி இவருக்கு எழுதி இருந்தா. இன்னும் அந்த லெட்டர்ல இருந்த சில முக்கியமான வாசகங்கள் நேக்கு நண்ணா ஞாபகம் இருக்கு." கல்யாணம் ஆகி மூணு வருஷம் ஆச்சு. இன்னும் என்ன நீங்க பாலக்காட்டிலே குடி வச்சிருக்கேள்.மாசம்,
மாசம் வந்தூட்டு, ரெண்டு நாள் தங்கீட்டு போனா போறுமா? மெட்ராசுக்கு எப்ப அழச்சிண்டு போக போறேள். நம்ம குழந்தை உங்க நெனைவாவே இருக்கான். சீக்கிரம் வந்து என்னையும், குழந்தையையும் மெட்ராஸுக்கு கூப்பிண்டு போங்கோ" என்று எழுதி இருந்தது.
முதலில் எனக்கு இதைப் படித்து ரத்தம் கொதித்தது. நாம் இப்படி ஏமாந்து விட்டோமே என்று நினைக்க தோன்றியது.
ஒரு பாட்டம் அழுது தீத்தேன். அவர் எழுந்தவுடன் சட்டையிலிருந்து லெட்டரை தேடினார்.
"என்ன தேடுறீங்க"என்று கேட்டேன். "ஒரு முக்கியமான லெட்டர் காணோம்" என்றார். "உங்க முதல் சம்சாரம் விசாலம் எழுதியதா" என்று நான் கேட்க, அவர் முகம் பேயறஞ்ச மாதிரி ஆச்சு. "பிறத்தியாருக்கு வர லெட்டர படிக்கறது ரொம்ப அனாகரீகம்" என்றார் ."ஏற்கனவே கல்யாணம் ஆகி குழந்தை இருக்கச்ச, இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிக்கறது ரொம்ப நாகரீகமோ" என்றேன். அன்னிக்கு பெரிய சண்டை நடந்தது. மறு நாள் நான் என் அத்த வீட்டுக்கு போய் விஷயத்தை சொல்லி அழுதேன். அத்த மிகவும் வேதனைப்பட்டா. அதற்கடுத்த நாள், நான் கோடம்பாக்கத்தில் இருந்த வீட்டுக்கு போய் என் துணிமணிகளை எடுத்துண்டு, அத்த வீட்டுக்கு வந்துட்டேன். ரெண்டு மாசத்ல நேக்கு பிரசவம் ஆனது. ராதிகா பொறந்தா. என்னுடைய கஷ்டங்கள நான் முற்றிலுமாக மறக்க ஆரம்பிச்சேன். ராதிகாவின் முகத்தை பார்க்கும் போதெல்லாம் என்னோட துன்பம் தொலைஞ்சு போகிற மாதிரி இருக்கும். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பாட்டு ட்யூஷன் எடுக்க ஆரம்பித்தேன். வாழ்க்கயில கொஞ்சம் சுதாரிச்சதும், அத்தைக்கும், அவ பொண்ணுக்கும் பாரமாயிருக்க வேணாமேன்னு, இப்ப இருக்கற எடத்துக்கு வந்தூட்டேன். ராதிகாவும் வளர்ந்தா.
அவ வயசுக்கு வந்ததுக்கப்பறம் அவளிடம் நடந்ததை எல்லாம் சொன்னேன். அதைக் கேட்டதும் அவளுக்கு ஆண்கள் மேல் வெறுப்பு வந்தூட்த்து. என்னை கட்டிண்டு "நான் இருக்கேம்மா. நீ எதுக்கும் கவலைப்படாதே" ன்னு சொல்லி அழுதா.
இப்படித்தான் எங்கள் வாழ்க்கை போய்க்கொண்டிருக்கு.
அந்த ஆள், அதான் எனக்கு தாலி கட்டின மகானுபாவன் இப்போ இருக்காறா,எங்க இருக்கார்,என்ன பண்றார்ன்னு நேக்கு தெரியாது. தெரிஞ்சுக்கவும் இஷ்டமில்லை. என் குழந்தைக்கு எல்லா சௌகர்யங்களையும் கொடுத்து,அவள நண்ணா வளக்கணம்ற ஒத்த குறிக்கோளோட வாழ்ந்திண்டிருக்கேன்" என்று கூறி கதையை முடித்தாள் சுப்புலக்ஷ்மி.
" சாரி மாமி.உங்க வாழ்க்கையில் இவ்ளோ பெரிய கஷ்டம் இருக்குன்னு நேக்கு தெரியாது" என்றாள் மைதிலி. அதற்கு சுப்புலக்ஷ்மி" என் சோக கதையை கேட்டு நீங்க ஏன் வருத்தப்படணம்? அவாவா தலையில் எழுதியிருக்க விதிப்படி தான் நடக்கும் " என்றவள் " சரி.நான் வரட்டுமா. ராதிகா வர டைம் ஆச்சு" என்றாள். அவளுக்கு வாங்கி வைத்திருந்த புடவையையும், ரவிக்கை துண்டையும் யையும் தட்டில் வைத்து சுப்புலக்ஷ்மியிடம் கொடுத்தாள் மைதிலி. 'எதுக்கு இப்ப திடீர்னு புடவை" என்றாள் சுப்புலக்ஷ்மி.
" நேக்கு தெரியாது. உங்க சிஷ்யை தான் வாங்கி கொடுக்க சொன்னாள்" என்று கூறினாள் மைதிலி. அதைப் பெற்றுக் கொண்ட சுப்புலக்ஷ்மி "புடவ கலர் சூப்பர். தேங்ஸ் . அப்ப நான் போய் வரட்டுமா? " என்று மைதிலியிடமும், ம்ருதுளாவிடமும் கூறி விட்டு கிளம்பினாள்.
No comments:
Post a Comment